Harpoen: Nieuwjaar 2014 - Space

space

Digitale uitgave

Voorwoord mijn ouders lezen de harpoen ook Ik hoor gegil vanuit de keuken. Het is mijn moeder: “Pleun heeft geen gelijk, To! Kun je het haar zeggen?” Als ik de keuken in kom, zitten mijn moeder en vader met glimmende oogjes achter de nieuwe Harpoen. “Het album van Daft Punk is helemaal niet stom.” (Bij deze, Pleun: je hoort het) In mijn jaren dat ik voor de Harpoen schrijf, heb ik al vele hardcore lezers ontmoet. Maar niemand is zo hardcore gebleken als mijn eigen ouders. Ze bewaren elk nummer op een keurige stapel in de woonkamer en lezen met toewijding elke letter van de pagina. Zelfs de reclame kan ze nog boeien.

Trots op het kroost is natuurlijk altijd goed, zullen we maar zeggen.

Ook deze Harpoen zal weer met open armen worden ontvangen bij de familie Wiersma thuis.

En ik hoop een goede te kunnen afleveren. En ik wil nog even de groetjes doen aan thuis.

Hee mam.

Jullie tijdelijke hoofdredacteur,

To wiersma

colofon 1.

2.

3.

4.

5.

6. pleun - eindredacteur 7. jonne - redacteur 8. tahrim - redacteur 9. rimke - hoofdredacteur10.

annique - redacteur

roos - fotograaf

josephine - vormgever to - hoofdredacteur fleur - redacteur Sebastian - redacteur

2.

6.

3.

10.

5.

1.

4.

8.

7.

9.

inhoud

De Marez Oyens: “Niet zo anarchistisch erdoorheen praten!”

6

De Marez Oyens: “Schei toch eens uit met die fles! Voor mijn part loop je naar de kraan en zuip je je vol.”

Stouthart: “Shut up, met je lelijke hoofd, […]”

Terugblik op 2013 Er is weer een jaar voorbij gevlogen. God, wat klinkt dat nostalgisch. 2013 was een jaar vol afwisseling en wereldnieuws. 2013 had dan wel geen WK, Olympische Spelen of EK, toch is er een hoop gebeurd. Zo heeft ons kikkerlandje voor de eerste keer in tijden weer een koning en koningin op de troon zitten. Hij in zijn hermelijnen mantel, zij in haar koningsblauwe jurk. Zo betraden koning Willem-Alexander en koningin Máxima de Nieuwe Kerk op 30 april.

Het was een historische dag voor alle koningshuisdeskundigen, waarvan Nederland er meer dan genoeg heeft. We hadden het natuurlijk al kunnen zien aankomen: Beatrix zou in 2013 precies 70 jaar oud worden, en 33 jaar geregeerd hebben. Tja, je treedt maar een keer af!

In juli 2013 kwam aan het licht dat we zelfs op Facebook niet meer verzekerd waren van onze privacy: klokkenluider Edward Snowden heeft het boekje opengedaan over de spionagepraktijken van de NSA, de Amerikaanse geheime dienst; de hele wereld verkeert nog steeds in shock. Als zelfs Angela Merkel niet meer kan telefoneren zonder afgeluisterd te worden, wie luistert er dan wel niet met ons mee?

Daarbij kwam er, om aan te sluiten op het thema van deze Harpoen, in april 2013 een documentaire uit over de projecten van het Amerikaanse ministerie van Defensie die te maken hadden met buitenaardse levensvormen.

Fleur Lycklama

Terugblik op 2013 - 7 Yolo de geschiedenis - 9 Humans of Ignatius - 12 Moderubriek - 20 Run to be me - 26 Kiezen of delen I - 28 Als je het balletje vangt... - 29 Gerard de autistische hipstergiraffe in de coffeeshop - 31 De guilty laughter - 34 Muziekrubriek - 36 Kiezen of delen II - 41 de NS - 42 Verklaring omtrent ‘Get to Know’ - 46

7

Yolo

de geschiedenis

Dan nu verder naar het weer, wat ook niet helemaal constant was het afgelopen jaar.

In Nederland sneeuw tot maart, een hittegolf in juli, en als kers op de taart een evacuatie van de school op 5 december! Dat, terwijl aan de andere kant van de wereld de krachtigste

Davids: “De Romeinen waren de Japanners van hun tijd – ze jatten alles!”

orkaan ooit de Filipijnen heeft verwoest en wij als Nederlanders maar liefst 18 miljoen euro bij elkaar hebben gesprokkeld om de mensen daar te helpen.

Voor zover deze korte terugblik op 2013. Al met al is er heel wat gebeurd, als je beseft dat dit slechts een minuscuul deel is van wat er allemaal te vertellen is over het afgelopen jaar. Ik heb het nog niet eens gehad over Verene Shepherd en de toestanden in Syrië! Ik ben benieuwd wat er over een jaar te vertellen is over 2014. Zal Edward Snowden opgepakt worden, of juist in Rusland blijven wonen? Welke kleur zullen de Zwarte Pieten hebben? Zullen we allemaal ontvoerd worden door aliens in ufo’s? Geen zorgen voor de dag van morgen...

Van Boxtel: “Ik ga je hoeken, […]!”

Zijn er meer mensen die de uitspraak ‘yolo’ steeds meer gaan gebruiken als excuus om domme dingen te doen dan als wijs levensmotto? Ja, het is zo makkelijk. Het is makkelijk omdat het ten eerste een heel kort woord geworden is. ‘Yolo’ ligt lekkerder in de mond dan ‘you only live once’. Ten tweede leent het zich er voor om heel hard uitgeschreeuwd te worden, een gelegenheid die je natuurlijk altijd moet aangrijpen. Wat deze uitspraak misschien nog wel het makkelijkst maakt is het feit dat er verder geen uitleg vereist wordt. “Waarom doe je dat?” “Ja, ehh, yolo.” En klaar gesprek, het is duidelijk.

Wie begon hier eigenlijk mee, waar komt het vandaan en hoe werd het zo populair dat het een plekje in de Van Dale behaalde? Voor de liefhebber: een korte geschiedenis.

Al in de achttiende eeuw, 1747 om precies te zijn, verscheen eenzelfde soort uitspraak in een roman van Samuel Richardson. “Since we live but once in this world; and when gone, are gone from it for ever.” Deze boodschap sloeg aan, want verschillende andere schrijvers namen het over in hun werk. Ook Goethe gebruikte de zin “we live but once in this world” in het toneelstuk Clavigo in 1774.

