Εσύ

@lifeshallbe_nliva @lifeshallbe lifeshallbe.com

ΕΣΥ

Η Ν.Λιβά έχει επίσης γράψει το διήγημα:

Εσύ είσαι τα Χριστούγεννα μου

ΕΣΥ Ν.Λιβά

Copyright © Ν.Λιβά, 2021 Email: nl@lifeshallbe.com ISBN: 978-9925-7751-1-8 (έντυπο) ISBN: 978-9925-7751-2-5 (e-book) Πρώτη Έκδοση: Ιούνιος 2021 Σχεδιασμός & Επιμέλεια Έκδοσης: LifeShallBe Publications Επιμέλεια Βιβλίου: Χάρις Χριστοφόρου Επιμέλεια & Διορθώσεις Κειμένων: Γεωργία Γιάγκου Φωτογραφία Εξωφύλλου: Πέτρος Δημητρίου @petrosgdem Φωτογραφίες: Πέτρος Δημητρίου @petrosgdem, και φωτογραφίες διαθέσιμες κάτω από την άδεια της Creative Commons Zero license Επεξεργασία και Προσαρμογή Εξωφύλλου: Dare Creative Agency Σελιδοποίηση: Dare Creative Agency Εκτύπωση: M.C. Christou Printers Εκδόσεις LifeShallBe: www.lifeshallbe.com

LifeShallBe

Publications

LifeShallBe by N.Liva Σημασία για μένα δεν έχει το όνομα, η ταυτότητα ή το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ τα λόγια. Σημασία για μένα έχουν οι λέξεις, αυτός ο τόσο μοναδικός κόσμος που κρύβεται πίσω τους και εκφράζεται μέσα απ’ αυτές. Επέλεξα να δημιουργήσω το LifeShallBe για να μπορείτε να διαβάζετε για τη ζωή. Μια ζωή δίχως όρια, μια ζωή με αγάπη, με χαρά, με πόνο, με θυμό, με αναμνήσεις, με αξέχαστες στιγμές. Με στιγμές που φέρνουν δάκρυα ευτυχίας, μα και θλίψης… μια ζωή πραγματική, γεμάτη με κάθε λογής συναίσθημα. Το LifeShallBe είναι ακριβώς ότι λέει και το όνομα του, «ζωή θα είναι…» και εσύ συμπληρώνεις πως ακριβώς θα ήθελες να είναι η δική σου ζωή, εσύ αποφασίζεις! Μέσα λοιπόν από το LifeShallBe δεν γράφω μόνο για όσα ίσως εγώ νιώθω, για όσα ίσως έχω περάσει ή ίσως να περνώ ακόμα, όχι. Γραφώ για όσα όλοι έχουμε νιώσει, για όσα όλοι έχουμε περάσει, για όσα όλοι περνάμε. Για όσα έχουμε γίνει και για όλα όσα μπορούμε να γίνουμε. Γράφω για κάτι που όλους πάντα θα μας συνδέει∙ κι ας είναι φορές που το ξεχνάμε. Γράφω για τα συναισθήματα… τα συναισθήματα μιας ολόκληρης ζωής!

Περιεχόμενα Αγάπη «μου» ............................................................................... 13 Εσύ ............................................................................................ 115 Το στοιχειωμένο σπίτι ........................................................... 197 Έμαθα να βλέπω το καλό στους ανθρώπους ...................... 199 Κράτα με ακόμα και στη βροχή ............................................. 201 Παράξενο πράγμα η καρδιά ................................................... 203 Πες μου μια ιστορία διαφορετική ......................................... 205 Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα ........................................... 215

Αγάπη «μου»

Αγάπη «μου»

Insert image

#9326

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Δεν το ‘θελα πίστεψε με, δεν ήθελα να σ’ αγαπήσω μα να που έγινε.

Ν.Λιβά | 15 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Είναι κι αυτά τα βράδια τα περίεργα, που περνάς τυχαία απ’ το μυαλό μου. Που τα κορμιά μας σμίγουν για άλλη μια φορά. Που εγώ παλεύω, παλεύω να σε κρατήσω μα εσύ και πάλι βιάζεσαι… Βιάζεσαι να πας εκεί που νομίζεις πως ανήκεις.

Έτσι είναι οι σχέσεις μάτια μου. Πόλεμος είναι… ένας αγώνας δίχως νικητές και ηττημένους, μονάχα με θύματα πολλά.

Θα μπορούσα να σε κοιτάω για ώρες. Να χάνομαι στα μάτια σου όπως και τότε, όπως την πρώτη μας φορά.

Ν.Λιβά | 16 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μη με κρίνεις απ’ τα λάθη μου, έχω κάνει πολλά. Μη σταθείς όμως σ’ εκείνα. Όχι όσο πιστεύω πως εσύ ήσουν το σωστό μου.

Οι αναμνήσεις δε μπορούν να με κρατήσουν για πολύ και εσύ αργείς. Αργείς μάτια μου… αργείς.

Ν.Λιβά | 17 |

Insert image #8418

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μη μιλάς, στη σιωπή σκέφτομαι καλύτερα. Εκείνη με βοηθάει να θυμηθώ τον λόγο που σ’ αγάπησα. Η καλύτερη μου φίλη έχει γίνει πια. Μ’ αφήνει να θυμηθώ, να ζωγραφίσω για άλλη μια φορά τις δικές μας στιγμές. Μου δείχνει όλα όσα υπήρξαμε κι όλα όσα θα μπορούσαμε να γίνουμε… εμάς, το αύριο μας και έναν ορίζοντα δίχως τέλος. Γι’ αυτό σου λέω μη μιλάς, άσε με να σκεφτώ. Να καταλάβω γιατί ακόμα μένω, γιατί είμαι εδώ για μια αγάπη μάταιη. Μέρα πάρα μέρα μας βλέπω να χανόμαστε μα δεν έχω τη δύναμη να απλώσω το χέρι. Σε βλέπω να βυθίζεσαι… μα δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω, πως να μας βοηθήσω. Γι’ αυτό σου λέω μη μιλάς, άσε με μαζί της. Μόνο εκείνη με καταλαβαίνει, μόνο εκείνη μπορεί να μου θυμίσει, μόνο η σιωπή μπορεί για άλλη μια φορά να με κρατήσει.

Ν.Λιβά | 19 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Καιρός να παλέψεις εσύ για μένα, δεν έχω πια τη δύναμη να το κάνω για τον εαυτό μου. Τα χρόνια με λύγισαν, ο χρόνος με πλήγωσε και τα χάδια με πρόδωσαν. Πάλεψε εσύ για μένα, πάλεψε εσύ για εμάς.

Πάψε να σκορπάς τις ευκαιρίες σου, πάψε να τις μοιράζεις τόσο απλά. Αυτός που αναζητάς μία θα χρειαστεί, να ξέρεις πως η δεύτερη πάντα θα περισσεύει.

Εμάς αγάπησα. Δυο καρδιές και δυο χαμόγελα που σμίγανε σε ένα… Όλα τα υπόλοιπα αχρείαστες λεπτομέρειες ήτανε καρδιά μου.

Ν.Λιβά | 20 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου… αυτό είσαι για μένα.

Νόμιζες πως νοιαζόμουν για εκείνους, πως έδινα σημασία στα σχόλια τους. Εσένα περίμενα… εσένα να καταλάβεις, να με πάρεις μακριά τους.

Ν.Λιβά | 21 |

Ο προορισμός μου πάντα εσύ θα ‘σαι… πες μου μόνο πώς να σε φτάσω.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Κάθε φορά που φεύγεις είναι λες και αδειάζει ο κόσμος μου.

Ν.Λιβά | 23 |

Insert image #0103

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μίλα μου για σένα… πες μου ποιος πραγματικά είσαι. Όχι, δε θέλω ν’ ακούσω αυτά που λες σε εκείνους. Όχι, δε θέλω να μου πεις τα παραμύθια που τους πουλάς. Δε με νοιάζει αν είσαι δυνατός, ούτε ένας απ’ τους θαρραλέους. Μιλά μου για σένα, μόνο εσένα. Μη μου λες αυτά που οι άλλοι πιστεύουν, πες μου μόνο ποιος πραγματικά είσαι. Πες μου πως δεν έχω κάνει λάθος, πες μου πως αυτό που είδα, αυτό που ένιωσα ήσουν εσύ. Πάψε λοιπόν να με κοιτάς και μίλα μου. Μίλα μου για σένα… πες μου ποιος πραγματικά είσαι.

Ν.Λιβά | 25 |

Όσα δε χώρεσαν σε μια ζωή τα μοιράστηκα μαζί σου εκείνο το βραδύ.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Δε γεμίζουν οι δικές μου οι πληγές, ξεθωριάζουν μόνο τις στιγμές που με κρατάς… Θα καταφέρεις άραγε να διαγράψεις από πάνω μου όσα ο χρόνος δε στάθηκε ικανός να αγγίξει;

Όταν σε πονάει δεν είναι αγάπη, όταν σε πληγώνει δεν είναι έρωτας κι όταν σ’ αφήνει μόνο τα βράδια δεν είναι ο «ένας»… Κάπου εκεί λοιπόν μάθε εσύ να επιλέγεις να μένεις μόνος.

Ν.Λιβά | 27 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Αν γνώριζες το τέλος, αν ήξερες τι θα συνέβαινε… Πες μου, θα το κάνες και πάλι;

Ν.Λιβά | 28 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Θα μ’ αγαπούσες για άλλη μια φόρα;

Ν.Λιβά | 29 |

Insert image #8780

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Ότι και να κάνεις ποτέ δε θα ξεχάσεις πως εμείς οι δυο υπήρξαμε μαζί. Συνέχισε να διαγράφεις… στιγμές, ανθρώπους, αναμνήσεις. Συνέχισε να προσπαθείς να σβήσεις εμάς. Μα να θυμάσαι πως ότι και να κάνεις, ποτέ δε θα ξεχάσεις πως εμείς οι δυο υπήρξαμε μαζί. Γιατί το δικό μας το «μαζί» είναι πιο δυνατό κι απ’ του κόσμου όλα τα «χώρια».

Χωρίς εσένα νιώθω πως ζω μια λάθος ζωή… μια ζωή που δεν μου ανήκει.

Ν.Λιβά | 31 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Σ’ άφησα να μ’ αφήσεις πίσω. Ίσως να φταίω κι εγώ, ίσως να έπρεπε να σ’ αναγκάσω να δεις… Να σε κάνω να καταλάβεις πως το ολόκληρο δε μπορεί να μοιραστεί. Να σου δείξω πως το ολόκληρο χώρια δε μπορεί να ζει. Σ’ άφησα να μ’ αφήσεις πίσω και τώρα να ‘μαι πάλι απ’ την αρχή να ψάχνω τρόπο για να σε κερδίσω.

Όχι, δε φοβάμαι μωρό μου. Δεν μου έμεινε τίποτα άλλο πια να φοβηθώ, ακόμα κι η μοναξιά μοιάζει τόσο ακίνδυνη. Εσένα φοβόμουνα να χάσω… Τώρα που έγινε, τίποτα δε με τρομάζει πια.

Ν.Λιβά | 32 |

Θάρρος θέλει ο έρωτας, δύναμη να λυγίσεις τους κανόνες. Να τους διαγράψεις και να τους γράψεις απ’ την αρχή μόνο για εμάς!

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μίλα μου για τους χαμένους σου έρωτες, για όλους εκείνους που φοβήθηκες να κυνηγήσεις. Πες μου γι’ αυτούς και μετά βάλε και τον δικό μας κάπου εκεί. Βάλ’ τον όμως σε εκείνους που ποτέ δε θα ξεχάσεις. Σε εκείνους που θα αναζητάς τα βράδια, σε εκείνους που δεν έχουν γυρισμό, βάλ’ τον στους αθάνατους. Μετά συνέχισε να ζεις σαν να με έχεις πλάι σου, έτσι όπως θα ‘πρεπε να ζεις. Κι όταν πάλι μιλήσεις για τους χαμένους σου έρωτες, μη φοβηθείς που θα τους βρεις λιγοστούς. Μη φοβηθείς… που μόνο τον δικό μας θα θυμάσαι.

Ν.Λιβά | 34 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Τους κοιτώ μα δεν τους βλέπω… Όχι όπως είδα εσένα.

Ν.Λιβά | 35 |

Μου χρωστάς μια ζωή μαζί.

Μου χρωστάς την αγάπη που μου έταξες. Τα όνειρα που μου δάνεισες και εκείνες τις μικρές στιγμές που μ’ αγάπησες. Μου χρωστάς τις υποσχέσεις σου, τα ψεύτικα χαμόγελα και τα κλεμμένα μας φιλιά. Μου χρωστάς όσα ποτέ δεν έδωσες κι όλα εκείνα που φοβήθηκες… Εκείνο το ξημέρωμα, τα ατέλειωτα μας βράδια κι όλα όσα εσύ με έκανες για σένα να φαντάζομαι. Μου χρωστάς τις υποσχέσεις σου, τα κάλπικα σου δάκρυα και δύο μάτια ψεύτικα. Αναμνήσεις που λαχτάρισα, ώρες που ξόδεψα, μέρες που χανόμουνα. Μου χρωστάς όλα όσα λάτρεψα, όλα όσα εσύ μου δάνεισες κι όλα όσα εγώ σου χάρισα. Θυμάσαι εκείνα τα απογεύματα; Τα φευγαλέα μας χαμόγελα, κι όλα όσα εσύ ζωγράφιζες; Θυμάσαι την αγάπη μας; Εκείνη που εσύ για μένα έπλασες, εκείνη που εσύ για μένα δήθεν ξόδεψες… Να ξέρεις πως μου χρωστάς μια ζωή μαζί.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Δεν πίστεψα ούτε στιγμή πως άξιζα καλύτερα. Εγώ επέλεξα εσένα γιατί εσύ ήσουν το καλύτερο για μένα.

