koppernik Zomer 2025

Nederland en België hebben de wereldpremière: Dikke kus, dag-dag verschijnt twee weken eerder dan de Britse editie
Oorspronkelijke titel Big Kiss, Bye-bye – vertaling Karina van Santen en Martine Vosmaer Paperback met flappen, 224 blz., € 24,50, isbn 9789083535616 , nur 302, september 2025
Tedere roman van een van de eigenzinnigste schrijvers van deze tijd
De hoofdpersoon van Dikke kus, dag-dag is van de stad naar het verre platteland verhuisd. Daar, ontworteld en zwevend tussen twee werelden, denkt ze aan iedereen die ze heeft achtergelaten. Vooral aan haar oudere minnaar Xavier, die haar – zo zegt hij – beter kent dan zij zichzelf. Ze houdt nog steeds van hem, maar het verlangen is verdwenen.
Een onverwachte brief rakelt nog meer herinneringen aan vroegere liefdes op. Er was geluk en ongeluk, bevrijding en beknotting. De sporen die zij achterlieten in haar leven – koffievlekken, voicemails, bloemboeketten – vormen een rariteitenkabinet waardoorheen ze zich beweegt, terwijl ze steeds dichter om de kern cirkelt van wat het betekent om je te verbinden. Waarom willen we de ander aanraken, wie mag ons aanraken? En hoe laten we weer los?
Dikke kus, dag-dag is een even geestige als virtuoze roman over het mysterie van hoe mensen in ons leven komen en er weer uit verdwijnen, terwijl ze ons eeuwig in hun greep houden.
Claire-Louise Bennett is de auteur van de veelgeprezen roman Kassa 19. Haar debuut Poel stond op de shortlist van de Dylan Thomas Prize, en won de White Review Short Story Prize. Bennetts verhalen en essays zijn gepubliceerd in The New York Times Magazine, Harper’s en andere tijdschriften. Ze woont op het Ierse platteland in de buurt van Galway.
fragment
Op een avond ongeveer een jaar geleden had ik Xavier aan de telefoon en toen vertelde hij dat hij een geweldige naam voor mijn boek had bedacht. Dat verbaasde me, want hij wist niets over mijn nieuwe boek, niemand wist er iets over – ik had het er liever niet te veel over tot het tijd was. Ik vroeg welke naam hij had bedacht. ‘Hij is geweldig,’ zei hij heel tevreden. ‘Wat dan?’ vroeg ik. ‘Een formidabele vrouw,’ zei hij. ‘En, schat,’ vroeg hij, ‘vind je hem mooi? Het is een heel aantrekkelijke titel.’ ‘Hij doet me denken aan Een vrouw van formaat,’ zei ik. ‘Nee, nee,’ zei hij, ‘dit is heel iets anders. Veel interessanter. En toevallig nog waar ook.’ Na een korte pauze zei ik: ‘Sja, ook al is het waar, ik vind eigenlijk dat het niet iets is wat iemand over zichzelf kan zeggen – het is iets wat andere mensen moeten zeggen, anders is het een beetje raar.’ ‘Het is een hele goede titel,’ zei hij. ‘Ja, dat is het,’ zei ik, ‘maar misschien niet voor mijn boek.’ ‘En heb je zelf al nagedacht over een titel voor je boek?’ vroeg hij. ‘Nee,’ zei ik, wat niet waar was. Dat zou ik hem een andere keer wel vertellen. Hij gaat de titel die ik heb gekozen beslist niet leuk vinden – dat wist ik al zo’n beetje op het moment dat ik hem verzon – en ik ging zeker niet mijn idee voorleggen terwijl hij net zo trots met zijn eigen ongeëvenaarde suggestie zat te zwaaien. Maanden later, toen we in het hotel-restaurant zaten en Xavier het boek vasthield met mij daar naast hem, zei ik tegen hem dat het interessant was dat sommige blurbs het woord ‘formidabel’ hadden gebruikt. ‘Kijk,’ zei ik, terwijl ik naar het omslag wees, ‘deze en deze – en die op de achterkant ook.’ ‘Ik heb mijn bril niet op, liefje,’ zei hij. ‘Zie je,’ zei ik, ‘het is iets wat andere mensen moeten zeggen. Anders is het raar.’ ‘Een formidabele vrouw,’ zei hij. ‘Een prachtnaam voor een boek.’
