1
Burning Blood
Copyright Š 2019 by Carola Eijsenring All rights reserved. No part of this book may be reproduced or used in any manner without written permission of the copyright owner except for the use of quotations in a book review. Edited by Carola Eijsenring and Deniz Tuzcuoglu Book design by Deniz Tuzcuoglu ISBN 092343-3-423-2 www.indigo-wereld.nl
CRACKING GLASS Lying down, she is Ze ligt stil Trying hard to cling Zo bezig In the shadow of In de schaduw The moment the glass is cracking Dan, als het glas scherft I look in the mirror Ik kijk in de spiegel
HEART SMART Twisting is the path Hobbelig is het pad Without any embarrassment Kwetsbaar legt Today is one of those days Dit is zo’n dag It is an art Het is de kunst Far from home Ver van huis
C R A C K I N G
G L A S S
Ze ligt stil ze denkt, roerloos
haar armen zacht langs haar lichaam gedragen door waterplanten weegt ze haar dromen, achter gesloten oogleden ziet ze beelden die ze niet wil zien haar hoofd wordt maar niet kalm, ze ligt en luistert het huilt in haar buik, geluiden die ze niet wil horen, haar geruisloze tranen raakt ze niet kwijt, ze stromen over haar wangen op de cadans van de rimpelingen onder haar gesloten rug, ze ligt stil, maar in haar lichaam woelt het onophoudelijk op de deining van de stroom laat ze zich wiegen, geankerd door de stengels van stevig scheurloos blad ademt ze de dampen van de donkere rivier, wasemt oude verhalen die slierten tussen de oerwortels van de waringinboom zachte fluisteringen eĚ eĚ n beweging en ze zou afdalen naar de bodem stil ligt ze, haar armen zacht langs haar lichaam. denkt dromen, hoort geruisloze tranen, deelt de behoedzame wereld van oude wezens om haar heen 6
Lying down, she is in silence, full of thoughts gently her arms next to her body embraced by water plants, she ponders over her dreams, behind closed eyes she sees images, she doesn’t want to look at unable to ease her mind, she lingers and listens there is weeping in her womb, sobs she doesn’t want to hear, and she can’t figure out how to get rid of her silent tears they are streaming over her cheeks in the rhythm of the rolling river under her tight back she is stretched out peacefully, but in her body, she is struggling without a break in the flow of the flood, she allows herself to let go, anchored by stems of tough leaves, she is breathing the damp of the dark river, whispering olden tales, floating between the hanging roots of bushy plants on the shore soft flushing one movement and she would drop down right to the bottom still, she lies, without a move her arms next to her body thinking dreams listening to soundless tears sharing the wary world of long past souls around her 7
Zo bezig zich vast te klampen aan wat eindelijk vertrouwd is geworden, lukt het haar niet los te raken van de warmte van het nest lukt het haar niet met elke stap naar buiten trekt ze zich dichter tegen de prikkelende vastigheid, duwt haar neus in het dons van de gewoonte die opeens zo onbeschrijflijk prettig lijkt te zijn geworden, prettig als een pluizige trui die in de loop van de tijd tot in elke plooi is gaan passen als een huis zo bezig zich los te weken van wat haar met krampachtige inspanning eindelijk vertrouwd is geworden, lukt het haar niet in verbinding te blijven met wat haar ankert aan de bodem van haar ziel lukt het haar niet met elke poging zich te nestelen, duwt ze zich verder af naar de zilte ruimte van de buitenwereld die haar als een magneet naar zich toetrekt, aanlokkelijk als de weidse vleugelslag van de condor boven de blauwe bergen van de Preanger verloren tussen hier en daar, weet ze niets anders dan zich losrukken zonder een stap te verzetten, onrustige prooi meewiegend met haar tijger tot in haar schoot het besef is gerijpt dat kiezen niet hoeft en het haar lukt zich te bevrijden zonder zich te verliezen
8
Trying hard to cling to what has become familiar to her, she doesn’t seem to be able to break free from the warmth of her nest She just doesn’t seem to cope With every step to her independence, she drags herself closer to her appealing home sweet home, puts her nose in the familiar fur of daily life, which all of a sudden appears to be undeniably pleasant, reassuring like a fluffy jumper that fits as a home, to every fold Trying so hard to drive herself away from all that finally has become familiar to her, she doesn’t seem to be able to keep herself attached to the anchors of her soul She just doesn’t seem to cope With every attempt to settle down, she pushes herself away to the salty space of the world outside, which attracts her magnetically, tempting like the widespread wings of the condor over the blue mountains of the Preanger Lost and lonely all over the place, she couldn’t think of anything else than walk away without a step, restless victim, pacing along with her tiger Until in her heart the understanding has matured that there is no need to choose for one option only, and she becomes able to escape without losing her essence
