Nu geniet ik zowel van mijn pensioen als van mijn moeder

Begin december is mevrouw Roverts in De Rembrandthof komen wonen. Daarvoor kwam ze vijf dagen per week op de dagbesteding en had ze tafeltje dekje van De Lange Wei.

Geschreven door: Janny de Munck en Jolanda van Toorn

Na de verhuizing is het even wennen voor zowel mevrouw Roverts als voor haar familie. We hebben een afspraak om aan tafel aan te schuiven. Benieuwd naar hun ervaringen.

Ik loop richting het carré, waar de dames plaats hebben genomen in het zitje. In de thuissituatie waren de kinderen nauw betrokken. Ook in De Rembrandthof wil dochter Elly het helpen voortzetten.

Elly kwam recentelijk op visite bij haar moeder. Toen haar moeder geholpen werd met de maaltijd, bood ze spontaan aan om haar moeder zelf te helpen met eten. En om daarna een stukje te wandelen als het weer dit toeliet. Elly is met pensioen na een werkzaam leven in de gehandicaptenzorg. “Ik wil niet alle dagen komen, want dan ben ik nóg niet met pensioen. Ik kom om de dag mijn moeder ondersteunen bij de maaltijd op haar eigen appartement.” Mevrouw Roverts zegt het fi jn te vinden dat haar dochter er is en een brede glimlach komt op haar gezicht. We juichen dit ontzettend toe. Dit is echter niet altijd vanzelfsprekend. Elly is hier heel duidelijk in. Het blijft mijn moeder, waar ze ook woont.

Ontmoeting

Ik loop enthousiast naar beneden en zie beiden al in het Atrium zitten. Ik zwaai naar mevrouw en zij zwaait direct terug. Aan haar reactie zie je direct een blijk van herkenning. Vandaag eet mevrouw Roverts liever bij de andere dames. Op de vraag of zij een wijntje drinkt bij de maaltijd zegt mevrouw: “alleen in het weekend.” Ze volgt medewerkers die voorbij lopen en af en toe keert zij even in zichzelf. Regelmatig kijkt ze haar dochter aan en glimlacht. Duidelijk een vertrouwde vorm van contact. De glimlach verdwijnt als mevrouw Roverts bloemkool, wortels, aardappelpuree en een stukje vlees krijgt. Haar gezicht spreekt boekdelen. Elly zegt: “mijn moeder eet niet zo graag meer warm, zij eet liever zoete dingen.” Als ze dan ook vraagt “Ma, wil je nog een wortel?” komt het antwoord ”Eet jij hem maar op, ik ga thuis eten!” Tijdens het eten komen herinneringen boven over hoe ze samen met haar echtgenoot voor het eten zorgden. Hij schilde de aardappelen en zij maakte de groenten schoon en braadde het vlees. Ze kookte ook graag pudding zoals griesmeel, gustert en rijstebrei. Op zondag kwam het hele gezin bij elkaar. Ze aten groentesoep vooraf. En als toetje chocolade met slagroom.

Mevrouw Roverts trekt zich tijdens het gesprek terug in zichzelf. Ze is bezig met haar trouwring. Elly vertelt dat de trouwring al eens eerder kwijt is geweest. Uiteindelijk is deze teruggevonden tussen de pantykousjes. “En heb je je trouwjurk nog ma?”. Mevrouw Roverts trekt haar schouders op en zegt het niet te weten. “Die is naar Connie gegaan”. Ze reageert wederom met een grote glimlach.

Mantelzorg

Elly gaat in op haar rol als mantelzorger. Voorheen, in de thuissituatie, ving haar vader veel op. Dat de zorg nu overgenomen wordt is goed. Als familie kun je nu juist op andere manieren bijdragen aan het welzijn van je naaste. In de huiskamer bijvoorbeeld is familie van harte welkom. Of samen eten, samen wandelen. Dit mag jij als mantelzorger op jouw manier doen.