Ν.Λιβά | 38 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μου λείπει κάτι που δεν είχαμε ποτέ. Πάντα μου έλειπε και πάντα το αναζητούσα. Δεν ήξερα όμως, δεν ήξερα τότε πως να το εξηγήσω. Πώς να κατανοήσω πως αυτό το περίεργο κενό δεν ήμουν μονάχα εγώ... Εμείς ήμασταν. Εμείς που ποτέ δε καταφέραμε να γίνουμε ένα. Που ποτέ δε χωρέσαμε πραγματικά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Εμείς που παλεύαμε να κρατήσουμε κάτι που ποτέ δεν έπρεπε να υπάρξει. Εμείς που βάλαμε έναν εγωισμό πάνω από μια αγάπη, που τον ονομάσαμε αξιοπρέπεια. Εμείς που πετάξαμε κάθε τι αληθινό για να κρατήσουμε τα λόγια των περαστικών. Τώρα πια όμως αρχίζω να καταλαβαίνω, πως πάντα κάτι έλειπε, πως πάντα κάτι θα μου λείπει. Μου λείπει κάτι που δεν είχαμε ποτέ, μου λείπει μια αγάπη που δε ρωτά και δε ζητά πολλά. Μια αγάπη που εμπιστεύεται, μου λείπει μια αγάπη δυνατή που δε λυγίζει. Μου λείπει κάτι που δεν είχαμε ποτέ.

Ν.Λιβά | 39 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Έχεις μια ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου… Είναι φόρες που μοιάζει με αντίστροφη μέτρηση. Είναι λες και περιμένω το κακό να συμβεί, μα αυτό ποτέ δεν έρχεται, πάντα το προλαβαίνεις.

Αν έμενες θα μάθαινες, αν πίστευες θα έβλεπες και τότε απλά θα καταλάβαινες τι σημαίνει ν’ αγαπάς.

Ποτέ δεν ήθελα να ‘μαι η ανάγκη σου. Η επιλογή σου ήθελα πάντα να ‘μαι!

Ν.Λιβά | 40 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Για ένα «αν» όλα θα τα άλλαζα. Αν μ’ άκουγες, αν είχα λόγια, αν είχα θάρρος να στα πω, αν καταλάβαινες, αν πίστευες κι αν ήσουν λίγο πιο ανθρώπινος… τότε ναι …για ένα «αν» όλα θα τα άλλαζα. Για άλλη μια ευκαιρία, για άλλη μια στιγμή. Εκεί μαζί σου, εκεί θα έμενα. Ότι υπήρξε θα το διέγραφα και θα άρχιζα πάλι απ’ την αρχή. Για ένα «αν» τόσα κι αλλά τόσα θα ξόδευα, κι ας μην τα έπαιρνα ποτέ μου πίσω. Για ένα «αν» μαζί σου θα ξαναζούσα.

Ν.Λιβά | 41 |

Insert image #8999

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Σε περιμένω για να αρχίσω να ζω και πάλι. Χαμένος… σκορπισμένος σε δυο κόσμους που δε μου ανήκουν. Λες και στο σώμα μου έπαψε πια ψυχή να κατοικεί. Μόνος σ’ ένα πουθενά που δεν τελειώνει. Ταξιδευτής χωρίς πυξίδα, καράβι δίχως προορισμό. Όλα αυτά μα και ένα τίποτα μαζί. Έτσι νιώθω, εδώ για σένα, εδώ για μας, εδώ να σε προσμένω… Να σε περιμένω για να αρχίσω να ζω και πάλι.

Ν.Λιβά | 43 |

Η πιο μεγάλη μου αγάπη έγινε κι η μεγαλύτερη πληγή μου.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πόσα «δε θέλω» μπορείς να ξεφορτωθείς για μένα και πόσα «δε μπορώ» θα αφήσεις πίσω σου για εμάς;

Ίσως ο χρόνος να ‘ταν ο σωστός, μα η αγάπη μας να ‘ταν το λάθος.

Αγάπησα τον λάθος άνθρωπο, για όλους τους σωστούς λόγους.

Ν.Λιβά | 45 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πώς διαγράφεις μια ανάμνηση που πάντα θα παλεύει να μείνει ζωντανή;

Ν.Λιβά | 46 |

Ίσως σε μια άλλη ζωή, εσύ να ‘σαι η ευτυχία μου κι εγώ να γίνω η δική σου. Ίσως σε μια άλλη ζωή οι δρόμοι οι δικοί μας να πάψουν να είναι παράλληλοι και να ‘χουν το ίδιο τέλος. Ίσως σε εκείνη τη ζωή εσύ να μη δειλιάσεις κι εγώ να μη διστάσω να στο πω. Ίσως σε εκείνη τη μακρινή εικόνα να μπορέσουν τα κορμιά μας να μείνουν ενωμένα και πού ξέρεις ίσως από εκείνο το όνειρο κανείς μας να μην ξυπνήσει.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μου λείπεις… Το παράδοξο όμως, είναι πως τελικά δε σε είχα ποτέ μου…

Ξεμέναμε από χρόνο και εσύ δεν είχες καν καταλάβει γιατί τον χρειαζόμασταν.

Ποιο είναι το χειρότερο δεν ξέρω, που έχασα εσένα ή που τώρα πια δεν ξέρω που πηγαίνω;

Ν.Λιβά | 48 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πόσοι έρωτες έμειναν μισοί για μια λάθος στιγμή…

Ν.Λιβά | 49 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μια κακόγουστη παράσταση, αυτό ήταν η αγάπη σου, με ένα «αλλά» κι ένα «γιατί » πάντα να μας δεσμεύει.

Μη νομίζεις κι οι φιλίες με τους έρωτες μοιάζουν, πετάς στα σκάρτα αρκετές μέχρι να φτάσεις σε εκείνη που αξίζει.

Ψέματα σου ‘πα… Ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπώ. Εσύ μόνο είχες φύγει και τότε κάτι έπρεπε να πω.

Ν.Λιβά | 50 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Με ρωτάνε αν μετανιώνω που σε άφησα. Λες και ξέρουν, λες και μπορούν καταλάβουν τι σημαίνει ν’ αφήνεις πίσω σου εσένα τον ίδιο. Με ρωτάνε αν σε σκέφτομαι, λες και μπορούν να δουν πως οι σκέψεις έπαψαν να ‘ναι δύναμη και έγιναν κατάρα. Με ρωτάνε ακόμα αν ένιωσα, αν πραγματικά ένιωσα για σένα. Λες και ξέρουν πως τώρα πια ξερίζωσα και την τελευταία μου ελπίδα. Κι εγώ να μην έχω απάντηση να δώσω, να μην έχω άλλη δύναμη να εξηγήσω, να περιγράψω πως σαν φύγει το φως το σκοτάδι σε παγώνει. Όχι, δε μετάνιωσα που σε κράτησα, μα ούτε που σε άφησα. Γιατί όσα κι αν ρωτάνε, διαρκώς ξεχνάνε. Ξεχνάνε πως όταν πραγματικά αγαπάς όσο κι αν λες πως κάτι αφήνεις αυτό πάντα εκεί θα μένει.

Ν.Λιβά | 51 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Για εμάς έμενα, για μια αγάπη που ποτέ δεν είχε ελπίδα. Έμενα για να τους αποδείξω πως μπορώ, πως εγώ και εσύ μπορούμε να χτίσουμε όσα οι υπόλοιποι είχαν ρημάξει. Συνέχιζα να υπάρχω στο πλάι σου πιστεύοντας πως όσο ήμουν εκεί κανένας τους δε θα μπορούσε να με αγγίξει. Όσο συνέχιζα να ανασαίνω τη δική σου ανάσα ο χρόνος ποτέ δε θα σταματούσε. Έμενα για να σου αποδείξω πως παρά τα λάθη μου εσύ ήσουν το σωστό μου.

Ν.Λιβά | 52 |

Σε χρειαζόμουν δίπλα μου, ήθελα να σ’ έχω στο πλάι μου τότε που είχα λυγίσει, τότε που εσύ έπρεπε να με κρατήσεις… Τώρα πια όμως όχι, δεν ανήκεις εδώ.

…ίσως να ‘ναι αργά.

Όταν πια δε θα μου λείπεις… ίσως να ‘ναι αργά. Όταν πια δε θα σε σκέφτομαι… ίσως να ‘χει περάσει καιρός. Τόσος που δε θα είσαι πάρα μόνο μια ανάμνηση. Δε θα είσαι παρά μόνο μια ξεχασμένη σκιά, που όσο κι αν παλεύει να αποκτήσει χρώμα δε θα ‘χει την ίδια δύναμη με τότε. Ξέρω όμως πως όταν γίνεις παρελθόν μου, τότε θα θες να ζήσεις στο παρόν μου. Μα όταν πια δε θα μου λείπεις, ίσως να ‘ναι αργά…

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πάει καιρός που έπαψα να ξαφνιάζομαι… πάει καιρός που έφυγες. Όλα αλλάζουν, τίποτα δε μένει το ίδιο. Αυτό θυμάμαι να μου λένε, μην περιμένεις πολλά, ποτέ μην περιμένεις και μην ελπίζεις. Μια παγίδα άλλωστε είναι κι η ελπίδα, μια παγίδα που σε κρατάει δέσμιο σε ένα αβέβαιο μετά. Εγώ όμως συνέχιζα... Δε θα τους άφηνα, κανέναν τους δε θα άφηνα να διαλύσει τις στιγμές μας. Έστρεφα το βλέμμα μακριά τους και κοιτούσα μόνο εσένα. Με ότι μου είχε απομείνει. Με εκείνα τα λίγα που εσύ έριχνες κάθε φορά στο δρόμο για να σε ακολουθώ, εγώ περίμενα. Δίχως όμως να το καταλάβω, δίχως καν να προλάβω να το ερμηνεύσω είδα πως είχαν δίκιο. Προτού προλάβω να σηκώσω το κεφάλι, για άλλη μια φορά όλα αλλάξαν, για άλλη μια φορά όλα έγιναν και πάλι ξένα.

Ν.Λιβά | 56 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Και τώρα με κοιτούν, για άλλη μια φορά νομίζουν πως εγώ έχω μαραθεί σ’ άλλη μια αγάπη άσκοπη. Για άλλη μια φορά άντεξε μου λένε, θα περάσει κι αυτό. Μα όχι, αυτή τη φορά δεν είναι έτσι, ποτέ δε θα ‘ναι άλλωστε. Αυτοί μπορεί να μην το ξέρουν, μα πάει καιρός που έπαψα να ξαφνιάζομαι, πάει καιρός που καμιά ελπίδα δε με κρατάει δέσμιο.

Πάει καιρός που όλα αλλάξαν… πάει καιρός που έφυγες.

Ν.Λιβά | 57 |

Δεν ήταν τα λόγια… Τα μάτια μας ήταν που μιλούσαν ενώ οι άλλοι έμεναν σιωπηλοί.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Και κάπως έτσι τελειώσαμε μάτια μου,

αφήσαμε τους γύρω μας να μας τρομάξουν. Να μας πείσουν πως τα δικά μας τα θέλω δε θα ‘ναι ποτέ συμβατά με τη δική τους την πραγματικότητα. Κάπως έτσι λοιπόν χάσαμε, δίχως καν να προσπαθήσουμε. Δίχως καν να ξεστομίσουμε αυτά που νιώσαμε κι όλα τα υπόλοιπα που κρυφά ονειρευτήκαμε. Κάπως έτσι τους αφήσαμε για άλλη μια φόρα να μας νικήσουν.

Ν.Λιβά | 59 |

Είναι βράδια που η ανάσα μου

χάνεται στη σκέψη σου και μόνο… Είναι βράδια που οι ώρες σταματούν και τα λεπτά παγώνουν. Είναι εκείνα τα καταραμένα βράδια που έρχεσαι μα δε λες να φύγεις. Μένεις εκεί να με στοιχειώνεις, να μου θυμίζεις ένα παρελθόν που δε λέει να σωπάσει. Είναι βράδια που μπορώ ακόμα και να σε δω, να χαϊδέψω ένα πρόσωπο που πια δε μου ανήκει μα πάντα δικό μου θα ‘ναι. Η λογική δεν μπορεί πια να δαμάσει την καρδιά μου και η σκέψη μου τρέχει πάλι πίσω σε σένα. Είναι λοιπόν εκείνες οι στιγμές που χάνω κάθε έλεγχο, που για άλλη μια φορά ότι έχω παύει να με υπακούει και γίνεται ξανά δικό σου.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Εμείς οι δύο φίλοι ή μάλλον δυο γνωστοί… Δυο γνωστοί που αγαπήθηκαν όσο δε θα μπορούσαν ποτέ οι θνητοί να αγαπήσουν. Μα τώρα πια «φίλοι».

Ν.Λιβά | 62 |

Δεν είναι εσύ. Τους παρατηρώ, τους βλέπω. Μα τίποτα δεν αλλάζει, ότι κι αν κάνω δεν είναι εσύ! Δεν είναι μάτια μου…

Όλοι για φωτιά μιλούσαν μα κανένας τους δεν ήξερε τι πραγματικά σημαίνει να καίγεσαι σε μια αγάπη.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Έλα Έλα να τους δείξουμε πως μαζί μπορούμε. Έλα να τους δείξουμε πως τα παραμύθια δεν είναι μόνο για παιδιά, μα είναι κι η δική μας η αλήθεια. Έλα σε εμάς, έλα σε όσα μας περιμένουν. Στο δικό μας τώρα, για να χτίσουμε μαζί το δικό μας «για πάντα». Άσε τα όλα κι έλα.

Ν.Λιβά | 65 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Οι καρμικοί έρωτες πεθαίνουν προτού προλάβουν να ζήσουν, μόνο έτσι γίνονται αθάνατοι.

