กับดักมยุรา

310

กับดักมยุรา (ชุดนกยูงรำ�แพนรัก) อาคาเซีย เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-10-8 พิมพ์ครั้งที่ 1 : พฤษภาคม 2556 ราคา 220 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท โอเชี่ยน บุ๊ค มาร์ท จำ�กัด เลขที่ 22,22 ซอยเอกมัย 65 ถนนเอกชัย แขวงบางบอน เขตบางบอน กทม. 10150 โทรศัพท์ 0-2417-1133, 0-2898-1900 โทรสาร 0-2898-0505

จากใจคนเขียน หลังจากผลงานเรือ่ ง ‘เงารักในรอยทราย’ เมือ่ ปี 2555 ทีผ่ า่ นมา ในปีนอี้ าคาเซีย จึงได้มีโอกาสร่วมงานกับบ้านเดซี่อีกครั้ง เรื่อง ‘กับดักมยุรา’ นี้ เป็นเรื่องราวของ คุณหนูมยุรา (ผู้ไม่เอาถ่าน) ที่มาพร้อมกับความน่ารักแบบห่ามๆ และความสดใส เฉพาะตัว ซึ่งเธอต้องร่วมปฏิบัติภารกิจพิชิตเงินรางวัลจากคุณแม่จอมดุ (ซึ่งมาพร้อม แผนคลุมถุงชนหาคู่ให้ลูกสาวอย่างแนบเนียน) แล้วไหนมยุรายังต้องมารับมือกับคู่อริ คนส�ำคัญที่พร้อมจะท�ำให้เธอชวดเงินรางวัลอีก มาลุ้นและเป็นก�ำลังใจให้มยุรากันนะคะ ^^ โอกาสนีอ้ าคาเซียขอขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่ พีน่ มิ่ และพีๆ่ ในกองบรรณาธิการ ทุกท่าน ที่เปิดโอกาสให้อาคาเซียอีกครั้ง รวมถึงความอบอุ่นที่มอบให้กันตลอดเวลา ขอบคุณซายน์และพี่เก๋มากๆ เลยค่ะ ที่อยู่เป็นก�ำลังใจ คอยช่วยเหลือในทุกๆ เรื่อง รวมถึงร่วมกันปฏิบัติภารกิจท้าทายภายใต้นามสมาชิก ‘แก๊งนกยูง’ และสุดท้าย ขอบคุณ ‘คนใจดี’ ที่ครอบครองหนังสือของพวกเราค่ะ ;)

ด้วยรัก

อาคาเซีย

www.facebook.com/rcasia.marora

อาคาเซีย

บทนำ� ร่างบางสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อนสั้นเต่อ สวมกางเกงผ้ายืดขาสั้นสีขาว เดินวนไปวนมาอยูใ่ นห้องนอนซึง่ เต็มไปด้วยลังกระดาษมากมายอย่างมีเรือ่ งให้ครุน่ คิด ตัดสินใจไม่ได้ มือบางแตะบานกระจกใส ทอดสายตาเหม่อมองออกไปนอกกรอบ หน้าต่างซึง่ เป็นภาพของตึกรามบ้านช่อง โรงแรม และรีสอร์ตรองรับนักท่องเทีย่ ว สลับ กับต้นไม้สูงต�่ำเป็นเงาตะคุ่มอาบแสงจันทร์ภายใต้บรรยากาศเดิมๆ ที่เธอคุ้นชินมา ตัง้ แต่เด็ก มยุรากวาดสายตามองสิง่ ปลูกสร้างเหล่านัน้ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วหมุนตัวหันหลังให้เป็นพิงกรอบหน้าต่าง แสงสว่างนวลตาจากโคมราตรีในคืนเดือนเพ็ญพอให้มยุราเห็นสิ่งของที่วาง ระเกะระกะ และไม่เดินเตะข้าวของซึง่ เตรียมขนย้ายพวกนี้ กระนัน้ เธอยังลังเลไม่แน่ใจ ว่าจะพาข้าวของพวกนี้ไปไว้ที่ไหนดี ระหว่างบ้านพักบังกะโลในภูเก็ต กับกรุงเทพฯ มือบางคว้าเอกสารใบสมัครงานของโรงแรมดาวแต้มเดือน ซึง่ อ่านจนจ�ำรายละเอียดได้ ขึน้ ใจมาม้วนเล่น และเคาะกับล�ำตัวเบาๆ “เอาไงดีนะ” น�ำ้ เสียงแผ่วเบาหวานใสเต็มไปด้วยความลังเลไม่แน่ใจ หากอยูภ่ เู ก็ตต่อ เธอจะเปลีย่ นฐานะจากคุณหนูมยุรามาเป็น ‘ผูร้ บั จ้าง’ คุณนาย ดวงประกายเต็มตัวทันที แต่ถา้ กลับขึน้ กรุงเทพฯ เธอจะหางานประจ�ำท�ำทีน่ นั่ ระหว่าง รองานทีถ่ กู ใจนัน้ เธอคงต้องแบมือขอเงินคุณนายดวงประกาย ตามคอนเซปต์ทวี่ า่ ‘อยู่ บนเกาะ ต้องเป็นลูกชาวเกาะ’ อีกแน่นอน ซึ่งตัวเลือกอย่างที่สอง นอกจากได้เงินใช้แล้ว เธอยังต้องทนฟังคุณนาย ดวงประกายบ่นจนหูชาเป็นของแถมอีกเป็นแน่ “ลองดูนะมยุรา” หญิงสาวพูดกับตัวเอง เมือ่ วิธแี ก้ไขปัญหาทีเ่ ธอใช้ประจ�ำผุด ขึน้ มาในหัว 7

ลองในที่นี้คือ การโยนเหรียญเสี่ยงทายประกอบการตัดสินใจเพื่อความชัวร์ อีกครัง้ พอหาเหรียญบาทมาถือไว้ในมือได้แล้ว มยุราจึงรวบรวมสมาธิ ก�ำเหรียญเสีย่ งทาย ในมือจนแน่น ก่อนโปรยเหรียญทัง้ หมดลงบนเตียงนอนทีป่ ดู ว้ ยผ้าคลุมเตียงลายดอกไม้ จุม๋ จิม๋ สีฟา้ จากนัน้ จึงขยับตัวมาอ่านผลการเสีย่ งทาย ดวงไฟในห้องสว่างขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างบางเดินมาเท้าสะเอวหลุบเปลือกตามอง เหรียญบาททั้งห้าเหรียญที่กระจายอยู่บนเตียงนอน และค�ำตอบที่ได้รับนี่เองจึงปัดเป่า ความกังวลให้หมดไป... ต้องไปทีน่ นั่ โรงแรมดาวแต้มเดือน “ฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะยัยดา” เธอพึมพ�ำอย่างดีใจเมือ่ หาทางออกให้ตวั เองได้ จากนัน้ จึงหยิบเอาโทรศัพท์ไอโฟนมาเข้าโปรแกรมเฟซบุก๊ โพสต์บอกรายละเอียดคร่าวๆ บนหน้าเพจของชญาดาเพือ่ ให้เพือ่ นสนิทได้รู้ มยุรา หัชเทพินทร์ > ชญาดา บ.ก.บ้างาน ‘ขออยูภ่ เู ก็ต พิชติ เงินแสนจากคุณนายดวงประกายก่อนนะยะ’ พอจัดการเรื่องส่วนตัวที่ค้างคาเป็นสัปดาห์ได้แล้ว มยุราจึงอารมณ์ดีขึ้นมา เธอกระโดดขึ้นเตียงนุ่มโดยไม่ลืมส่งจูบให้พระจันทร์ที่คล้อยต�่ำลงมาทักทายน�้ำทะเล ก่อนปิดเปลือกตาลงช้าๆ “ราตรีสวัสดิน์ ะคะ คุณพระจันทร์”

8

อาคาเซีย

1 คุณนายดวงประกาย กริง๊ งง! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึน้ เมือ่ ผ่านรอบวงของโมงยามทีต่ งั้ ปลุกไว้ ร่างบางซึง่ หลับปุย๋ และซุกตัวใต้ผ้าห่มนุ่มเพราะอากาศเย็นชื้นนั้นขยับตัวอย่างขี้เกียจ พลางควานมือบน โต๊ะตัวน้อยส�ำหรับวางของกระจุกกระจิกอย่างเคยชิน แต่เธอไม่พบสิง่ นัน้ และเสียงร้อง ชวนให้หงุดหงิดร�ำคาญนีเ่ องทีท่ ำ� ให้มยุราดีดตัวลุกขึน้ นัง่ ทัง้ ทีย่ งั ไม่ลมื ตาได้ พอจ�ำได้เลาๆ ว่าเมื่อหัวค�่ำเธอเก็บนาฬิกาปลุกใส่ลังกระดาษไปแล้ว มยุราจึงรวบผ้าห่มไปไว้อีกทาง ยังไม่ลงจากเตียงด้วยซ�ำ้ เสียงเคาะประตูหอ้ งก็ดงั ขึน้ “ค่า” เธอขานรับเสียงยานคาง เสยเส้นผมทีด่ ดั เป็นลอน ย้อมสีมะฮอกกานีไป ด้านหลังลวกๆ พยายามลืมตามองคุณนายดวงประกาย มารดาสุดทีร่ กั ซึง่ ยืนเท้าสะเอว ท�ำหน้ายักษ์อยูต่ รงบานประตู “จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนยะยัยคุณหนูมยุรา รถบรรทุกมาขนของแล้ว” “รู้แล้วค่า” มยุราอิดออด บิดขี้เกียจไปมาสุดตัวเพื่อไล่ความเมื่อยขบ ท�ำท่า ว่าจะล้มแผละนอนต่อ ถ้าไม่ตดิ ว่ามารดายืนเท้าสะเอวปัน้ หน้าบอกบุญไม่รบั จ้องเธออยู่ มยุราท�ำปากยืน่ นิดหนึง่ ก่อนตัดใจจากทีน่ อนนุม่ แล้วคว้าผ้าขนหนูเดินหายเข้าไปในห้องน�ำ้ จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยเป็นเสือ้ ยืดตัวโคร่งสีเหลืองสดใส และกางเกงขาสัน้ สีขาว หญิงสาวจึงลงมาหาของกินรองท้องที่ชั้นล่าง จากนั้นจึงกลับขึ้นไปชั้นบนเพื่อ จัดการกับข้าวของส่วนตัวทีเ่ หลือใส่ลงั กระดาษโดยไม่สนใจเสียงปึงปังจากห้องข้างๆ ที่ ก�ำลังขนย้ายข้าวของ... อพาร์ตเมนต์เก่าแก่ที่เธอใช้เป็นที่ซุกหัวนอนตั้งแต่เล็กจนโตอันเป็นสมบัติ ตกทอดจากอาก๋งและคุณย่านัน้ ก�ำลังถูกทุบทิง้ เพือ่ สร้างเป็นโรงแรมดาวแต้มเดือนสาขา 9

ทีส่ องเพือ่ รองรับธุรกิจการท่องเทีย่ วทีก่ ำ� ลังเติบโตอยูใ่ นประเทศขณะนี้ ซึง่ โครงการทุบ อพาร์ตเมนต์นมี้ าจากไอเดียของคุณนายดวงประกายล้วนๆ ‘มีทดี่ นิ สวยๆ ใกล้ชายหาด ไม่ทำ� โรงแรมรีสอร์ตน่าเสียดายแย่ ฉันเห็นเจ้าของ ทีด่ นิ ในละแวกโกยเงินจากนักท่องเทีย่ วไม่รเู้ ท่าไรต่อเท่าไร’ เป็นค�ำพูดจากคุณนายดวงประกายที่พูดกับภูภัทรบิดาของเธอขณะล้อมวง รับประทานอาหารเย็นวันหนึ่ง ซึ่งนั่นก็เนิ่นนานมาแล้ว ตั้งแต่สมัยที่หญิงสาวยังเรียน หนังสือทีค่ อนแวนต์ดว้ ยซ�ำ้ และเธอก็ลมื เรือ่ งนีไ้ ปเรียบร้อยแล้วด้วย ถ้าไม่ถกู คุณนาย ดวงประกายรือ้ ฟืน้ ขึน้ มาใหม่ แน่นอนว่าโครงการเปลีย่ นสมบัตขิ องบรรพบุรษุ ให้เป็นแหล่งท�ำเงินมหาศาลให้ ครอบครัวในครัง้ นี้ มยุราไม่เคยเข้าไปยุง่ เกีย่ วแต่อย่างใด เพราะเธอไม่ชอบธุรกิจ ไม่ชอบ การเจรจาท�ำสัญญา พอไม่ชอบจึงหาทางหนีดว้ ยการหลีกเลีย่ งไปเรียนมหาวิทยาลัยในสาขาทีช่ นื่ ชอบ ในกรุงเทพฯซะ แต่เธอก็ถกู คุณนายดวงประกายตามขึน้ ไปถึงกรุงเทพฯ ลากตัวกลับมา ภูเก็ต แล้วยืน่ ข้อเสนอแกมบีบบังคับมาให้ซะก่อน ‘เลือกเอาว่าจะแต่งงานกับเจ้าบ่าวทีฉ่ นั กับคุณภูภทั รเลือกให้ หรือจะช่วยกิจการ ทีบ่ า้ น’ ‘ขอสละสิทธิท์ งั้ สองอย่างได้ไหมม้า’ เธอปฏิเสธรวดเร็วโดยไม่ตอ้ งเสียเวลาคิด แม้แต่นอ้ ย ‘ไม่ได้ แกต้องเลือก ถ้าไม่คดิ ท�ำงานเป็นหลักแหล่ง หรือมาช่วยกิจการทีบ่ า้ น ก็รบี ๆ แต่งงานไปซะ ฉันไม่อยากตกเป็นขีป้ ากชาวบ้านว่ามีลกู ไม่เอาไหนอย่างแก’ ‘โอ้โห ม้าพูดแบบนีเ้ ท่ากับตัดหางปล่อยวัดหนูเลยนะนัน่ ’ เธอยิม้ ทะเล้นให้มารดา ทีเ่ ห็นเวลาทุกวินาทีในชีวติ เป็นเงินเป็นทองไปซะหมด ‘นั่นล่ะฝึกเอาไว้ แกจะได้เลี้ยงตัวเองเป็น มีที่ไหนอายุตั้งยี่สิบสามเข้าไปแล้ว ยังเทีย่ วเตร่แบมือขอเงินแม่ ท�ำตัวเป็นเด็กไปวันๆ ลูกคนอืน่ ทีอ่ ายุเท่าแก เขารับผิดชอบ ชีวติ ตัวเองได้แล้วทัง้ นัน้ ’ ‘ก็นนั่ ลูกคนอืน่ แต่นลี่ กู สาวคุณนายดวงประกาย ม้าไม่เคยได้ยนิ เหรอ อยูบ่ น เกาะก็ต้องเป็นลูกชาวเกาะสิคะ’ มยุราไม่ส�ำนึกซ�้ำยังยิ้มหน้าระรื่นให้ จนคุณนาย ดวงประกายต้องเอามือกุมขมับแล้วถอนหายใจ ‘โธ่มา้ จริงจังไปได้ แค่ลอ้ เล่นเท่านัน้ หนูกไ็ ด้งานใหม่แล้วนีค่ ะ ม้านัน่ แหละลากตัวหนูกลับมาภูเก็ตท�ำไม?’

10

อาคาเซีย

คุณนายดวงประกายท�ำหน้าเอือมๆ พลางส่ายหน้าระอา ‘สามเดือนโดนไล่ออก จากงานห้าครัง้ ท�ำงานสัปดาห์แรกขาดงานสามวันติด ส่วนวันทีม่ าท�ำงานก็สายได้เกือบ ทุกวัน ใครทีไ่ หนจะโง่จา้ งแกท�ำงานฮะ บอกให้มาช่วยงานทีบ่ า้ นก็ไม่เอา ฉันล่ะเหนือ่ ยใจ กับแกจริงๆ เล้ยยัยคุณหนูมยุรา’ มยุราท�ำปากยื่นขณะฟังคุณนายดวงประกายเลกเชอร์ ‘ก็คนไม่ชอบนี่ ม้าจะ เหนือ่ ยกับหนูทำ� ไมในเมือ่ หนูหาเลีย้ งตัวเองได้แล้ว’ เท่านัน้ คุณนายดวงประกายจึงค้อนขวับลูกสาวตัวดีเข้าให้ ‘กล้าพูดเนอะ แล้ว สัปดาห์ทแี่ ล้วแมวทีไ่ หนโทรมาขอเงินฉันยิกๆ’ มยุราหัวเราะแหะๆ ‘ก็เงินเดือนยังไม่ออกนีม่ า้ ’ คุณนายดวงประกายผ่อนลมหายใจออกมาอีกรอบ ‘เฮ้อ ฉันล่ะเหนือ่ ยกับแก จริงๆ เล้ยยัยหยก ถ้าไม่เอาอะไรสักอย่างก็รบี ๆ แต่งงานไปซะ ฉันจะได้หมดภาระกับแก สักที’ ‘ด้วยการเปลีย่ นฐานะจากลูกชาวเกาะ มาเป็นเมียชาวเกาะเนีย่ นะ’ มยุราไม่วาย แหย่มารดาเล่น ‘นัน่ ล่ะ แกจะได้มคี วามรับผิดชอบมากกว่านีไ้ ง’ ‘ค�ำก็ไล่ สองค�ำก็ไล่ ม้าพูดเหมือนหนูไม่ใช่ลกู เลย ถามจริง ไปเก็บหนูมาจาก ถังขยะมาเลีย้ งหรือเปล่าเนีย่ ?’ มยุราอดเย้ามารดาของตนเล่นไม่ได้ เธอไม่สนใจอยูแ่ ล้ว ถ้าคุณนายดวงประกายจะรักลูกสาวล�ำเอียง เทใจให้มยุเรศผูเ้ ป็นพีส่ าวมากกว่า และเธอ ก็จะลืมเรือ่ งกวนใจพวกนีใ้ ห้หมด หากไม่ถกู ภูภทั ร บิดาสุดทีร่ กั เรียกเธอเข้าไปในห้อง และพูดคุยเรือ่ งนีอ้ ย่างจริงจังเสียก่อน ‘ป๊าไม่ได้บงั คับหยกนะ แต่อยากให้หยกไตร่ตรองให้ดกี อ่ นตัดสินใจ ป๊าอยาก ให้หยกมีงานท�ำเป็นชิน้ เป็นอันน่ะ แต่ถา้ หยกไม่สนใจกิจการของครอบครัวเราก็ไม่เป็นไร ป๊าจะได้ยกกิจการใหม่ให้โอปอลดูแล’ เปลีย่ นคนพูด เรือ่ งเดียวกันจึงกลายเป็นจริงจังขึน้ มา ในเมือ่ ประมุขของบ้าน เป็นคนเอ่ยปาก เธอจึงต้องน�ำเรือ่ งนีม้ าไตร่ตรองอีกครัง้ นีเ่ องจึงเป็นทีม่ าของความลังเล ไม่แน่ใจ ว่าเธอจะกลับไปหางานท�ำในกรุงเทพฯ หรือกลับมาช่วยดูแลกิจการที่ยังไม่ เป็นรูปเป็นร่างของครอบครัว ซึง่ อย่างหลังคือยาขมหม้อใหญ่สำ� หรับเธอเลยทีเดียว ‘ฉันไม่ให้แกล�ำบากฟรีๆ แน่ ถ้าแกผ่านโปรฝึกงาน สามารถเข้าเป็นพนักงาน ของโรงแรมดาวแต้มเดือนได้ ฉันจะจ่ายให้แกหนึง่ แสนบาทเป็นรางวัล’ 11

พอคุณนายดวงประกายผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเค็มใจป�้ำทุ่มเงินแสนลงมาแบบนี้ ความอยากในการใช้ชวี ติ แบบอิสระทีก่ รุงเทพฯจึงลดน้อยลงไป ความต้องการด�ำรงชีวติ อยู่ในจังหวัดภูเก็ตจึงพุ่งทะยานขึ้นมา ก็แหม... เงินรางวัลหนึ่งแสนบาทจากคุณนาย ดวงประกายน่าสนใจกว่านี่นา แต่ติดตรงที่ว่าเธอไม่ถนัดเรื่องบริหารจัดการธุรกิจอยู่ดี เอาเถอะ ช่วงนีเ้ ป็นช่วงขาดแคลนทุนทรัพย์อยูด่ ว้ ย แค่กดั ฟันทนฝึกงานสามเดือน เงินแสน ก็จะอยูใ่ นมือเธอ จากนัน้ ถ้าไม่พอใจค่อย ‘ชิง่ หนี’ กลับกรุงเทพฯก็ยงั ไม่สาย มยุราทยอยลากลังกระดาษออกจากใต้เตียงอย่างใจเย็น พลางฮัมเพลงสากล อย่างอารมณ์ดี แต่แล้วต้องหยุดมือชั่วขณะเมื่อพบสมุดบันทึกปกแข็งสมัยเรียน คอนแวนต์ถกู ทิง้ อยูใ่ ต้เตียง เธอหยิบออกมาเป่าฝุน่ ออก แล้วเปิดดูสงิ่ ทีอ่ ยูข่ า้ งใน เท่านัน้ รูปถ่ายและรูปถ่ายสติกเกอร์ที่ไม่ได้แปะติดบนหน้าสมุดจึงร่วงกราวลงมา มยุราย่นคิ้ว เข้าหากันเล็กน้อย ย้ายความสนใจเรือ่ งลังกระดาษมาทีร่ ปู ถ่ายทันที และเธอก็ยน่ จมูกขึน้ เมือ่ เห็นหน้าคูอ่ ริเก่าอย่าง ‘พัชนี’ เข้า “เอ๋อเหมือนกันนีน่ ายัยช้างเผือก” มยุรายิม้ กว้างให้รปู ถ่ายเมือ่ เจ็ดแปดปีทแี่ ล้ว กับทรงผมหน้าม้าสั้นเต่อที่ไม่รับกับใบหน้าขาวๆ ของพัชนี จากนั้นจึงเก็บรูปสอดเข้า สมุดบันทึกเหมือนเดิม มียมิ้ อ่อนโยนให้รปู ถ่ายอีกครัง้ เมือ่ รูปถ่ายในมือนัน้ เป็นรูปของ วศิน หรือ ‘พีอ่ นุ่ ’ ทีเ่ ธอเรียกจนติดปาก มยุรารูจ้ กั กับวศินตัง้ แต่สมัยเรียนชัน้ อนุบาล และสนิทด้วยเป็นพิเศษ เพราะ เขายอมเล่นตุ๊กตากับเธอ ไปโรงเรียนพร้อมกันตอนสมัยเรียนคอนแวนต์เป็นประจ�ำ นอกจากนีพ้ อี่ นุ่ ผูน้ า่ รักยังเป็น ‘ผูช้ ายคนแรก’ ในชีวติ ทีผ่ กู โบผูกผมให้เธอ จะบอกว่าเขาเป็น ปัป๊ ปีเ้ ลิฟส�ำหรับเธอก็คงไม่ผดิ แต่เป็นรักแรกทีอ่ กหักเสียด้วย มยุราเก็บรวบรวมรูปถ่ายทั้งหมดใส่สมุดบันทึกแล้วจับใส่ในลังกระดาษอีกที ก่อนลากลังกระดาษมาไว้หน้าห้อง ส่วนลังกระดาษใบไหนที่หนักไม่มากเธอจึงยกมา วางเรียงไว้เพือ่ สะดวกในการขนย้าย พอหันมาอีกทีมยุราต้องชะงักกึกเมือ่ ‘คนในรูป’ มายืนยิม้ เก๋ตรงหน้าเธอ พร้อมค�ำทักทายล้อเลียนทีแ่ ฝงความสนิทสนมเหมือนเคย “หวัดดี คุณหนูมยุรา” “พีอ่ นุ่ !” มยุราแทบปล่อยลังกระดาษทีอ่ มุ้ ไว้ทงิ้ เลยเชียว เมือ่ ได้รบั รอยยิม้ อบอุน่ สมชือ่ จากชายหนุม่ ตรงหน้า “มาได้ยงั ไงคะ?” “ปัน่ จักรยานมา” 12

อาคาเซีย

“จากกรุงเทพฯเนีย่ นะ?!” มยุราถามอย่างตกใจ ยังไม่ละสายตาไปจากชายหนุม่ ตรงหน้า อีกฝ่ายจึงหัวเราะร่วน พลางยืน่ มือหนามาโยกศีรษะทีใ่ ช้กบิ๊ ติดผมขมวดไว้เบาๆ แล้วรับลังกระดาษในมือวางลงบนพืน้ “กรุงเทพฯ-ภูเก็ตเนีย่ นะ แหม พูดเหมือนจากบ้านเราไปปากซอยเลย” มยุราหัวเราะแหะๆ “พี่หมายถึงปั่นจักยานมาจากที่บ้าน พอดีเมื่อเช้าป้าดวงบอกว่าเราลงมาจาก กรุงเทพฯ พีเ่ ลยแวะมาทักทาย” มยุราพยักหน้าเมือ่ ข่าวการมาภูเก็ตของเธอไปถึงครอบครัวของวศิน โดยคุณนาย ดวงประกายอีกเช่นเคย “ที่บอกว่าหยกกลับมาแค่ข้ออ้างของคุณนายดวงประกายเท่านั้นล่ะ อันที่จริง ม้าต้องการใช้แรงงานพีอ่ นุ่ ให้ชว่ ยขนของพวกนีต้ า่ งหาก แต่ไม่กล้าบอกตรงๆ” วศินหัวเราะ “ว่าไปนูน่ แล้วเรามาภูเก็ตตัง้ แต่เมือ่ ไรล่ะ?” “เมือ่ ค�ำ่ วานค่ะ โดนม้าขึน้ ไปลากตัวให้ลงมานัน่ ล่ะ” มยุราท�ำหน้าเซ็งๆ ไม่วาย บ่นอุบ “กลับมาก็วนุ่ วายกับข้าวของพวกนี้ หยกคิดว่าพีอ่ นุ่ อยูก่ รุงเทพฯซะอีก บินกลับมา เทีย่ วนีเ้ ลยไม่ได้แวะไปหา” “พอดีพลี่ าพักร้อนน่ะ ก�ำลังท�ำเรือ่ งย้ายลงมาประจ�ำทีน่ ”ี่ วศินบอกเสียงเรียบ ทว่าเสียงเอะอะโวยวายจากชัน้ สีก่ ด็ งั ขึน้ มาซะก่อน “ยัยหยก ข้างบนเก็บของเรียบร้อยแล้วหรือยังยะ?” เป็นเสียงของคุณนาย ดวงประกาย มยุราจึงชะโงกหน้าออกไป “เกือบเรียบร้อยแล้วม้า” “รีบๆ ท�ำเวลาหน่อย เดีย๋ วต้องไปเคลียร์บา้ นใหม่อกี เฮ้ย เบามือหน่อย...” เสียงแจ้วๆ ของคุณนายดวงประกายหายไปเมือ่ หันไปสัง่ งานกับลูกน้อง มยุราจึงหันมา ไหวไหล่กบั วศิน “เดีย๋ วพีจ่ ดั การของพวกนีเ้ อง หยกไปจัดการของทีเ่ หลือในห้องต่อเถอะ” บอก ด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้ววศินก็อุ้มลังกระดาษใบโตเดินลงไปกองรวมที่ชั้นล่าง ปล่อย ให้มยุรายืนอมยิม้ ท�ำตาปริบๆ ขณะมองตามแผ่นหลังกว้างอยูค่ นเดียว เพราะวศินน่ารักและอบอุ่นอย่างนี้ไงเล่า เธอจึงปลื้มเขานักหนา ถึงขนาด ตัง้ ปณิธานไว้แรงกล้าว่าหลังจากเรียนหนังสือจบ เธอจะเป็นเจ้าสาวของเขา แต่สดุ ท้าย ความสวยไม่เข้าตากรรมการ ความหวานไม่โดนใจวศิน เธอจึงซดน�ำ้ แห้วอกหักไปตาม ระเบียบ เมือ่ เขาบอกกับเธออย่างเต็มปากเต็มค�ำว่า คิดกับเธอแค่นอ้ งสาวเท่านัน้ ...

13

เฮ้อ นีค่ งเป็นประโยคคลาสสิกทีผ่ ชู้ ายมักใช้ปฏิเสธผูห้ ญิงสินะ แต่กด็ กี ว่าเหตุผล ทีว่ า่ เธอดีเกินไปนิดหนึง่ ล่ะนะ มยุราโยนเรื่องเก่าๆ ออกจากหัวสมองแล้วสวมบทบาทมดงานด้วยการ ‘ขน’ ทุกสิง่ ในห้องทีพ่ ออาศัยแรงของตนเองได้ พอจัดการถอดเตียงนอนแบบเจ้าหญิงออกหมด จนเหลือห้องโล่งๆ เธอจึงลงมารวมตัวอยูช่ นั้ ล่างของอพาร์ตเมนต์ อดไม่ได้ทจี่ ะแหงนหน้า มองตึกหลังเก่าทีส่ ร้างรายได้ให้ครอบครัวเป็นกอบเป็นก�ำมานานหลายสิบปี คงได้เวลากล่าวค�ำอ�ำลาอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ และต้อนรับบ้านพักบังกะโลหลังใหม่ ทีค่ ณ ุ นายดวงประกายไปขอเช่าจากลูกหนีเ้ งินกูท้ อี่ ยูใ่ กล้หาดขึน้ ชือ่ ของภูเก็ตแล้วสินะ พอถอนสายตาจากตึกหลังเก่าได้ มยุราจึงกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณอีกครัง้ คนงานหลายคนเริ่มนั่งพักตามร่มไม้ แต่หลายคนยังคงวุ่นวายกับข้าวของเครื่องใช้ โดยเฉพาะคุณนายดวงประกาย มยุราไม่สนใจอะไรมาก นอกจากข้ามไปฝั่งตรงข้าม หาข้าวกล่องในร้านสะดวกซือ้ มากินรองท้อง พอตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ อยู่บนโต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่อย่างเอร็ดอร่อย เท่านั้น คุณนายดวงประกายที่ถือพัดหางนกยูงโบกไปมาและเท้าสะเอวคอยบัญชาการ คนงานราวนางพญามดจึงหันขวับมาหาเธอทันที “ฉันนึกว่าแกไปสมัครงานทีโ่ รงแรมดาวแต้มเดือนแล้วซะอีก” “หนูยงั ไม่ตอบตกลงกับม้าเลยว่าจะเข้าท�ำงานทีน่ นั่ ” มยุราบอกเสียงเรียบ เขีย่ พริกแดงออกจากข้าวแล้วตักใส่ปากอีกค�ำ “ก็เห็นว่าให้ขนของไปไว้ทบี่ า้ นพักบังกะโลไม่ใช่หรือไง” มยุราไหวไหล่กบั ความเข้าใจของมารดา รีบเปลีย่ นเรือ่ งทันที “ม้ากินข้าวหรือยัง?”

“กินแล้ว เสร็จเรื่องนี้ยังไงแกต้องไปยื่นเอกสารไว้ก่อนนะ ฝากกับนายหัว จรัสชัยเอาไว้แล้ว ฉันไม่อยากให้เสียเครดิตคุณภูภทั ร” ลองคุณนายดวงประกายเรียก ชือ่ คุณพ่อสุดทีร่ กั ของเธอเต็มยศแบบนี้ งานนีค้ งยากทีจ่ ะเล่นตุกติก มยุรายกคิว้ ขึน้ สูง เมือ่ รูร้ ายละเอียดเพิม่ เติม “นีม่ า้ เล่นเส้นสายไม่มปี รึกษาลูกเต้าก่อนเลยเหรอคะ เกิดหนูไม่โอเคเปลีย่ นใจ กลับกรุงเทพฯดือ้ ๆ ล่ะ?” คราวนีม้ อื หนาใหญ่ของใครบางคนจับศีรษะเธอโยกเบาๆ อย่างรักและเอ็นดู “หยกไม่ไป คราวนีป้ า๊ ก็เข้าหน้ากับนายหัวจรัสชัยไม่ตดิ สิลกู ” ภูภัทรแทรกขึ้น พลางทิ้งตัวนั่งข้างบุตรสาวเพื่อพักเหนื่อย มยุราจึงส่งขวด น�ำ้ เย็นของเธอให้ดมื่ 14

อาคาเซีย

“ขอบใจ” “งานนีป้ า๊ ก็บา้ จีต้ ามม้าด้วยเหรอคะ?” คนดื่มน�้ำลดขวดน�้ำในมือลง “ไม่เห็นมีอะไรเสียหายเลยนี่นา งานนี้ลูกสาว สุดทีร่ กั ของป๊ามีแต่ได้กบั ได้” สายตาของภูภทั รมองเธอเหมือนมีเลศนัย มยุราจึงไหวไหล่ ในเมือ่ ประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยปากเช่นนี้ เธอก็จนถ้อยค�ำจะโต้แย้งเช่นกัน “ตกลงตามนัน้ ก็ได้คะ่ ยังไงก็อย่าลืมค่าจ้างทีต่ กลงกันไว้ดว้ ยนะ” เธอแบมือ กระดิกนิ้วส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปยังมารดาที่ถือพัดหางนกยูงโบกไปมาระหว่างดูคนงาน ล�ำเลียงเฟอร์นเิ จอร์ขนึ้ ท้ายรถ “รอให้งานส�ำเร็จก่อนแล้วค่อยมาเอา ฉันล่ะไม่ไว้ใจแกจริงจริง๊ ไม่รวู้ า่ น�ำ้ หน้า อย่างแกจะไปได้กนี่ ำ�้ ” คุณนายดวงประกายไม่วายหันมาค้อนควับให้กบั ลูกสาวคนเล็ก ทีน่ างมองว่าไม่เอาไหน แต่คนถูกสบประมาทกลับไม่สะทกสะท้าน “ม้าก็ดหู น้าสวยๆ ของหยกให้ดกี แ็ ล้วกันว่าจะไปได้กนี่ ำ�้ ไม่รลู้ ะ่ ผ่านเดือนครึง่ มาได้ ขอเบิกล่วงหน้าก่อนห้าหมืน่ ครบสามเดือนเมือ่ ไรค่อยจ่ายส่วนทีเ่ หลือ” มยุรา ลอยหน้าลอยตา คุณนายดวงประกายจึงหันมาเท้าสะเอวท�ำหน้ายุง่ ใส่ “งกจริงๆ เลย ไม่รวู้ า่ งกเหมือนใคร” “ก็เหมือนคุณ/ม้านั่นล่ะ” มยุราและภูภัทรสองพ่อลูกเอ่ยออกมาพร้อมกัน พากันหัวเราะคิกคักชอบใจ แต่แล้วมยุราต้องรีบเผ่นจากตรงนัน้ พร้อมกล่องข้าวทีย่ งั กิน ไม่หมดทันที เมือ่ คุณนายดวงประกายค้อนควับท�ำตาเขียวใส่ “หยกหนีกอ่ นนะป๊า” หันมายิม้ ทะเล้นให้ภภู ทั รเสร็จ เธอจึงหนีไปนัง่ กับวศิน ในศาลาพักร้อนซึง่ มีตน้ ถ้วยทองออกดอกสีเหลืองสะพรัง่ “พีอ่ นุ่ ขอหยกนัง่ ด้วย” เธอยิม้ หวานให้พชี่ ายข้างบ้าน แล้วหันไปท�ำหน้าทะเล้น ใส่คณ ุ นายดวงประกายทีเ่ ท้าสะเอวและชีห้ น้าเธอ... นาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องดังหนวกหูไปทัง้ ห้องไม่สามารถปลุกคนนอนขีเ้ ซาอย่าง มยุราซึง่ หลับเป็นตายให้ตนื่ ขึน้ มาได้ และสาเหตุทที่ ำ� ให้เธอขีเ้ กียจกว่าปกติกม็ าจากการ ย้ายข้าวของเมือ่ วาน กว่าจะจัดข้าวของจ�ำเป็นให้เข้าทีเ่ ข้าทางเวลาก็ลว่ งเข้ามาทีต่ หี นึง่ กว่า ดีนะทีค่ ณ ุ นายดวงประกายสัง่ ให้หยุดมือแค่นนั้ ก่อน มิเช่นนัน้ ไม่รวู้ า่ ป่านนีจ้ ะเป็นอย่างไร มยุราขยับตัวอย่างร�ำคาญเมือ่ เสียงดังแสบแก้วหูรบกวนการหลับพักผ่อน เธอยืน่ มือไปตบให้นาฬิกาปลุกหยุดร้องแล้วขดตัวอยูใ่ ต้ผา้ ห่มต่อ ทว่าเสียงร้องของนาฬิกาปลุก กลับดังขึน้ อีก 15

“อือ จะร้องอะไรนักหนานะ” เธองึมง�ำอย่างหงุดหงิดแล้วปฏิบัติเฉกเช่นเดิม แต่คราวนีก้ ลับไม่พบนาฬิกาทีต่ ำ� แหน่งเดิมอีกแล้ว นีเ่ องทีท่ ำ� ให้หญิงสาวขยับตัวลุกขึน้ “อุ๊ย!” เธอสะดุ้งโหยงอย่างตกใจเมื่อพบว่าคุณนายดวงประกายที่รักยืนถือ นาฬิกาปลุกซึง่ ยังส่งเสียงร้อง ท�ำหน้าตาบอกบุญไม่รบั ขณะถลึงตาดุมองเธอ “อรุณสวัสดิค์ ะ่ ม้า” เธอทักทายทัง้ ทีล่ มื ตาแทบไม่ขนึ้ ด้วยซ�ำ้ แต่ตอ้ งร้องโอ๊ยออก มาเบาๆ เมือ่ มือบางของคุณนายดวงประกายดึงแก้มของเธอซะก่อน “อรุณสวัสดิเ์ ตีย่ แกสิ ดูเวล�ำ่ เวลาบ้าง ตืน่ ได้แล้ว วันนีแ้ กต้องไปยืน่ ใบสมัครที่ โรงแรมไม่ใช่เหรอ?” หญิงสาวพยักหน้าคว้าเอานาฬิกาปลุกมากดปิดเสียงแล้วน�ำไปตัง้ ไว้ทโี่ ต๊ะตัวน้อยข้างเตียงอย่างเดิม “โธ่มา้ เพิง่ จะสิบโมงเอง โรงแรมยังไม่เปิดท�ำการหรอก” บอกจบมยุราจึงคว้า หมอนข้างมากอดท�ำท่าว่าจะล้มตัวนอนอีกสักตื่น แต่ก็ถูกคุณนายดวงประกายหยิก ต้นแขนให้อกี “โอ๊ยๆๆ เบาหน่อย เจ็บนะม้า” “ฉันหยิกก็ต้องการให้แกเจ็บไง ใครบอกแกว่าโรงแรมเปิดท�ำการตอนสิบโมง โรงแรมทีน่ เี่ ซอร์วสิ ลูกค้าตลอดยีส่ บิ สีช่ วั่ โมง ลุกขึน้ ไปอาบน�ำ้ อาบท่าแต่งตัวเดีย๋ วนีเ้ ลยนะ ฉันโทรไปคุยกับนายหัวจรัสชัยมาแล้ว เขาบอกให้แกมายืน่ เอกสารได้เลย” มยุราท�ำปากยื่นขณะลูบต้นแขนที่เป็นรอยแดงเพราะถูกคุณนายดวงประกาย หยิกเนื้อ แต่เธอก็ไม่เคยโกรธมารดาสุดที่รักหรอก ด้วยรู้อยู่ว่าคุณนายดวงประกาย รักเธอ แม้จะน้อยกว่ามยุเรศผูเ้ ป็นพีส่ าวไปสักนิด... ไม่สิ ต้องบอกว่าน้อยกว่าเยอะเลย ถึงได้ขยันจ�ำ้ จีจ้ ำ�้ ไช และเคีย่ วเข็ญให้เธอท�ำมาหากินเลีย้ งชีพตนเองแบบนี้ “วันนีเ้ ลยเหรอม้า?” เธอถามอย่างไม่ตนื่ เต้นเท่าไรนัก “ก็วนั นีเ้ ลยน่ะสิ อย่าโอ้เอ้ รีบไปอาบน�ำ้ แต่งตัวซะ ฉันช่วยรีดเสือ้ ผ้าให้แล้ว” มยุราท�ำปากยืน่ ไม่วายหาข้ออ้างอีก “แล้วข้าวของพวกนี้ล่ะคะ?” เธอพยักหน้าไปยังลังกระดาษซึ่งวางชิดผนังห้อง อีกหลายใบ “นัน่ ไม่ใช่ขอ้ อ้างเลยคุณหนูมยุรา” โดนคุณนายดวงประกายเรียกชือ่ เต็มและท�ำหน้าขึงขังใส่นนั่ ล่ะ มยุราจึงลุกขึน้ ไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน�ำ้ ทันที...