Maar ook in andere kunstvormen werd het yoloisme een ding. Johann Strauss II kwam in 1855 met zijn wals “Man lebt nur einmal!”, en wat jaartjes later werd er in 1937 een crime thriller gemaakt door Fritz Lang met ook de letterlijke titel “You Only Live Once”.

Het is dus een wijsheid die al eeuwen mee gaat, want denk eens aan die goede oude

8

Romeinen met hun “carpe diem”. Daarom vind ik het ook een beetje raar dat overal op het wereldwijde web verkondigd wordt dat Drake de vader van de uitspraak is. Hij beschouwde zichzelf ook als zodanig, aangezien hij patent aanvroeg op ‘yolo’ nadat dit in zijn liedje “The Motto” voorkwam. We kunnen hem misschien wel nageven dat de afkorting ‘yolo’ als uitspraak meer gebruikt werd na zijn liedje, en hij dus een belangrijke factor in de stijgende populariteit is geweest.

Hoewel ‘yolo’ een goede uitvlucht is en bovendien een uitspraak die het leven af en toe vergemakkelijkt, heeft het ook zijn downsides: misschien weet je nog dat vorig jaar de rapper Ervin McKiness overleed in een auto-ongeluk, een paar minuten nadat hij twitterde: “Drunk af going 120 drifting corners #FuckIt YOLO.” Tja, moet kunnen hè, maar ik denk dat Goethe en Drake het zo niet bedoelden.

Laten wij ons als trotse gymnasiastjes gelukkig prijzen met de overdosis lessen in argumentatie, zodat we bij de rare of domme dingen die we doen onszelf altijd nader zullen moeten verklaren, en we uiteindelijk een beetje tot bezinning komen.

Haha, grapje, ga maar lekker yolo plegen jongens!

Jonne kramer

Deze documentaire heet Sirius, naar de naam die onderzoekers gegeven hebben aan een vermoedelijk buitenaards wezentje dat in Zuid-Amerika is gevonden. Het wezen was 13 cm groot, en leek verdacht veel op de aliens uit onze science-fiction films. Wellicht zijn aliens niet zo ver weg als we dachten. Misschien worden er wel elke dag mensen meegenomen in ufo’s! Wie zal het zeggen, maar zouden we dit soort geheime informatie wel willen weten? Of is het misschien beter als sommige zaken maar gewoon geheim blijven?

9

Boschman: *doet raam open* Leerling: “Meneer, ik heb het koud.

Ik kom uit Afrika, ik kan daar niet tegen!”

Boschman: “Waarom

Hamel: “Ja jongens, ik ben 44, maar ’s nachts voel ik me altijd weer 17!”

Leerling: “Mevrouw, ik heb niemand om mee over te gooien!”

Van Warmerdam: “Ach kind, wil je erover praten?”

random kind*

ga je niet terug?”

Leerling: “Meneer, ik word geraped!”

Boschman: “Doe het wel veilig, he!”

10

Van Boxtel: “Kom eens hier, jij.

Ik heb zin om iemand lastig te vallen!” *doet kast tegen

Ter Stroot: “Bij boekhouden draait het om de balans.

Helemaal zen. Ying en yang.”

11

Humans of Ignatius

Wat heeft jou in 2013 het meest geïnspireerd?

“Mijn broer heeft met twee vrienden een kledingmerk opgezet from scratch. Om van zo dichtbij mee te maken dat zo’n onderneming gewoon van de grond kan komen, als je maar je best doet, geduld hebt en gelooft in waar je mee bezig bent, was heel inspirerend.”

Denk je te veranderen in 2014?

“Ja, sowieso. 2014 wordt het jaar van uitvliegen en zelfstandig worden, haha. Als alles volgens plan verloopt woon ik over een paar maanden in mijn eentje in Londen. Dat gaat me denk ik zeker veranderen, maar in positieve zin.”

12

En waarom Londen?

“Dat wordt me vaak gevraagd, en ik kan het haast niet uitleggen. Londen is zo geweldig, de mensen zijn leuk en de stad is zo mooi. Ik maak me alleen soms zorgen over of het niet vervelend gaat worden om in zo’n supergrote stad te wonen. Dat is wel echt een verschil met Amsterdam natuurlijk, hier is alles in de buurt.”

Jonne Kramer klas 6

Toevallige doodnormale passanten, waarvan slechts van enkele hun verhaal wordt verteld. In navolging van Humans of New York en Humans of Amsterdam.

“[…] Ik heb wel af en toe mijn menselijke chagrijnige buien en stress breakdowns, maar over het algemeen ben ik vrolijk en vol goede moed.

Het leven is een feestje.”

13

Nona Kranen (klas 3)

Wat is 2013 voor jou geweest?

“Ik denk wel een leuk jaar. Ik heb heel veel leuke dingen gedaan, vooral buiten school. Zo speel ik in een orkest, en we zijn naar Turkije geweest. En met een ander orkest heb ik weer een andere reis gemaakt.”

Je valt nogal op door je haarkleur – is dat een statement, of…?

“Oh nee, ik vind het gewoon leuk, en ik denk bij mezelf: “Waarom niet?” Ik heb nog niet echt negatieve reacties gekregen, dus meestal vind ik het ook wel leuk wat andere mensen ervan zeggen.”

Hoe zou je jezelf kenmerken dan?

“Wel een beetje eigenzinnig denk ik, maar wel vrolijk. En ik vind het heel gezellig om met mensen om te gaan. Een beetje gekke mensen eigenlijk, haha, maar sowieso gewoon mensen waarmee je kunt lachen en waarmee je gesprekken kunt voeren. En die heb ik ook gevonden op het IG.” Wat vind je van kleurenpiet dan?

“Nou, ik vind die hele pietendiscussie echt onzin, en Sinterklaas is ook alweer geweest, dus daar ga ik niet meer over nadenken.”

Heb je nog voornemens voor volgend jaar?

“Ja, jawel, maar echt standaard voornemens, waarvan ik nu al weet dat ik me er toch niet aan ga houden. Die van vorig jaar ben ik ook allang vergeten, dus ja.”

Anne-Claire de Haan (klas 4) loopt ondertussen anarchistisch naar het interview en begint in de spraakrecorder te praten: “Ik heb een heel leuk iets voor de schoolkrant! Ik stuurde dus een snapchat naar Carlos: “Wachten op Pleun”, en hij stuurt terug: “wat is een pleun?”!”

14

15

Bent u in 2013 veranderd?

