Vlinderweide: een plek van liefde, troost en herinnering
In mei opende de gemeente Drogenbos haar Vlinderweide voor sterrenkindjes op het kerkhof. Een project waar de gemeente meer dan een jaar aan werkte: een serene plek van herinnering en verbondenheid, met bijhorend Sterrenregister. Schepen Sabrina Pauwels vertelt: ‘Het idee voor de vlinderweide ontstond in 2024, uit een gezamenlijke bezieling van de schepen van sociale zaken en het Huis van het Kind Drogenbos. Hoewel het een verkiezingsjaar was, dachten we toen al na over een troostrijke plek voor sterrenkinderen.’
Ouders die een kindje verliezen na minder dan 140 dagen, hebben wettelijk nog steeds geen mogelijkheid om hun kindje te laten registreren. Met de Vlinderweide en het Sterrenregister wil Drogenbos deze ouders een hart onder de riem
steken. Vanaf juni 2025 kunnen ouders hun stilgeboren kindje gratis laten registreren via het Huis van het Kind Drogenbos of online. De registratie heeft geen juridische gevolgen, maar biedt een symbolische akte en veel emotionele waarde.
Het agendapunt over een aanvullend verkeersreglement voor de Langestraat beroerde tijdens de gemeenteraad van augustus de gemoederen. Tussen de Paul Gilsonlaan en de Verlengde Stallestraat zou enkel nog plaatselijk verkeer toegelaten zijn. De aanleiding: op de Neerstallesesteenweg in de Brusselse gemeenten Vorst en Ukkel wordt mogelijk eenrichtingsverkeer ingevoerd. Daardoor dreigt de Langestraat een sluiproute te worden voor uitgaand verkeer, wat de woonwijk zwaar zou belasten. Om dat te vermijden, wil de gemeente de toegang beperken tot bewoners, bezoekers en leveringen. Schepen José Lefever lichtte het dossier toe, bijgestaan door Alexis Calmeyn en raadslid Daniel Cnops (GO 1620).
Schepen Lefever verduidelijkte: ‘Na de infovergadering met de bewoners van de Boomgaardwijk bleek dat dit nodig was om de overlast van het Brusselse Good Move-plan te stoppen. Sinds de sluiting van de Neerstallesesteenweg rijden er soms 300 wagens per uur door de wijk. Het was niet langer veilig.’ Raadsleden van Alliance Francophone, vooral Laurence Doughan, uitten stevige kritiek. De fractie stemde tegen. LB-Drogenbos, GO en UF keurden het voorstel goed. (HD)
Beoordelingscriteria kinderopvang
Een kinderopvang starten in Drogenbos kan niet zomaar. De gemeenteraad keurde unaniem de procedure en beoordelingscriteria voor kinderopvangplaatsen goed. Volgens het decreet van 20 april 2012 wil de Vlaamse overheid kwaliteitsvolle en betaalbare opvang voorzien voor elk gezin dat dit nodig heeft, binnen een redelijke termijn en afstand. Daarom maakt de Vlaamse regering regelmatig middelen vrij via zogeheten ‘uitbreidingsrondes’, bedoeld voor het creëren van nieuwe plaatsen of het verhogen van het subsidieniveau van bestaande opvang. Omdat lokale besturen hierin een belangrijke rol spelen, vraagt Agentschap Opgroeien bij elke uitbreidingsronde een gemotiveerd advies met scores per aanvraag. Het bestuur van Drogenbos stelde hiervoor, in overleg met het Lokaal Overleg Kinderopvang (LOK), duidelijke beoordelingscriteria op. Het LOK besprak de procedure en criteria op 27 maart 2024. Ook werd advies ingewonnen bij de stafmedewerker regie kinderopvang baby en peuter van de WSG. Dit besluit heeft geen financiële gevolgen voor de gemeente en werd unaniem goedgekeurd door de gemeenteraad. (HD)
Telex
• In samenwerking met Linkebeek en Sport Regio Zuidwest Rand organiseerde Drogenbos de activiteit ‘Kijk! Ik fiets!’ om te leren fietsen zonder steunwieltjes. Onder begeleiding van een ervaren monitor leren kinderen op een speelse en veilige manier zelfstandig fietsen. Ouders en begeleiders kregen handige tips mee om thuis verder te oefenen.
• De gemeenteraad van 21 oktober keurde de ondertekening van het lokaal energie- en klimaatpact en het retributiereglement blauwe zone goed.
• De openingsuren van de dienst Burgerzaken zijn gewijzigd. Voor info over de gemeentelijke diensten en openingsuren: https:// www.drogenbos.be/nl/openingsuren . Een aantal attesten/uittreksels kan je ook online aanvragen via het e-loket: https://www. drogenbos.be/nl/formulieren .
• De gemeente zoekt standhouders voor kerstmarkt Kerstmagie in
Drogenbos, op vrijdag 19 december van 17 tot 22 uur en zaterdag 20 december van 14 tot 22 uur. Inschrijven via 02 333 85 17 of nathalie.dubois@drogenbos.be
• Op zondag 14 december vindt het laatste Repair Café van dit jaar plaats, van 13 tot 16.30 uur in zaal De Regenboog op de Grote Baan 234. In het Repair Café kan je kapotte voorwerpen laten repareren door vrijwilligers. Info: repaircafedrogenbos@outlook.com.
• De zevende editie van de fietsdag op zondag 21 september was een succes. Bijna 100 deelnemers legden 20 km af in een gezellige sfeer.
• Lokale handelszaken spelen een belangrijke rol in het dorpsleven. Op initiatief van schepen Dons van Lokale Economie werd met de lokale handelaars samengezeten om te bekijken hoe het gemeentebestuur hen kan ondersteunen. (HD)
Bakkensysteem voor GFT
Op de gemeenteraad van augustus werd de vraag van Intradura bekeken om een standpunt in te nemen over de omschakeling naar bakken voor GFT en eventueel ook restafval. Het Lokaal Materialenplan verplicht GFT-inzameling met bakken vanaf 2027. Hoewel de wetgever dit nog niet verplicht, is het volgens Intradura toch wenselijk om tegelijk ook de overstap van restafvalzakken naar -bakken te overwegen. Na uitgebreide toelichting door de bevoegde schepen, besliste de gemeenteraad unaniem om enkel het wettelijk verplichte GFT-bakkensysteem vanaf 2027 in te voeren. De wekelijkse ophaling van restafval wordt behouden. Schepen Lefever: ‘Bij invoering van een bakkensysteem voor restafval zou de ophaling om de twee weken gebeuren, met alle gevolgen van dien. Zeker voor appartementen zonder tuin, terras, lift enzovoort. En laat ons ook de geurhinder niet vergeten.’ (HD)
Een symfonie van kleuren en smaken
‘Een gerecht dat er aantrekkelijk uitziet, smaakt des te beter’
Smaken, geuren en kleuren: in de gerechten van Benjamin Schijns en zijn team zijn ze perfect in harmonie. Vanuit hun traiteurszaak in Drogenbos maken ze furore, zowel binnen als buiten onze landsgrenzen. Laat het smaken!