Ν.Λιβά | 66 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Ποια λογική δε λύγισε μπροστά στον έρωτα και ποιο κορμί δεν παραδόθηκε στο πρόσταγμα του; Ποια καρδιά δεν υποκλίθηκε και ποια αλήθεια δεν κρύφτηκε στο άκουσμα του;

Ν.Λιβά | 67 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Αν μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο, πες μου, θα τον σταματούσες σε εμάς; Αν μπορούσες να σταματήσεις τον χρόνο, να τον παγώσεις έστω για μια στιγμή. Αν μπορούσες να πας πίσω και να επιλέξεις εκείνη τη στιγμή… Πες μου ποια θα ήταν; Αν μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο… Πες μου, θα τον σταματούσες σε εμάς; Σε εκείνο το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, το πρώτο χτυποκάρδι. Σε εκείνο το πρώτο λεπτό που έκανε όλα τα υπόλοιπα να μοιάζουν άσκοπα. Πες μου λοιπόν αν μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο, θα τον σταματούσες σε εκείνες τις δυο ανάσες που έγιναν ένα; Θα τον πάγωνες σε εκείνα τα δυο κορμιά που λαχταρούσαν το πρώτο χάδι; Πες μου, αν μπορούσες να σταματήσεις το χρόνο θα τον σταματούσες σε εκείνη την αγάπη;

Ν.Λιβά | 68 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Όταν εγώ σου μιλάω για πάθος και εσύ για λογική τότε άστο χαμένος κόπος…

«Δεν ήμουν εκεί για να σε πείσω πως σ’ αγάπησα… Όχι μωρό μου, εκεί ήμουν για να σου δείξω πως άξιζες να αγαπηθείς.»

Στον ερώτα τίποτα δεν απαγορεύεται, αρκεί να το θες πολύ.

Ν.Λιβά | 69 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μα είναι και ‘κείνα τα καταραμένα βράδια που δε λες να βγεις απ’ το μυαλό μου. Είναι λες και οι αναμνήσεις με τιμωρούν για τα δικά σου λάθη.

Ν.Λιβά | 70 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πώς να σε πείσω για μια αγάπη που ούτε κι εγώ πρόλαβα να καταλάβω πως είχε συμβεί; Πώς να σε πείσω για έναν έρωτα που ούτε κι εγώ δεν έχω το θάρρος να συλλαβίσω; Πώς να σε πείσω να μείνεις όταν κι εγώ δεν ξέρω τι σημαίνει πραγματικά να μένεις...

Μια αλήθεια, αυτό μόνο έχω ανάγκη να ακούσω. Μια αλήθεια, πριν φύγεις πες μου κάτι αληθινό για εμάς. Να νιώσω πως δεν ήμουν μονάχα ένας τρελός ή τουλάχιστον να πιστέψω πως ίσως να ήμουν κι εγώ ένας ακόμα ερωτευμένος τρελός… Τρελός μα ερωτευμένος.

Ν.Λιβά | 71 |

«Όταν έπαψα να αισθάνομαι, όταν οι αισθήσεις μου άρχισαν να μουδιάζουν, όταν τα λόγια μου μπερδεύονταν και τα βράδια μου έμοιαζαν ατελείωτα, τότε κατάλαβα πως ήταν ήδη αργά για να κάνω πίσω, τότε κατάλαβα πως τελικά, είναι φορές που μια αγάπη ανεκπλήρωτη δε θα ‘χει άλλη επιλογή απ’ το να σε πονάει…»

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Δωσ’ μου μονάχα κι άλλους λόγους να χαθώ. Να ξεχαστώ σε ένα τώρα που πάντα θα μοιάζει ατελείωτο. Να χαθώ σε δυο μάτια που δε θα θυμίζουν μόνο θάλασσα, μα θα μοιάζουν με έναν ορίζοντα που πάντα θα με κρατά ελεύθερο. Δωσ’ μου εκείνο που ζητά κάθε πληγωμένη ψυχή, δωσ’ μου ελπίδα πως κάθε κύμα μπορεί να ξεπεραστεί. Ελπίδα πως μια αγάπη δε θα μείνει ποτέ ξανά μισή.

Ν.Λιβά | 73 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Τους ανθρώπους ίσως και να τους ξεχνάς… τις αναμνήσεις τους ποτέ.

Ν.Λιβά | 74 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Να γνωριστούμε απ’ τη αρχή. Ρώτα με και θα σου πω, ρώτα με πως θα ‘θελα να ‘ταν το πρώτο μας ραντεβού. Ρώτα με τι θα κρατούσα, τι θα πετούσα ρώτα με ακόμα και τι θα ξαναζούσα. Μα πάνω απ’ όλα ρώτα με αν θα διέγραφα για πάντα εκείνο το τελευταίο αντίο. Μη ντραπείς, άσε με μόνο να σου δείξω πως αυτή τη φορά μόνο εγώ και εσύ μόνο εμείς θα ξεκινούσαμε πάλι απ’ την αρχή. Ζήτα το μόνο, ζήτα αυτό που τώρα εγώ ζητώ Μια καινούργια αρχή, μια αρχή μόνο εμείς!

Ν.Λιβά | 75 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Τα βράδια μου δίχως εσένα

έχουν μια γεύση αλλιώτικη. Μια γεύση που ίσως και να σιχαίνομαι, μια γεύση που συνεχίζω να δοκιμάζω ξανά και ξανά με την ελπίδα πως ίσως φανείς. Μια γεύση πικρή μα και τόσο γλυκιά. Μια γεύση ελευθερίας μα και σκλαβιάς μαζί, η ιδέα πως ίσως τελικά δεν φανείς ποτέ ξανά. Ακούς… τα βράδια μου τώρα πια έχουν μια γεύση αλλιώτικη, μια γεύση λησμονιάς.

Ν.Λιβά | 77 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Θα το ‘κανες ξανά;

Αυτό μόνο πες μου… αυτό μόνο έχει αξία τώρα πια. Πες μου… θα το ‘κανες ξανά;

Ν.Λιβά | 78 |

Πώς γίνεται να ξέχασες κι εγώ ακόμα να θυμάμαι;

Χάθηκα, έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και χάθηκα… Χάθηκα μωρό μου, σήκωσα το βλέμμα μου σε σένα και απλά αφέθηκα. Ξέχασα ποια είμαι, δεν είχα ανάγκη να είμαι κάποια. Δεν με ένοιαζε πια… μα ούτε και μπορούσα να γινώ δίχως εσένα. Ήταν λες και το ‘ξέρα, ήταν λες και δίχως εσένα πάντα χαμένη θα έμοιαζα και κάπως έτσι χάθηκα. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή κι αφέθηκα.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Να καταλάβαινες μόνο ήθελα… Να μπορούσες να δεις πως όλα τα φώτα χάνονταν, κι όλες οι λέξεις περίσσευαν… Να καταλάβαινες μόνο ήθελα.

Ν.Λιβά | 82 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Έχεις παγώσει ποτέ από μοναξιά; Έχεις κολυμπήσει ποτέ χωρίς να βλέπεις τον βυθό; Έχεις αναρωτηθεί αν στο αύριο σου θα είσαι ακόμα δυνατός; Πες μου, έχεις παγώσει ποτέ από μοναξιά; Έχεις γευτεί άραγε την προδοσία; Να ‘χεις φτάσει τόσο ψηλά που το χαμηλά δεν είναι παρά μια τιμωρία. Έχεις φύγει δίχως να κοιτάξεις πίσω ή έχεις άραγε αναρωτηθεί τι έχεις αφήσει πίσω; Κι όταν το άφησες ή μάλλον όταν σε άφησε κατάλαβες πως ίσως δεν ζεσταθείς ποτέ ξανά; Πες μου λοιπόν… έχεις παγώσει ποτέ από μοναξιά;

Ν.Λιβά | 83 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μακάρι εκείνο το φιλί

να διαρκούσε περισσότερο… Η γεύση του να μην έφευγε ποτέ.

Ν.Λιβά | 84 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Φοβήθηκες εμάς, φοβήθηκες όλα όσα θα μπορούσαμε να ήμασταν. Αυτό θα πουν, αυτό θα πει και η καρδιά την ώρα που πονάει, μα η αλήθεια μία είναι… Ποτέ δεν το θέλησες αρκετά.

Άλλη μια αγκαλιά,

δωσ’ μου άλλη μια αγκαλιά

και κράτησε με εκεί… Μην μιλήσεις, μην πεις τίποτα άλλο. Δεν θέλω να ξέρω,

δεν έχω ανάγκη πια να μάθω, μονάχα κράτησε με εκεί.

Ν.Λιβά | 85 |

Μια ανάσα, ένα πεφταστέρι και μια γυμνή καρδιά… αυτά είσαι εσύ για μένα, η τελευταία μου ανάσα.

Κι όταν σταματάς να νιώθεις κι όταν σταματάς να υπάρχεις… Τότε τι; Τι μένει για να σε κρατήσει;

Δεν μου λείπεις πάντα, όχι… Μα τις στιγμές εκείνες που μου λείπεις να ξέρεις πως δεν έχω ανάσα.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Το οξυγόνο μου... αυτό είσαι.

Ν.Λιβά | 88 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Η αγάπη να σε γεμίζει πρέπει μάτια μου κι όχι να σε αφήνει άδειο. Όχι, δεν πονάει η αγάπη μάτια μου. Όχι, δεν είναι μια φουρτουνιασμένη θάλασσα μα ούτε και τρικυμία στην ψυχή. Η αγάπη μόνο γεμίζει μάτια μου, γεμίζει όλα τα σκοτάδια σου με φως. Δεν είναι πόλεμος μάτια μου η αγάπη, κι αν κάποτε γίνεται να θυμάσαι πως δεν είναι από αυτούς που σου χαράζουν το κορμί, δεν είναι δάκρυα μα ούτε και εφιάλτες. Ακούς; Δεν πονάει η αγάπη μάτια μου, όχι η πραγματική τουλάχιστο, εκείνη έχει μάθει μόνο να αγαπά. Κι αν σου πουν το αντίθετο αν σε πείσουν πως πρώτα πρέπει να πονέσει, μην τους ακούσεις. Στιγμή μην τους πιστέψεις κι αυτοί να ξέρεις από αγάπη θα ‘χουν καταστραφεί. Μόνο να τους δείξεις πως μια αγάπη όταν νιώθει ξέρει μόνο να αγαπά.

Η αγάπη να σε γεμίζει πρέπει μάτια μου κι όχι να σε αφήνει άδειο. Ν.Λιβά | 89 |

Με κρατάς μακριά απ’ την πραγματικότητα μου.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Για ποια υπόσχεση μιλάς; Αυτήν που ποτέ δεν κράτησες ή αυτήν που με τόση ευκολία λες πως ποτέ δεν έδωσες; Ποια υπόσχεση απ’ όλες θες να σου πρωτοθυμίσω ή μάλλον για ποια να σε πείσω πως άξιζε όλο αυτό; Εσύ μπορεί να λες πως υπόσχεση δεν έδωσες καμία, πως όνειρα κοινά ποτέ δε μοιραστήκαμε. Πες μου όμως, πώς ονομάζεις όλα εκείνα τα βράδια που με αποζητούσες; Πώς ονομάζεις όλα εκείνα τα λεπτά που το βλέμμα σου χανόταν στο δικό μου; Πώς ονομάζεις όλες εκείνες τις στιγμές που τα δικά σου χείλη δεν ξεχώριζαν απ’ τα δικά μου; Ναι, μου λες πως υπόσχεση δεν έδωσες. Πες μου όμως αφού δεν την έδωσες γιατί τότε συνέχισες να μιλάς; Γιατί συνέχισες να περιγράφεις πόσο μοναδικοί ήμασταν μαζί; Γιατί συνέχισες να με συστήνεις σε έναν δικό σου κόσμο που ήξερες πως μόνο αθεράπευτα θα μπορούσα να ερωτευτώ.

Ν.Λιβά | 91 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Μου λείπεις κι ας είσαι εδώ. Κι όμως δεν έφυγες ποτέ, μου λείπεις κι ας ζεις στο πλάι μου. Η συνήθεια μας μπέρδεψε, οι μέρες μας ξεγέλασαν κι εσύ δεν το ‘χεις καταλάβει. Μου λείπεις… μόνο που δε θες να μ’ ακούσεις κι εγώ δεν ξέρω πια πως αλλιώς να στο δείξω. Μου λείπεις.

Ν.Λιβά | 92 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πώς σε διαγράφουν τώρα;

Πες μου! Πώς στο καλό διαγράφουν μια συνήθεια τόσο εθιστική; Πώς κρεμάνε και πάλι πίσω δυο φτερά που μόλις είχαν μάθει να πετάνε και πώς στο καλό κλειδώνουν για άλλη μια φορά τα τόσα θέλω που περίμεναν μια ευκαιρία, που τόσο καιρό περίμεναν εσένα για να γίνουν πράξη; Πώς διαγράφουν εσένα, πώς διαγράφουν το χαμόγελο σου, πώς στο καλό διαγράφουν εμάς;

Ν.Λιβά | 93 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Τελικά εκείνο το πρώτο χάδι είναι που δεν ξεχνάς… Εκείνο που σε έκανε να νιώσεις πως πραγματικά ανήκεις. Εκείνο που σε έκανε να πιστέψεις πως εσύ ήσουν για εκείνον και εκείνος μόνο για εσένα. Όλα τα υπόλοιπα ίσως κάποτε να τα ξεχάσεις. Ίσως κάποτε αρχίσουν να ξεθωριάζουν μα όχι εκείνο το πρώτο χάδι. Όχι εκείνο που για πρώτη φορά σε έκανε να πιστέψεις πως το για πάντα ίσως τελικά και να υπάρχει.