“Het was wel een bewogen jaar voor mij, maar in totaal… is het toch geen slecht jaar. Ik denk dat ik zelf wat positiever ben geworden, iets optimistischer. Misschien ook wel het idee dat ik meer van het leven moet genieten – ook door het overlijden van mensen.”

Hoe moet je in het leven staan, volgens u?

“Ik denk dat je open moet staan voor dingen, en niet te gauw oordelen moet vellen.”

Want dat hebt u wel gedaan?

“Nou ja, niemand ontkomt daaraan. Maar ik denk dat ook als je ouder wordt, je beseft dat je dingen anders moet doen.”

Als u het over had kunnen doen, zou u dan alsnog lerares economie zijn geworden?

“Ik vind deze baan wel echt zinvol. Ik zou niet werk kunnen doen, slechts voor het geld.

16

Maar ik weet niet zeker of ik het over zou doen. Misschien zou ik een luchtiger vak willen geven.”

Maar toch docent blijven?

“Dat niet per se denk ik. Tja, ik weet het niet zeker. Ik heb wel een soort zendingsdrang, wel dat je toch graag wilt dat mensen iets van je aannemen. Maar ik ben ook best wel een teamplayer. Het leraarsvak is toch wel veel alleen en ik zou best in een team kunnen werken. En dan met iets creatiefs. Er zijn nog wel andere dingen die ik leuk vind.”

Wat gaat u doen als u stopt met lesgeven?

“Tja, toch reizen. Ik vind van alles wel leuk.

Zuid-Amerika wil ik heel graag heen, maar ook bepaalde steden in Europa vind ik leuk. Verder zou ik ook wel mijn moderne talen willen ophalen. Frans vond ik vroeger erg leuk, en ik ben altijd wel goed geweest in de alfa-hoek.”

Anneke Brouwer (docent Economie)

“Ik wilde eerst eigenlijk gymnastiekdocent worden!”

17

Boschman: “Zag je mij lachen?

NEE!”

18

Hoe is je leven?

Kaj: “Geweldig.”

Stephan: “Ja, dat. Maar druk. Het lijkt volgeboekt. Het is zo van, elke dag naar school gaan, en werken, om dan later blij te zijn als je gestopt bent met werken. Ik vind het gewoon een beetje raar dat je elke dag naar school moet. Ik weet dat het is zodat je later goed kunt werken, maar ja, het is alleen maar leren, leren, leren…”

Wat voor werk wil je later dan doen?

Stephan: “Ja, dat weet ik niet… Ik wist iets, maar ik ben het vergeten.”

Kaj: “Sushibakker?”

Stephan: “Eh, nee, het was iets anders.. filosoof!

En Kaj.. hij wilt een Kaj worden.”

Kaj: “Maakt me niet uit.”

Dus stel je wordt stratenveger, maakt je niet uit?

Kaj: ”Nou, niet bij de McDonalds of zo, dat lijkt me niet leuk. Het moet wel een leuke baan zijn.

Mijn eigen bedrijf starten, of zo.”

Stephan: “Dat was het! Een eigen bedrijf!”

Hoe was 2013 voor jullie?

Kaj: “Wel leuk. In het begin natuurlijk nog de basisschool, dus dat was een beetje een verandering dit jaar.”

Stephan: “En in het begin denk je natuurlijk nog dat je met die vrienden om zal gaan, maar ja, ik heb nieuwe vrienden – boeit niet. ”

Tahrim Ramdjan

Kaj Soellaart (l) & Stephan Oudenhoven (r) (klas 1)

“Wij zitten pas een week naast elkaar.”

Tot slot, wat is je favoriete kleur tandpasta?

Kaj: “Rood. Ik weet niet eens of dat bestaat. Nah, doe maar gewoon normaal wit.”

Stephan: “Ja, wit!”

19

20 josephine van schendel klas 6

clemens oomens klas 3E

moderubriek

21

max boog klas 2E

Joep van meyel klas 6

roos prins

22 23

dag vreemdeling uw lichaam u kwam van ver was ooit eens iedere cel in deel van een ster

Run To Be Me Afgelopen zomer opende een nieuw merk de (digitale) deuren. Drie jonge talenten uit Amsterdam staken al hun creativiteit, tijd en liefde in een innovatieve en originele onderneming: Run To Be Me. Streetwear voor out of the box people.

Handgemaakte en unieke kledingstukken voor hem en haar.

DĂŠ manier om stylish maar niet overdressed voor de dag te komen. Voor de persoon die nadenkt over wat hij draagt, maar het niet hoeft te overdrijven.

Voor degene die creativiteit en originaliteit belangrijk vindt. Of gewoon voor degene die het mooi vindt.

De collectie is te bekijken op www.runtobeme.com.

In maart volgt de nieuwe lente/zomer collectie, dus houd de site in de gaten.

Jonne Kramer

26

14

Kiezen of delen 1 Ee

no

nz

je

ich

tba

me re s ns tok e S int n ku waa Ee rm erk ne n laa t po ee xc ell s k rre Th en rijg n eJ te en een s o Je ch ke pra o rs lie ol ten p ve g m e es lin len e dh t t res gs ov uis E B l e e t en on el atm r r die m a de ee ar r? an rlin atig r p exam mo ? res ge e ete n een ter n st n e o en lee gem nts de len z rlin idd laa od vri g n e at en n r elde ee j d De e ela sc ka ex nj be res h x n am a m s S t ar er ool sla te t e tv o e e l m zij np a st ge an n? waar res dro ge ng s n je n ha en lev of te choo tat ken h en e ler e ie te en lid aa nma g x e a zij r? ke v m en nv nb en a ij j v n n 15 an aa e Klu de k uu j e te x K Ku rp e e rgs np er lan de te da De r e , vij se gw no slo rest an nta be erk v p ds tie pe an lpr e ab j n n v e wi oo ote lev vre ijs vo he j k r ren e j l i de el o em nM nl ? e e wi r de a r v u al aa e nn m n n r ba ? en een iet i? van ?

Os 1e ca uro r? pe rd ag , in ee n vo

or

28

of

To Wiersma roos prins

Als je het balletje vangt...

Column Oudharpoenist

“Als je het balletje vangt, moet je de vraag in het Frans beantwoorden.” Dat was de opdracht van de docente na een kwartiertje basis-Frans erdoorheen te hebben geknald met alle elftwaalf-dertienjarige kinderen. Verlegen maar toch enthousiast en vooral gloednieuw zaten ze in het echte grote Frans-lokaal.

