Presentatiegids - jubileum 75 jaar

JUBILEUMGIDS 1947 2022

V.V. WIELDRECHT: 75 JAAR

MIDDEN IN DE SAMENLEVING

Een vereniging die 75 jaar bestaat, dat is op zich al een felicitatie waard. Een 75-jarige vereniging die een zo bloeiend bestaan heeft, die verdient ook nog grote complimenten. De op twee na grootste voetbalvereniging van Dordrecht met maar liefst 825 leden, die zelfs een tijdelijke ledenstop moest hanteren, dat is v.v. Wieldrecht.

Toen v.v. Wieldrecht het terrein aan de Smitsweg in gebruik nam, lag dat nog tussen de akkers en weilanden. De bouw van de wijk Sterrenburg betekende een enorme aanwas van leden. En dat gebeurt nu weer, door de bouw van eerst Wilgenwende en nu Amstelwijck, nota bene op een voormalig sportpark. Zo komt v.v. Wieldrecht steeds meer midden tussen de bebouwing te liggen. Dat is heel prettig voor alle kinderen en sportende volwassenen in die wijken, maar het betekent ook dat de druk op de velden groot wordt. Daarover is het bestuur al het gesprek met de gemeente aangegaan.

Wieldrecht ligt niet alleen geografisch midden in de stad, de vereniging staat ook figuurlijk midden in de samenleving. De club toont een grote maatschappelijke betrokkenheid, onder meer als gastheer van Buitenschoolse opvang in de kantine en als medeorganisator van de jaarlijkse benefietdag op haar terrein van Stichting Voor Sara (tegen zeldzame spierziektes), koningsdag en schoolvoetbal op haar terreinen. Zo toont v.v. Wieldrecht de meerwaarde van een vereniging: het is meer dan een avondje trainen en een wedstrijd in het weekend, het is de betrokkenheid van de club bij de stad, het is je mooie accommodatie breder inzetten. Daarin is Wieldrecht echt een voorbeeld!

Die betrokkenheid zien we ook terug bij de leden en sponsors. Tekenend is dat zelfs in coronatijd vrijwel niemand zijn lidmaatschap of sponsorcontract opzegde. Je laat je club niet in de steek, ook niet in moeilijke tijden! Tekenend voor het goede bestuur is dat het de coronatijd gebruikte om flink te investeren in de kantine en kleedkamers. Dat kan v.v. Wieldrecht doen omdat de club al jarenlang verstandig financieel beleid voert.

Kortom, een club waar Dordrecht trots op mag zijn! Wij wensen v.v. Wieldrecht een prachtig jubileum en een glansrijke toekomst.

Wouter Kolff Marc Merx Burgemeester Wethouder sport

NAMENS DE KNVB:

BESTE VOETBALVRIENDEN VAN V.V. WIELDRECHT,

Na twee incomplete seizoenen hebben we een volledig, uitgespeeld voetbaljaar achter de rug. Hoe fijn is dat! Voor alle voetballers, vrijwilligers en alle andere betrokkenen die vele vrije uurtjes in de vereniging stoppen. Het 75-jarig bestaan van v.v. Wieldrecht kan daarom op geen beter moment komen. Alle reden om de remmen los te gooien en er met elkaar een mooi jubileumfeest van te maken.

Wie de geschiedenis van Dordrecht doorspit, komt erachter dat de oudste stad van Holland altijd rijk aan voetbalverenigingen is geweest. Met aardig wat fusies tot gevolg. v.v. Wieldrecht vormt hierop een uitzondering. In de naoorlogse tijd van de wederopbouw nam Jan Stam met een aantal gelijkgezinden het initiatief om een voetbalclub op te richten. Een nieuw begin voor de kleine gemeenschap, nadat Wieldrecht in de oorlog nagenoeg was verwoest.

v.v. Wieldrecht heeft goed kunnen wortelen in Dordt. Een paar verhuizingen achter de rug; van Blinde Weg via Windhondenpolder naar de Smitsweg. En groeiende ledenaantallen, voornamelijk na de bouw van de stadswijk Sterrenburg. De leden staken vaak de handjes uit de mouwen en leverden zo een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van de prachtige accommodatie op Sportpark Smitsweg. Nu, 75 jaar later, is v.v. Wieldrecht met ruim 825 leden en 44 teams in alle categorieën een gezonde, springlevende vereniging waar jong en oud zich thuis voelt. Gezelligheid en saamhorigheid zijn de speerpunten van de koers die het huidige bestuur uitzet. Een juiste keuze, want draait het daar uiteindelijk niet om in het verenigingsleven? Denk nog maar eens terug aan die treurige maanden dat de bal niet mocht rollen over onze velden en ik denk dat iedereen het hier hartgrondig mee eens zal zijn.

Natuurlijk, in sport is winnen of verliezen ook belangrijk. Vaker scoren dan de tegenstander. Daarmee win je wedstrijden. Maar de grootste winst zit hem in het sociale aspect. Mensen ontmoeten, vriendschappen opbouwen, elkaar

steunen in moeilijke momenten. Wat dat laatste betreft heeft v.v. Wielrecht in het - recente - verleden ook zijn portie gehad. Voor velen is de vereniging dan een tweede thuis, waar vreugde en verdriet gedeeld kan worden.

Als KNVB stippen we vaak dat sociale belang van ons amateurvoetbal aan. Waar en wanneer we kunnen. Nergens ter wereld is zo’n fijnmazige structuur van amateurverenigingen te vinden als in ons postzegellandje en die wordt gevormd door duizenden verenigingen waarvan v.v. Wieldrecht er één is. De maatschappelijke kracht van ons verenigingsvoetbal is enorm. Voetbal verbindt, houdt ons gezond en is ons grootste sociale netwerk.

Onlangs wijdde AD-journalist Sjoerd Mossou daar een geweldige column aan. ,,Het Nederlandse amateurvoetbal is cultureel erfgoed, UNESCO-waardig”, schreef hij. Ik vond dat raak verwoord. Ja, we staan voor organisatorische en financiële uitdagingen, maar onze basis is zo ijzersterk dat we altijd oplossingen vinden. Kijk naar de afgelopen 75 jaar van v.v. Wieldrecht. En kijk naar de vereniging die er nu staat. Daar hebben vele vrijwilligers al die jaren belangeloos voor gezorgd. Het is aan jullie, de nieuwe generaties, om te beseffen hoe waardevol de vereniging voor de Dordtse gemeenschap is en ook een bijdrage te leveren voor een mooie toekomst van v.v. Wieldrecht.

Maar nu eerst feesten! Namens de gehele KNVB wens ik alle bestuursleden, vrijwilligers, voetballende leden, supporters en alle andere betrokkenen van v.v. Wieldrecht een gezellige jubileumperiode. Een toost op de vereniging!

Jan Dirk van der Zee Directeur amateurvoetbal KNVB

VOORWOORD VAN DE VOORZITTER

Wieldrecht bestaat 75 jaar! Wieldrecht, dat zijn wij. De oude leden, de jonge voetballers en al die vrijwilligers die samen onze mooie club maken. Als voorzitter ben ik ontzettend trots om te zien hoe Wieldrecht in tijden van tegenslag opstaat, hoe we elkaar steunen bij verdriet en hoe we samen feesten als er iets te vieren valt. Wieldrecht is een familieclub met hart en oog voor zowel de jongste telg als de opa’s van de familie.

Trots ben ik ook dat we er financieel gezond voor staan, waardoor we alle leden kunnen trakteren op een prachtige kantine in het jaar van ons jubileum. De accommodatie ligt er schitterend bij. We hoeven niet meer weg (iets waar toenmalig interim-voorzitter Rinus Drees tijdens het 50-jarig bestaan nog bang voor was), maar we kunnen ook niet groeien. En daar kan de gemeente ons bij helpen.