Hoe is jouw liefde voor lekker eten ontstaan?
Benjamin: ‘Mijn moeder maakte elke zondag superlekker eten klaar. Lamskoteletjes met rozemarijn en een rijke groentenkrans was een van haar specialiteiten. Ze hechtte veel belang aan kwalitatieve ingrediënten. Vlees moest van een bepaalde slagerij komen. De verse groenten ging mijn vader meestal op de markt kopen.’
Wat typeert jullie gerechten?
‘Fusionkeuken is een naam die bij ons past. Wij combineren graag allerlei smaken en keukens. Op het eerste gezicht kunnen dat heel gekke combinaties lijken. Zo mixen we bijvoorbeeld elementen uit de Franse en Chinese
keuken. Maar ik kan je verzekeren dat de saus van een canard laqué (pekingeend, red.), gemengd met de saus van lamsvlees, een heerlijk resultaat geeft.’
Welke klanten weten jullie goed te vinden?
‘Wij doen veel opdrachten voor de Joodse gemeenschap. Dat zijn gerechten zonder schaaldieren, zeevruchten of varkensvlees. Grote internationale merken zoals Rolex, IWC (International Watch Company), Breitling, Yves Saint Laurent en Chanel doen ook een beroep op ons voor hun evenementen. Ook financiële instellingen en Spadel (BRUwater) mogen we tot ons cliënteel rekenen. Het zijn allemaal klanten voor wie het ietsje meer mag zijn. Zij willen
het neusje van de zalm kunnen aanbieden. We krijgen regelmatig de vraag om de catering voor een van hun happenings in het buitenland te verzorgen. Afhankelijk van het type evenement en wat ze precies willen, maken we de gerechten in onze keuken in Drogenbos of ter plaatse klaar.’
Wat is volgens jou de sleutel van jullie succes?
‘We bestaan nu ongeveer 15 jaar en luisteren nog steeds aandachtig naar wat onze klant wil. Wij willen iets unieks serveren, dat aansluit bij het DNA van onze klanten of bij het thema van hun evenement. Nieuwe locaties uitproberen schrikt ons niet af. Onlangs organiseerden we nog een verjaardagsfeest in het
Calmeynbos. Een plek zonder elektriciteit. Met een beetje creativiteit is het ons gelukt om al de gasten een fijne avond te bezorgen.’
Waaruit put jij inspiratie?
‘Ik kan goed brainstormen met onze chef-kok Romain Cadlet. Ik heb ook het geluk gehad om op jonge leeftijd (19-23 jaar) met mensen zoals de Brusselse tweesterrenchef Yves Mattagne van Villa Lorraine te werken. Zijn talent heeft mij gevormd. Vandaag vormen we trouwens nog steeds een goed team. In het stadion van Anderlecht baten we samen drie restaurants uit waar seat holders en Business Club members kunnen genieten van een vernieuwd gastronomisch concept. We bieden er haut-de-gamme foodsharing en fusionkeuken met veel accenten uit het Midden-Oosten aan.’
Waarom heb je ervoor gekozen om je in Drogenbos te vestigen?
‘Ik ben hier opgegroeid en mijn ouders wonen hier nog steeds. Tot twee jaar geleden speelde ik bij de lokale voetbalploeg. Zoiets schept een band. Drogenbos is bovendien ideaal gelegen: vlak bij Brussel en de ring. Superhandig als we met de gerechten die we in onze keuken klaarmaken bijvoorbeeld naar Antwerpen of het buitenland moeten vertrekken.’
‘Zelf woon ik in Alsemberg. Ik heb ook een tijdje van daaruit gewerkt. Maar toen onze traiteurszaak alsmaar groter werd, moesten we toch op zoek naar een ruimere locatie. Toen dit pand in de Kerkstraat vrijkwam, heb ik niet lang getwijfeld. Het is bovendien een gebouw met uitbreidingsmogelijkheden.’
Welke gerechten worden de laatste tijd goed gesmaakt?
‘Ceviche wordt meer en meer gewaardeerd. Ook kalfsvlees doet het goed. Op ons Instagram-account post ik ook regelmatig toppers. Spruitjes met mandarijn en geitenkaas of citroentaart met een sorbet van pastinaak zijn bijvoorbeeld erg in trek.’
Je hecht in je gerechten veel belang aan kleur en de details.
‘Je eet niet alleen met je mond, maar ook met je ogen. Een gerecht dat er aantrekkelijk uitziet, smaakt des te
MENSEN
eten & drinken
lekkerder. Ik hecht ook veel belang aan de borden waarop wij onze bereidingen serveren. Bij sommige gerechten past een eenvoudig wit bord, bij andere gerechten een wit bord met een gouden randje. Sommige gerechten matchen dan weer veel beter met een keramieken bord. Alles moet een harmonieus geheel vormen.’
Hoe zorg jij ervoor dat al je ingrediënten kwalitatief top zijn?
‘Met de jaren leer je welke de beste leveranciers zijn. Zo bestellen wij ons varkensvlees bij een leverancier in Spanje en kip bij een kippenboerderij in Frankrijk. Hun kippen hebben in de allerbeste omstandigheden geleefd en de smaak is er dan ook naar. Heerlijk sappig!’
‘Cooking is the art of turning food into emotions’ staat op je website te lezen. Wat betekent dat voor jou?
‘De emotie die wij mensen willen laten voelen, is er een van op ontdekking gaan en nieuwe smaaksensaties beleven. Je kunt er niet omheen dat wij als mens herinneringen heel vaak koppelen aan smaken of geuren. Mijn jeugd is voor altijd geassocieerd met de smaak van de kersen die wij plukten in de tuin van mijn grootmoeder.’
Welke gerechten en wijn maken jou gelukkig?
‘Geef mij maar ceviche of pasta alle vongole. Ook pasta met zee-egel vind ik de max. Daar nog een heerlijk glas chardonnay bij en mijn avond kan niet meer stuk.’
Wat is jouw mooiste gastronomische herinnering?
‘Vorig jaar nam mijn vrouw me mee voor een etentje bij Mauro Colagreco. Zijn restaurant Mirazur ligt in Menton (Frankrijk) en is zonder twijfel het beste ter wereld (Mirazur werd in 2019 effectief verkozen tot beste restaurant van de wereld, red.). De delicate smaken die ik daar proefde, zal ik nooit vergeten: oesters gemarineerd in perenwater met couscousparels. Heerlijk!’
Heb jij naast je grote liefde voor eten nog een andere grote liefde?
‘Dat is, zonder twijfel, voetbal. Jammer genoeg moest ik stoppen na een blessure. Ik speelde als spits voor Drogenbos
tot mijn 17e. Ik heb ook voor Bonair en Lembeek gespeeld. Het is jammer dat ik niet meer op het veld sta, maar ik troost mij met de gedachte dat we nu in het stadion van Anderlecht mensen gastronomisch kunnen verwennen. Zo is voetbal nog steeds dichtbij.’