16

อาคาเซีย

2 รักแรกพบ แสงแดดแผดเผาผ่านก้อนเมฆสีขาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีครามคือสิ่งที่มยุรา เกลียดชังทีส่ ดุ ใช่วา่ เธอไม่ชนื่ ชอบความงามของธรรมชาติ แต่เพราะไม่ปลืม้ แสงแดด ร้อนแรงทีน่ ำ� ปัญหาเรือ่ งผิวคล�ำ้ เสียมาให้มากกว่า นัน่ จึงเป็นเหตุให้เธอพยายามหลีกเลีย่ ง สิง่ นีน้ กั แต่วนั นีม้ เี หตุสดุ วิสยั ทีต่ อ้ งออกจากบ้านจริงๆ ก็วา่ จะชิง่ เอาเงินค่ารถแท็กซีห่ นีไปเดินเทีย่ วห้างสรรพสินค้าเพือ่ ตากแอร์เย็นฉ�ำ่ พร้อมหาโปรแกรมหนังดูฆา่ เวลาไปพลางๆ แต่มยุราก็ทำ� สิง่ นีไ้ ม่ได้ ถึงอย่างไรคุณนาย ดวงประกายก็ตอ้ งรูข้ า่ วของเธอจากนายหัวจรัสชัยอยูด่ ี หญิงสาวไม่ใส่ใจอะไรมากนอกจาก โบกรถแท็กซี่แล้วบอกจุดหมายปลายทาง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ไอโฟนขึ้นมาเล่น เฟซบุก๊ ทีเ่ ธอติดอย่างงอมแงมต่อ ชญาดา บ.ก. บ้างาน > มยุรา หัชเทพินทร์ ‘ภาวะโลกร้อน อากาศเปลีย่ นแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพนะ’ มยุรากดถูกใจให้ขอ้ ความทีช่ ญาดาเพือ่ นรักโพสต์ให้บนหน้าเพจของเธอ แล้ว อ่านนัน่ อ่านนีไ่ ปเรือ่ ย รวมถึงดวงรายวันทีช่ ญาดาสรรหามาโพสต์ให้อา่ นเล่นๆ ว่า ‘สาวราศีกมุ ภ์ จะพบอุปสรรคจากการเดินทาง หน้าทีก่ ารงานราบรืน่ และมีเกณฑ์ ได้พบเนือ้ คู’่

17

มยุราอมยิ้มให้กับลูกแมวน่ารักที่ถูกจับมาแต่งตัวให้เข้ากับจักรราศี จากนั้น จึงเที่ยวกดถูกใจสถานะต่างๆ ที่เพื่อนๆ ในโลกออนไลน์ขยันโพสต์ พอเบื่อแล้วเธอ จึงมองออกไปนอกหน้าต่างเพือ่ ชมวิว พบว่าแสงแดดเจิดจ้าปานแผดเผาลึกถึงชัน้ เซลล์ผวิ ชั้นในสุดนั้นได้กลายเป็นครึ้มฟ้าครึ้มฝน และมีละอองฝนเปาะแปะ ส่วนพื้นถนนก็ เฉอะแฉะด้วยน�ำ้ ฝน ใช่วนั เดียวกันแน่เหรอ? มยุราบอกตัวเองว่าจะไม่ใส่ใจอะไรมากเลยหากไม่มสี ว่ นร่วมกับบรรยากาศเหล่านี้ อยูๆ่ รถแท็กซีเ่ จ้ากรรมทีเ่ ธอโดยสารมาดันเหยียบเบรกและจอดข้างทางดือ้ ๆ เธอได้ยนิ คนขับบ่นงึมง�ำเป็นภาษาถิน่ ขณะเปิดประตูลงจากรถ จากนัน้ จึงกลับเข้ามาในรถอีกครัง้ “คงต้องเปลีย่ นรถแล้วล่ะน้อง รถยางแตกไปต่อไม่ได้” มยุราได้แต่กลอกตาไปมากับความซวยทีไ่ ม่ได้เชือ้ เชิญให้รว่ มทางมาด้วย พอ จ่ายค่าโดยสารเสร็จเธอจึงเดินเข้าข้างทางชะเง้อคอยาวมองหารถแท็กซี่คันใหม่ หรือ มอเตอร์ไซค์รบั จ้างเพือ่ พาเธอไปส่งยังจุดหมายปลายทาง เพราะดูจากแผนทีใ่ นโทรศัพท์ โรงแรมทีว่ า่ อยูไ่ ม่ไกลจากทีน่ นี่ กั แต่เอาเข้าจริงซอยอันเงียบเหงาซึง่ เป็นทีต่ งั้ ของโรงแรม กึ่งรีสอร์ตชื่อดังกลับไม่มีรถผ่านมาสักคัน สุดท้ายแล้วมยุราจึงพึ่งพาสองขาของตัวเอง เดินฝ่าละอองฝนไป “เพราะม้าคนเดียว หนูถงึ ต้องมาล�ำบากแบบนี”้ มยุราบ่นพึมพ�ำไปตลอดทาง โดยใช้แฟ้มเอกสารบังละอองฝน แต่เหมือนสภาพอากาศจะสร้างปัญหาให้เธออีกแล้วล่ะ อยูๆ่ ลมเย็นได้หอบเอา ใบไม้ปลิวว่อนเต็มไปหมด มยุราคาดเดาไม่ได้วา่ ฝนจะตกแรงกว่านีอ้ กี ไหม สิง่ ทีเ่ ธอท�ำได้ ในตอนนีค้ อื มุง่ หน้าไปยังโรงแรมดาวแต้มเดือนให้เร็วทีส่ ดุ เท่านัน้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ บริเวณอีกครัง้ พอเห็นป้ายชือ่ โรงแรมใหญ่โต และสวยงามอยูต่ รงหน้า รอยยิม้ อย่างดีใจจึงปรากฏขึน้ ยังไม่ทนั จะเหยียบเข้าไปด้วยซ�ำ้ อยูๆ่ รถเก๋งแคมรีส่ ขี าวได้เหยียบเบรกกะทันหันเมือ่ สุนขั จรจัดวิง่ ตัดหน้ารถไป มยุรา เห็นถึงความเมตตาต่อสัตว์โลกของคนขับอยูห่ รอก แต่คงไม่ได้เมตตาเธอ เพราะเหตุการณ์ เมือ่ ครูท่ ำ� ให้นำ�้ ขังบนท้องถนนสาดกระเซ็นมาทีเ่ ธอจนเปียกชุม่ ! “อี๋” มยุราท�ำหน้าแขยงเมื่อน�้ำขี้โคลนติดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนของเธอ อีกทั้ง กระโปรงสีดำ� สัน้ เสมอเข่า ผ่าสูงให้สะดวกเวลาก้าวเดินนัน้ ก็พลอยเลอะเทอะไปด้วย เธอ สะบัดน�ำ้ ออกจากแขน ตัง้ ท่าเตรียมบริภาษเอาเรือ่ งคนขับตาถัว่ ทีก่ า้ วลงมาจากรถ แต่ พอได้เห็นอีกฝ่ายเต็มตาเท่านัน้ ล่ะ... โรคแพ้ความหล่อจึงก�ำเริบขึน้ มาทันที!

18

อาคาเซีย

มยุราพูดอะไรไม่ออกสักค�ำนอกจากยืนมองอีกฝ่ายตาค้างไปชั่วขณะ กระแส ไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นพล่านไปทัว่ ร่างกาย และหัวใจดวงน้อยของเธอก็กระตุกวูบสัน่ ไหวครา ได้สบตากับชายหนุม่ ใส่แว่นตากรอบใส เขาสวมเสือ้ เชิต้ สีขาวทับด้วยเสือ้ กัก๊ สีเทา ผูก เนกไทสีเขียว พร้อมรอยยิม้ ทรงเสน่ห์ ชนิดทีท่ ำ� ให้เธอต้องค้างอยูอ่ ย่างนัน้ ! “ขอโทษด้วยครับ ผมท�ำคุณเลอะหมดเลย เอ่อ... คุณไม่ได้รบั บาดเจ็บตรงไหน ใช่ไหม?” เสียงทุม้ ชวนฟังนัน้ ผ่านเข้าหูและทะลุออกไป มยุรายังจ้องอีกฝ่ายผ่านละอองฝน และไม่สามารถถอนสายตาออกไปจากใบหน้าหล่อเหลาราวรูปวาดชัน้ เลิศของจิตรกรเอก ของโลกนัน่ ได้เลย... ใครว่ารักแรกพบไม่มอี ยูจ่ ริง เธอประจักษ์แก่ตวั เองก็วนั นี้ วินาทีนลี้ ะ่ ผูช้ ายอะไร หล่อได้หล่อดี หล่อไม่มเี กรงใจชาวบ้านชาวช่อง หล่อมากซะจนเป็น อันตรายต่อหัวใจของผูท้ พี่ บเห็นอย่างเธอเชียวล่ะ เห็นทีแรกคิดว่าพีต่ กิ๊ เจษฎาภรณ์ซะอีก หากหัวใจวายตัง้ แต่ยงั สาว ใครจะรับผิดชอบล่ะเนีย่ “เอ่อ คุณโอเคอยูน่ ะ?” อีกครัง้ ทีพ่ ริ ณ ุ เอ่ยถามอย่างห่วงใย แต่คำ� ตอบเบาๆ จนเกือบเป็นกระซิบทีผ่ า่ น เข้าหูกท็ ำ� ให้เขาต้องยกคิว้ ขึน้ สูง แล้วเปลีย่ นเป็นอมยิม้ “หล่อ... มาก” “อะไรนะครับ?” คราวนีส้ หี น้าซีดขาวของหญิงสาวทีส่ งู แค่หวั ไหล่ของเขา แต่ดู มัน่ ใจในตนเองจึงแดงเรือ่ ขึน้ มา “ปะ...เปล่าค่ะ ไม่มอี ะไร” มยุรายิม้ หวานกลบเกลือ่ นความอายให้ตวั เอง เสหลุบ เปลือกตาต�ำ่ ลงหยุดอยูท่ หี่ น้าอกของชายหนุม่ แทน “ขอโทษด้วยครับ ผมไม่ทนั ระวัง เลยท�ำชุดสวยของคุณเลอะเทอะเลย” พออีกฝ่ายพูดถึงชุดสวย มยุราจึงหันมาสนใจตัวเองอีกครัง้ “โอ๊ย เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยมากเลยค่ะ” มยุราฉีกยิ้มหัวเราะแหะๆ ให้อีกฝ่าย ลืมไปเลยเชียวว่าเธอตัง้ ใจจะท�ำอะไรเขา ไม่รวู้ า่ โชคชะตาก�ำหนด หรือกามเทพแผลงศรรักใส่ ในเมือ่ ได้เจอคนทีท่ ำ� ให้ หัวใจเต้นแรง รูส้ กึ หวัน่ ไหวเมือ่ เข้าใกล้ มยุราจึงรีบเก็บรายละเอียดของเทพบุตรหนุม่ รูปงามตรงหน้าเอาไว้ทนั ที ไม่รลู้ ะ่ คืนนีเ้ ธอจะเก็บเอาเขาไปฝันต่อ ฝันอะไรดีนะ ให้เขา มาคุกเข่าขอเธอแต่งงานซะเลยเป็นไง มยุรายิม้ อย่างมีความสุข เพราะนัน่ จะเป็นความฝัน วิเศษสุดๆ ทีเ่ ธอฝันมาตัง้ แต่ตอนเป็นวัยรุน่ เลยเชียวล่ะ “แน่ใจนะครับ แต่ตอนนีค้ ณ ุ มอมแมมมาก ผมควรจะรับผิดชอบคุณนะ” 19

“ด้วยการแต่งงานใช่ไหมคะ? อุย๊ !” มยุรารีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีทเี่ ผลอ พูดความคิดของตนเองออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่เขากลับยิ้มเก๋ให้เธอหัวใจเต้น ตุม้ ๆ ต่อมๆ เล่นอีกสินา่ “คุณนีอ่ ารมณ์ดจี งั เชิญขึน้ รถก่อนดีกว่าครับ” พิรณ ุ ผายมือเชิญ พร้อมเก็บ แฟ้มเอกสารทีห่ ญิงสาวปล่อยทิง้ ลงพืน้ มาส่งให้ อดหัวเราะในล�ำคอไม่ได้ทเี่ ห็นเธอปล่อย มุกตลกได้นา่ รักขนาดนี้ “ขอบ... ขอบคุณค่ะ” มยุรายิม้ เขินรับแฟ้มมากอดไว้ จากนัน้ จึงเดินตามหลัง หนุม่ รูปงามทีเ่ ธอถูกชะตาแต่แรกเห็นไปขึน้ รถเก๋งแคมรีส่ ขี าวป้ายเขียวซึง่ จอดอยู่ มัวแต่ ปลื้มคนหล่อกับความมีน�้ำใจของเขานี่ล่ะ เธอจึงก้าวพลาดบนพื้นต่างระดับ และนั่น ก็ทำ� ให้เธอจับกบบนถนนในทันที “ว้าย!... โอ๊ย” มยุราอุทานด้วยความตกใจ ก่อนตามมาด้วยเสียงครางเบาๆ ด้วยความเจ็บ “ท�ำไมถึงซุม่ ซ่ามอย่างนีน้ ะมยุรา!” ต�ำหนิตนเองพร้อมกับพยายามทรงตัว ลุกขึ้น แต่เหมือนเธอจะประสบปัญหาเรื่องข้อเท้าแพลงเข้าแล้วล่ะ มยุราท�ำตาละห้อย มองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุม่ รูปงามทีก่ ำ� ลังจากไปกับละอองฝนบางๆ ไม่นะ... ได้โปรดเถอะกามเทพ หากส่งเขามาเป็นเนือ้ คูข่ องเธอ ก็อย่าให้เขาจาก เธอไปทัง้ อย่างนีเ้ ลย สิน้ ค�ำคร�ำ่ ครวญในใจ ผูน้ ำ� ทางไปยังรถเก๋งซึง่ จอดทิง้ ไว้จงึ หันหลังกลับมา พอ พบว่าหญิงสาวยังนัง่ พับเพียบเรียบร้อยอยูบ่ นถนน ท�ำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ เขาจึงรีบ วิง่ กลับมาด้วยสีหน้าตกใจพร้อมช่วยพยุงเธอให้ลกุ ขึน้ ทันที เพียงวางมือบางลงบนมือใหญ่อนั อบอุน่ เท่านัน้ กระแสบางอย่างจึงวิง่ พล่านไป ทัว่ ทัง้ ร่างกาย ในเสีย้ ววินาทีนมี้ ยุราไม่เพียงแต่คน้ พบว่ารักแรกพบมีอยูจ่ ริง เธอยังขีต้ ู่ ให้หนุม่ รูปงามทีไ่ ม่รจู้ กั แม้แต่ชอื่ ตรงหน้าเป็นเนือ้ คูท่ ฟี่ า้ ประทานให้มาในวันฝนตกแล้วล่ะ ใช่แล้ว... เขาคือเทพบุตรสายฝนของเธอ “ไหวไหมครับ?” ไม่ถามด้วยความห่วงใยอย่างเดียว พิรณ ุ ยังช่วยเก็บรองเท้า ส้นสูงสีดำ� ให้ดว้ ย แต่สาวน้อยคนนีก้ ลับทรุดฮวบไปกองกับพืน้ ถนนอีก ดูเหมือนว่าเธอ ก�ำลังมีปญ ั หากับข้อเท้าของตัวเองนะ “เจ็บ... เจ็บจังเลยค่ะ” เธอบอกเสียงแผ่วด้วยสีหน้าไม่สดู้ ี มีเสียงครางออกมา น้อยๆ ขณะพยายามใช้ขาเพียงข้างเดียวพยุงตัวเพือ่ รับน�ำ้ หนักของร่างกาย พิรณ ุ รีบนัง่ ชันเข่าตรวจดูบาดแผลให้ จึงพบว่านอกจากบาดแผลมีเลือดซิบที่หัวเข่าแล้ว บริเวณ ข้อเท้าขาวนวลนัน่ ยังมีรอยแดงจากทีล่ ม้ ลงไปบนพืน้ ถนนอีกด้วย “โอ๊ย” มยุราครางออกมา 20

อาคาเซีย

เมือ่ มือหนาสัมผัสข้อเท้าของเธอ แล้วอดมองใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ได้ ซึง่ สีหน้ามุง่ มัน่ ของ ชายหนุม่ น�ำ้ ใจงามยิง่ ท�ำให้มยุราหวัน่ ไหวมากกว่าเดิม เขาจะรู้ไหมนะว่าหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นผิดจังหวะจนแทบทะลุออกมา นอกอกอยูแ่ ล้ว เพราะเขาท�ำให้ความฝันของสาวช่างฝันอย่างเธอมีจนิ ตนาการขึน้ มาอีก จริงนะ เคยคิดเล่นๆ ว่าจะมีหนุม่ รูปงามมาคุกเข่าขอเธอแต่งงาน แล้วเรือ่ งนีก้ เ็ ป็นจริง ขึน้ มาได้ นีจ่ งึ เป็นครัง้ แรกในชีวติ ทีม่ ชี ายหนุม่ รูปงามตัวเป็นๆ มาคุกเข่าอยูต่ รงหน้า แม้ เขาจะไม่ได้ขอเธอแต่งงาน และทีน่ ไี่ ม่ใช่สถานทีส่ ดุ โรแมนติกในฝันของเธอก็ตามเถอะ! “ข้อเท้าน่าจะแพลง ขออนุญาตพาคุณไปทีร่ ถนะครับ” มยุราท�ำตาปริบๆ แล้วอีกฝ่ายทีแ่ ข็งแรงกว่าก็ชอ้ นข้อพับอุม้ จนเธอตัวลอยจากพืน้ แน่นอนว่ากิรยิ านัน้ สร้างความตกใจให้เธอเป็นอย่างมาก สิง่ ทีห่ ญิงสาวท�ำได้คอื วางแขน บนบ่าแข็งแล้วปล่อยให้เขาอุม้ ไปวางไว้ในรถฝัง่ ผูโ้ ดยสารข้างคนขับ มีรอยยิม้ ทรงเสน่ห์ เปือ้ นใบหน้าหล่อเหลา ก่อนยืน่ แฟ้มเอกสารทีเ่ ธอปล่อยทิง้ มาให้ จากนัน้ หนุม่ รูปงามที่ เธอไม่รจู้ กั แม้แต่ชอื่ จึงเดินอ้อมมาด้านคนขับ จังหวะนีเ้ องทีม่ ยุราอดหยิกเนือ้ ของตัวเอง ไม่ได้เพือ่ เรียกความมัน่ ใจว่าเธอไม่ได้ฝนั ไป “คุณพักอยูแ่ ถวนีเ้ หรอครับ?” พิรณ ุ หันมาถามสาวน้อยหน้าตาจิม้ ลิม้ ทีด่ นู า่ จะ อ่อนกว่าเขาเมือ่ สตาร์ตรถเรียบร้อย “เปล่าค่ะ ฉันก�ำลังมาสมัครงานทีโ่ รงแรมนี”้ “สมัครงาน?” สีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความแปลกใจเพราะบุคลิกของ หญิงสาวไม่นา่ ท�ำงานทางด้านนี้ แต่เขาไม่ได้ซกั ไซ้อะไร นอกจากพารถเลีย้ วเข้ามาใต้ถนุ โรงแรมซึ่งถูกจัดเป็นที่ส�ำหรับจอดรถลูกค้าโดยเฉพาะ “บังเอิญจังเลยนะครับ ผมก็ ท�ำงานทีน่ พี่ อดี” มยุราก�ำลังขยับปากจะถามต่อด้วยความสนใจ แต่เขาดับเครือ่ งยนต์ลงซะก่อน “เดีย๋ วเชิญคุณ... เอ่อ ผมยังไม่รจู้ กั ชือ่ คุณเลย” “หยกค่ะ” มยุรายิม้ หวานให้ ท�ำเอาอีกฝ่ายชะงักไปเลยเชียว “ครับ เดีย๋ วเชิญคุณหยกทางนีด้ กี ว่าครับ ขืนเข้าไปยืน่ ใบสมัครงานทัง้ อย่างนี้ เจ้าหน้าทีท่ นี่ อี่ าจจะไม่ตอ้ นรับคุณก็ได้” มยุราพยักหน้าเห็นด้วยกับค�ำแนะน�ำก่อนเปิดประตูก้าวลงจากรถ สารถีหนุ่ม รูปหล่อผูแ้ สนสุภาพมีนำ�้ ใจจึงรีบเข้ามาประคองเธออีก 21

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหวแล้ว” หญิงสาวปฏิเสธพร้อมถอดรองเท้าส้นเข็มสูงปรีด๊ ที่ ท�ำพิษข้อเท้ามาถือไว้ “น�ำทางเลยค่ะ” พิรณ ุ ยกคิว้ ขึน้ สูงด้วยความแปลกใจปนความประทับใจเมือ่ เห็นวิธแี ก้ไขปัญหา เฉพาะหน้าเป็นอย่างดีของหญิงสาวซึง่ ถูกชะตาแต่แรกเห็น พร้อมน�ำทางเข้ามาในโรงแรม เขาจึงพาเธอมายังห้องทีต่ ดิ ป้ายว่าส�ำหรับเจ้าหน้าทีพ่ นักงานเท่านัน้ “คุณหยกนัง่ รอตรงนีส้ กั ครูน่ ะครับ เดีย๋ วผมมา” ชายหนุม่ ยิม้ อบอุน่ มาให้แล้วผละไป ทิง้ มยุราให้มองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วย สายตาละห้อย จากนัน้ จึงหย่อนก้นลงบนเก้าอีต้ วั นุม่ ซึง่ วางชิดอยูก่ บั ก�ำแพงสีครีมภายใต้ แสงสีสม้ นวลตาของดวงไฟทีแ่ ยกออกมาจากห้องครัว อาจเป็นห้องพักส�ำหรับพนักงาน ใช้รบั ประทานอาหาร หรือท�ำอะไรสักอย่างก็ได้ เธอเห็นพนักงานในชุดฟอร์มสีเขียวอ่อน สวมสูทสีเทาหลายคนหันมามองเธออย่างสนใจ แต่มยุราก็ไม่สนใจอะไรมากไปกว่าการ วางหน้านิง่ ซึง่ เป็นสิง่ ทีเ่ ธอถนัด พอไม่มอี ะไรท�ำ เธอจึงหยิบโทรศัพท์ไอโฟนมาเข้าเฟซบุก๊ โพสต์บอกชญาดาเพือ่ นรักว่า มยุรา หัชเทพินทร์ > ชญาดา บ.ก. บ้างาน ‘อากาศเปลีย่ นแปลง ฉันเจอชายในฝันทีม่ ากับสายฝนแล้ว ***กรีด๊ สลบ*** เขาหล่อมากกก เข้าขัน้ หัวใจละลายเลยล่ะ สงสัยว่าฉันก�ำลังตกหลุมรักเขา >///<’ พอกระดี๊กระด๊าในโลกออนไลน์เสร็จมยุราจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพาย แล้วกวาดสายตามองบรรยากาศในห้องครัวขนาดใหญ่ซงึ่ มีพอ่ ครัว แม่ครัวชุดขาวสวม หมวกทรงสูงก�ำลังยุง่ วุน่ วายกับการปรุงอาหาร ก่อนล�ำเลียงส่งให้ลกู ค้า มยุรารูส้ กึ ว่านีเ่ ป็นโอกาสดีโดยแท้ทเี่ ธอได้สำ� รวจสถานทีจ่ ริงก่อนเข้าท�ำงาน จาก ทีเ่ ห็น โรงแรมกึง่ รีสอร์ตภายใต้นามดาวแต้มเดือนสาขาแม่ ใหญ่โตกว่าทีเ่ ธอจินตนาการ เอาไว้มาก และไม่แปลกใจอะไรเลยหากเจ้าของที่นี่คือ ‘นายหัวจรัสชัย พันธ์นาม’ เจ้าพ่อธุรกิจผูม้ อี ทิ ธิพลและเป็นทีร่ กั ของคนพืน้ ที่ หรือแม้แต่คนในครอบครัวของเธอเอง อึดใจเดียวเท่านัน้ เทพบุตรสายฝนในชุดขาวทีท่ ำ� ให้เธอมอมแมมไปทัง้ ตัวจึงกลับมาพร้อม กล่องปฐมพยาบาลและเสือ้ คลุมตัวโคร่งสีออ่ น “เอาเสื้อไปเปลี่ยนก่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวไม่สบายเอา ส่วนเสื้อคุณ ผมจะ จัดการให้แม่บา้ นไปซักอบแห้งให้ เดีย๋ วเดียวก็เสร็จ” 22

อาคาเซีย

มยุราเงยมองหน้าหล่อเหลาของเทพบุตรรูปงามทีแ่ สดงความรับผิดชอบเธออย่าง ถึงทีส่ ดุ คิดในใจเล่นๆ ว่าจะดีกว่านีน้ ะ ถ้าเปลีย่ นให้เขาไปซักผ้าทีบ่ า้ นของเธอชนิดถาวร เลย แค่คดิ ถึงภาพนัน้ ก็จกั๊ จีห้ วั ใจซะแล้ว “โอ๊ยไม่เป็นไรค่ะ นิดหน่อยเอง ฉันแค่มายืน่ เอกสารเฉยๆ เดีย๋ วก็กลับแล้วล่ะ” มยุราแจงเหตุผลแล้วรับเอาเสือ้ คลุมตัวใหญ่มาสวมทับตัวทีเ่ ปือ้ น “แค่นกี้ ห็ มดเรือ่ งแล้ว ค่ะ” เธอยิม้ หวานให้อกี ฝ่ายสบายใจ แต่สหี น้าของพิรณ ุ ยังเปือ้ นความกังวล สุดท้ายเขาก็พยักหน้าตามใจ จากนัน้ จึง เปิดกล่องปฐมพยาบาลแล้วนัง่ ชันเข่าท�ำแผลทีห่ วั เข่าให้เธอ มยุรามองกิรยิ านัน้ ด้วยความ ปลืม้ ปีติ เรือ่ งจริงใช่ไหม นีพ่ อ่ เทพบุตรสุดหล่อคุกเข่าให้เธอเป็นครัง้ ทีส่ องในรอบวัน! กลับถึงบ้านก่อนเถอะ เธอจะเม้าท์เรือ่ งนีใ้ ห้ชญาดาฟัง รับรองว่าแม่เพือ่ นรักต้องอิจฉา เธอแน่ ระหว่างนัน้ มยุราจึงส�ำรวจเก็บรายละเอียดของเทพบุตรผูม้ ากับสายฝนคร่าวๆ เรือนผมสีดำ� สนิทดูยงุ่ ๆ เพราะเพิง่ ผ่านละอองน�ำ้ ฝนมานัน้ ท�ำให้วงหน้าคมเข้ม เซ็กซีช่ วนมอง คิว้ เรียวยาวสีเดียวกับเรือนผมหนาได้รปู สวย แต่ทสี่ ะดุดตาเห็นจะเป็น ดวงตาคมแฝงฝังความอบอุน่ อ่อนโยน ชนิดทีว่ า่ แค่เห็นครัง้ แรกก็หวัน่ ไหวหัวใจเต้นแรง มยุรายิม้ อย่างชืน่ ชมกับความหล่อเหลาอันลงตัวราวภาพวาด จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า และริมฝีปากอมชมพูหยักได้รปู ทีผ่ หู้ ญิงบางคนต้องอาย... เธอหยุดสายตาซุกซนไว้ทรี่ มิ ฝีปากซึง่ มีหนวดเขียวครึม้ ขึน้ อยูบ่ างตา “แสบหน่อยนะครับ” กระแสเสียงที่ผ่านเข้าหูมยุรายังทุ้มนุ่มลึกชวนฟัง แต่ พอสัมผัสกับแอลกอฮอล์ลา้ งแผลเท่านัน้ อาการเพ้อฝันจึงเป็นอันตรธานหายกลายเป็น สะดุง้ ในทันที! “อุย๊ ” เธอกัดฟันส่งเสียงครางออกมาพร้อมจิกเล็บลงบนฝ่ามือด้วยความแสบ ขณะที่มือหนายังยุ่งอยู่กับอุปกรณ์ในกล่องปฐมพยาบาล มยุราก็อดค้อนใส่ เทพบุตรของเธอไม่ได้ ด้วยโทษฐานที่เขาท�ำให้เธอเจ็บและแสบ นี่ถ้าไม่หล่อนะ เธอ จะโกรธเขาจนลูกชายคนโตบวชเลยล่ะ แต่บงั เอิญว่าหล่อเข้าตากรรมการนีส่ .ิ .. เธอจึง กัดฟันให้อภัยได้ ระหว่างพันข้อเท้าทีแ่ ดงช�ำ้ นีเ่ อง เสียงของใครคนหนึง่ จึงดังแทรกขึน้ “มีอะไรให้คณ ุ พีช่ ว่ ยไหมคะ คุณน้องฝน?” พ่อครัวหน้าดุมหี นวดหนาบนใบหน้า ที่สนใจเธอแต่แรกเห็นเดินเข้ามาในห้อง ทั้งค�ำพูดกับกิริยากระตุ้งกระติ้งกระเดียดไป ทางผูห้ ญิงนีเ้ องทีท่ ำ� ให้มยุรายกคิว้ ขึน้ สูง ก่อนมองหน้าเทพบุตรตรงหน้าทีถ่ กู เรียกด้วย ชือ่ ของผูห้ ญิง 23

“ไม่เป็นไรครับพีเ่ ปรม เรียบร้อย เอาล่ะทีนคี้ ณ ุ หยกลองขยับข้อเท้าดูนะครับ ว่ายังเจ็บไหม?” ชายหนุม่ ยิม้ อ่อนโยนให้ แล้วเก็บอุปกรณ์ใส่กล่อง จะว่าอคติไปไหม มยุราคิดว่าพ่อครัวหนวดเหล็กรูปร่างใหญ่โตก�ำลังจิกสายตาไม่พอใจมาให้เธอ แต่เธอ ก็แกล้งท�ำเป็นไม่รไู้ ม่ชซี้ ะ “ดีขนึ้ แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมาก” เธอบอกเสียงแผ่วเบา ยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้า มยุรารู้สึกว่ารอยยิ้ม ของเธอจะท�ำให้เทพบุตรสายฝนมองตาค้างไปเลยเชียวล่ะ... และสายตาของเขาก็ทำ� ให้ เธอเขินอายทุกทีสนิ า่ “อะแฮ่ม แล้วเรือ่ งเค้กทีพ่ ฝี่ ากคุณน้องฝนจัดการถึงมือลูกค้าแล้วใช่ไหมคะ?” เปรมศักดิ์จกิ สายตาแล้วเกาะไหล่แข็งแรง ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้ทันทีเมื่อเห็นว่า พิรณ ุ มัวแต่สนใจผูห้ ญิงตรงหน้ามากกว่า “เรียบร้อยแล้วครับ ผมส่งให้ถึงมือลูกค้าเลย” พิรุณยิ้มขยาด พลางแกะ มือหนาของเชฟมือหนึง่ ของโรงแรมออกอย่างสุภาพ “ท�ำได้ดีมากเลยค่ะคุณน้องฝน มามะ พี่เอมี่ให้รางวัล” เปรมศักดิ์ประคอง ใบหน้าหล่อเหลาท�ำท่าว่าจะจุมพิตดื้อๆ ชายหนุ่มอุทานอย่างตกใจพยายามขัดขืน สุดแรงเกิด ซ�ำ้ ยังเอามือยันใบหน้าทีร่ กไปด้วยหนวดเคราของเปรมศักดิ์ พ่อครัวหัวใจแหวว ให้ออกห่าง แต่กส็ แู้ รงเปรมศักดิไ์ ม่ได้ “พีเ่ ปรมเล่นบ้าอะไรเนีย่ ! พีก่ อ้ ย พีอ่ วิ๋ ช่วยผมด้วย พีเ่ ปรมจะปล�ำ้ ผมอีกแล้ว” พอท�ำอะไรไม่ได้พิรุณจึงรีบตะโกนขอความช่วยเหลือจากลูกน้องคนอื่นๆ นั่นล่ะ เปรมศักดิจ์ งึ สะบัดสะบิง้ ปึง่ งอนพร้อมเชิดหน้าใส่ “แหม เอมีแ่ ค่ลอ้ เล่น คุณน้องฝนไม่เห็นต้องจริงจังเลย” “แต่ผมไม่ชอบเล่นอะไรแบบนี้นี่ครับ ดูสิ พี่เปรมท�ำผมขนลุก” พิรุณให้ดู ขนแขนที่ลุกชัน หยิบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาเช็ดเหงื่อด้วยสีหน้าซีดเผือด จากนัน้ จึงหันมายิม้ แหยๆ ให้หญิงสาวทีม่ องหน้าเปรมศักดิส์ ลับกับหน้าของเขา เปรมศักดิท์ ชี่ อบแทะโลมพิรณ ุ เป็นชีวติ จิตใจกระหยิม่ ยิม้ ย่องกับสายตาทีเ่ ปลีย่ น ไปของหญิงสาว พอได้ทจี งึ แกล้งเอาคางมาเกยบนไหล่หนาของพิรณ ุ ไว้อกี แน่นอนว่า พิรณ ุ รีบขยับตัวออกห่างในทันที “รบกวนช่วยยืนให้หา่ งๆ ผมได้ไหมพีเ่ ปรม หรือมีอะไรก็รบี ๆ ไปท�ำเถอะ” “แหม แตะนิดแตะหน่อยความหล่อไม่บุบสลายหรอกค่ะ แล้วนี่ใครล่ะคะ หน้าตาไม่คุ้นเลย เอมี่แค่วานให้คุณน้องฝนเอาเค้กไปให้ลูกค้าเดี๋ยวเดียว กลับมามี 24

อาคาเซีย

ลูกชะนีหอ้ ยติดมาได้ยงั ไงคะเนีย่ ?” ไม่ถามอย่างเดียวเปรมศักดิย์ งั จิกสายตามาทีม่ ยุรา อีกครัง้ พร้อมกับย่นจมูกใส่ “นีเ่ พือ่ นผมเองครับพีเ่ ปรม” พิรณ ุ แนะน�ำคร่าวๆ “อ้อ... เป็นเพือ่ นก็แล้วไป เอมีค่ ดิ ว่าคุณน้องฝนนอกใจคุณพีแ่ ล้วซะอีก” ไม่เพียงค�ำพูดหยอกล้อและท�ำสะดีดสะดิง้ เปรมศักดิห์ รือทีร่ จู้ กั กันในนามเอมี่ เชฟมือหนึง่ ของโรงแรมดาวแต้มเดือนยังย่นจมูกเชิดหน้าใส่มยุราด้วย “พีศ่ กั ดิก์ พ็ ดู เล่นไปนูน่ เดีย๋ วคุณหยกก็เข้าใจผมผิดพอดี” พิรณ ุ ส่ายหน้า เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เปรมศักดิ์จะหยอกล้อและแทะโลมเขาอยู่เป็นประจ�ำ เพราะความสนิทสนมและรูจ้ กั กันตัง้ แต่เด็กๆ นัน่ ล่ะ อีกทัง้ เปรมศักดิย์ งั เป็นเพือ่ นสนิท ของคุณแม่เขาด้วย พิรณ ุ จึงไม่ใส่ใจอะไรมาก บางครัง้ อารมณ์ดกี เ็ ล่นด้วย บางครัง้ ก็ ปล่อยไหลตามน�ำ้ หรือบางครัง้ ก็มตี อ่ ต้านบ้างถ้าเปรมศักดิเ์ ล่นมากเกินไป ซึง่ พนักงาน ในโรงแรมจะคุน้ ชินกับเรือ่ งนีเ้ ป็นอย่างดี แต่สำ� หรับสาวน้อยตากลมผมยาวเป็นลอนสวย เหมือนตุก๊ ตาทีม่ องเขาแล้วท�ำตาปริบๆ นีส่ ิ จะคิดอย่างไรกับเรือ่ งนีบ้ า้ งก็ไม่รู้ “เอ่อ... ฉันรบกวนคุณมากแล้ว คิดว่า... ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ” มยุรา ยิ้มแหยให้ เมื่อรู้ว่าพ่อเทพบุตรสายฝนที่เธอปลื้มหนักหนากลายเป็นชาวสีม่วงไปแล้ว ตอนนี้เธออยากกัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้กระซิกๆ ให้หน�ำใจด้วยซ�้ำ ที่เขาท�ำให้ความฝัน สวยงาม และหัวใจดวงน้อยของเธอแตกสลายภายในพริบตา “คุณหยกไม่ยนื่ เอกสารสมัครงานก่อนเหรอครับ?” “จริงด้วย... ลืมสนิทเลย” เธอยกมือเกาใบหูแก้เก้อ ชายหนุม่ จึงส่งยิม้ ชนิดที่ ท�ำให้เธอหัวใจเต้นแรงอีก “งัน้ ให้ผมพาคุณไปทีป่ ระชาสัมพันธ์ดกี ว่า เสร็จธุระแล้วผมจะได้พาคุณไปส่งบ้าน ด้วย” พิรณ ุ อาสาอย่างเต็มใจ ส่งรอยยิม้ ทรงเสน่หม์ าให้หวั ใจของสาวช่างฝันหวัน่ ไหว เล่นอีก มยุราบอกตัวเองว่าเธอจะตกลงทันทีถา้ ไม่ผา่ นเหตุการณ์เมือ่ ครู่ แต่เมือ่ ได้เห็น อะไรมากขึน้ ตาสว่างขึน้ งานนีค้ งต้องปฏิเสธประกาศยกธงขาวยอมอกหัก ไม่เอาดีกว่า... ถึงเธอจะเป็นโรคแพ้ความหล่อเข้าขัน้ รุนแรง ถึงผูช้ ายรูปงามตรงหน้าจะหล่อตรงสเปกทุกอย่าง ถึงเขาจะคุกเข่าให้เธอถึงสองครัง้ สองคราในวันเดียวและแสดงตัวเป็นสุภาพบุรษุ แต่เธอก็ไม่ปลืม้ ด้วยหรอกหากเขาจะเป็นพวกรักร่วมเพศ!

