Nomade

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 1

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 3

Erlend Flornes Skaret

NOMADE Roman

Samlaget Oslo 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 4

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 5

Lord: it is time. The summer was immense.

Lay your shadow on the sundials, and in the fields let the wind loose.

Bid the last fruits to be full; give them two more southerly days, urge them on to fulfillment and drive the last sweetness into the heavy wine.

Whoever has no house will build none.

Whoever is alone will stay alone, will wake, read, write long letters and wander the alleys up and down restlessly, when the leaves are blowing.

– Rainer Maria Rilke ()

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 6

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 7

Ein søndag morgon sette eg meg i bilen og køyrde av stad.

Sentrumsgatene låg aude. Det var grålysning og kaldt. Om ikkje lenge ville den første nattefrosten sette inn. Eg tok meg god tid. Eg rulla sakte forbi kvart enkelt kvartal.

Avskjedar er ofte omstendelege. Det tar tid å forvisse seg om at ein verkeleg har gjort seg fri frå alle band. Parkveien, Hegdehaugsveien, Bogstadveien, Kirkeveien. På Ring  gav eg litt meir gass. Gatelysa var framleis tente. Trafikklysa blinka gult. Langt der framme stod ein fugl og drog i noko som låg i vegbanen. Det var ein måke. Og ein halveten kebab. Måken hadde klart å få eit godt grep om pitabrødet. Den flaksa med vengene og prøvde å lette. Eg heldt jamt femti kilometer i timen, eg kjende meg trygg på at måken ville komme til å flytte seg. Om den ikkje klarte å løfte kebaben med seg, så hadde den i alle fall sjansen til å sleppe den og fly bort for sidan å returnere når eg hadde passert. Men måken tenkte ikkje slik. Den var fanga i trua på at den ville klare å komme seg bort med fangsten i tide.

Eg trudde også at den ville klare det. Eg bremsa ikkje ned.

Måken hadde komme seg ein dryg meter opp i lufta, den 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 8

baksa med vengene og prøvde å skape ei sidevegs rørsle ut av vegbanen og bort mot fortauet, men det gjekk sakte, kebaben var over halvparten så stor som måken, den hang tungt frå nebbet, truleg mykje tyngre enn måken hadde rekna med, for akkurat idet den mobiliserte for å løfte kebaben over biltaket, glapp måltidet og fall ned. Måken dukka straks etter som på eit slags kortslutta instinkt, og dei dunka begge tungt mot frontruta. Lyden av dei to kroppane var ganske lik: Dumpe, flapsete nedslag av kjøtdeig og saus haldne saman av lòden hud, men der måken rulla oppover og flaksa vidare, seig kebaben ned på vindaugsviskaren og etterlét seg ei stripe med beige dressing. Eg viska den ned igjen på vegen og spylte ruta rein. I spegelen såg eg korleis dei to straks fann saman igjen.

Eg skrudde navigasjonsapparatet på. Det tok tid å gjere seg kjend med det. Det tok tid å gjere seg kjend med bilen også.

Det var ein Lada Niva, -modell, ein slik firhjulsdriven russisk terrengbil med manuelt gir og  hestekrefter. Den var høg, brei og kantete, den hadde store speglar og stor, bratt frontrute, den var grøn i den matte lakken og hadde lysebrunt interiør. Den var stor, den hadde plass til det eg eigde, det var ikkje lenger så mykje, eg hadde kvitta meg med det meste, noko hadde eg selt, noko hadde eg gitt bort, og noko hadde eg kasta, resten hadde eg pakka i bilen, og det var framleis plass til å legge ned eit baksete og rulle ut ein madrass dersom eg skulle mangle stader å sove.



Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 9

Eg tasta inn ein vilkårleg by langs ruta sørover, Lübeck. Eg var på veg opp Trondheimsveien. Ei tørr mannleg stemme bad meg halde rett fram i rundkøyringa, den bad meg ligge til høgre i filene opp mot Sinsen og sidan ta ut på Ring , gjennom tunnelen til Helsfyr, og vidare halde til høgre når avkøyringa til Göteborg dukka opp. Heller ikkje på motorvegen var det mange bilar, eg låg åleine i høgre fila, eg låg i hundre langs den strake vegen, eg var på veg, tanken var full av diesel, bagasjerommet var fullt av proviant, eg var på veg. Stadig kikka eg i speglane. Det som avteikna seg, likna postkort. Eg tenkte: Der skulle eg gjerne ha vore. Før eg kom på at det var der eg nettopp var.