Bij het naslaan van wat oude clubbladen, kwam ik het jubileumkrantje van 25 jaar geleden tegen. Hierin gaf Drees de gemeente ‘een gele kaart’, omdat het zo lang onduidelijk was of Wieldrecht aan de Smitsweg kon blijven en het aantal velden dat Wieldrecht – met 38 teams in competitieverband - volgens de normen van de KNVB tot z’n beschikking zou moeten hebben. Dat zouden toen 5 velden moeten zijn, maar we hadden er drie en een gravelveld. Het aantal leden stond op dat moment op ongeveer 550.

Wat dat betreft is er niet veel veranderd in de afgelopen 25 jaar. Wel het aantal leden (nu ongeveer 825 en 44 teams) en het gravelveld en 1 grasveld is veranderd in kunstgras, maar nog steeds hebben we geen 5 velden. Een norm die ook nu nog door de KNVB wordt gehanteerd. Met de bouw van de Wilgenwende en straks Amstelwijck kan het leden aantal alleen maar toenemen. We hopen daarom dat de gemeente het belang van een extra veld of kunstgrasveld

ook onderschrijft. Wij denken als club graag mee over het ‘Open Sportparken beleid’ en willen de wijk(en) graag meer betrekken. Maar dan moet er wel de ruimte voor zijn. Een uitdaging die we graag samen aangaan!

Sportief gezien mogen we ook niet klagen. Bij de senioren is het 1e gestrand in de nacompetitie voor promotie naar de eerste klasse, het tweede gehandhaafd in de reserve hoofdklasse, het 3e en 4e met knappe tweede plaatsen en een kampioenschap voor het 7e. In de jeugd gaan O19 en O17 Divisie spelen en de overige selectie-elftallen in de hoofdklasse. Met het aanstellen van een Hoofd Jeugd Opleiding zitten we ook met de overige jeugd teams in de lift.

Ik stipte het al even aan: de kantine heeft een aardige metamorfose ondergaan en voldoet weer aan de huidige wensen. Met de nieuwe vloer en het vernieuwde interieur ziet het er al heel anders uit. Jammer genoeg ontbreekt het ons aan voldoende vrijwilligers (iets waar alle verenigingen last van hebben). Maar ook daar zijn we mee bezig dit weer op peil te trekken. Uiteraard dank ik de huidige vrijwilligers voor hun enorme inzet, want ‘zonder hen geen vereniging’.

HET PRILLE BEGIN 1947 - 1970

Door Peter Tempelaar - 46 jaar lid, sinds 2016 Lid van Verdienste. Voormalig voorzitter, bestuurslid, (assistent) trainer, kampvader en eerste elftalspeler maar vooral Wieldrechter in hart en nieren.

Het is 15 juli 1947. Voor de garage van busonderneming De EDAD in het gehucht Wieldrecht drentelt een ventje heen en weer. Dat ventje is dan 14 jaar oud. In de garage zijn een aantal mensen bijeen om een heuse voetbalvereniging op te richten. Toen de oprichting een feit was, kwam de voorzitter Jan Stam naar buiten en vroeg aan het ventje: ,,Jij wordt toch ook lid? We hebben zojuist een voetbalclub opgericht. Zeg maar tegen je vader dat we op zaterdag spelen, dan zal hij geen bezwaar hebben.’’

Het ventje, Bertus Tempelaar, reageert 75 jaar later: ,,Zelf dacht ik er ook zo over en ik gaf mij spontaan op als lid”. Voor zover wij hebben kunnen vaststellen is Bertus het enige nog in leven zijnde lid van het eerste uur van onze vereniging. In november hoopt hij 90 jaar te worden.

Het gehucht Wieldrecht was een dorp en ambachtsheerlijkheid in de Grote of Zuid-Hollandse waard. Deze waard werd in de nacht van 18 op 19 november 1421 getroffen door de Sint Elisabethsvloed. Het dorp Wieldrecht werd volledig van de kaart gevaagd. 240 jaar later dook de naam Wieldrecht weer op. Aan de Dordtse Kil tegenover ’s Gravendeel werd een nieuw dorp gebouwd dat Wieldrecht

werd genoemd en daar werd 75 jaar geleden de voetbalvereniging Wieldrecht opgericht. Opmerkelijk detail: aanvankelijk kreeg de vereniging de naam VIOS (Voetbal Is Ons Streven). Maar omdat er al een vereniging bestond met die naam en dat in die tijd niet mocht van de KNVB kreeg de vereniging alsnog de nu bekende naam v.v. Wieldrecht.

Kort na de tweede wereldoorlog was de drang bij mensen om zich te verenigen groot. Zo ook in het buurtschap Wieldrecht, dat zich toen uitstrekte tot aan de Tweede Tol. Er was al een Oranje- en een zangvereniging. Op een vergadering van de Oranjevereniging werd geopperd ook een voetbalvereniging op te richten.

Op die bewuste vergadering kon dat voorstel niet behandeld worden en zo werd besloten een aparte vergadering ter oprichting te organiseren. De datum werd 15 juli 1947.

Wieldrecht kende ook een beschermheer, de heer Adr. Visser. In 1987, toen de vereniging 40 jaar bestond, schreef hij in de jubileumgids het volgende: ,,Gestart werd aan de ‘Blinde Weg’. Ouderen onder ons herinneren zich nog heel goed hoe er geïmproviseerd moest worden, maar het gelukte en het hele gebeuren voorzag in een grote behoefte."

Bertus Tempelaar over die tijd: ,,We trainden in de garage van de EDAD. De familie Lipman schonk de club zijn eerste bezit, te weten twee lederen voetballen welke waren dicht geregen met de bekende veter. Als je zo’n bal hard op je kop kreeg stond er een

striem op je voorhoofd. We trainden ook door de stoep naar de pont op en neer te draven. Wel 20 keer achter elkaar. Trainen op het veld kon een enkele keer wanneer een boer bereid was zijn tractor met verlichting langs het veld te zetten. Aan beide kanten van dat veld lagen greppels die we met wilgentenen gedempt hadden, waarna het veld bespeelbaar werd. Dat was een kwestie van niet zeuren maar doen. Handen uit de mouwen steken."

In de jubileumgids van 1987 vonden wij tevens het verhaal van Dirk Goud terug over de oprichting en de eerste jaren van de club. ,,Er werd gestart met 29 leden (dat was een minimale eis van de KNVB). Nou moet ik er wel bij vertellen dat van dat aantal een deel nooit actief zou zijn. Je kunt mensen van 50 jaar nu eenmaal niet opstellen. Wieldrecht werd ingedeeld in de 3e klasse van de afdeling Dordrecht. In september begonnen we mee te draaien in de competitie en niet zonder succes want Wieldrecht promoveerde meteen tweemaal en belandde zo in de eerste klasse van de afdeling Dordrecht. In 1956 bereikte Wieldrecht zelfs de 4e klasse van landelijke KNVB We beschikten toen al over een eigen complex aan De Blinde Weg met een club gebouwtje en een hokje voor frisdrank en een gevulde koek.”

In oktober 1956 kreeg Wieldrecht te horen dat het weg moest aan De Blinde Weg, vanwege de aanleg van een zeehaven. De vereniging belandde tijdelijk aan De Windhondenpolder, maar dat was voor veel leden veel te ver van huis en dus moest er gezocht worden naar een nieuwe locatie.

Aanvankelijk liet men het oog vallen op een stuk land aan de Kilweg (vandaag de dag de scheidingsweg tussen de industrieterreinen Kil 1 en Kil 2). Dat leek te lukken maar op het laatste moment ging dat niet door. Wieldrecht vond onderdak op een stuk land nabij de boerderij Rustenburg. Dit land was van Burgemeester De Roo van Westmaas van Dubbeldam en boer Jas was pachter. Beschermheer Visser en voorzitter Stam hebben heel wat moeten onderhandelen maar uiteindelijk kwam het voor elkaar. En zo werd de basis gelegd voor het complex aan de Smitsweg waar Wieldrecht in 1958 zijn deuren opende en nog altijd is gevestigd.