25

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นฉี้ นั ก็รบกวนคุณมากแล้ว ขอบคุณมากนะคะ” มยุรายิม้ เจือ่ น คว้าเอกสารแล้วเดินกะเผลกกลับออกจากห้อง โดยไม่หนั ไปมองเทพบุตรสายฝนทีเ่ ธอ เสียดายความหล่อแทบขาดใจอีก

26

อาคาเซีย

3 คู่อริ

ชญาดาระเบิดเสียงหัวเราะราวต่อมหัวเราะแตก หลังจากฟังเรือ่ งราวทัง้ หมดที่ แม่เพือ่ นรักโพสต์บนเฟซบุก๊ จนมยุราต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู รอเพือ่ นรักของเธอ หยุดหัวเราะแล้วนัน่ ล่ะ จึงกรอกเสียงจริงจังตอบโต้กลับไป “จะข�ำอะไรกันนักหนา คนก�ำลังอกหักอยูน่ ะยะ” มยุราท�ำเสียงหงุดหงิด “โถๆ คุณหนูมยุราผูน้ า่ สงสาร จะมีความรักกับเขาทัง้ ทีดนั ไปตกหลุมรักพวก เก้งกวางเข้า ไม่มองให้ดๆี เอง แบบนีส้ มควรเห็นใจดีไหมเนีย่ ” แทนที่ชญาดาจะปลอบใจ แต่แม่เพื่อนรักกลับหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง แล้ว สรรหาค�ำปลอบใจมาให้มยุราต้องเซ็งอารมณ์ “เอาเข้าไป ฉันจะรูไ้ หมล่ะว่าไอ้หน้าตาหล่อๆ ยีห่ อ้ นัน้ จะเป็นเกย์” ชญาดาซึง่ เป็นลูกสาวเจ้าของส�ำนักพิมพ์และขึน้ แท่นเป็นบรรณาธิการสาวส่ายหน้า

“ยี่ห้อไหนก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละถ้าขึ้นชื่อว่าผู้ชาย คิดซะว่าฟาดเคราะห์ไป ก็แล้วกัน ดีแล้วทีแ่ กไหวตัวได้ทนั ไม่งนั้ น�ำ้ ตาเช็ดหัวเข่าทีหลังจะสาหัสยิง่ กว่านีอ้ กี ” “เฮ้อ... แต่ฉนั เสียดายความหล่อจริงๆ นะ นีถ่ า้ เป็นแมนเต็มตัวล่ะก็ ฉันจะชิง คุกเข่าขอหมอนัน่ แต่งงานจริงด้วย” มยุราท�ำตาละห้อย ขณะมองเสือ้ คลุมสีออ่ นทีพ่ บั และวางอยูบ่ นโต๊ะตัวเล็กข้างโคมไฟ “ก็แต่งซะเลยสิ หมอนัน่ ชิงคุกเข่าให้แกสองครัง้ แล้วไม่ใช่เหรอ” ชญาดาไม่วาย แหย่เล่นอีก “สองครัง้ นัน่ ไม่นบั ถือเป็นโมฆะย่ะ” มยุรารีบปฏิเสธ พร้อมย่นจมูก ชญาดาจึงหัวเราะคิกคักใส่โทรศัพท์มาอีก “คิดอะไรมากวะ อย่างน้อย ประสบการณ์ครั้งนี้ก็ท�ำให้แกเรียนรู้ผู้ชายมากขึ้น สอนให้แกรอบคอบและไม่ใจง่ายไง คราวหน้าคราวหลังเจอคนหล่อถูกสเปกทีไ่ หน แกจะได้ไม่ตกหลุมรักง่ายๆ อีก” 27

“แต่ฉันถูกชะตากับเขาจริงๆ นะ รู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อนยังไงก็ไม่รู้” มยุราไม่วายโอดครวญ “เอาเข้าไป เฮ้อ โรคแพ้ความหล่อของแกนีบ่ กพร่องได้ไม่ดคู นจริงๆ เลย นี่ ถ้าพ่อเทพบุตรเก้งกวางที่แกเจอเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมก็ว่าไปอย่าง แกจะเสียดาย ท�ำไมวะก็แค่พนักงานขับรถของโรงแรมธรรมดาๆ คนหนึง่ ” ชญาดาปลอบใจอีก “ก็เสียดายความรูส้ กึ ไง แกไม่รอู้ ะไร ฉันไม่เคยรูส้ กึ รุนแรงกับผูช้ ายคนไหนเท่า รายนีม้ าก่อนเลย กับพีอ่ นุ่ ก็ไม่ใช่แบบนี”้ “กับเกย์เนีย่ นะ” ถ้อยค�ำสวนกลับมาของชญาดาทิม่ แทงใจด�ำอย่างจัง มยุราจึงรับเสียงอ่อยในล�ำคอ “อือ” ชญาดาถอนหายใจออกมายาวแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นว่าบรรยากาศก�ำลัง ตึงเครียด “แล้วเรือ่ งงานเป็นไงบ้างล่ะ?” “ยืน่ เอกสารทิง้ ไว้เฉยๆ แต่ฉนั เจอยัยช้างเผือกทีน่ นั่ ว่ะ” ยัยช้างเผือกทีม่ ยุราเอ่ยถึงคือ ‘พัชนี ทิวช้างเผือก’ หรือ ‘ปิน่ ’ เพือ่ นร่วมห้องเรียน สมัยคอนแวนต์ซงึ่ เป็นคูอ่ ริตลอดกาลทีเ่ ธอไม่เคยเอาชนะได้เลยสักครัง้ ... ไม่สิ เธอเคย ชนะเพียงครัง้ เดียว ตอนทีไ่ ด้รบั เลือกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขันแกะสลักผลไม้ แล้วคว้าเอาใบประกาศพร้อมรางวัลชนะเลิศมาเย้ยคูอ่ ริคนนีน้ ลี่ ะ่ แต่เรือ่ งอืน่ แพ้ราบคาบ ทัง้ เรียน ทัง้ กิจกรรม ไม่เว้นแม้แต่เรือ่ งหัวใจ “ยัยนัน่ ถูกสร้างขึน้ มาเพือ่ เป็นมารคูบ่ ารมีของแกจริงๆ เลยว่ะ” มยุราย่นจมูกนิดหนึง่ กับถ้อยค�ำของชญาดา “เมือ่ ก่อนยัยนัน่ อาจจะชนะฉันได้นะ แต่ตอนนีฉ้ นั เอาชนะยัยนัน่ ได้แล้วล่ะ” “แกเนีย่ นนะชนะยัยปิน่ ?” ชญาดาถามอย่างไม่เชือ่ หูสกั เท่าไร เพราะเท่าทีจ่ ำ� ได้ มยุราไม่เคยเอาชนะพัชนีสกั ครัง้ มยุราไม่เคยสอบได้ทหี่ นึง่ ของห้อง เต็มทีก่ แ็ ค่ตดิ หนึง่ ในสิบของห้องเท่านัน้ ซึง่ ผิดกับพัชนี ทีค่ ว้าอันดับหนึง่ ของห้องเรียนมาครองถึงหกเทอม ซ้อน เรือ่ งท�ำกิจกรรมชมรมยิง่ ไม่ตอ้ งพูดถึง มยุราซึง่ เสียเปรียบเรือ่ งความสูงจึงได้คทา ไม้รองไปถือ ขณะทีพ่ ชั นีซงึ่ มีความสวยโดดเด่นไม่เป็นสองรองใครได้รบั เลือกให้ครอง คทาไม้หนึง่ เดินเฉิดฉายน�ำหน้าขบวนดุรยิ างค์ ยังไม่นบั กีฬา และเรือ่ งอืน่ ๆ ทีค่ นทัง้ คู่ ตัง้ หน้าตัง้ ตาแข่งขัน เป็นไม้เบือ่ ไม้เมามาตลอด “เออสิ ตอนนีฉ้ นั เรียนจบก่อนยัยนัน่ ไง เห็นว่ายังเป็นนักศึกษาฝึกงานทีโ่ รงแรม อยูเ่ ลย” มยุราอธิบายเพิม่ เติม 28

อาคาเซีย

“โรงแรมทีแ่ กก�ำลังจะเข้าไปท�ำงานเนีย่ นะ?” “อะฮะ” มยุราท�ำเสียงในล�ำคอ “สนุกแล้วไงคุณหนูมยุรา” ชญาดาหัวเราะเห็นเป็นเรือ่ งตลกขบขันไป แต่มยุรา กลับกลอกตาไปมา “เซ็งบรมสิไม่วา่ พอเจอหน้ายัยนัน่ ฉันล่ะอยากเผ่นกลับกรุงเทพฯเลยว่ะ” “เฮ้ หนีกไ็ ม่แน่จริงสิวะ แกจะกลัวอะไรกับอีแค่เด็กฝึกงาน” “ไม่ได้กลัว แต่ ‘อีแค่’ เด็กฝึกงานของแกคือยัยพัชนี ศัตรูหวั ใจหมายเลขหนึง่ ของฉันเลยนะ แกไม่รอู้ ะไร ตอนทีฉ่ นั ยืน่ ใบสมัคร ยัยนัน่ เพิง่ เลิกงานพอดี พีอ่ นุ่ ก็เลย ไปรับยัยนัน่ กลับบ้าน พอเห็นฉันเท่านัน้ ล่ะ ยัยนัน่ รีบออดอ้อนออเซาะพีอ่ นุ่ ซะเสียงหวาน หยดย้อยใส่เชียว แต่นนั่ ไม่ทำ� ให้ฉนั แค้นเท่ากับยัยนัน่ มองฉันตัง้ แต่หวั จรดเท้า เข้าใจ ไหมว่ามันเย้ยฉันด้วยสายตา แกเข้าใจไหม” มยุราใส่อารมณ์เต็มที่ขณะเล่าเรื่อง พอนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อเย็นก็ท�ำให้ เธอของขึน้ สินา่ ล�ำพังแค่พชั นีทำ� หวานใส่วศินยังพอท�ำเนา เธอไม่รสู้ กึ อะไรหรอกเพราะ เป็นเรือ่ งปกติที่เห็นมานานตั้งแต่สมัยเรียนคอนแวนต์ แต่ที่ทนไม่ได้เห็นจะเป็นสายตา เย้ยหยันของพัชนีทสี่ ง่ ให้เธอนัน่ ล่ะ ก็เธอในตอนนัน้ ก�ำลังมอมแมมได้ที่ เนือ้ ตัวดูได้ซะ ทีไ่ หนเล่า “เออๆ เข้าใจว่ะ แล้วใครบอกฉันวะว่ายัยปิน่ เลิกกับพีอ่ นุ่ ไปแล้ว” “ฉันนีล่ ะ่ ก็คบๆ เลิกๆ น่ะ พีอ่ นุ่ บอกฉันเองว่ายัยช้างเผือกเป็นรักแรกพบ ของเขา” ได้ยนิ เท่านัน้ ชญาดาจึงท�ำเสียงคลืน่ ไส้ทนั ที “แหวะ จะอ้วก ขนาดฉันเป็น บ.ก. ท�ำนิยายรัก ยังไม่เคยเจออะไรทีเ่ ลีย่ นเท่านีม้ าก่อนเลย” มยุราหัวเราะคิกๆ “นีย่ งั เล่าไม่หมดนะ ถ้าจ�ำไม่ผดิ รูส้ กึ ว่าจะเลิกกันไปสามครัง้ แล้วล่ะ เฮ้อ พีอ่ นุ่ ก็ไม่รจู้ กั เข็ดกับยัยนีซ่ ะทีเนอะ” “เออ เหมือนแกไง คอยติดตามข่าวสารของคนคูน่ อี้ ยูน่ นั่ แหละ ปล่อยๆ ไปบ้าง เถอะหยกเอ๊ย ชีวติ แกใช่วา่ จะมีแต่พอี่ นุ่ ซะทีไ่ หนเล่า” “แล้วใครว่าฉันตามข่าวล่ะ แค่รเู้ ห็นโดยบังเอิญเท่านัน้ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้รกั พีอ่ นุ่ แบบนัน้ แล้วล่ะ ฉันตัดพีอ่ นุ่ ออกจากหัวใจตัง้ นานแล้ว ถึงได้อยากหนีไง เฮ้อ เจอ แบบนี้เซ็งบรมเหมือนกัน” มยุราบ่นพึมพ�ำเป็นหมีกินผึ้ง ชญาดาพลอยถอนหายใจ ให้กบั น�ำ้ เสียงเหนือ่ ยหน่ายนัน่ อีก 29

“เอาน่า ยัยปิ่นไม่ตามหลอกหลอนแกไปตลอดชีวิตหรอก ทนๆ เอาหน่อย เด็กฝึกงานท�ำงานไม่นานเท่าไรหรอก ไม่กวี่ นั ก็ไปแล้ว คิดซะว่าเป็นเรือ่ งท้าทายทีแ่ กต้อง ก้าวข้ามไปให้ได้ เพือ่ พิชติ เงินแสนของคุณนายดวงประกายก็แล้วกัน” “ได้ ฉันจะพยายาม” “ไม่ใช่แค่พยายาม แต่แกต้องเอาชนะยัยนัน่ ให้ได้ดว้ ย สักครัง้ ก็ยงั ดีนะยัยหยก เก็บไว้เป็นถ้วยรางวัลเกียรติยศกูห้ น้าให้กบั แกทีไ่ ม่เคยชนะยัยนัน่ ได้สกั ครัง้ ไง” เจริญจริงแม่เพือ่ นรัก ขยันซ�ำ้ เติมปมด้อยของเธอซะเหลือเกิน มยุราจึงย่นจมูก “เคยชนะแล้วครัง้ หนึง่ ตอนทีไ่ ด้รบั เลือกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแกะสลัก ผลไม้ไง” “พอแกเก็บตัวฝึกฝีมอื พีอ่ นุ่ ก็เลยถูกยัยปิน่ งาบไปเลย” ชญาดาเสริมให้อกี “แกนีข่ ยันให้กำ� ลังใจฉันจริงนะ” มยุรากัดฟันพูดประชด ชญาดาจึงหัวเราะ “เออๆ เอาเป็นว่าฉันเอาใจช่วยก็แล้วกัน ได้เงินจากคุณนาย ดวงประกายก็ขนึ้ มาทีก่ รุงเทพฯเลยนะ ฉันจะเปิดแชมเปญฉลองชัยชนะให้แกเอง” “ได้ เอาขวดทีเ่ ตีย่ แกหวงทีส่ ดุ ด้วยนะ” มยุราไม่วายต่อรอง “โอเค เดีย๋ ววางสายแค่นกี้ อ่ นนะ ฉันต้องอ่านต้นฉบับอีก” “อือ ราตรีสวัสดิ”์ มยุราบอกสัน้ ๆ รอให้สญ ั ญาณโทรศัพท์ตดั ไปแล้วจึงผ่อน ลมหายใจออกมายาว เธอไม่ได้คาดหวังอะไรกับเรื่องเลี้ยงฉลองหรอก แต่ที่หนักใจ เห็นจะเป็นเรือ่ งฝึกงานทีโ่ รงแรมดาวแต้มเดือนมากกว่า แค่คดิ ว่าต้องเจอหน้าพัชนีตวั แสบ อีกครัง้ เธอก็สยองซะแล้ว พอล้มแผละบนเตียงนุ่มสีฟ้าพาสเทลสไตล์เจ้าหญิงได้แล้วก็ปรายตาไปมอง เสื้อคลุมตัวใหญ่ซึ่งมีกลิ่นโคโลญหอมอ่อนๆ ที่เธอจ�ำได้ติดจมูกด้วยความเสียดาย อีกครัง้ มยุราย่นจมูกน้อยๆ เมือ่ นึกถึงใบหน้าหล่อเหลาทีล่ ะลายหัวใจเธอ เอาแหละ จะเสียดายท�ำไมแค่พนักงานขับรถของโรงแรมอย่างทีช่ ญาดาว่า สูต้ ดั ใจตอนนีก้ ย็ งั ไม่สาย ยังไงเธอก็ยงั เชือ่ มัน่ ว่าสักวันรักแท้ทเี่ ฝ้าฝันถึงจะเกิดขึน้ กับเธอสักครัง้ “ราตรีสวัสดิ์นะคะ คุณน้องฝน” มยุราเรียกชื่อเจ้าของเสื้อคลุมตามพ่อครัว ร่างยักษ์ แต่พบั ผ่าเถอะ! พอคิดถึงรอยยิม้ ทรงเสน่หน์ นั้ หัวใจของเธอก็กระตุกวูบขึน้ มา อีก... เฮ้อ จะหลับลงไหมเนีย่ มยุรา

30

อาคาเซีย

เสียงเคาะประตูดงั ขึน้ หน้าห้องเงียบสงบซึง่ ติดวอลเปเปอร์สฟี า้ ครามของน�ำ้ ทะเล ผูท้ ที่ ำ� งานอยูห่ น้าคอมพิวเตอร์จนดึกดืน่ ขานรับ กดบันทึกข้อมูลแล้วลุกขึน้ มาเปิดประตู ห้องนอนให้ “นึกว่าหลับไปแล้ว พ่อมากวนฝนหรือเปล่า?” ผูม้ าเยือนออกตัวถามบุตรชาย ทีม่ สี หี น้าเหนือ่ ยล้า “ไม่เลยครับ” “พ่อเข้าไปได้ไหม?” จรัสชัยมองหน้าบุตรชายทีม่ รี ปู ร่างหน้าตาถอดแบบตนเองออกมาราวแกะออกมา จากแม่พมิ พ์เดียวกัน เพียงต่างกันตรงทีว่ ยั และบุคลิก “ได้สิครับ” พิรุณยิ้มบางหลีกทางให้ พอจรัสชัยเดินเข้ามาในห้องโล่งซึ่งมี เฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้นเข้าชุดกัน และจ�ำเป็นต่อการใช้งานแต่ยังคงความเรียบหรู ชายหนุม่ เจ้าของห้องจึงปิดประตูเข้าหากันเบาๆ “งานที่โรงแรมเป็นไงบ้าง ไม่หนักเกินก�ำลังของฝนนะ” ผู้นั่งบนเตียงนุ่มลาย สกอตชวนคุย เพราะเห็นว่าดึกมากแล้วลูกชายยังท�ำงานอย่างจริงจัง ทัง้ ทีเ่ คยพูดให้ฟงั ว่าลองศึกษาดู แต่เอาเข้าจริงพิรณ ุ กลับจริงจังกับงานจนอดห่วงไม่ได้ “ไม่หรอกครับ สนุกดีซะอีก ได้ศึกษาเรียนรู้งานของเราเองนับว่าดีมากๆ อีกอย่างลูกน้องของพ่อน่ารักทัง้ นัน้ ” พิรณ ุ ยิม้ อย่างอารมณ์ดี ไม่รสู้ กึ เสียดายอะไรด้วยซ�ำ้ ที่ทิ้งงานจากฟาร์มเลี้ยงหอยมุกพันธ์นามมาชั่วคราว แล้วหันมาดูแลกิจการโรงแรมกึ่ง รีสอร์ตทีเ่ น้นเรือ่ งการอนุรกั ษ์ธรรมชาติควบคูไ่ ปด้วยอย่างจริงจังทัง้ ๆ ทีเ่ ขาไม่มคี วามรู้ พืน้ ฐานเรือ่ งนีเ้ ลย ในทางตรงกันข้าม เขารูส้ กึ สนุกท้าทาย ทีไ่ ด้เข้าท�ำงานทีน่ นั่ ในฐานะ พนักงานขับรถของโรงแรมคนหนึ่ง ซึ่งการเข้ามาเรียนรู้เรื่องนี้ด้วยตนเองในครั้งนี้ เขาจึงได้พบปัญหาต่างๆ ในโรงแรม โดยเฉพาะเรือ่ งปัญหาหุน้ ส่วนบางรายทีค่ ดิ ไม่ซอื่ กับ นายหัวจรัสชัย พันธ์นาม “ไม่มปี ญ ั หาก็ดแี ล้วล่ะ ยังไงก็อย่าหักโหมมากนักล่ะ ค่อยเป็นค่อยไป พ่อยัง ไม่วางมือให้เรารับภาระทัง้ หมดตอนนีห้ รอก” “ครับนายหัว” พิรณ ุ ยิม้ ให้ จรัสชัยจึงวางมือหนาซึง่ สวมแหวนเพชรน�ำ้ งามลง บนบ่าแข็งของบุตรชายก่อนเดินกลับออกไป แต่เมื่อนึกเรื่องที่จะพูดกับบุตรชายได้จึง หมุนตัวกลับมาอีกครัง้

31

“เกือบลืมเรื่องส�ำคัญไปเลย เมื่อสัปดาห์ที่แล้วพ่อได้คุยกับคุณภูภัทร เขาจะ ส่งหนูมยุรามาศึกษางานที่โรงแรมดาวแต้มเดือนของเรา พ่ออยากให้ฝนเคลียร์ตัวเอง ให้เรียบร้อยแล้วเปิดเผยฐานะจริงให้พนักงานโรงแรมทุกคนรู้ แล้วขึ้นมาเป็นผู้บริหาร จัดการงานทีโ่ รงแรมเต็มตัวซะที จะได้เทรนงานให้นอ้ งได้” พิรณ ุ ย่นคิว้ เข้าหากันในทันทีเมือ่ ได้ยนิ ชือ่ คุณหนูมยุรา “อาภูภัทรเนี่ยนะจะส่งลูกสาวมาเรียนรู้งานที่โรงแรม?” ชายหนุ่มถามอย่าง ไม่เชื่อหูของตนเองสักเท่าไร ด้วยว่าครั้งหนึ่งจรัสชัยเคยชวนภูภัทรร่วมหุ้นท�ำโรงแรม กึ่งรีสอร์ตมาแล้ว แต่ทางนั้นปฏิเสธด้วยว่าไม่ถนัดธุรกิจนี้ จึงขอลงทุนท�ำแต่ธุรกิจ ฟาร์มเลีย้ งหอยมุกอย่างเดียว แต่วนั นีภ้ ภู ทั รคิดอะไรอยูถ่ งึ ส่งลูกสาวคนเล็กมาเรียนรูง้ าน? “ใช่ พอดีคณ ุ ภูภทั รเปลีย่ นใจจะท�ำธุรกิจโรงแรมน่ะ เห็นว่าก�ำลังเคลียร์ทดี่ นิ ทุบอพาร์ตเมนต์อยู”่ พิรุณพยักหน้า ในหัวสมองก�ำลังนึกถึงใบหน้าของคุณหนูมยุราที่ยังเหลือติด อยู่ในกล่องความทรงจ�ำของเขา เป็นภาพของเด็กน้อยอ้วนจ�้ำม�่ำ เนื้อแขนเป็นปล้องๆ น่ากัด เกล้าผมแกละผูกโบสีฟา้ เป็นประจ�ำ แต่แสบเข้าไส้จนต้องส่ายหน้า เขาเคยเจอ หน้าเธอหลายครั้งเมื่อสมัยเรียนมัธยมต้น เล่นด้วยกันเป็นประจ�ำ แต่พอคิดถึงเสียง ร้องไห้อันแสบแก้วหูก็อดสยองไม่ได้ เขาจ�ำรายละเอียดไม่ได้ว่าตอนนั้นเล่นอะไรกับ ยัยเด็กนรกนัน่ รูแ้ ค่วา่ เธอกัดแขนของเขาจนฟันซีห่ น้าทีผ่ หุ ลุดติดออกมาจนเป็นแผลเป็น ซ�ำ้ ยังร้องห่มร้องไห้ฟมู ฟายไปฟ้องพ่อว่าถูกเขารังแก เขาจึงโดนคุณพ่อท�ำโทษจนหลังลาย และดุเป็นการใหญ่ ‘ฝนเป็นผูช้ าย ต้องสุภาพและอ่อนโยนกับสุภาพสตรีสลิ กู น้องยังเล็ก จะถือสา อะไรกับน้องเล่า’ ‘แก่แดดแก่ลมแบบนัน้ ไม่ใช่เด็กแล้วครับพ่อ’ พอเขาเถียง จึงโดนนายหัวจรัสชัยตีอกี และเรือ่ งนีเ้ องทีท่ ำ� ให้เขาไม่เฉียดใกล้ เด็กนรกคนนี้อีก ไม่ว่าอาภูภัทรจะพามยุรามาบ้าน พามาทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนเล่นกับเขา หรือว่าบอกให้เขาสอนการบ้านให้นอ้ ง เขาก็ไม่เคยชายตาแลอีกเพราะยังขยาดคมเขีย้ ว นั้นไม่หาย สืบเนื่องจากเรื่องในวันนั้นซึ่งผ่านมาจะยี่สิบปีได้แล้วล่ะ พิรุณยังขยาด เด็กหญิงมยุรา หัชเทพินทร์ ไม่หาย ถ้าเป็นชือ่ นีน้ ามสกุลนีข้ นึ้ ป้ายได้เลยว่า ‘ตัวอันตราย’ หรือต่อให้เธอผูน้ นั้ โตเป็นสาวพอทีจ่ ะรูอ้ ะไรเป็นอะไร เขาก็ไม่อยากญาติดกี บั เธออยูด่ ี “ผมไม่อยากยุ่งกับเด็กนั่นเลย รู้สึกเหมือนฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนยังไง ก็ไม่ร”ู้ 32

อาคาเซีย

จรัสชัยยกคิว้ ขึน้ สูง พยายามนึกว่าบุตรชายของตัวเองพูดถึงเรือ่ งอะไร แต่เมือ่ นึกขึ้นได้ว่าพิรุณเคยมีเรื่องทะเลาะกับคุณหนูมยุราสมัยเมื่อสักสิบกว่าปีที่แล้วจึงระเบิด เสียงหัวเราะออกมา “นัน่ มันเรือ่ งเก่าจะยีส่ บิ ปีแล้วนะฝน ยังเก็บมาคิดอีกเหรอลูก?” พิรณ ุ พยักหน้าน้อยๆ ขวานอาจจ�ำต้นไม้ไม่ได้ แต่สำ� หรับต้นไม้... จดจ�ำขวาน เล่มนัน้ ได้ดเี สมอ! “ไม่ใช่เรือ่ งนัน้ อย่างเดียวหรอกครับ ผมเองไม่ถนัดเรือ่ งธุรกิจด้วยสิ พ่อน่าจะ มอบหมายเรือ่ งเทรนงานให้คณ ุ ชเลผูจ้ ดั การโรงแรมของเราเป็นคนจัดการนะครับ รายนัน้ น่ะประสบการณ์เยอะ ผมมัน่ ใจว่าต้องท�ำได้ดกี ว่าผมแน่นอน” พิรณ ุ แสดงความคิดเห็น ขอเลีย่ งเถอะ เป็นไปได้เขาไม่อยากเฉียดใกล้เด็กนรก รายนัน้ จริงๆ “ก็ทางคุณภูภทั รเขาฝากหนูมยุราไว้กบั พ่อ จะโยนให้คนอืน่ ได้ยงั ไง ฝนนัน่ แหละ เหมาะสมทีจ่ ะเทรนงานให้นอ้ งมากทีส่ ดุ ” พิรณ ุ ส่ายหน้าทันที “งานนีค้ งหนักใจทัง้ คนสอน ทัง้ คนเรียน” จรัสชัยหัวเราะร่วน ด้วยรูว้ า่ เหตุใดบุตรชายตนเองถึงพูดเช่นนัน้ นอกจากเรือ่ ง เก่าๆ ตามประสาเด็กทะเลาะกันแล้ว ยังมีค�ำปรับทุกข์ของคุณนายดวงประกายกับ คุณภูภทั ร ซึง่ มักจะบ่นให้ฟงั ถึงความไม่เอาไหนของลูกสาวคนเล็กเสมอ “เอาน่า สอนเท่าทีเ่ รารูน้ นั่ ล่ะ หนูมยุราเองก็ไม่ใช่เด็กโง่สกั หน่อย รายนัน้ หัวไว อยูไ่ ม่นอ้ ย พ่อยังชอบเลย นีถ่ า้ ถูกใจฝนนะ พ่อว่าจะขอหนูมยุรามาเป็นลูกสะใภ้ซะเลย” “โอ้ หยุดความคิดนีไ้ ว้เลยนะครับ ไม่ตอ้ งวางแผนเอาตัวคุณหนูมยุรามาเป็นเมีย ของผมเลยครับนายหัว ผมมีคนทีช่ อบอยูแ่ ล้ว” พิรณ ุ รีบออกตัวยกมือห้าม และค�ำพูดทีเ่ ผลอหลุดปากไปนีล่ ะ่ ทีท่ ำ� ให้จรัสชัยต้องมองลอดแว่นพร้อมรอยยิม้

“จริงเหรอฝน ไม่ใช่อำ� พ่อเล่นนะ?” ใบหน้าของพิรุณแดงก�่ำขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงผู้หญิงวงหน้ารูปไข่จิ้มลิ้มเหมือน ตุก๊ ตาผูม้ รี อยยิม้ เปิดโลกทีจ่ ากไปพร้อมหัวใจดวงน้อยของเขาซึง่ เจอเมือ่ เช้า “เอ่อ... ก็มองๆ ไว้บา้ งแล้วครับ ว่าแต่คณ ุ หนูมยุราของพ่อจะมาเรียนรูง้ านกับ เราเมือ่ ไร?” พิรณ ุ รีบกลับมาเรือ่ งเดิมทีค่ ยุ ค้างไว้ทนั ที พอลูกชายเปลีย่ นประเด็น จรัสชัยจึงไม่เซ้าซีอ้ ะไร “พ่อถามจากเลขาฯ รูส้ กึ ว่า หนูมยุราจะมายืน่ เอกสารทิง้ ไว้ให้เราแล้วนะ” 33

พิรณ ุ พยักหน้ารับ จินตนาการไม่ออกเหมือนกันว่ายัยเด็กนรกอ้วนจ�ำ้ ม�ำ่ ในอดีต ทีม่ คี มเขีย้ วอันน่าสยดสยอง ป่านนีห้ น้าตาจะเปลีย่ นไปแค่ไหน แต่ทแี่ น่ๆ ชือ่ มยุรา หัชเทพินทร์ ได้ถกู จดอยูใ่ นบัญชีดำ� เรียบร้อยแล้วล่ะ พิรณ ุ บอกตัวเองว่า ไม่มคี ำ� ว่าสงสาร หากเด็กนรกนัน่ ยังรักษามาตรฐานความร้ายกาจอยู่ “งัน้ ก็เรียกตัวเธอเข้ามาท�ำงานได้เลย ให้เธอเริม่ เรียนรูง้ านในต�ำแหน่งงานของผม นีล่ ะ่ ” “พนักงานขับรถโรงแรมเนีย่ นะ? โหดกับน้องเกินไปหรือเปล่าลูก” จรัสชัยรีบค้าน ทันทีเมือ่ ได้ยนิ ความคิดแผลงๆ ของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน พิรณ ุ หัวเราะในล�ำคอ “ผมไม่ใจร้ายให้คณ ุ หนูมยุรามาขับรถหรอกครับ แต่ให้ เธอมาเป็นแม่บา้ น หรือพนักงานต้อนรับไปก่อน จากนัน้ ค่อยขยับเลือ่ นต�ำแหน่งขึน้ มา ทีละขัน้ ๆ” จรัสชัยส่ายหน้าไม่เห็นด้วย แต่พริ ณ ุ ก็รบี ขัดขึน้ ก่อน “ผมไม่ให้เธอเป็นพนักงาน ไปตลอดชีวิตหรอกครับ แค่ปล่อยให้ชิมลางเฉยๆ พ่อเป็นคนสอนผมเองไม่ใช่เหรอ ว่าการเป็นผูบ้ ริหารทีด่ คี วรเข้าใจโครงสร้างและระบบการท�ำงานขององค์กรทัง้ หมด ขนาด ผมเองเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวยังเริ่มต้นที่พนักงานขับรถของโรงแรม เลย” เหตุผลนีเ้ องทีท่ ำ� ให้จรัสชัยพูดอะไรไม่ออก “ยังไงฝนก็อย่าใช้งานน้องหนักนักล่ะ จะท�ำอะไรก็เกรงใจคุณภูภทั รบ้าง เขามี บุญคุณต่อครอบครัวเรามากนะ” จรัสชัยย�ำ้ อย่างอดห่วงไม่ได้ “รับทราบครับนายหัว” พิรณ ุ ตะเบ๊ะมือล้อเลียน พอบิดากลับออกไปจากห้องแล้วนัน่ ล่ะ เขาจึงทิง้ ตัวนัง่ บนเตียงนุม่ อีกครัง้ แล้ว อดคิดถึงค�ำพูดเมือ่ ครูไ่ ม่ได้ ทีเ่ ขาบอกกับบิดาไปเช่นนัน้ ก็เพราะต้องการ ‘กันท่า’ ไม่ให้ ผูใ้ หญ่ทงั้ สองฝ่ายจับคูใ่ ห้เขาเท่านัน้ ถึงทั้งสองตระกูลจะรักใคร่ชอบพอกันมาตั้งแต่รุ่นก๋ง ร่วมหัวจมท้ายท�ำธุรกิจ ร่วมกันจนร�ำ่ รวย จนตกมาถึงรุน่ นายหัวจรัสชัยและคุณภูภทั ร แต่กใ็ ช่วา่ เขาอยากให้ผใู้ หญ่ ทัง้ สองฝ่ายมัดมือชกเรือ่ งหาคูค่ รองนี่ แน่นอนว่าน้าฐานิตาแม่เลี้ยง เคยพูดเรื่องลูกสาวทั้งสองของคุณภูภัทรให้ฟัง บ่อยๆ ว่าคนโตดีอย่างนั้น คนเล็กน่ารักอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ จนกระทั่งถูก ผูใ้ หญ่ทงั้ สองฝ่ายจับคูเ่ ขากับ ‘คุณหนูมยุเรศ’ ผูเ้ รียบร้อยไปทุกกระเบียดนิว้ นีล่ ะ่ เรือ่ ง วุน่ วายจึงเกิดขึน้ 34

อาคาเซีย

ใช่วา่ เขาไม่สะดุดตากับความสวยน่ารักอ่อนหวานของเธอหรอกนะ ผูห้ ญิงดีๆ ที่ เพียบพร้อมทัง้ รูปสมบัติ คุณสมบัติ ใครเห็นใครก็รกั ใครเห็นใครก็ชอบ แต่เพราะ ธรรมศักดิเ์ พือ่ นรักของเขาเกิดหลงรักผูห้ ญิงคนนีเ้ ข้าอย่างจังนีล่ ะ่ เข้าขัน้ กินไม่ได้นอน ไม่หลับ เขาจึงเปิดทางให้ แล้วท�ำเรือ่ งขอทุนไปศึกษาเรือ่ งการอนุรกั ษ์ธรรมชาติตอ่ ใน ต่างประเทศซะ พอจบการศึกษาแล้วนัน่ ล่ะ จึงบินกลับมาไทยแล้วแฝงตัวเข้ามาเรียนรู้ ธุรกิจโรงแรม ร่างสูงซึ่งนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอดยิ้มอ่อนโยนออกมาไม่ได้เมื่อคิดถึงวงหน้า จิม้ ลิม้ ของสาวน้อย ‘ผูม้ รี อยยิม้ เปิดโลก’ ตอนเห็นหน้าเธอครัง้ แรกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร หรอก ดูวา่ เธอจะเพีย้ นๆ บ๊องๆ ด้วยซ�ำ้ แต่พอเธอส่งรอยยิม้ ให้เขาเท่านัน้ แค่เท่านัน้ จริงๆ หัวใจของเขาถึงกับกระตุกวูบ... รูส้ กึ ถูกชะตา เหมือนเคยรูจ้ กั กันมานานแสนนาน นานจนจ�ำไม่ได้วา่ เขาเคยเห็นรอยยิม้ แบบนีจ้ ากทีไ่ หนมาก่อน แต่กท็ ำ� ให้เขายิม้ ออกมาได้ เมือ่ คิดถึงเธอ “ผมจะมีโอกาสได้พบคุณอีกไหมนะ?” พิรณ ุ พึมพ�ำอย่างคนใจลอย ยิม้ อ่อนโยน ให้ตัวเอง สักพักจึงลุกขึ้นไปปิดคอมพิวเตอร์แล้วกลับมาล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม โดย ไม่ลมื กล่าวราตรีสวัสดิก์ บั พระจันทร์ดวงโตทีส่ าดแสงนวลตาผ่านกิง่ ไม้เข้ามาในห้อง เขาเชือ่ ... ยังไงสาวน้อยผูน้ นั้ ต้องเห็นพระจันทร์ดวงเดียวกับเขาแน่นอน มยุราสะดุง้ เฮือกลืมตาขึน้ มามองบรรยากาศรอบกายพร้อมเสียงหอบเหนือ่ ยราว ผ่านการวิง่ มาไกลแสนไกล จากนัน้ จึงปิดเปลือกตาลงอีกครัง้ อย่างช้าๆ แต่ภาพนัน้ ยัง ตามมาอีก เธอจึงขยับตัวลุกขึน้ นัง่ เมือ่ ภาพฝันท�ำให้เธอข่มตาหลับไม่ได้ วงหน้าจิม้ ลิม้ เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทั้งที่เมื่อครู่เป็นเพียงภาพฝันเท่านั้น แต่เหมือนจริงมากจนเธอ หวัน่ ใจเชียวล่ะ เธอฝันถึงเทพบุตรรูปงามทีท่ ำ� ให้เธอมอมแมมเป็นลูกหมาตกน�ำ้ เขาคุกเข่าขอ เธอแต่งงานด้วยช่อดอกกุหลาบสีขาว เธอปฏิเสธแล้ววิง่ หนีสดุ ชีวติ แต่เขาวิง่ ไล่ตามเธอ พร้อมๆ กับวิ่งหนีพ่อครัวร่างยักษ์หัวใจหญิงที่วิ่งไล่ปล�้ำ มยุราจ�ำไม่ได้ว่าในฝันเขาท�ำ อะไรให้พอ่ ครัวร่างยักษ์หายไป แต่ทรี่ ๆู้ ก็คอื เธอหนีเขาไม่พน้ ! ‘แต่งงานกับผมนะครับ’ เขาต้อนให้เธอจนมุมอย่างช้าๆ พร้อมค�ำอ้อนวอนขอ แต่งงานนับสิบครัง้ พอเธอปฏิเสธเท่านัน้ เขาจึงรัง้ ตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น แล้วจุมพิต เธอ... มยุราหายใจสะดุดเมือ่ ภาพในฝันนัน้ เหมือนจริงมาก ริมฝีปากร้อนผ่าวทีท่ าบทับ 35

ลงมาบนริมฝีปากบางของเธอ อีกทั้งน�้ำหนักแขนที่โอบรัดร่างเธอไว้ยังคงฝังแน่นใน ความรูส้ กึ ให้ตายเถอะ! แม้ทกุ เรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ เป็นเพียงความฝัน แต่กย็ ากปฏิเสธนักเชียว ว่าสิง่ นีว้ าบหวามหัวใจนัก มากซะจนเธออยากให้คำ� ปฏิเสธทีว่ า่ เขาไม่ได้เป็นเกย์นนั้ เป็นจริง ขึน้ มาเลยเชียว “เลอะเทอะใหญ่แล้วมยุรา” หญิงสาวติงตัวเองแล้วหันไปมองนาฬิกาปลุกเรืองแสง ในทีม่ ดื จึงรูว้ า่ เวลาได้ลว่ งเข้าเช้าวันใหม่เรียบร้อยแล้ว ความเงียบทีโ่ รยตัวอยูใ่ นห้อง ท�ำให้เธอได้ยนิ เสียงคลืน่ กระทบฝัง่ ปะทะก้อนหินดังซ่าๆ พอข่มตาให้หลับไม่ลงนีล่ ะ่ มยุราจึงคว้าผ้าคลุมไหล่เนือ้ บางสีฟา้ อ่อนมาใช้งาน จากนัน้ จึงออกจากห้องนอนมาเดินเล่นเพือ่ รับลมเย็นทีห่ น้าระเบียงบ้านพักบังกะโลซึง่ ถูก ออกแบบให้หนั หน้าไปยังทิศตะวันออก และหันหน้าหาทะเล ความเงียบกอปรกับเสียงคลื่นและแสงนวลตาจากพระจันทร์สีเงินที่สาดแสง ลงมาอาบผืนทรายคือมนตราแห่งราตรี มยุราปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเรียนรู้งานที่โรงแรมดาวแต้มเดือน ทั้งเรื่องพัชนีคู่ปรับเก่า และปิดท้ายที่เรื่อง เทพบุตรทีม่ ากับสายฝนพร�ำ ซึง่ เรือ่ งหลังนีม้ ยุราคิดว่าหนักสุด หนักถึงขนาดเก็บเขามาฝัน เป็นตุเป็นตะ ทัง้ ๆ ทีบ่ อกกับตัวเองว่าตัดใจไปจากเขาแล้ว แต่ความรูส้ กึ นีค้ งฝังรากลึกลงในหัวใจเข้าแล้ว เธอจึงสลัดเขาคนนัน้ ไม่ออก... มยุราส่ายหน้าให้กบั ความเพ้อเจ้อของตัวเอง ก่อนแหงนหน้าขึน้ มองพระจันทร์ ดวงโตที่ส่องแสงงดงามในน�้ำทะเล ดวงตาคู่สวยเศร้าลงเมื่อความเหงาเข้ามาโจมตี หัวใจ มยุราเชือ่ ว่า ‘เนือ้ คู’่ ของเธอต้องได้เห็นพระจันทร์ดวงเดียวกับเธอแน่นอน แต่แล้ว หญิงสาวต้องพ่นลมหายใจออกมาทางปากเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของนายฝนปรากฏอยู่ บนพระจันทร์แทนทีก่ ระต่ายตัวน้อย... “บ้าเอ๊ย!” หญิงสาวสบถอย่างหงุดหงิด เดินกระแทกส้นเท้ากลับเข้าห้องนอน โดยไม่ลมื ดึงผ้าม่านมาบังแสงของพระจันทร์ซะ

36

อาคาเซีย

4 เริ่มงาน สิบโมงเศษมยุราจึงออกจากห้องนอน วันนีเ้ ป็นวันอาทิตย์สมาชิกในบ้านทุกคน จึงอยูพ่ ร้อมหน้า เธอได้ยนิ เสียงมยุเรศพีส่ าวก�ำลังคุยกับบิดาแจ้วๆ และมีเสียงหัวเราะ ตามมา ก็วา่ จะโผล่หน้าไปทักทายพีส่ าวสุดทีร่ กั ซึง่ นานๆ จะกลับมาบ้านเยีย่ มพ่อแม่ แต่ ความตัง้ ใจนัน้ ต้องถูกระงับเมือ่ คุณนายดวงประกายคว้าต้นแขนเอาไว้กอ่ น “ไปอาบน�ำ้ แต่งตัวให้เรียบร้อย ผมเผ้ายุง่ เหยิงเป็นคนบ้า แบบนีย้ งั กล้าเสนอหน้า ให้พสี่ าวกับพีเ่ ขยของแกเห็นอีกเหรอยัยหยก” โดนคุณนายดวงประกายเลกเชอร์แต่เช้า นัน่ ล่ะ มยุราจึงก้มมองดูตวั เองทันที ชุดนอนทีเ่ ธอใส่อยูเ่ ป็นเสือ้ สายเดีย่ วสีฟา้ อ่อน ผ้ามันลืน่ ใส่สบายตัว ส่วนกางเกง เป็นผ้าชนิดเดียวกัน เพียงแต่สนั้ เต่อขึน้ มาถึงต้นขาเท่านัน้ ก็วา่ จะค้าน ว่าไม่เป็นมีปญ ั หา อะไร แต่เมือ่ ได้ยนิ เสียงหัวเราะของธรรมศักดิด์ งั ขึน้ มยุราจึงวิง่ กลับเข้าไปในห้องนอน พร้อมจัดการอาบน�ำ้ แต่งตัวซะใหม่ในทันที พักใหญ่เธอจึงเสนอหน้าเข้ามาในห้องนัง่ เล่น ด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆ เป็นเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน และกางเกงสีขาวสี่ส่วน สวมที่คาดผม ปล่อยให้เส้นผมเป็นลอนสยายเต็มแผ่นหลัง “มาพอดีเลย นีป่ า๊ ก�ำลังจะให้โอปอลไปตามตัวอยูเ่ ชียว” “มีอะไรเหรอคะ?” มยุรายกคิ้วขึ้นสูงหันไปมองพี่เขยและพี่สาวด้วยรอยยิ้ม แล้วสะดุดตากับรูปร่างทีเ่ ปลีย่ นไปของมยุเรศ “แหม ไม่เจอพักเดียวอ้วนขึน้ นะเจ๊” ไม่ทกั อย่างเดียวมยุรายังกวาดสายตาส�ำรวจความเปลีย่ นแปลงของพีส่ าวด้วย “น�ำ้ หนักขึน้ นิดหน่อยน่ะ” มยุเรศตอบเสียงเรียบ ยิม้ บางให้ “แต่หยกคิดว่าไม่หน่อยนะ ไหนลองลุกขึน้ ให้ดเู ต็มๆ ตาหน่อยซิ” ว่าแล้วมยุรา จึงฉุดให้พสี่ าวลุกขึน้ จากโซฟาตัวนุม่ พอเห็นมยุเรศเต็มตา เธอยิม้ กว้างดวงตาเป็นประกาย กับค�ำตอบทีไ่ ด้รบั 37