Eg trur ikkje eg var trist. Kanskje kjende eg ein trong til å gråte. Men eg visste likevel ikkje om eg var trist. Eg meiner, kriteriet burde vere noko heilt anna, noko mindre overflatisk enn ein psykosomatisk refleks, til dømes ein overordna instans som kunne avgjere det på ein meir rasjonell måte, ein måte som heva seg over dei gjeldande forholda, alle spørsmåla som tvinga seg fram til ei overflate, gjorde krav på merksemd, korleis stiller eg meg til dette?

Og dette? Og dette? All prosesseringa, ein skulle liksom sette meining til alt det meiningslause, byen forsvann bak meg, det fanst eit overskot av uprosesjon, og sanninga var at det ikkje fanst meining, for viss det fanst meining, så var også verda endeleg, fordi meininga måtte finnast i ein ende, og det ville då ikkje finnast høve til å spørje kva no?, og det ville ikkje finnast høve til å kremte. Likevel var det akkurat 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 10

det eg gjorde. Eg kremta. For verda gjekk alltid vidare, ikkje sant, det lysna av dag, og navigasjonsapparatet sa det også: – Det er strake vegen no.

Eg køyrde forbi Ski, Moss, Sarpsborg og Halden, eg køyrde over Svinesundsbrua, forbi Strömstad, Uddevalla, Göteborg og Varberg. Eg parkerte på ein rasteplass i nærleiken av Falkenberg, eg trekte gardinene for, ordna senga og sovna medan vogntoga rulla inn og ut. Eg vakna mange gonger. Om morgonen reiste eg meg opp og kikka ut. Rasteplassen var ulækjeleg sprengd ut i fjell. Dagen ulækjeleg sprengd ut i natt. Eg starta bilen og skrudde varmeapparatet på. Eg fann fram primusen frå bagasjerommet og kokte ei kanne kaffi medan eg gjekk rundt og strekte på meg. Like bortanfor sat ein mann og sov i førarsetet på ein liten personbil. Hovudet hans kvilte mot sideruta, håret ved tinningen var pressa oppover, munnen hans var open. Brått vakna han, starta bilen og forsvann, som om det berre var eit tastetrykk som skilde natta frå dag.

Det låg ein distanse i køyring. Det låg ein dekadanse i køyring. Det hadde utelukkande med fokus og fart å gjere.

Stod ein i ro, var ein omringa av tilbakevendande detaljar, slike små saker som ein samankrølla sigarettpakke på asfalten, til dømes. Sette ein seg i rørsle, flytta fokuset seg frå detaljane og over på generalitetane. Auka ein farten, heva ein også terskelen for kva som kvalifiserte som generalitetar. På motorvegen var det asfalten som gjaldt, noko 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 11

horisont, noko himmel, nokre fjell, nokre skogar og bakkar.

Men dess fortare ein køyrde, dess meir mista omgivnadene relevans, og køyrde ein fort nok, ville alt anna bli uviktig, det var her dekadansen låg. Og dilemmaet i køyringa: Ein vil heile tida køyre vidare, og ein vil heile tida stoppe.

Eg nærma meg Malmö. Landskapet flata ut. Nærma seg det danske. Vende seg til det danske. Var denne åsen ein detalj? Dette nåletreet, var det ein detalj? Ein flik blå himmel, lik alle dei andre flikane. Ein flik land, lik alle dei andre. Straumen av bilar imot, ein sjåfør, lik alle dei andre, prøvde å skape sine eigne detaljar: spylarvæske, blinklys, telefon, kondens.