Uiteraard zag het complex in die jaren er heel anders uit dan de parel die het nu is. Er was heel wat overleg en geduld nodig om de boeren en aannemers in de omgeving te bewegen om geheel belangeloos hun medewerking te verlenen aan de ‘renovatie’ van de grond. Er moesten aardappels worden geraapt, greppels gevuld en er moest een onderkomen gebouwd worden. Een aggregaat zorgde in de begintijd voor de elektriciteit. Door de snelle toename van het aantal leden werd het onderkomen te klein. Op een zeer barre oudejaarsdag, waarop het water met bakken uit de hemel kwam, werd een grote directiekeet vanuit Zwijndrecht naar De Smitsweg vervoerd. Dat werd de kantine en later kwam daar nog een jeugdkantine bij. Men had de beschikking over twee velden en een zandbak om in te trainen. Bij regenachtig weer liep die vol met water en kon je het nog amper trainen noemen.

Sportief gezien ging het goed met Wieldrecht in die jaren. Onder trainer Van Welzenis werd dus al eens de 4e klasse van de KNVB behaald. In die tijd was het voetbal landelijk nog onderverdeeld in regionale afdelingen. Wieldrecht viel onder het district Dordrecht. Pas eind jaren negentig zijn deze regionale afdelingen verdwenen en is het land opgedeeld in 6 regio’s. In de afdeling Dordrecht waren veel clubs ondergebracht die we vandaag de dag in de Regio zuid 1 ook tegenkomen. In de hoofdklasse van de afdeling uitkomen stond gelijk aan 2e – 3e klasse niveau van nu.

Na Van Welzenis kwam Rijn de Bruijn als trainer. Een man met heel veel voetbalkennis en -inzicht. De Bruijn bleef tot zijn overlijden nauw verbonden aan de Club. In 1987 werd hij geïnterviewd en De Bruijn zei toen: ,,Uit de junioren pikte ik twee spelers, een gouden greep zo bleek later. Arie van Driel en Kees Kayim. Eerstgenoemde beschikte volgens De Bruijn over een formidabel balen dribbeltechniek, alsmede een onbeschrijflijke inzet. Kees Kayim had een geweldig spelinzicht en een keihard schot, net als de razendsnelle linksbuiten Bertus Tempelaar. Ook de gebroeders Kwakernaat natuurlijk en Rinus Roose speelde een belangrijke rol. Als spits scoorde hij heel makkelijk. De makkelijk scorende Roose slaat ook in het heden geen thuiswedstrijd van Wieldrecht 1 over. Ook Arie van Driel zien we nog regelmatig op de club.

,,Wij hadden het beste elftal ooit”, aldus Rinus Roose in de jubileumkrant van 15 jaar geleden. ,,Er werd getraind onder barre omstandigheden, er was maar één bal op het veld en de meesten van ons moesten zaterdagmorgen eerst

nog gewoon op het land werken. Daar moet je vandaag de dag niet mee aankomen."

Het is heerlijk om met die mannen over die eerste jaren Wieldrecht ter praten of om hun verhalen terug te lezen. De wereld zag er compleet anders uit en de faciliteiten waren beroerd. In niets meer te vergelijken met de situatie nu. De glans van de nostalgie druipt er van af als je de mannen hoort praten. Maar dat alles vroegere beter was, is zeker niet het credo van de mannen; integendeel. Zij hebben hun sporen verdiend als vrijwilligers voor de club en weten dus wat er allemaal bij komt kijken om de club draaiende te houden. Zeker in de huidige tijd waarin het aanbod voor de jeugd heel groot is. Ze komen nog graag op de club en je zult ze nooit negatief horen praten over de mensen die vandaag de dag de kar trekken.

Andere namen als die van Stam, Goud en Tempelaar, die aan de wieg van de vereniging stonden waren Aandeweg, Heystek, Versendaal, Kooyman, van den Boogaard, Kwakernaat, Mol en Kayim.

Onder vaak moeilijke omstandigheden slaagden zij er met elkaar in de vereniging in stand te houden. Wij zijn hun veel dank verschuldigd, al is dit voor de meesten een postume hulde. Toen Jan Stam in 1972 na 25 jaar aftrad als voorzitter werd hij benoemd tot ere-voorzitter, een titel die later alleen ook nog aan Theo Dekker werd toebedeeld. In de kantine hangt een mooie zwart – wit foto van Jan Stam. Bertus Tempelaar, die onder andere 12 jaar secretaris was in het bestuur van Stam, omschreef hem in 1987 als een man die zijn zaken altijd goed op een rijtje had. Er moest in die tijd veel georganiseerd en geregeld worden.

Altijd was het Stam die zei: ,,Daar ga ik wel op uit." Vrijwel nooit kwam hij met lege handen terug. Mede door zijn inzet dwong hij veel respect af bij de leden, al was hij niet altijd even gemakkelijk. Hij kon je ook gerust keihard de waarheid zeggen.

Hij was daarin zo eerlijk dat daar niet veel op af te dingen viel. Hij spoorde je alleen maar aan nog beter je best te doen.

Het is natuurlijk van belang om op de 75e verjaardag nog eens stil te staan bij het ontstaan van de club. Er zijn inmiddels vele generaties opgegroeid bij Wieldrecht die zich moeilijk iets kunnen voorstellen bij de verhalen en vooral de omstandigheden van toen. Heel veel zaken die we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen, moesten toen nog worden uitgevonden. Tegelijk denk ik dat de mannen en vrouwen van toen ook op hun manier heel veel plezier beleefden aan hun cluppie. En dat is uiteindelijk waar het vandaag de dag nog steeds om draait. Sportief plezier beleven met elkaar.

Op naar de 100!

NIEUWE INITIATIEVEN 1970 - 1978

Door Jaap van Asch - Voetballer, leider en trainer diverse jeugdelftallen en eerste meisjesteam, recreatieteam jeugd, medestarter F-kamp, organisatie Wieldrecht cross, jeugdvoorzitter, vice-voorzitter hoofdbestuur, voorzitter Wieldrechtconvent en lid van verdienste.

Wieldrecht startte in de jaren zeventig met drie bijzondere initiatieven die nog decennia bestonden. Eén van de nieuwe initiatieven bestaat nu zelfs nog steeds. Daarover straks meer. Om eerst een beeld te geven van de tijdsgeest: het is na de oliecrisis van 1973 een tijd van stijgende werkloosheid. Dienstplichtigen komen in verzet tegen de rigide gezagsuitoefening in de krijgsmacht. Er zijn oplopende overheidstekorten en er vinden massale stakingen plaats. Minister van Justitie Dries van Agt (CDA) wilde de abortuskliniek Bloemenhove sluiten, wat door felle protestdemonstraties en een bezetting van de kliniek uiteindelijk werd voorkomen. Ook in die tijd manifesteert de tweede feministische golf zich in Nederland.

De club Wieldrecht in de zeventig jaren Bij de v.v. Wieldrecht uitte in 1970 de toenmalig voorzitter Jan Stam zijn frustratie over de bekende Nederlandse kwakkelwinter en de daaraan

gekoppelde gedwongen winterstop vanaf 15 januari tot 15 februari. Trainingen door spelers, met name het 2e elftal werden slecht bezocht. Een lichtpunt in die duistere dagen was dat de jeugdafdeling hun eigen jeugdredactie en plaats in het clubblad verkregen. Voorlopig wel onder supervisie van een ouder persoon. Het Jeugdorgaan ‘t Doeltje werd geboren. Speciaal was de rubriek 'Pies-Paaltje', Daar konden de junioren (zonder vermelding van naam) alles kwijt over de club. Voorzitter Stam bood aan de jeugdcommissie een tafelvoetbalspel aan.

In zijn algemeenheid ging de aandacht in deze periode in alle jaarverslagen 1970/1980 uit naar de prestaties van de senioren en de nieuwbouw van een nieuw clubgebouw. Opmerkingen over de voetbalprestaties van de jeugd of hun recreatieprogramma zijn heel schaars te vinden. Wel was er een jeugdvoorzitter en een junioren-secretaris en een jeugdcommissie, maar er was spaarzaam een uitgebreide verantwoording over het jeugdgebeuren te vinden.

Bertus Tempelaar gaf in 1976 als jeugdvoorzitter aan dat er goed tussen de diverse medewerkers werd samengewerkt.