Over Poel:
‘Poel laat zien dat Claire-Louise Bennett haar eigen toon meteen al had gevonden, verbrokkeld en vol, intellectueel en overdonderend.’ De Groene Amsterdammer
‘Prachtig en fonkelend van taalplezier geschreven.’ Het Parool
‘Welwillende lezers zullen in Claire-Louise Bennetts debuut één van de eigenzinnigste, meest virtuoze auteurs van onze tijd zien ontluiken.’ Humo
‘Sarcastisch, poëtisch, vaak koortsig en rusteloos… De wereld krijgt haar betovering terug.’ De Standaard in prijs verlaagd, nu €15,00
Over Kassa 19:
‘Ongrijpbaar en opwindend.’ NRC Handelsblad *****
‘Een wervelwind van een roman, een boek om te koesteren.’
De Groene Amsterdammer
‘Prachtig en als het leven zelf.’ Trouw
‘Een indrukwekkend werk dat bij de lezer nog lang zal nagalmen.’
De Reactor
‘Boekenliefhebbers en dagdromers aller landen, koop dit onovertroffen eerbetoon aan lezen en schrijven in honderdvoud, en leg het overal te vondeling.’ Humo
‘Kassa 19 laat je knock-out achter.’ Knack
‘Kassa 19 is een magistrale roman.’ Karl Ove Knausgård
Koppernik
Koppernik
Zwarte zomer verschijnt op 11 juli, precies dertig jaar na het Bloedbad van Srebrenica
Vertaling Karina van Santen
Paperback met flappen, 96 blz., € 17,50, isbn 9789083535623 , nur 301, 320, juli 2025
Aangrijpend kleinood door de ogen van Dutchbat-veteranen
Het is 1995 en een bloedhete zomer. Het Nederlandse vredesbataljon ‘Dutchbat iii ’, door de vn in Srebrenica gestationeerd om de inwoners te beschermen tijdens de Bosnische burgeroorlog, wordt na een belegering overlopen door Servische troepen. Na de overgave wordt met Dutchbat onderhandeld over de overdracht van de inwoners, met de verzekering dat die veilig zijn. Niets blijkt minder waar. In de dagen die volgen worden bijna 8400 Bosnische moslimmannen en -jongens gedood door de BosnischServische troepen.
Film- en theaterregisseur Tea Tupajić zocht contact met de Dutchbat-veteranen, die tot op heden met deze geschiedenis leven. Ze sprak met meer dan honderd van hen en reisde door heel Nederland om naar hun verhalen te luisteren. In Zwarte zomer rijgt ze op poëtische wijze de verhalen van zes veteranen aaneen tot een aangrijpend meerstemmig koor waarin slachtoffers, daders en helden in elkaar overlopen. Een gekwelde legerarts, een kleinzoon van een verzetsheld, twee vrouwelijke soldaten die vriendinnen worden, een leger-adjudant die een verschil wil maken, een vrijwilliger die verteerd wordt door schuldgevoel – via de pen van Tupajić vertellen zij een geschiedenis waarmee Nederland nog altijd worstelt.
Tea Tupajić (Sarajevo, 1984) is schrijver, theater- en filmregisseur. Over de Dutchbat-veteranen maakte zij eerder het theaterstuk Dark Numbers (2018). Haar film Darkness There and Nothing More (2021), die in wereldpremière ging tijdens de idfa Envision Competition, werd genomineerd voor een idfa Award voor Beste Debuutfilm en voor Beste Nederlandse Film. Haar teksten zijn verschenen in het Engels, Duits, Nederlands, Pools, Arabisch en Hebreeuws. Zwarte zomer is haar eerste boek.
fragment
In de vroege ochtend van 11 juli belde het Servische leger naar onze Observatiepost. Ze zeiden dat ze de enclave zouden innemen.
Ze zeiden: we schieten niet op jullie. We schieten op het dorp.
Maar als jullie de wapens opnemen, zullen we terugvuren.
We waren met zes man.
Ongeveer dertig Servische soldaten betraden onze Observatiepost.
Ze zagen er gemeen uit.
Ze pakten onze Nintendo’s en onze Walkmans af.
Toen gingen ze met onze commandant praten.
De commandant vertelde ons wat we moesten doen.
Ik gehoorzaamde de commandant.