Ik kreeg het balletje, natuurlijk. Ik ving het – natuurlijk - niet goed op. Ik bukte me voorover om het van te grond te rapen en daar was het, het moment waar ik eeuwig om zou moeten rouwen. Ik liet een scheet. Kort maar luid, recht voor zijn raap, niemand kon eromheen. Rood als een biet kwam ik met het balletje omhoog.

“Je m’appelle Marisha.” Er werd gegrinnikt.

“Tutti Frutti!” zei een jongen.

Dat was al het commentaar dat ik kreeg. Tutti Frutti. Het maakte het eeuwige rouw-moment tot een giller. Een goeie grap waar we nog zes jaar om konden lachen. Deze scène is mijn eerste herinnering aan het Ig-tijdperk. Nou, eigenlijk is mijn eerste herinnering een hypercoole, wandelende tak, die ik meekreeg op de rondkijkdag.

In een bui van melancholie fietste ik vandaag langs mijn oude middelbare school. Ik bedacht dat het zes jaar geleden was dat ik in de zesde zat… Nou dat blijkt, ik herken met moeite de trappen waar ik m’n Eastpack zo vaak op en af heb gezeuld. Prachtig ziet het nieuwe gebouw eruit. En laatst heeft het Sint Ignatiusgymnasium ook de landelijke scholenprijs gewonnen. Nou, nou.

Complimenten Wat je eigenlijk niet beseft gedurende die middelbareschooljaren, is hoe belangrijk het is op wat voor school je zit. Die schoolprijs wijden ze onder andere aan het zeventigminutenrooster en de zeer gemengde schoolpopulatie. Die arme inspectiemensen moeten toch ook wat verzinnen. Ik denk dat het eerder ligt aan de sfeer waarmee je vanaf de eerste dag wordt ontvangen. Het feit dat je op een kleine school zit, dat je naar Schier gaat en naar Bergen, dat je overladen wordt met huiswerk, dat je je waanzinnig kunt uitleven tijdens de befaamde schoolstrijd, dat we een schoollied hebben en naar de kerk gaan, glunderend terugkomen van de Romereis of Griekenland. Lolita, Mohammed.

Mevrouw Padding en Van Warmerdam. Meneer Bogert en Van Eckeren. Zij zetten toch de toon.

Een toon van hard werken maar ook leuk doen binnen wat klassieke doch fijne kaders. Serieus en tegelijkertijd gezellig. Class-Ig, Mus-Ig. Binnen school vliegen de complimenten en aanmoedigingen talenten om de oren. De hilarische lerarenuitspraken in de Harpoen. Wat wil je nog meer?

29

Gerard de autistische hipstergiraffe in de coffeeshop

Marisha Smulders

Zegen Nu alweer een jaar loop ik coschappen en ik vind het ontzettend leuk. Dat dat zo goed gaat, bedacht ik tijdens die eerdergenoemde melancholische bui, dat heb ik dus ook aan het Ig te danken. Wat was er van me geworden als ik bij die verwende Barlaeanen met hun pretentieuze hippe ouders terecht was gekomen? Of met m’n neus in de wiet op het Vossius? Of met een dikke reet en Uggs op een HLZ-scooter?

Goed, andere scholen neerhalen is natuurlijk zeer onprofessioneel en niet hoe het mij als Ignatiaan is bijgebracht. Het is een vorm van drogredenatie, gebaseerd op vooroordelen, op stereotypie. Maar wel lekker, even. En ik krijg toch geen corrigerende blikken meer van over de brilglazen van mevrouw Padding. Ook wel jammer eigenlijk. Maar ik heb mijn tijd daar gehad. Jullie mogen nog even. Daarmee kom ik tot mijn conclusie: geniet er van! Het post-Ig tijdperk is ook superleuk hoor! Maar het Ig...

Tutti Frutti! Dat den heer u zegene.

30

Boschman: “Zeg, ik ben al ziek en ik kan jou niet nog ernaast gebruiken.’’

Op een dag besloot Gerard de autistische hipstergiraffe op vakantie te gaan naar Nederland. En niet zomaar naar Nederland, naar de hoofdstad van Nederland: Amsterdam.

Hij had gehoord dat er een hoop mooie musea waren, en in het Surinaamse oerwoud waar hij woonde, werd hij toch alleen maar gepest door de apen.

Om negen uur ’s ochtends komt Gerard de autistische hipstergiraffe aan op Schiphol. Met zijn weekendtas om zijn nek gaat hij op zoek naar een taxi. Helaas, telkens als de taxichauffeurs Gerard de autistische hipstergiraffe zien verzinnen ze een smoesje om hem niet te hoeven vervoeren. Zo’n nek neemt toch de hele auto in beslag. Maar dan komt er een aardige taxichauffeur, die zo’n auto heeft waarvan het dak voor een klein stukje open kan. Dit is precies genoeg ruimte voor Gerard de autistische hipstergiraffe om zijn hoofd en nek doorheen te steken. Hij geniet van de frisse wind in zijn gezicht.

Als ze de binnenstad inrijden, ziet hij plotseling een winkeltje met neonkleurige letters op de gevel. ‘Space Mountain – coffeeshop’ leest hij. “Pardon meneer, kunt u mij hier alstublieft afzetten?” vraagt Gerard de autistische hipstergiraffe beleefd. De taxichauffeur grinnikt.

“Uiteraard,” antwoordt hij, “waarom ben je anders in Amsterdam?”

Niet-begrijpend kijkt Gerard de autistische hipstergiraffe hem aan. Is dit toevallig een van die beroemde Amsterdamse musea incognito? Hij zoekt zijn portemonnee en geeft de chauffeur nog wat extra’s, omdat hij de enige was die Gerard de autistische hipstergiraffe wel meenam in zijn auto. “Veel plezier jochie, maar pas wel op,” zegt de chauffeur nog terwijl Gerard de autistische hipstergiraffe uit de auto stapt. Dan rijdt de taxi weg. Gerard de autistische hipstergiraffe snapt er niks van. Oppassen? Voor wat? Enigszins verward loopt hij de winkel binnen.