“นีใ่ ช่ไหมคือสาเหตุทที่ ำ� ให้พสี่ าวของเราอ้วนลงพุง” มยุราลูบท้องซึง่ ยืน่ ออกมา เบาๆ ด้วยสีหน้ายิม้ แย้มแจ่มใสติดทะเล้น “กีเ่ ดือนแล้วคะ?” “สิบห้าสัปดาห์” มยุเรศตอบยิม้ ๆ เอามือลูบท้องแล้วนัง่ ลงอย่างเดิม “ยินดีด้วยนะเจ๊” มยุราเอ่ยแสดงความยินดี จากนั้นจึงหันไปหาธรรมศักดิ์ “ยินดีดว้ ยนะเฮีย” ยิ้มทะเล้นให้พี่เขยเสร็จมยุราจึงคว้าหมอนอิงมากอดแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ ภูภทั ร “ป๊ามีธรุ ะอะไรกับหยกคะ?” “ไม่ใช่ธรุ ะอะไรหรอก แค่จะบอกหยกว่า นายหัวจรัสชัยโทรมาเรียกตัวเราให้ ไปเรียนรูง้ านทีโ่ รงแรมแล้วนะ” ข่าวทีไ่ ด้รบั จากภูภทั รท�ำให้ใบหน้าระรืน่ นัน้ กลายเป็นสงบนิง่ ทันที “ไวจัง” หญิงสาวพึมพ�ำเบาๆ คิดว่าจะมีเวลาได้ตงั้ ตัวสักสัปดาห์สองสัปดาห์กอ่ น เริม่ งาน ก็ตงั้ แต่กลับลงมาทีภ่ เู ก็ต เธอยังไม่ได้ไปเทีย่ วไหนเลย นอกจากขนข้าวของแล้ว มาอยูท่ บี่ า้ นพักบังกะโลสีขาวหลังนี้ “ดีสิ เรียกตัวเร็ว ภารกิจจะได้บรรลุเป้าหมายเร็ว โอปอลได้ยินว่าคุณพิรุณ บินกลับจากอเมริกาแล้วนะ สงสัยงานนีค้ ณ ุ ลุงจรัสชัยเหนือ่ ยแย่” “เหนือ่ ยยังไงเหรอ?” ภูภทั รยกคิว้ ขึน้ สูง “ก็คุณลุงจรัสชัยต้องสอนงานให้ลูกชาย และน้องสาวสุดที่รักของโอปอลไป พร้อมๆ กันไงคะ ป๊าไม่รู้อะไร คุณพิรุณไม่ถนัดเรื่องการจัดการบริหารธุรกิจเท่าไร รายนัน้ เก่งแต่อนุรกั ษ์ธรรมชาติอย่างเดียว แล้วน้องสาวของโอปอลล่ะ ไม่มคี วามรูพ้ นื้ ฐาน เรื่องธุรกิจด้วยซ�้ำ บอกให้เรียนบริหารก็ไม่เอา เลือกเรียนคณะอะไรก็ไม่รู้ เอามาใช้ ในครอบครัวก็ไม่ได้” คนฟังที่ถูกพาดพิงอย่างมยุราได้แต่ย่นจมูกใส่พี่สาวสุดที่รักแต่ก็ไม่ค้านอะไร ส่วนภูภัทรหัวเราะชอบใจใหญ่ เพราะเบื้องหลังของการส่งคุณหนูมยุราไปเรียนรู้งาน ที่โรงแรมดาวแต้มเดือน ใช่เพียงจะให้มยุราน�ำความรู้กลับมาบริหารจัดการโรงแรม ดาวแต้มเดือนสาขาสองซึ่งก�ำลังอยู่ในช่วงปลูกสร้างเพียงอย่างเดียว แต่เขา นายหัว จรัสชัย ซึง่ รวมไปถึงดวงประกาย และฐานิตายังเห็นพ้องต้องกัน ทีจ่ ะดองสองตระกูล ไว้เป็นทองแผ่นเดียวกัน จึงร่วมมือวางแผนการนีข้ นึ้ มา แล้วเข็นให้มยุราไปเรียนรูง้ านที่ โรงแรมด้าวแต้มเดือนซะ ทัง้ นีเ้ พือ่ ให้มยุราได้ใกล้ชดิ กับพิรณ ุ และรูจ้ กั กันมากขึน้ จากนัน้ ค่อยจับทัง้ สองคลุมถุงชนซะ 38

อาคาเซีย

ครัน้ จะเอ่ยปากพูดกับเด็กทัง้ สองตรงๆ ก็รอู้ ยูห่ รอกว่าแผนการล้มเหลวแน่นอน ยังไงคุณหนูมยุราจอมดือ้ ต้องคัดค้านหัวชนฝาแน่ และยิง่ พิรณ ุ ด้วยแล้วคงไม่ตอ้ งพูดถึง รายนัน้ น่ะวันๆ เอาแต่ขลุกตัวอยูก่ บั กระชังเลีย้ งหอยมุกไม่เคยสนใจอะไรเลย เรียกว่า ไม่มองผู้หญิงด้วยซ�้ำ ดังนั้นเพื่อไม่ให้ผู้ใหญ่ทั้งสองหน้าแตกเหมือนกรณีของมยุเรศ ภูภัทรพร้อมสมาชิกทุกคนที่เห็นชอบในเรื่องนี้จึงใช้เรื่องการจัดการบริหารโรงแรมมา เป็นข้ออ้าง แล้วให้คณ ุ นายดวงประกายออกหน้าทุม่ เงินแสนมาเป็นกับดักหลอกล่อมยุรา อีกที... ก็ไม่รเู้ หมือนกันว่ากับดักทีว่ างไว้จะประสบความส�ำเร็จไหม แต่ทแี่ น่ๆ ตอนนีเ้ หยือ่ ได้เดินเข้ามาติดกับดักแล้วล่ะ “เอาน่าโอปอล แค่หยกเรียนจบปริญญาตรีตามระยะเวลาทีว่ างไว้ปา๊ ก็ดใี จมาก แล้ว ส่วนเรือ่ งเทรนงาน ป๊ามองว่าเป็นเรือ่ งดีนะ นายหัวไม่บน่ หรอกเชือ่ ป๊าเถอะ งานนี้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นีถ่ า้ โอปอลไม่มหี ลานให้ปา๊ อยูน่ ะ งานนีป้ า๊ คงต้องพึง่ แรงเรา อีกเหมือนเคย” มยุเรศสบตากับภูภัทรอย่างเข้าใจกันสองคน ก่อนปรายตามายังน้องสาวที่ ปิดปากเงียบคล้ายไม่พอใจ “อ้าว ไหงคว�่ำขันกันอย่างนี้ล่ะคะ งานนี้ป๊ากับม้ามอบหมายให้หนูแล้วนี่นา เปลีย่ นใจยกให้เจ๊ดอื้ ๆ ได้ไง?” “ไม่ได้ยกให้โอปอล ป๊าแค่พดู ให้ฟงั เฉยๆ” ภูภทั รอธิบาย มยุราจึงท�ำปากยืน่ คล้ายงอนๆ เอะอะอะไรก็เรียกหาแต่มยุเรศ ไม่เคยมีมยุราอยูใ่ นโปรเจกต์สำ� คัญบ้างเล้ย “ให้หยกจัดการเหมือนเดิมดีแล้วป๊า แค่ฟาร์มเลีย้ งหอยมุกทีโ่ อปอลกับเฮียธรรม ท�ำอยูก่ ป็ วดหัวจะแย่อยูแ่ ล้ว” มยุเรศรีบโยนให้นอ้ งสาวดือ้ ๆ เพราะรูว้ า่ ทีภ่ ภู ทั รเอ่ยออกมา เพียงเพือ่ สร้างสถานการณ์ ‘กระตุน้ ’ ต่อมขยันของมยุราเท่านัน้ “แต่ไม่รเู้ จ้าตัวอยากช่วยหรือเปล่า ดูนอ้ งท�ำหน้าก่อนสิ นีข่ นาดไม่ได้ใช้ให้ไป เรียนรูง้ านฟรีๆ นะ ม้ายังต้องเข็นไปยืน่ ใบสมัครเลยเชียว” พอภูภทั รเอ่ยออกมาอย่างนัน้ มยุเรศและธรรมศักดิจ์ งึ อมยิม้ มองมาทีม่ ยุราเป็นสายตาเดียว “ป๊าก็พูดไปนู่น ม้าจ�้ำจี้จ�้ำไชหยกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ยังไงงานนี้คุณนาย ดวงประกายทุม่ เงินแสนลงมา หยกไม่เอาก็โง่แล้ว ได้ทงั้ เงินเดือนประจ�ำ ได้ทงั้ เงินค่าจ้าง งานดีๆ แบบนีจ้ ะไปหาได้ทไี่ หนอีก” เท่านัน้ ทุกคนจึงหัวเราะร่วนราวกับนัดหมายเมือ่ รูว้ า่ ‘เหยือ่ ติดกับ’ แล้ว ภูภทั ร ลูบศีรษะบุตรสาวคนเล็กอย่างเอ็นดู 39

“ถ้าหยกท�ำงานนี้ส�ำเร็จ ป๊าแถมเงินสดให้อีกหนึ่งแสน พร้อมตั๋วเครื่องบิน ไป-กลับฮ่องกงอีกใบเลยเอ้า” ได้ยนิ ข้อเสนออย่างนัน้ มยุราจึงท�ำตาโต “ต้องอย่างนีส้ คิ ะ หยกรักป๊าทีส่ ดุ เลย” เธอโผเข้ากอดคอและหอมแก้มภูภทั ร ฟอดใหญ่ จากนัน้ จึงหันไปยักคิว้ ให้มยุเรศ “เห็นไหมเจ๊ งานนีม้ รี างวัลล่อใจเยอะ” มยุเรศยิม้ กว้างกับความทะเล้นของน้องสาว “ดีแล้วไง จะได้มกี ำ� ลังใจท�ำงาน ส่วนเจ๊กบั เฮียมีของสมนาคุณให้อกี นะ ถ้าหยกท�ำงานส�ำเร็จ” “รางวัลอะไรเหรอคะ?” “เจ๊จะแถมสร้อยไข่มกุ ทีส่ วยทีส่ ดุ ให้อกี หนึง่ เส้น” มยุเรศตอบ หันมาอมยิม้ ให้ ธรรมศักดิแ์ ละภูภทั รอย่างรูก้ นั “ว้าว ส้มหล่นใส่หยกหรือเปล่าคะเนีย่ ท�ำไมทุกคนใจดีจงั ” มยุรามองสบตากับ สมาชิกทุกคนซึง่ พากันยิม้ ๆ เหมือนมีเลศนัย ก่อนหยุดสายตาลงทีม่ ยุเรศ “วางแผนแกล้ง อะไรหยกอยูห่ รือเปล่าเนีย่ ?” “ก็แล้วแต่จะคิด นีเ่ ป็นก้าวแรกและก้าวส�ำคัญ ก็ตอ้ งตกรางวัลให้สมน�ำ้ สมเนือ้ กับงานใหญ่หน่อยสิ” มยุเรศแจงเหตุผลด้วยน�ำ้ เสียงราบเรียบไม่แสดงพิรุธใดๆ และ เหตุผลนีเ้ องก็ทำ� ให้มยุรายิม้ กว้างอย่างพึงพอใจ “เจ๊โอปอลน่ารักชะมัด แต่ตกรางวัลให้น้องทั้งทีแค่สร้อยไข่มุกเส้นเดียว ไม่ขี้เหนียวไปหน่อยเหรอ ขอเปลี่ยนเป็นชุดใหญ่เลยได้ไหม เอาทั้งสร้อยคอ สร้อย ข้อมือ แหวน แล้วก็ตมุ้ หูดว้ ย” พอได้คบื มยุราก็จะเอาศอก แล้วมีหรือมยุเรศทีร่ ว่ มมือกับครอบครัวเป็นอย่างดี เพือ่ วาง ‘กับดักมยุรา’ จะปฏิเสธ “ตกลงตามนัน้ ภารกิจส�ำเร็จยกกระชังหอยมุกให้เลีย้ งแทนยังได้เลย เจ๊จะได้ ลาพักร้อนเลีย้ งลูกสักที” “โอ้ ให้ทงั้ กระชังหอยมุกเลยเหรอเจ๊โอปอล มากไปแล้วมัง้ ” มยุรายิม้ แหยๆ ก็ถ้ามยุเรศท�ำจริง เธอนั่นล่ะที่จะยุ่งเอา ซึ่งรอยยิ้มของมยุราจึงเรียกเสียงหัวเราะจาก สมาชิกทุกคนได้เป็นอย่างดี... เช้าวันจันทร์คอื วันแห่งความเร่งรีบ และยังเป็นวันทีม่ ยุราเกลียดชังทีส่ ดุ ในรอบ สัปดาห์ เพราะนอกจากต้องปวดหัวกับเสียงนาฬิกาปลุกที่คุณนายดวงประกายตั้งไว้ที่ หกโมงเช้าแล้ว เธอยังต้องฟังเลกเชอร์จากคุณนายดวงประกายแต่เช้าอีกด้วย 40

อาคาเซีย

“เมือ่ วานว่างทัง้ วันก็ไม่หดั เตรียมเสือ้ ผ้าใส่ทำ� งานให้เรียบร้อย ยังไม่ทนั ท�ำงาน ก็มปี ญ ั หาซะแล้ว อย่างนีจ้ ะได้เรือ่ งเร้อ ยัยคุณหนูมยุรา?” “ได้เรือ่ งแน่คะ่ ถ้าม้าท�ำเสือ้ ของหนูไหม้” มยุราทีค่ าบแปรงสีฟนั ไว้ในปากเอ่ยเสียงอูอ้ กี้ บั คุณแม่สดุ ทีร่ กั ทีส่ ละเวลาอันมีคา่ มาช่วยเธอรีดเสือ้ ผ้า “รูน้ า่ ไม่ตอ้ งมาสอน ฉันไม่ใช่แกนีท่ รี่ ดี ผ้าไหม้ มัวแต่คยุ อยูน่ นั่ ล่ะ ไปเลย รีบอาบน�ำ้ อาบท่าให้เรียบร้อย แล้วรีบมากินโจ๊กซะ จะได้ไม่ไปท�ำงานสาย” ถูกคุณนาย ดวงประกายไล่ตะเพิดนั่นล่ะ มยุราจึงรีบเผ่นเข้าห้องน�้ำทันที เธอรู้ว่ามารดาจ�้ำจี้จ�้ำไช ไปอย่างนัน้ เอง แท้จริงแล้วเป็นเพราะท่านรักและใส่ใจเธอเป็นอย่างมากนัน่ ล่ะ ถึงขยัน เคีย่ วเข็ญเธอตลอดเวลา เจ็ดโมงตรงมยุราจึงอยูใ่ นชุดสาวออฟฟิศพร้อมปฏิบตั งิ าน วงหน้าจิม้ ลิม้ สดใส แต่งแต้มด้วยเครื่องประทินผิวพองามเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนลงมานั่ง รับประทานโจ๊กส�ำเร็จรูปร้อนๆ ทีค่ ณ ุ นายดวงประกายเตรียมไว้ให้ “แล้วป๊าล่ะ?” “พาลูกค้าไปดูฟาร์มหอยมุก รีบๆ กินเข้าไปเถอะ มัวโอ้เอ้อยูน่ นั่ ล่ะ กว่าแก จะต้วมเตี้ยมออกจากบ้าน เดี๋ยวก็ได้ถึงที่ท�ำงานสายพอดี” ตามสไตล์ของคุณนาย ดวงประกายคือพูดค�ำด่าค�ำอยู่แล้ว มยุราที่คุ้นชินกับบุคลิกนี้มาตั้งแต่เด็กจึงเห็นเป็น เรือ่ งปกติไป “ไม่สายหรอกค่ะ ไหนๆ เริม่ งานวันแรกทัง้ ที หนูขอยืมรถขับไปท�ำงานนะคะ ไม่อยากนัง่ รถแท็กซีอ่ กี กลัวโดนปล่อยข้างทางเหมือนวันก่อน” “แกไม่ซวยซ�ำ้ ซ้อนแบบนัน้ หรอกน่า ฉันต้องเอารถไปท�ำธุระอีก” “ไม่ให้กต็ ามใจ คราวนี้ คุณหนูมยุรา หัชเทพินทร์ ลูกสาวคนเล็กของคุณนาย ดวงประกายได้สร้างความประทับใจให้นายหัวจรัสชัยแน่เลย” มยุรายิงฟันขาวใส่มารดา พอเห็นอีกฝ่ายหรีต่ ามอง เธอจึงแกล้งท�ำหน้าไม่รไู้ ม่ชี้ และตักโจ๊กใส่ปากซะ ดวงประกายเงียบไปแล้วลุกออกจากห้องครัวดือ้ ๆ อึดใจเดียวจึง กลับมาพร้อมกุญแจรถยนต์ มยุราจึงย่นจมูกใส่ “ขอเปลีย่ นเป็นอีกคันไม่ได้เหรอม้า?” “รถคันนูน้ ป๊าแกเอาไปใช้ จะเอาหรือไม่เอายะ?” คุณนายดวงประกายเท้าสะเอว ถาม พอไม่มตี วั เลือกอะไรเลยมยุราจึงได้แต่พยักหน้ารับ “คันนีก้ ไ็ ด้คะ่ ” 41

“ขับดีๆ ล่ะ อย่าซิ่งให้มันมากนัก ฉันไม่อยากมีปัญหากับต�ำรวจจราจรอีก” ดวงประกายก�ำชับด้วยน�้ำเสียงห้วนๆ แต่แฝงความห่วงใย ด้วยว่าครั้งหนึ่งมยุราเคย สร้างวีรกรรมไว้บนเกาะภูเก็ต ลูกสาวจอมแสบได้ขโมยรถยนต์ไปหัดขับกับนายวศิน ขับอย่างไรไม่รไู้ ปเสยเอาราวสะพานเข้า โชคดีทที่ งั้ สองไม่ได้รบั บาดเจ็บ แต่ถกู เจ้าหน้าที่ ต�ำรวจคุมตัวไว้ดำ� เนินคดีดว้ ยข้อหาขับรถโดยประมาท และไม่มใี บอนุญาตขับขีท่ งั้ คู่ แต่ หลังจากทีม่ ยุราขับรถเป็น ก็พาเรือ่ งแนวนีม้ าให้ปวดหัวตลอด ขับรถซิง่ แหกด่านต�ำรวจ บ้างล่ะ เทีย่ วดึกเมาแล้วขับบ้างล่ะ ขับรถฝ่าไฟแดงบ้างล่ะ ดวงประกายจึงไม่คอ่ ยไว้วางใจ ในตัวลูกสาวคนเล็กให้เอารถยนต์ไปใช้เท่าไรนัก “รูแ้ ล้วค่ะ ขอบคุณม้ามาก” มยุรารับกุญแจแล้วหอมแก้มมารดาอีกครัง้ ก่อน คว้ากระเป๋าขึน้ สะพายบ่าแล้วเดินออกจากบ้านพักบังกะโลสีขาวมายังโรงจอดรถส่วนกลาง แล้วขับออกไปอย่างอารมณ์ดี สภาพอากาศในเช้าวันนีท้ อ้ งฟ้ามีเมฆฝนกระจายเป็นหย่อมๆ พอเลีย้ วเข้าถนน สายหลักเท่านัน้ สายฝนจึงกระหน�ำ่ ลงมาราวฟ้ารัว่ การจราจรติดขัดเล็กน้อยถึงปานกลาง และรถยนต์สามารถเคลือ่ นตัวได้ชา้ เมือ่ มีอบุ ตั เิ หตุเกิดขึน้ บนท้องถนน มยุราไม่สนใจอะไร มากนอกจากเปิดเพลงสากลฟัง และครองสติให้อยูก่ บั ตัวขณะพารถคันเก่าซึง่ สมควรเอา ไปปลูกสะระแหน่ของคุณนายดวงประกาย เธอขับรถด้วยความระมัดระวัง จนกระทัง่ เลีย้ วรถเข้ามาในซอยอันเป็นทีต่ งั้ ของโรงแรมดาวแต้มเดือน สายฝนกระหน�ำ่ เหลือเพียงละอองหยิมๆ โปรยปราย พืน้ ถนนแฉะไปด้วยน�ำ้ ฝน แล้วปัญหาทีไ่ ม่คาดฝันจึงเกิดขึน้ กับมยุราอีกจนได้ อยูๆ่ ความเร็วของรถลดลง เธอเหยียบ คันเร่งซ�ำ้ แต่กลับเร่งไม่ขนึ้ มีอาการกระตุกสองสามครัง้ ตามมา จากนัน้ เครือ่ งยนต์จงึ ดับลง และสตาร์ตไม่ตดิ เอาดือ้ ๆ “อ้าว อย่าเพิง่ เกเรสิพวก” เธอพูดกับรถประจ�ำต�ำแหน่งของมารดาแล้วลองสตาร์ต อีกครัง้ ... อีกครัง้ ... และอีกครัง้ เหมือนเดิม ไม่มที ที า่ ว่ารถจะกลับมาใช้งานอย่างเดิมได้สกั นิด... “เฮ้อ ให้ได้อย่างนีส้ ”ิ หญิงสาวพึมพ�ำเคาะนิว้ มือบนพวงมาลัยอย่างใช้ความคิด พอนึกอะไรไม่ออกจึงคว้าโทรศัพท์ตอ่ สายตรงหาคุณนายดวงประกายทันที “ปัญหาง่ายๆ แค่นยี้ งั แก้ไม่ได้จะไปท�ำอะไรกินยะ รถเสียก็จอดทิง้ ไว้นนั่ แหละ อย่าลืมล็อกประตูละ่ เดีย๋ วฉันส่งคนไปจัดการเอง ส่วนแกก็รบี ๆ เปลีย่ นรถซะ จะได้ ไม่ไปท�ำงานสาย รีบเข้าเลยนะยัยหยก นีจ่ ะแปดโมงครึง่ อยูแ่ ล้ว” 42

อาคาเซีย

พอโดนคุณนายดวงประกายเลกเชอร์จนหูชา มยุราจึงกดตัดสายทิ้งแล้วหา กระดาษกับปากกาเมจิกมาเขียนข้อความตัวโตๆ ใส่กระดาษแล้วน�ำมาแปะหน้ากระจกรถ กันไว้... เผื่อใครจะอ้าปากด่าว่าเธอจอดรถไม่มีมารยาท พอตรวจตราความเรียบร้อย ของรถดีแล้ว เธอจึงพึ่งพาก�ำลังขาของตนเองด้วยการเดินต่อไป โชคดีหน่อยที่ในรถ ของคุณนายดวงประกายมีอุปกรณ์อ�ำนวยความสะดวกหลายอย่าง เธอจึงได้ร่มมากาง กันฝน ทว่ายังเดินไม่ถงึ ป้ายโรงแรมดาวแต้มเดือนทีโ่ ดดเด่นเป็นสง่าอยูต่ รงหน้าด้วยซ�ำ้ เหตุการณ์เดิมๆ ก็เกิดขึ้นกับเธออีก จู่ๆ มีรถเก๋งแคมรี่คันงามป้ายสีเขียววิ่งผ่านเธอ ไปด้วยความเร็วสูง และน�ำ้ ขังบนถนนทีย่ งั ระบายไม่หมดนีเ่ องจึงกระเซ็นมาโดนเธอเข้า เต็มๆ แม้ไม่มากเหมือนอุบตั เิ หตุเมือ่ คราวทีแ่ ล้ว แต่กท็ ำ� ให้เสือ้ เธอเปือ้ นขีโ้ คลนได้ “อี๋ อีกแล้วเหรอเนีย่ !” มยุราท�ำหน้าแขยงกับความซวยทีไ่ ด้รบั ไม่รเู้ ป็นอะไร ผ่านแถวนี้ทีไรมีเหตุให้ต้องเปียกทุกที พอเงยหน้าขึ้นเห็นรถเก๋งสีเดิม คันเดิม ป้าย ทะเบียนเดิม และคนขับคนเดิม! มยุราซึง่ เตรียมถ้อยค�ำจะบริภาษอีกฝ่ายจึงหยุดชะงักไป อะไรจะประจวบเหมาะขนาดนี…้ โลกกลม หรือเพราะชะตาลิขิตนะ เธอถึงได้พบเทพบุตรสายฝนในลักษณะ เดียวกันสองครัง้ ซ้อน! “ขอโทษด้วยนะครับ ผมรีบไปหน่อยเลยท�ำให้คณ ุ เปียก” ชายหนุม่ รีบก้มหน้า ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ก่อนอุทานออกมาเมื่อคู่กรณีหุบร่มและเห็นหน้าเธอชัดๆ “อ้าว คุณหยก!” รอยยิม้ อย่างดีใจและเปีย่ มไปด้วยเสน่หแ์ ต่งแต้มใบหน้าหล่อเหลาทันที เมื่อได้พบหน้าผู้หญิงที่เขาเฝ้าแต่คิดถึงรอยยิ้มหวานๆ ของเธอทั้งคืนจนนอนไม่หลับ และเป็นเหตุให้นอนตืน่ สาย “ใช่ ฉันเอง คุณนี่ขับรถสุดยอดชะมัด” มยุราท�ำหน้ายุ่งด้วยความไม่พอใจ พอเห็นอีกฝ่ายท�ำหน้าสลดอย่างส�ำนึกผิด เธอจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ เธอ ทนเห็นหน้าหล่อๆ เศร้าสลดได้ซะทีไ่ หนเล่า เห็นแล้วก็สงสารทุกที เฮ้อ... นีล่ ะ่ มัง้ โรคแพ้ความหล่อขัน้ รุนแรงระดับสิบทีช่ ญาดาชอบแซวเธอบ่อยๆ “เอาเถอะ ฉันไม่เอาเรือ่ งนีไ้ ปรายงานเจ้านายคุณหรอกน่า ไหนๆ ก็เจอคุณแล้ว ฉันขอรบกวนติดรถเข้าโรงแรมด้วยสิคะ” ได้ยินแบบนั้นพิรุณที่ก�ำลังเป็นกังวลว่าท�ำให้หญิงสาวโกรธจึงยิ้มกว้างออกมา ส่วนมยุรานิว่ หน้า ทบทวนค�ำพูดของตัวเองอีกครัง้ ว่าเธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า “ด้วยความยินดีเลยครับ” 43

เขาค้อมศีรษะให้ รีบวิง่ มาเปิดประตูรถให้หญิงสาวได้ขนึ้ ไปนัง่ ด้วยกิรยิ าสุภาพ เรียบร้อย จากนัน้ จึงอ้อมมายังฝัง่ คนขับ พารถเลีย้ วเข้ามาในโรงแรม “ข้อเท้าหายหรือยังครับ?” พิรุณชวนคุยขณะพารถเข้ามาวนหาที่จอดในลาน จอดรถ “ปกติแล้วค่ะ... ไม่คดิ ว่าจะได้เจอคุณอีก ฉันเลยไม่ได้เอาเสือ้ ตัวนัน้ มาคืนให้” เธอบอกเสียงเรียบ ตามความหมายก็คอื เธอยึดเสือ้ ตัวนัน้ แน่นอน “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คณ ุ หยกมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” พิรณ ุ ถามอย่างสนใจ “มาสัมภาษณ์งานค่ะ คุณเรียกฉันว่าหยกเฉยๆ ดีกว่า เรียกคุณฟังแล้วยังไง ก็ไม่ร”ู้ มยุราวางตัวมากกว่าเก่า จากนัน้ จึงเปิดประตูลงจากรถ ใช่วา่ ไม่หวัน่ ไหวหัวใจเต้นแรงตอนอยูใ่ กล้ผชู้ ายทรงเสน่หค์ นนีน้ ะ หล่อส�ำเร็จรูป ไม่มที ตี่ ิ ทัง้ สุภาพอ่อนโยน มีความรับผิดชอบ และให้เกียรติ ผูห้ ญิงคนไหนใจแข็ง ปฏิเสธก็บา้ แล้ว แต่เพราะเธอรูว้ า่ เขาเป็นพวกนักอนุรกั ษ์ชอบไม้ปา่ เดียวกันไงเล่า เธอ จึงต้องกัดฟันตัดใจ แล้วก่อก�ำแพงในหัวใจให้สงู และหนาแน่นยิง่ กว่าเก่า ไม่เอาด้วยหรอก ไม่อยากได้สามีทเี่ ป็นภรรยาของคนอืน่ ... “วันนีห้ ยกดูรบี ร้อนนะครับ” ผู้เดินบนรองเท้าส้นเข็มอย่างกระฉับกระเฉงจนเกือบวิ่งหันมายิ้มให้ชายหนุ่ม ชุดขาวซึง่ อยูใ่ นแบบฟอร์มของโรงแรมเป็นมารยาทนิดหนึง่ “พอดีฉนั มาสายน่ะ ตายแล้ว! จะเก้าโมงแล้ว ฉันต้องรีบแล้วล่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณมากทีใ่ ห้ฉนั ติดรถมาด้วย” มยุราบอกอย่างรีบร้อน ยิม้ ให้อกี ฝ่ายพอเป็นมารยาท จากนั้นจึงวิ่งหน้าตั้งตรงดิ่งไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์ทันที ความรีบร้อนนี้เอง มยุราจึง ไม่เห็นรอยยิม้ อ่อนโยนทีพ่ ริ ณ ุ ทอดมองตามหลังเธอไปจนลับสายตา เฉียดเข้ามาสัมผัสเครื่องปรับอากาศเย็นฉ�่ำ คนมาสายที่ประสบปัญหาแต่เช้า จึงเจอปัญหาเข้าอีก พอผ่านประตูแบบหมุนรอบด้านมาได้ มยุราจึงถูกใครบางคนทีเ่ ดิน ไม่มองทางชนโครมจนเกือบล้มเสียหลัก โชคดีทเี่ ธอทรงตัวได้ทนั แต่คนทีเ่ ดินมาชนเธอ กลับล้มก้นกระแทกพืน้ ด้วยท่าทีด่ ไู ม่จดื “เดินยังไงเนีย่ เอ้า ลุกขึน้ มา” มยุรายืน่ มือไปช่วยฉุดให้อกี ฝ่ายลุกขึน้ มา แต่ เธอกลับถูกฝ่ายนัน้ ปัดมือออก “ไม่คดิ ว่าเธอจะซุม่ ซ่ามขนาดนี้ ทางเดินตัง้ กว้าง เดินยังไงยะถึงมาชนฉันได้” พอตัง้ หลักได้ พัชนีจงึ เล่นงานมยุราทันที ท�ำเอาผูถ้ กู กล่าวหาถึงกับเหวอไปเชียว 44

อาคาเซีย

“เธอนัน่ ล่ะทีเ่ ดินไม่มองทาง” มยุราเถียง ก่อนหลุบเปลือกตามองนาฬิกาข้อมือ “ฉันไม่มเี วลามาเถียงกับเธอหรอกนะพัชนี ขอโทษด้วยแล้วกัน ฉันรีบ” บอกจบมยุรา จึงผละไปทันที แต่พชั นีคว้าต้นแขนของเธอเอาไว้กอ่ น “ฉันล้มกระแทกเจ็บระบมขนาดนี้ แค่คำ� ขอโทษเดียวคิดว่าเรือ่ งจะจบเหรอ?” เจอค�ำถามนีเ้ ข้าไป มยุราจึงกลอกตาไปมา ขืนตัวออกจากมือบางทีจ่ บั ต้นแขน เธออยู่ ใช่ว่ากลัวการรับมือกับยัยพัชนีหรอกนะ แต่เป็นเพราะเวลาก�ำลังเร่งเร้าเธออยู่ ต่างหาก “โอเค ไม่จบก็ไม่จบ แต่ขอพักเรือ่ งนีไ้ ว้กอ่ น เดีย๋ วฉันจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ค่อยลงมาเคลียร์กบั เธอดีไหม?” “ไม่ได้” พัชนีตอบเสียงห้วนแทบเป็นตวาด มยุราผ่อนลมหายใจกับความงีเ่ ง่า ของอีกฝ่าย “อย่าเกเรได้ไหม บอกว่าฉันรีบ แต่ถา้ อยากมีปญ ั หากันตรงนีก้ ไ็ ด้นะ ฉันพร้อม เสมอ” คราวนี้มยุราปรับน�้ำเสียงให้จริงจังและห้วนกว่าเก่า พร้อมดึงแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น ในท่าเตรียมลุย เอาสิ ไหนๆ ก็สายแล้ว หากจะมีเรือ่ งกับนักศึกษาฝึกงานเพิม่ อีกสักเรือ่ ง ก่อนเข้าสัมภาษณ์งานคงไม่ใช่ปญ ั หาใหญ่อะไร คราวนี้เป็นพัชนีที่เงียบไปเมื่อเห็นท่าทีจริงจังของอีกฝ่าย “เลิกแล้วต่อกันก็ได้ ว่าแต่เธอมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” มยุรากลอกตาไปมาพร้อมผ่อนลมหายใจทางปากกับความอยากรูอ้ ยากเห็นของ คูอ่ ริ “มาจับผูช้ ายรวยมัง้ คะคุณพัชนี ถ้าอยากรูอ้ ยากเห็นมากนักจะตามมาด้วยกัน ก็ได้นะ” พอโดนเหน็บเข้าให้พชั นีจงึ ไม่พดู อะไรอีก แต่เธอแบะปากใส่ มองมยุราตัง้ แต่ ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างเหยียดๆ “นึกว่ามาสมัครงานเป็นแม่บา้ นซะอีก” ก็อยากจะชกหน้าคนปากเสียนะ แต่เพราะมีเงินรางวัลใหญ่รออยูข่ า้ งหน้า มยุรา จึงสลัดความโกรธทิ้งได้อย่างง่ายดาย อีกอย่างเธอถือคติที่ว่า ‘หัวเราะทีหลังดังกว่า’ จึงไม่ใส่ใจอะไรมาก “แล้วแต่จะคิด ขอตัวก่อนนะ” มยุราไม่สนใจด้วยซ�้ำว่าพัชนีจะมองเธอด้วย สายตาเช่นไร เธอรูแ้ ค่วา่ ตอนนีต้ อ้ งรีบเข้ารับการสัมภาษณ์งานกับนายหัวจรัสชัยให้เร็ว ทีส่ ดุ เท่านัน้ ... กรีด๊ สายอีกแล้วมยุรา!