Ik gaf de Servische soldaten mijn wapen en mijn kogelvrije vest.
We probeerden lichtjes te protesteren, maar de commandant zei dat het was om ons te beschermen.
Toen gaf ik hun mijn blauwe helm.
Ik heb er geen spijt van. Ik wilde niet sterven voor een oorlog die niet de mijne was.
Ik had me niet voor een operatie aangemeld die een verloren zaak was.
Het was bloedheet, ik was 20 kilo afgevallen en ik was uitgeput.
Ik wilde een goede maaltijd, een koud biertje, een sigaret en een lekker bed.
Ik ben mijn opa niet.
Ik ben geen held.
Ik gaf mijn wapen weg, mijn kogelvrije vest en mijn blauwe helm.
Ik deed dit zonder geweer tegen mijn hoofd.
Niemand had me verteld dat ze onze blauwe helmen zouden gebruiken om zichzelf voor te doen als de vn , om gemakkelijk de huizen van burgers binnen te komen.
de smalle weg naar het verre noorden
de smalle weg naar het verre noorden
Beste Boek van het Jaar in The New York Times, NPR , The Washington Post, The Minneapolis Star-Tribune, The Economist, The Seattle Times, Financial Times
‘Sommige jaren winnen erg goede boeken de Booker Prize, maar dit jaar heeft een meesterwerk gewonnen.’
A.C. Grayling, Chair of Judges, Man Booker Prize 2014
Oorspronkelijke titel The Narrow Road to the Deep North – vertaling Ankie Blommesteijn Paperback, 408 blz., € 25,00, isbn 9789083535630, nur 302, april 2025
roman
In een uitzichtloos krijgsgevangenenkamp aan de Birma-Siamdodenspoorlijn wordt de Australische legerarts Dorrigo Evans achtervolgd door zijn affaire met de jonge vrouw van zijn oom.
Terwijl hij alles in het werk stelt om zijn patiënten van uithongering, cholera en andere gruwelijkheden te redden, krijgt hij een brief die zijn leven voor altijd zal veranderen.
De smalle weg naar het verre noorden is een meesterwerk van ongekende schoonheid over de vele vormen van goed en kwaad, en de liefde die ondanks de onbarmhartigheid van de oorlog toch altijd boven komt drijven. Het is het coming-of-ageverhaal van een oorlogsheld die hunkert naar erkenning en geconfronteerd wordt met alles wat hij heeft verloren.
In het voorjaar van 2026 zal Flanagans veelgeprezen en -bekroonde nieuwe roman Vraag 7 bij Koppernik verschijnen.
Richard Flanagan (Tasmanië, 1961) is een Australische schrijver van veelvuldig bekroonde romans. In 2014 won hij de Man Booker Prize voor zijn roman De smalle weg naar het verre noorden en in 2024 de Baillie Gifford Prize voor Question 7, waarmee hij de eerste schrijver is die zowel de belangrijkste Britse fictieals non-fictieprijs won.
De pers over De smalle weg naar het verre noorden:
‘De smalle weg naar het verre noorden barst bijna uit zijn voegen van de meeslepende passages tijdens de oorlog, daarvoor en daarna.’ de Volkskrant
‘Richard Flanagan heeft een soort Australische Oorlog en vrede geschreven.’ npr
‘Flanagan contrasteert horror en liefde op een manier die de lezer ademloos achterlaat. Een meesterwerk.’ The Guardian
‘Ik vermoed dat deze magnifieke roman bij elke herlezing nog ingewikkelder, behoedzamer en mooier gecomponeerd blijkt te zijn.’ New York Times Book Review
‘Sinds Cormac McCarthy’s The Road heeft niets me zo geraakt.’
Washington Post
‘Niets minder dan een meesterwerk.’ Financial Times
‘Een verpletterend mooie roman.’ The Sunday Times
‘Onvergelijkbaar... een immense prestatie.’ The Australian
‘Een roman van ongekende kracht, virtuoos verteld en bijzonder aangrijpend, een toekomstige klassieker.’ The Observer
‘Buitengewoon... Nooit sentimenteel... Flanagan heeft een ingewikkeld, gekweld personage gecreëerd.’
The New York Review of Books
‘Het plot helpt om het boek een pageturner te maken. Maar er is veel meer dan dat... Een reis van verlies en ontdekking, dit is een roman vol scènes die de lezer lang bijblijven na de laatste pagina.’
