www.destentor.nl dinsdag 1 september 2009
10 | amateurvoetbal
GD-D10
Wijhe leeft ook down under Een half jaar zaten ze in Australië, maar twee dagen na thuiskomst is de plaatselijke voetbalvereniging al gauw weer onderwerp van gesprek. Nik Mulder en Ruud Pol (beide 22) zijn terug in Wijhe. door Floris Brandriet
G
een betere dag om herinneringen op te halen dan de warmste van het jaar. Want hoewel het down under nu winter is, zat het duo de laatste tweeënhalve week in de tropische warmte van Thailand. Of, duo: Niek Kleine Schaars was er ook met zijn vriendin, Ruud Pol zag zijn liefde overkomen en Wouter Pol was er in Australië ook al bij. Amper waren ze op Schiphol geland of ze zaten al weer met teamgenoten en vrienden aan een speciaal welkomstontbijtje. Mulder trapte ’s avonds al tegen een balletje, Ruud Pol volgde dat goede voorbeeld twee dagen later. ,,We lopen toch een paar weekjes achter.’’ De twee rondden vorig jaar hun studie af en zagen een kans schoon om de wereld te verkennen. Zoals vele goede ideeën ontstond ook deze in de kroeg. En zo belandden ze van het ijzige Nederland begin februari in het bloedhete Perth. ,,Van de schaatsen naar 39 graden; een hele overgang’’, vertelt Mulder. Al snel waren ze hun ritme, dat van toeleven naar de wedstrijd op zondag, kwijt. Maar immer bleef het duo betrokken bij het wel en wee van het vlaggenschip van Wijhe. ,,Elke zondag kregen we een sms’je met de uitslag en meestal zochten we op maandag een internetcafé op om de verslagen te lezen.’’ Het pakken van de eerste-periodetitel hadden ze zelf nog meegemaakt, maar daarna ging het een stuk minder. Mulder en Pol stuurden bij wijze van mascotte een speelgoedkangoeroe en met die knuffel op de bank prompt begon Wijhe weer te winnen. ,,We wilden wat van ons laten horen en dit was een mooie manier om die jongens een duwtje in de rug te geven.’’ Het hielp, wat heet. ,,Ze bleven zelfs ongeslagen, tot de finale’’, weet Mulder. ,,Hebben we ’m toch een week te vroeg gestuurd.’’
Die laatste wedstrijd, tegen Beuningse Boys, was in Australië live te volgen. Uiteraard met een biertje in de hand: ,,Telefoon op speakerstand en vrienden die ter plekke waren voorzagen ons van radiocommentaar’’, vertelt Pol. ,,Dat gesprek kon ik nog wel terugvinden op mijn rekening...’’ Samen met Wouter Pol maakte het duo het nodige mee in Australië. ,,Maar het is altijd lastig om dat na te vertellen’’, zegt Mulder. Anekdotes komen gedurende een gesprek, niet op bestelling. ,,Vrienden en familie vragen ook: ‘Wat was het mooiste, wat was het leukste?’ Zetten we maar de dvd op van het skydiven, zijn we weer een half uurtje verder.’’ In een oude Mitsubishi-bus reden ze het hele land door, onderweg wachtte bij elke tussenstop een nieuw avontuur. Tot ruzie kwam het nooit. ,,We kennen elkaar ook al een jaartje of twaalf. Als er al eens een meningsverschil ontstond, dan ging het over wat we ’s avonds zouden gaan eten.’’ Hachelijke momenten beleefden ze ook. Kakkerlakken, bedbugs en loslopende varkens kleuren de verhalen. Net als het oude busje dat hen van A naar B bracht. Links rijden bijvoorbeeld ging niet altijd als vanzelf ,,Ook hadden we een keer een lekke koppakking. Ons werd geadviseerd in de eerste de beste stad dat ding te vervangen’’, weet Mulder nog goed, ,,maar hij reed als een zonnetje, dus dat hebben we niet gedaan.’’ Dik zesduizend kilometer later deed de Japanner het nog steeds. ,,En we hebben ’m zelfs voor honderd dollar meer weer doorverkocht.’’ Pol kreeg flink last van zijn keel, zat in totaal zo’n 35 dagen vast aan antibiotica. ,,Kon-ie niet eten, drinken of praten’’, vertelt Mulder. ,,Was het even een paar dagen mooi rustig voor mij.’’ Pol: ,,Toen adviseerde de dokter ons om toch maar wat gezonder te eten. Dus dat hebben we gedaan.’’ ,,Ook onder invloed van jouw vriendin’’, vult Mulder aan. Ze probeerden wel iets aan hun conditie te doen, maar ontkwamen toch niet aan een flinke achterstand ten opzichte van de rest van het team. ,,Daar komt bij’’, is Pol realistisch, ,,dat er een half jaar lang andere jongens op onze positie hebben gestaan. Zo hebben ze het tot de laatste wedstrijd van de nacompetitie volgehouden; complimenten.’’ Mulder sluit zich aan: ,,Heel knap hoe ze dat hebben opgepakt.’’ En zo gaat het gesprek al snel weer over voetbal. Met de VI op tafel en het komend seizoen in gedachten. Mulder: ,,Alles
Nik Mulder en Ruud Pol zijn terug in Wijhe na een halfjaar Australië. ,,Dinsdag zat ik in de kantine en dacht: ‘Alles is als vanouds, er is eigenlijk weinig veranderd.’’ foto Ronny te Wechel wordt snel weer gewoon.’’ Pol: ,,Ja, dat gaat heel snel. Wat dat betreft is het net als een korte vakantie.’’ Mulder ervoer dat binnen 24 uur. ,,Dinsdagavond zat ik in de kantine en dacht bij mezelf: ‘Goh, is dit
nou zo lang geleden?’ Alles is als vanouds, er is eigenlijk weinig veranderd.’’ En in Wijhe, waar ze de laatste jaren louter proeven aan succes, is dat nog helemaal niet zo verkeerd.
Voorster Cup legt mooi contrast bloot
V
oor Activia eindigde het afgelopen seizoen in mineur. Wat had de club graag in de vierde klasse gevoetbald. USV, dat negende eindigde in de competitie, bleek in het beslissende duel om promotie een te groot obstakel (0-2). Toch haalde Activia in juni een prijs. ‘t Winnen van de Voorster Cup was niet meer dan een pleister op de wonden, maar toonde wel mooi wat spanning en onbevangenheid met een ploeg doet. In een stoffig kozijn van een opberghok staat hij weggemoffeld. Voorzitter Willem Grooters heeft alle moeite om de beker te vinden. ,,Och kijk, daar staat hij wel’’, is hij verheugd nadat
zijn zoektocht resultaat oplevert. Hoe Activia de Voorster Cup wist te winnen is een typisch geval van voer voor de sportpsycholoog. Tegen USV leek het niet mis te kunnen gaan, maar ging het dat wel. ,,Ongelooflijk...”, schudt de voorzitter zijn hoofd. ,,Normaal speel je spanning van je af, maar nu stonden we binnen vijf minuten al met 2-0 achter, terwijl we anderhalf jaar geen thuiswedstrijd hadden verloren.’’ Zet dit af tegen de zegereeks in de Voorster Cup, waar Activia elk duel de underdog was en je ziet het contrast. ,,We hebben nota bene Voorwaarts, dat op volle oorlogssterkte was, in de tweede ronde verslagen.” De Voorster Cup is voor Activia dan ook een beker
met verhaal, temeer omdat de club normaliter niet deelneemt aan het toernooi. De velden van Activia liggen weliswaar in de gemeente Voorst, maar men profileert zich als Deventer club. ,,Omdat Klarenbeek (zat) uitviel, kwamen ze een team tekort en werden wij gevraagd. En dan win je ‘m ook nog...” De cupwinst werd tijdens de Deventer kermis nog wel even goed gevierd. ,,Ik kan me herinneren dat Frank Oosterwegel met een omgekeerde lampenkap twee uur op een tafel heeft staan blèren.” Oosterwegel met een grijns: ,,Dat klopt. Het was een lekker gevoel, door die winst kwam een hoop frustratie los. Maar als het kon, ruilden we die cup zo in voor een promotie, hoor.”
De Voorster Cup kon de pijn van de gemiste promotie niet wegnemen bij Activia.