Wanneer ben jij het gelukkigst?
‘Als we mensen echt kunnen verwennen tijdens een evenement. Ik hou ook van de actie op zulke momenten. Als de dingen niet helemaal lopen zoals je ze had gepland, dan ben ik op mijn best. (lacht) Ik hou ervan om on the spot oplossingen te bedenken.’
Wat doe jij op dagen dat het niet meezit?
‘De ondernemer in mij heeft het soms gehad met de administratieve rompslomp en al de financiële verplichtingen. Onderschat niet welke inspanningen het vraagt om een zaak als de onze draaiende te houden. Gelukkig zijn al onze klanten enthousiast over onze traiteurdiensten. Dat geeft ons de energie om te blijven gaan en het beste van onszelf te blijven geven.’
Nathalie Dirix
EN
The flavours of Benjamin Schijns
Flavours, aromas and colours come together in perfect harmony at the catering company of Benjamin Schijns in Drogenbos. ‘A dish that looks appealing tastes even better,’ he says. His love for cooking started at home: ‘Every Sunday my mother prepared lamb chops with rosemary and a ring of fresh vegetables.’ Benjamin describes his style as fusion cuisine: ‘We love mixing French and Chinese influences for example. The sauce of a canard laqué blended with lamb sauce is simply delicious!’
Prestigious clients like Rolex and Chanel appreciate his refined craftsmanship. He draws inspiration from working with chef Romain Cadlet and two-star chef Yves Mattagne. ‘Cooking is the art of turning food into emotions,’ Benjamin explains. Those emotions are what he strives to serve every time.
verenigingsnieuws
dinsdag 25 november Workshop bloemschikken
Femma Drogenbos
Laat je creativiteit bloeien tijdens onze workshop bloemschikken! Je ontdekt handige technieken, kleur- en vormcombinaties en krijgt volop ruimte om je eigen stijl te ontwikkelen. Ervaring is niet nodig, enkel enthousiasme en zin om met bloemen aan de slag te gaan. prijs: leden 25 euro, niet-leden 30 euro info: www.demuse.be
Een nieuw lid voor de stuurgroep Muse-Moelie
Elke zes jaar worden de stuurgroepen van de gemeenschapscentra, die adviseren bij de werking, vernieuwd. Omdat de Muse en de Moelie nauw samenwerken is er één stuurgroep voor beide centra. De voorbije zes jaar waren Yolande en André de vertegenwoordigers van de Muse. Maar sinds een aantal weken mogen we ons verheugen over een derde vertegenwoordiger: vrijwilliger van de maand Géry Janssens.
Géry is een echte sinjoor, geboren en getogen in de stad. Hij studeerde elektromechanica, scheikunde en fysica aan de VUB. Daarna was hij 32 jaar scheepscontroleur in de haven van Antwerpen. Hij reisde voor zijn werk ook naar zowat alle Europese havens. Drie jaar geleden ging hij op zijn 65e op pensioen. Hij heeft ook 13 jaar in de horeca gewerkt. Géry is ook een lieve opa van een 3-jarige kleinzoon, voor wie hij met plezier tijd vrijmaakt. In zijn tuinhuis maakt hij uniek houten speelgoed.
Zijn grote motivatie is om mee te werken aan het Vlaamse karakter van Drogenbos en de Vlaamse Rand. (AL)
Géry is deze maand ook onze vrijwilliger van de maand. Lees meer op p 11.
Heemkundige kring Sicca Silva
Sinds 1990 zet Sicca Silva Droogenbosch zich in voor de bewaring van onze lokale volksgeschiedenis en cultuur. De leden overleggen maandelijks, maar ze zijn ook afzonderlijk druk bezig met het digitaliseren, ordenen, opzoeken en bewaren van documenten, gebruiksvoorwerpen en foto’s. Alle gegevens worden ter beschikking gesteld via de website, zodat toekomstige generaties alles makkelijk kunnen raadplegen.
Heb jij nog schatten op zolder of in de kelder die dreigen te verdwijnen? Bezorg ze ons zeker of laat ze ons digitaliseren (we brengen alles dan ook terug).
Zo blijven ze beschikbaar voor geïnteresseerden.
Je kan Sicca Silva bereiken via siccasilva1620@gmail.com of lieve.verhaegen.01@gmail.com. Langskomen kan op het adres Grote Baan 226.
Eindejaarsreceptie
Op vrijdag 5 december nodigt de cultuurraad van Drogenbos alle leden van de verenigingen uit op de traditionele eindejaarsreceptie in de gemeentelijke feestzaal. Erwin van restaurant Goesting zorgt voor een receptie met alles erop en eraan. Maar het is vooral een gelegenheid om een jaar vol activiteiten samen af te sluiten met een natje en een droogje.
We zetten ook een verdienstelijke Drogenbossenaar in de bloemetjes, als dankjewel voor alle inzet voor het gemeenschapsleven, dat hier zo overeind blijft in een sterk veranderend dorp. Benieuwd? Kom dan zeker mee vieren! (AL) Schrijf op voorhand in via lore.depauw@derand.be of via 02 333 53 70.
Muse 2
Het is zover! Na meer dan 40 jaar ijveren voor een cultuurcentrum (en na de belofte van minister van cultuur Poma in 1985 dat het snel zou gebeuren) ... Op donderdag 16 oktober kondigde minister Ben Weyts officieel aan dat er een volwaardig gemeenschapscentrum komt in Drogenbos. De Vlaamse overheid kocht het gebouw van bieruitzetter Jacques Van Keerbergen. Het is nu uitkijken naar de plannen. Wordt het gebouw gerenoveerd of wordt er een volledig nieuw gebouw opgetrokken? We wachten op de beslissing van de Vlaamse overheid, maar volgens de minister is nieuwbouw het meest waarschijnlijke scenario.
Het is het eerste nieuwe centrum in de Vlaamse Rand in maar liefst 20 jaar. Het moet onderdak bieden aan Nederlandstalige cultuur-, sport- en jeugdverenigingen. ‘Ik heb er bewust ruimte voor vrijgemaakt’, vertelt Weyts. ‘Als ik na 20 jaar opnieuw kan investeren in het Nederlandstalige karakter van een faciliteitengemeente, grijp ik die kans met beide handen. Het is een beperkte investering, maar ze is verantwoord.’
We willen ook de eigenaars, Ria en Jacques, bedanken om hun pand te verkopen aan de Vlaamse Gemeenschap. (AL)
Daguitstap Femma
Femma Drogenbos bezocht op 4 oktober de historische gebouwen van het voormalige pensionaat van de zusters ursulinen in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. De prachtige wintertuin uit 1990 is een echt pareltje. Vooral de glas-in-loodkoepel creëert een magisch licht- en kleurenspel dat ons allemaal versteld deed staan. We genoten van het nieuwe audiobelevingsparcours en een leuke dag samen.