45

5 แม่บ้านคนใหม่ กว่าจะก้าวออกจากห้องผูจ้ ดั การใหญ่ของโรงแรมซึง่ เปิดเครือ่ งปรับอากาศเย็นฉ�ำ่ เหมือนช่องแช่อาหารสดมาได้ มยุราถึงกับหมดแรง ไม่เพียงเธอจะโดนนายชเล ผูจ้ ดั การ ใหญ่ของโรงแรมจอมโหดเลกเชอร์ชุดใหญ่ในเรื่องไม่ตรงเวลาแล้ว ผู้จัดการหัวล้าน จอมโหดยังสัมภาษณ์เธอละเอียดยิบในทุกๆ เรือ่ ง ตัง้ แต่ประวัตกิ ารศึกษา ประสบการณ์ ในการท�ำงาน ความสามารถพิเศษ รวมไปถึงทัศนคติทมี่ ตี อ่ ธุรกิจโรงแรม แต่นนั่ ยังไม่ สาหัสเท่ากับเรือ่ งเฉพาะทาง เช่น แนวทางทีจ่ ะพัฒนาระบบจัดการภายในองค์กรให้กา้ ว สู่การเป็นโรงแรมชั้นน�ำของจังหวัด ซึ่งแต่ละค�ำถามที่ถูกผู้จัดการจอมโหดป้อนให้นั้น ท�ำเอามยุราถึงกับมึนตือ้ ปวดเศียรเวียนเกล้าจนไปไม่เป็นเชียว ‘อะไรกัน แค่เรือ่ งพืน้ ฐานง่ายๆ คุณยังไม่รู้ แบบนีจ้ ะก้าวขึน้ สูต่ ำ� แหน่งผูบ้ ริหาร ได้ยงั ไง?’ เจอค�ำถามลองภูมิและดูถูกหลายๆ ครั้งเข้าไป มีหรือที่มยุราจะปล่อยให้ คนแปลกหน้าทีเ่ จอหน้ากันเพียงครัง้ แรกเล่นงานเธออยูฝ่ า่ ยเดียว ‘ฉันคิดว่านั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เรื่องความรู้ในต�ำราเรียนสามารถศึกษาเรียนรู้ ทีหลังได้ การเก็บเกี่ยวประสบการณ์จริงคือสิ่งส�ำคัญกว่า ของอย่างนี้อยู่ที่เทคนิคใน การเลือกใช้คนให้ถูกกับงานค่ะ จะว่าไป คุณลุงจรัสชัยคัดเลือกคนได้เก่งมากนะคะ ถึงได้สง่ คุณมาเป็นผูจ้ ดั การของทีน่ ’ี่ มยุราต้องการย�ำ้ ให้ผจู้ ดั การหัวล้านจอมโหดได้รถู้ งึ ฐานะแท้จริงของตัวเอง และ ประกาศตัวเป็นนัยๆ ว่าเธอมาเรียนรูง้ านทีน่ ใี่ นฐานะผูบ้ ริหารคนหนึง่ ไม่ใช่ลกู น้องทีจ่ ะ ยอมให้ใครหน้าไหนมาข่มเหงรังแกได้งา่ ยๆ พออีกฝ่ายสงบท่าทีลง มยุราจึงเชิดหน้าขึน้ แล้วกระหยิม่ ยิม้ ย่องอย่างชอบใจ 46

อาคาเซีย

ให้รไู้ ปสิ เล่นกับใครไม่มาเล่น แต่มาเล่นกับคุณหนูมยุรา เธอถูกสัมภาษณ์เรื่องทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับงานบ้าง ไม่เกี่ยวข้องกับงานบ้าง จนผูจ้ ดั การหัวล้านจอมโหดประเมินความสามารถของเธอออกมาพร้อมกับต�ำแหน่งงาน ‘แม่บา้ นฝึกหัด’ นัน่ ล่ะ มยุราถึงกับร้องยีอ้ อกมาโดยไม่คดิ รักษามารยาทแม้แต่นอ้ ย ‘ฉันถูกส่งตัวให้มาเรียนรูร้ ะบบการท�ำงานทัง้ หมดของทีน่ นี่ ะคะ ไม่ใช่ให้มาเป็น แม่บา้ น ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ’ ‘ไม่มอี ะไรผิดพลาดหรอกคุณมยุรา การจะก้าวเข้าสูค่ วามยิง่ ใหญ่ตอ้ งสร้างฐาน ทีม่ นั่ คงขึน้ มาก่อน โดยเฉพาะคุณทีไ่ ม่มคี วามรูเ้ กีย่ วกับการบริหารจัดการเลย ถ้าตกลง ก็เชิญคุณลงไปรับชุดพนักงานข้างล่างแล้วเริ่มต้นเรียนรู้งานได้เลย ผมจะให้ฝ่ายบัญชี คิดค่าแรงให้เต็มวัน’ นัน่ ใจป�ำ้ เอาเงินค่าแรงมาฟาดหัวเธออีก อีตานีค่ ดิ ว่าเธอเป็นใครถึงกล้าปฏิบตั ิ กับเธอเช่นนี!้ มยุราย่นจมูกเชิดหน้าใส่อย่างหยิ่งๆ ก่อนเดินออกจากห้อง นี่ถ้าไม่มีรางวัล สมนาคุณจากคุณนายดวงประกาย คุณภูภทั ร และมยุเรศล่อใจอยู่ เธอจะเมินหน้าหนี โบกมืออ�ำลา และไม่มาเหยียบโรงแรมแห่งนีต้ ลอดชีวติ เลยเชียว หน็อยแน่ มีที่ไหน เรียนจบตั้งปริญญาตรี ถึงจะเป็นสาขาวารสารศาสตร์ ไม่สอดคล้องกับการจัดการบริหารธุรกิจ ผู้จัดการซังกะบ๊วยนั่นน่าจะหาต�ำแหน่งงาน ทีด่ กี ว่านีใ้ ห้เธอ ไม่ใช่ยดั เยียดต�ำแหน่งแม่บา้ นฝึกหัดให้เธอดือ้ ๆ อย่าให้เจอตัวนายหัว จรัสชัยเชียวนะ แม่จะฟ้องให้เด้งนายหัวล้านจอมโหดนัน่ ออกจากต�ำแหน่งเชียว! มยุรามานัง่ ท�ำใจกับต�ำแหน่งงานอันน่าภาคภูมใิ จอยูพ่ กั ใหญ่ ขืนถอนตัวตอนนี้ มีหวังถูกคุณนายดวงประกายฉีกอกแน่ อีกอย่างเธอไม่ได้ทำ� งานฟรีๆ ซะหน่อย ยังมี เงินเดือนและรางวัลล่อใจจากครอบครัวรออยู่ ทีส่ ำ� คัญยังมีเพือ่ นร่วมงานรูปหล่อ พอ เป็นอาหารตาให้เธอได้มองแก้เซ็งอีก คิดได้อย่างนั้นมยุราจึงตัดสินใจมารับชุดฟอร์ม จากเจ้าหน้าทีข่ องโรงแรม พอเห็นสีชดุ แล้ว มยุราก็อดร้องยีอ้ อกมาอีกไม่ได้ สาเหตุเพราะสีไม่ถกู ใจนัน่ เอง เธอชอบสีฟา้ เป็นชีวติ จิตใจ แต่กลับต้องมาใส่ชดุ พนักงานสีเขียวเหมือนตะไคร่นำ�้ เห็น แล้วก็อนาถตัวเอง แต่เมือ่ ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร เธอไม่ได้ใส่ชดุ นีต้ ลอดยีส่ บิ สีช่ วั่ โมง เสียหน่อยจึงท�ำให้เธอพอท�ำใจได้บ้าง เธอเดินมายังห้องซึ่งติดป้ายว่าเฉพาะพนักงาน เท่านัน้ 47

เปิดประตูเข้าไปข้างในมยุราถึงกับมือไม้ออ่ นปล่อยเสือ้ ผ้าหล่นจากมือ ดวงตา กลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าร้อนวูบกับภาพทีเ่ ห็นทันที เธออยากจะกรีด๊ ออกมาดังๆ แต่ กลับไม่มเี สียง สิง่ ทีท่ ำ� ได้คอื มองอีกฝ่ายราวถูกสะกดอยูอ่ ย่างนัน้ “อ้าวหยก” พิรณ ุ หันมามอง พร้อมส่งรอยยิม้ ทรงเสน่หม์ าให้เหมือนเคย ดูไม่ ตกใจเลยสักนิดทีเ่ ธอพรวดพราดเข้ามาในห้องทัง้ ทีเ่ ขาก�ำลังเปลีย่ นเสือ้ ผ้าอยู่ แต่สำ� หรับ มยุราสิ แข้งขา มือไม้เหมือนจะหมดแรง และล้มพับอยูต่ รงนัน้ “เอ่อ ขอ... ขอโทษด้วยค่ะ ฉัน... ฉันนึกว่าไม่มใี ครอยู”่ เธอพูดแก้เขินรีบ ก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปยืนอยู่หน้าห้องด้วยหัวใจเต้นแรง จังหวะก้าวออก จากห้องนีเ้ อง ความประหม่าและไม่ทนั ระวัง เธอจึงชนประตูเข้าอย่างจัง แล้วดวงดาวทัง้ ห้วงอวกาศก็โคจรอยูร่ อบศีรษะระยิบระยับ เรียกว่าเล่นเอามึนไปเลยทีเดียว พอพ้นจากห้องมาได้มยุราจึงสูดอากาศหายใจเข้าปอดลึก และท�ำซ�้ำๆ สาม ถึงสี่ครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ก็ว่าสร้างก�ำแพงป้องกันหัวใจอย่างแน่นหนา แล้วเชียว พอมาเจอเขาก�ำลังเปลีย่ นเสือ้ อยู่ โรคแพ้ความหล่อจึงก�ำเริบขึน้ มาอีก แต่ดู ครัง้ นีจ้ ะรุนแรงกว่าครัง้ ไหนๆ เรียกว่าท�ำให้หวั ใจละลายเลยเชียว พับผ่าเถอะ! เกย์อะไรเซ็กซีช่ ะมัด กล้ามแขนนีเ้ ป็นมัดๆ ไหนจะกล้ามหน้าอก กล้ามหน้าท้อง และขนอ่อนอันแสนเซ็กซีน่ นั่ อีก หญิงสาวหลับหูหลับตากรีด๊ ในใจคนเดียว เชื่อว่าผู้หญิงทั้งร้อยต้องหวั่นไหวเมื่อได้เห็นภาพเมื่อครู่ รึต่อให้ขึ้นบัญชีด�ำว่าเป็นชาว สีมว่ งไว้เถอะ ถ้าไม่กรีด๊ สลบให้เหยียบได้เลยเอ้า มยุราพยายามสงบสติอารมณ์ตวั เองด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครัง้ แต่ของเหลวข้นก็ไหลย้อยออกมาจากจมูกจนได้ พอแตะโดนและเห็นมันเท่านั้นแหละ แข้งขาก็พานไม่มีแรงขึ้นมาดื้อๆ จังหวะเดียวกันนี้เองบานประตูถึงถูกดึงออกท�ำเอา คนที่พิงบานประตูถึงกับเซเสียหลักหงายท้อง แต่ร่างสูงนั้นไวกว่า เธอจึงเข้าไปอยู่ใน วงแขนของคนหล่อจนได้ “อุย๊ หยกเป็นอะไร?!” พิรณ ุ ท�ำหน้าตกใจเมือ่ เห็นเลือดเปือ้ นเสือ้ เชิต้ ของหญิงสาว ซ�ำ้ ยังมีเลือดไหลออกมาจากจมูก “เออ โรคแพ้... เอ๊ย เลือดก�ำเดาไหลเฉยๆ ค่ะ” มยุราหัวเราะแหะๆ เกือบหลุดปาก ไปแล้วเชียวว่าโรคแพ้ความหล่อ “ผมว่าหยกควรไปนอนพักก่อน” พิรณ ุ ท�ำหน้าจริงจังรีบช้อนขาพับอุม้ หญิงสาว ตัวลอยจากพืน้ เข้ามาในห้องเดิม 48

อาคาเซีย

มยุราท�ำอะไรไม่ถกู เมือ่ เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวภาพวาดของจิตรกรเอกในระยะ ใกล้ เธอได้แต่มองคางเขียวทีเ่ พิง่ โกนหนวดทิง้ ไปของอีกฝ่าย ยิง่ ร่างกายได้สมั ผัสความ อบอุ่นแบบใกล้ชิดด้วยแล้ว หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก รูส้ กึ ตัวอีกทีกต็ อนทีช่ ายหนุม่ ปล่อยเธอลงบนเตียงนอนขาวสะอาดอย่างทะนุถนอมนัน่ ล่ะ “หยกอยูเ่ ฉยๆ อย่าเพิง่ ขยับตัวลุกนะ” เขาสัง่ ด้วยน�ำ้ เสียงจริงจังแฝงความห่วงใย มยุราได้แต่ทำ� ตาปริบๆ เธอเห็นเขารีบร้อนเดินออกจากห้องไป และนีเ่ องทีท่ ำ� ให้ คนช่างฝันหวัน่ ไหวขึน้ มา... เฮ้อ ขออนุญาตแหกกฎเหล็กทีต่ งั้ เอาไว้เถอะนะ ขออนุมตั ใิ ห้เขาเป็นคนพิเศษ ในหัวใจเธอเป็นกรณีพิเศษเดี๋ยวนี้เลย ผู้ชายอะไรน่ารักน่าหยิกเนื้อชะมัด แบบนี้ล่ะ ทีอ่ ยากพาตัวไปฝากคุณนายดวงประกาย มยุรากัดริมฝีปากบางของตนเองอย่างมันเขีย้ ว ขณะใช้หลังมือปาดคราบเลือดทีไ่ หลย้อยออกจากปลายจมูก และสูดลมหายใจเข้าปอด ลึกๆ อีกครัง้ พิรุณกลับมาที่เตียงอีกครั้งพร้อมถุงน�้ำแข็ง เขาเอาน�้ำแข็งขนาดเล็กมาวางบน หน้าผากของเธอ พร้อมยืน่ กล่องกระดาษทิชชูให้ “ขอบคุณค่ะ” เธอรีบจัดการเช็ดคราบเลือดออกจากจมูก โดยไม่ลมื ม้วนกระดาษ เป็นก้อนกลมๆ แล้วแหย่เข้าไปในโพรงจมูก ขณะมองอีกฝ่ายอย่างซาบซึง้ ใจ “คุณมีความรู้ เรือ่ งการปฐมพยาบาลทีด่ มี ากเลยนะคะ” “นิดหน่อยครับ ตอนอยูต่ า่ งประเทศผมเคยเป็นอาสาสมัครกูภ้ ยั ” พิรณ ุ บอก เสียงเรียบ แต่คำ� บอกเล่าเนิบๆ ไม่ได้อวดตัวอะไรนัน้ กลับท�ำให้มยุราท�ำตาโตอย่างสนใจ รูส้ กึ ว่าพนักงานขับรถของโรงแรมจะไม่ธรรมดาอย่างทีค่ ดิ ซะแล้ว พิรณ ุ ส่งยิม้ ทรงเสน่ห์ มาให้อีกขณะน�ำชุดแบบฟอร์มที่หญิงสาวทิ้งไว้หน้าห้องมาวางไว้บนเตียง แล้วเปลี่ยน เรือ่ งคุยดือ้ ๆ “ตกลงหยกเป็นพนักงานของทีน่ แี่ ล้วเหรอครับ?” มยุราพยักหน้ารับ “ค่ะ ผูจ้ ดั การทีน่ รี่ บั ฉันเข้าท�ำงานแล้ว” ค�ำตอบนัน้ ท�ำให้พริ ณ ุ ยิม้ กว้างออกมาด้วยความดีใจ ดวงตาคมหลังกรอบแว่น เป็นประกายระยับ แสดงออกให้เห็นทางสีหน้าว่าดีใจกว่าเจ้าตัวด้วยซ�ำ้ “ยินดีดว้ ยนะครับ ว่าแต่หยกสมัครต�ำแหน่งอะไรเหรอ?”

49

มยุราเม้มปากเป็นเส้นตรงเมือ่ เจอค�ำถามนีเ้ ข้าไป ด้วยลังเลว่าจะบอกเขาดีไหม เพราะต�ำแหน่งงานของเธอนัน้ ไม่โสภาทีจ่ ะยืดอกบอกกับใครๆ ได้ แต่เมือ่ เห็นว่าป่วยการ จะปิดบัง ยังไงซะเธอต้องมาท�ำงานในหน่วยงานเดียวกับเขาอยูด่ ี มยุราจึงให้คำ� ตอบ “ฉันไม่ได้ระบุตำ� แหน่งค่ะ ผูจ้ ดั การหัวล้านทีด่ ๆุ ชือ่ อะไรนะ...” หญิงสาวท�ำท่า ครุน่ คิด “ชเลครับ” “นัน่ ล่ะๆ เขาเห็นว่าฉันไม่ถนัดอะไรสักอย่าง เลยให้ฉนั รับต�ำแหน่งเป็นแม่บา้ น ฝึกหัดไปก่อน” พิรณ ุ ย่นคิว้ เข้าหากันด้วยไม่อยากจะเชือ่ “บุคลิกดี และสวยๆ อย่างหยกเนีย่ นะ เป็นแม่บา้ น สงสัยคัดเลือกพนักงานคราวหน้า ผูจ้ ดั การคงต้องลากตัวนางงามจักรวาล มาเป็นฝ่ายต้อนรับแล้วล่ะ” “ชมกันดือ้ ๆ แบบนี้ เขินแย่สคิ ะ” แก้มเนียนแดงปลัง่ ขึน้ มาทันที “ผมไม่ได้แกล้งชมนะครับ ผมคิดว่าหยกน่าจะเป็นประชาสัมพันธ์ของทาง โรงแรมมากกว่า หรือไม่กเ็ จ้าหน้าทีต่ อ้ นรับ เพราะหยกมีรอยยิม้ ทีส่ วยมาก” ได้ยนิ ฝ่ายนัน้ เอ่ยชม มยุรายิม้ แก้มปริแทบม้วนกลิง้ ตกเตียงด้วยความเขินเลย ทีเดียว แต่เธอก็เก็บซ่อนอาการเหล่านีไ้ ว้อย่างดีเยีย่ ม “ท�ำไงได้ล่ะคะ ผู้จัดการเลือกให้ตามความเหมาะสม คงต้องตามนั้นไปก่อน อีกอย่างฉันไม่มคี วามรูอ้ ะไรเลย” “หยกจบสาขาอะไรมาเหรอ?” “วารสารศาสตร์คะ่ ” พิรุณพยักหน้า เห็นทีเรื่องการคัดคนที่ไม่เหมาะสมกับต�ำแหน่งงานต้องเสนอ ให้พอ่ น�ำเรือ่ งนีเ้ ข้าทีป่ ระชุมซะแล้ว เพราะนีไ่ ม่ใช่กรณีแรกทีเ่ กิดขึน้ ในองค์กร อย่างฝ่าย ประชาสัมพันธ์ตอ้ นรับลูกค้าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่มหี น้าตาสวยโดดเด่นก็ถกู น�ำตัวมา ต้อนรับลูกค้าชาวต่างชาติทเี่ ข้ามาพัก ปัญหาจึงเกิดขึน้ เมือ่ พนักงานคุยกับลูกค้าไม่รเู้ รือ่ ง ยังไม่นบั เรือ่ งคนดูแลสวนของโรงแรม ความรูร้ ะดับอนุปริญญา พูดภาษาอังกฤษได้ แต่ จัดให้ลงท�ำงานหน้าทีน่ นั้ เห็นทีเรือ่ งนีจ้ ะปล่อยทิง้ ไว้ไม่ได้แล้ว “คุณมาดูแลฉันแบบนี้ ไม่โดนผูจ้ ดั การดุเอาเหรอคะ?” มยุราขยับตัวลุกขึน้ นัง่ อดป้อนค�ำถามเปลีย่ นเรือ่ งคุยอีกไม่ได้ “ถ้ามีงาน พีๆ่ ก็โทรตามตัวเองล่ะครับ หยกพักอีกสักหน่อยเถอะ” “ไม่เป็นไรค่ะ เลือดหยุดไหลแล้ว ยังไงขอบคุณคุณมากนะคะทีช่ ว่ ยดูแลฉัน” 50

อาคาเซีย

ชายหนุม่ ยิม้ อ่อนโยนมาให้อกี “ด้วยความยินดีครับ งัน้ หยกเปลีย่ นเสือ้ ผ้าให้เรียบร้อยก่อน เดีย๋ วเราไปหาข้าว ทานกัน แล้วค่อยกลับมาท�ำงาน” “จะดีเหรอ ยังไม่เทีย่ งเลยนะ” เธอค้านไม่เต็มเสียงนัก ทั้งที่ความจริงเธออยากหาของกินอร่อยๆ ใส่ท้อง ใจจะขาดอยูแ่ ล้ว ก็โจ๊กส�ำเร็จรูปถ้วยเดียวของคุณนายดวงประกายทีท่ านตอนเช้าอยูท่ อ้ ง ซะทีไ่ หนเล่า “พนักงานทีน่ ไี่ ม่ได้พกั เทีย่ งทุกคนหรอกครับ เราจัดตารางสลับกันพักน่ะ ต้อง เหลือเจ้าหน้าทีไ่ ว้เซอร์วสิ ลูกค้าบ้าง” พิรณ ุ ชีแ้ จงรายละเอียดคร่าวๆ มยุราจึงพยักหน้ารับ แล้วบอกกับตัวเองในใจว่า มีเพือ่ นกินข้าวสักคนก็ยงั ดีกว่านัง่ เหงาคนเดียวล่ะนะ “งัน้ รอ ฉันเปลีย่ นเสือ้ ผ้าสักครูน่ ะคะ” “ครับ” พิรณ ุ พยักหน้าส่งรอยยิม้ ทรงเสน่หม์ าให้อกี เช่นเคย บรรยากาศในห้องพักส�ำหรับพนักงานโรงแรมเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยสลับกับ เสียงหัวเราะคิกคัก พนักงานทั้งหญิงชายหลายคนพากันมาล้อมวงกินข้าวในห้องที่ทาง โรงแรมจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ ซึง่ เป็นห้องทีม่ ยุราเคยมานัง่ พักเพือ่ ให้พริ ณ ุ ท�ำแผลนัน่ ล่ะ พนักงานทุกคนดูสนิทสนมกันดี โดยเฉพาะเปรมศักดิ์ เชฟมือหนึง่ ของโรงแรมทีส่ ร้าง สีสนั ในการรับประทานอาหารให้สนุกสนานมากขึน้ เพราะเปรมศักดิค์ อยแทะโลม หยอด ค�ำหวานให้พนักงานชายตลอด “มานัง่ กับเจ๊เอมีก่ ไ็ ด้นะคะ” เปรมศักดิ์กวักมือเรียกพนักงานชายทุกคนที่เดินเข้ามาในห้อง แต่ก็ไม่มีใคร ทิง้ ตัวนัง่ ข้างๆ สักคน พอขยับตัวไปนัง่ ด้วย พนักงานชายบางคนถึงกับต้องยกจานข้าว รีบเผ่นหนี “แหม พูดด้วยท�ำหยิง่ นะยะ เดีย๋ วมีขนมอร่อยๆ ไม่แบ่งให้ซะเลยนี”่ ว่าแล้ว เปรมศักดิจ์ งึ เชิดหน้าใส่ ท�ำทีเป็นงอน “เจ๊เก็บไว้กนิ คนเดียวเถอะ พวกผมไม่เอาด้วยหรอก” พนักงานหนุม่ โบกมือไล่ เปรมศักดิ์จึงย่นจมูกใส่ ก่อนปรายสายตามายังพิรุณซึ่งนั่งรับประทานอาหารไปเงียบๆ พอเปรมศักดิท์ ำ� ท่าว่าจะย้ายจานข้าวมานัง่ ด้วย พิรณ ุ จึงรีบยกมือห้ามทันที “หยุดก่อนครับ พี่เปรมนั่งลงตรงนั้นนั่นล่ะดีแล้ว มานั่งตรงนี้เดี๋ยวก็วงแตก อีกหรอก” 51

เปรมศักดิค์ อ้ นขวับทันทีเมือ่ ได้ยนิ พิรณ ุ เอ่ยออกมาแบบนี้ “พูดอย่างนีค้ ณ ุ น้องฝน รังเกียจพีเ่ อมีแ่ ล้วเหรอคะ?” “รังเกียจ รังเกียจมากๆ ด้วย” ใครคนหนึง่ เป็นคนตอบแทนพิรณ ุ จากนัน้ บรรดาลูกมือทีช่ ว่ ยงานอยูใ่ นครัวจึงแทรกขึน้ “เห็นด้วยกับยัยอิ๋วนะ ข้าวปลาไม่รู้จักกินให้อิ่มๆ เที่ยวแทะผู้ชายอยู่นั่นล่ะ ยัยเอมี”่ เปรมศักดิห์ นั มาจิกสายตาใส่คนพูดซึง่ มีอายุไล่เลีย่ กันแล้วเชิดหน้า “ก็ผชู้ ายทีน่ นี่ า่ กินกว่าข้าวนีย่ ะ” กิรยิ าสะดีดสะดิง้ นัน้ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ดี แม้แต่มยุราซึง่ เป็นสมาชิก ใหม่แกะกล่องยังพลอยอมยิม้ ไปด้วย เปรมศักดิจ์ งึ หันมาท�ำตาเจ้าชูแ้ ละยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ ให้พริ ณ ุ อย่างมีความหมายอีกครัง้ “โดยเฉพาะคุณน้องฝน ผูช้ ายอะไร้ หล่อได้ใจกะเทยมากๆ” พิรณ ุ ยิม้ แหยๆ ส่ายหน้าระอากับท่าทีของหัวหน้าพ่อครัวทีม่ กั จะแทะโลมเขาอยู่ เป็นประจ�ำ “ผมควรดีใจไหมเนีย่ ?” “สมควรเป็นอย่างยิง่ ค่ะ เพราะเอมีย่ กให้คณ ุ น้องฝนเป็นทีห่ นึง่ ในหัวใจเสมอ” ไม่บอกอย่างเดียว เปรมศักดิย์ งั ส่งจูบให้พริ ณ ุ เป็นการยืนยันอีก เท่านัน้ เสียงคลืน่ ไส้ของใครคนเดิมทีค่ อยจ้องขัดคอจึงดังขึน้ “จะอ้วก ฉันได้ยนิ หล่อนพูดแบบนีก้ บั ผูช้ ายทุกคนนัน่ แหละยัยเอมี่ ปล่อยน้องฝนไปเจอสิง่ ดีๆ เถอะ หล่อน เล่นแทะเช้าแทะเย็นทุกวันแบบนี้ คนอืน่ ในโรงแรมเข้าใจผิดคิดว่าน้องฝนวิปริตทางเพศ เหมือนกับหล่อนกันหมดแล้ว” “แหม ก็แค่สนุก หยอกเย้าอย่างเอ็นดู” เปรมศักดิห์ นั มาท�ำตาหวานใส่พริ ณ ุ อีกครัง้ ก่อนมองเลยมายังมยุรา พอสบตา กับดวงตากลมโตนัน่ เข้าเปรมศักดิจ์ งึ เชิดหน้าใส่ ซึง่ กิรยิ านัน้ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะมยุราทีร่ สู้ กึ ว่าเปรมศักดิน์ า่ รักและน่าคบหานัก “พอน้องฝนเผลอ หล่อนก็จะงาบลงท้องใช่ไหมล่ะ?” “ต๊าย พูดจาไม่สภุ าพ งาบลงท้องซะทีไ่ หน ไม่มี้ หล่อนพูดแบบนีเ้ ดีย๋ วไก่ตนื่ หมด” เปรมศักดิป์ อ้ งปากจิกสายตาทะเล้นไปยังเป้าหมาย แล้วเสียงหัวเราะเกรียวกราว ก็ดงั ขึน้ อีก เมือ่ คนนัน้ คนนีต้ อ่ ค�ำด้วยอย่างสนุกปาก 52

อาคาเซีย

มยุราที่หูผึ่งฟังบทสนทนายิ้มกว้างและหัวเราะไปกับทุกคน รู้สึกโล่งใจอย่าง ประหลาดทีเ่ ทพบุตรสายฝนของเธอไม่ใช่ชาวสีมว่ ง พอพิรณ ุ หันมาสบตากับเธอเท่านัน้ วงหน้าเนียนจึงร้อนวูบขึ้นมาทันที ก็ใครใช้ให้เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนแฝง ความหมายแบบนีเ้ ล่า มยุราเม้มปากเข้าหากันแล้วก้มหน้าก้มตาตักอาหารใส่ปาก จากนัน้ จึงลุกเอาจาน ไปเก็บ พอพ้นสายตาของชายหนุม่ มาได้ เธอแทบจะเต้นบัลเลต์ดว้ ยความดีใจเลยเชียว ในเมือ่ เทพบุตรรูปหล่อไม่ใช่ชาวสีมว่ ง เห็นทีงานนีเ้ ธอต้องเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์ ให้พฒ ั นามากกว่านีแ้ ล้วล่ะ กรีด๊ ... เนือ้ คู่ มยุรากระดีก๊ ระด๊าอย่างสุขใจ เสร็จงานทีไ่ ด้รบั มอบหมายจากหัวหน้าแม่บา้ นโรงแรมเรียบร้อย มยุราจึงปลีกตัว เพือ่ มาเปลีย่ นชุดพนักงานโรงแรมออก ด้วยว่าเธอไม่อยากกลับบ้านทัง้ ชุดฟอร์ม มีหวัง คุณนายดวงประกายมาเห็นเข้าได้หัวเราะเยาะกับต�ำแหน่งงานของเธอแน่ ส่งตัวมาให้ ศึกษางานเพื่อน�ำความรู้มาบริหารจัดการโรงแรมของตัวเอง ที่ไหนได้จับพลัดจับผลู กลายมาเป็นแม่บ้านโรงแรมซะฉิบ แต่นั่นก็ไม่เท่ากับเธอไม่อยากให้ยัยพัชนีคู่แข่ง ตลอดกาลมาเห็นเธอในสภาพนีห้ รอก ยิง่ โดนตราหน้ามาสดๆ ร้อนๆ เมือ่ เช้าว่าเธอจะมา สมัครงานเป็นแม่บา้ นด้วยแล้ว มยุรายิง่ ไม่อยากให้พชั นีเห็นเลย ระหว่างเดินเอือ่ ยๆ อย่างเหนือ่ ยล้ามารอลิฟต์นเี่ อง มยุราจึงเจอวศินซึง่ ออกมา จากลิฟต์ ก็วา่ จะเข้าลิฟต์นนั้ ไปเลย แต่เธอก็มมี ารยาทพอทีจ่ ะคุยกับชายหนุม่ “อ้าว หยกมาท�ำอะไรทีน่ ?ี่ ” วศินท�ำหน้าแปลกใจเมือ่ พบมยุราทีน่ อี่ กี ครัง้ ในชุด แบบฟอร์มของโรงแรม “มาเรียนรู้งานค่ะพี่อุ่น พอดีม้าอยากให้หยกมีประสบการณ์เรื่องการจัดการ บริหารโรงแรม ก็เลยส่งตัวเข้ามาเป็นพนักงานของทีน่ ”ี่ เธอตอบไปตามความจริง ซึง่ ค�ำตอบนี้ท�ำให้วศินยกคิ้วขึ้นสูง มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สายตานั่นไม่ได้ เหยียดหยามแต่ประการใด แต่อดั แน่นไปด้วยค�ำถาม “แม่บา้ นท�ำความสะอาดเนีย่ นะ เกีย่ วอะไรด้วย คุณป้าอยากได้พนักงานท�ำความ สะอาดจริง แค่ตดิ ประกาศก็สนิ้ เรือ่ งแล้ว” “ก็นนั่ สิคะ หยกก็ไม่รเู้ หมือนกัน ผูใ้ หญ่คยุ กันเอง หยกแค่ไหลมาตามน�ำ้ แต่ เป็นแม่บา้ นฝึกหัดก็ไม่เลวนะคะ ประสบการณ์เยอะดี” เธอยิม้ สดใสให้กบั วศิน จากนัน้ จึงเปลีย่ นเรือ่ งคุย “แล้วพีอ่ นุ่ มาท�ำอะไรทีน่ คี่ ะ?”

53

“มารับแฟนครับ” นัน่ สิ ไม่นา่ ถามเลย ก็รๆู้ อยูว่ า่ เขาต้องมารับแฟนของเขา “นูน่ ไง พอพูดถึงก็มาเลย” มยุราเหลียวหลังไปมอง แล้วแอบย่นจมูกเมือ่ เห็นพัชนียมิ้ หวานโปรยเสน่หม์ า แต่ไกล พร้อมทั้งคล้องแขนวศินไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จากนั้นจึงจิก สายตาคมเฉีย่ วไม่พอใจมายังเธอ “อ้าว... นึกว่าใคร” ได้ยนิ ค�ำทักทาย มยุรานึกอยากอันตรธานหายไปจากตรงนีน้ กั แล้วดูสายตาของ เจ้าหล่อนเถอะ “ยินดีดว้ ยนะจ๊ะทีไ่ ด้เป็นพนักงานของทีน่ ี่ ชุดสวยดีเนอะ” น�ำ้ เสียงแสดงความยินดีทหี่ วานหยดย้อยนัน้ จิกลึกลงในหัวใจของมยุราเลยเชียว ไอ้เรือ่ งเสแสร้งแกล้งท�ำ หรือตีสองหน้าเนีย่ ต้องยกให้ผหู้ ญิงคนนีเ้ ชียวล่ะ ไม่รไู้ ปเรียนรู้ วิธจี กิ กัดจากทีไ่ หน จากนัน้ เจ้าหล่อนจึงหันมาท�ำตาหวานใส่วศิน “พีอ่ นุ่ มารอปิน่ นานไหมคะ?” “ไม่นานครับ ส�ำหรับปิน่ พีร่ อได้เสมอ” พัชนียิ้มหวานให้กับแฟนหนุ่ม จากนั้นจึงปรายตามองมายังมยุราพร้อมยก คิว้ เรียวขึน้ น้อยๆ เป็นการเยาะเย้ย ส่วนวศินหันมายิม้ อบอุน่ ให้มยุรา และรอยยิม้ จาก คนคุน้ เคยทีส่ นิทสนมกันเป็นอย่างดีนลี่ ะ่ ทีท่ ำ� ให้มยุรายิม้ เศร้าออกมาโดยทีเ่ จ้าตัวไม่รสู้ กึ ตัว ทั้งสองพูดคุยกะหนุงกะหนิงตามประสาคู่รัก มยุราจึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของ คนทัง้ คูไ่ ป ไม่ได้อิจฉาอะไรหรอกนะ แค่หมั่นไส้ยัยพัชนีเท่านั้น มยุราท�ำไม่รู้ไม่ชี้แกล้ง หูหนวกตาบอดไปซะ จากนัน้ จึงก้าวเข้ามาในลิฟต์เงียบๆ มีลกู ค้าของทางโรงแรมซึง่ เป็น ชาวต่างชาติสองคนโดยสารมาด้วย บรรยากาศภายในลิฟต์จงึ ไม่ตงึ เครียดเท่าไร แต่การ ทีว่ ศินโอบเอวคอดกิว่ ของพัชนีไว้หลวมๆ แสดงออกถึงความรักทีม่ ใี ห้กนั นีล่ ะ่ ทีท่ ำ� ให้ มยุราอดย้อนกลับมาดูตวั เองไม่ได้ ตัง้ แต่เล็กจนโตมาจนถึงป่านนี้ เธอยังไม่เคยมีแฟนเหมือนใครๆ เลย ใช่วา่ ไม่มี คนมาจีบนะ ตอนเรียนคอนแวนต์มเี พือ่ นร่วมห้องมาจีบอยูเ่ หมือนกัน และเป็นฝีมอื พัชนี อีกนัน่ ล่ะ ทีท่ ำ� ให้นายแว่นเด็กเนิรด์ นัน้ ถอยห่างไป เธอได้ยนิ ชญาดาพูดให้ฟงั ในภายหลัง ว่าพัชนีได้ปล่อยข่าวกับนายแว่นว่าเธอชอบรุน่ พีว่ ศินอยู่ แน่นอนว่าเรือ่ งนีท้ ำ� ให้นายแว่น มาถามเธอด้วยตนเอง เธอจึงยอมรับแต่โดยดี แต่นั่นยังไม่เลวร้ายเท่าพัชนีน�ำเรื่องที่ 54

อาคาเซีย

นายแว่นจีบเธอไปบอกวศิน! วศินจึงห่างจากเธอไปพักใหญ่ สุดท้ายแล้วพัชนีก็คว้า วศินไปเป็นแฟนได้สำ� เร็จ เธอจึงอกหักไปตามระเบียบ พออกหักจากวศินนัน่ ล่ะเธอจึงไม่สนใจใครอีก ไม่ใช่วา่ เข็ดขยาดเรือ่ งความรักนะ ความรักคือสิ่งสวยงามส�ำหรับเธอเสมอ เพียงแต่ยังไม่มีชายหนุ่มคนไหนมีคุณสมบัติ ครบถ้วนท�ำให้เธอหวัน่ ไหวได้กเ็ ท่านัน้ ‘ผู้ชายที่หล่อระเบิดระเบ้อทุกอิริยาบถ เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เรียบร้อย และเก่งกว่าแกทุกเรือ่ งเนีย่ ยังพอหาได้ แต่ไอ้ทแี่ กก�ำหนดเงือ่ นไขว่าผูช้ ายคนนัน้ ต้องมา คุกเข่าขอแกแต่งงานทีแ่ หลมพรหมเทพบ้าบออะไรนัน่ ชาตินคี้ งจะมีหรอกนะยัยคุณหนู มยุรา’ ชญาดาเพือ่ นสนิทเหน็บเข้าให้หลังจากฟังเรือ่ งเพ้อฝันของเธอ แต่มยุราก็ไม่สนใจ อะไร จนกระทัง่ ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯนีล่ ะ่ มีเพือ่ นร่วมคณะและต่าง คณะมาขอคบด้วยหลายคน เธอไม่เคยปฏิเสธ แต่กไ็ ม่ผกู พันลึกซึง้ ถึงกับยกฐานะให้เป็น แฟนหรอก จากทีผ่ า่ นๆ มาเป็นการคบกันแบบเฉพาะกิจมากกว่า คือท�ำกิจกรรมร่วมกัน เป็นบางครั้ง กินข้าวด้วยกันเป็นบางหน ดูหนังด้วยกันบ้าง จากนั้นก็แยกย้ายกันไป เธอเองเป็นประเภททีว่ า่ ใส่ใจใครไม่เป็นซะด้วย ไม่คบก็ไม่วา่ จะหายหน้าไปกับสาวอืน่ ก็ไม่แคร์ ดีซะอีก จะได้เอาเวลาไปท�ำอย่างอืน่ แต่พอมาถึง ณ เวลานี้ มยุรารูส้ กึ ว่าตัวเองเหว่วา้ และเหงาอย่างไม่เคยเป็น มาก่อน... เธอคงซ่อนตัวอยูแ่ ต่ในโลกส่วนตัวมากไป คงสมควรแก่เวลาสักทีทเี่ ธอควรจะ มองหาใครสักคนมาดูแลหัวใจ และจูงมือเธอออกมาอยูใ่ นโลกภายนอก แล้วใครล่ะ? เขาคนนัน้ อยูท่ ไี่ หน ค�ำถามนัน้ ค้างอยูใ่ นใจ แต่เมือ่ ประตูลฟิ ต์เปิดออกเท่านัน้ ค�ำตอบ จึงปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอทันที มยุราเผลอยิ้มกว้างออกมาให้กับชายหนุ่มที่ถูกชะตา แต่แรกเห็น และท�ำให้เธอหวัน่ ไหวถึงขนาดเก็บเอาเขามาฝัน “อ้าว ยังไม่กลับอีกเหรอหยก?” ค�ำทักทายนั้นท�ำให้มยุราส่ายหน้าจนเส้นผมเป็นลอนสวยสะบัดตาม ส�ำหรับ พัชนีที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย และเผลอสะดุดตากับความหล่อของชายหนุ่มตรงหน้าเข้า อย่างจัง เธอปรายตามองพิรณ ุ อย่างสนใจตามประสาสาวเจ้าชู้ รูส้ กึ คุน้ หน้าคุน้ ตาเหมือน เคยเห็นทีไ่ หนมาก่อน จากนัน้ จึงยกมุมปากขึน้ เล็กน้อยพร้อมๆ ทิง้ ความสนใจทัง้ หมด ไว้ตรงนั้นเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มรูปงามมีต�ำแหน่งอะไรในโรงแรมแห่งนี้ พัชนียกมุมปากขึ้น 55

อย่างเหยียดหยามขณะปรายตาไปยังมยุรา คล้ายๆ จะบอกเป็นนัยว่า ‘ผูช้ ายทีค่ วงอยู่ เหมาะสมกันดีนะ’ “พีว่ า่ น่าจะชวนหยกกลับบ้านพร้อมกับเรานะ” ได้ยินวศินพูดขึ้นแบบนั้น พัชนีจึงหันขวับมามองหน้าแฟนหนุ่มด้วยสายตา ไม่พอใจทันที “ปิน่ ว่าอย่าเลยค่ะ บางทีหยกอาจมีนดั ส�ำคัญอยูก่ ไ็ ด้ อีกอย่างปิน่ อยากอยูก่ บั พีอ่ นุ่ ตามล�ำพังมากกว่า” เจอลูกอ้อนนี้เข้าไปพร้อมกิริยาเกาะแขนประจบ มีหรือที่วศินจะกล้าขัดใจ แฟนสาวของตัวเอง ทัง้ สองจึงจูงมือออกไปจากโรงแรมโดยไม่สนใจมยุราอีก...

