In de schaduw van langgerekte herinneringen zoekt ze luwe beschutting in het donkerste hoekje van haar geheugen schuwt ze het licht toch schieten scherpe stukjes spijt als vleermuizen uit hun schuilplaats en tonen haar ongrijpbare beelden van had ik maar hoe klein ze zich ook maakt, verkalkt oud zeer breekt één voor één los en prikt als een serie puntige stalactieten tussen haar schouders onwillig treedt ze uit het sombere duister, de steken tussen haar schouderbladen begeleiden haar op haar zwerftocht zacht duwt ze zich voort en dan, als bij het opgaan van de zon, schemert stilletjes het schijnsel van zoete ontdekkingen tussen de spelonken van haar grillige geest warme mannen, gretige lijven, late nachten, woeste vrijheid in het moeras van haar voorbije vroeger, zet ze stevig haar voeten neer en houdt in de ene hand de vogel van de zwaarte, de ernst en de waarheid en in de andere de vogel van het licht, de lucht en de waarheid ze wankelt even tot ze vastigheid voelt en weet dat het gewicht van verlies kraakt door schaamte, maar wint door toelaten
10