Ν.Λιβά | 95 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Κι αν τους είπα πως σε ξέχασα, εσύ να ξέρεις πως άλλο ένα ψέμα είπα. Κι αν τους είπα πως προχώρησα εσύ θέλω να ξέρεις πως για άλλη μια φορά ακόμα ένα ψέμα λέω. Κι αν κάποιος σου πει πως συνεχίζω τη ζωή μου, εσύ να ξέρεις πως συνεχίζω μια ζωή μισή. Κι αν κάποιος σου πει πως τώρα πια είμαι ευτυχισμένη, να θυμάσαι πως ζω μια ευτυχία δανεική, αυτήν που εσύ επέμενες να ζήσω. Κι αν πάλι σου πουν πως ποτέ μου δε σ’ αγάπησα, τότε εσύ πες τους πως αγάπη δεν είναι μόνο να μένεις. Μα και να βρίσκεις το θάρρος να φεύγεις ακόμα και στη δύσκολη στιγμή, αυτό άλλωστε μου το ‘μαθες εσύ.

Ν.Λιβά | 96 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Δεν ήσουν ο λάθος άνθρωπος, ο πιο σωστός ήσουν, μόνο που ποτέ σου δεν το πίστεψες.

Ν.Λιβά | 97 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Όλοι τους έψαχναν να βρουν νόημα μα εγώ έψαχνα να βρω εσένα. Βλέπεις εσύ ήσουν το δικό μου νόημα, η μόνη επιλογή και η μοναδική μου απάντηση. Εσύ έμοιαζες να ‘σαι η λύση σε όσα με είχαν διαλύσει, σε όσα με είχαν τσακίσει σε όλα εκείνα που με κούρασαν ενώ ήμουν ακόμα στην αρχή. Όταν λοιπόν εκείνοι έψαχναν νόημα εγώ το είχα βρει σε σένα. Όταν λοιπόν εκείνοι αποζητούσαν τον πραγματικό τους εαυτό εγώ δεν τον χρειαζόμουν. Δεν είχα ανάγκη εμένα γιατί είχα βρει εσένα. Κι όταν εκείνοι βρήκαν το νόημα τους, εγώ κατάλαβα πως πια δεν είχα εμένα. Όταν εκείνοι γελούσαν μέσα απ’ τα δικά τους μάτια, εγώ κατάλαβα πως αν το βλέμμα σου έπαιρνες μακριά θα έχανα για άλλη μια φορά εμένα. Όταν λοιπόν εκείνοι νίκησαν εμάς, κατάλαβα πως όσο εγώ έβρισκα νόημα σε σένα εσύ δεν το θέλησες ποτέ από εμένα.

Ν.Λιβά | 98 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Όταν σπας κάτι το πληρώνεις. Όταν λοιπόν τσακίζεις μια καρδιά, πες μου πώς την πληρώνεις;

Ν.Λιβά | 99 |

…είναι και εκείνες οι ελάχιστες φορές που αγαπάς πριν καν γνωρίσεις.

Κι όσο κι αν πίστευες πως δεν ένιωσα επειδή δεν έκλαψα μπροστά σου. Μαθέ λοιπόν πως στους μεγάλους έρωτες δεν έχεις καν το θάρρος να ανασάνεις. Κι αν εσύ πίστεψες πως ποτέ δεν ένιωσα για σένα επειδή δε φώναξα, «ποτέ σου μην μ’ αφήσεις». Μάθε πως φωνή δεν είχα και εσύ δεν ήθελα να μείνεις ούτε για ένα δάκρυ. Κι αν πίστεψες πως ούτε να σ’ αγαπήσω πρόλαβα. Μαθέ πως είναι και εκείνες οι ελάχιστες φορές που αγαπάς πριν καν γνωρίσεις. Που αγαπάς λες κι από πάντα ήξερες.

Είναι βράδια που οι αναμνήσεις ζωντανεύουν. Είναι βράδια που ευχές θέλουν να πραγματοποιηθούν. Είναι βράδια σαν αυτό που η ιστορία μας μοιάζει ακόμα ατελείωτη. Είναι σαν τα παραμύθια που θέλησαν όσο τίποτα άλλο το ομορφότερο τέλος μα που ποτέ τους δεν το γνώρισαν. Είναι ακόμα σαν κι εκείνα τα καράβια που ναυάγησαν πρώτου προλάβουν να σαλπάρουν. Κι είναι μαζί τους κι όλα εκείνα τα όνειρα που ζωή να αποκτήσουν για πάντα θα παλεύουν. Είναι λοιπόν κι οι αναμνήσεις μας που κάθε βραδύ ζωντανεύουν.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

«Όταν τα φώτα σβήσουν δίχως την δικιά μου καληνύχτα, όταν η φωνή σου πάψει να βασανίζει τις σκέψεις μου κι όταν τα χάδια σου θυμίζουν ξένα χέρια… Τότε να ξέρεις πως θα ‘μαι πραγματικά ελεύθερη και εσύ για πάντα φυλακισμένος.»

Ν.Λιβά | 104 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Πες μου μόνο πότε η τελευταία φορά θα είναι η τελευταία; Από μια υπόσχεση κρατιέμαι μα κι εκείνη έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Από ένα «δεν θέλω να σε χάσω», από ένα «θα προσπαθήσω», από ένα «κατάλαβε με» κι από όλα τα υπόλοιπα που τόσο καιρό με κράτησαν κοντά σου. Πώς άραγε γίνεσαι καλύτερος όταν έχεις ξεχάσει τι είναι το καλύτερο; Πώς συνεχίζεις ακόμα να υπόσχεσαι όταν μιλάς για άλλη μια φορά σε μια καρδιά κομμάτια; Πώς όμως γυρνάς τον χρόνο πίσω, όταν εσύ ο ίδιος τον έχεις παγώσει λίγο πριν το τέλος; Από μια υπόσχεση κρατιέμαι, από εκείνη που θα μας έσωζε. Μα για άλλο ένα βραδύ δεν είναι εδώ να αγκαλιάσει ούτε εμένα, ούτε και εσένα. Από μια υπόσχεση κρατιέμαι, από μια υπόσχεση πως η τελευταία φορά θα είναι η τελευταία… Από μια ψευδαίσθηση κρατιέμαι. Ν.Λιβά | 105 |

Είναι φορές που το για πάντα κρατάει τόσο λίγο.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Κι όταν με πλησιάζεις το αύριο δεν έρχεται ποτέ… Όσο με πλησιάζεις εγώ χάνομαι δίχως να θέλω ποτέ μου να βρεθώ. Το μυαλό παγώνει, η καρδιά ξυπνάει μόνο να σε δω, δεν θέλω τίποτα άλλο να μπορέσω για άλλη μια φορά να σε δω. Να ανατριχιάσω στην σκέψη πως ίσως απλά περάσεις από δίπλα μου να σ’ έχω γύρω μου να έχω το βλέμμα σου να με χαϊδεύει. Μόνο αυτό, αυτό μόνο θα είναι αρκετό. Εσύ τόσο κοντά μα και τόσο μακριά. Μια γεύση είναι άλλωστε και η λαχτάρα, η πιο γλυκιά κι η πιο πικρή. Μια γεύση που σε κρατά φυλακισμένο σε ένα σήμερα απ’ το οποίο δεν θες ποτέ σου να ξεφύγεις. Μια γεύση που σε παγιδεύει σε ένα τώρα τόσο ζωντανό.

…πλησίασε με κι άσε με στο σήμερα να ζω.

Ν.Λιβά | 107 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

…και μετά ήρθες εσύ. Μια ανάσα διαφορετική, μια ανάσα που πάντα θα άφηνε τη δική μου γυμνή. Μια καρδιά με κτύπο αλλιώτικο, μια ιστορία μοναδική. Ήρθες εσύ κι όλα ξαναγράφτηκαν απ’ την αρχή.

Για εμάς δεν υπήρχαν κανόνες. Για εμάς όλα τα απαγορευμένα είχαν γίνει επιτρεπτά.

Ν.Λιβά | 108 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Όσο κι αν σε ξεχνώ πάντα θα σε θυμάμαι… Το λάθος μου ίσως να ‘ναι πως ποτέ δεν ξέχασα, πως ποτέ μου δε σε ξέχασα. Το λάθος μου ίσως να ‘ναι που ακόμα περιμένω. Που ακόμα πιστεύω πως ένα απλό χαμόγελο ίσως φέρει πίσω όλα όσα υπήρξαμε. Το λάθος μου ίσως να ‘ναι πως ακόμα ελπίζω, ελπίζω σε ένα θαύμα ανέλπιδο. Το λάθος μου ίσως να ‘ναι πως τώρα πια δεν κυνηγάω το «για πάντα» μα λίγες στιγμές αιωνιότητας. Το λάθος μου είναι πως όσο κι αν προχωρώ πάντα θα περιμένω, πως όσο κι αν σε ξεχνώ πάντα θα σε θυμάμαι. Μια αγάπη αθεράπευτη… …θέλω να μοιράζομαι μαζί σου. Μια αγάπη δίχως όρια, δίχως προκαταλήψεις, μια αγάπη που γιατρικό δεν έχει, μια αγάπη αθεράπευτη. Ν.Λιβά | 109 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

«Μια γεύση που τελειώνει, μια αίσθηση που χάνεται. Μια ανάσα που περνά και ένα χάδι που πάντα στο κορμί μου θα κυλάει απαλά.» «…αυτό θυμάμαι από εκείνον».

Ν.Λιβά | 110 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Αφήσαμε εμάς να αφήσουμε μια αγάπη… Με μια ανυπολόγιστη μαθηματική ακρίβεια, με μια ιδέα που ποτέ πράξη δεν έγινε, με ένα παρόν που έμεινε καρφωμένο σε ένα παρελθόν, κάπως έτσι τελειώσαμε μάτια μου. Δίχως πολλά πολλά δίχως άλλες εξηγήσεις αφήσαμε εμάς να αφήσουμε μια αγάπη. Κι ας μην το πιστεύουμε ακόμα κι ας μην το έχει καταλάβει κανένας μας. Κι όμως η ξεχασμένη αυτή αλήθεια πάντα θα μας κυνηγά. Κι όμως τελειώσαμε μάτια μου όπως απ’ την αρχή το ξέραμε, όπως ακριβώς το είχαμε τυχαία υπολογίσει.

Ν.Λιβά | 111 |

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

…να ερωτεύεσαι όπως ακριβώς θες να σε ερωτευτούν!

Να ερωτεύεσαι δίχως αύριο, δίχως αναστολές, δίχως προδιάγραφες, να ερωτεύεσαι όπως ακριβώς θες να σε ερωτευτούν!

Ν.Λιβά | 112 |

Κάπου θα συναντηθούμε… Θα μοιάζει τυχαίο, θα ‘ναι λες και άλλη επιλογή δεν είχαμε. Ίσως να φανεί κάπως παράξενο, παράταιρο, μα να ξέρεις πως κάπου θα συναντηθούμε και τότε θα θυμηθείς. Τότε κι οι δυο θα θυμηθούμε, πως πάντα κάπου θα συναντιόμαστε και πως πάντα θα μοιάζει σαν να μην είχαμε άλλη επιλογή.

|ΑΓΑΠΗ «ΜΟΥ»

Να θυμάσαι οι πιο ξεχωριστοί είναι αυτοί που δεν κάνουν “φασαρία”.

Ν.Λιβά | 114 |

Εσύ

Εσύ

Δες όσα σε τρομάζουν κατάματα, δεν είναι ντροπή ο φόβος. Δύναμη είναι, που σε κάνει να παλεύεις ξανά και ξανά.

Καιρός να κυνηγήσεις εσύ τη ζωή! Πάψε να την παρατηρείς από μακριά, να την κοιτάζεις ντροπαλά, μη σκύβεις το κεφάλι… Μην περιμένεις την υποτιθέμενη ευκαιρία σου. Κοίτα την κατάματα, μη δίνεις άλλο χρόνο, ήρθε ο καιρός που περίμενες… ο καιρός να κυνηγήσεις εσύ τη ζωή!

|ΕΣΥ

Η ζωή να ξέρεις προτιμά τους τολμηρούς, αυτούς που κερδίζουν… αφού πρώτα έμαθαν να χάνουν ξανά και ξανά.

Με τα μάτια ν’ αγαπάς, έτσι να τους επιλέγεις. Στα μάτια να τους κοιτάς και μ’ αυτά να τους μιλάς.

Να θυμάσαι πως κάθε μέρα ξημερώνει μια νέα αυγή. Κρίμα είναι να την χαραμίσεις κι αυτή, να την σκορπίσεις σ’ άλλη μια κούφια ελπίδα.

Ν.Λιβά | 118 |

|ΕΣΥ

Μην τα λυπάσαι τα δάκρυα… Να τα ξοδεύεις, καθάρια είναι. Τους ανθρώπους να λυπάσαι, αυτούς που ποτέ τους δεν έμαθαν να δακρύζουν για μια αγάπη, εκείνους να λυπάσαι.

Ν.Λιβά | 119 |

|ΕΣΥ

Μια στάλα θάρρος… Τόσο σε χωρίζει από την καινούργια σου ζωή. Τόσο σου λείπει για μια καινούργια αρχή, μια στάλα θάρρος κι όλα θα γίνουν παρελθόν.

Ν.Λιβά | 120 |

Άσε το χρόνο να περάσει και πάρε το μάθημα που σου έδωσε η ζωή.

|ΕΣΥ

Όταν το μέλλον σου γίνει παρελθόν πριν καν προλάβει να υπάρξει, κάπου εκεί πρέπει να καταλάβεις πως δεν ήτανε ποτέ δικό σου για να το ζήσεις.

Μην αφήσεις το χθες να σου ρημάξει το αύριο και μην επιτρέψεις στο αύριο να σου διαγράψει το σήμερα.