Tijdens een vergadering in 1973 van de jeugdcommissie met de ouders werd

er een oudercommissie opgericht. Besloten werd tot het organiseren van een ‘eigen’ voetbalkamp. Het idee kreeg al snel vorm: ergens op een camping in Brabant, in kleine tenten, ingedeeld volgens het padvinderij patrouillesysteem, maaltijden bij de tent en in principe in de maand augustus. Het inmiddels legendarische eerste ‘Boekelkamp’ ging van start op maandag 30 juli 1973.

Voetbaltechnische zaken in de zeventiger jaren Bij de jeugd werd er gestart met een pupillencompetitie. Voorlopig met een elftal met spelers geboren na 1 september 1957.Training werd verzorgd door Jan Groeneveld met assistentie van de junioren Piet van Heeren en Rob Scheeper. In het seizoen 1973/1974 werd gestart met de junioren B1, B2, B3 en B4, en bij de pupillen met A en B pupillen.

Ons 1e elftal speelde in het seizoen 1970/1971 in de 4e klasse D. Met de spelers Scheeper, Stal, van Driel, de Vries, Kwakernaat, Vos, Romijn, de Jonge, Roose, Dooren, v.d. Weijde eindigden zij op de 3e plaats.

Onze club maakte in de ‘Dordtenaar Cup’ van 1972 een bijzondere indruk door met strafschoppen achtereenvolgens VVGZ, “s- Gravendeel, Pelikaan en Zwijndrecht uit te schakelen. Helaas werd het door Fluks in de halve finale met 2-0 op eigen veld uitgeschakeld.

Welzenis nam in 1973 afscheid als trainer. Zijn opvolger voor het seizoen 1973/1974 werd Harry Meesters, met de assistenten Jan Stam jr. en Rinus Emans. In dit jaar werd ook het eerste ‘Jan Stam’ toernooi georganiseerd en gewonnen door de v.v. Maasdijk. Het Jan Stam toernooi is nog steeds een jaarlijkse traditie op Wieldrecht.

In de 2e helft van de competitie 1974/1975 waren de prestaties van ons 1e elftal zeer matig. Onderaan de lijst was er voor de nieuwe trainer Kees de Kreij en assistent Wim Dooren veel werk te verrichten om degradatie naar de afdeling te voorkomen. Volgens Jan Mol, 2e voorzitter moest ‘de beuk’ erin, en was er een pleidooi voor rigoureuze maatregelen.

We lezen in het Jaarverslag 1975-1976 het volgende: Na 13 jaar in de KNVB moest het 1e elftal terugkeren naar de afdeling, om in de nieuw geformeerde hoofdklasse het verloren terrein te herwinnen. Helaas ging dat ook in dit seizoen niet lukken. Na 30 wedstrijden stond men op de 8ste plaats. Aan de nieuwe trainer Piet Heijden uit ‘s-Gravendeel om met wat nieuwe gezichten in de selectie dit te realiseren.

Ons 1e elftal wist in seizoen 1976/1977, dankzij een sterk einde van de competitie, gevolg door een beslissingswedstrijd tegen Ventura Sport, degradatie te ontlopen. Smaakmaker was het 3e elftal met het behalen van hun kampioenschap.

Frans Van

Echter werd de vreugde sterk overschaduwd door het plotselinge overlijden van Wim Dooren. Hij werd door een hartstilstand in de kleedkamer getroffen na afloop van de wedstrijd Rijsoord 1-Wieldrecht 1 in het kader van de Dordtenaar Cup.

Ook in het seizoen 1977/1978 was het 1e elftal in de gevarenzone beland, maar wederom werd degradatie ontlopen. Frans van Welzenis volgde Piet Heijden op als trainer.

De bestuurstafel Jan Stam was op 21 september 1972 al 25 jaar voorzitter van onze vereniging. Tijdens een afscheidsreceptie nam de heer Goedhart zijn taak over.

De eerste plannen en afmetingen voor een eigen 'Jeugdhuis' (houten keet van 16 x 8 meter) werden ontwikkeld. Maar Goedhart bleef niet lang. Tijdens de jaarvergadering 1973 werd Bob van den Boogaard gekozen als nieuwe voorzitter en weer twee jaar later, tijdens de jaarvergadering van 6 juni 1975 werd Jan Mol als voorzitter gekozen. Tijdens deze vergadering werd de spelersraad afgeschaft. Voor het verzorgen van de materialen was er geen interesse bij de aanwezige leden.

Ook het nut van een bouwcommissie werd in twijfel getrokken.

In de bestuursvergadering van 1978 werd de discussie gevoerd over de hoogte van straffen bij overtredingen en de bijbehorende kosten. Er werd besloten de helft voor rekening van de speler te laten komen.

Belangrijk te vermelden dat ‘jeugdige leden’ nu ook stemrecht kregen, met een stemverhouding 3:1. (vanaf 18 jaar 3 stemmen en jonger 1 stem)

De 'nieuwe' kantine

In februari 1973 was er weer de dreiging vanuit de gemeente Dordrecht om de v.v. Wieldrecht binnen Dordrecht te verplaatsen en de velden te gebruiken voor woningbouw. Op voorhand werd besloten om een bouwfonds te starten en alvast de contributie te verhogen.

Op de vergadering van het hoofdbestuur op 9 januari 1976 bleek het loos alarm en meldde de pas gekozen voorzitter Jan Mol dat de gemeente Dordrecht had verklaard dat de vereniging Wieldrecht gesitueerd kan blijven in zijn huidige omgeving. Ook mocht het complex uitgebreid worden met de aanleg van het derde veld en gemoderniseerd met nieuwe lichtmasten en een echt trainingsveld. Het bestuur was van mening dat het ijzer dan nu gesmeed diende te worden, daar een aantal factoren het heet maakten. Te weten: de goede verstandhouding met de gemeente Dordrecht, de steun van de beschermheer Adrianus Visser met zijn netwerk, de staat van de huidige locatie en veel verrottingen, lekkages en andere problemen.

De leden van de club stemmen op een buitengewone ledenvergadering in met de bouw van een nieuw clubgebouw. Gabri Kamberg, de man achter de vormgeving en indeling, geeft aan de hand van een tekening nadere uitleg. Hij schetst het volgende beeld van de indeling: een kantine van 240 m2, een jeugdkantine van 80 m2 acht kleedkamers, twee scheidsrechterkamers. Op de 1e etage een bestuurskamer, vergaderkamer en stencilkamer.

Er werd een principebesluit genomen om op basis van een bedrag van maximaal DFL 250.000, - de plannen verder uit te werken. Gabri Kamberg meldde tijdens de eerste fase van de bouw dat door eigen inzet de kosten van het tot dan gerealiseerde deel van het nieuwe clubgebouw met 50% werden gereduceerd. Met een nieuwe raming van de stichtingskosten van DFL 450.000, - en aftrek van eigen middelen en subsidies, werd door de algemene vergadering toestemming gegeven een lening aan te gaan van DFL 300.000,-.

AANDACHT VOOR DE JEUGD

1978 - 1992

Door Jaap van Asch - Voetballer, leider en trainer diverse jeugdelftallen en eerste meisjesteam, recreatieteam jeugd, medestarter F-kamp, organisatie Wieldrecht cross, jeugdvoorzitter, vice-voorzitter hoofdbestuur, voorzitter Wieldrechtconvent en lid van verdienste.

In de periode 1978-1992, na de roerige jaren daarvoor, werd Nederland gedwongen om terug te gaan naar de basis. Dit werd veroorzaakt door een financiële crisis, met enorme herstructureringen in het bedrijfsleven. Een bijzondere periode, ook voor de v.v. Wieldrecht. Sterrenburg 3 drukte zwaar tegen de grenzen van het complex.

Er was een dringende behoefte aan uitbreiding van velden, ballenvangers, kleedkamers en

meer. Het trainingsveld (de zandbak) was een regelrechte ramp. Maar ook was er behoefte aan verandering van de visie van de club.