Terrazzo-workshop Femma
Tijdens onze terrazzo-workshop op 7 oktober creëerden 11 deelneemsters schaaltjes, kaarsenhouders en vaasjes in allerlei kleurenschakeringen en vormen. Na een uurtje kwamen de eerste afgewerkte stukjes al tevoorschijn. Iedereen ging tevreden naar huis met zijn ontwerp, decoratie of geschenk.
Kermis in drogenbos
Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen kunnen genieten van een kermiszondag. Al jarenlang is het de traditie dat de leden van verenigingen die zijn aangesloten bij de cultuurraad worden uitgenodigd voor een leuke namiddag. Koffie, taart en goede gesprekken bleken weer de perfecte ingrediënten. Nadien werd samen genoten van de film van de revue van 10 jaar geleden. Als afsluiter waren er kriekjes en ballekes met kramiek, het oude recept om kermis te vieren in Drogenbos. Het is boeiend om vast te stellen hoe onze gemeente op korte tijd zo is veranderd, maar we houden onze tradities met plezier levend! (AL)
verbinden
Paula Dolders
‘Als
je goed omringd bent, voelt je inzet niet als een opgave maar als een hobby’
Elke gemeenschap heeft mensen die al jarenlang een onvervangbare rol spelen. Paula Dolders is zo iemand voor Drogenbos. Een duik in haar leven en engagement: van de Drogenboskabouters tot de hespenfeesten.
‘Ik ben geboren en getogen in het verre maar vooral sympathieke Limburg, in Peer. Mijn vader was mijnwerker, op zoek naar het zwarte goud in de bodem van de provincie. Elke dag kwam hij zwart thuis, helaas vond hij nooit het gele goud. Ons moeke was zoals de meeste moeders in die tijd een vlijtige huismoeder die zorgde voor het huishouden, voor haar man en acht kinderen.’
man Gilbert Walgraeve kennen. Samen zijn we afgezwaaid. Na mijn afscheid in Duitsland heb ik nog een jaar in Eindhoven gewerkt bij Philips, als kwaliteitslaborante.’
De eerste kennismaking
‘Gilbert en ik trouwden in 1970 en kwamen naar Drogenbos om de winkel van zijn ouders ‘In de Welkom’ in de Langestraat te runnen. Het was mijn
‘Hopelijk kan de reus ooit weer zijn rol vervullen als verbinder tussen de Drogenbossenaren’
‘Ik was de vierde in de rij en naar het schijnt was ik de braafste, nog steeds. Mijn kindertijd verliep heel normaal tot mijn 14e. Toen vertrok ik uit Peer om in Leuven op internaat te gaan. In Peer was immers nog geen middelbare school. Meteen na mijn studies kwam een aalmoezenier uit het leger me smeken om godsdienstles te geven in een basisschool van het leger in Duitsland, waar de Belgische soldaten gelegerd waren. Dat heb ik drie jaar gedaan. In die periode leerde ik ook mijn toekomstige
eerste kennismaking met Drogenbos en zijn inwoners. Het lukte vrij goed, ondanks mijn beperkte kennis van de Franse taal. Zoals ik het zelf noemde: mijn Limburgs Frans. Maar ik paste me snel aan en niet lang daarna mochten we twee flinke dochters verwelkomen: Anja en An, die tussen de winkelrekken opgroeiden.’
‘Na vijf jaar verhuisden we naar Anderlecht, waar we een groothandel in vleeswaren opstartten. Maar weer vijf
jaar later keerden we terug naar Drogenbos om onze zaak uit te breiden. Vanaf onze terugkeer engageerden we ons in het gemeenschapsleven. De eerste contacten waren, zoals meestal, met de school waar de kinderen waren ingeschreven en waar we ons ook inzetten voor het oudercomité. Ik heb nog steeds contact met de kleuterleerkracht van mijn kinderen. En van het een kwam het ander: in 1982 werden we bestuurslid van het Davidsfonds. Ik werd ook aangesproken voor de gemeenteraadsverkiezingen en werd meteen verkozen als raadslid. Dat was niet mijn grote passie, al die financiële besprekingen, maar ik heb het toch 18 jaar volgehouden.’
De Drogenboskabouters
‘Toch even situeren: in die periode was er nogal wat te doen over de faciliteitengemeenten en in 1985 werd een Spel zonder Grenzen georganiseerd tussen de zes faciliteitengemeenten rond Brussel. Elke gemeente zou een ploeg afvaardigen en ook zijn reus als mascotte meebrengen. Drogenbos had noch een ploeg, noch een reus. Dus werkten we aan beide tekorten: er werd een reus gemaakt van maar liefst 4 meter hoog, met een hele ploeg errond. Dat werden de
Drogenboskabouters. We wonnen zelfs de tweede editie.’
‘Sinterklaas kwam in 1985 de reus dopen op het speelplein. Jean Calmeyn werd peter, ik werd meter. Vandaar ook zijn naam Paulus Johannes Drogenboskabouter. Het werd een groot feest en vanaf dan moest ik zorgen voor ons petekind, maar ook voor zijn 50 kleine kabouters. We werden een echte folkloristische groep en konden deelnemen aan de vele Sinterklaasstoeten en carnavals en feestelijkheden in binnen- en buitenland. Om al die kosten te kunnen dragen, organiseerden we in februari een pannenkoeken- en wafelenbak. Gilbert en Pierre installeerden een ‘keuken’ op een aanhangwagen, waarmee we door de hele gemeente trokken om vers gebakken koeken naar de Drogenbossenaren te brengen. Bij burgemeester Calmeyn kregen we een
drankje, een druppelke jenever voor de volwassenen. Hij was enorm fier op het hele gebeuren.’
‘Een ander event waar ik ook met veel plezier aan terugdenk, zijn de hespenfeesten. Zo genoemd omdat je uit 30 verschillende soorten hesp kon kiezen om van te smullen. De feesten waren in de gemeentelijke feestzaal, op de avond van het lentefeest in Drogenbos op 30 april. Drogenbossenaren spreken mij er nog steeds over aan.’
Een goede balans
‘Als je gemotiveerd bent en omringd bent door veel medewerkers en vrienden, is zo veel mogelijk. Dan voelt je inzet niet als een opgave, maar als een hobby. Mijn taak was altijd coördineren, voor sfeer zorgen en wat niet te onderschatten valt: zorgen voor eten en drinken voor iedereen. Ik heb honderden sandwiches gesmeerd, liters koffie
en drank geregeld, maar vooral veel plezier beleefd. Onze reus en al zijn attributen staan nu in de loods van zijn gemeente, waar hij geniet van een lange, diepe slaap. We hopen dat hij ooit weer wakker gemaakt wordt en zijn rol kan vervullen als verbinder tussen de Drogenbossenaren.’