Σταμάτα να παλεύεις με τους δαίμονες σου. Μια μάχη άνιση είναι και έτσι θα παραμείνει, άπλωσε το χέρι σου κι αγκάλιασε τους. Φερ’ τους όσο πιο κοντά σου γίνεται, άκου αυτά που έχουν να σου πουν και τότε θα δεις πως ίσως πάψουν να σε κυνηγούν.

Ν.Λιβά | 122 |

Μη μετράς τους φίλους σου, ποτέ μην το κανείς. Δεν έχεις ανάγκη από αριθμούς μόνο από αληθινούς κι εκείνοι δε χωράνε σε κανένα μέτρημα.

|ΕΣΥ

Πώς να παλέψεις ένα πόλεμο άνισο; Να καταφέρεις να νικήσεις τους μεγαλύτερους εφιάλτες σου όταν όσοι σε περιτριγυρίζουν στους επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά. Πώς να νικήσεις μια μάχη όταν σε έχουν πείσει πως ο ηττημένος θα ‘σαι εσύ; Να κυνηγήσεις μια ευτυχία όταν σε έχουν κάνει να πιστέψεις πως δεν την αξίζεις. Για πόσο ακόμα θα τους αφήνεις άραγε;

Ν.Λιβά | 124 |

Μη ψάχνεις για δικαιολογίες, αφορμές βρες για μια καινούργια αρχή!

|ΕΣΥ

Τα απλά να κυνηγάς, άστα περίπλοκα για τους δυστυχισμένους. Τα σταράτα και τα ξηγημένα, αυτά μόνο να ψάχνεις.

Σταμάτα να κολλάς σε λεπτομέρειες, τα σημαντικά δες… αυτά που λεν’ τα μάτια να κοιτάς!

Μάθε να ξεχωρίζεις τις στιγμές που πρέπει να αφήνεις το «εγώ σου» στη θέση του συνοδηγού. Μάθε να πληρώνεις όσα μόνος σου έχεις χρεωθεί.

Ν.Λιβά | 126 |

|ΕΣΥ

Σ’ αγάπησα πιο πάνω κι από μένα… Έτσι όμως κατάλαβα πως πρώτα πρέπει να αγαπώ εμένα.

Ν.Λιβά | 127 |

|ΕΣΥ

Για να ξεφύγω απ’ τον χειρότερο μου φόβο, δημιούργησα έναν άλλο μεγαλύτερο. Για να ξεχάσω εσένα που θυμόμουνα, ξέχασα εμάς που αγάπησα. Για να τρέξω μακριά, δέθηκα ακόμα πιο κοντά σου. Κάπως έτσι έμεινα να κοιτώ εσένα να προχωράς και εμένα να χάνομαι όλο και περισσότερο. Για να ξεφύγω απ’ τον χειρότερο μου φόβο, δημιούργησα έναν άλλο μεγαλύτερο. Για να πάψω να φοβάμαι μη σε χάσω… σε έχασα, και τώρα πια φοβάμαι πως ίσως μαζί με εσένα έχασα κι εμένα.

Ν.Λιβά | 128 |

Αν κανείς δεν σε κοιτούσε πόσο διαφορετικά θα ζούσες τη ζωή σου;

Άλλαξα εμένα για να χωρέσω στη ζωή μου εσένα. Και εσύ τώρα μου λες πως άλλαξα. Μου λες πως έπαψες να μ’ αγαπάς επειδή άλλαξα για σένα. Κι εγώ να ψάχνω να βρω, να προσπαθώ να καταλάβω τι άλλαξε τόσο σε μένα. Κόλλησα τα κομμάτια μου για να αντέξω στο πλάι σου. Δόθηκα και παραδόθηκα για να μπορείς εσύ να ζεις με μένα. Χρεώθηκα τα λάθη σου κι έσβησα τα σωστά μου. Άλλαξα εμένα για να χωρέσω στη ζωή μου εσένα.

|ΕΣΥ

Ότι κάνεις να το κάνεις για σένα κι ότι ζεις πάλι για σένα να το ζεις. Μην ακούς σε ψίθυρους, μην ελπίζεις σε αυταπάτες.

Το μυαλό δεν είναι πάντα τόσο δυνατό. Ακόμα κι η λογική κάποιες φορές λυγίζει. Ακόμα κι αυτή νιώθει αδύναμη και τότε απλά παραχωρεί τη θέση της στις πιο σκοτεινές μας επιθυμίες.

Ν.Λιβά | 132 |

|ΕΣΥ

Να θυμάσαι πως ο θυμός δε κρατάει για πάντα μα τα λόγια που ξεστομίζεις μένουν.

Ν.Λιβά | 133 |

|ΕΣΥ

Λένε πως όσο περνάει ο χρόνος ο πόνος γίνεται πιο γλυκός, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και τα χαμογέλα είναι λες και δεν υπήρξανε ποτέ. Μου είπανε να αντέξω, να μείνω μακριά σου, κι όσο θα μένω μακριά τόσο περισσότερο θα ζω. Κι εγώ τους άκουσα, πήρα όλες τους τις συμβουλές και τους πίστεψα. Έμεινα μακριά σου. Σταμάτησα να κυνηγώ αυταπάτες, σταμάτησα να σε διεκδικώ. Σταμάτησα να προσπαθώ να σε πείσω πως όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν, πως εγώ και εσύ θα μπορούσαμε να γίνουμε πραγματικά εγώ και εσύ. Έφυγα. Τους πίστεψα και έφυγα. Όχι δεν το άξιζες, δεν θα μπορούσες ποτέ να σταθείς στο πλάι μου. Ποτέ σου δε με άξιζες. Αυτό επαναλαμβάνω συνεχώς, τα λόγια τους, τα δικά τους λόγια. Ποτέ σου δε μου άξιζες… Κι αν είναι αλήθεια; Ν.Λιβά | 134 |

Αν τελικά δεν ήσουν εσύ για έμενα; Αν είχαν δίκιο τότε γιατί ακόμα πονάω; Γιατί μετά από τόσους μήνες στέκομαι για άλλη μια φορά μπροστά σου, θέλοντας και πάλι να παραδοθώ σ’ ότι με έχουν μάθει να μισώ. Αν τελικά είναι αλήθεια, γιατί τα μάτια μου είναι ακόμα πρησμένα; Γιατί οι εφιάλτες έχουν γίνει οι καλύτεροι μου φίλοι κι ο ήλιος ο μόνος μου εχθρός; Αν μου έλεγαν την αλήθεια, πες μου γιατί τώρα πια μου λείπει η γεύση; Γιατί οι αισθήσεις μου να έχουν άραγε μουδιάσει; Μα πάνω από όλα πες μου γιατί συνεχίζεις να με κοιτάς; Γιατί μετά από τόσο καιρό μένεις ακόμα να κοιτάς; Γιατί δεν έρχεσαι να με πάρεις μακριά απ’ την σωστή μου απόφαση;

Μη μου θυμώνεις και μη με μαλώνεις, τώρα μαθαίνω πως ν’ αγαπώ και πάλι.

Να φοβηθείς όταν πάψω να χαμογελάω στο κάθε σου ψέμα… …τότε πραγματικά να φοβηθείς. Όταν θα πάψω να αισθάνομαι. Όταν εσύ δε θα με εκπλήσσεις πια. Όταν θα πάψω να χαμογελάω στα γινάτια σου, κάπου εκεί καρδιά μου να αρχίσεις να φοβάσαι. Κάπου εκεί να ξέρεις πως δε θα σου ‘χει μείνει άλλο τίποτα να κάνεις, αφού θα μ’ έχεις ήδη χάσει.

|ΕΣΥ

Δε χρειάζεσαι μάτια να την δεις αρκεί να ‘χεις ψυχή για να τη νιώσεις. Είναι φορές που μιλάνε πολύ, άλλες που παραπονιούνται ακόμα περισσότερο. Μα είναι και εκείνες οι στιγμές που θέλουν ν’ ακούσουν πόσο όμορφες είναι για σένα. Όχι στα μάτια μα στη ψυχή, εκεί έχουν ανάγκη να ‘ναι όμορφες για σένα. Σε μια ψυχή που τις νιώθει κι ας μην τις καταλαβαίνει πάντα. Γι’ αυτό είναι και τόσο περίπλοκες, δεν είναι μόνο όσα βλέπεις είναι κι όλα τα υπόλοιπα που ακόμα να σου πουν. Γι’ αυτό σου λέω είναι φορές που δε χρειάζεσαι μάτια να την δεις αρκεί να ‘χεις ψυχή για να την νιώσεις.

Ν.Λιβά | 139 |

|ΕΣΥ

Τι κι αν θέλουν να φύγουν, μην τους σταματάς. Να κρατάς μόνο αυτούς που ήρθαν για να μείνουν.

Φιλία δεν είναι μόνο ένα τρυφερό χάδι είναι και το χαστούκι που σε ξυπνάει όταν οι άλλοι σε σπρώχνουν στο κενό.

Ν.Λιβά | 140 |

|ΕΣΥ

Να κυνηγάς ένα ψέμα περιμένοντας το να γίνει η αλήθεια που θα σ’ απελευθερώσει. Μάταιο δεν είναι;

Ν.Λιβά | 141 |

|ΕΣΥ

Θα γίνει η ζωή σου μόνο όταν αρχίσεις να τη ζεις για σένα, πραγματικά για σένα! Άστους πολλούς απ’ έξω. Μη δίνεις σημασία σε λόγια, ούτε και σε απόψεις που ποτέ δεν ήτανε δικές σου. Μάθε να πετάς ανθρώπους. Ναι, άμα χρειαστεί να τους πετάς να μην κρατάς αυτούς που σε μολύνουν στο πλάι σου. Μάθε να ζεις τις μέρες σου επειδή τις γουστάρεις και όχι γιατί στο επιβάλει μια συνήθεια. Να κυνηγάς τους δικούς σου στόχους κι όχι τα παραπεταμένα όνειρα των άλλων. Μάθε να ζεις κάθε μέρα που περνά σαν να σου ανήκει, καν’ την εσύ να σου ανήκει, μόνο τότε θα γίνει η ζωή σου, μόνο όταν την ζεις πραγματικά για σένα!

Ν.Λιβά | 142 |

|ΕΣΥ

Πίστεψα σε μια αλήθεια που μόνο ψέματα την έμαθαν να λέει.

Ν.Λιβά | 143 |

|ΕΣΥ

Τους ανθρώπους να τους αφήνεις μόνο να δουν τι πραγματικά αξίζεις. Να μην τους αφήνεις όμως να σε επιλέξουν.

Nα μάθεις εσύ να τους επιλέγεις. Μόνο έτσι θα έχεις γύρω σου αυτούς που πραγματικά μετράνε.

Να ζεις σε μια αγκαλιά από συνήθεια, να κουρνιάζεις εκεί σε κάθε καταιγίδα, μα να τρέμεις τη μέρα που τα χείλη σου θα ξεστομίσουν πως «είσαι άλλη μια συνήθεια».

Ν.Λιβά | 144 |

Δεν χρειάζεται πάντα να ξέρεις τον προορισμό, αρκεί να είσαι παρών στη διαδρομή.

Κανένα κρύο δε θεραπεύεται με ξένο ήλιο. Μόνο όταν οι ανάσες μας σμίγανε σε μία μπορούσα να καταλάβω τι σημαίνει να ‘σαι ολόκληρος. Μόνο όταν τα κορμιά μας χάνονταν στον χρόνο μπορούσα να καταλάβω γιατί κάποιοι δεν ήθελαν ποτέ να ξαναβρεθούν. Και μόνο όταν η φλόγα έσβησε κατάλαβα πως κανένα κρύο δε θεραπεύεται με ξένο ήλιο.

|ΕΣΥ

Μην ντρέπεσαι όταν πέφτεις μάθε να το απολαμβάνεις γιατί κάπου εκεί είναι που ξεκινάς και πάλι να ανεβαίνεις. Κάπου εκεί μαθαίνεις πως όσο χαμηλά κι αν σε ρίξουν τόσο πιο ψηλά θα φτάσεις. Η καλύτερη δικαίωση μα και η πιο απολαυστική τιμωρία, έτσι να βλέπεις την κάθε σου πτώση.

Ν.Λιβά | 148 |

|ΕΣΥ

Να πας εκεί που όλα ξεκίνησαν, εκεί που άρχισες να νιώθεις ελεύθερος. Εκεί που για πρώτη φορά γεύτηκες την ευτυχία. Κάπου εκεί να ξέρεις πως θα βρεις και τον εαυτό σου να σε περιμένει. Θα σε περιμένει για να τον βγάλεις απ’ την αναμονή. Θα σε περιμένει για να ξεκινήσεις επιτέλους να ζεις μαζί του, έτσι ακριβώς όπως του είχες υποσχεθεί.

Ν.Λιβά | 149 |

Διερωτήθηκες ποτέ αν εκείνη η λάθος στιγμή ήταν τελικά η επιλογή σου;

|ΕΣΥ

Όσο μπορείς να ερωτεύεσαι… ανθρώπους, στιγμές, χαμόγελα και μάτια που σε γεμίζουν πάθος. Να ερωτεύεσαι την ζωή την ίδια, τα τερτίπια της ακόμα και τις πικρές στιγμές της. Να ερωτεύεσαι δίχως αύριο, δίχως χθες και δίχως κανένα παρελθόν να σε κρατάει δέσμιο. Να ερωτεύεσαι για να ζεις και να ζεις για να ερωτεύεσαι, τα γέλια τους, τις χάρες, τις λύπες τα ξεχασμένα όνειρα κι όλα τα καινούργια που θα ακολουθήσουν. Να ερωτεύεσαι και μην κοιτάς πίσω σου να μην αφήνεις κανέναν να κρίνει το δικό σου όνειρο και τη δική σου αλλιώτικη αγάπη. Ακούς; Όσο μπορείς να ερωτεύεσαι… ανθρώπους, στιγμές, χαμόγελα και μάτια που σε γεμίζουν πάθος.