Eg køyrde i ring på kaien i Puttgarden. Vogntoga stod på rekke langs ein betongmur. Eg orienterte meg som eit insekt på ei bordplate. Eg fann ein landeveg som gjekk gjennom ein landsby og sidan eit våtmarksområde. Eg parkerte på ein grusplass. Den var omkransa av eit skogholt og ein grasvoll som skjerma for sjøen og stranda. Eg drog opp handbrekket, skrudde tenninga av, lytta til maskinen som gav frå seg ein klikkelyd medan den kjølte seg ned. Eg sveiva ned vindauget. Også her var lauvkronene gule. Eit svakt vinddrag fekk dei til å rasle slik at fleire av blada lausna og fall ned på grusen. Eg kjende meg trøytt. Auga var slitne av all køyringa, av alle tolkingane, auga, eg kunne sjå det i spegelen, sjela var berre skinn og bein. Ein fugl rekonstruerte sommaren med eitt enkelt skrik. Eg kasta 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 12

kleda på stranda og vassa ut i det kalde vatnet. Det første som fraus, var tankane. Eg heldt tilbake lufta som ville ut av lungene. Skriket som ville ut av kroppen. Eg stod til brystet. Eit element i eit anna. Galvanisk blodstraum. Teljeverk av bilar på landevegen bak meg. Alle på veg mot noko anna. Duren hòla meg ut.

Hadde eg vore utladd? Eg visste ikkje kva det betydde. Men eg hugsa at eg hadde kjent ein trøytte komme over meg.

Kanskje hadde eg berre vore prega av hendingsløysa som herska i livet mitt. Eg hadde lege på senga i det kalde soverommet i leilegheita. Vatnet hadde drope rytmisk frå kranen ute på kjøkenet. Eg visste ikkje heilt om det eg opplevde, var keisemd, ro, eller antiklimaks. Kanskje det var ein harmoni, ein balanse, eller kanskje var det berre ein terrorbalanse, av fornemmelsar som heldt kvarandre i sjakk, subtilitetar som aldri fekk bryte overflatene sine. Døra stod på gløtt slik at eg kunne sjå inn i den dunkle stova. Utsikta var ordna, som eit måleri av Edward Hopper: litt kantete, statisk, utan overraskingar, men med ei indre spenning, ei nøyaktig avpassa snikande murring. Eit utdrag av bjelkar og søyler i mørkt tre, parallelle med sidekantane i den halvopne døra. Peisen, nesten heile den kvitpussa peisen med den svarte gneistefangaren rundt eldstaden, veden stabla i nisjen mellom pipa og bokhylla; eldraka, peisklypa, blåserøyret, kosten, ei hylle, to store planter, ein benk, ein krakk og ein skrivemaskin, ein anakronisme for å stille i ro heile det hektiske tidsperspektivet. Eit rektangel av sollys 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 13

avteikna seg på det gamle tregolvet. Eit filterlaust inntrykk av verda. Og eg kjende at ein liten skakke kunne velte det heile. Eit skybrot. Eller kanskje ein telefon.

Eg la merke til ei fluge som stod urørleg i vindaugskarmen.

Eg kom til å tenke på om den var levande eller død. Pleidde ikkje flugene å falle saman på dødsleiet? Denne stod oppreist på alle seks føtene. Elles var det ingenting anna som tydde på at den var i live. Eg observerte den ei stund. Så bøygde eg meg over og bles i retning av den. Den fall over ende og blei liggande urørleg på ryggen. Eg drakk fleire koppar kaffi, men eg var stadig trøytt. Eg sat heilt ytst på sengekanten. Eg plukka opp ein av genserane mine som låg på golvet. Då eg heldt den opp mot ansiktet og drog lukta inn, blei eg overmanna av nostalgi, som om eg inhalerte minna av ein person som hadde forsvunne ut av livet mitt.

Det blir sagt at soldatane som vende heim frå skyttargravene etter første verdskrig, ikkje hadde noko å fortelje. I årevis hadde dei lege nedgravne i stillingane sine og skote på kvarandre, lemlesta kvarandre, drepe kvarandre, dei hadde halde vennene sine i hendene medan dei døydde, skubba innvolar tilbake på plass, dei hadde sett alt, og likevel, eller kanskje nettopp derfor, hadde dei ingenting å fortelje. Av og til lurer eg på om eit livs akkumulasjon av enkelthendingar kan summere seg til det same resultatet.