‘Na het overlijden van mijn man Gilbert ben ik verhuisd naar Roosdaal, in de buurt van mijn vier (schoon)kinderen en vijf schatten van kleinkinderen. Maar mijn hart en sociaal leven blijven in Drogenbos. Ik blijf bestuurslid van het Davidsfonds en ben altijd beschikbaar om mee te werken. Ik kom ook helpen als de cultuurraad mij nodig heeft.
Drogenbos is en blijft een fantastische herinnering aan zo veel mooie dagen.
Het zal altijd een belangrijke plek in mijn leven blijven.’
André Lerminiaux
nieuws uit het centrum
zondag 16 november Kunstendag voor Kinderen
i.s.m. GC de Moelie, GC de Boesdaalhoeve & CC de Meent
WORKSHOP
10 tot 16 uur
Zit je in de 3e kleuterklas of in de lagere school en wilde je altijd al kunstenaar worden? Dan is de Kunstendag voor Kinderen echt iets voor jou! Kom samen met ons op ontdekking en reis mee naar een wereld vol workshops en knutselactiviteiten in GC de Moelie. Op deze dag kunnen de kinderen genieten van veel workshops, de leuke voorstelling BRUNO van Griet Herssens en de film Hola Frida. prijs: 12 euro info: www.demuse.be
dinsdag 2 december Natuurlijke gezichtsverzorging Avansa
WORKSHOP
13.30 tot 16.30 uur
Waarom veel geld uitgeven aan gezichtsverzorgingsproducten, als je ze ook zelf kan maken?
Helemaal afgestemd op jouw huid en persoonlijke voorkeuren! In deze workshop ga je aan de slag met natuurlijke ingrediënten en maak je een dag- of nachtcrème, huidserum en make-upremover. Je gaat naar huis met jouw zelfgemaakte producten. prijs: 24 euro sociale prijs: 4,80 euro info: www.demuse.be
zaterdag 6 december
45-65: Jan Walravens, kunstcriticus
FeliX Art & Eco Museum EXPO
De scherpe en heldere pen van Jan Walravens is omnipresent in de literaire en kunstwereld na WOII. Tijdens deze nieuwe tentoonstelling zie je kunstenaars van zijn generatie, die hij met een verfrissende openheid benaderde. Wars van jargon, zonder franje of elitisme, maakte hij kunst toegankelijk. Met kunstenaars van eigen bodem – Walravens was een rasechte Brusselaar – maar ook makers uit de internationale kunstscène. info: www.felixart.org
elke woensdag
vanaf 7 januari
Kadeeclub
SPEL SPELEN
Zit je kind in de 2e of 3e kleuterklas? Dan kan je terecht in de kadeeclub van GC de Muse. Er zijn 14 lessen op woensdagnamiddag van 14 tot 16 uur, met tal van leuke sportactiviteiten in het Nederlands. Elke week een nieuw thema. Sport en wetenschap zitten er zeker weer bij! prijs: 80 euro meer info: www.demuse.be
elke woensdag vanaf 7 januari
Kidsclub
SPEL SPELEN
Zit jij in het 1e, 2e of 3e leerjaar? Dan is de kidsclub van GC de Muse écht iets voor jou! Elke woensdagnamiddag duiken we van 14 tot 16 uur samen in een wereld vol sport, spel en leuke ontdekkingen. En dat allemaal in het Nederlands. Elke week staat er een nieuw thema op het programma. prijs: 80 euro meer info: www.demuse.be
Meer info over : www.demuse.be/nl/taaliconen
Erfgoed met paardenkracht
Op het hoevedomein van FeliX Art & Eco Museum trekken imposante Brabantse trekpaarden opnieuw de lijnen van vroeger in het hooiland. Onder begeleiding van Corentin Hannon en Eva Fillet van Cordeva uit Lembeek, maaien ze het gras zoals kunstenaar-boer Felix De Boeck het graag zag. Traag, ecologisch en zonder zware machines die de bodem schaden.
‘Het contact ontstond tijdens het FeliX-dorp in het voorjaar, waar bezoekers konden kennismaken met ambachtelijk erfgoed’, vertelt Gudrun Dewilde van FeliX Art & Eco Museum. ‘Sander van maatwerkbedrijf KiemKracht (dat bij ons voor het ecologisch beheer zorgt) maakte toen kennis met Corentin, die met de Brabantse trekpaarden werkt. Twee weken na het FeliX-dorp maaide Corentin al in Beersel en ondertussen is dit uitgegroeid tot een structurele samenwerking met KiemKracht. Het is een mooie aanvulling op onze natuurlijke grasmaaiers: de osjes in de boomgaard. Corentin komt ook langs om te hooien met een vliegend tapijt, nog zo’n bijzondere erfgoedtechniek.’
In oktober kwam KiemKracht samen met een paar enthousiaste klassen langs tijdens een erfgoeddag die het museum organiseerde. De leerlingen konden kennismaken met het traditioneel hooilandbeheer en de trekpaarden. Ze konden ook het gloednieuwe klimparcours uittesten, dat met veel zorg werd gerealiseerd door het INL-KiemKrachtteam. Dagen als deze tonen wat er mogelijk is wanneer de sociale economie, levend erfgoed en de ambities van een eco-museum samenkomen. Een samenwerking om trots op te zijn! (BC)
OPENINGSUREN ONTHAAL: di van 9 tot 12.30 uur, woe van 9 tot 12.30 uur en van 13.30 tot 17 uur, vr van 9 tot 12.30 uur
vrijwilliger van de maand
Géry Janssens
‘Ik moet niet in de schijnwerpers lopen of op de eerste rij zitten’
Hij is de man achter de schermen bij tal van activiteiten. Als je komt eten of drinken bij de cultuurraad of het Davidsfonds, vind je Géry altijd wel ergens in de keuken of achter de toog.
Géry Janssens kwam ongeveer 16 jaar geleden het gemeenschapsleven van onze gemeente binnen. Hij volgde de liefde en sloot zich snel aan als bestuurslid van het Davidsfonds. Hij stelde zich ook kandidaat als bestuurder van de cultuurraad en bij de jongste vernieuwing van de stuurgroep Moelie-Muse werd hij ook effectief verkozen.
Wat vooral opvalt, is zijn bescheidenheid: ‘Ik moet niet in de schijnwerpers lopen of op de eerste rij zitten. Ik vind het belangrijker dat mensen weten dat ze op mij kunnen rekenen als er te werken valt.’ Dat begon een tiental jaar geleden bij de revue. Samen met een hele ploeg decors bouwen, opstellen en afbreken, niet alleen met veel inbreng maar ook met veel inzicht. Meewerken en meedenken en zo nodig het initiatief of de leiding nemen, altijd met een groot verantwoordelijkheidsgevoel: voor Géry is het nooit een probleem.