Ν.Λιβά | 151 |

|ΕΣΥ

Να πας εκεί που τα πόδια σου δεν πατάνε στη γη, εκεί που η καρδιά σου πάει να σπάσει και που η κάθε σου μέρα μοιάζει με περιπέτεια. Μα να θυμάσαι, αν εκεί δε νιώσεις ποτέ ασφάλεια τότε φύγε. Δεν ανήκεις εκεί και ποτέ δε θα νιώσεις πως είσαι πραγματικά «εκεί».

Ν.Λιβά | 152 |

|ΕΣΥ

Να θυμάσαι, πάντα να θυμάσαι. Να μην αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που σου κράτησαν το χέρι, που πάλεψαν για τα δικά σου θέλω όταν εσύ ο ίδιος τα απαρνιόσουν. Μην ξεχνάς, ποτέ να μην ξεχνάς το χέρι που σε τράβηξε, την αγκαλιά που σου πρόσφερε παρηγοριά και τη συμπόνια που κανένας δε σου δάνεισε μα ολότελα σου χάρισε. Ευγνώμων, να ‘σαι πάντα ευγνώμων για τα αληθινά χέρια που σε κράτησαν. Να δείχνεις την ευγνωμοσύνη σου και να μην την παγιδεύεις μέσα σε άχαρες τυπικούρες. Να μην ξεχνάς και πάντα να θυμάσαι πως δεν είσαι εδώ μονάχα για να παίρνεις.

Ν.Λιβά | 153 |

|ΕΣΥ

Να ‘χεις μόνο όσα πραγματικά χρειάζεσαι, αυτά που ποθεί η ψυχή σου κι όχι αυτά που λαχταρούν τα μάτια.

Ν.Λιβά | 154 |

Η δύναμη στα δύσκολα φαίνεται, εκεί που όσα σου απαγορεύονται είναι πραγματικά για το δικό σου το καλό, εκεί που εσύ πρέπει να φανείς γενναίος μέχρι η μπόρα να περάσει. Γιατί να θυμάσαι πως πάντα θα καταλαγιάζει και τότε εσύ θα κοιτάς πίσω και θα βλέπεις πως τα κατάφερες.

|ΕΣΥ

Να κοιμηθώ… δώσ’ μου έστω ένα βράδυ για να κοιμηθώ. Δίχως όνειρα, δίχως εφιάλτες, δίχως ψευδαισθήσεις και δίχως μισοτέλειωτες κουβέντες. Αυτό θέλω μονάχα, να κοιμηθώ δίχως να ζω άλλο στη σκιά σου. Να κλείσω τα μάτια δίχως να χρειαστεί να φαντάζομαι την αγκαλιά σου για να αποκοιμηθώ. Δίχως να πρέπει να πλάσω άλλο ένα ψεύτικο παραμύθι για να με πείσω πως την επόμενη μέρα ίσως η αγκαλιά σου είναι εκεί. Αυτό θέλω λοιπόν, δε θέλω εσένα, δε θέλω τις δανεικές μας στιγμές, δε θέλω τίποτα πια που να θυμίζει εμένα κοντά σε σένα. Το μόνο που τώρα πια θέλω είναι απλά να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να ξυπνήσω πραγματικά ελεύθερος.

Ν.Λιβά | 156 |

|ΕΣΥ

Ποτέ μην πιστέψεις σε μια ευτυχία που δήθεν σου χαρίζεται… Να πιστέψεις μόνο σε αυτή που εσύ έχεις μάθει πως κερδίζεται.

Ν.Λιβά | 157 |

|ΕΣΥ

Κανένας δεν μπορεί να σε προστατέψει αν εσύ δεν το κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Κανένας δεν μπορεί να σε πληγώσει αν εσύ δεν το επιτρέψεις και κανένας δεν μπορεί να σε αγαπήσει αν εσύ πρώτα δεν αγαπήσεις το δικό σου είναι. Μην ξενυχτάς λοιπόν σε άδειες αγκαλιές και μη βγαίνεις απ’ τον δικό σου δρόμο για μάτια που δεν είναι καρφωμένα μόνο σε σένα. Μη χαρίζεσαι σε ψεύτικα τερτίπια. Να θυμάσαι μόνο πως κανένας δεν μπορεί να σου υποσχεθεί μια ευτυχία που εσύ ο ίδιος δεν έχεις κατακτήσει και όχι, κανένας δεν μπορεί να σε προστατέψει αν εσύ δεν το κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ν.Λιβά | 158 |

Μη βγαίνεις απ’ τον δικό σου δρόμο για μάτια που δεν είναι καρφωμένα μόνο σε σένα.

|ΕΣΥ

Να θυμάσαι πως όλα τα δύσκολα κι όλα τα αλλιώτικα δε σημαίνουν παρά άλλη μια ευκαιρία σε μια καινούργια αρχή.

Ν.Λιβά | 160 |

|ΕΣΥ

Όχι μωρό μου δεν είχα ανάγκη να με σώσεις, λάθος το κατάλαβες… Εσένα προσπάθησα να σώσω από ένα παρελθόν που σε έκαιγε. Δεν είχα ανάγκη να με ελευθερώσεις, εσένα μόνο προσπάθησα να ελευθερώσω από όσα σε πνίγανε. Γι’ αυτό σου λέω, δεν είχα ποτέ ανάγκη να με σώσεις. Για άλλη μια φορά λάθος το κατάλαβες.

Τι γεύση να ‘χει άραγε η ευτυχία όταν για αυτήν είσαι πραγματικά ικανός να ρισκάρεις;

Ν.Λιβά | 161 |

Να θυμάσαι μόνο πως κανένα σκοτάδι δε μένει αξημέρωτο.

|ΕΣΥ

…και κάπως έτσι ποτέ δεν τα λες με όσους θα σου πουν «τα λέμε». Πόσοι «περαστικοί» ήρθαν για να μείνουν, πόσοι ισχυρίστηκαν πως θα έμεναν και άλλοι πόσοι σου είπαν πως μια απ’ αυτές τις μέρες θα ανταμώνατε. Να το προσπάθησαν άραγε ή να σε παρηγόρησαν με ένα τυπικό τα λέμε; Κι όσο περνάνε οι μέρες εσύ να μαθαίνεις, κι όσο περνάει ο καιρός εσύ να καταλαβαίνεις. Πως κάπως έτσι ποτέ δεν τα λες με όσους θα σου πουν «τα λέμε».

Ν.Λιβά | 163 |

|ΕΣΥ

Μην ψάχνεις να βρεις νόημα σε ξένους, μέσα σου ψάξε να το βρεις. Κανένας τους δε θα σου χαρίσει την ηρεμία που τόσο λαχταράς. Κανένας τους δε θα σε ταξιδέψει όπως εσύ αποζητάς και κανένας τους δε θα εκπληρώσει όνειρα δικά σου. Μην ψάχνεις σε ξένες αγκαλιές να βρεις σκοπό. Ξέχνα το άλλο σου μισό, μάθε πως εμείς είμαστε το άλλο μας μισό. Ολόκληροι ερχόμαστε εδώ. Μόνο που είναι φορές που μας σπάνε σε κομμάτια και κάπως έτσι ξεκινάμε απ’ την αρχή να ψάχνουμε σκοπό. Μα όχι, αυτά τα κομμάτια εσύ πρέπει να μάθεις να τα μαζεύεις, να μάθεις να τα φτιάχνεις και να γίνεσαι εσύ το δικό σου ολόκληρο.

Ν.Λιβά | 164 |

Στα λόγια μην πολύ πιστεύεις μια θάλασσα ατελείωτη είναι κι αυτά. Τις πράξεις μόνο, τις πράξεις να μετράς.

|ΕΣΥ

Να τη δείχνεις την ομορφιά σου, να μην την κρύβεις… …μην ξεχνάς όμως να φροντίζεις και την άλλη, αυτή που έχεις μέσα σου. Αυτή που νομίζεις πως κανένας δε βλέπει μα στο τέλος μόνο εκείνη μένει.

Ν.Λιβά | 166 |

|ΕΣΥ

Να ερωτεύεσαι δίχως αύριο, δίχως αναστολές και δίχως προδιαγραφές. Μόνο έτσι ερωτεύεσαι ολότελα κι ολοκληρωτικά στο σήμερα. Αυτή είναι και θα παραμείνει η κοινή συνιστάμενη όλων μας… Ένας έρωτας που θα εμφανίζεται αναπάντεχα.

Ν.Λιβά | 167 |

Ζητάς μια ζωή συναρπαστική μα φοβάσαι τα κύματα.

|ΕΣΥ

Τα απρόσμενα να μάθεις να τα χαίρεσαι γιατί όσο πάνε και λιγοστεύουν. Ξέρεις για ποια απρόσμενα μιλάω… γι’ αυτά που σου γεμίζουν την καρδιά. Γι’ αυτά που θες τόσο να ντραπείς μα και πάλι θέλεις να τα ζήσεις! Ακούς; Τα απρόσμενα να μάθεις να τα χαίρεσαι, κομμάτι δικό σου είναι άλλωστε κι αυτά.

Σε εκείνο λοιπόν το μακρινό αύριο ακούμπησες τις ελπίδες σου. Σε ένα αύριο που η αγάπη των άλλων θα περίσσευε, μα που η δική σου θα ‘χε στερέψει προ πολλού.

Ν.Λιβά | 169 |

|ΕΣΥ

Παλεύεις για ένα μέλλον μα χάνεις το παρόν. Παλεύεις για ένα αύριο μα πετάς το σήμερα. Σκορπάς στιγμές δίχως να σκεφτείς πως δε γυρίζουν πίσω. Παλεύεις για ένα μέλλον που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει κι όμως εσύ συνεχίζεις να το προδιαγράφεις. Συνεχίζεις να χάνεσαι σε σκέψεις δικές σου δίχως να χορταίνεις όλα όσα περνάνε από μπροστά σου. Παλεύεις για ένα μέλλον μα χάνεις το παρόν.

Ν.Λιβά | 170 |

|ΕΣΥ

Όσο ψάχνεις την κατάλληλη στιγμή να ξέρεις πως ίσως χάνεις άλλες… πολύτιμες στιγμές.

Ν.Λιβά | 171 |

|ΕΣΥ

Ξέρεις άραγε τι είναι αυτό που κάνει μια καρδιά τόσο ξεχωριστή; Όσο πονάει άλλο τόσο μεγαλώνει. Κι όσο υποφέρει συνεχίζει να παλεύει. Κάπως έτσι όμως γίνεται λίγο πιο σκληρή, λίγο πιο σκοτεινή, συνεχίζει να αγαπά μόνο που παύει να φοβάται. Δε φοβάται μήπως σε χάσει, δε φοβάται μήπως πληγωθεί, δε φοβάται καν να μείνει μόνη. Μένει επειδή μονάχα αγαπά. Κάπως έτσι δημιουργεί μια αγάπη αλλιώτικη, μια αγάπη κάπως διαφορετική, λίγο πιο ελεύθερη και ναι ίσως λίγο πιο πικρή.

Ν.Λιβά | 172 |

|ΕΣΥ

Δεν θα απολογούμαι άλλο πια για τα δικά σας λάθη.

Ν.Λιβά | 173 |

Τι κι αν χρειάστηκε να πεθάνω για να ζήσω…

Τι κι αν χρειάστηκε να χάσω ανθρώπους και μαζί μ’ αυτούς και ένα κομμάτι που κάποτε ήτανε δικό μου; Τι κι αν κρύφτηκα παρά να τρέξω μακριά; Τι κι αν έπεσα περισσότερες φορές από όσες μπορώ να θυμηθώ; Αν έθαψα λάθη τόσο βαθιά για να μπορέσω ξανά να κοιμηθώ. Αν προσπέρασα στιγμές, αν ξεπούλησα αναμνήσεις κι αν πόνεσα τόσο που δεν είχα πια άλλη ανάσα να χαρίσω. Τι κι αν χρειάστηκε να ευχηθώ μια δεύτερη ζωή, να παρακαλέσω, να συγχωρήσω, να προστατέψω εσένα κι όχι εμένα. Τι κι αν χρειάστηκε να καώ για να μάθω τι πραγματικά έχει αξία; Τι κι αν δεν έμαθα ποτέ κι αν ακόμα τα ίδια λάθη κάνω; Τι κι αν είμαι ακόμα εκεί, τι κι αν άλλες τόσες φορές θα πεθάνω για να ζήσω; Ότι χρειάστηκε κι ότι χρειαστεί θα συνεχίσω να το κάνω. Να καίγομαι και να ανασταίνομαι, φτάνει μονάχα που ξέρω πως όσες φορές κι αν πέθανα άλλες τόσες θα ‘χω εγώ να ζήσω.

|ΕΣΥ

Η μεγαλύτερη υπόσχεση που πρέπει να κρατήσεις είναι αυτή που έδωσες στον εαυτό σου.

Ν.Λιβά | 176 |

|ΕΣΥ

Να θυμάσαι αυτοί που ζουν με ραγισμένη καρδιά είναι οι πιο δυνατοί… Μόνο που δεν το ξέρουν ακόμα.

Δεν χρειάζεται να ‘σαι περήφανος για όσα έχεις κάνει, να θες μόνο να τα ξανακάνεις… εκεί είναι η ουσία.

Δική σου είναι η ζωή, γιατί λοιπόν την ζεις με τα δικά τους θέλω;

Ν.Λιβά | 177 |

|ΕΣΥ

Όσο κι αν αγαπάς άμα δε σ’ αγαπούν φύγε, κανένας δεν μπορεί να αγαπάει για δυο… Κανένας δεν πρέπει να αγαπάει για δυο.

Ν.Λιβά | 178 |

|ΕΣΥ

Μέσα στα πολλά ξέχασα τα λίγα ή μάλλον άφησα πίσω τα σημαντικά… Μέσα στα πολλά σκόρπισα αυτά που πραγματικά μετρούσαν, έχασα αυτά που κάποιοι ονόμασαν λίγα μα που τελικά για εκείνους πάντα θα ‘τανε πολλά.