De onbalans tussen een recreatieve en prestatieve uitstraling werd alsmaar groter. Commerciële impulsen, sponsorcontracten, vergoedingen voor spelers en trainers. Maar ook de roep om andere vormen van ontspanning. Wat moest de uitstraling van de club worden? Wat voor vereniging wilden we nu eigenlijk zijn?

Om naar de impact van deze periode te kijken heb ik mij laten leiden door de inhoud van het cluborgaan van de v.v. Wieldrecht 'Het Doel', en het jeugdorgaan 't Doeltje'.

Wieldrecht aan de Smitsweg

Het parkeren van de auto bij het complex was in 1979 alleen mogelijk aan de Smitsweg. Er was zelfs sprake van een verkeersgevaarlijke situatie. De ontsluiting naar Sterrenburg was nog steeds niet gereed. Er werd gewerkt aan een nieuw clubgebouw. De oude kantine werd langzamerhand onbruikbaar. Besloten werd om zelfs

in de kantine geen muziek meer ten gehore te brengen. Dit door de regelmatige diefstal van de apparatuur en de hoge Buma rechten.

De bouw van de nieuwe kantine vorderde en het plan was deze in augustus 1980 te openen. Enkele leden van de club waren avond aan avond te vinden op de bouwplaats. Jan Mol, de toenmalige voorzitter deed een dringend beroep op de vierhonderd leden om meer assistentie. Er was nog veel werk te verrichten.

Bestuurlijk was er in die periode ook veel druk om het beleid te wijzigen. Onder leiding van Theo Dekker als jeugdvoorzitter werd zelfs de Algemene Vergadering opengesteld voor een deel van de jeugdleden. Nieuwe statuten moesten een en ander borgen binnen de vereniging.

Naast het algemene bestuur van de vereniging werd er gewerkt met een elftalcommissie, een recreatiecommissie, een jeugdcommissie, een reclamebordencommissie, een bouwcommissie, een oudercommissie, een totocommissie, een kantinecommissie, een commissie t.b.v. het voetbalkamp Boekel, het Wieldrechtconvent en ga zo maar door.

De nieuwe kantine Eindelijk was het zover, op 9 augustus 1980: de vlaggen werden gehesen ter opening van het nieuwe clubhuis. Het bezoek van burgemeester Jan van Zuuren als de belangrijkste vertegenwoordiger van het gemeentebestuur en een openingswedstrijd tegen DS 79 vormden de hoogtepunten. Veel hulde voor de enorme inzet van de bouwers. In het seizoen 1980 waren er 9 seniorenelftallen, 6 juniorenelftallen en 10 pupillenelftallen ingeschreven bij de KNVB. Voor de jeugdafdeling was er in de nieuwe accommodatie een eigen ruimte ingericht met zelfs een koffie-limonadebar, een prachtige voetballer aan de wand en een mooie tafeltennistafel.

Voetbaltechnische zaken in de tachtiger jaren De groei van de vereniging was nog lang niet afgezwakt tijdens de start van het seizoen 1981-1982. Binnen de jeugd werd er, samen met de toenmalige trainer Jesoirens, een ‘Jeugdplan 1981- 1984’ opgesteld. Naast de enorme impuls komende vanuit de nieuwbouw, was dit Jeugdplan achteraf bezien de belangrijkste stap voor de v.v. Wieldrecht op weg naar de toekomst. Binnen dit plan is men gaan werken met selectieprocedures en werden de beste of meest geschikte spelers voor een elftal gekozen, te weten de A1, B1, C1 en D1.

Een intern-scouting systeem met verkenners onder leiding van Nico Koster en verplichte trainingen op de maandag en woensdag. Voor de trainers en leiders waren er interne -en externe cursussen beschikbaar. Met ‘eigen mensen’ zoals Frits Romijn, Karel Thies, Leo Marinessen en Bert van Gils werd de kwantitatieve groei omgezet in kwalitatieve groei.

Op 19 augustus 1981 werd Theo Dekker voorzitter en Nico van Dijk jeugdvoorzitter. In dat jaar was er ook het overlijden van de erevoorzitter Jan Stam. Ons eerste elftal degradeerde in dat jaar en moest gaan bouwen aan

een terugkeer naar de toenmalige hoofdklasse. Maar in 1982 werd voor het 1e en het 4e elftal vanwege een kampioenschap de vlag weer gehesen.

Helaas volgde in 1984 weer een degradatie van ons eerste elftal. Een ‘grieperig’ gevoel overheerste, maar zo snel mogelijk werd geprobeerd weer aan de slag te gaan om een stap hoger terug te komen. Trainer Aloijsius Jesoirens en zijn adviseur Rijn de Bruijn konden de degradatie niet voorkomen. De conclusie: ,,Er zijn dingen die erg zijn, er zijn dingen die jammer zijn. Nou, die degradatie is het laatste, want het leven gaat gewoon door. Wij hebben ons volledig ingezet".

Het lukte de eerstvolgende jaren tot het seizoen 1989-1990 niet om een dergelijke promotie af te dwingen. Nieuwe trainers voor het eerste elftal kwamen en namen weer afscheid. In 1990 werd trainer Dick van Dijk eerst op de schouders gehesen en daarna in de vijver gekieperd. Eindelijk weer een kampioenschap van ons 1e elftal te vieren. Ook groot feest bij het 3e elftal met hun kampioenschap.

Wieldrecht, een club in beweging Met Ad de Kreek vanaf 1984 als voorzitter van het Jeugdbestuur werd er vanuit de jeugd nog meer druk uitgeoefend op vernieuwing van zaken binnen de club. De roep om meer diversiteit in sponsoring op de tenues en de behoefte aan trainingskampen werden behoorlijke gespreksonderwerpen voor het hoofdbestuur. ,,Het moet geen allegaartje worden", aldus de toenmalige reactie. Het bleef een zoektocht naar de juiste balans tussen recreatief en prestatievoetbal.

Er werd steun uitgesproken voor de zogeheten ‘oude kern’ binnen de club, en ook respect gevraagd aan de jongeren en de nieuwkomers binnen de club. Kortom, veel turbulentie veroorzaakt onder andere door heftige maatschappelijke ontwikkelingen in de samenleving, in de sport, maar vooral door de enorme groei van het ledenbestand. Wel of geen ledenstop? Het taalgebruik van de jeugd in de jeugdkantine, vernielingen, baldadigheid. Zaken die niet langer werden getolereerd. Corrigerende maatregelen werden geïntroduceerd en gesprekken met ouders georganiseerd. De club bewoog alle kanten uit.

Het onderhoud van de velden werd lange tijd door de vrijwilligers van de club uitgevoerd. Later stond dit bij de LOSRO van de gemeente Dordrecht hoog op de agenda. Wel tegen behoorlijk hoge kosten, maar financieel was de club gezond. Aan het begin van het seizoen 1989/1990 telde de club 535 leden. De aanwas was nog niet ten einde. Een werkgroep stelde een rapport op: ,,De toekomst staat voor de deur”, met prioritieten als een 4e veld, uitbreiding van de kleedkameraccomodatie en de aanleg van een lichtinstallatie op een van de velden. Uiteindelijk ging het gemeentebestuur niet akkoord met een 4e veld en de lichtinstallatie bij het hoofdveld was financieel geen haalbare kaart. Wel was er zicht op een extra ‘speelveld’ voor de pupillen, mits ook

bereikbaar voor de buurt. Een nieuw huishoudelijk reglement werd door de algemene ledenvergadering in 1989 goedgekeurd.

De aandacht die werd gevraagd door de Jeugdafdeling had ook een keerzijde. In het “Doeltje” stonden voor de senioren maandelijks de standen van de klaverjascompetitie, maar echte aandacht voor het prestaties binnen de senioren was matig aanwezig. Binnen het ‘Dordtse’ telden we mee als een 4e vereniging, maar een echt antwoord op de vraag ,,Waarom spelen jullie zo laag?" konden we niet geven. Het rijtje D.F.C., E.B.O.H. en Oranje Wit, respectievelijk 1e, 2e en 3e klassen KNVB Wieldrecht in de 1e klas afdeling viel wel uit de toon. Toch was de aantrekkingskracht om lid te worden bij onze club door het recreatiepakket bij de jeugd enorm. Het Boekel voetbalkamp, het F-kamp, de Vaardigheidsdag, de Wieldrechtcross, de vele toernooien.. het leidde nog altijd tot nieuwe leden bij de jeugd.