Samen met zijn vrouw Hilde zorgt Géry er ook voor dat het ontbijt voor het ontbijtgesprek en de breugeliaanse maaltijd op kermiszondag altijd in orde zijn, dat de koffie er op tijd is en dat de drank koud staat. Hij neemt ook taken op buiten onze gemeenschap. Regelmatig houdt Géry bijvoorbeeld samen met zijn vrouw de cafetaria van het woonzorgcentrum in hun woonplaats Opwijk open. Hij zorgt ook voor een prachtig kerstfeest voor alleenstaanden en staat gewoon altijd klaar voor wie het nodig heeft.
Géry, dank je wel voor al je inzet.
André Lerminiaux
Drogenbos supportert voor Union Sint-Gillis
‘Als Union verloor, zette grootmoeder de aspirines klaar’
Als buurgemeente van Vorst telt Drogenbos heel wat supporters van de herrezen succesclub Royal Union Saint-Gilloise. We spraken af met enkele trouwe ‘Unionisten’, die ook de magere jaren hebben meegemaakt.
We ontmoeten elkaar in de sporthal van Drogenbos, vlak na het verrassende ontslag van coach Sébastien Poccognoli, die Union vorig jaar aan de eerste kampioenstitel in 90 jaar hielp. David Hubert van OH Leuven werd net aangesteld als zijn opvolger. Genoeg te bespreken dus. ‘Het was een beetje schrikken dat Poccognoli wegging’, geeft Jean-Pierre Bertrand toe. ‘Maar het bestuur heeft nooit gepanikeerd. De stijl en de principes van het huis worden streng bewaakt en doorgegeven aan nieuwkomers, die nooit groter zullen zijn dan de club. Het sportieve bestuur heeft
ook altijd een lijst met potentiële vervangers klaar.’ Henri Leclou beaamt dat: ‘Hubert toonde zich zelfs verrast dat het bestuur van Union al voor zijn komst zo goed op de hoogte was van zijn trainersvisie en spelopvattingen.’
Degraderen op je verjaardag
Dat de Union-supporters zelf ook niet panikeren, hoeft niet te verbazen. Ook de successen van de laatste jaren werden gerealiseerd met beperkte middelen. Sinds hun jeugd hebben deze levenslange supporters soms letterlijk tientallen jaren op goed voetbal moeten
wachten. In de jaren 60 zagen ze vanop de volgepakte tribunes nog de auto met het legendarische kenwijsje van horlogerie Rodania over de sintelbaan rond het veld rijden. Union was vooral voor de Tweede Wereldoorlog Belgische top, maar ook erna waren ze lang competitief in de hoogste klasse. De grote neergang volgde pas in de tweede helft van de jaren 70, toen de oude glorie in een paar jaar tijd wegzakte naar vierde klasse. Ondanks sportieve reddingspogingen met illustere namen uit het voetbal, zoals George Heylens (als coach), Jan Verheyen, Leen Barth of Harald Nickel.
Op de foto (vlnr.): Dominique, Jean-Pierre, Henri en Francis
Dominique Lecocq weet nog goed hoe de fatale degradatie uit eerste klasse verliep: ‘De slechtste dag van mijn leven als supporter was 29 april 1973. Mijn vader had me speciaal meegenomen naar de hoofdtribune voor mijn verjaardag. Union speelde tegen FC Diest en gelijkspel was genoeg om in eerste klasse te blijven. Maar we verloren met 0-1. Niet veel later, in 1976, waren benefietacties nodig om een eerste keer het faillissement af te wenden.’
MENSEN
met een passie
over de huidige Engelse eigenaars valt hier geen kwaad woord. Dominique: ‘We moeten er niet flauw over doen: zij willen zaken doen met deze club. Maar het zijn harde werkers en ze hebben nooit geraakt aan de ziel en ambiance van Union. Ze kennen iedereen die ze naar de club halen en gooien alles niet in één keer om zoals bijvoorbeeld bij Anderlecht is gebeurd. Zoals Union in de jaren 70 de trein naar professionalisering en commercialisering
‘Ook al verliest Union, de supporters blijven altijd zingen’
Ook Jean-Pierre Bertrand supportert al meer dan 60 jaar voor Union. Zijn ouders woonden lang in Sint-Gillis en zijn grootvader kwam uit de Marollen, waar hij een supportersclub leidde die naar elke wedstrijd ging. ‘Mijn grootmoeder luisterde dan op de radio mee naar de resultaten. Als Union verloor, zette ze de aspirines klaar op tafel.’ (lacht) ‘Ik heb zelf ook nog bij Union gespeeld, van mijn 6e tot mijn 18e, van de preminiemen tot de UEFA-junioren, zoals dat toen heette. Niet lang daarna lieten mijn knieën het afweten. Maar toen ik begin jaren 80 trouwde, heb ik nog een paar jaar aan de Brusselsesteenweg gewoond, recht tegenover het stadion. Binnen de 5 minuten stond ik van mijn zetel thuis op mijn plaats in de tribune.’ ‘In die tijd kwam er ook niet veel volk meer’, reageert schepen van sport Francis Dons. ‘Je kon gewoon voor het stadion parkeren, een ticket kopen en naar binnen gaan.’
Van vierde naar Anfield Ook vlak voor het huidige succes was er weer sprake van een mogelijk failliet. Volgens de clubkenners verdient de Duitse ondernemer Jürgen Baatzsch een standbeeld omdat hij destijds als voorzitter een degradatie naar vierde klasse net vermeed. In 2018 verkocht hij de club aan Tony Bloom, die ondertussen de touwtjes en meerderheid van de aandelen in handen gaf van zijn rechterhand Alex Muzio. Ook al vergaarde Bloom zijn fortuin in de gokindustrie,
miste, zo heeft Anderlecht nu de trein gemist wat betreft het gebruik van data. Uitgerekend de sterkte van Bloom.’
Zei iemand daar Anderlecht? Henri kent de club goed, omdat zijn zoon er lang gespeeld heeft. ‘Toen hij daar geen echte toekomst meer had, ging hij met zijn vrienden naar Union kijken. De sfeer beviel hem daar zo goed dat hij me aanmoedigde om mee te komen.
Ondertussen nemen we elk jaar een abonnement en doen we ook veel verplaatsingen. Met als hoogtepunt voorlopig de uitwedstrijd tegen Liverpool op Anfield.’