Κόσμος πολύς να σε περιτριγυρίζει, να σε κοιτάζει, να σου μιλήσει ακόμα και να γελά με τα αστεία σου… Εσύ όμως ποιον απ’ αυτούς ακούς; Ποιον από δαύτους θες πραγματικά να ακούς; Εκεί να πας κι εκεί να μείνεις. Ν.Λιβά | 179 |

Θα έρθει η μέρα που οι γύρω σου θα σε απογοητεύσουν, η μέρα που θα χάσεις την πίστη σου στους ανθρώπους. Θα έρθει η μέρα που πλέον θα μπορείς να διακρίνεις τα ψεύτικα χαμογέλα και τις κάλπικες υποσχέσεις. Εκείνη τη μέρα όμως εσύ θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, θα πρέπει να έχεις φροντίσει να μην έχεις απογοητεύσει το μοναδικό άτομο που έχει μεγαλύτερη αξία από όλους τους υπόλοιπους. Θα πρέπει να φροντίσεις να μην έχεις απογοητεύσει εσύ τον εαυτό σου.

Μην ψάχνεις λογική στο συναίσθημα μάτια μου… Μην ψάχνεις λογική στο παράλογο.

Ο άνθρωπος δε θα αλλάξει επειδή θα τον αγαπήσεις… Αν θες να τον αλλάξεις βρες άλλον να αγαπήσεις.

Δεν είναι η ζωή που αλλάζει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος αλλάζει τον άνθρωπο. Όλοι όσοι πέρασαν, όλοι όσοι έμειναν. Όλοι όσοι ποτέ δεν θα σβηστούν κι όλοι οι υπόλοιποι που ίσως και να προσπάθησαν αγάπη να δώσουν μα στο τέλος μόνο πόνο κέρασαν. Μην μου λες πως η ζωή αλλάζει τον άνθρωπο. Μην μου λες πως οι καιροί άλλαξαν, ούτε πως αλλάξαμε κι εμείς μαζί τους. Όχι. Οι άνθρωποι μας άλλαξαν. Όλοι αυτοί που με τόση άνεση αφήσαμε να εισβάλουν σε ένα κομμάτι μας τόσο ιερό. Που εξαρχής δε θα ‘πρεπε ποτέ να έχουν χωρέσει. Οπότε όχι, μην μου λες πως η ζωή με άλλαξε. Οι σκάρτοι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτή με άλλαξαν. Όσοι είχαν μάθει μόνο να πατούν ψυχές, αυτοί με προδώσαν και φεύγοντας… με άλλαξαν.

|ΕΣΥ

Να θυμάσαι πως πάντα θα υπάρχει μια διέξοδος μαζί μ’ αυτήν όμως θα υπάρχει και ένα παρελθόν που πρέπει να μείνει πίσω. …ο μόνος τρόπος για να πας εσύ μπροστά.

Ν.Λιβά | 184 |

Δυο ζωές, αυτές επέλεξε να ζήσει. Αυτήν που τόσο λαχταρούσε και εκείνη που της φόρτωσαν. Δυο ζωές, η μια για τα δικά τους μάτια κι άλλη για το δικό της το εγώ.

|ΕΣΥ

Δες πως αλλάζει ο άνθρωπος για μια αγάπη... Δες πως αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, πως ξαναγεννιέται μέσα από μια αγάπη πως καίγεται και διαλύεται για χάρη της. Δες πως αναγεννιέται σε μια δεύτερη, δες πως η αγάπη τον αλλάζει, πως αλλάζει εκείνος μα και εσύ μαζί του. Δες πως τα δύο γίνονται ένα για να συνυπάρξουν. Δες πως τα δύο δεν έπρεπε ποτέ να γίνουν ένα για να συνυπάρξουν. Δες πως μια αγάπη απλά ενώνει μα δεν πρέπει να μεταμορφώνει. Δες πως αλλάζει ο άνθρωπος στο πέρασμα της, ενώ θα έπρεπε απλά να μένει ο ίδιος και να αγαπά στο όνομα της.

Ν.Λιβά | 187 |

|ΕΣΥ

Άμα την ευτυχία δεν μπορείς να την αγγίξεις τότε ξέχνα την, δεν είναι η πραγματική… άλλη μια ψεύτικη υπόσχεση είναι.

Ν.Λιβά | 188 |

|ΕΣΥ

Αυτά που θα θέλαμε να δούμε δε σημαίνει πως υπάρχουν κιόλας.

Δεν μπορείς να ζεις για πάντα στη αρχή έτσι χάνεις κάθε ευτυχισμένο τέλος.

Ν.Λιβά | 189 |

|ΕΣΥ

Να χαμογελάς. Όπως τότε, όπως παλιά, να χαμογελάς κι όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Θυμήσου μόνο πως ήταν, πως έμοιαζε τότε ένα αυθεντικό χαμόγελο και βάλτο για άλλη μια φορά στη ζωή σου. Να χαμογελάς.

Ν.Λιβά | 190 |

Αγάπα εσένα πριν από οποιονδήποτε άλλον.

|ΕΣΥ

Να μπορούσες μόνο να γυρίσεις το χρόνο πίσω, πίσω σ’ εκείνη τη στιγμή που η απόφαση ήταν δική σου και εσύ απλά τους τη χάρισες.

Να ξέρεις πως η μεγαλύτερη μάχη που θα δώσεις θα είναι με τον εαυτό σου.

Μια καλή αρχή και το ομορφότερο τέλος θα ήταν απλώς να ζήσεις.

Ν.Λιβά | 192 |

Τα δικά μας συναισθήματα και μόνο είναι ικανά να χτίσουν παλάτια που ποτέ δεν υπήρξαν, να ρίξουν γέφυρες που ποτέ δεν άνοιξαν και να δημιουργήσουν κόσμους που στο πέρασμα της αλήθειας θα εξαφανιστούν.

|ΕΣΥ

Ανήκεις εκεί που η ψυχή σου μπορεί να ξαποστάσει.

Ν.Λιβά | 194 |

|ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

Για στοιχειωμένα σπίτια άκουσα για εφιάλτες που επιστρέφουν, για όνειρα που πάλιωσαν κι αγάπες που προσμένουν. Όλα αυτά τα άκουσα κι όλα τα γνωρίζω, κάποια από αυτά τα έζησα κι αλλά δεν τα αγγίζω. Όλα κι αν τα κατάλαβα ένα δεν υπομένω, την στοιχειωμένη μου καρδιά δεν την καταλαβαίνω.

|ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Έμαθα να βλέπω το καλό στους ανθρώπους. Να προσπερνώ την εικόνα και να μη μένω ποτέ στην πρώτη εντύπωση. Να τους ξεχωρίζω και να παίρνω το μέρος όσων είχαν παρεξηγηθεί από εμάς τους υπόλοιπους. Έμαθα να μην ακούω τα λόγια των περαστικών και να μη διστάζω να υποστηρίξω αυτό που εγώ νιώθω. Έμαθα να τους παρατηρώ, να τους βλέπω να αρνούνται αυτό που πραγματικά έχει αξία και να κατακρίνουν άλλους για τις δικές τους επιλογές. Έμαθα ακόμα να μη σταματώ σε έναν εγωισμό, μα να κυνηγώ θαμμένες απαντήσεις. Nα κερνώ δικές μου στιγμές για να μπορούν εκείνοι να ξεδιψάσουν καλυτέρα. Έμαθα να μην πιστεύω στα όσα μου λένε, μα σ’ αυτά που πραγματικά μετράνε. Να κοιτάω πίσω απ’ τις σκιές και να δίνω αξία στο κάθε «γιατί». Κάπως έτσι έμαθα να βλέπω το καλό στους ανθρώπους. Ήσουν και εσύ ένας από αυτούς, ένας άνθρωπος κενός στα δικά τους μάτια. Ένας άνθρωπος ανάξιος αγάπης μα και πάλι εγώ σ’ άφησα να ‘ρθεις, σ’ άφησα να περάσεις. Εγώ κι εσύ δεν ήμασταν ποτέ οι ίδιοι, μοιάζαμε λίγο μοναχά. Εγώ, έμαθα να βλέπω το καλό στους ανθρώπους, μα εσύ έμαθες απλά να τους κοιτάς σαν ψεύτικες βιτρίνες για να ξαποστάσεις.

Ν.Λιβά | 199 |

|ΚΡΑΤΑ ΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ

Μη μου θυμώνεις και μη με μαλώνεις, μη μ’ αφήσεις να χαθώ μόνο κράτα μου το χέρι. Είναι φορές που κουράζομαι, είναι και κάποιες άλλες που φοβάμαι μα είναι και εκείνες που δίχως σκέψη απλά τα παρατάω… δε θέλω ψέμα να σου πω. Μονάχα κράτα με, κράτα με ακόμα και στη βροχή. Κάποιες φορές τα δάκρυα μου ξεθωριάζουν. Μα θα ‘ναι κι εκείνες οι στιγμές που μόνο αλμύρα θα ευωδιάζουν. Μια θάλασσα θα ‘ναι, μια μανιασμένη θάλασσα, γεμάτη σκέψεις, εικόνες, λόγια… γεμάτη με παραπεταμένες αναμνήσεις. Μα κάθε φορά που αρχινάει να βρέχει να ξέρεις πως όλα αλλάζουν. Εκείνες τις στιγμές όλα σβήνουν και τότε επιτέλους μπορώ κι εγώ να τρέξω. Γι’ αυτό σου λέω πάρε το χέρι μου και κράτα με, κράτα με ακόμα και στη βροχή. Αυτή ξεπλένει ότι έχω κάνει, σβήνει από πάνω μου όλα τα σημάδια. Τη νιώθω να στάζει στα χείλη μου, να μου κλείνει τα βλέφαρα και να χαϊδεύει το πρόσωπο μου. Δε θέλω να σ’ αφήσω πάλι, ούτε και να με παρασύρει θέλω… Θέλω μόνο να τη νιώσω. Να τη νιώσω να με κατακλύζει. Άραγε να ξέρεις γιατί πάντα βγαίνω στη βροχή; Αυτή δε μου κρατάει κακία. Δε θυμάται τα παλιά, δε μου μιλάει για τα λάθη μου, μα ούτε και για τα σωστά που έχω αφήσει πίσω. Με δέχεται, μοναχά με δέχεται έτσι όπως είμαι… Εκείνη δε με τιμωρεί. Γι’ αυτό σου λέω.. Πάρε το χέρι μου και κράτα με, κράτα με ακόμα και στη βροχή.

Ν.Λιβά | 201 |

|ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΚΑΡΔΙΑ

Παράξενο πράγμα η καρδιά. Με δική της βούληση. Δικές τις αναμνήσεις και δικά της βιώματα. Ξυπνάει μόνο όταν η ίδια το θελήσει και είναι στιγμές που σου θυμίζει όσα θα ‘θελες να κρατήσεις κρυφά, που σε παίρνει πίσω σε εικόνες που μόνο σκοτάδια δεν σου έφερναν κάποτε. Παράξενο πράγμα η καρδιά, να σ’ αναγκάζει όταν η ίδια το θελήσει να θυμηθείς και πάλι. Να σου προξενεύει ένα ρόλο που εσύ ακόμα προσπαθείς να ξεχάσεις και να σε αναγκάζει να ζεις το ίδιο λεπτό, την ίδια στιγμή. Παράξενο πράγμα η καρδιά, δεν ξεχνάει και δε διαγράφει. Δεν αφήνει πίσω και δε γεμίζει τα κενά. Πώς είναι δυνατόν μια ανάμνηση να μην ξεθωριάζει, ένα χτυποκάρδι να παραμένει τόσο δυνατό και ένα ψέμα να θέλει να γίνει αλήθεια;

Ν.Λιβά | 203 |

Πες μου μια ιστορία διαφορετική

|ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Δώδεκα βήματα Καθότανε μόνη της, ήταν απλά ένα κορίτσι, ένα κορίτσι που είχε γίνει γυναίκα προτού το καταλάβει. Μια ωραία γυναίκα, μια γυναίκα μόνη. Καθότανε και έβλεπε τους περαστικούς, μέτραγε τα βήματα τους και άκουγε τους χτύπους της καρδιάς τους. Κάθισα δίπλα της, δε μου δώσε σημασία. Δεν έφυγα, συνέχισα να κάθομαι κοντά της και τότε γύρισε και με κοίταξε. «Τους βλέπεις που περνάνε; Κάποιοι σκεπτικοί, κάποιοι βιαστικοί…» «Γιατί μετράς τα βήματα τους;» ρώτησα και εκείνη αμέσως χαμογέλασε. «Κάποιος πρέπει να το κάνει, βλέπεις αυτοί ξεχνάνε και απλά περπατάνε.» «Τι ξεχνάνε;» «Να ζήσουν… κανένας τους δεν έχει καταλάβει πως τα βήματα που κάνουν ποτέ δε θα τα πάρουν πίσω.» Δεν κατάλαβα, δεν είχα καταλάβει, συνέχισα απλά να την κοιτάζω πιστεύοντας πως είχε τρελαθεί. Έμοιαζε τόσο όμορφη μα τόσο τσακισμένη… Δεν ήξερα τι να κάνω, έμεινα, έμεινα δίπλα της μα δε μου μιλούσε, συνέχιζε μόνο να μετράει. Τότε σηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ. Μετρούσα κι εγώ τώρα τα βήματα μου, στο δωδέκατο γύρισα πίσω να την κοιτάξω, να της πω πως… Δεν ήταν πια εκεί, έψαξα μα είχε χαθεί… Πώς γίνεται; Πως!; Δώδεκα βήματα ήτανε μόνο… Ξαφνικά κατάλαβα… Κατάλαβα πως ποτέ δε θα την πάρω πίσω. Ν.Λιβά | 207 |

|ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Εκείνος δε μίλησε

Εκείνη περίμενε, καθόταν κι απλά περίμενε. Το βλέμμα της χαμένο κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και το βαθύ ορίζοντα. Εκείνη μετά δάκρυσε, είδε το πρόσωπο του και απλά δάκρυσε. Σκεφτόταν τα λάθη που είχε κάνει, σκεφτόταν όσα είχε ζήσει. Αυτός απλά την κοίταζε, προσπαθούσε να καταλάβει τι κρυβόταν μέσα της. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έλεγαν τα μάτια της και έτσι απλά την κοίταζε. Εκείνη καιγόταν, κάθε σημείο του κορμιού της έτρεμε, πονούσε και δάκρυζε. Δεν ήθελε πια να μιλά, δεν ήθελε πια να ανασαίνει, κάθε της λέξη κομματιαζόταν και εκείνος άπλα την έβλεπε. Εκείνη δε μίλησε και τι να πει άλλωστε; Πόσες φορές να ανοίξει την καρδιά της σ’ εκείνον που τώρα πια απλά την κοίταζε. Τα λάθη της τα ήξερε μα εκείνος δεν την ρώταγε γιατί κι εκείνος τώρα ήξερε. Ήξερε πως εκείνο το δάκρυ που πρώτο κύλησε για αυτόν προοριζότανε… κι όσο εκείνος δεν της μίλαγε, όσο εκείνος δεν την άκουγε κάθε της δάκρυ μια ζωή σ’ αυτόν θα ξοδευότανε.