9
In de schaduw van langgerekte herinneringen zoekt ze luwe beschutting in het donkerste hoekje van haar geheugen schuwt ze het licht toch schieten scherpe stukjes spijt als vleermuizen uit hun schuilplaats en tonen haar ongrijpbare beelden van had ik maar hoe klein ze zich ook maakt, verkalkt oud zeer breekt één voor één los en prikt als een serie puntige stalactieten tussen haar schouders onwillig treedt ze uit het sombere duister, de steken tussen haar schouderbladen begeleiden haar op haar zwerftocht zacht duwt ze zich voort en dan, als bij het opgaan van de zon, schemert stilletjes het schijnsel van zoete ontdekkingen tussen de spelonken van haar grillige geest warme mannen, gretige lijven, late nachten, woeste vrijheid in het moeras van haar voorbije vroeger, zet ze stevig haar voeten neer en houdt in de ene hand de vogel van de zwaarte, de ernst en de waarheid en in de andere de vogel van het licht, de lucht en de waarheid ze wankelt even tot ze vastigheid voelt en weet dat het gewicht van verlies kraakt door schaamte, maar wint door toelaten
10
In the shadow of long-gone memories, she is seeking for sheltered protection. In the darkest corners of her mind, she shuts off the light. Yet, sharp bits of regret are shooting out like bats out of their hiding places and show her untouchable thoughts like ‘I wish, I had’. No matter how hard she tries to shrink, old chalky griefs are breaking down one by one and pierce forcefully into her shoulders like stalactites. Unwillingly, she steps out of the shade. The pinches between her shoulder blades keep hurting her on her quest. Hesitantly, she pushes herself forward, and then as if the sun is rising, a shimmer of sweet discoveries glooms gently in the deep caverns of her whimsical brain. Warm blokes, late nights, eager bodies, untamed freedom. In the swamps of her capricious past, she firmly puts down her feet and holds in one hand the bird of significance, seriousness and the truth and in the other the bird of light, freshness and the truth. She is balancing for a bit until she finds solid soil and then she knows that the weight of loss is squeaking by shame, but will, in the end, gain by getting released.
11
Dan, als het glas scherft adem ik gedoofd verleden, overleefde jaren waaien zich los, verbinden zich met de geur van de kamer waarin ik zacht terug zweef naar waar ik nooit was. Immers niet ik, maar zij zijn daar vertrokken en schoten hier in barenspijn nieuw leven - toch zal ook ik op een dag terugkeren met in mijn armen mijn vermoeide ziel, roestig schemer zal ritselend in de oksels van zware boomkruinen twijfelen, ondoordringbaar zal het gebladerte haar geheimen lekken en tastend slikken en ik – donker is de aarde waaruit wij ooit ontwortelden eeuwenoude resten duisteren deep down zonder directe connectie met hier en nu, desondanks dezelfde vezels, dezelfde DNA, dezelfde geuren de verbinding is dun, versleten, geschramd, gesneden zelfs, kapot nee, niet verloren alleen niet meer vanzelfsprekend - daar zal ik rondkruipen, bang voor de dansende zon die schel in mijn ogen brandt. In de bescherming van de schaduw zal ik me laten vangen in de wenteling van hoe het altijd was pijn en woede zullen knarsen als kiezels in mijn hoofd in de onvermijdelijke rondgang zal ik eindelijk moed vinden om één voor één mijn zaligheden te strelen en als kristallen rond te draaien tot elk vlekjes licht vangt en ik mijn ogen niet meer sluit, ergens boven de ruisende bladeren zal een vogel vliegen uit haar vlucht – 12
The moment the glass is cracking to bits, I am smelling a slight perfume of a lost past. Years of survival are blowing themselves free, blend with the scent of the room in which I calmly dream back to places where I have never been before. Surely, it wasn’t me, but it was them, moving out from there and starting new lives here, in tough pains of hard labor. - Yet, one day, I shall return with in my arms my worn out soul. Rusty twilight shall be doubting, tinkling in the pits of overgrown tree tops. Abundant as they are, their leaves shall reveal their secrets, swallowing their sadness. And I .. – Black is the earth from where we once have been uprooted. Ancient remainders darken deep down without any connection with the actual presence of today. Nevertheless the same fibers, the same genes, the same smells. The connection became thin, tatty, damaged, even cut to pieces. No, not all the way. But no matter of fact anymore. - There I shall creep around, afraid of the dancing sun, intensely burning into my eyes. Protected by dusk, I will be rotated in the perpetual turmoil of how it always has been. Pain and anger will crash like pebbles in my skull.