‘Mijn mooiste dag als supporter is nog altijd 13 maart 2021’, pikt Dominique in. ‘Toen promoveerde Union opnieuw naar eerste klasse. Ik heb een uur lang gehuild. Ook omdat ik aan mijn vader en grootvader moest denken. Op mijn 4e ging ik voor het eerst mee. Ik ben nu dus 65 jaar supporter. Toen ik mijn legerdienst deed in Duitsland, zorgde ik ervoor dat mijn verlof samenviel met de weekends waarin Union thuis speelde. Van 1979 tot 1984 bracht ik zelf ook veel sponsorgeld binnen. Mijn vader had een fotowinkel die goed draaide en via ons adverteerden bedrijven als Polaroid, Nikon en Canon in heel het stadion. Dat we terug naar eerste klasse promoveerden was wel een probleem, want ik had altijd gezegd dat ik nadien mocht sterven. En nu zijn we zelfs kampioen. (lacht)
Schepen Dons, 76 jaar en al 70 jaar supporter, doet er nog een schepje bovenop: ‘Ze mogen mijn as uitstrooien op het veld. Mijn ene grootvader supporterde voor Ukkel Sport, de andere ging naar Union. Ik wisselde dus af. Ik speelde zelf bij de reserven van Ukkel, tot de combinatie met mijn job onmogelijk werd. In mijn laatste jaar bij Ukkel heb ik nog de legendarische Unionspeler Paul van den Berg als trainer gehad. Hij was een vriend van mijn vader en vierde onlangs nog zijn 89e verjaardag.’ Als schepen van sport heeft Francis ook veel contact met Drogenbos, waar de meisjes en vrouwen van Union komen trainen en spelen.
Ondertussen gaan ook de kinderen en kleinkinderen van de heren naar Union. ‘Het familiale karakter van de club is natuurlijk een troef. Je hoeft niet bang te zijn om met jonge kinderen naar het stadion te komen. Je hoort er ook heel veel verschillende talen. De hele Europese gemeenschap zit er. En ook al verliezen ze, de supporters blijven altijd zingen. Omdat ze weten waar de club vandaan komt.’
Michaël Bellon
FR
L’Union, une passion qui ne s’éteint jamais
En tant que commune voisine de Forest, Drogenbos compte de nombreux supporters de l’Union Saint-Gilloise.
Jean-Pierre Bertrand se souvient à quel point cette passion est ancrée : « Quand l’Union perdait, ma grand-mère sortait les aspirines. » Depuis plus de soixante ans, il suit son club, des jours de gloire à la descente dans les années 1970. « Le pire jour de ma vie de supporter fut le 29 avril 1973, lorsque nous avons été relégués. » Aujourd’hui, la fierté est de retour. Les propriétaires anglais « n’ont jamais touché à l’âme de l’Union », souligne Dominique Lecocq. Des moments forts comme la montée en 2021 ou même un match à Anfield effacent bien des peines. « Même quand ils perdent, les supporters continuent de chanter. Ils savent d’où vient le club. »
Sociale woningen
30.000 mensen
op de wachtlijst
Op de wachtlijsten van de vijf sociale woonmaatschappijen actief in de Vlaamse Rand stonden begin september meer dan 30.000 personen. Werpt de herstructurering in de sector van de sociale huisvesting haar vruchten af?
Die 30.000 wachtenden zijn niet allemaal inwoners van de Vlaamse Rand vermits het werkingsgebied van de sociale woonmaatschappijen zich tot buiten de Rand uitstrekt. Ze zullen alleszins geduld moeten hebben voor ze in een sociale woning kunnen intrekken, want uit een rondvraag bij de woonmaatschappijen blijkt dat zij 2.123 nieuwe sociale woningen hebben gepland.
Moeizaam traject
De woonmaatschappijen stoten bij de realisatie van projecten op diverse problemen. Er is vooreerst het moeizame vergunningentraject. Vaak is er ook weinig draagvlak voor de bouw van nieuwe sociale woningen of grotere woonwijken, niet alleen bij omwonenden, maar ook op gemeentelijk of provinciaal niveau. De looptijd van vergunningen wordt regelmatig aanzienlijk verlengd of stilgelegd door beroepsprocedures. Elk nieuw project dat opgezet wordt of elke renovatie is verlieslatend, onder meer wegens de hoge kostprijs van terreinen in de Vlaamse Rand.
Dat de behandeling van de vergunningsaanvraag hinder ondervindt van beroepsprocedures van omwonenden is onder meer het geval bij Woontrots. ‘De toenemende weerstand vanuit de omgeving is een van de grootste obstakels. Mensen zijn in theorie wel voorstander van sociale huisvesting, maar niet in hun directe buurt. Steeds vaker worden bezwaren ingediend, niet over de inhoud van het project, maar om persoonlijke redenen en met juridische argumenten.’ Woontrots merkt op dat lokale besturen en overheden alsmaar gevoeliger worden voor individuele of buurtgebonden druk. ‘Er wordt niet meer gedacht vanuit het algemene belang, maar vanuit electorale overwegingen. Bestuurlijke beslissingen kunnen bovendien na elke verkiezing veranderen, wat op lange termijn voor onzekerheid zorgt.’
Hoewel Woontrots de dialoog met lokale besturen als constructief bestempelt, weerklinkt er ook kritiek. ‘Gemeenten in ons werkingsgebied zetten vooral in op inbreiding en
INFORMATIE
rand-nieuws
kernversterking van wijken met een meer landelijk karakter. Hoogbouw is niet of slechts zelden mogelijk. Om een zekere aangroei te bereiken, moeten we daarom een groot aantal projecten opstarten.’ Doordat de vastgoedprijzen hier de hoogste zijn van heel Vlaanderen is het geen sinecure om projectlocaties te vinden die passen binnen de financieringsplafonds voor sociaal wonen. ‘Door een recente wetswijziging kunnen woonmaatschappijen bovendien veel moeilijker woonuitbreidingsgebieden aansnijden, wat een van de weinige pistes voor betaalbare locaties was. De huurinkomsten – gemiddeld 400 euro per maand – zijn nauwelijks voldoende om de lening af te betalen. Het globale financiële plaatje voor de sector moet beter.’
Te vroeg voor conclusies
Hoe hebben de sociale woonmaatschappijen de herstructurering van 2023 verteerd? De bestaande sociale huisvestingsmaatschappijen en sociaal verhuurkantoren zijn sinds dan ondergebracht in woonmaatschappijen waarvan er in elke gemeente nog slechts één actief is. Dat impliceerde een hertekening van de werkingsgebieden en een grootschalige, onderlinge overdracht van woningen.
Bij Het Vlaamse Woonanker (HVW) is te horen dat die operatie gepaard gaat met veel personeelsturn-over en notariële en andere kosten waar niets tegenover staat. ‘De herstructurering vormt een belangrijke stap om de woonproblematiek beter aan te pakken, maar het is nog te vroeg om definitieve conclusies te trekken’, zo klinkt het bij Woontrots. De schaalvergroting – deze maatschappij zag haar aantal woningen verdubbelen en ook het werkingsgebied breidde uit –biedt kansen om efficiënter te werken, het patrimonium strategischer te beheren en meer impact te hebben op de regionale woonmarkt, luidt het. We mogen de complexiteit van het proces echter niet onderschatten. ‘De volledige overdracht van het patrimonium moet nog plaatsvinden, sommige processen vragen verfijning en de administratie voor inschrijving en toewijzing is sterk toegenomen zonder dat daar extra middelen tegenover staan.