The Economist
‘Een pijnlijk, angstaanjagend en levensveranderend verhaal dat een onuitwisbaar fictief testament is.’ The New York Times
Vanaf 18 april zal de op de roman gebaseerde Australische minidramaserie The Narrow Road to the Deep North te zien zijn op Amazon Prime. De serie is aangekocht door de bbc en zal in Nederland worden uitgezonden door hbo Max.
door Lotte Lentes | Koppernik
‘Ondanks het zich opdringende gevoel van ongemak en het grafische geweld is horror zelden zo opgewekt geweest.’ The Guardian
‘Het is lang geleden dat ik een boek heb gelezen waaraan je zin voor zin zoveel plezier kunt beleven en de meest gruwelijke wendingen en griezelige verschijnselen kunt ervaren.’ Die Zeit
‘De horror in dit boek komt voort uit de alledaagsheid van de gebeurtenissen die worden verteld, en die horror is gruwelijk en verschrikkelijk grappig.’
Süddeutsche Zeitung
Oorspronkelijke titel Minihorror – vertaling Lotte Lentes
Paperback met flappen, 192 blz., € 22,50, isbn 9789083535647, nur 302, september 2025
roman
In Minihorror maken we kennis met Mini en Miki, nieuwkomers in een buitenwijk van Wenen. Ze doen hun best om erbij te horen en alles goed te doen, maar worden desondanks – of juist daarom – voortdurend achtervolgd door catastrofes en monsters. Er verschijnen maden in een chocoladereep, Mini wordt levend begraven, Miki gaat de strijd aan met een vleesetend monster – en in het volgende hoofdstuk beginnen de gruwelijkheden van voren af aan. In een volstrekt originele, vlijmscherpe stijl brengt Barbi Marković nachtmerries tot leven, en laat zien wat een nachtmerrie het dagelijks leven kan zijn. Minihorror is een boek over de horror van het perfecte familieontbijt, over pesten op de werkvloer, over sociale ongelijkheid en over wat het betekent om ergens bij te horen.
Barbi Marković (1980) is geboren in Servië. Ze studeerde Duitse literatuur in Belgrado en Wenen, waar ze nog altijd woont. Sinds ze in 2009 debuteerde met Ausgehen won ze verschillende literaire prijzen, waaronder de Preis der Leipziger Buchmesse voor Minihorror in 2024. In 2025 publiceerde ze haar roman Piksi, die in 2026 bij Koppernik zal verschijnen.
GEDICHTEN | KOPPERNIK
David Foster Wallace over tennis
In Nachttrottoir bewerkt Robbert-Jan Henkes het gedicht ‘Nacht. Trottoir. Drogist. Lantaren’ van Aleksandr Blok op negenennegentig verschillende manieren. In de traditie van Stijloefeningen van Raymond Queneau komen we vertalingen tegen in de stijl van onder anderen Herman Gorter, Annie M.G. Schmidt of Delphine Lecompte, maar ook in de vorm van een limerick of carnavalskraker.
Paperback met flappen, 120 blz., € 21,50, isbn 9789083535654, nur 306, september 2025
gedichten
Manuscript gevonden in een map. Een voorval in Sint-Petersburg. Nacht. Kou. Een drogist. Een straatlantaarn. Een flits van inzicht. In de wereld, de mens.
Tijd en ruimte: opgeheven.
Een schicht van inzicht, aan de grond nagelend.
Iedereen is ik. Nu is hier. Altijd. Overal. Verstommend, Verstijvend. Openbarend. Niet in woorden te vatten.
Of toch?
In de map: stemmen, stemmen, veel stemmen. Een kaleidofonie.
Het voorval door de mond van 99 dichters.
Van de eigenaar van de map ontbreekt elk spoor.
Robbert-Jan Henkes schrijft en vertaalt. Voor Koppernik vertaalde hij onlangs Flann O’Brien, Het Dalkey-archief (‘Geestiger dan Joyce en Beckett samen’ kopte de NRC ) en Alasdair Gray, Arm ding. Momenteel werkt hij aan de vertaling van Infinite Jest van David Foster Wallace, die ook bij Koppernik zal verschijnen.