At ein bruker eit heilt liv på å komme fram til den same apatien som manifesterer seg i dei konsentrerte hending

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 14

ane i ein krig. At dei fullbyrda ugjerningane har sine forløparar i insinuasjonar som i store nok mengder fører til dei same utslaga ein på kort sikt ville ha opplevd i ei skyttargrav. Haldningar, intensjonar, årsaksforhold, realisasjonar.

Ein kan lure på kva dette meiningstapet over tid vil komme på.

Eg hadde ikkje mykje å rapportere om. Men så ringde likevel telefonen. Det var mor. Ho spurde korleis det gjekk. Eg svarte at det gjekk bra. Ho sa at ho hadde tørka støv og luka ugras, sidan hadde ho vaska vindauga og vore på kaffi hos ei venninne. Ho skildra i detalj. Eg visste at ho fortalde om detaljane fordi ho syntest at det var viktig å kommunisere.

Som om graden av openheit og intimitet var proporsjonal med graden av vilkårlege detaljar. At det var uråd å gå for langt i ei slik retning. Det uinteressante ved detaljane understreka berre kjensla av at ein hadde lykkast i å tømme seg for kvarandre, i å stå kvarandre nær. Det spelte ikkje noka rolle kva ein snakka om, så lenge ein berre snakka.

Ho spurde korleis vêret var der eg var. Ho lurte ofte på dette. Det var noko av det ho var mest interessert i. Eg skjønte ikkje heilt kva utbytte ho hadde av å vite det. Ein kunne tenke seg at det var for å stille oppfølgingsspørsmål om kva eg no dreiv med sidan vêret var slik og slik. Men det kom sjeldan slike oppfølgingsspørsmål, så det kunne ikkje vere derfor. Kanskje var det for å danne seg eit bilde av omgivnadene eg var i, slik at når ho tenkte på meg, så ville 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 15

ho kunne ha eit realistisk bilde av ein ytre heilskap, ho ville enklare og med større presisjon kunne danne seg ei førestilling om korleis livet mitt arta seg, kva klede eg brukte til jobben, kva eg gjorde på fritida, om eg tok nødvendige forholdsreglar osv. Korfor ville ho det? Var det berre i tilfelle venninnene hennar spurde? Var det berre i tilfelle ho måtte vidarefortelje? Men korfor ville i tilfelle venninnene hennar vite det? Var det for å stille oppfølgingsspørsmål? Eller var det fordi dei også hadde eit behov for å danne seg eit bilde av meg og vêret rundt meg? Var dette i så fall eit uttrykk for samfunnets ganske generelle nysgjerrigheitsnivå, eit framherskande informasjonsnivå ein måtte ta mål av seg til å ligge på for at ein skulle unngå å framstå som uvitande og underlegen, eit informasjonsnivå ein måtte ligge på for i det heile å bli tatt på alvor på informasjonsmarknaden, der alle nyheiter hadde verdi, og der det meste av informasjonen blei bytt fram og tilbake over strikketøy og under meirseiande blikk: – Korleis vêret er der? Jo, det skal eg fortelje deg: Det er faktisk tjue gradar i hovudstaden no.

Sonen min går til kontoret i berre korterma skjorte. Om ettermiddagen sit han i parken med vennene sine. Dei seier det vil vare heile veka ut.

Det hadde vore periodar då eg hadde vore så mykje på kontoret at eg faktisk ikkje visste korleis vêret hadde vore. Eg hadde gått glipp av heile hetebølgjer som passerte over byen, der folk kjøpte iskrem, der folk låg og sola seg i parkane, der folk bada i fontenene, utan at eg tok stilling til 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 16

noko av det, utan at eg tok stilling til nokon annan temperatur enn dei stabile tjue gradane som herska i kontorlokala dag og natt. Hetebølgja hadde passert som ein meteorologisk kuriositet. Eg hadde ikkje sett den komme, eg hadde ikkje venta på den, eg hadde nesten ikkje merka at den var der, og i ettertid hadde eg ingen minne knytte til den, eg hadde ikkje drukke øl med venner under ein parasoll på eit fortau, eg hadde ikkje vassa med ei jente ute på Bygdøys langgrunne strender, vi hadde ikkje sykla på gangstiane gjennom skogen med vått tøy for å komme heim til ei leilegheit der vi kunne ha kledd oss nakne saman, elska saman og sidan sete saman på ein balkong og sett på korleis folk nekta å forlate parkane fordi våren hadde komme natt til akkurat denne spesifikke fredagen i april, og det ville ha vore idioti å gjere noko som helst anna enn å feire den.