De voordelen zullen daarom pas op langere termijn volledig zichtbaar worden. De hervorming biedt een sterker organisatiemodel, maar moet gepaard gaan met voldoende beleidsruimte, politieke steun en structurele middelen.’
Minder positief klinkt het bij Providentia. ‘De intentie van deze operatie was schaalvergroting en professionalisering, maar in Halle-Vilvoorde blijven we met evenveel maatschappijen over. Het patrimonium werd herverdeeld en er zijn maatschappijen die fel afslanken. Een voordeel is dat we nabijer zullen kunnen werken, dichter bij de gemeenten en bewoners. Een nadeel is de financiële impact die de herstructurering met zich meebrengt.’
Naast Providentia onderging ook HVW een afslanking. ‘De schaalverkleining is een aanzienlijk nadeel omdat je bepaalde kosten niet in verhouding kan verminderen. Dat het werkingsgebied minder verspreid is over Halle-Vilvoorde biedt voordelen voor de organisatie van de dienstverlening.’
Luc Vanheerentals
Deze vijf woonmaatschappijen zijn actief in de Vlaamse Rand
Inter-Vilvoordse: Vilvoorde, Machelen
Woonpunt Zennevallei: Beersel, Sint-Pieters-Leeuw, Linkebeek, Sint-Genesius-Rode en Drogenbos
Providentia: Dilbeek, Wemmel, Asse en Merchtem
Het Vlaams Woonanker: Grimbergen en Meise
Woontrots: Tervuren, Overijse, Hoeilaart, Kraainem, Zaventem en Wezembeek-Oppem
Social housing crisis in the Flemish periphery around Brussels
Over 30,000 people are on waiting lists for social housing in the Flemish periphery around the capital. Despite a 2023 restructuring, progress is slow due to lengthy permit procedures, local resistance, and high costs. Only 2,123 new homes are planned. Housing companies expect greater efficiency, but real benefits will take time. The reform brings opportunities, yet also financial and administrative challenges.
KAASKRABBER is een uitgave van het gemeenschapscentrum de Muse en vzw ‘de Rand’. Kaaskrabber komt tot stand met de steun van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en de provincie Vlaams-Brabant. REDACTIERAAD Gudrun Dewilde, Joke Dondeyne, André Lerminiaux, Mikoyan Lamonte, Roel Leemans, Lore De Pauw, Paul Smets VORMGEVING jan@jeudeboels.be FOTOGRAFIE
VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Jo Van Vaerenbergh, Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel ARCHIEF Je vindt deze editie en het volledige archief van kaaskrabber op de website www.demuse.be
Drogenbos Internationaal
Abdellatif El Maayati
‘Ik hoop dat de verbinding verder groeit’
Abdellatif El Maayati (53) arriveerde in 1998 in België om zijn studies voort te zetten. Zijn passie voor de economische actualiteit en de achterliggende mechanismen bracht hem van Marrakech naar Drogenbos, waar hij zich zeer betrokken voelt.
‘Ik hou van cijfers, statistieken en analyses. Economie zit verweven in alle aspecten van het leven. Als het economisch niet goed gaat, wankelt ook het evenwicht in alle andere sectoren. Dat is meteen een van de redenen waarom ik besliste om naar Europa te komen. Ik was leergierig en wilde iets waardevols doen met het diploma economie dat ik in Marrakech behaalde. Helaas bood het politieke en economische klimaat in Marokko weinig kansen. De politieke onderdrukking en het toenemende machtsmisbruik hebben er de economie verstikt. Dat leidde tot hoge werkloosheidscijfers, waardoor ik, net zoals andere afgestudeerden, gedwongen was om naar alternatieven te zoeken. Vandaag is de situatie er nog steeds onstabiel.’
Optimistisch en nieuwsgierig
‘In België aankomen was voor mij geen cultuurschok, want in Marokko leerde ik over de Europese cultuur’, vertelt Abdellatif verder. ‘Toch is de prijs voor migratie zwaar. Je verlaat het land waar je opgroeide, je familie, tradities en je moet je voortdurend aanpassen aan een nieuwe plek met andere gewoonten. Gelukkig ben ik sociaal, optimistisch en nieuwsgierig. Van bij mijn aankomst heb ik geprobeerd me zo goed mogelijk te integreren. Ook de taal leren is daarbij cruciaal. Het is een teken van respect voor de cultuur en het land waarin je leeft. Ik volgde opleidingen Nederlands aan CVO Brussel en de GLTT (nu Crescendo CVO, red.). De taal onder de knie krijgen was een hele uitdaging.’
Daarnaast volgde Abdellatif specialisaties in financiën en verzekeringen. Hij werkte een tijd voor een verzekeringsmaatschappij, behaalde een bachelor boekhouding en een master bedrijfsrevisie. ‘Momenteel werk ik als boekhouder voor een internationaal mediabedrijf. Misschien zit die interesse voor economie me wel in mijn bloed. Mijn vader was ondernemer en runde een groot elektriciteitsbedrijf met 120 werknemers. Hij overleed toen ik elf was. Mijn moeder bleef achter met het bedrijf en vier kleine kinderen. Als oudste zoon voelde ik me verantwoordelijk voor mijn familie. Vier jaar later ging de zaak
failliet. Sindsdien heb ik altijd mijn plan getrokken en voor mijn familie gezorgd.’
Vrijwilliger bij FeliX Art & Eco Museum ‘Intussen ben ik zelf vader van drie kinderen, gelukkig getrouwd en blij om in Drogenbos te wonen. Het is een kleine, warme gemeenschap waar ik me betrokken voel. Er heerst samenhorigheid met respect voor alle burgers, zowel gevestigde inwoners als nieuwkomers. GBS De Wonderwijzer, waar mijn jongste zoon Omar naar school gaat, is als een grote familie. Ouders die het Nederlands niet beheersen, kunnen er wekelijks les volgen. Dat schept meteen een band tussen ouders van de verschillende nationaliteiten die Drogenbos rijk is.’
Voor het FeliX Art & Eco Museum werkt Abdellatif als vrijwilliger aan de kassa en biedt hij technische ondersteuning. ‘Ik begeleid groepen bij hun bezoek aan de prachtig gerestaureerde hoeve van Felix De Boeck. Felix was niet alleen schilder, maar ook boer. Mijn grootvader was ook landbouwer en had een boerderij met koeien en schapen en akkers vol groenten. Van jongs af aan hielp ik mee op het veld en bij de verzorging van de dieren. De koeien hier eten geven of deelnemen aan het moestuinproject brengt me terug naar mijn kindertijd. In de natuur vertoeven geeft me rust en ik hou ervan om ervaringen uit te wisselen met de andere tuiniers.’
‘Ik hoop dat het engagement voor verbinding in Drogenbos aanhoudt en verder groeit’, sluit Abdellatif af. ‘Toch droom ik ervan om op een dag terug te keren naar Marokko. Heimwee en nostalgie naar familie en de plek, tradities en cultuur waar je opgegroeid bent, zijn onvermijdelijk.’