56

อาคาเซีย

6 เปิดเผยตัว สายฝนโปรยลงมาอีกครัง้ เมือ่ รถเก๋งแคมรีเ่ ลีย้ วออกจากโรงแรมหรูเลียบริมหาด สีครามฝัง่ ทะเลอันดามัน มยุราซึง่ นัง่ ข้างคนขับจึงผ่อนลมหายใจออกมายาวทีต่ อ้ งเผชิญ กับบรรยากาศฝนตกตอนหลังเลิกงาน เธอนัง่ เท้าคาง ทอดสายตาเบือ่ หน่ายออกไปนอก กระจกรถสักพัก แล้วอดหันกลับมามองหน้าสารถีรปู หล่อซึง่ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดไี ม่ได้ พร้อมค�ำถามทีว่ า่ เขาไม่หงุดหงิดกับความเฉอะแฉะรอบตัวบ้างเลยหรือ “คุณไม่นา่ ล�ำบากพาฉันมาส่งเลยนะคะ ยิง่ เอารถของโรงแรมมาใช้แบบนี้ เดีย๋ ว ผูจ้ ดั การหัวล้านจอมโหดนัน่ มาเห็นเข้าจะมีปญ ั หาเอา” ใช่วา่ ไม่ดใี จทีพ่ ริ ณ ุ มีนำ�้ ใจรับเธอมา ส่งบ้าน แต่เธออดเป็นกังวลไม่ได้ เพราะตอนเดินมาขึน้ รถมีพนักงานของโรงแรมหลายคน มองมาทีเ่ ธอกับเขาอย่างสนใจ พิรณ ุ ยิม้ หน้าระรืน่ “หยกคิดมากจัง ผูจ้ ดั การไม่กล้ามีปญ ั หากับผมหรอกครับ” “ดูหน้าตาผูจ้ ดั การ ไม่นา่ ใจดีขนาดนัน้ นะคะ” “ไม่ตอ้ งกังวลหรอกครับ ผมหมายถึงไม่มปี ญ ั หาอะไรหรอก เพราะนอกเวลางาน บางครัง้ ผมยังเอารถออกมาเซอร์วสิ ลูกค้า” ได้ยนิ ค�ำตอบทีใ่ ห้ความกระจ่างมยุราจึงสบายใจขึน้ เธอพยักหน้ารับแล้วเอนหลัง พิงเบาะในท่าสบาย จากนัน้ จึงหยิบโทรศัพท์ไอโฟนมาเข้าโปรแกรมเล่นเฟซบุก๊ เธออ่าน นัน่ อ่านนีไ่ ปเรือ่ ยแก้เบือ่ พอรถติดไฟแดงนัน่ ล่ะ พิรณ ุ จึงหันมามองอย่างสนใจ “หยกเล่นเฟซบุก๊ ด้วยเหรอ?” “เล่นค่ะ สมัครไว้คยุ กับเพือ่ นๆ แล้วก็เล่นเกม” เธอตอบพร้อมเงยหน้าขึน้ มอง ชายหนุม่ ก�ำลังจะถามอยูแ่ ล้วเชียวว่าเขาเล่นไหม แต่พริ ณ ุ ชิงพูดขึน้ มาซะก่อน “ดีเลย งัน้ แอดเฟรนด์ผมไว้สกั คนได้ไหม?” ในเมือ่ ความต้องการตรงกัน มีหรือจะปฏิเสธ มยุรายิม้ กว้างออกมาทันที 57

“ท�ำไมจะไม่ได้ละ่ คะ” จากนัน้ เธอจึงพิมพ์ชอื่ นามสกุลของเขา กดเข้าไปทีห่ น้าเพจ และปิดท้ายทีส่ ง่ ค�ำขอเป็นเพือ่ นในทันที “เรียบร้อย คุณอย่าลืมกดรับฉันด้วยล่ะ” พิรณ ุ ส่งรอยยิม้ ทรงเสน่หช์ นิดทีท่ ำ� ให้เธอหวัน่ ไหวมาให้โดยไม่พดู อะไร จากนัน้ จึงพารถเคลือ่ นไปบนท้องถนน มยุราหันมาสนใจหน้าเพจทีเ่ ธอเปิดทิง้ ไว้ แล้วต้องขมวด คิว้ เรียวเข้าหากันเพราะเธอรูส้ กึ คุน้ ชือ่ ของเขาจัง... พิรณ ุ พันธ์นาม เหมือนเคยได้ยนิ จาก ทีไ่ หนมาก่อน พอหาค�ำตอบไม่ได้เธอจึงสรุปเอาเองดือ้ ๆ ว่าเขาคนนีน้ แี่ หละเป็นเนือ้ คูท่ ฟี่ า้ ส่งมาให้ มยุราหัวเราะคิกคักคนเดียว พอพิรณ ุ หันมามอง เธอจึงยิม้ ทะเล้นกลบเกลือ่ น จากนัน้ จึงเปิดเสียงเพลงให้ดงั ขึน้ กว่าเดิมเพือ่ ดึงความสนใจไปเรือ่ งอืน่ “เราคอเพลงเดียวกันเลยนะคะ” “เพิง่ รูว้ า่ หยกชอบเพลงแนวนี”้ พิรณ ุ ท�ำหน้าแปลกใจเมือ่ เพลงจบลง แล้วท�ำนอง เพลงต่อไปจึงดังขึน้ “อุย๊ Big big world. เพลงโปรดของฉันเลยนะ” “เป็นเพลงโปรดของผมเหมือนกัน” เขาบอกยิม้ ๆ “ว้าว เราสองคนใจตรงกันอีกแล้วนะคะ” หญิงสาวยิม้ สดใส ตลอดทางทัง้ สอง จึงคุยแต่เรื่องเพลง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องของความหมายของเนื้อเพลงที่ฟังนั่นล่ะ ทั้ง เพลงโปรด เพลงในดวงใจ เพลงประจ�ำตัวซึง่ จะน�ำมาร้องเวลามีงานเลีย้ งในหมูเ่ พือ่ นๆ “มีอยูเ่ พลงหนึง่ ทีผ่ มชอบมากเป็นพิเศษ ไว้จะส่งให้หยกฟังนะครับ” “จะรอนะคะ” มยุรายิม้ หวานให้ จนกระทัง่ รถแล่นมาถึงทางเข้าบ้านบังกะโลนัน่ ล่ะ “จอดตรงนีเ้ ลยค่ะ” พิรณ ุ ชะลอรถทันที “ให้ผมเลีย้ วเข้าไปส่งดีกว่า” “ไม่เป็นไรค่ะ เดินนิดเดียวก็ถึงแล้ว ซอยแคบ คุณจะล�ำบากตอนกลับรถ” เธอรีบปฏิเสธ คงไม่ดแี น่หากจะพาคนทีเ่ พิง่ เจอหน้าไม่กคี่ รัง้ เข้าบ้าน ถึงเธอจะตกหลุมรัก เขาก็เถอะ แต่พริ ณ ุ ทีอ่ ยากรูว้ า่ หญิงสาวพักอยูท่ ไี่ หนจึงถอยหลังพารถเลีย้ วเข้ามาในซอย จนได้ มยุราจึงได้แต่ลอบถอนหายใจกับความดือ้ ของอีกฝ่าย “ถึงแล้วล่ะค่ะ” พิรุณจอดรถทันที ดวงตาคมหลังกรอบแว่นกวาดมองบ้านพักบังกะโลสีขาว สไตล์โมเดิรน์ ใต้ออ้ มกอดของแมกไม้ทมี่ หี น้าตาเหมือนกันหลายหลัง “หยกพักทีน่ เี่ หรอ?” “แค่พกั ชัว่ คราวน่ะค่ะ พอดีตกึ ทีเ่ คยอยูถ่ กู ทุบเลยต้องย้ายมาอยูท่ นี่ ี่ ลงมาทานน�ำ้ ทานขนมก่อนสิคะ?” ไหนๆ ก็เลยมาถึงนีแ่ ล้วมยุราจึงเอ่ยปากชวน แต่พริ ณ ุ ก็สา่ ยหน้า 58

อาคาเซีย

“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ ท่าทางงานจะเข้า” ชายหนุม่ ยิม้ บาง คว้าโทรศัพท์ ทีส่ ง่ เสียงร้องขึน้ มารับ มยุราจึงโบกมือให้กอ่ นก้าวลงจากรถ เธอยืนอยูร่ มิ ทาง รอให้ รถเก๋งคันงามลับสายตาไปแล้วนัน่ ล่ะจึงกลับขึน้ บ้าน... เหยียบเข้าบ้านพักบังกะโลสีขาวซึ่งครึ้มไปด้วยต้นลีลาวดีมาได้ มยุราก็ชะงัก เท้าทันทีเมือ่ เผชิญหน้ากับคุณนายดวงประกายซึง่ คาดผ้ากันเปือ้ นเท้าสะเอวรอเธออยู่ “ใครมาส่งยะ?” “หูไวตาไวจังเลยนะม้า” มยุราเฉไฉไปอีกทาง พลางถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้า แล้วน�ำไปเก็บบนชัน้ วาง “แกยังไม่ตอบค�ำถามฉันเลยนะ” มยุราผ่อนลมหายใจออกมากับความหวงลูกสาวของคุณนายดวงประกาย “ม้าน่าเปลีย่ นค�ำถามนะคะ เป็นว่า ไปท�ำงานวันแรกเป็นไงบ้าง เหนือ่ ยบ้างไหม? อะไรเทือกๆ นี”้ บอกจบเธอจึงเดินเลยมายังห้องครัวเล็กกะทัดรัดสีขาวสะอาดตา เปิด ตูเ้ ย็นหาน�ำ้ ดืม่ ดับกระหาย จากนัน้ จึงคว้าแอปเปิลผลแดงน่ารับประทานมาแทะกินเล่น ก่อนกลับมาล้มตัวแผ่หลาบนโซฟาสีชมพูนมเย็นในห้องรับแขก ส่วนดวงประกายทีเ่ ดินตามหลังเข้าไปในครัวจึงหยิบจานแซนด์วชิ ซึง่ ท�ำเตรียมไว้ มาวางไว้บนโต๊ะกระจกตรงหน้าลูกสาวจอมดือ้ “ท�ำงานวันแรกเป็นยังไงบ้างล่ะ?” ดวงประกายถามด้วยน�้ำเสียงนุ่มหูกว่าเดิม เมือ่ มาทิง้ ตัวนัง่ บนโซฟาดีไซน์นำ� สมัย คนถูกถามจึงลืมตาขึน้ “เหนือ่ ยมาก... ถึงมากทีส่ ดุ เลยม้า” มยุราลากเสียงยาว จากนัน้ จึงแทะแอปเปิล อีกค�ำ ก่อนดีดตัวขึ้นนั่งเมื่อเห็นแซนด์วิชของโปรดวางอยู่ตรงหน้า พอจะหยิบใส่ปาก เท่านัน้ ดวงประกายก็ตมี อื ซะก่อน “ไปล้างมือล้างไม้ให้สะอาด ฉันสอนปากจะฉีกถึงหู ไม่เคยจะจ�ำ” คนโดนดุทำ� ปากยืน่ ส่งผลแอปเปิลทีแ่ ทะแหว่งเป็นรอยฟันให้มารดา จากนัน้ จึง เดินไปห้องครัว สักพักจึงกลับมาทิง้ ตัวนัง่ ทีเ่ ดิม คว้าผลแอปเปิลทีแ่ ทะค้างไว้มากัดอีกค�ำ “เมือ่ ครูน่ ายหัวจรัสชัยโทรมาเล่าให้ฟงั ว่าแกเริม่ งานทีโ่ รงแรมแล้ว” มยุราพยักหน้ารับ หยิบแซนด์วชิ ไส้ทนู า่ คัน่ ด้วยผักสลัดไปกัด ดูสนใจกับของกิน มากกว่าบทสนทนาของคุณนายดวงประกายด้วยซ�ำ้ “นายหัวชมให้ฟงั ด้วยนะว่าแกน่ารัก ขยัน กระตือรือร้น เลือกศึกษาเรียนรูง้ าน ด้วยตนเองทุกขัน้ ตอน ถึงขนาดลงทุนขอชุดพนักงานมาเป็นแม่บา้ น” 59

“หืม?” มยุราหันขวับทันทีเมือ่ ได้ยนิ มารดาพูดอย่างนัน้ “แกคิดอะไรอยูถ่ งึ ได้เลือกต�ำแหน่งแม่บา้ น?” ได้ยนิ ค�ำถามถัดมามยุรารีบกลืนแซนด์วชิ ลงคอทันที มีเสียงไอเล็กน้อยเมือ่ สิง่ ทีเ่ คีย้ วไม่ละเอียดติดคอ เธอตบอกสองสามครัง้ พอรูส้ กึ โล่งจึงเอ่ยขึน้ “หนูว่าจะถามม้าอยู่เหมือนกัน ตอนฝากฝังหนูกับทางนู้น ม้าคุยอะไรไว้กับ คุณลุงจรัสชัย ผูจ้ ดั การจอมโหดของทีน่ นั่ ถึงจัดให้หนูลงท�ำงานต�ำแหน่งแม่บา้ น” คราวนีด้ วงประกายส่ายหน้า “เรือ่ งนีต้ อ้ งถามป๊าแกดู ฉันไม่ได้คยุ กับนายหัว จรัสชัยตรงๆ” “อ้าว... พูดแบบนีก้ ม็ เี คลียร์สมิ า้ จ�ำได้วา่ ตอนทีห่ นูคยุ กับม้าไว้คอื เรือ่ งเทรนงาน กับทางโรงแรมนะคะ” “ก็ใช่ไง” “แต่หนูไม่ได้รบั ปากกับม้านะคะว่าจะเป็นแม่บา้ น ดูชดุ ซะก่อน” ว่าแล้วมยุรา จึงลุกขึ้นกางแขนออกแล้วหมุนตัวให้คุณนายดวงประกายเห็น ความจริงเธอไม่อยาก ใส่ชุดนี้กลับมาบ้านทั้งอย่างนี้หรอก แต่เสื้อเชิ้ตของเธอเปื้อนเลือดก�ำเดาจนน่าเกลียด ก็เลยจ�ำใจต้องใส่ชดุ แม่บา้ นกลับมาอย่างไม่มตี วั เลือก “ชุดนีด้ เู ข้ากับแกมากเลยนะ” “ม้าไม่ตอ้ งแกล้งชมหยกเลย ท�ำงานครึง่ วัน มยุราได้วชิ าซักผ้าด้วยเครือ่ งซักผ้า มาเต็มๆ แบบนีไ้ ม่นา่ เรียกว่าเทรนงานแล้วนะม้า” มยุราบ่นพร้อมกับทิง้ ตัวนัง่ ลงบนโซฟา คว้าแอปเปิลที่วางไว้บนจานแซนด์วิชมาแทะอีกค�ำ ส่วนดวงประกายเงียบไป สีหน้า เหมือนก�ำลังครุน่ คิดบางอย่าง “แล้วลูกชายนายหัวจรัสชัยไม่ลงมาเทรนงานให้แกบ้างเลยเหรอ?” มยุราส่ายหน้าทันที “ไปเหยียบดาวแต้มเดือนมาสองครัง้ หนูยงั ไม่เคยเห็นหน้า ลูกชายคุณลุงเลย จ�ำไม่ได้แล้วว่าหน้าตาเป็นไง ขนาดชือ่ ยังจ�ำไม่ได้เลยม้า หยกไม่ได้ สนใจ” “จริงเหรอ?” คุณนายดวงประกายท�ำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชือ่ เท่าไรนัก “จริงสิมา้ ไม่ได้ลอ้ เล่นนะ” “แกไปอยูไ่ หนมาฮะ เชยมากเลยนะทีไ่ ม่รจู้ กั ลูกชายคนเดียวของนายหัวจรัสชัย สาวๆ บนเกาะภูเก็ตออกจะกรีด๊ กร๊าด นายพิรณ ุ พันธ์นาม กันเป็นแถว” ด้วยต้องการ ให้มยุราสนใจในตัวลูกชายเพียงคนเดียวของนายหัวจรัสชัย ดวงประกายจึงคุยฟุง้ ออกมา 60

อาคาเซีย

เช่นนั้น ทั้งที่ความเป็นจริง ลูกชายของนายหัวจรัสชัยออกจะเก็บเนื้อเก็บตัวไม่สุงสิง กับใครทีไ่ หน แต่คนฟังถึงกับชะงัก เพราะชื่อนี้สะดุดหูเข้าอย่างจังนี่ล่ะ มยุราจึงลดมือจาก แซนด์วชิ ซึง่ เตรียมป้อนเข้าปากทันที “เดี๋ยวม้า ลูกชายคุณลุงจรัสชัยชื่ออะไรนะ?” ท่าทางของมยุราจริงจังจน ดวงประกายต้องยกคิว้ ขึน้ สูง “พิรณ ุ พันธ์นาม” ชาวาบไปทัง้ หัวใจเชียวเมือ่ ได้ยนิ ชือ่ นี.้ .. “พิรณ ุ พันธ์นาม” เธอพึมพ�ำเสียงแผ่ว “ใช่ ชือ่ พิรณ ุ พันธ์นาม ท่องจ�ำไว้ให้ขนึ้ ใจไว้เลยยัยหยก ผูช้ ายคนนีล้ ะ่ ที่ อนาคตไกล อีกหน่อยเขาจะมาเป็น...” ดวงประกายหยุดพูดทันทีเมือ่ บุตรสาวจ้องหน้า อย่างสนอกสนใจ “เป็นอะไรคะ?” “เอ่อ... ก็มาเป็นหุ้นส่วนในโรงแรมดาวแต้มเดือนสาขาสองของเราไง” นาง รีบเฉไฉไปอีกเรือ่ งพร้อมรอยยิม้ แบบมีเลศนัย มยุราเงียบไปอึดใจขณะจ้องหน้ามารดา ด้วยก�ำลังนึกถึงหน้าพ่อเทพบุตรรูปหล่อทีเ่ พิง่ ขับรถมาส่งเธอ เล่นต้มตุน๋ อุน่ นึง่ กันซะเปือ่ ยเชียวนะ นายพิรณ ุ พันธ์นาม! “เพิง่ รูว้ า่ เราท�ำธุรกิจกับครอบครัวนีอ้ กี ” “แน่นอน นักธุรกิจใหญ่ระดับนัน้ ไม่คว้าตัวไว้กโ็ ง่เต็มทนแล้ว ฉันไม่ได้บอกแก เหรอ ว่านายหัวจรัสชัยให้ลกู ชายถือหุน้ สีส่ บิ เปอร์เซ็นต์ในโรงแรมของเรา ทีพ่ ดู น่ะไม่มี อะไรหรอก แค่เห็นว่าเป็นคนกันเองก็เลยอยากให้รจู้ กั กันเอาไว้” “แปลกนะคะ หุน้ ส่วนร่วมธุรกิจของเราตัง้ เยอะแยะ ไม่เห็นม้าจะจ�ำ้ จีจ้ ำ�้ ไชให้ หนูรจู้ กั ใครเลย” มยุราตัง้ ข้อสังเกต “ก็แกสนใจเรือ่ งธุรกิจซะทีไ่ หนเล่า เอะอะอะไรก็โยนให้ยยั โอปอล ทีอ่ ยากแนะน�ำ ให้รจู้ กั กันไว้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ คุณพิรณ ุ ต้องรับหน้าทีเ่ ทรนงานให้แก ฉันไม่อยากให้ แกไปกัดเขาอีก แค่อยากให้ญาติดกี นั ไว้กแ็ ค่นนั้ ” มยุราพยักหน้ารับงึกๆ นึกไม่ออกเหมือนกันว่าเธอเคย ‘กัด’ ผูช้ ายคนนีต้ งั้ แต่ เมือ่ ไร “น่าเอ็นดูซะขนาดนัน้ หนูกดั ไม่ลงหรอกค่ะ” 61

“เหรอยะ ขนาดน่าเอ็นดู แกยังเล่นกัดซะจมเขีย้ ว ไม่งนั้ ป่านนีค้ งดองเป็นทอง แผ่นเดียวกันไปนานแล้ว” ดวงประกายหลุดปากออกมา ก่อนหันไปสนใจเสียงฝีเท้าซึง่ ดังขึ้นในบ้าน ภูภัทรเดินเข้ามาในห้องรับแขก วางกุญแจรถลงบนโต๊ะกระจกข้างจาน แซนด์วิชก่อนทิ้งตัวนั่งบนโซฟานุ่ม เอาเป็นว่าเรื่องที่คุยค้างไว้ถูกเปลี่ยนประเด็นทันที เมือ่ คุณนายดวงประกายหันมายิม้ หวานให้สามีสดุ ทีร่ กั “รับเครือ่ งดืม่ อะไรดีคะคุณ?” “ขอน�้ำเย็นๆ สักแก้วเถอะ” บอกกับภรรยาที่รักเสร็จ ภูภัทรจึงหันมาสนใจ ลูกสาวทีน่ งั่ แทะแอปเปิลพร้อมรอยยิม้ อ่อนโยน “เทคแคร์ลกู ค้าเป็นไงบ้างคะ?” มยุราชิงตัง้ ค�ำถามก่อนทีภ่ ภู ทั รจะเอ่ยถามเธอ “โอเคเลยลูก แล้วท�ำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง?” “เหนื่อยดีค่ะ ได้ประสบการณ์ติดมือกลับบ้านมาเพียบ” มยุราท�ำหน้าทะเล้น ภูภทั รยิม้ กว้างตามไป “ดีแล้วทีล่ กู สาวของป๊ามีความสุขกับการท�ำงาน เอ่อ คืนนีม้ งี านเลีย้ ง หยกไปงาน กับป๊านะ พอดีมนี กั ธุรกิจหลายท่านมาร่วมงาน ป๊าอยากพาหนูไปเปิดตัว” “พูดแบบนีค้ งปฏิเสธไม่ได้ส”ิ ภูภทั รหัวเราะ ส่งรอยยิม้ ชอบอกชอบใจมาให้บตุ รสาว “ก็ถา้ ชวน หยกคงปฏิเสธ ป๊าอยูด่ ี ไปด้วยกันเถอะนะ หยกจะได้เปิดหูเปิดตาด้วย” คุณพ่อสุดทีร่ กั เอ่ยปากขอร้อง ทัง้ ทีมหี รือทีม่ ยุราจะปฏิเสธ เธอว่าง่ายกับคุณภูภทั รเสมอ “งานเริม่ กีโ่ มงคะ?” “ทุม่ ครึง่ ” มยุราพยักหน้าแล้วปรายตามายังนาฬิกาเรือนเก๋ดไี ซน์เป็นรูปบ้านนกทีร่ อ้ งบอก เวลาได้ในทันที “ตอนนีห้ ยกมีเวลาเตรียมตัวหนึง่ ชัว่ โมง แต่งตัวทันนะลูก” ภูภทั รยกคิว้ ถาม บุตรสาว “ไม่ทนั ก็ตอ้ งทัน ว่าแต่หยกไปงานเลีย้ งกับป๊าคืนนี้ พรุง่ นีป้ า๊ ต้องให้หยกยืมรถ ขับไปท�ำงานนะคะ” เงือ่ นไขนัน้ สร้างรอยยิม้ ให้กบั ภูภทั รทันที “ได้เลย แล้วรถของม้าล่ะ?” “พูดแล้วอารมณ์เสีย” มยุราย่นจมูก “วันนี้หนูยืมรถประจ�ำต�ำแหน่งคุณนาย ดวงประกายขับไปท�ำงาน ได้เรือ่ งเลยป๊า ยังไม่ทนั ถึงทีท่ ำ� งาน เสียอยูข่ า้ งทางซะก่อน” 62

อาคาเซีย

คุณนายดวงประกายซึ่งกลับมาพร้อมน�้ำเย็นและแซนด์วิชหันมาถลึงตาดุใส่ ลูกสาวทันที “ไม่ได้เสียย่ะ ไอ้ที่สตาร์ตไม่ติดเพราะน�้ำมันหมดถังต่างหาก ช่วยไม่ได้ แก อยากเอาไปใช้แล้วไม่รจู้ กั เช็กให้ดเี อง” มยุราท�ำหน้าเหวอ ก่อนหัวเราะออกมาเบาๆ จากนัน้ จึงหยิบแซนด์วชิ ติดมือไป อีกชิน้ “ป๊าพร้อมแล้ว เรียกหยกด้วยนะคะ” บอกภูภัทรจบหญิงสาวจึงเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้คุณนายดวงประกายส่ายหน้า อย่างระอากับพฤติกรรมของเธอ ร่างสูงดึงเนกไทสีเขียวออกจากล�ำคอขณะเดินมาทิ้งตัวเอนหลังในอิริยาบถ แสนสบายบนเก้าอีห้ ลุยส์ไม้สกั ทาสีขาวซึง่ วางอยูใ่ จกลางบ้านอย่างหมดแรง ดวงตาคมหลัง กรอบแว่นตากวาดมองห้องกว้างสีเขียวอ่อนสบายตาซึ่งตกแต่งในสไตล์วินเทจดูอบอุ่น พื้นขัดมันปูด้วยพรมสีเข้มกว่าผนังห้องเล็กน้อย พร้อมเฟอร์นิเจอร์เน้นโทนขาวสลับ สีเขียวพาสเทลเข้ากับห้องเพือ่ หาประมุขของบ้าน แต่เขากลับไม่พบบิดานอกจากฐานิตา แม่เลีย้ งทีม่ าต้อนรับเขาพร้อมกับน�ำ้ เย็น “ขอบคุณครับน้าตา” พิรณ ุ เอ่ยด้วยใบหน้ายิม้ แย้ม พร้อมขยับตัวลุกขึน้ นัง่ รับ น�ำ้ เย็นมาดืม่ ดับกระหาย ฐานิตาจึงทิง้ ตัวนัง่ บนเก้าอีห้ ลุยส์อกี ตัว “เป็นไงบ้างคะ พร้อมรับต�ำแหน่งผูบ้ ริหารเต็มตัวหรือยัง?” ค�ำถามจากน�ำ้ เสียง อ่อนโยนของแม่เลีย้ งมีผลให้พริ ณ ุ ยิม้ กว้างกว่าเดิม “น้าตาล้อผมเล่นใช่ไหม?” “ไม่ได้ล้อค่ะ ก็น้าได้ยินคุณจรัสชัยพูดให้ฟังคร่าวๆ ว่าอยากเกษียณตัวเอง ฝนจะได้เข้ามาท�ำงานเต็มตัว” “คงยังไม่ใช่ตอนนีห้ รอกครับ ผมไม่ถนัดเรือ่ งบริหารจัดการ ใจจริงอยากกลับ ไปเลีย้ งหอยมุกคุมคนงานอยูท่ ฟี่ าร์มเหมือนเดิมด้วยซ�ำ้ แต่นนั่ ล่ะ จะยุให้พอ่ ขายหุน้ ไป ก็เสียดาย กว่าดาวแต้มเดือนของเราจะเติบโตจนเป็นทีย่ อมรับขนาดนีไ้ ม่ใช่เรือ่ งง่ายๆ” ฐานิตาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของลูกเลีย้ งหนุม่ “น้าดีใจนะทีฝ่ นอยาก สานต่อเจตนารมณ์ของคุณจรัสชัย” พิรณ ุ ยิม้ บางให้ “แล้วพ่อกลับมาจากฟาร์มหรือยังครับ?”

63

“กลับมาพักใหญ่แล้วล่ะ ดูทวี อี ยูห่ อ้ งนูน้ น่ะค่ะ” ฐานิตาพยักหน้าไปยังห้องนัง่ เล่น ทีเ่ พิง่ จากมา พิรณ ุ จึงตรงดิง่ ไปยังห้องนัง่ เล่นทันที “กลับมาเร็วนี”่ จรัสชัยเอ่ยทักพลางหรีเ่ สียงโทรทัศน์ให้เบาลงเมือ่ บุตรชายเดิน มาทิง้ ตัวนัง่ ข้างๆ “ผมหนีงานมาน่ะครับ” ค�ำตอบของพิรณ ุ ท�ำให้จรัสชัยยกคิว้ ขึน้ สูง ก่อนหัวเราะ เบาๆ เพราะนีเ่ ป็นครัง้ แรกเลยทีบ่ ตุ รชายท�ำเช่นนี้ “เอากับเขาด้วยเหรอ?” “พอดีมเี รือ่ งอยากคุยกับพ่อ” จรัสชัยมองหน้าบุตรชายก่อนพยักหน้า “ท�ำหน้าจริงจังเชียว เรือ่ งซีเรียสเหรอ?” “ก็นดิ หน่อยครับ” “ว่ามาได้เลยไอ้ลกู ชาย” จรัสชัยขยับตัวนัง่ พร้อมรับฟัง “วันนี้ผมเจอปัญหาที่โรงแรมครับ เป็นเรื่องคัดเลือกคนให้เหมาะสมกับงาน” น�ำ้ เสียงนัน้ เนิบๆ แต่สหี น้าคนเล่ากลับเคร่งขรึม “ยังไงเหรอ?” พิรณ ุ สบตากับบิดา “มีคนมายืน่ สมัครงานทีโ่ รงแรม แค่เธอจบมาไม่ตรงสาขา กับงานของเรา คุณชเลเลยส่งเธอไปเป็นแม่บา้ นท�ำความสะอาด” ได้ยินอย่างนั้นจรัสชัยจึงย่นคิ้วเข้าหากันทันที “มีเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอ? ถ้า คุณสมบัตไิ ม่ครบ ไม่รบั ก็จบแล้วนีน่ า” “ก็นั่นล่ะครับ ผมถึงต้องเอาเรื่องนี้มาคุยกับพ่อไง สัปดาห์ที่แล้วพนักงาน ต้อนรับของเราก็มปี ญ ั หากับลูกค้าชาวต่างชาติ พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย แต่คณ ุ ชเลส่ง เธอมาปฏิบัติหน้าที่นี้ ยังไม่หมดนะครับ คนดูแลสวนของโรงแรม จบตั้งอนุปริญญา มีความรู้พูดภาษาอังกฤษได้เป็นอย่างดี แต่ท�ำงานไม่ตรงกับสายงาน ผมเลยอยากให้ พ่อน�ำเรือ่ งนีเ้ ข้าไปพูดในทีป่ ระชุม” จรัสชัยกระดิกนิว้ ไปมาบนพนักเก้าอี้ “พ่อเพิง่ รูว้ า่ มีปญ ั หานีเ้ กิดขึน้ กับโรงแรม ของเรา ตลอดเวลาคุณชเลท�ำหน้าทีไ่ ด้ดไี ม่มบี กพร่องนีน่ า” “ถูกคนอืน่ แทรกแซงหรือเปล่าครับ โรงแรมของเราไม่รบั นักศึกษาฝึกงาน แต่ ยังมีหลุดเข้ามาได้เลย” “นัน่ สิ พ่อก็ไม่รจู้ ะพูดยังไง”

64

อาคาเซีย

พิรณ ุ พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ขึน้ ชือ่ ว่างาน ยังไงก็ตอ้ งมีปญ ั หาบ้าง ถ้าไม่ลงมา คลุกคลีก็ไม่มีทางรู้หรอกครับ เรานั่งอยู่ข้างบนได้รับรายงานแต่ตัวเลขอย่างเดียว คง มองไม่เห็นและเข้าไม่ถงึ ปัญหาหยุมหยิมพวกนีห้ รอก” “ก็จริงของฝนนะ พ่อจะจัดการเรือ่ งนีเ้ อง ว่าแต่ฝนได้เจอหนูมยุราหรือยังล่ะ? คุณชเลโทรมารายงานพ่อเมือ่ ช่วงบ่ายว่าหนูมยุราเริม่ เรียนรูง้ านกับทางโรงแรมวันนีแ้ ล้ว” “วันนี้เหรอครับ?” พิรุณย่นคิ้วเข้าหากันทันที “เอ้ ไม่เห็นคุณชเลพาเธอมา แนะน�ำให้รจู้ กั เลย” “เป็นไปได้ไง ก็พอ่ เป็นคนสัง่ ให้คณ ุ ชเลดูแลหนูมยุราอย่างดีนนี่ า ฝนช่วยหยิบ โทรศัพท์ให้พอ่ หน่อยสิ” พิรุณปฏิบัติตามค�ำสั่งทันที จากนั้นจึงกลับมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ ขณะที่ตั้งใจฟัง บิดาสนทนากับผูจ้ ดั การใหญ่ของโรงแรม สักพักจรัสชัยจึงยืน่ โทรศัพท์คนื ให้กบั บุตรชาย “ได้ความว่าไงบ้างครับ?” “คุณชเลบอกว่าหนูมยุรามีความมุง่ มัน่ ตัง้ ใจมาก เธออยากเรียนรูง้ านด้วยตนเอง จึงขอเริ่มต้นงานที่ต�ำแหน่งแม่บ้าน” ค�ำบอกเล่านั้นสร้างความแปลกใจให้กับพิรุณเป็น อย่างมาก “ดูๆ ไปหนูมยุราก็นา่ รักดีนะฝน อยากเก็บเกีย่ วประสบการณ์ให้ตวั เองถึงขนาด ลงทุนล�ำบากมาเป็นแม่บา้ นโรงแรม แล้วไม่ยอมเปิดเผยฐานะให้ใครรูด้ ว้ ยนะ” พิรุณพยักหน้ากับค�ำบอกเล่า วูบหนึ่งเขาก็คิดถึงสาวน้อยผู้มีรอยยิ้มเปิดโลก ขึน้ มาทันที... อย่าบอกนะว่าผูห้ ญิงตัวเล็กๆ หน้าตาจิม้ ลิม้ เหมือนตุก๊ ตาทีเ่ ขาเพิง่ เอาตัวไปส่ง บ้านคือ คุณหนูมยุรา หัชเทพินทร์ เด็กหญิงจอมแสบทีอ่ ยูใ่ นบัญชีดำ� ของเขา! “หวังว่าโลกคงไม่กลมขนาดนัน้ นะ” พิรณ ุ เอ่ยขึน้ เบาๆ กับตัวเอง ทว่าถ้อยค�ำนัน้ กลับเข้าหูจรัสชัย ผูเ้ ป็นประมุขของบ้านจึงยกคิว้ ขึน้ สูง “ว่าอะไรเหรอลูก?” “ไม่มอี ะไรครับ งัน้ เดีย๋ วผมขอตัวก่อน” “เดีย๋ วก่อนสิ พ่อมีเรือ่ งจะรบกวนฝนหน่อย ไม่เหนือ่ ยเกินไปใช่ไหม หากพ่อ จะวานให้ฝนเป็นตัวแทนพ่อไปร่วมงานเลีย้ งขอบคุณลูกค้าทีฟ่ าร์มเลีย้ งหอยมุก” “เมือ่ ไรครับ?” พิรณ ุ ถามด้วยน�ำ้ เสียงเนือยๆ “คืนนี้ ที่โรงแรมดาวแต้มเดือนของเรา พ่อรู้สึกอ่อนเพลีย อยากพักผ่อน สักหน่อย ไม่รวู้ า่ พ่อรบกวนฝนมากไปหรือเปล่า?” จรัสชัยมองบุตรชายอย่างเกรงใจ 65

“ไม่เลยครับ ยินดีรบั ใช้นายหัวด้วยความเต็มใจอยูแ่ ล้ว” พิรณ ุ ยิม้ กว้าง “ขอบใจมาก ขึ้นไปอาบน�้ำเตรียมตัวเถอะ” พอลับร่างของบุตรชายไปแล้ว จรัสชัยจึงยิม้ กริม่ รีบคว้าโทรศัพท์ตอ่ สายตรงหาภูภทั รทันที...

66

อาคาเซีย

7 ฉันและเธอ เสียงเพลงคลาสสิกจากไวโอลินภายในห้องจัดเลี้ยงหรูหรา ภายใต้โคมไฟ แชนเดอเลียร์ของโรงแรมดาวแต้มเดือนสร้างความเพลิดเพลินใจให้พิรุณเป็นอย่างมาก มีแขกเหรือ่ มาร่วมงานไม่มากนัก ส่วนใหญ่เป็นคนหน้าตาเดิมๆ ทีเ่ ห็นกันอยูใ่ นวงการ ฟาร์มเลีย้ งหอยมุก พอทักทายพูดคุยกับคนรูจ้ กั พอเป็นมารยาทแล้ว พิรณ ุ จึงปลีกตัว ออกมายืนรับลมทะเลทีร่ ะเบียงของโรงแรม ดวงตาคมแฝงความอ่อนโยนหลังกรอบแว่นตาใสรับกับใบหน้าทอดมองไปยัง ท้องทะเลเบือ้ งหน้า แสงไฟสีสม้ นวลตาบริเวณหน้าโรงแรมน�ำทางไปสูช่ ายหาด ท้องทะเล ฝัง่ อันดามันตอนนีไ้ ม่งดงามเท่ากลางวัน หากยังไม่ทงิ้ มนตร์เสน่หเ์ ฉพาะตัวไป ยังมีแสงไฟ จากเรือประมงให้เห็นเป็นลูกไฟดวงน้อยกระจายอยู่ในท้องทะเล พิรุณยิ้มบางให้กับ ภาพตรงหน้า เพราะมนตร์เสน่หเ์ ฉพาะตัวของทีน่ ลี่ ะ่ จึงท�ำให้เขาไม่สามารถใช้ชวี ติ อยูใ่ น ต่างประเทศเหมือนคนอืน่ ได้ จังหวัดภูเก็ตนับว่าเป็นแหล่งท่องเทีย่ วส�ำคัญขึน้ ชือ่ ของประเทศ เขาเองเกิดและ เติบโตทีน่ ี่ จึงอยากผลักดันให้ธรุ กิจทุกอย่างของพ่อเดินหน้าเข้าสูก่ ารอนุรกั ษ์ธรรมชาติ อย่างเต็มตัว และในอนาคตข้างหน้า เขาอยากผลักดันให้ธรุ กิจโรงแรมก้าวเข้าสูโ่ รงแรม เจ็ดดาว เพื่อศักยภาพในการแข่งขันเชิงพาณิชย์กับผู้ประกอบการธุรกิจโรงแรมและ รีสอร์ตรายอืน่ ๆ รวมทัง้ ให้สอดคล้องกับโครงการเทีย่ วทัว่ ไทยในสิบสองเดือน เจ็ดดาว เก้าตะวัน ระหว่างคิดอะไรเพลินๆ พิรณ ุ ก็หนั หลังกลับมาเมือ่ หูแว่วว่าใครสักคนเรียกเขา เพราะไม่ทนั มองนัน่ ล่ะ ใครอีกคนทีไ่ ม่ระวังจึงเดินมาชนไหล่เขาเข้า แม้แรงปะทะไม่แรง แต่กท็ ำ� ให้เครือ่ งดืม่ สีสวยในมือหกใส่เสือ้ สูทสีเทา พอเงยหน้าขึน้ เห็นคนหน้าเดิมทีม่ าชน เข้า พิรณ ุ ถึงกับหน้าตึงขึน้ มาเชียว โดยเฉพาะเห็นอีกฝ่ายท�ำท่าว่าจะผละไปดือ้ ๆ 67

“มารยาทมีไหมครับคุณปฐวี?” เท่านัน้ คูอ่ ริหน้านิง่ ตลอดกาลอย่างปฐวีจงึ หันกลับมาต่อค�ำด้วยทันที “นายต่างหากทีไ่ ม่หลบ” “อ้าว ผมเสียหายนะครับ” พิรณ ุ ท�ำหน้ายุง่ ไม่พอใจ แต่อกี ฝ่ายซึง่ มีความสูงไล่เลีย่ กันกลับยืนเฉย นัยน์ตาคมกริบเย็นเยียบทีม่ องมา นัน้ นิง่ เรียบราวกับเห็นเขาเป็นรูปปัน้ และก่อนจะได้พดู อะไรต่อ ปฐวีจงึ เดินหนีไปราวกับว่า เขาเป็นอากาศธาตุ ซึง่ กิรยิ าเพิกเฉยไม่ไยดีกบั สิง่ รอบตัวนีเ้ องทีส่ ร้างความไม่พอใจให้กบั พิรณ ุ เป็นอย่างมาก ให้ตายเถอะ! ใครเชิญเจ้าหมอนีม่ าร่วมงานเลีย้ งคืนนีน้ ะ ปกติเขาไม่ใช่คนขี้โมโหและหงุดหงิดง่ายแบบนี้หรอกนะ แต่ครั้งนี้เป็นกรณี ยกเว้น เพราะคูก่ รณีคอื ‘นายปฐวี’ คูแ่ ข่งคนส�ำคัญต่างหาก พิรณ ุ จึงนึกฉุนนัก ยิง่ เห็น หน้า ‘ตัวก่อการร้าย’ ให้แผนธุรกิจเชิงอนุรกั ษ์ของเขาล่มไม่เป็นท่าด้วยแล้วยิง่ หงุดหงิด อารมณ์สนิ า่ เมือ่ ห้าปีทแี่ ล้วเขาสะดุดตากับเกาะเล็กๆ แห่งหนึง่ เข้า ทัศนียภาพรอบเกาะเหมาะ ส�ำหรับการท�ำธุรกิจเชิงอนุรกั ษ์เป็นอย่างมาก เห็นแล้วนึกอยากเลีย้ งนกนางแอ่น พร้อม ท�ำฟาร์มเลีย้ งหอยมุกควบคูก่ นั ไป เขาจึงเข้าประมูลเกาะแห่งนัน้ พร้อมกับนายทุนคนอืน่ ๆ ทีส่ นใจเกาะ แต่นายปฐวีตวั แสบกลับตัดหน้าให้ราคาสูงกว่าเขาแค่เพียงแสนเศษ... เพียง แสนเศษเท่านัน้ ! เรือ่ งชนะการประมูลยังไม่นา่ เจ็บใจตรงทีเ่ กาะสวยๆ ทีป่ ฐวีได้ไปครอง ตัง้ ชือ่ เกาะซะเพราะหูเชียวว่า ‘เกาะละอองดาว’ ถูกปล่อยไว้เฉยๆ หลายปี ก็นกึ ว่าหมอนัน่ จะ เอาเกาะทีไ่ ด้ไปท�ำอะไรทีส่ ร้างสรรค์กว่านี้ แต่กเ็ ปล่าเลย ถ้าจะประมูลเพือ่ มาทิง้ ไว้เฉยๆ แบบนี้ แล้วจะมาลงแข่งประมูลขวางคนอืน่ เพือ่ อะไร? มันเหมือนตบหน้าคนทีอ่ ยากได้ เกาะมาท�ำประโยชน์อย่างจริงจังแบบเขาชัดๆ! ถึงตอนนีห้ มอนั่นจะจัดการสร้างรีสอร์ตแล้วก็เถอะ แต่ถ้าจะประมูลมาเพื่อท�ำ รีสอร์ตธรรมดาๆ แบบนัน้ น่ายกให้เขาน�ำมาอนุรกั ษ์เพือ่ คนรุน่ หลังไม่ดกี ว่าเหรอ? เฮ้อ... นึกถึงเกาะนัน้ แล้วยังรูส้ กึ เสียดายไม่หาย เพราะรีสอร์ตน่ะสร้างทีไ่ หนก็ได้ ยิง่ ครอบครัว ของปฐวีมกี จิ การ ‘เลอมานรีสอร์ต’ กระจายอยูท่ วั่ ทุกภูมภิ าคของประเทศ ก็ยงิ่ สร้างความ ไม่พอใจให้มากนัก แต่เขาไม่ยอมแพ้นายขีเ้ ก๊กนัน่ ง่ายๆ หรอกนะ