Ν.Λιβά | 208 |

|ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Η γυναίκα που περίμενε Περίμενε… Περίμενε να μεγαλώσει, περίμενε να τελειώσει το σχολείο, να φύγει για σπουδές. Περίμενε και τότε περίμενε και πάλι να τελειώσει, να ανοίξει τα φτερά της, να πετάξει, να φτάσει τα όνειρα της. Περίμενε να έρθει η στιγμή εκείνη, έκανε κουράγιο, έβλεπε τον ουρανό της να ανοίγεται και τότε ξαφνικά τελείωσε. Τελείωσε και χάθηκε, χάθηκε στα δικά τους θέλω, στο δικό τους τον κόσμο και τότε ξαφνικά ο ουρανός της έκλεισε. Μα εκείνη και πάλι περίμενε την ευκαιρία, την ευκαιρία της για να τους δείξει, να τους δείξει ποια ήταν, να τους δείξει πως ήρθε για να μείνει. Και καθώς περίμενε, ήρθε εκείνος. Tην πήρε απ’ το χέρι και της έδειξε τον δικό του κόσμο και εκείνη απλά του χαμογέλασε. Έκλεισε τα μάτια της και σκέφτηκε πως τόσο καιρό λάθος πράγματα περίμενε. Έκανε πίσω… Κατάλαβε. Τότε κατάλαβε πως ίσως ήτανε καιρός να αλλάξει όνειρα. Πως πλέον καιρός ήταν η δική της η καρδιά να την πετάξει μακριά, έτσι έδιωξε κάθε σκιά και του ‘δωσε τα δικά της τα φτερά. Κάπως έτσι τη ζωή της θέλησε να αλλάξει, δε σκέφτηκε, δεν ήθελε να σκεφτεί. Ούτε για μια στιγμή δε διερωτήθηκε, βιάστηκε... και τώρα πάλι περιμένει, περιμένει την καρδιά του να της ανοίξει. Περιμένει εκεί να την κρατήσει. Κάθε βράδυ περιμένει, κάθε πρωί το ξύπνημα του πάλι περιμένει. Περιμένει, μα λέξη απ’ τα χείλη του δε βγαίνει… Μέρα παρά μέρα ακόμα περιμένει. Μέρα παρά μέρα ακούει το μέσα της να λέει... Πες μου, τι καταλαβαίνεις, που αυτός ζει και εσύ πεθαίνεις; Ν.Λιβά | 209 |

|ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Το κουτί της Πανδώρας Κατάφερε να μιλήσει, κατάφερε ν’ ακουστεί. Άξαφνα έβγαλε μια κραυγή και άρχισε και πάλι να μιλάει. Την έβλεπα, την έβλεπα για ώρες να κάθεται ακίνητη, βουβή… Ατάραχη. Μπορούσα να δω τις σκέψεις της, τις εικόνες που ζωγράφιζε με τη φαντασία της. Μπορούσα ακόμα να δω και τους στίχους απ’ τα τραγούδια που θυμόταν. Την είδα παιδί να κάνει τα πρώτα της όνειρα. Να μαθαίνει να στηρίζεται στα πόδια της. Να πέφτει, να σηκώνεται… Θεέ μου πόσες φόρες έπεσε, έχασα το μέτρημα! Μια όμορφη ιστορία είχε φτιάξει με το μυαλό της. Με εικόνες τόσο γλαφυρές, που θα τις ζήλευε κι ο καλύτερος ζωγράφος, γεμάτες χρώματα… Δεν είχα ξαναδεί τόσα πολλά χρώματα να λάμπουνε μαζί. Μακάρι να ‘χα το πάθος της, σκέφτηκα… την ορμή της, την τόσο αστραφτερή της λάμψη. Κοκκίνιζα και μόνο που έβλεπα τη ζωή της. Πόσα είχε καταφέρει να κάνει…! Πόσα είχε καταφέρει να ζήσει, χωρίς καμία μετάνοια, χωρίς να διστάζει. Έπαιρνε απλά μια βαθιά ανάσα και βούταγε με τα μούτρα. Χανόταν σ’ έναν ωκεανό γεμάτο πάθη, γέλια, χαρές, πόνο μα και τόσα λάθη. Ήταν ένας ωκεανός κατακόκκινος. Σκέψου το πιο βαθύ κόκκινο που έχεις αντικρίσει, αυτός ήταν ο δικός της ωκεανός. Αυτό είναι το χρώμα της, αυτό της πάει, αυτό έσταζαν τα μάτια της. Χάθηκα… Ακόμα κι εγώ χάθηκα στα νερά του. Βυθίστηκα στα κύματα του και δεν ήθελα να βγω. Εκεί να μ’ άφηνε, εκεί θα έμενα για πάντα. Τη ζήλεψα… Δεν το κρύβω για μια στιγμή τη ζήλεψα. Ήθελα να με μάθει, να μου δείξει πώς να ζω. Να ζω πραγματικά και όχι απλά να διαβαίνω απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Τη θαύμασα… Τόσο τυχερή… Πόσο καλά της φέρθηκε η ζωή, σκέφτηκα. Ίσως τελικά κάποιοι άνθρωποι να γεννιούνται με το χάρισμα… Γιατί να μην είμαι κι εγώ ένας από αυτούς; Άρχισα τότε να ψάχνω κι εγώ τρόπους, να γεμίσω μια ζωή με τόσο χρώμα, ήθελα όσο τίποτα άλλο να τη φτάσω. Καθώς ταξίδευα στον ωκεανό της, το κόκκινο σταμάτησε και βρέθηκα να στέκομαι μπροστά της. Τρόμαξα για μια στιγμή. Λες να ‘χε καταφέρει να διαβάσει τις σκέψεις μου; Λες να ξέρε πως τη ζηλεύω; Και τώρα τι να κάνα; Τι να της πρωτοέλεγα; Να ζητούσα συγγνώμη ή να της ζητούσα να μου δείξει το δρόμο;

Ν.Λιβά | 211 |

|ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ

Και ξαφνικά μίλησε… κατάφερε και μου μίλησε… Κρατούσε ένα κουτί στα χέρια της. Το κοίταζε μα δεν τ’ άνοιγε, μονάχα το βλέπε… Περίμενα. Περίμενα να μου το δώσει, εκεί θα κρυβόταν το μυστικό της. Το μυστικό της ευτυχίας… Άπλωσα τα χέρια μου, ήθελα τόσο πολύ αυτό το κουτί! Μα με μια άξαφνη κίνηση το έριξε στον κόκκινο ωκεανό. Δε μ’ άφησε ούτε για λίγο να το κρατήσω. Θύμωσα… Θύμωσα τόσο πολύ, γιατί να ‘ναι τόσο εγωίστρια γιατί να μη μ’ αφήνει να δω το μυστικό της;! Δε θα το βάζα κάτω όμως, βούτηξα και πάλι στα νερά της. Έψαχνα μανιασμένα, πάλευα με τα χρώματα, τα γέλια, τις τόσες αναμνήσεις, έσπρωχνα ότι έμπαινε στο δρόμο μου. Έπρεπε να βρω εκείνο το κουτί, εκείνο το κουτί θα μου έδινε την απάντηση. Θα είχα επιτέλους όλα όσα λαχταρούσα. Το βρήκα! Η καρδιά μου σκίρτησε… Για πρώτη φορά ήμουν τόσο κοντά στην πραγματική ευτυχία, κρατούσα στα χέρια μου το μυστικό της. Δεν άνοιγε όμως το άτιμο! Το ‘χε κλείσει τόσο καλά σα να μην ήθελε να το ανοίξει ποτέ ξανά, θα τα κατάφερνα όμως! Επιτέλους το κουτί άνοιξε! Όχι! Ο ωκεανός της άξαφνα μαύρισε, η θάλασσα της φουρτούνιασε και τα χρώματα της άρχισαν να ξεθωριάζουν… Τι, τι συνέβαινε; Δε μπορούσα να καταλάβω, άρχισα και πάλι να κολυμπώ. Μοναχά που αυτή τη φορά χανόμουν μέσα σε ένα μαύρο απέραντο, βυθιζόμουν μέσα στις σκιές της. Τα μάτια μου βούρκωσαν, το σώμα μου πάγωσε. Θεέ μου τόσος πόνος! Τόσοι εφιάλτες κι άλλο τόσο σκοτάδι, πιο σκοτεινό και πιο βαθύ κι απ’ την πιο αγρία νύχτα. Μα πώς; Πώς γίνετε; Πού πήγε η χαρά; Η γαλήνη; Η απέραντη ευτυχία; Το πάθος της... Τα όνειρα της; Και τότε μίλησε… έπεσα στα πόδια της, της ζήτησα συγγνώμη που δεν κατάλαβα, που ζήλεψα, που δεν πάλεψα αρκετά. Μα πώς; Πώς δεν το σκέφτηκα; Το κουτί δεν άνοιγε, δεν έπρεπε να ανοίξει, απλά το κρατούσε. Της ζήτησα να φέρει πίσω το κόκκινο. Την παρακάλεσα να γίνουν όλα όπως πριν. Της είπα πως τώρα πια είχα καταλάβει. Τώρα πια έμαθα. Και τότε μίλησε.

Ν.Λιβά | 212 |

|ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΧΡΩΜΑΤΑ

Ζούμε σε έναν κόσμο με τόσα χρώματα και κάθε φορά επιλέγουμε να πηγαίνουμε σε έναν άλλον μόνο και μόνο για να ρίχνουμε κλεφτές ματιές σε ένα άτολμο μέλλον. Σε ένα μέλλον στο οποίο είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Δημιουργούμε κόσμους για να ξεφύγουμε απ’ τον δικό μας. Φτιάχνουμε παραμύθια και τα ζούμε μέρα παρά μέρα έτσι ώστε να αποφύγουμε το παρόν. Κάνουμε όνειρα τα οποία ποτέ δε θα πραγματοποιήσουμε και πλάθουμε ιστορίες για να νιώσουμε καλύτερα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Δημιουργούμε κόσμους για να ξεφύγουμε απ’ τον δικό μας ενώ το μόνο που πραγματικά θέλουμε είναι να ζήσουμε ελεύθεροι στον δικό μας.

Ν.Λιβά | 215 |

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον υπέροχο και υπομονετικό μου φωτογράφο Πέτρο Δημητρίου. Στον πιανίστα της καρδιάς μου Αντρέα Τορναρίτη για την υπέροχη σύνθεση του! Στην οικογένεια μου, στους φίλους που ποτέ δεν έφυγαν απ’ το πλάι μου και στους συνεργάτες μου που τελικά έγιναν φίλοι μου! Φυσικά το πιο μεγάλο ευχαριστώ το οφείλω στην μεγάλη μου αγάπη που για μια ζωή θα με εμπνέει.

Ν.Λιβά | 216 |

Η Ν.Λιβά γράφει από τότε που μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό της και το 2019 δημιουργώντας το LifeShallBe αποφάσισε για πρώτη φορά να δημοσιεύσει όσα γράφει σε Ελλάδα και Κύπρο. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κέρδισε τις καρδιές χιλιάδων αναγνωστών και καθημερινά συνεχίζει να δημοσιεύει κείμενα της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, Instagram και Facebook καθώς επίσης και στην σελίδα που διατηρεί lifeshallbe.com. Κείμενα της έχουν επίσης μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε περιοδικά του εξωτερικού. Αυτή είναι η δεύτερη της συγγραφική έκδοση. Το 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο της συγγραφικό διήγημα με τίτλο «Εσύ είσαι τα Χριστούγεννα μου». Όσο για την ιστορία της, για την ώρα έχει να πει μόνο το πιο κάτω.

«Ακόμα κι αν η ζωή επιλέξει για σένα άλλα μονοπάτια εσύ να λοξοδρομήσεις, μόνο έτσι θα φτιάξεις τα δικά σου». Ν.Λιβά | 217 |

LifeShallBe @lifeshallbe_nliva @lifeshallbe lifeshallbe.com

Ν.Λιβά | 218 |

Και να θυμάσαι…

Ν.Λιβά | 219 |

Τα ομορφότερα…

Ν.Λιβά | 220 |

δεν τα βλέπεις...

Ν.Λιβά | 221 |

Τα ομορφότερα….

Ν.Λιβά | 222 |

τα νιώθεις.

Ν.Λιβά | 223 |