Eg bestemte meg for å ta spørsmålet frå mor på alvor. Eg bestemte meg for å greie nøyaktig ut om korleis vêret var.

Eg gjekk ut på balkongen, eg kikka ut i lufta og begynte å skildre. Eg sa at det regna frå blå himmel. Ho sa: – Ja, her er det meir …

– Det er blå himmel, og sola skin, men det regnar også.

Det var stille ei stund i røyret. Så sa ho: – Å ja, eg …

– Vent litt. Eg trur ikkje du forstår. Her er både regn og sol. Her er faktisk både bra og dårleg vêr på ein og same gong. Det kjendest prekært eingong å klare å formidle dette til mi eiga mor, å eingong skulle klare å få skildra korleis vêret djupast sett var, ganske plutseleg hadde dette, av ein 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 17

eller annan grunn, pressa seg fram som ei oppgåve av største betydning. Eg vende ansiktet opp og kjende korleis dei yrlette dropane prikka mot huda samtidig som eg myste mot den skarpe sola. Det var faktisk sant. Det var ikkje berre noko eg fann på. Eg sa: – Lufta kjennest skarp. Luftfukta er nok ganske låg. Det er vindstille. I alle fall her eg står. På meir utsette stader er det nok meir rørsle i lufta. På balkongen er det trass i alt ganske lunt. Men eg vil tippe at det kanskje blæs eit par–tre sekundmeter, frå … (eg putta tuppen av peikefingeren i munnen, bøygde meg over rekkverket og heldt fingeren ut i lufta) … sørvest.

– Det er då …

– Det er skyfritt. Eg kan ikkje sjå ei einaste sky, så eg aner faktisk ikkje kor regnet kjem frå, det er nesten ei gåte. Det er sol. Og det regnar. Det er begge delar. Sol. Og regn. Skjøner du?

Det var stille ei stund i den andre enden. Eg sa: – Temperaturen er ganske høg, i det minste den opplevde temperaturen, sola varmar godt, men regnet kjøler også ned litt. I skuggen er det så klart litt kaldare. Slik eg sit no, fell skuggen frå nabobygget akkurat over det venstre beinet mitt, og det kjennest ganske kaldt. Viss eg flyttar det ut i sola, kjennest det med ein gong ganske varmt igjen. Eg reiste meg halvt og flytta stolen ut av skuggen. Eg sa: – Sånn. Stilla heldt fram ei lita stund i den andre enden. Eg visste ikkje om ho gret eller ikkje. Så sa ho: – Og korleis går det på jobben?

– Eg har slutta. Eg sa det utan å tenke meg om. Men straks eg høyrde orda komme ut av min eigen munn, høyrde eg 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 18

kor rett det høyrdest ut. Straks eg hadde sagt det, skjønte eg at det var slik det måtte bli. Eg skjønte at eg var nøydd til å seie opp, at det var det einaste fornuftige å gjere. Eg hadde vore ved kontoret eit par års tid. Før det hadde eg hatt ein del andre jobbar. Eg likte å skifte, eg likte endringar, det gav meg ei kjensle av fridom og framgang, eg likte å veksle, å spreie innsatsen min utover fleire område, det gav meg ei kjensle av heilskap. Det kunne i grunnen minne litt om borgaren i Marx og Engels sitt utopiske samfunn, han som gjer noko ein dag, og noko anna den neste; som jaktar om formiddagen, som gjeter om ettermiddagen, som ser til buskapen om kvelden, og etter kveldsmaten kritiserer han fritt, utan nokosinne å vere verken jeger, gjetar, bonde eller kritikar. Eg arbeidde ved eit kontor, men no var tida inne for å slutte før eg begynte å sjå på meg sjølv som kontorarbeidar.