13
geboortegrond hebben we, onder onze voeten, in ons geheugen, warme dampen uit de bodem van ons bestaan en ik besef dat ik me los moet rukken, los mag raken van knellende klemmende klevende draden, gedachten en gulzige banden roerloos herstelt mijn navelstreng zich, maakt zich onopvallend opnieuw vrij en ik hap naar adem
14
While making the inevitable tour around, I shall finally find the courage to caress my blessings, one after another, and let them dance in my hands like crystals, until they’ll catch some light and I won’t shut my eyes any longer. Somewhere beyond the whispering woods, a bird shall fly up, out of her flock – Ground of birth we’ve been given, under our feet, in our memories, warm smothering steams from the deepness of our existence. And I do realize, I’ve got to tear myself loose, make myself free from pitchy, punchy, sticky strings, judgments and greedy tie ups. Without a stir, my navel cord re-establishes itself and, in a modest way, gets liberated again. And I .. I lightly gasp a bit of breath.
15
Ik kijk in de spiegel en zie het kleed dat mij als een tweede huis omhult, soepel geweven in onbestemde mengkleuren tastend glijd ik met mijn blik over schouders heupen enkels haper even dan sluit ik mijn ogen en daal af in mijzelf verwondering tintelt in mij zoveel draden door geduldige moeders met zorg geknoopt tot ingewikkelde patronen zoveel tranen en stille geheimen verstolen weggestopt in losvallende plooien hoe ze hun kindskinderen zagen opgroeien in onbekend land, hen voedden met kruiden van oude geboortegrond, hoe ze verlangen overleefden voorzichtig trekken mijn vingers het zachte hemd wat omhoog, leggen scherpe sporen bloot littekens van een ver en vreemd verleden
16
I look in the mirror watching my long dress, covering me like a second skin, weaved smoothly in undefined mixed colors with a glance I check shoulders, hips, ankles, hamper for a moment then I close my eyes and drop down into my inner self wondering so many yarns carefully knotted by patient mothers into complicated patterns so many tears and silent secrets quietly hidden away in loose folds how they observed the offspring of their kin growing up in mysterious land how they fed them with flavors of old native folks how they survived their nostalgia carefully my fingers pull up the pliable cloth, revealing sharp scars, old wounds from a far and foreign past, shivers shake my torso, explode into powerless rage in an impulse, I throw the hindering coverage away from me 17
huivering trekt door mijn lichaam, ontaardt in machteloze woede instinctief werp ik het knellende omhulsel van me af ik ril, me plotseling bewust van mijn naaktheid, de lap terra, oker, verschoten indigo aan mijn voeten schaamte raast in mij met kracht dwing ik mezelf te kijken - bittere gebondenheid zoete verbondenheid – van voetzolen tot kruin lichten tekens op verbinden laten los dan recht ik mijn rug en wandel
18
I tremble, suddenly aware of my nakedness the rags of terra, ocher and faded indigo at my feet shame is raving up and down in my chest forcefully, I push myself to watch bitter burdens beautiful bonds from sole to top, signs are lighting up, strap down, set free then I straighten my spine and stride off
19
H E A R T
S M A R T
Hobbelig is het pad dat ons voert voorbij het uitzicht hobbelig en bobbelig dat ons leidt door duistere tunnels waarin licht slechts bestaat in onze herinnering, dat ons breekt en brengt waar wij willen zijn waar we niet mogen talmen tot de dageraad is het pad dat ons scheidt en toch weer strompelend samenbrengt bobbelig is het vol onvoorziene wendingen dat ons bindt als wij dreigen te struikelen, dat ons dwingt stil te staan om te zien waar we staan
22
Twisting is the path that leads us out of sight twisting and turning that leads us into dark caves, where light only exists in our memory, that confuses us and yet brings us where we want to be, where we’re not allowed to hang on till dawn is the path that splits us and still hesitantly unites us turning it is, full of unforeseen twists, that binds us when we are about to unwind, that forces us to come to a standstill, to find out what we are
23
Kwetsbaar legt de omgehaalde boom haar levensdagen bloot. Met mijn vingertoppen wandel ik over fijne, ruwe ribbels, langs sporen van zaaggeweld, volg in trage cirkels haar verborgen innerlijk leven vanuit de eens smaragdgroene kern tot aan de knoestige bast. In het zonlicht glinsteren kleine kleverige druppels. Het hout ruikt venijnig naar vers geveld hartzeer. Ondanks de overgave drukt de kolos kracht uit. Jaren zoog ze voeding uit aarde en lucht om stevig en sterk te worden en stram ook. Vanaf de diepste wortels tot aan de verste twijgen laafde ze zich met sappen uit regenvocht en duizelwind. Hoe lang ik daar bij die boom heb gestaan weet ik niet. De zon was al achter de toppen gezakt en de schaduwen hadden zich over het bospad gelengd. Maar soms overvalt het je.