In de winkel hangt een rare sfeer. De muren zijn groen en het ruikt er vreemd. Iedereen kijkt meteen om als Gerard de autistische hipstergiraffe binnenkomt. Het zijn rare types, de mensen in de winkel. Het is helemaal geen winkel, eerder een soort lounge of café. Een lange, dunne jongen met tientallen piercings in zijn gezicht loopt langs Gerard de autistische hipstergiraffe en duwt hem opzij. Zijn vriendin sleurt hem lachend de zaak uit. Gerard de autistische hipstergiraffe kijkt verbaasd achterom en loopt dan naar de toonbank. Hij gaat op een kruk zitten en wacht tot er iemand naar hem toekomt. Op een bordje leest hij ‘Spacecake – 4 euro’. Spacecake, hmm… Vast een of ander taartje dat ze in Nederland eten bij de koffie. Een man met een grote baard verschijnt opeens voor Gerard de autistische hipstergiraffe.

31

“Wat zal het zijn, meneer… giraffe?” vraagt hij.

Gerard de autistische hipstergiraffe schuift zijn grote bril op zijn neus en zegt: “Doet u mij maar een cappuccino en een spacecake alstublieft.”

De man met de baard kijkt hem ongelovig aan en begint dan heel hard te lachen. “Natuurlijk jongeman, gaan we voor je regelen.” Baardman verdwijnt door een achterdeur.

Gerard de autistische hipstergiraffe neemt de ruimte waarin hij zich bevindt wat beter in zich op. Het valt hem op dat de mensen hier binnen mogen roken, terwijl hij juist had gelezen dat dat verboden was in horecagelegenheden in Nederland. Hij probeert de sterke geur die zijn neus binnendringt te plaatsen, maar hij heeft geen idee wat het is. Opeens komt er een meisje naast Gerard de autistische hipstergiraffe zitten. Ze heeft haar blauwe haar in een staart, waardoor je ziet dat ze in haar linkeroorschelp een enorme hoeveelheid ringetjes heeft verzameld. Haar oogwit is felrood gekleurd. Gerard de autistische hipstergiraffe glimlacht zenuwachtig naar het meisje. Op dat moment komt Baardman uit de achterdeur tevoorschijn. Hij zet

32

een bordje met een plak cake en een bekertje met een rioolwaterkleurige vloeistof voor Gerard de autistische hipstergiraffe neer. “Goed spul is dat,” zegt het meisje met het blauwe haar.

Gerard de autistische hipstergiraffe kijkt haar verbaasd aan. “Die bruinige drab in mijn bekertje? Het lijkt niet eens op koffie,” zegt hij, terwijl hij er met een vies gezicht naar kijkt. Het meisje moet lachen en hij ziet dat ze drie tanden mist. Best zonde, denkt hij, ze is wel een mooi meisje. “Ik bedoel de cake, sufferd!” Gerard de autistische hipstergiraffe kijkt naar het plakje cake. Er zitten vreemde groene stukjes in. Hij pakt de plak met zijn poten en neemt een grote hap. Hij slikt het in een keer door. Het meisje kijkt hem verwachtingsvol aan. “En?” vraagt ze. “Best lekker,” antwoordt Gerard de autistische hipstergiraffe, “maar wel een beetje een rare nasmaak.” Het meisje giert het uit, maar hij vindt het helemaal niet zo grappig. Snel neemt hij een slok van zijn koffie, maar hij spuugt het meteen weer uit. “Dat is alvast een wijze les die je in Amsterdam leert,” zegt het meisje, “bestel nooit koffie in een coffeeshop.” Gerard de hipstergiraffe knikt, hoewel hij het bijzonder

Van der Heijden: ‘’Nederlands is een saai vak.’’

vreemd vindt dat ze in een tent waar ze gespecialiseerd zijn in koffie alleen slootwater verkopen. Hij neemt nog een hap van zijn cake.

Als hij naast zich kijkt, ziet hij dat het meisje zijn tas op schoot heeft genomen en hem aandachtig bestudeert. “Waar heb je deze gekocht?” vraagt ze, terwijl ze alle vakjes open- en dichtdoet. “Eh, heb ik niet. Ik heb hem gekregen van een jongen op het vliegveld in Suriname. “Echt vintage,” zei hij, en hij zei dat de tas goed bij mijn bril past.” Gerard de autistische hipstergiraffe pakt voorzichtig de tas van de schoot van het meisje en zet hem terug op de grond. Als hij overeind komt heeft hij opeens een heel raar gevoel in zijn hoofd. Hij doet zijn ogen dicht en gooit zijn hoofd achterover. “Gaat het?” hoort hij het meisje vragen. “Ja hoor…” mompelt Gerard de autistische hipstergiraffe. Hij opent zijn ogen en neemt nog een hap van zijn cake.

“Jongens, het is zo ver!” roept het meisje naar een groep die bij het raam zit. Twee jongens komen bij Gerard de autistische hipstergiraffe en het meisje zitten. “Nou Melody, wat zullen we eens met hem doen?” zegt een van de

twee. Gerard de autistische hipstergiraffe kijkt hem recht aan en begint opeens keihard te lachen. Hij weet niet wat er gebeurt, maar hij kan niet meer stoppen met lachen. De jongens en Melody lachen met hem mee. Telkens als Gerard de autistische hipstergiraffe denkt dat hij is uitgelachen, moet hij daarna twee keer zo hard lachen. Als alle spieren in zijn lichaam pijn doen, zakt hij onderuit op zijn kruk. “Hoe heet je eigenlijk?” vraagt Melody. “Gerard,” antwoordt Gerard de autistische hipstergiraffe met een blije grijns op zijn gezicht. Hij weet niet wat er gebeurd is, maar hij heeft zich nog nooit zo ontspannen gevoeld! “Nou Gerard, we zien dat je erg geniet van de cake hier, maar wij hebben thuis nog veel betere cake. Heb je zin om mee te gaan?” vraagt de jongen die nog niks gezegd heeft. Gerard de autistische hipstergiraffe kijkt van Melody, naar de jongens, en weer naar Melody. “Welja,” zegt hij. Hij springt van zijn kruk en pakt in een soepele beweging zijn tas van de grond. Zo loopt Gerard de autistische hipstergiraffe met zijn nieuwe vrienden naar buiten, op naar een volgend avontuur.

pleun brink

Schins: ‘’Een tralie met spleten 1000 spleeten is een stoere tralie.’’

33

Voor iedereen die een beetje De Wereld Draait Door volgt, is de term guilty pleasure vrij bekend. En voor iedereen die het niet kijkt (schaam je!) zal ik het even uitleggen: een guilty pleasure is een lied wat algemeen onaanvaardbaar is, maar wat je toch stiekem opzet en heel leuk vindt. Maar goed, de guilty pleasure komt niet alleen in de muziek voor.