Op zaterdag 19 november 1989 boden een paar pupillen de voorzitter van de club een taart aan met daarop een stukje kunstgras. Dit ter viering van de oplevering van het nieuwe trainingsveld, dat ook als 4e veld gebruikt kon worden om wedstrijden te spelen. De inschrijving van de 200e pupil (Misja van Hattum, F7) was een feit. Wieldrecht was met afstand de club met het grootste aantal jeugdleden in Dordrecht.

Bestuurlijk waren er bij het hoofdbestuur in die jaren wel de nodige wisselingen. Bij het jeugdbestuur, ook in de periode met Joop Brand (vanaf 1986) en Jaap van Asch (vanaf 1990) als voorzitter was er stabiliteit te vinden. Jeugdteams werden kampioen, promoveerden, het selectiebeleid begon eindelijk zijn vruchten af te werpen.

Dames- en meidenvoetbal bij Wieldrecht De UEFA zet in 1971 de deur een klein beetje open in Nederland. Er waren toen in heel Nederland nog niet veel vrouwelijke voetballers actief in clubverband. De voorloper van de KNVB, de Nederlandse voetbalbond, vond in de jaren ‘30 dat de vrouwen vooral “echtgenote, moeder of geliefde van voetbalspelers” moesten zijn. De Telegraaf maakt het nog bonter. ,,Waarom zou de vrouw zich moedwillig verlelijken. Zij mogen zich voor voetbal interesseren, maar alleen ter ondersteuning van de voetballende man?” Beelden van de volle tribunes tonen veel lachende mannen. Een attractie, koddig om te zien. Clubs die velden beschikbaar stelden konden een boete krijgen. In 1986 was er pas de introductie van gemengd voetbal. Jongens en meisjes tot en met 12 jaar konden met en tegen elkaar spelen.

In de jaren tachtig was het vrouwen- en meisjesvoetbal eindelijk geaccepteerd.

In 1987 was het bij Wieldrecht ook zover. Tien dames onder leiding van

Dit artikel gaat verder op pagina 20.

Bovenste rij v.l.n.r.: Daan Vegt, Mayhar Zarrinphaker, Haibe Abdi, Johan Kaijen (ass. scheidsrechter), Leo Knoppers (verzorger), Pip Pruymboom (trainer), Otto van den Adel (leider), Erik van Drooge (keeperstrainer), Jurano O’Brien, Mo Al Salman Middelste rij v.l.n.r.: Patrick Stoel, Koen Vogel, Ruben Post, Rob Stolk (keeperstrainer), Rikkert Rouppe van der Voort (leider), Jitske Fluijt (verzorgster), Tonnie Stok, Rik Kramer, Robert Versteeg Voorste rij v.l.n.r.: Calvin Gomes Pereira, Carlo Pikeur, Anthony Fortes, Marnix van Vuuren, Yoeri van der Velden, Jermain Sewambar, Ruben Agostinho, Thom van Dijk Op de foto ontbreken Ruben Retel, Aron de Keijzer, Goof Rijsdijk (ass. trainer) en Vincent van de Koppel (fysiotherapeut)

Wally Blakeman waren toen op 26 mei aanwezig op de eerste ‘straffe’ training. Nog vier aanmeldingen waren nodig, en die kwamen er ook. Het eerste, echte Wieldrecht damesteam was een feit. Zelfs Wally werd door de dames stevig getackeld en kwam niet zonder kleerscheuren het veld af.

Ook binnen onze club moest men best wennen aan een damesafdeling. Zo waren er niet voldoende kleedkamers, dus dan maar samen met de tegenstander de ruimte delen. Keeperstraining werd er niet gegeven. De aandacht voor hun aanwezigheid binnen de club was na een enthousiaste start wat teruggelopen. Het gevoel dat het team niet als ‘volwaardig binnen de club’ werd aangezien was niet prettig. Het blokkeerde op dat moment de uitbreiding van dit ledenbestand. Er was zelfs geen sponsor te vinden.

In het voorjaar van 1987 werd Emeline Spiekerman als eerste meisje ingeschreven als lid bij de jeugdafdeling. Zij heeft nog 5 jaar bij de jongens gespeeld, daarna werd het eerste meisjesteam ingeschreven bij de KNVB. Als leider en trainer mocht ik persoonlijk (samen met leidster Anja Robbemont) met hen de eerste basisregels doornemen. Veel overwinningen waren er niet, maar wat een geweldige tijd! We hadden heel veel plezier in het spelletje.

Wieldrecht een club in het Dordtse Ik sluit deze periode af met het vermelden van de introductie van een beleidsplan voor de jaren 1992/1995. Daarin stonden aanpassingen van de structuur van de club, nieuwe taakomschrijvingen per functie. Allerlei aanpassingen om de vereniging toekomstbestendig te houden.

Met 9 leden in het hoofdbestuur, 10 leden in het jeugdbestuur, een sterk wedstrijdsecretariaat, een recreatiecommissie voor de jeugd en 6 leden in de redactie van het clubblad.

Tel daarbij op de enorme hoeveelheid

vrijwilligers als leiders, trainers, barkantinemedewerkers, de vele sponsors en natuurlijk de onontbeerlijke steun van vaders en moeders bij de jeugd.

Met recht een sterke vereniging in Dordrecht, gereed voor de toekomst. Met een sterke traditie vanuit het Wieldrechtse. Een club waar ik met liefde en heel veel plezier eind 1973 ben gestart met voetballen, en daarnaast in bijna alle functies en activiteiten sportief, recreatief en bestuurlijk mee mocht doen. Bijna een halve eeuw ben lid van deze ‘familie’. Wat een geweldige periode, voor mij en mijn gezin!

DE REUS ONTWAAKT!

1992 - 2007

Door Daan Doomen - sinds jaren tachtig lid, oud-eerste elftal speler van 1999 tot 2011, jarenlang aanvoerder, sponsor en elftalleider van de huidige jeugd.

Al een tijd lang denk ik na over wat te schrijven over 15 jaar Wieldrecht (periode 1992-2007). Deze periode is namelijk in mijn brein samengesmolten tot een gevoel, een bepaalde emotie. Het Wieldrecht-gevoel, dat is ontstaan door samen herinneringen te maken en mooie dingen te beleven. Een gevoel dat je met elkaar verbonden bent, zonder een bloedband. Een gevoel waar gelukkig steeds weer nieuwe generaties mee besmet raken. Zo is een groot deel van mijn vriendengroep afkomstig van v.v. Wieldrecht en zie ik nu hetzelfde gebeuren bij mijn zoontje.

Pas na het lezen van 200 edities van Het Doel ben ik enigszins in staat om 15 jaar Wieldrecht te omschrijven. Sowieso een absolute aanrader om het echte

Wieldrecht gevoel naar boven te halen, maar wellicht dat een stuk of 10 edities van Het Doel volstaan.

Dagblad AD De Dordtenaar vat het, na de promotie naar de 2e klasse in 2004, perfect samen; ‘De Reus Ontwaakt’. Door de jaren heen is er binnen de club de behoefte om hogerop te komen maar wel op de Wieldrecht manier.

Eerste Elftal Jarenlang speelt Wieldrecht in de 4e klasse, wat gezien de omvang van de club en in vergelijking met andere Dordtse clubs toch wat laag is. Doordat een grote lichting getalenteerde Wieldrecht jongens besluit bij de club te blijven (waar voorheen veel talenten vertrokken) zet Wieldrecht de koers omhoog in.

In 2000-2001 is de eerste promotie, via de nacompetitie waar Arkel wordt verslagen, naar de 3e klasse een feit.

Mijn wensen voor de 75 jaar jarige v.v. Wieldrecht: Nog vele fijne recreatieve-, prestatieve- en vooral sportieve jaren.

In eerste instantie lijkt de 3e klasse een maatje te groot en volgt er meteen degradatie.