‘Verbruikt licht is wild, gedurfd schrijven in combinatie met volkomen helder denken, en hoewel verontrustend is het ook komisch, op een bevredigend duistere en absurde manier.’ The Guardian ‘Lara Pawsons manier van schrijven is briljant, zenuwslopend en schokkend levendig.’ Times Literary Supplement ‘Soms afstotend, vaak verleidelijk, altijd resonerend en dwingend.’ The Irish Times
Oorspronkelijke titel Spent Light – vertaling Lisette Graswinckel Paperback met flappen, 160 blz., € 22,50, isbn 9789083535661, nur 302, juni 2025
Meedogenloos proza over kijken en niet wegkijken
Een vrouw kijkt naar haar broodrooster en plotseling barst de hele wereld open in haar keuken, in al zijn brutaliteit en schoonheid. En ze blijft kijken: de broodrooster wordt geassocieerd met de cia , de eierwekker met de ira , haar telefoon met de uitbuiting van Congo – en langzaam dringt het besef door dat we omringd worden door objecten die weliswaar levenloos zijn, maar zeker niet onschuldig.
In een meesterlijke mengeling van fictie, geschiedenis, memoir en liefdesbrief verheft voormalig oorlogscorrespondent Lara Pawson de netwerken van troep die we om ons heen verzameld hebben tot briljant, meedogenloos en extreem grappig proza. Verbruikt licht is een onthutsende leeservaring waarna u nooit meer op dezelfde manier zult kijken naar een wasmachine, een eekhoorn of een eierwekker.
Verbruikt licht stond op de shortlist van de Goldsmiths Prize en werd gekozen als Boek van het Jaar in Times Literary Supplement, New Statesman en Frieze magazine
Er zijn vooruitboekjes voor de boekhandel beschikbaar
Lara Pawson is schrijver en journalist. Als oorlogsverslaggever reisde ze veel en woonde onder andere in Angola, Ivoorkust, Mali en Ghana –tegenwoordig woont ze weer in Londen, zo dicht mogelijk bij het bos. Ze publiceerde drie boeken en schrijft regelmatig voor The Guardian en Times Literary Supplement
fragment
De broodrooster heeft goede afmetingen. Zoals die leren handtassen die vroeger aan de elleboog hingen van vrouwen van een bepaalde overtuiging, vrouwen die hun echtgenoot hun kousenbanden leenden en een pillboxhoed droegen naar begrafenissen.
Aan de ene zijkant: drie knoppen in de vorm van rattenkeutels. Boven elke knop omhult een bolster van rood plastic een piepklein lampje. Als ik even over een van deze lampjes wrijf, moet ik denken aan de tepel van de hond, of de trekkerpin van een Arma-Lite-semiautomatisch geweer, of de onbeschrijflijke golf van genot als jouw vinger mijn clitoris nadert.
Boven elk lampje, een fractie uit het midden, staat een woord gedrukt in hetzelfde ingetogen lettertype dat je op cia-documenten aantreft. Samen vormen de woorden een samenvatting van het antropoceen: reheat defrost cancel .
Een stalen omhulsel, met aan één kant de pootafdrukken van een verschrikte kat, omvat het hele geval. Het heeft ook een rok. Een dikke zwarte rok die dient om de pootjes van het apparaat en de complexe verbindingen die stroom in warmte omzetten, te verbergen. Een rok die mijn gedachten op het spoor zet van de oude vrouw die in de bus naar Órgiva naast ons aan het gangpad zat.
Terwijl het lange voertuig bocht in, bocht uit over de kronkelweg door de Alpujarras slingerde, brak het zweet haar uit, bewogen haar handen onrustig en verzamelden gal en ontbijtresten zich tussen haar lippen. Er sprongen tranen in haar ogen, ze zei dat ze geen lucht kreeg door haar neus en hield de lange, witte envelop als een kommetje voor haar mond.
Ze zei dat ze zes was toen een stierenvechter genaamd Pepe haar moeder onder schot hield en opdroeg een slok te nemen van een fles wonderolie. Heftig braken werd gevolgd door snelle weeën en het meisje zag de homp nat vlees op de kurkdroge straat van het fraaie heuvelstadje glibberen.
Ze zei dat de stank van haar moeders diarree haar nog bijstond, net als de stilte die als zwaar fluweel neerdaalde zodra de baksteen de zachte schedel van haar broertje verbrijzelde.