24
Without any embarrassment, the chopped down tree reveals her days of existence. With my finger tips I feel the fine lines, traces of rough violence, follow the lonely loops of her secret inner life, from her inner core, once green, to her busted skin. Little sticky droplets sparkle in the sunlight. The wood smells strongly of freshly felt heart smart. Despite of her surrender, the giant radiates pure authority. For years she had sucked nourishment from earth and air, to become strong and steady and stiff. From her deepest roots to her highest twigs, she had fed herself with juices from drizzle damp and whirling winds. How long I have been standing near that tree, I honestly don’t know. Sunbeams already had sunk behind the peaks and long shadows were stretched out over the muddy trail. But sometimes, it just hits you.
25
Dit is zo’n dag waarop ik je haast raken kan, mijn lippen reiken naar het teer kristal, zo’n dag waarop de rode geur van zware wijn naar binnen lekt en mij laat slikken en ook al sta ik op mijn hoofd, je bent niet hier, al snuif ik diep je huid, het blijft een droom, zo’n dag die rinkelt vast wel misschien toch bijna zeker maar helaas ook nu weer niet, je leek dichtbij, aanraakbaar zelfs, op slechts de lengte van een hebberige hand ik wenk je woedend wachtend, dit is zo’n dag die bloedrood brandt
26
Today is one of those days I could almost touch you. My lips reach to the delicate crystal. This is one of those days, when solid smell of heavy wine drifts into me and makes me swallow. Yes, I could stand on my head, but you won’t be here. Might deeply breathe your skin, but still it will be a dream. One of those days, tinkling yes, for sure, maybe, almost certain, but then again, no for an answer. You seemed so near, almost real at the length of a greedy hand. From a distance I am waving to you, frantically waiting. One of those days, blasting like burning blood.
27
Het is de kunst nietwaar, de kunst de naderende schaduw te keren, in de volle gloed te blijven alsof het duren zal, de komende koelte niet nu al te voelen van als het weer voorbij is, de wegen andermaal uiteen gegaan, de aanraking herinnering geworden smeltende sneeuwkristallen dampende dauwdruppels vervliegende geur van vlinderbloesems het dagelijks leven staat reeds klaar zich te hernemen, het besef vlaagt binnen en dempt het licht, vertraagt de tijd, dat wel, vertraagt de tijd
28
It is an art don’t you think, an art to resist the future regrets, stay in the full flow, as if it would never stop, not yet feel the coming loneliness, when he is gone, our ways separated again, his gentle touch turned into a lost craving pure snow crystals melting translucent dew drops fading tender butterfly blossoms vanishing life is almost ready to recapture her daily routine, as a sudden awareness awakes, hushes the light, and slows down the time, yeah, slows down the time
29
Ver van huis altijd maar ver van huis, ook al reis je van West naar Oost en van Zuid naar Noord het zal altijd voelen als ver van huis tot je de moed vindt om hoe dan ook, en ongeacht waar je bent, je een plek toe te eigenen waar je eindelijk thuis bent
30
Far from home always far from home, in West or East or South or North, everywhere you would feel far from home, until you find the courage to somehow, no matter where you are, make your heart your home
31
Vitoria Aquino Performing Artist
32
Frames from 25 minutes video Vitoria Aquino created a choreography, inspired by the poems of Cracking Glass. Her performance was filmed and edited by Deniz Tuzcuoglu as part 1 of the Burning Blood show.
33
Imke Plattel Artist
Drawings 150x100
34
Five drawings by Imke Plattel were filmed and edited by Deniz Tuzcuoglu referring to ‘Heart Smart’, part 2 of the Burning Blood show.
35
Story Burning Blood Group
The Burning Blood Show was created based on the poems in this booklet. The premiere was performed by Carola Eijsenring and her Burning Blood Group on 07 April 2019 in the auditorum of The Student Hotel Eindhoven. Carola Eijsenring initiated Burning Blood Group in 2014, in collaboration with musicians around her poetry performances. For this ‘Burning Blood Show’, the group has been expanded with other musicians, artists and designers, who also have brought their hearts & souls to the Burning Blood Group, led by Carola Eijsenring.
36
Carola Eijsenring (poetry)
Arash Mahdavian (tar, setar)
Erik Deckert (didgeridoo)
Mohsen Mehrafrouz (guitar)
Deniz Tuzcuoglu (graphical design & filming)
Imke Plattel (drawings)
Vitoria Aquino (performing artist)
Eva Araos
(film documentary)
Sara-Joan van der Kallen (general support & sparring)
Julian Deckert
(utility sound technician)
Nacera Damouche (support)
37
38
39