Daarna weet Wieldrecht door twee promoties op rij, beiden via de nacompetitie, de 2e klasse te bereiken. Met name de finale voor promotie naar de 2e klasse, op neutraal terrein (bij v.v. Heerjansdam) tegen v.v. Pelikaan is een echte thriller.

De supporters van Wieldrecht waren tijdens die nacompetities legendarisch. Werkelijk bussen vol met supporters en ook vol met vuurwerk. Vaak wisten tegenstanders niet wat hen overkwam als de Black and White fighters binnenkwamen.

Voor mij persoonlijk is dit de mooiste Wieldrecht periode geweest. Samen strijden met promotie tot gevolg. Dat gevoel in de kleedkamer, vooraf spanning en focus en na de wedstrijd de enorme ontlading. Echt een geweldige ervaring.

Complex

Ook om het complex is een hoop te doen in deze periode. In eerste instantie is er een serieuze kans dat Wieldrecht moet verhuizen. Eind jaren 90 wordt echter duidelijk dat Wieldrecht aan de Smitsweg kan blijven. Vanaf dat moment is er veel in de accommodatie geïnvesteerd, door Wieldrecht zelf, maar ook door de gemeente Dordrecht. In het seizoen 2002-2003 worden twee velden volledig door de gemeente gerenoveerd. En er komen zelfs twee kunstgrasvelden. De eerste voetbalkunstgrasvelden in Dordrecht. Gedurende die periode worden de thuiswedstrijden gespeeld bij v.v. Geluksvogels.

Voordat de kunstgrasvelden werden aangelegd, trainden we op gravel. Dat gebeurde zowel bij Wieldrecht zelf als een paar kilometer verderop bij v.v. Geluksvogels. Dat is bijna niet meer voor te stellen met het mooie complex van nu. En nou is een sliding op kunstgras geen pretje, een sliding op gravel is al helemaal niet aan te raden.

Dames voetbal

Het dames voetbal is enorm in opkomst in de jaren negentig. En Wieldrecht speelde daar een belangrijke rol in

binnen Dordrecht. En worden de successen door de Wieldrecht dames aaneengeregen.

Te beginnen met promotie naar de 4e klasse in het seizoen 1996-1997.

Vervolgens het kampioenschap in 1999-2000, waardoor promotie naar 3e klasse een feit is. En tenslotte als absolute hoogtepunt de promotie naar de 2e klasse in het seizoen 2001-2002.

Helaas blijkt de 2e klasse, mede door het vertrek van een aantal speelsters, een niveau te hoog. Een moeilijk

seizoen, met veel Zeeuwse clubs, heeft uiteindelijk degradatie tot gevolg.

Een groot deel van dat Wieldrecht-gevoel heeft zich ontwikkeld tijdens Boekelkamp. Daarom heb ik goede vriend Dennis Mikhout (beter bekend als Wezel) gevraagd een bijdrage over het jeugdkamp van Wieldrecht te schrijven.

Boekelkamp

Als je vanuit Dordrecht de A15 en vervolgens de A2 richting het zuiden volgt, kom je vanzelf in het Brabantse plaatsje Boekel. Een ingeslapen dorpje verscholen tussen Nijmegen, Den Bosch en Breda. Wie op internet zoekt naar de highlights van het dorp is snel klaar: in Boekel is helemaal niets te doen. Toch gaat bij veel leden van voetbalvereniging Wieldrecht het hart net even sneller kloppen bij het noemen van deze plaatsnaam. Hoe komt dat?

Wie anno nu de camping Boekels Ven googelt in aanloop naar een mogelijke vakantie zal waarschijnlijk niet snel een plekje reserveren. De foto’s op de website tonen een gedateerde camping waar de tijd letterlijk stil gestaan heeft. Alsof er na de opening niks is veranderd. De reviews roepen weinig enthousiasme op; ,,Sanitair is niet meer van deze tijd, oud en vervallen’’ of ,,Saaie camping en dan overal die verschrikkelijke bomen is echt toe aan vernieuwing en die oude caravans vernieuwen.” Wieldrecht-leden tussen de 30 en 50 jaar oud wil ik echter zeker aanraden om de website wel een keer te bezoeken. De foto’s roepen een

fijn nostalgisch verlangen op naar misschien wel het fijnste jaarlijkse evenement van de verenging. Ik zal proberen dit gevoel in woorden te vangen, zodat ook de jongere lezers begrijpen wat wij hebben moeten doorstaan.

Vanaf 1973 vertrok Wieldrecht jaarlijks vanaf de Smitsweg met een aantal echte Edad bussen richting Boekel. De voorpret begon eigenlijk al een aantal dagen eerder als je je stretcher in moest leveren. Die werd in een oude zeecontainer gegooid en alvast naar de camping gereden. Bij het inleveren kreeg je gelijk een fraai gestencild boekje mee met daarin natuurlijk het programma, de groepsindeling (hopen dat je bij je vriendjes zat) de kamp regels en een lijst met spullen die je sowieso bij je moest hebben, zoals je voetbalkleding, schoenen die vies mogen worden, zwemkleding, een stuk waslijn en knijpers, schoon ondergoed, een tandenborstel, een badhanddoek. En de belangrijkste: ‘’en uiteraard een goed humeur.’’ Daar werd de lijst altijd mee afgesloten.

Ik zag mijn leeftijdsgenootjes echter van alles mee slepen wat vooral niet op de lijst stond. Bijvoorbeeld drie vuilniszakken vol met chips en snoep, een pak waspoeder, veel te grote militaire zaklampen en ‘uitgaanskleding’ zoals Nike Air max schoenen en Australian trainingspakken (we hebben het over eind jaren 90 hè). Hoe ouder, hoe creatiever er allerhande contrabande meegesmokkeld werd. Zo heb ik warme herinneringen aan de bessenjenever die een van mijn vrienden een dag voor vertrek overgoot in een lege shampoofles. “Komen ze nooit achter joh, wist hij mij te verzekeren.” Niks is minder waar en het leverde zeker twee dagen strafcorvee op.

Op maandag vertrokken wij dan met een kleine 100 jeugdleden tot achttien jaar en een aantal oudere leden voor de

nodige begeleiding richting kamp. Waar de huidige edities van het Wieldrecht Voetbalkamp nu in luxe beleefd worden, sliepen wij destijds in enorme oude groene legertenten. De tenten werden een paar dagen voor aanvang al opgezet. Als voormalig deelnemers nu even de ogen sluiten, weet ik heel zeker dat ze die vertrouwde muffe lucht weer zo op kunnen roepen.

Je sliep met twaalf jongens (er was ook één meidentent) en een begeleider in een tent. Op stretchers, waar na drie nachten al de helft van de veren van kwijt was. Sommige ouders hadden bedacht dat hun kind op kamp wel op een luchtbed kon slapen. Die kinderen hadden het wat lastiger in de tent, want anderen kinderen vinden het nou eenmaal leuk om zo’n luchtbed leeg te laten lopen.

Er was een strenge hiërarchie in het kamp. Het kamp stond onder de dagelijkse leiding van de kampvader. Zijn taak was met name hard kunnen roepen. Bijvoorbeeld dat we gingen opstaan, ontbijten, lunchen of avondeten. En dat je dan zeker niet meer naar voor naar de kantine mocht lopen om patat te gaan halen. Voor het eten was er altijd een moment van stilte vooraf gegaan door het gebulderde: ,,Petten af!!!” van de kampvader. Waarna 100 kinderen tegelijk hun pet afdeden, een mooi gezicht. Er zijn in deze jaren diverse kampvaders geweest, voor mij springen Henk, Peter en Biek daar met name uit.

De kampvader werd bijgestaan door een team van kampmoeders. Heel geëmancipeerd was het nog niet, dat Boekelkamp. De kampmoeders waren in mijn herinnering vooral belast met het eten. Ik heb warme herinneringen aan de nasi van Joyce en de gehaktballen van Annelies. Het eten deden we trouwens, om voor mij nog steeds onbekende redenen, aan pingpong tafels.

