hilde myklebust
Berre dagar seinare. Dikt 2005
Søkk. Dikt 2008
Glødepunkt. Roman 2011
Kvar ein fugl. Dikt 2018
Hilde Myklebust
Kvit stig morgon skir
Dikt
Samlaget Oslo 2025
Til dagleg vert garden kalla Låtra.
Det tyder ein stad der dyr ligg, ein liggjeplass for dyr.
Det kan kome av at kobben heldt seg på
Kobbesteinane rett ut for garden i gamle dagar, men meir truleg er det at namnet kjem av at kyrne hadde «skinstøde» på Tunheimssanden her ned for garden på sumarsdagane før i tida og låg ofte der.
Bygdebok for Vanylven. Gard og ætt.
Dei store grandane breier seg utover
Vi fylgjer etter randa av sjø
Ho trekkjer seg attende no trekkjer oss etter seg
ned i fjøra og ut
Kobbesteinane stig langsamt opp
Ein steingard som syner seg to gongar i døgnet
Anna går fyrst eg etter
Spora hennar er runde i sanden
Vesletåa så vidt synleg i avtrykket
Eg set foten min inntil sporet hennar når eg går
Vi gøymer oss bak inste steinen
Kobbane kjem symjande
Dei bykser opp og legg seg i sola
Auga deira kransa av kvite vipper
store og runde og svarte
som Anna sine hårkringler
Vi huker oss saman og er så nær
desse dyra som stig opp frå fjorden
rautande i blank pels
Vi sit heilt til det snur der ute og sjøen kjem attende
Umerkeleg med det same smygande langs fotblada
Vi sit framleis og Anna pustar så stilt imot steinen
Det flør oppover leggane det flør oppover steinane
Kilande kaldt og salt og endeleg
veltar siste kobben seg ut og vert borte
Skarvane flyg lågt over fluda
sliper vengespissane mot vassyta
før dei landar
Faldar ut vengene mørke av væte
Står i svarte krossar der ute
tørkar seg til ein ny farge
eg ikkje kan sjå herifrå
Eit grønt skin
når eg held fjøra i handa
held ho mot sola
Eimen av tjøre i naustet
Færingen glinsar
svartbreidd i eit blygt lys
Det er stilt her inne
Ei sval tyngd av nøtene som heng langs veggane krummar seg kring meg
Eg trekkjer kvisten ut av holet legg auget varsamt inntil
og der er ho rett der ute
ligg nisa i vasskorpa og prustar mellom ei verd og ei anna
Veslebror surklar
Kroppen hans dirrar
og brenn ved sida mi
Sengekledet er vått
det fylgjer etter ryggen min
når eg set meg opp ropar
Mor
Røysta mi er grov framand
kastar ho seg fram frå eit hol i meg
Mor kjem stigande held lampen høgt
så det gule lyset fell på bror
Auga er kvite berre kvite eple
Det brune blikket vrengt attom
kvelva inn i mørkeret der lys ikkje finst der han ikkje kan sjå lyset
mor held