Nieuws van de Bestuurder

‘Met elkaar vormen we een gemeenschap’

Ik ben omdat wij zijn

Met bijzonder veel plezier schrijf ik dit eerste bericht van de bestuurder voor ons nieuwe blad ‘WIJ, magazine van De Lange Wei’. Ik ben er blij mee!

De Kluitenruif is lange tijd met passie gemaakt, en heeft goed voorzien in het delen van verhalen met name gericht op de bewoners van De Rembrandthof en De Zes Molens. Met dit nieuwe magazine, welke naast een papieren uitgave ook digitaal door te bladeren is, richten we onze blik breder naar zowel de mensen die thuiszorg van ons ontvangen als wel de mensen die in een van onze zorgcentra wonen. Tegelijkertijd schrijven we ook voor de familie en naasten en natuurlijk onze vrijwilligers en medewerkers. Immers met elkaar vormen we een gemeenschap. De gemeenschap van De Lange Wei. Het is dan ook niet voor niets dat één van onze kernwaarden verbinding is. In Afrika hebben ze daar een mooi woord voor: Ubuntu – ik ben omdat wij zijn. Een diep besef van onderlinge verbondenheid van mensen met elkaar. En zo voel ik dat ook. Ik voel mij verbonden met De Lange Wei en al haar mensen. In de anderhalf jaar dat ik hier nu mag werken als bestuurder heb ik veel mensen leren kennen. Gepassioneerde collega’s, unieke cliënten en betrokken familie, dienstbare vrijwilligers, en fijne samenwerkingspartners in de regio.

In deze periode heb ik met regelmaat mee mogen lopen met collega’s. van een ochtenddienst in de wijkverpleging en huishoudelijke ondersteuning thuis, het meewerken in de keuken en achter de receptie tot en met een avond- en nachtdienst in de woonzorgcentra. Ik ervaar dit als waardevolle momenten waarop ik cliënten en collega’s beter leer kennen en mee kan voelen hoe mooi en soms ook moeilijk het werk in de zorg is.

Tegelijkertijd heb ik mij beperkt gevoeld in de contacten afgelopen jaar. Even buurten of ongedwongen aanschuiven bij een lunch kon opeens niet meer vanwege de corona maatregelen.

Dit valt natuurlijk in het niets bij de enorme beperkingen vanwege de corona pandemie waar we allemaal mee te maken hebben gekregen afgelopen jaar. Dieptepunten waren de volledige sluiting van de huizen voor bezoek in het voorjaar en intramurale besmettingen in de Rembrandthof in het najaar.

Bij het schrijven van dit bericht, begin maart, is het vooral het gebrek aan perspectief waar mensen last van hebben. De vaccinatie komt gelukkig nu goed op gang en ik hoop dat we op korte termijn perspectief krijgen op versoepeling van de

maatregelen. En dat is hard nodig. Afgelopen jaar hebben medewerkers zoveel extra werk verzet met een bewonderenswaardige inzet en flexibiliteit (BEDANKT!x10²). Ze hebben nu juist ook extra behoefte aan ontspanning om weer op te laden en zodoende in balans te blijven. Met alle beperking in sociale contacten, uitstapjes etc. is dat moeilijk.

Vanuit de huidige onzekere tijd waar we nu in leven, richten we ons vizier natuurlijk wel gewoon vooruit. Zo hebben we afgelopen maanden met een dwarsdoorsnede van de organisatie gewerkt aan de koers van De Lange Wei voor de komende jaren. Dit is verwerkt tot een meerjarenbeleid 2021 – 2024. In het volgende magazine vertel ik daar graag meer over.

Ik wens u en jullie allen een mooi ontluikend voorjaar waarin we kunnen genieten van onze prachtige regio met haar groene polders en het glinsterende lint van de rivier.

Met een hartelijke groet, Sander van IJsseldijk

Ubuntu

‘Verbinding beleef je niet alleen met je medemens maar ook met de omgeving, de aarde, de natuur, het landschap dat je omringt.’