Het komt je vast bekend voor: je bent met een groepje en hoort iemand iets zeggen, of je hoort een naam, en razendsnel bedenken je hersenen een enorm slechte grap.

Waarschijnlijk denkt iedereen aan dezelfde slechte grap, maar er is slechts een eenling die het uit. Zo ben ik vaak de einzelgänger der woordgrappen. En ook al ben je (lees: ik) dan de enige die lacht om je eigen grap, at the end of the day moest men er toch wel een beetje om glimlachen – zie hier de guilty laughter.

Wie weet heb je iemands rotdag weer helemaal opgeknapt!

Nu we inmiddels in de derde alinea zitten en mijn ego genoeg gestreeld is door de autobiografische tweede alinea, heb ik maar besloten om mezelf te kronen tot ‘Meester van de Guilty Laughter’. En dat betekent dat ik bevoegd ben om nu de drie soorten van de guilty laughter uit te leggen – en wel met voorbeelden!

1. De woordgrap Deze behoeft amper uitleg, denk ik. De woordgrap is een klassieke, altijd terugkerende grap die het meestal wel goed doet, mits hij niet te vaak gebruik wordt (ik spreek uit ervaring).

Leerlingen: “Wij hebben hulp nodig!”

SCR: “Waarbij?”

Leerlingen: “Aardbei!”

(Wieger de Smit en Nathalie de Vos, ANW, 10.12.2013) En dan heb ik nog de varianten “Waarbij?

Aambei!” en “Waarbij? Kim-Lian van der Meij!” erbuiten gelaten. Beide overigens van mijn komaf.

Alles kan.

Theekan, melkkan, koffiekan.

Filmfestival Cannes.

Er kan nog meer!

IJsselmeer, Slotermeer, Markermeer, Wormerveer.

IJsbeer.

Enzovoort.

Amersfoort, Zandvoort, Amsterdam-Noord

nog een zelfstandig naamwoord.

Je kan ze ook relateren aan je gymnasiale achtergrond:

Theseus.

Koffieseus.

2. De naamgrap Om op een naamgrap te komen, heeft men soms wat meer kracht om door te denken nodig – al is het, eer je de grap snapt, toch ongelofelijk slecht.

Aan iemand die Kaj heet: “Fakaj?”

Als je het geheel wat spannender wilt maken, kun je er ook een raadseltje van maken:

Over iemand die Nzinga heet:

“Hoe noem je Nzinga die een Zinger Burger bij de KFC bestelt? Nzinger!”

Over Irene Moors van RTL 4:

“Hoe noem je Irene Moors die onhandig geweest is? Irene Gemoorst!”

Over iemand die Wieger heet:

“Hoe noem je Wieger als hij een weigerambtenaar zou zijn? Wiegerambtenaar!”

Of je maakt er een tegenstelling van:

Aan iemand die Pleun heet: “Psst, Phang!” (pleun → phang)

Als je de vorige al out of the box vond – het kan nog erger:

Over iemand die Ruben heet: “Hij Ruwas erg boos!”

Genoeg mogelijkheden dus!

3. De poep-en-pies-grap Als je op de basisschool (of in klas 4, 5 of 6) ooit een slechte grap moet vertellen, dan doet

34

de poep-en-pies-humor het ook altijd wel goed. Series als South Park staan bekend om de poep-en-pies-humor die hier prominent in staat. Voorbeelden hiervan zijn niet nodig: laat eens een dampoe in de klas en zie wat er gebeurt.

4. Grappen over alles uit artikel 1 van de Grondwet Het welbekende eerste artikel uit de Nederlandse grondwet verbiedt het discrimineren op de volgende gebieden: “[…] godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook.” Maar wie zegt dat grappen daarover ook niet kunnen?

Dat zeggen de eigenaren van de Facebookpage “I lost my black friend in the dark” in elk geval niet. Hier moet je wel even mee uitkijken – voor je het weet floept er zo’n grap uit je mond…

Chinese man bij Hollands Got Talent: “Ik ga een opera zingen”.

Gordon: “Welk nummer? Nummer 39 met rijst?” …en heb je het hele land achter je aan omdat je toch te ver ging.

Zo zijn er nog ontelbare pogingen om grappig te zijn te noemen, en zo ook vele andere soorten slechte grappen – al zijn de paar bovenstaande wel de meest prominente.

Hopelijk heb je nu genoeg kennis over slechte grappen: zodat je nu meer inspiratie voor grappen hebt, zodat je grappiger wordt, zodat mensen je meer mogen, zodat je nieuwe vrienden maakt, zodat je gelukkiger wordt in 2014. Ben ik toch ergens nuttig voor geweest!

tahrim ramdjan

De Guilty Laughter

35

muziekrubriek Het nieuwe jaar is begonnen, en dat betekent dus ook een nieuw jaar vol opkomende artiesten, hipsterbands die hun shine pakken op de alternatieve festivals en zomerhits die iedereen na de vakantie niet meer kan horen.

Maar voor het zo ver is, moeten we toch nog even terugblikken op de muziek van het afgelopen jaar. Wat waren de favorieten en welke nummers hadden we liever nooit gehoord? Hier lees je de redactiemeningen over de ups en downs van de muziek van 2013.

Rimke de Kroon Beste nummer: Wrecking Ball – Miley Cyrus “Goed nummer, goede clip. Shockeren om te shockeren. Ik zeg doen.”

Slechtste nummer: Saturday – Rebecca Black “Niet nog een keer alsjeblieft.”

36

Jonne Kramer Beste nummer: Blurred Lines – Robin Thicke ft.

T.I., Pharell “Ja sorry, verschrikkelijk, maar die shit was superdansbaar voordat het zo vaak gedraaid werd dat je het niet meer aankon.”

Slechtste nummer: Roar – Katy Perry “De boodschap is wel leuk, of zo, maar het nummer werkt ontzettend op m’n zenuwen.”

Fleur Lycklama

Sebastian Weisshaar

Beste nummer: Animals – Martin Garrix “Er zit veel variatie in het nummer en het ritme is perfect om op te dansen.”

Beste nummer: Horizon – Clemm “Veel andere liedjes, vooral in de toplijsten, zijn allemaal hetzelfde. Dit is echt een heel eigen liedje met ook nog een hele mooie tekst.”

Slechtste nummer: Cups – Anna Kendrick “Het is een veel te uitgemolken liedje dat van een schattig deuntje is uitgelopen tot neurotisch getik met een veel te vrolijk achtergrondmuziekje.”