Ein kollega av meg sa ein gong at han ikkje trudde på stofflegheit. Han høyrde til den eldre garden av kollegiet, han var ein av dei som for lengst hadde forsona seg med kontorlivets rutinar, dei som ikkje på nokon måte hadde planar om vidare karriereavansement, men som hadde slått seg til ro med sine bragder i sine eigne tilforlatelege nisjar medan dei venta på at pensjonsalderen skulle innhente dei og fri dei frå vidare innsats. I mellomtida innretta han arbeidsforholda så makeleg som han kunne, han jobba gjerne når han var på kontoret, som var alle vekedagar utanom måndag, og helst ikkje fredag heller, men dei andre dagane sysla han stort sett med dei kontoroppgåvene som 

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 19

han var blitt tildelt, når han då ikkje hadde pausar, eller gjorde seg utanombedriftslege ærend i og utanfor bygget.

På grunn av ansienniteten naut han ein stor grad av handlefridom hos sin nærmaste leiar. Denne fridommen hadde han brukt til å finne ein bedageleg balansegang mellom kva firmaet kravde, og kva han personleg orka. Han hadde knekt denne koden, han hadde treft ein perfekt grad av resignasjon, og eg hadde ein mistanke om at det var grunnen til at han alltid var i godt humør, han var akkurat lite nok involvert i kvardagsproblema til at han kunne heve seg over dei. I staden likte han å prate med kollegaer om livet.

Ideelt sett burde det ha gått for seg på ein terrasse med noko vin og sigarettar, men i kontortida nøgde han seg med ein kopp kaffi, ein pris snus og hjørnesofaen på pauserommet der han valde tilhøyrarane sine blant dei sakshandsamarane som var innom for å fylle kaffikoppane sine. Det hende ofte at eg var ein av desse.

Vi kalla han berre Berg. Fornamnet hans var knapt kjent for nokon. Han hadde levd eit rikt liv. Han hadde opparbeidd seg eit overskot av anekdotar og teoriar, og det verka som om han hadde innsett at han måtte dele desse i kontortida for ikkje å risikere å brenne inne med dei, han måtte ause til dei som var villige til å høyre på. Han var ein karakter, Berg.

Han stamma såpass mykje at han hadde utvikla ein eigen måte å prate på. Av og til tenker eg at livet er som eit teater, at ein må kjøpe nokre premissar for å kunne overtyde seg sjølv om at det som går for seg rundt ein, er meiningsbe

Nomade ferdig_Layout 1 13.09.16 15:55 Side 20

rande. Min gode kollega, Berg, strevde så hardt med enkelte ord at han gav opp å fullføre dei etter å ha stanga mot ein slags fonetisk vegg ein fire–fem gonger. Forsøka hans glei då over i ei lang rekke med ordet ja, plaffa ut som ei mitraljøsesalve, som ei stadfesting av det ordet som aldri kom til fullending, ja-ja-ja-ja-ja-ja. Ei slik rekke var truleg meint å skulle dekke over og samtidig kompensere for det ordet som hadde låst seg fast ein stad i hovudet og nekta å komme ut i friluft. Det som ofte skjedde, var at han, etter alle desse jaa, plutseleg slappa av, slik at ordet som han hadde strevd slik med å seie, kom til si heilt tilforlatelege fullbyrding. Men det kunne like gjerne hende at ingenting hende.

Denne rekka av ja fann sin eigen meiningsfylde etter kvart som ein lærte Berg å kjenne. Språket hans hadde ein autonomi, det vaks som eit sjølvrefererande kunstverk, dei avbrotne orda hans var den kunstnariske premissen, og ein måtte sjølv som tilhøyrar fylle inn det ein meinte passa best. Han sa at han ikkje trudde det fanst materie. At jo meir vitskapen nærma seg dei minste bestanddelane, jo meir løyste dei seg opp og forsvann i energibanar og … jaja-ja-ja-ja-ja… tomrom. At det einaste ein sat igjen med, var rørsle. – Livet er rørsle, sa han. – Alt som har liv, det har også … ja-ja-ja-ja-ja-ja. Meininga med livet, det er å … jaja-ja-ja-ja-ja. Alt rører seg rundt oss. I liva våre prøver vi å halde fast, vi lever i illusjonen om ein stillstand som herskar rundt oss, men i verkelegheita er alt mellombels, og vi halar det ut så godt som vi … ja-ja-ja-ja-ja-ja … kan. 