Agnieszka Lewczyńska
stawienie dokumentów potwierdzających polskie pochodzenie. Mam Kartę Polaka. Czy to wystarczy? – Nie, proszę pani, Karta Polaka nie potwierdza pochodzenia. – Jak to: nie potwierdza? – Niestety, nie potwierdza. – To po co ją robiłam? Pauza. – Widzi pani – kobieta poprawia okulary – Karta Polaka umożliwia studiowanie na tych samych zasadach co obywatele Polski, ale wcale nie potwierdza pani pochodzenia. Zamilkam, mając przed oczyma kolejkę Ukraińców, którzy „potwierdzają przynależność do narodu polskiego” w lwowskim konsulacie. Cięcie. Wnętrze. Przedsionek czytelni na Wydziale Polonistyki. Wąskie przejście, jeden stolik na wypisywanie rewersów, po lewej i prawej stronie szufladki z sygnaturami książek. – Cześć, Agnieszka! - woła ktoś za mną. Odwracam się. Ewa zmierza do biblioteki, a w rękach trzyma dużą brytfankę. – Chcesz kawałek ciasta? – pyta i odsłania pyszność przyprószoną kokosowymi wiórkami. Chwilę się waham i sięgam. – Dziękuję. – A wiesz – rozbłysły jej oczy – niektórzy moi krewni też pochodzili z Ukrainy. Stoję chwilę. – Fajnie. – A ty bardzo dobrze mówisz po polsku! Czuję, jak zbiera mi się w odpowiedzi „dziękuję, ty również”. Odpowiadam jednak krótko: – Moja mama jest Polką. To mój pierwszy język. – Wow! Naprawdę? Bo wiesz, tu się tak mówi, że gdzieś tam na wschodzie są Polacy, niby się o tym wie, ale jak się kogoś takiego spotka, to i tak ma się poczucie, że jesteście Ukraińcami. Milczę. – Ale to bardzo fajnie. Ostatnio poznałam jeszcze jedną Ukrainkę! Dużo was. Trzymacie się razem? – Trzymam się z koleżanką ze szkoły. Ula Grabowska. Polka z krwi i kości. – Nieźle! A w domu mówiłaś po polsku? – Po polsku. I po rosyjsku. Późno zaczęłam mówić po rosyjsku z tatą. Wsty57