Omdat ik altijd aan deze vrouw denk als ik de broodrooster gebruik, en omdat ik aan haar moeder denk, die gedwongen werd wonderolie te drinken, stel ik me soms voor dat ook ik gedwongen word de olie te drinken. Soms stel ik me zelfs voor dat ik iemand anders dwing die te drinken.
Wat had ik moeten meemaken om zo wreed te worden?
Over Het mensenschip:
‘In Het mensenschip brengt Autran Dourado een eiland en zijn bewoners op betoverende wijze tot leven.’ de Volkskrant
‘Het mensenschip van Autran Dourado leest als een wervelwind. Een fascinerende roman.’ Het Parool
‘Een ronduit indrukwekkende klassieke Braziliaanse roman.’ nrc ****
‘Autran Dourado bewijst met deze roman een van de grootste schrijvers te zijn van de vorige eeuw.’ Tzum
Oorspronkelijke titel Ópera dos mortos – vertaling Harrie Lemmens
Paperback met flappen, 296 blz., € 23,50, isbn 9789083535678, nur 302, augustus 2025
Autran Dourado
roman
Opera der doden beschrijft het leven van Rosalina, de laatste nazaat van een familie van grootgrondbezitters, die samen met haar stomme dienstmeid in een groot oud herenhuis woont in een stille Braziliaanse provinciestad. Overdag maakt ze kunstbloemen, ’s avonds drinkt ze in het geheim. Ze leidt een vrijwel geheel geïsoleerd leven tot José Felicano aanneemt als klusjesman. Zijn aanwezigheid verlevendigt de claustrofobische atmosfeer van het huis en wanneer hij Rosalina’s minnaar wordt, verdwijnt al haar zelfverzekerde rust.
Opera der doden is het dwingende en intense meesterwerk van een van de belangrijkste Braziliaanse schrijvers van de twintigste eeuw.
Over Opera der doden:
‘Met flair, haast jolig, zoomt de verteller in op een huis, nee, op twee huizen, boven op elkaar, en hij vertelt kort de geschiedenissen van een liederlijke potentaat en zijn fijner besnaarde zoon.’ nrc Handelsblad
‘Virtuoze stijl.’ de Volkskrant
Autran Dourado (1926-2012) was een Braziliaanse romanschrijver. Dourado werd geboren in Patos de Minas, in de deelstaat Minas Gerais, en dat is ook de setting van zijn meeste boeken. Hij ontving onder meer de Camões-prijs en de Machado de Assis-prijs. In 2024 verscheen zijn roman Het mensenschip bij Koppernik.
De 55ste editie van Poetry International vindt plaats op 12, 13, 14 en 15 juni
Paperback, 96 blz., € 17,50, isbn 9789083535685, nur 306, juni 2025
Feestelijke bloemlezing met gedichten van over de hele wereld
De tijd is puin, de tijd is hoop
anthologie
In 2025 viert Poetry International een jubileum: al vijfenvijftig jaar brengt de organisatie poëzieliefhebbers, dichters en vertalers van over de hele wereld bij elkaar tijdens het Poetry International Festival. Ter ere van deze mijlpaal presenteren Poetry International en Uitgeverij Koppernik een bloemlezing uit het werk van de dichters die in dit jubileumjaar op het festival staan.
In deze zorgvuldige selectie staan iconische Nederlandstalige dichters zoals Ramsey Nasr, Tom Lanoye en Astrid Roemer naast internationale grootheden en opkomende legendes als Kwame Dawes, Maricela Guerrero en Momtaza Mehri.
Met bijdragen van dichters uit vijftien verschillende landen – van Mexico en Oekraïne tot Liberia en Barbados – biedt deze bloemlezing een rijk palet aan poëzie: van vervreemdende en speelse verzen tot ontroerende odes en lyrische liefdesbrieven aan de wereld – elk in de originele taal én vertaald naar het Nederlands en Engels.
Nederland
verkoop
Scholing in Boeken
Frederike Scholing info@scholinginboeken.nl
+31 (0) 6 10391033
publiciteit
Jan van Helden
jan.vanhelden@koppernik.nl
+31 (0) 6 38465447
België
pers en verkoop De Wolken
Barbara Geenen barbara@dewolken.nu
+32 494 65 68 69
Alexandra Cousy alexandra@dewolken.nu
+32 497 17 00 55