Slechtste nummer: Timber – Pitbull ft. Ke$ha “Het intro is op zich wel goed, maar dan… wordt het ’t meest standaard apenmove-liedje dat er is.”

37

Josephine van Schendel

To Wiersma

Tahrim Ramdjan

Roos Prins

Beste nummer: All I Know – Washed Out “Het omvat de mooie lange zomer dit jaar.”

Beste nummer: Dromen van Karton – De Jeugd Van Tegenwoordig “Luister het zelf maar.”

Slechtste nummer: We Can’t Stop – Miley Cyrus “Ik vind haar echt een baasje, maar dat nummer blijft in mijn hoofd hangen voor altijd altijd altijd.” (“Fuck, nu zit ik ’t weer te luisteren.”)

Slechtste nummer: “Ik luister geen slechte muziek.”

Beste nummer: tous les memes – Stromae “Ten eerste is het knap dat, hoewel hij in het Frans zingt, hij zijn muziek zo populair kan maken in vrijwel heel Europa. Verder heeft het nummer, net als de rest van het album, een catchy melodie die niet saai is en ook niet per se te druk. Toch heb ik voor specifiek dit nummer gekozen, omdat hij op ongelofelijke wijze dit nummer performt; in een dubbelrol van zowel man als vrouw.”

Beste nummer: Buzzcut Season – Lorde “Het beste nummer van een van de origineelste albums van 2013.”

Slechtste nummer: Mannenharten – Bløf & Nielson “Paskal Jakobsen mag dan nog zo goed kunnen zingen, elke keer dat Nielson ‘oeh’ zegt zet ik de radio uit. En over die film zal ik het al helemaal niet hebben.”

Slechtste nummer: We Can’t Stop – Miley Cyrus “Toen ik de video voor het eerst zag en het nummer erbij hoorde dacht ik dat het om een soort mislukte parodie ging. Meer commentaar lijkt me niet nodig.”

38

39

Kiezen of delen 2 nt

of

Pleun Brink

Pleun Brink

Beste nummer: Simple Pleasures – Jake Bugg “Ik vond dit echt heel moeilijk. Er zijn zoveel goede albums uitgebracht dit jaar met zoveel goede nummers. Kijk naar de Arctic Monkeys en naar Tom Odell. Toch heb ik voor dit nummer gekozen, omdat ik de opbouw om te beginnen heel sterk vind. Als Jake overgaat naar het refrein, voel je gewoon dat alles loskomt, terwijl hij daarna de bridge weer erg klein zingt. Verder vind ik Buggs stem ontzettend sterk. Want hij klinkt wel als een jonge Dylan, maar tegelijkertijd toch weer compleet anders. En het nummer is natuurlijk prachtig, zoals bijna elk nummer van Jake Bugg. Onthoud die naam, want hij is de toekomst van de Britse popmuziek.”

40

Slechtste nummer: Treasure – Bruno Mars “Ik zal maar meteen eerlijk zijn: mijn eerste popconcert was het concert van Bruno Mars. Doo-Wops & Hooligans was toen nog niet zo lang uit en ik vond het echt geweldig. Maar ik was twaalf, wist ik veel. Mars is na dat album naar mijn mening alleen nog maar achteruitgegaan.

Hoewel ik moet toegeven dat als Treasure ergens gedraaid wordt ik vrolijk met mijn vriendinnen meezing, vind ik het een behoorlijk inhoudsloos nummer, zowel qua tekst als qua muziek. Zonde als je kijkt naar de mooie nummers die nooit zo populair zijn geweest, zoals All She Knows en Talking To The Moon.”

?

rek rT

utj

es

r en

ne

a ev

ra tau

ten

e mo

ta

es er

ts?

n ura

t je Sta all rp o r t e s a r o n na ve Wa afv n? s e r t i t w he gete Sta dz gra n n e e g o r le iz ? lan te bu pen n tie s m i e c g i u e u in lev es er d rm en kr d je a n? n n e u i t w n r k k e e g e t a s o wi es wi e v ol m nm u e d f e e o o e or ho llig t e tikt? all ch a a t s Do n sc r l g s a vo k? c’s na art va a e w s w a l d i z t a m tiv ip door en gra ps s e h e g e c f n po lan n s iens ni ar n e e a n j e e e m e al r n et lev tko oo met ee h e d m J n n lke , se e rec e e a t e d i r e T om ellen la Ind riek wo o d n i n c p b e e e o kh oors elf? n e ingfa ch j om i i l n en led la ge te v n jez ge k o o e r k c t e Me ho e m oms ie va rw c d a d n k a va nj en toe alve r e k u a E w? h a a n m e e S r m b fe oo kijk es d d l li e t t a m e e m n o heen nr i n e e b b et ht? he life c i ep l l d o i P rea ivity rbe he e k n j i t i d l on ge len al Ac o e p m n rm es zie De t Me arano h lic P e b r ve o es All

14 41

Ter Stroot: “Of je nou in God of in de oerknal gelooft, je hoort een balans te hebben.”

Schins: ‘’En we gaan weer verder waar we gebleven waren: overleven.’’

de ns Altijd als ik aan treinen denk, heb ik daar zo’n romantisch idee bij. Het uitzicht wat aan je voorbij schiet, de stilte en de medepassagiers die rustig met hun eigen ding bezig zijn. Dit romantische idee heb ik omdat ik nooit met de trein ga. De nare waarheid drong pas tot me door toen ik dit weekend op het laatste moment moest treinen vanaf Almere naar Amsterdam Centraal. Trein nemen vanaf spoor 4, richting Utrecht Centraal. Niet overstappen, rustig blijven zitten en naar de schapen in de wei staren.

Laatst hebben de NS nieuwe treinen ontworpen, met hippe nieuwe beeldschermen, waarop je precies kunt zien waar je moet uitstappen. De trein in Almere was nog niet volgens het nieuwe ontwerp, dus ik was aan mijn medepassagiers en inschattingsgevoel overgelaten. Om de vijf minuten vroeg ik zenuwachtig aan mijn

42

buurvrouw of we wel echt op Amsterdam Centraal zouden stoppen en of ik niet moest overstappen. Mijn buurvrouw was jammer genoeg Ghanees en met veel meer dan een rustig hoofdknikje kon ze niet antwoorden. Ik kwam hier natuurlijk pas op het laatste moment achter.

