Anafor Dergi 3. Sayısı

Camcorder 08:24 Aynadaki siluetini görerek başladığı bir gündü. Naçizane gülümsedi aynadaki adam. Şu dünyadaki en zor şey insanın kendine sadık kalmasıydı belki de. O da gülümsedi aynadaki adama; her şeye rağmen.

10:37 Yokuştan aşağıya doğru baktığında, yeryüzünde o günün ilk saatlerini yaşayan Güneş ışınlarının adaletsizliği gözünden kaçmamıştı. Yine de “Görmek güzel.” demekten kendini alamadı adam.

Günün ilk şarkısı, onu haksız çıkarmak istercesine aynadaki siluetinden daha gerçek olduğunu hatırlatıyordu.

Duraktaki insanlara biraz daha dikkatle bakma fırsatı bulunca, hepsinin yüzündeki arzuyu fark etti adam: Bu kekremsi yerden, tüm yaşadıklarını bir eskiciye satıp gitmek ve hep gitmekti aslında arzulanan. Birbirlerinin yüzlerinde aradılar durdular, bulamadılar. Sonra sessiz bir anlaşma yapıldı durak insanları arasında ve herkes birbirine tutunup kalmaya ant içti sonunda. Eskiciler, eskisi gibi zarar etmeye devam edecekti anlaşılan.

14:46 Yine hava yağmurluydu. Şehir yine çirkindi. İzmir çirkin şehir. Hele yağmurlu günlerinde hiç çekilmez. Başka günler güzel mi, değil; güzel değil. Başka günler de yan sokakları çamurludur.

Geceleri kusmukludur. Sokakları dardır. Esnafı gaddardır. İnsanlar her yerde böyle. Bu şehirde, karyolalarda çift yatanlar bile tek. Oysa adam ne kadar kalabalıktı o gün; bir türlü eksilemedi.

Bir kalemde silebilirdi herkesi. Ciğeri beş kuruş etmeyen zengin kerhane müşterileri gibiydi herkes gözünde. Adamsa iş başı kırk liralık bir sokak fahişesiydi o gün…

16:08 Yol kenarındaki çiçekçi adamın, sonraki hayatında tenor olacağı, o günkü kuşku götürmez tek gerçekti belki de. Yanık tenli çiçekçi “Yol tarif etmek sanattır.” sözünün hakkını verirken anlamıştı adam bunu. Fakat neden gül? Neden çiçekçiler gelincik satmazdı ki? Ve insanlar neden cevabı olmayan sorular sorardı bazen? Neyse ki insanlar henüz birbirlerinin akıllarından geçenleri okuyamıyorlardı. Güldü adam pervasızca…

11