68

อาคาเซีย

กระทัง่ สองสามปีกอ่ น เขาได้ขา่ วแว่วเข้าหูมาว่าปฐวีกำ� ลังหันมาสนใจธุรกิจฟาร์ม เลีย้ งหอยมุก และนับว่าโชคเข้าข้างเมือ่ เขาสามารถชิงตัดหน้าปฐวีดว้ ยการประมูลฟาร์ม หอยมุกของนายหัวศิลามาครองไว้ได้... อันที่จริงต้องเรียกว่าโชคชะตาเข้าข้างมากกว่า เพราะหลังจากได้พูดคุยและ เยีย่ มชมฟาร์มหอยมุกของนายหัวศิลา ชายสูงวัยผูน้ นั้ ให้ความเอ็นดูในตัวเขาไม่นอ้ ย ซึง่ เขารูส้ กึ ถูกชะตากับชายผูน้ เี้ ช่นกัน อาจเพราะแนวคิดในการท�ำธุรกิจเชิงอนุรกั ษ์ตรงกัน ด้วยอยากส่งเสริมและสนับสนุนให้ชาวบ้านในละแวกมีรายได้จากการงมหาหอยมุกจาก ธรรมชาติ ควบคู่ไปกับการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติด้วยกระมัง การประมูลฟาร์ม หอยมุกในครัง้ นัน้ จึงท�ำให้เขาได้เปรียบคูแ่ ข่ง และสามารถเฉือนเอาชนะปฐวีมาได้อย่าง ขาดลอย แต่หมอนัน่ ก็รา้ ยกาจนัก! ปฐวีเข้าไปเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทรัตนชาติจีเวลรีท่ีใหญ่ที่สุดในภูเก็ตแบบ เงียบๆ จากนัน้ จึงส่งคนมาหลอกล่อให้เขาเซ็นสัญญาผูกขาดหน้ากระชังเลีย้ ง กว่าจะรูต้ วั ว่าเสียรูก้ ส็ ายไปแล้ว แม้ปฐวีจะไม่แบนหอยมุกจากฟาร์มพันธ์นามของเขาซะทีเดียว แต่ หมอนัน่ ก็ใช้วธิ บี บี ๆ คลายๆ ให้กจิ การของเขาสัน่ สะเทือน ดูๆ ไป ปฐวีแกล้งเขาแบบ หมาหยอกไก่มากกว่า ไม่ได้จริงจังอะไร แต่ก็สะท้านได้ เหมือนทดลองดูเชิงว่าเขา จะรับมือกับสถานการณ์เช่นไร ซึ่งมันมีเจตนาหยามกันชัดๆ แต่หมอนั่นคงไม่รู้หรอก ว่าเขาเองก็กำ� ลังซุม่ เงียบเอาคืนอยูเ่ หมือนกัน... พิรณ ุ สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนปล่อยออกมาเพือ่ ระบายอารมณ์จากเหตุการณ์ เมือ่ ครู่ กระนัน้ เขาก็อดทีจ่ ะกวาดสายตามองตามแผ่นหลังของคูป่ รับอย่างปฐวีไปไม่ได้ ขอเพียงรูเ้ ขารูเ้ รา จะหยิบจับธุรกิจอะไรก็ขอให้ทนั เจ้าหมอนีก่ พ็ อ แต่แล้วความสนใจในตัว คูแ่ ข่งก็ถกู ดึงไปเมือ่ เขาสะดุดเข้ากับหญิงสาวซึง่ มีรอยยิม้ เปิดโลกเข้าซะก่อน เธออยู่ในชุดราตรีจีบระบายรอบตัวสีชมพูอ่อน เป็นชุดเกาะอกมีผ้าคลุมไหล่ ผืนบางดูเก๋ไก๋ ถือกระเป๋าสีเดียวกับตัวชุด ส่วนเส้นผมซึง่ ปล่อยสยายเต็มแผ่นหลังเหมือน ผมตุ๊กตานั้นถูกรวบไว้หลวมๆ และเสียบด้วยดอกลีลาวดีสีชมพูอมแดงเข้ากับตัวชุด... พิรณ ุ กะพริบตาถีๆ่ ด้วยคิดว่าเขาอาจจะจ�ำคนผิด แต่ลมื ตาขึน้ อีกทีเห็นรอยยิม้ เปิดโลก ของเธอทีย่ มิ้ ให้กบั ผูห้ ลักผูใ้ หญ่ในงานขณะยกมือไหว้กท็ ำ� ให้เขาแน่ใจมากยิง่ ขึน้ นัน่ ไงล่ะ แม่บา้ นโรงแรมได้กลายเป็นซินเดอเรลล่าไปแล้ว

69

พิรุณยิ่งประหลาดใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นว่าเธอมาร่วมงานพร้อมกับคุณภูภัทร หนึง่ ในเจ้าของฟาร์มหอยมุกซึง่ ป้อนผลิตผลทางธรรมชาติเข้าสูบ่ ริษทั ทีเ่ ขาถือหุน้ โดยตรง... ก็วา่ จะเข้าไปทักทาย แต่คณ ุ ภูภทั รกับคุณหนูมยุราคนสวยก็ถกู นักธุรกิจด้วยกันดึงตัวไป อีกทางซะก่อน “สวัสดีคะ่ คุณพิรณ ุ นายหัวจรัสชัยล่ะคะ?” เสียงหวานของใครบางคนดังขึน้ พิรุณจึงหันมามอง เป็นคุณนายธารทิพย์นักธุรกิจใหญ่ไฮโซตกพุ่มม่ายซึ่งเป็นหุ้นส่วน ส�ำคัญของโรงแรมดาวแต้มเดือน มาพร้อมกับหญิงสาวทีเ่ ขาคุน้ หน้าคุน้ ตา “คุณพ่อส่งผมมาเป็นตัวแทนครับ” พิรณ ุ เอ่ยสัน้ ๆ ก็คดิ ว่านักธุรกิจสาวรายใหญ่ จะทักทายตามมารยาท แต่เอาเข้าจริงคุณเธอชวนเขาคุยนั่นคุยนี่ซะยาวเหยียด ซ�้ำยัง แนะน�ำพัชนีให้เขารูจ้ กั อีก กว่าจะปลีกตัวมาได้ คุณหนูมยุราก็หายไปจากห้องจัดเลีย้ ง ซะแล้ว... ปลีกตัวออกจากวงสนทนากับบรรดานักธุรกิจรุน่ พ่อทีแ่ สนน่าเบือ่ มาได้ มยุรา จึงออกมายืนรับลมเย็นหน้าระเบียงบริเวณห้องจัดเลี้ยง ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ�้ำ เธอกลับรูส้ กึ ‘เซ็ง’ กับงานเลีย้ งซะแล้ว ไม่รผู้ ใู้ หญ่พวกนีส้ นุกอะไรกับธุรกิจน่าปวดหัว นักหนาถึงได้หยิบเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคุยไม่หยุดหย่อน และแต่ละเรื่องที่คุยกันนั้น เธอไม่รู้เรื่องเลยสักนิด คงเหมือนหยิบเรื่องกฎของฟิสิกส์มาคุยกับเด็กอนุบาลนั่นล่ะ ดวงตากลมโตซึ่งกรีดอายไลเนอร์กวาดมองท้องทะเลเบื้องหน้า แล้วสูดอากาศสดชื่น หอมกลิน่ อายน�ำ้ เค็มเข้าจมูก ลมทะเลลูบไล้ผา่ นผิวกาย พาให้ลกู ผมซึง่ ถูกปล่อยเคลียแก้มพลิว้ ไปตามแรงลม กระโปรงสีหวานจีบรอบตัวแนบชิดผิวกายขณะทีเ่ จ้าตัวคิดอะไรเรือ่ ยเปือ่ ย เธอมาเหยียบ ที่นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว เพิ่งเห็นความงามกับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกของทะเล ฝัง่ อันดามันก็คนื นีน้ ลี่ ะ่ ท้องฟ้าปลอดโปร่ง เห็นดวงดาวนับพันนับหมืน่ สว่างไสว อีกทัง้ เสียงคลื่นลมที่ได้ยินไม่ชัดมากนัก... แต่ก็สร้างมนตร์เสน่ห์ให้โรงแรมกึ่งรีสอร์ตแห่งนี้ มีชวี ติ ชีวา ทีจ่ ริงเธอไม่ได้กระดีก๊ ระด๊าอะไรกับท้องทะเลมากนักหรอก เพราะเห็นทะเลจน ชินตาตั้งแต่เล็กจนโต เพียงแต่บรรยากาศในค�่ำคืนนี้สร้างความรู้สึกแตกต่างออกไป... อาจเป็นเพราะเธอมาเยือนที่น่ีในฐานะลูกค้าของโรงแรมด้วยกระมัง พอได้มาชมความ สวยงามยามค�่ำคืนจึงยอมรับได้เต็มปากเต็มค�ำว่า โรงแรมกึ่งรีสอร์ตแห่งนี้ซึ่งตั้งชื่อได้ ไพเราะเพราะพริง้ นัน้ เข้ากับบรรยากาศยามค�ำ่ คืนมากๆ 70

อาคาเซีย

คิดอะไรเพลินๆ เสียงฝีเท้าของใครบางคนทีส่ วมรองเท้าหนังติดเกือกม้าก็ดงั ขึน้ มยุราสะดุ้งแล้วเหลียวไปมองหน้าผู้มารบกวนความเป็นส่วนตัวของเธอ จึงพบว่าเป็น ชายแปลกหน้า แต่งกายดี มายืนเกาะลูกกรงระเบียงอยูข่ า้ งๆ “ขอผมชมทะเลเป็นเพือ่ นคุณด้วยคนนะครับ” มยุรานิว่ หน้า มองอีกฝ่ายผ่านแสงไฟสีสม้ ทีส่ าดออกมานอกระเบียง ชายหนุม่ ผมยาวระต้นคอ แต่จัดทรงเก๋ไก๋ตามสไตล์นิยม ใบหน้ามีหนวดเคราขัดลูกตา การ แต่งกายดูเนีย้ บตัง้ แต่ศรี ษะจรดปลายเท้า ดูเหมือนนักธุรกิจทัว่ ไป แต่นยั น์ตาด�ำวาวนัน่ กลับแฝงความเจ้าชูเ้ อาไว้ พร้อมรอยยิม้ อย่างเป็นมิตรทีส่ ง่ ให้เธอโดยเฉพาะ ถึงไม่เคยคบหาดูใจกับหนุม่ คนไหนชนิดเป็นเรือ่ งเป็นราวมาก่อน แต่กใ็ ช่วา่ เธอ จะหน่อมแน้มอ่านสายตาของฝ่ายตรงข้ามไม่ออก เขาก�ำลังให้ความสนใจในตัวเธออย่าง เปิดเผยเชียวล่ะ แต่การมาของผูช้ ายคนนีก้ ลับท�ำให้มยุราระวังตัวมากขึน้ “ผม พิพฒ ั น์ พงษ์สกุล เป็นหนึง่ ในผูป้ ระกอบธุรกิจฟาร์มเลีย้ งหอยมุก และมี หุน้ ส่วนทีโ่ รงแรมดาวแต้มเดือนแห่งนีค้ รับ” มยุราท�ำหน้าเหมือนไม่อยากรู้ แต่เพราะมารยาททางสังคมเธอจึงพยักหน้ารับ “รวยดีนคี่ ะ” คราวนีเ้ ป็นพิพฒ ั น์ทเี่ งียบไปอึดใจ เขารูส้ กึ ขึน้ มาทันทีวา่ ผูห้ ญิงร่างเล็กตรงหน้า ‘ไม่ธรรมดา’ อย่างทีค่ ดิ ไว้ซะแล้ว “ผมเพิง่ รูว้ า่ ลูกสาวคนเล็กของคุณภูภทั รสวยมาก” ไม่เพียงค�ำชม แต่สายตาที่ ทอดมานัน้ ยังฉายแววปรารถนาออกมาชัด มยุรายกมุมปากขึน้ เล็กน้อย ไม่ใช่รอยยิม้ ... แต่เป็นการเหยียดยิม้ “ใครๆ ก็พดู อย่างนีท้ งั้ นัน้ ขอบคุณส�ำหรับค�ำชม ขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเธอ ก็เดินเชิดหน้าจากไปชนิดไม่เหลียวกลับมามองทันที แน่นอนว่ากิรยิ าไม่ไยดีของหญิงสาว สร้างความกระตือรือร้นให้กับพิพัฒน์ผู้ได้ฉายาว่า ‘เพลย์บอย’ เป็นอย่างมาก ไม่มี ผูห้ ญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขา... ยิง่ เป็นสาวสวยซึง่ เป็นเป้าหมายของเขาด้วยแล้ว พิพฒ ั น์ ไม่มที างปล่อยให้หลุดมือง่ายๆ แน่ กลับเข้ามาภายในห้องจัดเลี้ยงสวยหรูอันเย็นฉ�่ำด้วยเครื่องปรับอากาศอีกครั้ง มยุราจึงพุ่งสายตาไปยังอาหารหน้าตาน่ารับประทานที่จัดไว้มุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง ทันที ตอนนีไ้ ฟในห้องถูกหรีล่ ง แขกเหรือ่ ทีม่ าร่วมงานก�ำลังสนอกสนใจพิธกี รบนเวที แต่ส�ำหรับมยุราที่เห็นธุรกิจเป็นยาขมหม้อใหญ่ไม่ชายตาแลด้วยซ�้ำ สิ่งที่เธอสนใจ ณ 71

ตอนนี้มีเพียงของกินอย่างเดียวเท่านั้น มาถึงโต๊ะอาหารได้จึงเลือกตักอาหารที่ชอบใส่ จานรองใบเล็ก แต่แล้วต้องชะงักมือเมื่อใครคนเดิมที่เธอเดินหนีมาได้มายืนอยู่ข้างๆ และปฏิบตั เิ ช่นเดียวกับเธอ “อาหารน่าทานมากเลยนะครับ คุณชอบอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?” มยุราไม่ตอบ แต่ใช้หางตาปรายไปมอง พลางแอบย่นจมูกใส่แล้วเดินห่างออกมา ไม่รหู้ รอกว่าอีกฝ่ายมาเพราะหิว หรือมีเจตนาอืน่ แอบแฝง แต่ทแี่ น่ๆ เธอรูว้ า่ สมควรอยู่ ห่างจากผูช้ ายคนนีซ้ ะ พอเดินห่างออกมา พิพฒ ั น์จงึ ขยับตัวตามมาอีกโดยท�ำทีเป็นตัก อาหารใส่จานของตัวเอง ตอนแรกมยุราคิดว่านายพิพฒ ั น์อาจต้องการอาหารและเครือ่ งดืม่ เหมือนกับเธอ แต่เอาเข้าจริงพฤติกรรมที่ฝ่ายนั้นแสดงออกกลับไม่ใช่เช่นนั้น เธอรีบปล่อยมือจาก ช้อนกลางพร้อมชักมือกลับทันที เมือ่ ฝ่ายนัน้ หยิบช้อนกลางคันเดียวกับเธอ และกุมมือ เธอไว้อย่างจงใจ “ผมคิดว่าเราสองคนใจตรงกันนะ” เพลย์บอยหนุม่ เอ่ยเสียงทุม้ ยกมุมปากขึน้ เล็กน้อย ขณะทีด่ วงตาคมวาวแฝงความเจ้าชูท้ อดมองมาทีห่ ญิงสาวอย่างเปิดเผย มยุราเลือกวางหน้านิง่ ท�ำไม่รไู้ ม่ชซี้ ะ เธอถนัดอยูแ่ ล้วเรือ่ งท�ำหน้านิง่ ให้กบั คนที่ ไม่ตอ้ งการญาติดดี ว้ ย “มีใครเคยบอกไหมครับ ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เสน่ห์แรง และน่าค้นหามากๆ” พิพฒ ั น์เอ่ยขึน้ ขณะตักอาหารใส่จานของตนเองโดยไม่มองด้วยซ�ำ้ ว่าอาหารทีต่ กั อยูน่ นั้ หก ออกไปนอกจาน มยุรายังคงเฉยท�ำเหมือนไม่ได้ยนิ ยิง่ เห็นพฤติกรรมทีฝ่ า่ ยนัน้ แสดงออก เธอยิง่ รูส้ กึ ไม่ชอบขีห้ น้า ไม่ได้อคติอะไรกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกหนอกนะ เธอยินดี ผูกมิตรกับ ‘บางคน’ ทีถ่ กู ชะตาด้วยเท่านัน้ จะบอกว่าเลือกคบคนก็ไม่ผดิ เพราะไม่อยาก มีเรือ่ งวุน่ วายปวดหัวตามมาในภายหลัง แล้วดูพฤติกรรมผูช้ ายคนนีเ้ ถอะ แค่เห็นหน้า ครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาด้วยแล้ว อย่าได้หวังเลยว่าเธอจะญาติดีด้วย พอเลือกที่จะเฉย ฝ่ายนัน้ จึงผูกมิตรด้วยการคีบอาหารใส่จานของเธอ “อาหารที่นี่อร่อยทุกอย่าง เชฟของที่นี่มีประสบการณ์ด้านอาหารเกือบยี่สิบปี ผมอยากให้คณ ุ ได้ลมิ้ ลอง” มยุรามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่พอใจนิดหนึง่ เหมือนจะบอกกลายๆ ว่า เขาก�ำลังวุน่ วายกับเธอมากไปแล้ว 72

อาคาเซีย

“ฉันไม่ชอบอาหารทอดน�ำ้ มัน” เธอบอกเสียงขุน่ ท�ำหน้ายุง่ เป็นการตัดบท แต่ พิพฒ ั น์กลับส่งยิม้ ทีม่ นั่ ใจว่าสาวๆ ต้องหวัน่ ไหวมาให้อกี “ผู้หญิง... มักพิถีพิถันเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดส�ำหรับตัวเองเสมอ และความ พิถพี ถิ นั ก็คอื เสน่หอ์ กี อย่างของคุณ” “คุณไม่รจู้ กั ฉัน อย่าคาดเดาจากสิง่ ทีเ่ ห็นดีกว่าค่ะ” เธอเน้นเสียงหนักตรงค�ำว่า ‘ไม่’ แต่พบั ผ่าเถอะ! นายเพลย์บอยยิม้ ให้เธอเรือ่ งอะไร? “ผมสัมผัสได้ว่านี่คือตัวตนที่ซ่อนอยู่ในตัวคุณ บอกตามตรงนะครับ ยิ่งอยู่ ใกล้คณ ุ ผมรูส้ กึ ว่าตัวเองก�ำลังตกหลุมรักคุณเข้าแล้วสิ...” มยุราชะงักทันที เมื่ออีกฝ่ายสารภาพความรู้สึกออกมาได้หน้าตาเฉยทั้งๆ ที่ ก�ำลังคีบอาหารใส่จาน ให้ตายเถอะ! เชือ่ เขาเลย สารภาพรักกับสุภาพสตรีตอนตักอาหารใส่จานเนีย่ นะ เจริญจริงพ่อมหาจ�ำเริญ คงจะมีสาวๆ รับรักหรอก ริมฝีปากบางจิ้มลิ้มซึ่ง เคลือบลิปสติกสีชมพูออ่ นแวววาวยกขึน้ ... ไม่ใช่รอยยิม้ แต่เป็นการเหยียดยิม้ มากกว่า “คุณนีใ่ จง่ายชะมัด เราเพิง่ เจอหน้ากันไม่ถงึ สิบนาทีดว้ ยซ�ำ้ ” หญิงสาวบอกด้วย ความไม่พอใจ พร้อมคีบชิน้ เนือ้ ในจานทีพ่ พิ ฒ ั น์คบี มาเอาใจใส่กลับลงไปในถาดอาหาร อย่างเดิม “แต่ผมไม่คดิ อย่างนัน้ นะ ผมรูส้ กึ ว่าคุณคือรักแรกของผม...” น่าปลื้มตายล่ะ! มยุราปรายตามองหน้าอีกฝ่ายอย่างพินิจพิจารณาชายหนุ่ม ตรงหน้าอย่างจริงจังเป็นครัง้ แรก พิพฒ ั น์ไม่ใช่ผชู้ ายหล่อสะดุดตา แต่ดว้ ยการแต่งกาย อันบ่งบอกถึงรสนิยม นับว่าใช้ได้เชียว ทว่าติดตรงทีด่ วงตาเป็นประกายวาววับดูไม่ซอื่ ของเขานีล่ ะ่ ทีท่ ำ� ให้ทกุ ค�ำพูดพลอยขาดความน่าเชือ่ ถือไปด้วย “เชือ่ มัน่ จังเลยนะคะ คุณเคยอกหักไหม?” “ผมคงจะอกหักเป็นครัง้ แรกในชีวติ หากคุณใจร้ายปฏิเสธ” พิพฒ ั น์ตอบอย่าง คาดหวัง “คนเราย่อมมีครัง้ แรกเสมอ ขอบคุณทีว่ างความรักไว้ตรงหน้าฉันนะคะ แต่คณ ุ ควรรูไ้ ว้ ฉันมีคนพิเศษอยูแ่ ล้ว ตัดใจเถอะค่ะ” มยุราเห็นอีกฝ่ายมีสหี น้าเศร้าสลดลง แต่เขาก็ยงั ส่งยิม้ มาให้ “ผมไม่ยอมแพ้ ง่ายๆ หรอก” 73

เธอไหวไหล่นดิ หนึง่ แล้วหันหลังให้ เท่านัน้ เท้าทีเ่ ตรียมจะก้าวเดินไปข้างหน้าเป็น อันต้องชะงักเมือ่ หันมาสบตากับเทพบุตรในดวงใจเข้าซะก่อน เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน รูส้ กึ ไม่สบายใจนิดหน่อยทีพ่ ริ ณ ุ อาจได้ยนิ ในสิง่ ทีเ่ ธอพูดกับผูช้ ายทีเ่ ธอเพิง่ หันหลังให้ แต่ อีกฝ่ายกลับส่งรอยยิม้ อ่อนโยนมาให้คล้ายๆ ล้อเลียน “เป็นความบังเอิญหรือเปล่าครับ เราเจอกันอีกแล้วนะ” “ฉันว่า... โชคชะตาก�ำหนดมากกว่าค่ะ” มยุราตอบแบบติดทะเล้นพร้อมยิม้ กว้าง อย่างดีใจเมื่อเทพบุตรสายฝนมาปรากฏตัวในเวลาที่เธอต้องการพอดี พร้อมทั้งส�ำรวจ อีกฝ่าย พิรณ ุ สวมเสือ้ เชิต้ สีชมพูออ่ น ไม่ผกู เนกไท แต่สวมสูทสีเทา สีเดียวกับกางเกง ทรงผมที่ดูยุ่งๆ ไม่เป็นทรง ตอนนี้ถูกจัดทรงให้เข้ากับบุคลิก ต้องยอมรับว่าพิรุณ หล่อเนีย้ บทุกองศาจริงๆ ขนาดชุดสูทสีเทาเปือ้ นเครือ่ งดืม่ เป็นรอยด่าง แต่กลับไม่ทำ� ให้ เขาดูหมองลงแม้แต่นอ้ ย “คืนนีค้ ณ ุ ดูดมี ากเลยนะคะ” มยุราเอ่ยชม “หยกเองก็สวยมากเลยนะครับ” ค�ำชมจากอีกฝ่ายพลอยให้มยุรายิม้ แก้มแทบปริ “ซินเดอเรลล่าออกจากก้นครัวต้องแปลงโฉมกันหน่อยสิคะ” เธอขยิบตาให้ “มา ทางนีด้ กี ว่าค่ะ ฉันอยากได้ความเป็นส่วนตัว” เธอเน้นเสียงในประโยคท้าย มัน่ ใจว่า พิพฒ ั น์ตอ้ งได้ยนิ แน่นอน จากนัน้ จึงคล้องแขนพิรณ ุ อย่างสนิทสนม พาเขาเดินห่างออก มาจากโต๊ะอาหารทีท่ างโรงแรมจัดเตรียมไว้สำ� หรับต้อนรับลูกค้า และกิรยิ านีเ้ องจึงท�ำให้ พิพฒ ั น์ทสี่ นใจในตัวหญิงสาวแต่แรกเห็นหรีต่ าลง มองไล่หลังทัง้ คูไ่ ปด้วยความไม่พอใจ “แม่งมีดอี ะไรวะไอ้พริ ณ ุ !” เสียงคลื่นลมชัดเจนขึ้นเมื่อลงมาถึงชายหาดด้านล่าง มยุราที่ออกจากห้อง จัดเลีย้ งได้นำ� จานอาหารพร้อมแก้วน�ำ้ ส้มสุดหรูตดิ มือมาด้วย เธอตัง้ หน้าตัง้ ตารับประทาน อาหารภายใต้แสงไฟสีส้มนวลอย่างจริงจัง โดยไม่สนใจสายตาของชายหนุ่มตรงหน้า แม้แต่นอ้ ย “ถ้าไม่รังเกียจ ทานด้วยกันได้นะคะ” เธอชวนอย่างมีน�้ำใจขณะเคี้ยวตุ้ยๆ น่าเอร็ดอร่อย แต่พริ ณ ุ ส่ายหน้า เขาพอใจจะนัง่ ดูเฉยๆ มากกว่า เพลินเชียวล่ะทีเ่ ห็น วงหน้าจิม้ ลิม้ เคีย้ วอาหารตุย้ ๆ ดูวา่ เธอจะไม่เคอะเขินสักนิด ซ�ำ้ ยังท�ำตัวได้เป็นธรรมชาติ และเจริญอาหารอย่างดีทเี ดียว “ผมอิม่ แล้วครับ นีห่ ยกกินประท้วงใครหรือเปล่า?”

74

อาคาเซีย

“เปล่าค่ะ แค่หวิ มากเท่านัน้ คุณคิดดูสิ ตัง้ แต่เย็นฉันกินแอปเปิลกับแซนด์วชิ รองท้องเท่านั้น ไม่ทันไรก็ถูกป๊าลากตัวมาที่นี่ซะก่อน จะปลีกตัวไปหาของกินเลยก็ น่าเกลียด ป๊าเห่อลูกสาวรีบพาแนะน�ำคนนัน้ คนนีใ้ ห้รจู้ กั จนฉันมึนไปหมด ไม่รวู้ า่ ใคร เป็นใคร” บ่นเสร็จมยุราจึงจิ้มขนมหวานเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ต่อ จากนั้นจึงดื่มน�้ำส้ม เสียงดังอึกๆ ปิดท้ายรายการ “นักธุรกิจก็แบบนีล้ ะ่ ครับ แขกทีม่ างานคืนนี้ ส่วนใหญ่จะรูจ้ กั กันหมด” พิรณ ุ เอ่ยโดยรวม แต่คนฟังกลับหรีต่ าลง “รวมถึงเราสองคนด้วยหรือเปล่าคะ?” เธอเอียงคอเหมือนเด็กขีส้ งสัย แต่ดวงตา กลมโตกลับจ้องหน้าเขา “คงงัน้ มัง้ ครับ” พิรณ ุ จึงหัวเราะร่วนตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ แต่หญิงสาวกลับ นิง่ ไปอึดใจ “ฉันเพิง่ ทราบว่าคุณเป็นลูกชายของคุณลุงจรัสชัยวันนีเ้ อง” มยุราท�ำหน้าจริงจัง น�ำ้ เสียงติดขุน่ เคืองเหมือนต่อว่ากลายๆ พิรณ ุ ไหวไหล่ ก่อนคลีย่ มิ้ อย่างอ่อนโยน... “คงพอๆ กับทีผ่ มเพิง่ รูว้ า่ หยกเป็น ลูกสาวของอาภูภทั รนัน่ แหละครับ” พอพิรณ ุ เอ่ยออกมาอย่างนีเ้ ธอจึงพูดอะไรไม่ออก “ก็ไม่มใี ครแนะน�ำให้ฉนั รูจ้ กั คุณนีค่ ะ” “เหมือนกันครับ พูดแล้วก็ตลกดีเนอะ” พิรุณส่งรอยยิ้มทรงเสน่ห์มาให้เธอ หวัน่ ไหวเล่นอีก ก็วา่ จะต่อว่าเขาซะหน่อยทีต่ ม้ ตุน๋ อุน่ นึง่ กันจนเปือ่ ย แต่เมือ่ พิรณ ุ หยิบ ประเด็นของเธอขึน้ มาหักล้าง ทุกอย่างจึงม้วนเสือ่ เก็บ “โอเค เรือ่ งนีเ้ ราเจ๊ากัน ว่าแต่ทำ� ไมคุณต้องปิดบังฐานะตัวเองแล้วปลอมตัวเป็น คนขับรถด้วยคะ” เจอค�ำถามจากคนขีส้ งสัยเข้าให้พริ ณ ุ จึงยิม้ กว้างกว่าเดิม “ก็ไม่ได้มเี จตนาปกปิด อะไรนะครับ เรือ่ งนีค้ ณ ุ ชเล พีเ่ ปรมศักดิ์ และคนเก่าแก่ของทีน่ หี่ ลายคนก็ร”ู้ มยุราท�ำหน้าเหมือนไม่อยากเชือ่ พิรณ ุ จึงต้องอธิบายต่อ “แค่พนักงานขับรถของโรงแรมใครจะสนใจล่ะครับ ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับ ธุรกิจเลย จึงอยากเรียนรูร้ ะบบงานทัง้ หมดก็เท่านัน้ แต่ผา่ นคืนนีไ้ ป ผมคิดว่าหลายๆ คนคงรูแ้ ล้วล่ะว่าผมเป็นใคร” ดูเขาไม่เดือดร้อนด้วยซ�ำ้ ทีจ่ ะเปิดเผยฐานะแท้จริงให้คนอืน่ ได้รู้ มยุราจึงยิม้ บาง “ถ้าฉันไม่มางานเลีย้ งคืนนีค้ งพลาดเรือ่ งส�ำคัญไป” 75

“เหมือนกันครับ คิดไม่ถงึ ว่าคุณหนูมยุราจะแฝงตัวมาเป็นแม่บา้ นของโรงแรม” พิรณ ุ ล้อเลียน มยุราห่อไหล่ พร้อมรอยยิม้ ทะเล้น “ก็สนุกไปอีกแบบนะคะ ประสบการณ์ดๆี แบบนีห้ าได้ทไี่ หน คิดอะไรมากล่ะคะ ขนาดลูกชายเจ้าของโรงแรมยังมาขับรถเซอร์วสิ ลูกค้าด้วยตัวเองเลย” ได้ยนิ หญิงสาวเอ่ยออกมาเช่นนัน้ พิรณ ุ จึงหรีต่ าลง บอกตัวเองว่าเรือ่ งต่อปากต่อค�ำ ต้องยกให้คณ ุ หนูมยุราคนนีจ้ ริงๆ “ผมนึกว่าหยกจะโกรธซะอีก” “ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลแบบนัน้ นะคะ เอาน่า คิดมากไปก็ปวดหัวกันเปล่าๆ” เธอ ส่งรอยยิม้ สดใสมาให้อกี พิรณ ุ จึงพลอยโล่งอกไปด้วย “เรากลับขึน้ ข้างบนกันเถอะค่ะ ป่านนีป้ า๊ คงตามหาตัวฉันให้วนุ่ แล้ว” เธอรีบชวน พิรณ ุ จึงยิม้ กว้างแล้วเดินเคียงข้างพา หญิงสาวกลับเข้าไปในงานเลีย้ ง...

76

อาคาเซีย

8 ผู้ชายคนนั้นฉันให้เธอ มยุรา หัชเทพินทร์ > ชญาดา บ.ก.บ้างาน ‘อากาศเปลีย่ นแปลง ฉันเจอชายในฝันทีม่ ากับสายฝนแล้ว ***กรีด๊ สลบ*** เขาหล่อมากกก เข้าขัน้ หัวใจละลายเลยล่ะ สงสัยว่าฉันก�ำลังตกหลุมรักเขา >///<’ ชญาดา บ.ก.บ้างาน, ศศิวมิ ล, Papa Phatthana love และอีก 37 คน ถูกใจสิง่ นี้ ศศิวมิ ล ‘เจอทีไ่ หน *0*’ มยุรา หัชเทพินทร์ ‘ไม่บอก :P’ Papa Phatthana love ‘อิจฉา ><’ พัชนี (น้องปิน่ ) ‘เพ้อเจ้อไรยะ’ Hokkien ‘กรีด๊ ดด จะรีบออกนอกบ้าน’ มยุรา หัชเทพินทร์ ‘รีบๆ เลย’ Yuri ‘แบ่งมัง่ สิ ก�ำลังหิวผูช้ าย’ ชญาดา บ.ก. บ้างาน ‘หล่อขนาดนัน้ เลยเหรอวะ เล่าให้ฟงั หน่อย’ ดวงตาคมหลังกรอบแว่นอ่านข้อความทีม่ ยุราโพสต์ไว้บนหน้าเฟซบุก๊ ของชญาดา แล้วไล่อา่ นข้อความทีค่ นอืน่ ๆ มาร่วมแสดงความคิดเห็น พร้อมรอยยิม้ และเสียงหัวเราะ ในล�ำคอเบาๆ เมื่อครู่เขาเข้ามาหน้าเฟซบุ๊กของผู้หญิงที่มีรอยยิ้มเปิดโลก พร้อมกดส่งค�ำขอ เป็นเพือ่ นกับชญาดา ซึง่ เธอคนนัน้ รับเขาเป็นเพือ่ นได้รวดเร็วทันใจมาก และด้วยอยาก รูจ้ กั มยุราเพิม่ มากขึน้ นีล่ ะ่ เขาจึงเปิดดูรปู ดูนนั่ ดูนี่ และมาเจอข้อความทีห่ น้าเฟซบุก๊ ของชญาดาเข้า จากข้อความทีโ่ พสต์ไว้ ดูวา่ มยุราจะเก็บรายละเอียดจากสิง่ รอบข้างได้ดี 77

ทีเดียว จะว่าติง๊ ต๊องนิดๆ ก็ได้นะ แต่เธอยังคงความน่ารัก สดใส และเป็นตัวของตัวเอง เป็นอย่างดี พิรุณเลื่อนเมาส์ลงมาเรื่อยๆ ไล่อ่านข้อความที่ทุกคนมาโพสต์ตอบโต้กัน ตามประสาสาวๆ ซึง่ ยาวเหยียดเป็นหางว่าว แล้วหยุดทีข่ อ้ ความของมยุราอีกครัง้ มยุรา หัชเทพินทร์ ‘เซ็ง!!! ขอถอนตัว ท่าทางเทพบุตรสายฝนของฉันจะเป็น เกย์วะ่ เฮ้อ อกหักอีกแล้ว T^T’ ชญาดา บ.ก. บ้างาน ‘ไหนว่าตกหลุมรักไง หลังไมค์กบั ฉันเดีย๋ วนีเ้ ลย’ ข้อความทีป่ ดิ ท้ายเป็นของชญาดา พิรณ ุ หัวเราะในล�ำคอกับอารมณ์ขนึ้ ๆ ลงๆ ของคุณหนูมยุรา เขาไม่รวู้ า่ เธอก�ำลังพูดถึงใคร ถ้าให้เดา เขาคิดว่าเธอก�ำลังพูดถึงเขาอยู่ แต่กไ็ ม่มนั่ ใจเต็มร้อยหรอกนะ เพราะมยุราย�ำ้ ว่า ผูช้ ายคนนัน้ เป็นเกย์! พอโพสต์รปู ตุก๊ ตาหมีใส่หมวก พร้อมข้อความราตรีสวัสดิล์ งบนหน้าเฟซบุก๊ ของ หญิงสาว พิรณ ุ จึงปิดคอมพิวเตอร์แล้วเดินมาล้มตัวลงบนเตียงนอน นาฬิกาดิจติ อลบน หัวนอนบอกว่าตีหนึง่ เศษ สมควรแก่เวลาทีเ่ ขาจะพักผ่อนได้แล้ว เพราะพรุง่ นีย้ งั มีเรือ่ ง ฟาร์มเลีย้ งหอยมุกพันธ์นาม และเรือ่ งจุกจิกอืน่ ๆ ทีเ่ ขาต้องเข้าไปจัดการรออยู่ แต่พอ ปิดเปลือกตาลงเท่านั้น บทสนทนาที่มยุราพูดกับนายพิพัฒน์ นักธุรกิจหนุ่มซึ่งก�ำลัง ถูกเขาจับตามองก็แวบเข้ามาในหัว ‘ฉันมีคนพิเศษอยูแ่ ล้ว ตัดใจเถอะค่ะ’ นับว่ามยุราเป็นคนตรงไปตรงมา และเปิดเผยความรูส้ กึ ของตัวเองมากๆ เธอ ปฏิเสธอีกฝ่ายโดยไม่เหลือความหวังไว้ให้เลย หากเป็นเขา เขาคงจะเสียใจและไม่กล้า พบหน้าเธอไปหลายวัน แต่นนั่ ไม่ตดิ ใจเท่ากับค�ำพูดของเธอ... ...คุณหนูมยุรามีคนพิเศษแล้ว พิรณ ุ ไม่แน่ใจว่าเธอปฏิเสธฝ่ายนัน้ เพือ่ ไม่ให้นายพิพฒ ั น์ตามตือ๊ หรือทุกอย่าง เป็นความจริงตามนัน้ แต่คำ� พูดของเธอก็ทำ� ให้เขาเก็บเอามาคิดได้... ถ้ามยุรามีคนพิเศษ อยูใ่ นใจแล้ว ผูช้ ายแบบไหนนะทีส่ ามารถพิชติ หัวใจของเธอได้ และถ้าพูดเพือ่ ตัดปัญหา จากพิพฒ ั น์จริง เขาจะมีโอกาสได้ครอบครองหัวใจเธอไหม? ไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าลุยเดีย่ วไม่สำ� เร็จ เขาจะเข้าทางผูใ้ หญ่ เอ่ยปากขอให้นายหัว จรัสชัยทาบทามมยุราให้เป็นเรือ่ งเป็นราวซะเลย แล้วเขาค่อยขอเธอแต่งงาน เอ๊ะ เขา ใจง่ายกับผูห้ ญิงทีเ่ พิง่ เห็นหน้าค่าตาไม่กคี่ รัง้ หรือเปล่า?