Na 25 minuten in de trein kregen we een bericht van de treinchauffeur. De man was overduidelijk uit het Zuiden van het land en meer dan ‘werkzaamheden’ kon ik niet uit zijn aankondiging ontrafelen. We waren inmiddels op station ‘Breukelen’, en ik, die nooit echt goed mijn geografie had bestudeerd op de basischool en bovendien met het ruimtelijk inzicht van een theelepel, dacht nog steeds dat we op weg waren naar Amsterdam Centraal.

Voor de zekerheid vroeg ik het aan de vrouw die zojuist de trein in was gekomen. De vrouw, midden dertig, met een tas zo groot als een

klein paard, keek me geschrokken aan. “Nee, nee, we zitten nu bijna in Utrecht! Je had in Weesp moeten overstappen.” Ik keek net zo geschrokken terug en de vrouw riep, alsof het in haar laatste adem was: “IEMAND, HOUD DIE DEUR TEGEN!” Een zekere man met een koffer wierp zich voor de deur, en op het moment dat ik door de net sluitende deur wilde sprinten, riep de vrouw “JE TAS, JE VERGEET JE TAS!” Ik kon nog net mijn rechtervoet tussen de deur werpen en mezelf naar binnen storten, toen de trein weer begon te rijden.

Uithijgend van de actie ging ik weer zitten. Alle medepassagiers keken verslagen, ze hadden net een verdrietig schouwspel ondervonden.

De vrouw gaf me een van haar Wicky’s (eigenlijk waren die voor de kinderen, ‘maar dat hinderde niet’). Niet veel later kwam de man met de koffer naar me toe. Hij had op zijn smartphone de snelste weg terug naar Amsterdam

gevonden. Het was nog vijftien minuten naar Utrecht Centraal en daarna zou ik op spoor 18 de trein richting Amsterdam Centraal moeten pakken. Ik bedankte God voor de smartphone en begon een gesprek met hem. Hij bleek zelf uit Amsterdam te komen, maar moest naar Utrecht, om de familie van zijn vrouw te bezoeken. Hij sprak met een grimas over zijn schoonmoeder, die het uiterlijk had van Willy Alberti met make-up op. Het is toch bijzonder hoe je vrienden kunt maken in zo’n korte tijd. Inmiddels waren we aangekomen op het station en ik nam afscheid van de man met de koffer en wenste hem succes. Binnen een paar seconden was hij verdwenen in de mensenstoet.

Utrecht Centraal is een soort enorme zaal met overal uitgangen, trappen, restaurants en krantenwinkels. Perron 18 was snel gevonden en mijn trein stond er al.

43

Breedveld: “NEEN, nadenken!”

Het koppel scheen het niet erg te vinden en begonnen razend enthousiast tegen me te mijmeren over hun spannende trip naar Amsterdam. De vrouw, ik gok richting de zestig en net iets te dik, had voor de gelegenheid haar mooiste fleecetrui aangetrokken met een vlot printje erop en haar man had wederom een matchende aan. Ze zouden naar de Hermitage gaan en daarna

44

de kasten!”

‘lekker een happie eten.’ De vriend gaf me een instemmende poer in mijn been. Benauwd keek ik naar het beeldscherm.

Nog zesendertig minuten.

Na achttien slopende minuten had het echtpaar een ander echtpaar in de trein gevonden om tegen te praten en nu was slechts de vriend nog over. De man had het moeilijk met zijn vrouw en blijkbaar ook met zijn tandenpoetsen, want godallemachtig, die man rook onsmakelijk. Ik had inmiddels God al duizend maal gesmeekt om een teken, een aambeeld of op zijn minst een kauwgumpje.

Na nogmaals een dikke twintig minuten zag ik vanuit mijn ooghoek Amsterdam. Ik was, voor mijn gevoel, door duizenden grijze dorpjes en minstens tien kale vlaktes gereden, maar ik had het gehaald. Amsterdam, waartegen elke andere plek vaal afsteekt. Waarschijnlijk was het de lange reis die maar niet eindigde, maar ik was bijna emotioneel toen ik mijn bakermat weer inreed. Zonder dag te zeggen tegen mijn medepassagiers met de fleecevesten vluchtte ik de trein uit en rende naar buiten. Al NS vervloekend reed ik weg op mijn fiets en nam me voor nooit meer de trein te nemen.

Leerling: “Ik kan zitten waar ik wil.”

Boschman: “Oké, ga maar op de

To Wiersma

Nadat ik de borden drie keer had gecheckt stapte ik in de afgeladen trein. Werkelijk iedereen moest naar Amsterdam. Mensen zaten op trappen, op elkaar en ik heb zelfs een volwassen man op een kinderwagen zien zitten. Maar ondanks dat had ik toch een zitplaats gevonden, in zo’n vierzitsplek tegenover een man en een vrouw en naast hun vriend. Het drietal had matchende rode regenjassen aan en knikte vriendelijk toen ik ging zitten. Ik dacht vroeger altijd dat Utrecht en Amsterdam vrij dicht naast elkaar lagen, maar de NS dachten blijkbaar van niet. Deze trein had wél van die hippe beeldschermen en hierop was te zien dat de reis minstens veertig minuten zou gaan duren, de vertraging nog niet inbegrepen.

Davids: “[…]

Tegenwoordig ga ik ook naar de sportschool hoor.”

Leerling: “Ja, ik zag u in de IKEA staan tussen De Marez Oyens: “Die meisjes van Chanel, Dior… ze zien eruit!

Het water loopt uit je mond ervan!”

gang zitten dan!”

45

verklaring omtrent ‘Get to know’

yahrim ramdjan to wiersma

Vorige keer vond je in de Harpoen ‘Excellentie’ de rubriek “Get to Know”, die een zestal uitgebreide interviews met leerlingen bevatte.

46

Hoewel er veel lof was voor deze rubriek, bleek ook dat sommige interviews, en in het bijzonder de opzet ervan, als vervelend werden ervaren.

We willen benadrukken dat iedereen die geïnterviewd was, akkoord is gegaan met de gepubliceerde versie van het interview, maar we realiseerden ons later pas dat wij ook mensen de kans hebben geboden dingen te zeggen, waarvan ze later spijt konden krijgen.

Dat is niet ons doel geweest, evenmin het in het kwaad daglicht stellen van geïnterviewden. Op dit moment kijken we hoe we de rubriek kunnen aanpassen zodat dergelijke incidenten worden voorkomen. We zijn er zeker van dat de rubriek in aangepaste vorm zal terugkeren onder een andere naam.

Aan hen, die zich benadeeld voelden door de interviews, bieden wij onze excuses aan.

harpoen 2014