Nu geniet ik zowel van mijn pensioen als van mijn moeder

Begin december is mevrouw Roverts in De Rembrandthof komen wonen. Daarvoor kwam ze vijf dagen per week op de dagbesteding en had ze tafeltje dekje van De Lange Wei.

Geschreven door: Janny de Munck en Jolanda van Toorn

Na de verhuizing is het even wennen voor zowel mevrouw Roverts als voor haar familie. We hebben een afspraak om aan tafel aan te schuiven. Benieuwd naar hun ervaringen.

Ik loop richting het carré, waar de dames plaats hebben genomen in het zitje. In de thuissituatie waren de kinderen nauw betrokken. Ook in De Rembrandthof wil dochter Elly het helpen voortzetten.

Elly kwam recentelijk op visite bij haar moeder. Toen haar moeder geholpen werd met de maaltijd, bood ze spontaan aan om haar moeder zelf te helpen met eten. En om daarna een stukje te wandelen als het weer dit toeliet. Elly is met pensioen na een werkzaam leven in de gehandicaptenzorg. “Ik wil niet alle dagen komen, want dan ben ik nóg niet met pensioen. Ik kom om de dag mijn moeder ondersteunen bij de maaltijd op haar eigen appartement.” Mevrouw Roverts zegt het fi jn te vinden dat haar dochter er is en een brede glimlach komt op haar gezicht. We juichen dit ontzettend toe. Dit is echter niet altijd vanzelfsprekend. Elly is hier heel duidelijk in. Het blijft mijn moeder, waar ze ook woont.

Ontmoeting

Ik loop enthousiast naar beneden en zie beiden al in het Atrium zitten. Ik zwaai naar mevrouw en zij zwaait direct terug. Aan haar reactie zie je direct een blijk van herkenning. Vandaag eet mevrouw Roverts liever bij de andere dames. Op de vraag of zij een wijntje drinkt bij de maaltijd zegt mevrouw: “alleen in het weekend.” Ze volgt medewerkers die voorbij lopen en af en toe keert zij even in zichzelf. Regelmatig kijkt ze haar dochter aan en glimlacht. Duidelijk een vertrouwde vorm van contact. De glimlach verdwijnt als mevrouw Roverts bloemkool, wortels, aardappelpuree en een stukje vlees krijgt. Haar gezicht spreekt boekdelen. Elly zegt: “mijn moeder eet niet zo graag meer warm, zij eet liever zoete dingen.” Als ze dan ook vraagt “Ma, wil je nog een wortel?” komt het antwoord ”Eet jij hem maar op, ik ga thuis eten!” Tijdens het eten komen herinneringen boven over hoe ze samen met haar echtgenoot voor het eten zorgden. Hij schilde de aardappelen en zij maakte de groenten schoon en braadde het vlees. Ze kookte ook graag pudding zoals griesmeel, gustert en rijstebrei. Op zondag kwam het hele gezin bij elkaar. Ze aten groentesoep vooraf. En als toetje chocolade met slagroom.

Mevrouw Roverts trekt zich tijdens het gesprek terug in zichzelf. Ze is bezig met haar trouwring. Elly vertelt dat de trouwring al eens eerder kwijt is geweest. Uiteindelijk is deze teruggevonden tussen de pantykousjes. “En heb je je trouwjurk nog ma?”. Mevrouw Roverts trekt haar schouders op en zegt het niet te weten. “Die is naar Connie gegaan”. Ze reageert wederom met een grote glimlach.

Mantelzorg

Elly gaat in op haar rol als mantelzorger. Voorheen, in de thuissituatie, ving haar vader veel op. Dat de zorg nu overgenomen wordt is goed. Als familie kun je nu juist op andere manieren bijdragen aan het welzijn van je naaste. In de huiskamer bijvoorbeeld is familie van harte welkom. Of samen eten, samen wandelen. Dit mag jij als mantelzorger op jouw manier doen.