78

อาคาเซีย

สายฝนตกกระหน�่ำราวฟ้ารั่วแต่เช้ามืด อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนและเย็นสบาย เหมือนเปิดเครือ่ งปรับอากาศ ด้วยเหตุนจี้ งึ ท�ำให้สมาชิกในครอบครัวหัชเทพินทร์พากัน หลับเพลิน... และเป็นคุณนายดวงประกายอีกเช่นเคยทีต่ นื่ ก่อนใครในบ้าน “สายป่านนีแ้ ล้วเหรอเนีย่ ” คนเพิง่ ตืน่ จากนิทราบ่นพึมพ�ำ ก่อนลุกพรวดตรงดิง่ ไปยังห้องบุตรสาวทันที “ยัยหยก... ยัยหยกตืน่ ได้แล้ว” เสียงเรียกผสมเสียงเคาะประตูดงั ปึงปังมีผลให้ ร่างบางทีข่ ดตัวอยูใ่ ต้ผา้ ห่มขยับตัว ทว่าคนนอนขีเ้ ซายังคงไม่ลมื ตาตืน่ ขึน้ มาง่ายๆ จน คุณนายดวงประกายเปิดประตูบกุ เข้ามาในห้อง แล้วจัดการเปิดเสียงนาฬิกาปลุกให้ดงั สนัน่ หวัน่ ไหวนัน่ ล่ะ มยุราจึงลืมตาขึน้ อย่างหงุดหงิดทันที “โอ๊ย ม้าเล่นอะไรแต่เช้าเนีย่ หนวกหูชะมัด” เธอท�ำหน้ายุง่ คว้าหมอนมาอุดหู ดวงประกายจึงปิดเสียงนาฬิกาปลุกแล้วดึงหมอนออกจากบุตรสาว “ตืน่ ได้แล้วย่ะ” “ขออีกสักงีบเถอะม้า เมือ่ คืนกว่าจะกลับมาตัง้ ดึก” คนนอนขีเ้ ซาต่อรองแล้วดึง ผ้าห่มขึน้ มาคลุมโปง “ตามใจก็แล้วกัน ไปท�ำงานสายถูกทางนัน้ ไล่ออก ฉันไม่จา่ ยค่าจ้างให้แกด้วย” ดวงประกายบ่นกระปอดกระแปดก่อนเดินออกจากห้องไป ซึ่งค�ำพูดสะดุดหูที่ทิ้งไว้ให้ นี่ล่ะที่กระตุ้นต่อมขยันของมยุราได้ เธอรีบลงจากเตียงทันที แต่จังหวะที่รีบร้อนจึง ท�ำให้สะดุดผ้าห่มล้มจับกบและจูบพืน้ ห้องแต่เช้าสินา่ “โอ๊ย ซุม่ ซ่ามอะไรอย่างนีน้ ะยัยหยก!” เธอหงุดหงิดตัวเอง เอามือแตะริมฝีปากพบว่ามีเลือดติดมือนิดหน่อย จากนัน้ จึงเดินกะเผลกๆ คว้าผ้าขนหนูหายเข้าไปในห้องน�้ำ แต่งตัวด้วยชุดฟอร์มที่คุณนาย ดวงประกายเตรียมไว้ให้ เสร็จแล้วจึงลงมาข้างล่าง เหลือบไปมองนาฬิกาแวบหนึง่ มยุรา จึงคว้ากระเป๋าสะพายขึน้ คล้องไหล่ทนั ที “กุญแจรถล่ะม้า?” เธอเกาะกรอบประตูหน้าห้องครัวถามคุณนายดวงประกาย ซึง่ ก�ำลังยุง่ อยูห่ น้าเตา “ถามป๊าแกนูน่ อ้าว แล้วนัน่ ไปโดนใครจูบมาล่ะ ปากถึงเจ่อเป็นครุฑเชียว” พอโดนถามถึงเรือ่ งนีม้ ยุราจึงท�ำหน้าเซ็งๆ “ตกเตียงน่ะ น่าเกลียดเหรอ?” “ก็สวยไปอีกแบบ แล้วไม่กนิ โจ๊กรองท้องซะก่อนล่ะ” “อยากอยูเ่ หมือนกัน แต่สายแล้ว” ตอบสัน้ ๆ แค่นนั้ มยุราจึงหันไปดักหน้าบิดา ซึง่ มาพร้อมกับเสียงผิวปากอารมณ์ดี 79

“ตามทีต่ กลงกันไว้ ส่งกุญแจมาให้ซะดีๆ” เธอแบมือกระดิกนิว้ “ให้ไม่ได้แล้วล่ะ วันนีป้ า๊ ต้องเอารถไปท�ำธุระในเมือง ขอเปลีย่ นเป็นพาไปส่ง ทีท่ ำ� งานแทนนะลูก” มยุราท�ำปากยืน่ อมลมแก้มป่อง แต่เธอก็ทำ� ตัวน่ารักส�ำหรับภูภทั รเสมอ “ก็ได้ค่ะ” เธอยิ้มบางแล้วคว้าโจ๊กคัพซึ่งพร้อมกินเข้ามานั่งรับประทานในรถ เงียบๆ พออิม่ แล้วจึงกวาดสายตาออกไปมองวิวทิวทัศน์ขา้ งทาง “ค่อยยังชั่วหน่อย ด้านนี้ฝนไม่ตก” มยุราชวนคุย “แบบนี้หนูเข้าท�ำงานทัน ใช่ไหม?” ภูภัทรที่พุ่งสมาธิไปบนท้องถนนหลุบเปลือกตามองนาฬิกาดิจิตอลฝั่งซ้ายมือ ก่อนเงยหน้ามองทางตามเดิม “พอดีเข้างานนัน่ ล่ะ ตอนเย็นให้ปา๊ มารับด้วยไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองจะสะดวกกว่า” เธอปฏิเสธ ก็ไม่แน่นะ บางทีอาจมี คนใจดีพาเธอมาส่งบ้านเหมือนเมือ่ วานก็ได้ มยุรายิม้ ให้ตวั เองก่อนหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มา เข้าโปรแกรมเฟซบุก๊ ทันทีทเี่ ห็นเพือ่ นใหม่โพสต์ขอ้ ความราตรีสวัสดิ์ พร้อมรูปตุก๊ ตาหมี ใส่หมวก เธอจึงยิม้ กว้างออกมา “น่ารักชะมัด” “หืม?” ภูภทั รท�ำเสียงในล�ำคอหันมามองลูกสาวคนเล็กเมือ่ รถติดไฟแดง “อะไร เหรอหยก?” “เปล่าค่ะป๊า แค่ตกุ๊ ตาหมีนา่ รักเฉยๆ” เธอฉีกยิ้มให้บิดา หันมากดถูกใจข้อความนั้น แล้วอ่านนั่นอ่านนี่ไปเรื่อย จนกระทัง่ รถเลีย้ วเข้ามาจอดในโรงแรมนัน่ ล่ะมยุราจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า “ขับรถดีๆ นะป๊า” เธอโบกมือให้ภภู ทั รก่อนปิดประตูเข้าหากัน ประจวบเหมาะ ที่คู่อริคนส�ำคัญอย่างพัชนีก้าวลงจากรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ของวศินพอดี สายตา เฉี่ยวคมของพัชนีพุ่งตรงไปยังรถเก๋งสีขาวที่เลี้ยวออกไปอย่างให้ความสนใจ ก่อนจิก สายตามายังเธอ มยุราเพียงไหวไหล่แล้วผลักประตูเดินเข้ามาในโรงแรม พัชนีจึงเดิน ตามหลังมาพร้อมค�ำทักทาย “สายอีกแล้วนะยะ” พัชนีจมิ้ นิว้ ทีน่ าฬิกาข้อมือเรือนเล็ก ตัวเรือนฝังเพชรสวยหรู มยุราหยีตา รูส้ กึ ถูกแสงวูบวาบของเพชรกระแทกตาเข้าอย่างแรง “เธอเองก็สายเหมือนกันนัน่ ล่ะ” “บังเอิญว่านักศึกษาฝึกงานไม่ตอ้ งตอกบัตรด้วยสิคณ ุ พนักงาน” อีกฝ่ายแบะปาก แล้วเดินฉับๆ จากไป 80

อาคาเซีย

มยุราได้แต่กลอกตาไปมาพร้อมกับค�ำว่า เซ็ง เซ็ง เซ็ง เมื่อต้องมาเจอกับ ยัยพัชนีชา้ งเผือกแต่เช้า ใครจะถือเคล็ดยังไงไม่รนู้ ะ แต่สำ� หรับเธอแล้ว ถ้าเช้าวันไหนโชคดี วันนัน้ ก็จะ โชคดีทงั้ วัน แต่ถา้ เช้าวันไหนเจอแต่เรือ่ งซวยๆ วันนัน้ ทัง้ วันก็จะ... เอ่อ ขอละไว้ในฐานทีเ่ ข้าใจก็แล้วกัน การท�ำงานในวันทีส่ องและสามมีสะดุดบ้างเล็กน้อย แต่โดยรวมถือว่าราบรืน่ ดี ส�ำหรับมือใหม่ทไี่ ม่เป็นงานเลย เธอได้เรียนรูถ้ งึ ระบบจัดการกับผ้ากองโตทีท่ างโรงแรม จัดไว้ แน่นอนว่าเรือ่ งนีค้ อื ความรูใ้ หม่สำ� หรับมยุราเช่นกัน แม้เรือ่ งซักผ้า ปัน่ ผ้าจะดูไม่ หนักหนาสาหัส แต่สำ� หรับผูค้ นุ้ ชินกับความสบาย และไม่เคยประสบกับงานหนักมาก่อน ย่อมหนักหนาสาหัสกว่าพนักงานคนอืน่ ๆ พอสมควร นีถ่ า้ ไม่มเี งินรางวัลของสมาชิกทุกคน ในครอบครัวรออยู่ และมีลูกชายเจ้าของโรงแรมที่หล่อสะดุดหัวใจเป็นก�ำลังใจให้เธอ อยูน่ ะ เธอคงถอดใจวางมือกับงานทีเ่ หนือ่ ยแสนเหนือ่ ยพวกนีไ้ ปแล้ว มยุราเท้าสะเอวมองผ้ากองโตที่ต้องน�ำเข้าเครื่องซัก วันนี้เธอคงยุ่งวุ่นวายกับ ผ้าห่ม ผ้าคลุมเตียง ปลอกหมอนอีกเช่นเคย พอจัดการทุกอย่างใส่เข้าเครื่องซักจน เรียบร้อย เธอจึงโดนใช้ให้นำ� ผ้ากันเปือ้ นทัง้ หมดซึง่ ผ่านการซักไปส่งทีห่ อ้ งครัวของโรงแรม

นีเ่ อง มยุราจึงรีบฉวยโอกาสอูง้ านไปในตัว เธอหยุดเท้าลงเมือ่ เดินผ่านบอร์ด แสดงรายชือ่ กรรมการผูม้ หี นุ้ ส่วนของโรงแรม กวาดสายตาไล่ไปทีละคน ก่อนหยุดสายตา ที่ ‘นายจรัสชัย พันธ์นาม’ พอเห็นใบหน้าเจ้าของโรงแรม ก็อดคิดถึงใครอีกคนทีห่ ายหน้า เงียบไปไม่ได้ ตัง้ แต่งานเลีย้ งคืนก่อนเธอไม่ได้พบหน้าพิรณ ุ เลย... แล้วการนัง่ กินข้าวเพียง คนเดียวกับเพือ่ นใหม่ทไี่ ม่อยากญาติดกี บั เธอ ใช่เรือ่ งสนุกซะทีไ่ หนเล่า “อะแฮ่ม มาท�ำอะไรตรงนีย้ ะยัยชะนีนอ้ ย?” น�ำ้ เสียงกึง่ หญิงกึง่ ชายจากเปรมศักดิ์ พ่อครัวหนวดเหล็ก ท�ำให้มยุราซึง่ ก�ำลังเพลินกับรูปภาพตรงหน้าสะดุง้ ละสายตาจาก แผนผังองค์กรหันมายังผูท้ เี่ รียกเธอว่าชะนีนอ้ ย พร้อมยิม้ บางให้ “ดูอะไรนิดหน่อยค่ะพีเ่ ปรม หยกก�ำลังเอาผ้ากันเปือ้ นไปส่งให้เดีย๋ วนีล้ ะ่ ค่ะ” เปรมศักดิห์ รีต่ าลง ก่อนเปลีย่ นเป็นรอยยิม้ “ยังไม่ได้วา่ อะไรเลย งัน้ รอตรงนี้ สักครู่ อย่าเพิง่ ไปไหนนะ ขอเอมีท่ ำ� ธุระส่วนตัว๊ ส่วนตัวก่อน” สัง่ เสร็จพ่อครัวร่างยักษ์ จึงเดินบิดก้นหายเข้าไปในห้องน�ำ้ ชาย มยุราทีม่ องตามหลังไปได้แต่ทำ� ตาปริบๆ แต่เธอ ก็ยนิ ดีทจี่ ะรอเปรมศักดิอ์ ยูบ่ ริเวณนัน้ 81

ดวงตากลมโตกรีดอายไลเนอร์ปรายมาหยุดทีบ่ อร์ดอีกครัง้ เธอมองหน้าผูบ้ ริหาร ทัง้ หมด ซึง่ มีทงั้ ผูห้ ญิงและผูช้ าย พลางคิดอะไรเพลินๆ อย่างคนมีจนิ ตนาการสูง คงจะ เท่ไม่นอ้ ยเลยนะ หากวันหนึง่ ข้างหน้าจะมีรปู ของ นางสาวมยุรา หัชเทพินทร์ แปะติดบน บอร์ดเหมือนคนเหล่านีบ้ า้ ง แต่ความคิดนัน้ ต้องหยุดชะงักเมือ่ หันมาเจอคูป่ รับทีเ่ ดินออก มาจากห้องน�ำ้ ซะก่อน เพียงสบสายตากับใบหน้าเรียบนิง่ ของพัชนีซงึ่ สวยจนหาทีต่ ไิ ม่ได้ มยุราจึงแอบผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ให้ตายเถอะ! เธอเกลียดสายตาคูน่ จี้ ริงๆ ไม่ได้อคติกบั ยัยช้างเผือกหรอกนะ แต่เห็นสายตาของยัยนีท่ มี่ องเธอทีไร รูส้ กึ ว่าตัวเองถูกดูถกู เหยียดหยามให้จมดินทุกที โดยเฉพาะตอนทีเ่ ธอใส่ผา้ ยางกันเปือ้ น และสวมรองเท้าบูตกันน�ำ้ อย่างนี้ “เธอดูเหมาะกับชุดแบบฟอร์มนีด้ นี ะ” ประโยคทักทายจากพัชนีท�ำให้มยุราหน้าตึง แต่เธอก็ปรับอารมณ์และเปลี่ยน เป็นรอยยิม้ ขึน้ มาได้ “ถ้าชอบก็มาใส่ดว้ ยกันได้นะ ยังมีอกี หลายชุด” พัชนีทำ� หน้าแขยงนิดหนึง่ “ไม่เข้ากับฉันหรอก เจอตัวก็ดแี ล้ว ฉันมี ‘เรือ่ ง’ อยากคุยกับเธอ” เพราะค�ำว่า ‘เรือ่ ง’ ทีพ่ ชั นีเน้นเสียงจริงจังนีล่ ะ่ ทีท่ ำ� ให้มยุรามัน่ ใจว่า ‘ต้องเป็น เรือ่ ง’ อีกแน่ เพราะโดยปกติผหู้ ญิงแสนเย่อหยิง่ รายนีไ้ ม่มที างมายุง่ วุน่ วายและเอ่ยปาก พูดกับเธอตรงๆ ก่อนแน่ ถ้าไม่มอี ะไรขัดหูขดั ตายัยนีเ่ ข้าน่ะ “ว่ามาสิ” “พีอ่ นุ่ คุยให้ฉนั ฟังว่าเธอมีความจ�ำเป็นบางอย่างถึงต้องลงมาจากกรุงเทพฯเพือ่ มาท�ำงานทีน่ ี่ ดูวา่ เขาสนใจเรือ่ งของเธอมากนะ” มยุราไหวไหล่ “แล้วไง?” “พีอ่ นุ่ ไม่เคยเก็บรายละเอียดของผูห้ ญิงคนไหนมาก่อนนอกจากฉัน” น�ำ้ เสียงนัน้ มีความไม่พอใจปนมา แต่มยุราก็ไม่ใส่ใจอะไร รูส้ กึ ตลกยัยพัชนี ด้วยซ�ำ้ ทีเ่ อาเรือ่ งไร้สาระพวกนีม้ าพูดกับเธอ “ธรรมดา ตามประสาคนรูจ้ กั มักคุน้ กัน ฉันกับพีอ่ นุ่ คุยกันได้ทกุ เรือ่ งอยูแ่ ล้วล่ะ เธอก็รวู้ า่ ฉันกับพีอ่ นุ่ ไม่ใช่อนื่ ไกล คนกันเองทัง้ นัน้ ” พัชนีหรีต่ าลง “ให้เป็นอย่างนัน้ จริงเถอะ ผ่านมาไม่รกู้ ปี่ ๆี พีอ่ นุ่ ยังจ�ำวันเกิดเธอ ได้ไม่เคยลืม ดูกร็ วู้ า่ ไม่ธรรมดา เขาให้ความส�ำคัญกับเธอไม่นอ้ ยเลยนะ” 82

อาคาเซีย

ให้ความส�ำคัญเลยเหรอ... มยุรายิม้ ให้กบั ค�ำพูดของพัชนี จะให้ความส�ำคัญ หรือไม่ให้ความส�ำคัญก็ไม่ใช่ประเด็นทีจ่ ะหยิบยกมาพูดให้เป็นเรือ่ งเล้ย มันอยูต่ รงทีว่ า่ ยัยพัชนีตอ้ งการสือ่ อะไรกับเธอต่างหาก จะบอกว่าวศินจ�ำวันเกิดเธอได้เลยหยิบเรือ่ งนี้ มาพูดกับเธอให้เป็นเรือ่ งงัน้ เหรอ ตลกสิน้ ดี! ต่อให้ไม่จ�ำ หรือไม่ต้องจ�ำ ก็ลืมไม่ได้อยู่ดี เพราะวันเกิดของเธอดันตรงกับ วันแห่งความรักพอดี “เธอจะพูดอะไรกับฉันกันแน่ เข้าประเด็นเลยดีกว่า” มยุราตัดบททันทีเมือ่ ดูทา่ ว่าพัชนีจะชักแม่นำ�้ อีกนาน “ฉันอ่านสายตาเธอออกหรอกนะ ว่าเธอคิดอะไรกับพีอ่ นุ่ ” มยุรายิม้ ๆ กับสัมผัสพิเศษของพัชนี ในฐานะผูห้ ญิงด้วยกัน ยัยนีอ่ าจจะดูออก ว่าเธอคิดยังไงกับวศิน แต่เวลานีท้ กุ อย่างเปลีย่ นไปหมดแล้ว เธอไม่ได้รสู้ กึ อย่างนัน้ กับ วศินแล้วล่ะ เต็มทีก่ แ็ ค่ ‘พีช่ ายข้างบ้าน’ ซึง่ เคยอาศัยติดรถไปโรงเรียนด้วยกันล่ะเอ้า พิเศษขึน้ มาหน่อยตรงทีว่ า่ เธอเคยยกให้วศินเป็นปัป๊ ปีเ้ ลิฟของเธอนีล่ ะ่ “อาจไม่ถกู ต้องทัง้ หมดก็ได้” “แสดงว่ายอมรับ” “เธอก�ำลังใช้ความรู้สึกตัวเองตัดสินฉันอยู่นะพัชนี” มยุราตั้งท่าจะเข็นรถเอา ผ้ากันเปือ้ นหนีไปทางอืน่ แต่คอู่ ริตลอดกาลยังยืนขวางทางไม่ให้เธอไป “อย่าเพิง่ หนีสิ ยังคุยกันไม่จบ” “ก็รีบๆ เข้าประเด็นที่เป็นสาระซะทีสิ ขี้เกียจฟัง” มยุราเท้าสะเอวท�ำหน้ายุ่ง อย่างเหนือ่ ยหน่ายเต็มที “ฉันรูส้ กึ อิม่ ตัวกับความรัก เลยอยากให้เธอช่วยดูแลพีอ่ นุ่ แทนฉัน” แม้คนพูด จะพูดด้วยน�ำ้ เสียงปกติธรรมดา แต่คนฟังอย่างมยุราถึงกับค้าง... ค้างไปเลยทีเดียว “เดีย๋ ว เธอพูดว่าอะไรนะ? เธอจะยกพีอ่ นุ่ ให้ฉนั ดูแลเหรอ” ดวงตากลมโตหรีล่ ง เพราะไม่เชือ่ หูของตัวเองเท่าไร หากหูเธอไม่ฝาด ยัยช้างเผือกก็กนิ อาหารผิดส�ำแดงล่ะนะ พัชนีทมี่ สี หี น้าเรียบสนิทพยักหน้าช้าๆ “เข้าใจเร็วนี่ พีอ่ นุ่ เป็นคนดี ฉันไม่อยาก ท�ำร้ายเขา ตลอดเวลาฉันกับพีอ่ นุ่ คบๆ เลิกๆ มาไม่รกู้ คี่ รัง้ เธอก็รเู้ รือ่ งนีไ้ ม่ใช่เหรอ” มยุราท�ำหน้าไม่อยากเชือ่ รูส้ กึ โกรธแทนวศินขึน้ มาทันที “ให้ตาย! ไม่อยาก จะเชือ่ ว่าเธอจะเอาความรักของคนอืน่ มาล้อเล่นแบบนี้ ถ้าพีอ่ นุ่ รูเ้ ข้าคงเสียใจไม่นอ้ ย” 83

“รายนัน้ เขาเสียใจจนชาชินแล้วล่ะ เขารูอ้ ยูเ่ ต็มอกว่าฉันคบเขาเพราะความสงสาร มามองๆ ดูแล้ว ฉันคิดว่าเปล่าประโยชน์ทจี่ ะยือ้ เวลาคบกับพีอ่ นุ่ ต่อไปแล้วล่ะ ในเมือ่ ฉันไม่ได้รกั เขาเลย” ในเมือ่ ฉันไม่ได้รกั เขาเลย...! พัชนีเอ่ยออกมาได้หน้าตาเฉย “เธอเลือดเย็นมาก” คนถูกกล่าวหาไหวไหล่ “ฉันไม่ชอบความซ�ำ้ ซากจ�ำเจ ผูช้ ายอย่างพีอ่ นุ่ น่ะจืดชืด ทีส่ ดุ เท่าทีฉ่ นั รูจ้ กั มาเลย ไม่ออ้ มค้อมล่ะนะ ไหนๆ เราเป็นเพือ่ นกันมานาน ฉันอยาก ให้เธอดูแลพีอ่ นุ่ แทนฉัน ฉันคิดว่าเธอเหมาะสมกับพีอ่ นุ่ ทีส่ ดุ อย่างน้อยเธอก็รกั เขา” ฟังเหตุผลอันร้ายกาจของผูห้ ญิงหน้าสวยคนนีเ้ ถอะ! “อย่ามารูด้ หี น่อยเลย” มยุราตวาด ชักโมโหขึน้ มาทีอ่ กี ฝ่ายยกวศินให้เธอดือ้ ๆ ท�ำแบบนีม้ นั ตบหน้ากันชัดๆ “เธอรูอ้ ยูแ่ ก่ใจดีมยุรา สายตาคนเราโกหกไม่ได้หรอกนะ แม้ปากจะปฏิเสธก็เถอะ”

“ท�ำไมต้องยกพีอ่ นุ่ ให้ฉนั ด้วย?” มยุราเปลีย่ นเรือ่ ง พยายามข่มอารมณ์ตา่ งๆ ทีเ่ กิดขึน้ เอาไว้ “ก็เพราะเธอเป็นคนพิเศษส�ำหรับพีอ่ นุ่ น่ะสิ” “นัน่ ไม่ใช่เหตุผลทีด่ สี ำ� หรับการเลิกรา เรือ่ งมีแค่วา่ เธอหมดรักพีอ่ นุ่ ต่างหาก” “ฉันไม่เคยรักเขา” พัชนีเอ่ยเสียงเย็น ดวงตาคมเฉีย่ วนิง่ สงบจนน่าใจหาย ทว่า ถ้อยค�ำนีก้ ลับสะท้อนลึกลงไปในจิตใจของมยุราเชียว ใช่วา่ เธอจะมีเยือ่ ใยเก่าๆ กับวศิน หรอกนะ แต่รสู้ กึ เจ็บแปลบแทนวศินต่างหากทีไ่ ด้ยนิ ถ้อยค�ำนีจ้ ากยัยพัชนีจอมวายร้าย “ทีเมือ่ ก่อนไม่เห็นเธอจะพูดแบบนี”้ มยุราย้อนกลับอย่างหมัน่ ไส้ ถ้ายัยช้างเผือก รูห้ วั ใจตัวเองเร็วกว่านีส้ กั เจ็ดหรือแปดปี ในตอนนัน้ เธอคงไม่อกหักหรอก ไม่ใช่เสียดาย วศินหรอกนะ แต่หมัน่ ไส้พวกหมาหวงก้างเท่านัน้ ! “เพราะตอนนัน้ ฉันคิดว่าพีอ่ นุ่ เหมาะสมกับฉันมากทีส่ ดุ ไง แต่ตอนนีไ้ ม่ใช่แล้วล่ะ ฉันไม่ได้บงั คับเธอนะ แค่พดู ให้ฟงั เฉยๆ แต่ถา้ เธอทนเห็นพีอ่ นุ่ เสียใจจนเสียผูเ้ สียคน ได้อกี ก็ตามใจ” บอกจบพัชนีจงึ สะบัดก้นเดินจากไป ทิง้ มยุราให้ทำ� ตาปริบๆ กับ ‘เรือ่ งของ คนอืน่ ’ ทีอ่ ยูๆ่ กลายมาเป็น ‘เรือ่ งของเธอ’ นัน่ ไง โดนยัยพัชนีเล่นให้แล้วไงล่ะ มยุรายืนเท้าสะเอวอยูก่ บั ทีส่ กั พัก รูส้ กึ ว่า เพลงหนึง่ ซึง่ ดังเมือ่ หลายปีกอ่ นจะแวบเข้ามาในหูเชียว ‘แต่ความหลังทีพ่ น้ ผ่าน ทีค่ บกันมานาน ผูช้ ายคนนัน้ ฉันให้เธอ1’ 1 เพลง ผูช้ ายคนนัน้ ฉันให้เธอ นักร้อง นัท มีเรีย

84

อาคาเซีย

“นางเอกชะมัด ฉันต้องฟังเธอด้วยเหรอยัยช้างเผือก!” มยุราระบายออกมาอย่าง หงุดหงิดซึง่ เป็นจังหวะทีเ่ ปรมศักดิเ์ ดินออกจากห้องน�ำ้ มาพอดี “เธอเรียกใครว่ายัยช้างเผือกยะ ยัยชะนีนอ้ ย?” ไม่เพียงค�ำถาม เปรมศักดิย์ งั เท้าสะเอวส่งสายตาดุมายังเธอด้วย มยุราจึงพยักหน้าไปยังตัวก่อเรือ่ งทีเ่ ดินห่างออกไป “นูน่ หยกหมายถึงยัยนัน่ ต่างหากค่ะพีเ่ ปรม พอดีมเี รือ่ งกวนอารมณ์นดิ หน่อย” เปรมศักดิป์ รายตาไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครจึงแบะปากส่ายหน้า “อี๋ นึกว่าใคร อย่าไปสนใจชะนีหน้าขาวนัน่ เลย ตามเอมีม่ าทางนีด้ กี ว่าค่ะ” มยุราพยักหน้ารับแล้วเข็นรถเข็นซึง่ ใส่ผา้ กันเปือ้ นตามไป แต่ชว่ งพืน้ ต่างระดับ ทีเ่ ป็นทางลาดชันซึง่ ต้องใช้แรงเข็นมากเป็นพิเศษ เปรมศักดิท์ เี่ ดินน�ำหน้าไปก่อนจึงยืน่ มือ เข้าช่วยเหลือมยุราเข็นรถอีกแรง “บอบบาง อ้อนแอ้นอรชรซะแบบนี้ ไม่นา่ เอาดีตำ� แหน่งนีเ้ ลยนะ สนใจย้ายไป อยูใ่ นครัวด้วยกันไหม รับรองว่าทีน่ นั่ งานสนุก มีของกินอร่อยๆ เพียบ” “เชฟมือหนึง่ ของโรงแรมเอาของกินมาหลอกแบบนีก้ ไ็ ปสิคะ หยกยิง่ ใจง่ายอยู่ ด้วย” เปรมศักดิป์ รายตามามองหญิงสาวตัวเล็กดูบอบบางทีส่ งู ไม่ถงึ หัวไหล่ของตัวเอง อย่างเอ็นดู “งัน้ เอมีจ่ ะคุยกับนายชเลให้กแ็ ล้วกันนะคะ” “จริงเหรอพีเ่ ปรม ขอบคุณมากค่ะพีเ่ ปรม” มยุรารีบยกมือไหว้ขอบคุณ และกิรยิ า นีเ้ องทีท่ ำ� ให้เปรมศักดิน์ กึ เอ็นดูมยุรานัก น่ารักไม่ถอื เนือ้ ถือตัวอย่างนีไ้ งเล่า ลูกชายเจ้าของ โรงแรมถึงได้ให้ความสนใจกับผูห้ ญิงคนนีน้ กั “อย่าเพิง่ ดีใจไป ให้คยุ กับนายชเลเรียบร้อยก่อนค่อยมาขอบคุณ” “ค่า” มยุราตอบเสียงยานคางพร้อมรอยยิ้ม แล้วพารถที่เข็นมาด้วยเลี้ยวเข้า ห้องครัว ร่างสูงสง่างามในอิริยาบถแสนสบายที่ชาวบ้านในละแวกและคนงานในฟาร์ม คุน้ ชินเป็นอย่างดีในชุดเสือ้ เชิต้ แขนยาวลายสกอต กางเกงเล รองเท้าแตะหูหนีบ สวม หมวกสาน และใส่แว่นตากันแดดกลับมายุง่ วุน่ วายในฟาร์มเลีย้ งหอยมุกพันธ์นามอีกครัง้ หลังจากหายหน้าหายตาไปศึกษาต่อในต่างประเทศอยูส่ องปี สีหน้าของคนรักธรรมชาติและรักสิ่งมีชีวิตที่ประคบประหงมดูแลอย่างดีเผย ความเครียดออกมาให้เห็นเด่นชัด เมื่อได้รับรายงานจากคนงานว่าหอยมุกซึ่งเลี้ยงใน 85

กระชังจนใกล้เก็บผลผลิตได้อา้ ปากตาย นีเ่ องจึงเป็นเหตุให้พริ ณ ุ ต้องขับรถปิกอัพออก จากบ้านตัง้ แต่ตสี เี่ ศษ “กระชังด้านนูน้ เป็นไงบ้าง?” พิรณ ุ ตะโกนถาม เมือ่ ส่งคนงานในฟาร์มเดินบน ไม้กระดานแผ่นเล็กไปตรวจสอบกระชังหอยมุกอืน่ ๆ ทีเ่ หลือ “ด้านนู้นไม่มีปัญหาอะไรครับนาย มีปัญหาเฉพาะกระชังที่เตรียมเก็บเท่านั้น” พิรณ ุ พยักหน้ารับรูก้ บั ค�ำรายงานเพิม่ เติม รูส้ กึ โล่งใจไปเปลาะหนึง่ ทีค่ วามเสียหายไม่ได้ ลุกลามใหญ่โตอย่างทีค่ ดิ ไว้แต่แรก จากนัน้ จึงลุกขึน้ ยืนเท้าสะเอว กวาดสายตาหลังแว่นตา กันแดดไปรอบๆ บริเวณ บรรยากาศในฟาร์มเลีย้ งหอยมุกตอนนีเ้ ต็มไปด้วยคนงานทีก่ ำ� ลังยุง่ อยูก่ บั กระชัง เลีย้ งหอยมุก ซึง่ เขาเป็นคนออกค�ำสัง่ ให้นำ� ขึน้ มาตรวจสอบ ดังนัน้ ตลอดแนวไม้ไผ่ซงึ่ น�ำมาขัดเป็นช่องสีเ่ หลีย่ มเพือ่ น�ำตัวหอยทีผ่ กู เชือกมาหย่อนลงในน�ำ้ ทะเลจึงถูกยกขึน้ มา ตรวจดูความเสียหาย ก่อนหย่อนกลับลงทะเลอย่างเดิม พอเห็นคนงานท�ำงานอย่างขะมักเขม้นพิรณ ุ จึงเบาแรงไปได้ระดับหนึง่ แม้ไม่ได้ บุกเบิกทีน่ แี่ ต่แรกเริม่ แต่หลังจากซือ้ ต่อฟาร์มหอยแห่งนีจ้ ากนายหัวศิลา เขาจึงขลุกตัว อยูแ่ ต่ทนี่ ตี่ ลอด เรียกว่าทีน่ เี่ ป็นอูข่ า้ วอูน่ ำ�้ ส�ำหรับเขาเลยทีเดียว จนกระทัง่ ได้ทนุ ไปเรียนต่อ ในต่างประเทศนัน่ ล่ะ เขาจึงเปลีย่ นมือให้บดิ าเข้ามาดูแลแทน ตลอดเวลาทีศ่ กึ ษาอยูใ่ นต่างประเทศสองปี เขาทราบปัญหาจากบิดาทีค่ อยโทร รายงานตลอด ซึง่ ส่วนใหญ่กม็ าจากนายปฐวีตวั แสบนัน่ ล่ะทีแ่ กล้งไม่รบั ผลผลิตจากหน้า กระชังของเขาดือ้ ๆ ทัง้ ๆ ทีไ่ ด้เซ็นสัญญาผูกขาดไว้เพือ่ กันไม่ให้เขาขายหอยมุกให้ทไี่ หน เพราะเสียรูใ้ นเรือ่ งนี้ เขาถึงกัดฟันยอมขาดทุนไปหลายไตรมาส แต่โชคดีทวี่ า่ ปฐวีไม่บบี เขามากถึงขนาดสิน้ เนือ้ ประดาตัว จึงเปิดโอกาสให้เขาได้ลมื ตาอ้าปากหายใจบ้าง แต่เขา ก็ไม่ยอมให้ปฐวีเป็นฝ่ายเล่นงานอย่างเดียวหรอก ตอนนี้จึงวางแผนตลบหลังด้วยการ ส่งคนไปทยอยช้อนหุน้ ทีป่ ฐวีปล่อยออกสูต่ ลาดอยู่ ก็ให้มนั รูไ้ ปว่าจะปล่อยให้ถกู บีบอยู่ ฝ่ายเดียว ต้องมีแก้เกมกันบ้าง เฮ้อ... ปัญหาเก่ากับปฐวีเพิ่งสะสางไปไม่เท่าไร ปัญหาใหม่และใหญ่กว่าเดิม ก็เรียงหน้ามาให้แก้ไขซะแล้ว “นายจะเอายังไงต่อดีครับ?” พิรุณขบฟันซี่หน้าบนริมฝีปากล่าง ละสายตาจากภาพตรงหน้าปรายตามายัง หัวหน้าคนงานทีอ่ ยูด่ แู ลฟาร์มแห่งนีม้ านาน ซึง่ ก็เป็นชาวบ้านในละแวก และเป็นคนเก่าแก่ ของนายหัวศิลานัน่ ล่ะ 86

อาคาเซีย

“ส่วนทีอ่ า้ ปากตายเก็บขึน้ มาให้หมด ดูซวิ า่ มีมกุ เหลือบ้างไหม” “ครับนาย” ผู้รับค�ำสั่งค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อมแล้วหันไปถ่ายทอดค�ำสั่งให้คนงาน ในฟาร์มคนอืน่ ๆ ได้รู้ ส่วนพิรุณออกส�ำรวจพื้นที่และสุ่มตรวจหอยมุกที่เพาะเลี้ยงไว้ พอไม่พบสิ่ง ผิดปกติใดๆ เขาจึงหันมาสนใจกับหอยซึง่ ถูกน�ำขึน้ มาจากทะเลโดยฝีมอื คนงานในฟาร์ม “มีอกี ไหม?” พิรณ ุ ถามขณะนัง่ ชันเข่า มองสิง่ มีชวี ติ ทีเ่ ขารักอย่างเสียดาย “หมดแล้วครับนาย” ใครคนเดิมรายงาน พิรณ ุ จึงหยิบเปลือกหอยขึน้ มาพิจารณาดู และเขาก็พบความผิดปกติบางอย่างเข้า หอยมุกทีม่ ปี ญ ั หาและถูกน�ำขึน้ มานีม้ ขี นาดเล็ก กว่าหอยมุกรุน่ เดียวกับทีเ่ ขาเลีย้ งไว้ ทีส่ ำ� คัญหอยบางตัวไม่มเี นือ้ ในเปลือกเลย เหมือน ว่าหอยถูกเปลีย่ นตัวไปแล้วสลับเอาเปลือกมาใส่ทงิ้ ไว้เฉยๆ เท่านัน้ ... รึจะเป็นฝีมอื นายปฐวีตวั แสบอีก? พิรุณพุ่งประเด็นไปยังคู่แข่งตัวแสบที่คอยชิงไหวชิงพริบทางธุรกิจและคอย แกล้งเขาอยูเ่ นืองๆ ก่อนใครเพือ่ น เพราะยังมีอกี หลายเรือ่ งทีเ่ ขาต้องสะสางกับเจ้าหมอนี่ อย่างล่าสุดทีป่ อ้ นผลผลิตทางธรรมชาติเข้าบริษทั ก็สร้างก�ำไรให้กบั ฟาร์มหลายอยู่ หรือ ปฐวีจะไม่พอใจ? ให้ตายเถอะ! ให้รไู้ ปสิวา่ ปฐวีจะเล่นสกปรกกับเขาด้วยวิธนี ี้ คิดไปคิดมาลองทบทวนเหตุการณ์ดอู กี ที พิรณ ุ ต้องเปลีย่ นความคิดของตัวเอง ใหม่ เขาอาจระแวงนายปฐวีมากเกินไปก็ได้ ถึงหมอนัน่ จะประกาศตัวเป็นคูแ่ ข่ง แต่กไ็ ม่มี ความจ�ำเป็นใดๆ เลยทีป่ ฐวีจะลอบกัดแบบนี้ เต็มทีแ่ ค่ไม่รบั ซือ้ หอยมุกจากฟาร์มของเขา ก็สนิ้ เรือ่ ง หรือไม่กก็ ดราคาให้ตำ�่ ลงกว่ากระชังคูแ่ ข่งคนอืน่ แต่จากหลายๆ เหตุการณ์ที่ ผ่านมา ใช่วา่ ปฐวีจะกดให้เขาจมน�ำ้ ทะเลอย่างเดียวซะทีไ่ หน ล่าสุดก็เพิง่ เปิดรับผลผลิต จากฟาร์มแห่งนีไ้ ปหยกๆ ขืนท�ำแบบนัน้ ใช่แต่เขาทีส่ ญ ู เสียผลประโยชน์ ปฐวีเองก็เช่นกัน ทีจ่ ะไม่มผี ลผลิตออกสูต่ ลาดเครือ่ งประดับ และตลาดเครือ่ งส�ำอางด้วย พิรณ ุ ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วลงคุมงานในฟาร์มพันธ์นามด้วยตนเองทัง้ หมด เขาตรวจความเรียบร้อยของหอยมุกในกระชังซึง่ เตรียมเก็บเกีย่ วผลผลิตในปลายปี และ ต้องหายใจโล่งอกไปเปลาะหนึ่งที่พบว่า ยังมีหอยมุกรอการเก็บเกี่ยวในอีกไม่กี่เดือน ข้างหน้ารออยู่ พอจัดการมอบหมายงานให้คนงานเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงในชุดธรรมดาเหมือน คนงานทั่วไปหากโดดเด่นกว่าใครในที่นั้นจึงเดินเข้ามาในร่ม พร้อมทั้งถอดหมวกสาน ออก แล้วหย่อนตัวนัง่ บนเก้าอีห้ วายในเพิงรับรอง 87

“อ้าว ตามมาตัง้ แต่เมือ่ ไรครับ?” “เพิง่ มาถึง พ่อเห็นฝนยุง่ อยูก่ บั คนงาน เลยไม่อยากรบกวน” จรัสชัยเอ่ยเรียบๆ ส่วนฐานิตาที่ท�ำหน้าที่ของตนเองได้อย่างไม่มขี าดตกบกพร่องก็รนิ น�ำ้ เย็นใส่แก้วและน�ำ มาส่งให้ลกู เลีย้ ง “ขอบคุณครับน้าตา” “ฝนหิวหรือยัง น้าท�ำกับข้าวใส่ปน่ิ โตมาให้ดว้ ย” “ผมทานข้าวต้มปลาเรียบร้อยแล้ว ของน้าตาไว้เป็นมื้อกลางวันแทนนะครับ” พิรณ ุ ยิม้ ให้กบั แม่เลีย้ งทีด่ แู ลเขาเป็นอย่างดีเสมอ “เป็นไงบ้างลูก?” จรัสชัยเอ่ยถามขึน้ อีกเมือ่ เห็นว่าสีหน้าของบุตรชายไม่สดู้ ี “เสียหายอยูพ่ อสมควรครับ” “ทัง้ หมดเลยเหรอ?” เป็นฐานิตาทีถ่ ามอย่างสนใจ พิรณ ุ ส่ายหน้า “ไม่ใช่ทงั้ หมด แค่เฉพาะส่วนทีร่ อเก็บเกีย่ วในปลายปีนเี้ ท่านัน้ ผมคิดว่าเรือ่ งนีท้ ะแม่งๆ อยูน่ ะ” พิรณ ุ เอ่ยเสียงจริงจัง สบตากับฐานิตา และหยุดลงที่ นายหัวจรัสชัย “ท�ำไมเหรอ?” จรัสชัยย่นคิว้ เข้าหากันขณะมองบุตรชายอย่างสนใจ “เหมือนมีใครล้วงคอเราเลย กระชังด้านนูน้ หอยตัวโตสมบูรณ์ พร้อมส�ำหรับ เก็บเกีย่ ว ถัดมาแค่กระชังเดียว หอยกลับไม่โต ขนาดตัวผิดกันเลยนะครับ ทีส่ ำ� คัญ... มีแต่เปลือก” พิรณ ุ ท�ำหน้าเครียดขรึมจนดูดุ จรัสชัยเคาะนิว้ เบาๆ ทุกคนยังคงจมอยูก่ บั ความคิดของตัวเอง “น้าคิดว่าบางทีเกลืออาจเป็นหนอนก็ได้นะคะ” ฐานิตาเอ่ยท�ำลายความเงียบ จรัสชัยจึงปรายตามายังภรรยาแล้วตวัดกลับมายังลูกชาย “มีความเป็นไปได้สงู ” พิรณ ุ พยักหน้าเห็นด้วย “คงต้องค่อยๆ หาสาเหตุ” พิรณ ุ พยักหน้า “ผมคิดเหมือนน้าตานะครับ ผมยังไม่กลับบ้านพร้อมพ่อนะ ขอ ค้างทีน่ สี่ กั คืนสองคืน ถ้าทีน่ เี่ รียบร้อย ไม่มเี รือ่ งอะไรอีกจะกลับไปจัดการเรือ่ งทีโ่ รงแรมต่อ”

“ไม่มปี ญ ั หาอยูแ่ ล้ว พ่อว่าจะเข้าไปดูความเรียบร้อยทีโ่ รงแรมเหมือนกัน ฝน ฝากอะไรถึงหนูมยุราไหม?” พิรุณชะงักไป ก่อนยิ้มออกมานิดหนึ่งเมื่อถูกพูดถึงคู่อริเก่าที่ถูกเลื่อนฐานะ ขึน้ มาเป็น ‘หญิงเดียวในดวงใจ’ ท�ำท่าว่าจะพูดอะไรออกมา แต่สดุ ท้ายก็สา่ ยหน้า “เปลีย่ นจากฝาก เป็นพ่อไปขอหนูมยุรามาเป็นสะใภ้ตระกูลพันธ์นามดีกว่าไหม?”

88

อาคาเซีย

เท่านั้นจรัสชัยจึงยิ้มกว้าง หัวเราะเสียงดังอย่างชอบอกชอบใจ “ก็ไหนว่ามี คนทีช่ อบอยูแ่ ล้วไง?” พอจีถ้ กู จุดพิรณ ุ จึงหน้าแดง รีบคว้าหมวกสานมาใส่ศรี ษะ “ก็คนนีล้ ะ่ ครับ” “จริงเหรอฝน?” พิรุณพยักหน้าแบบอายๆ จากนั้นจึงเดินจากไปดื้อๆ จรัสชัยที่มองตามหลัง ลูกชายจึงส่ายหน้า แล้วหันมามองคูช่ วี ติ ทีอ่ มยิม้ กับข่าวดีทรี่ อมานาน “ตาดูวา่ สองตระกูลใหญ่คงได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกันเร็วๆ นีแ้ ล้วสิคะ ดีจงั ที่ กับดักของพวกเราใช้ได้ผล” “สงสัยจะอย่างนัน้ งานนีต้ อ้ งฝากคุณไปเจรจากับคุณดวงประกายอีกทีแล้วล่ะ ท่าทางนายฝนจะเอาจริง” จรัสชัยยิม้ อย่างพึงพอใจก่อนโอบไหล่ภรรยา

89

308