Op woensdag was er ouderdag, dan mochten je ouders langskomen. De kampmoeders zorgen er dan voor dat je fris gedoucht was. Met een muntje van 50 cent wist een goede kampmoeder makkelijk zes á acht kinderen in één beurt te douchen. Het was vaak ook de enige keer dat je gedurende die week de doucheruimte van binnen zag.

Naast de kampvader en -moeders was er ook een belangrijke taak weggelegd voor de kamppenningmeester. Voor aanvang van het kamp gaven je ouders een envelop met geld en je naam aan de penningmeester. Dit bedrag ging in de kas van het kamp, het maximumbedrag was volgens mij 75 gulden. Met dat geld kocht je dan ijs, snoep of patat. Als je al wat ouder was, kocht je er stiekem een biertje van. Twee keer per dag ging de kas open, en er vormde zich dan een lange rij kinderen die geld van hun ‘rekening’ op wilden nemen.

De dagen werden gevuld met het spelen van aan voetbal gerelateerde (behendigheids-) spelletjes of mini-partijtjes op het trapveldje bij het Ven. Er werd een puntenklassement bijgehouden en dagelijks kreeg de leider het klassement een geel petje uitgerekt. Je moest dan punten gescoord hebben met bijvoorbeeld: vakken schieten, koppend hooghouden of zelfs verspringen. In het kampboekje stonden ook de records van alle onderdelen genoteerd. Ik heb Raoel het record hooghouden zien verbreken door een bal een paar duizend keer hoog te houden. Om de duizend keer ging de bal even in zijn nek zodat hij wat water kon drinken. Zelf kwam ik (met de nodige moeite) tot drie keer,

hoewel mijn vrienden zullen zeggen dat ik dat aantal nu in mijn voordeel overdrijf.

Sommige van deze records blijven je altijd bij, ook omdat ze nooit verbroken werden en nu dus voor altijd blijven staan. Ik heb nog steeds geen idee wie die Pannevis is, maar wel dat hij de zoveel meter bosloop ooit in een niet te kloppen tijd gelopen heeft. Elk jaar weer keken wij met ontzag naar zijn tijd.

Na de spelletjes kon je tijd doorbrengen in het kamp, zwemmend in het Ven of het zwembad of in de kantine. Dat laatste werd door iedereen ‘vooraan’ of ‘naar voren’ genoemd. Na het avondeten kon je naar de camping disco, was er soms een playbackshow of werd er een bosspel gedaan. Elk jaar weer met zijn allen zoeken naar de roepie roepie vogel. Een van de leukste spellen (overigens niet officieel op het programma) vonden wij om na de disco de enorme plastic dinosaurussen uit het zwembad te ‘lenen’. Die verspreiden wij dan over heel de camping, waarna de enigszins norse eigenaar de hele ochtend alles weer terug moest slepen.

Op zaterdag gingen we volledig gesloopt (zowel de kinderen als de begeleiders) naar huis. Terug in de kantine volgde de diploma-uitreiking, waarbij kampvader Peter mijn diploma elk jaar weer overhandigde met de welgemeende woorden: ,,Maakt niet uit jong, meedoen is belangrijker dan winnen”. Jaren later besef ik de wijsheid van die woorden. Het kamp ging niet om de oefeningen of het winnen van het klassement. Het ging om plezier.

Voor de jeugd van nu klinkt het wellicht als een kamp vol ontberingen en vooral zonder Wifi Maar wij keken er een hele zomervakantie naar uit. Naar mijn bescheiden mening maakt het kamp deel uit van het echte Wieldrecht-DNA. Veel huidige bestuursleden, (jeugd) trainers en vrijwilligers hebben ooit vijf dagen in die beruchte legertenten geslapen of zijn met acht man tegelijk onder een douche gezet. Terugkijkend is het wellicht een teambuilding geweest waar een beetje BVO nu makkelijk een paar ton voor overheeft.

BLIJVEN DOORBOUWEN 2007 - 2022

Door Peter Tempelaar - 46 jaar lid, sinds 2016 Lid van Verdienste. Voormalig voorzitter, bestuurslid, (assistent) trainer, kampvader en eerste elftalspeler maar vooral Wieldrechter in hart en nieren.

In de laatste 15 jaar van zijn bestaan heeft Wieldrecht ook bepaald niet stil gezeten. Het is meer geworden dan een voetbalvereniging alleen, met een duidelijke functie in de wijken Sterrenburg en Wilgenwende. Dit geheel naar wens van de gemeente Dordrecht. De gemeente heeft in verschillende nota’s het thema

van herverdeling van de Dordtse verenigingen over de gemeentelijke sportparken aan de orde gesteld. Wieldrecht heeft daar op ingespeeld door meer te bieden dan voetbal alleen. Belangrijk speerpunt daarbij is dat er sinds 2012 een buitenschoolse opvang in de voormalige jeugdkantine is gevestigd. Telkens in de discussie met de gemeente Dordrecht moesten wethouders en gemeenteraadsleden concluderen dat Wieldrecht op zijn plaats is in de wijk. Er wordt nu zelfs gesproken over uitbreiding van het complex met diezelfde gemeente, omdat de maximale grens van het aantal leden in zicht is en een ledenstop dreigt. (Zie het voorwoord van de voorzitter.)

In 2008 werd het complex van Wieldrecht uitgebreid met een prachtige tribune langs het hoofdveld. Een ander pijnpunt door de jaren heen was het parkeerprobleem. Niet dat het uiteindelijk geheel werd opgelost (op zaterdag staan nog steeds veel auto’s aan de Smitsweg geparkeerd), maar de aanleg van een nieuw parkeerterrein aan de Smitsweg in 2011 was een enorme verbetering. Een stukje park en het huisje wat op de hoek stond van het fietspad en de Smitsweg moesten er voor wijken.

In 2014 werd de bestuurskamer uitgebreid met een dakkapel, waardoor er fraai uitzicht ontstond op het hoofdveld. Een uitgelezen ruimte om sponsoren te ontvangen en in 2014 werd dan ook de stichting 'De Vrienden van Wieldrecht' opgericht. Een collectief van ondernemers die elkaar de bal toespelen en de club financieel ondersteunen. Het in 2002 aangelegde kunstgras, werd in 2012 gerenoveerd door de gemeente. De laatste twee

jaar is de sponsorcommissie zeer actief geweest. Dat heeft er mede voor gezorgd dat de omheining van het hoofdveld is vervangen. Er is een nieuwe systeem gemonteerd om reclameborden te plaatsen en ‘last but not least’, alle reclameborden zijn vervangen door betalende sponsoren.

Sportief

In 2005 maakte Wieldrecht de stap naar de 2e klasse (zie de bijdrage van Daan Doomen), in de periode 2007 –2022 wist Wieldrecht zich lang op dat niveau te handhaven en speelde het een aantal keren nacompetitie voor promotie naar de 1e klasse. Trainers waren Ron Tempelaar, Henk Molenaar, Virgil Breetveld, Hans Harmans, John den Dunnen en Pippy Pruymboom.

In 2015 deed Wieldrecht een stapje terug naar de 3e klasse, maar in 2019 keerde het terug in de 2e klasse na het behalen van het eerste kampioenschap sinds 1990.

Opmerkelijk in deze periode is ook het goede presteren van het 2e elftal, dat zich toch altijd dienstbaar moet opstellen naar de hoofdmacht. Toch slaagde men er in om op het hoogste niveau (reserve hoofdklasse) te komen en wist men de beker te veroveren.

En dat mag gerust een knappe prestatie genoemd worden.

De genoemde prestaties zijn een direct gevolg van een uitstekende jeugdopleiding waarin de afgelopen jaren steeds meer geld geïnvesteerd is. Meer gediplomeerde trainers werden aangetrokken voor de gehele jeugdafdeling en beginnende trainers werden door de club aangemoedigd om hun papieren te halen. Iets wat zichtbaar zijn vruchten heeft afgeworpen.

Tegelijk is er ook aandacht voor de recreatieve teams. Ook daar wordt veel tijd en aandacht besteed aan

het verzorgen van trainingen en het op orde houden van de materialen. En die teams hebben de nodige kampioenschappen binnen gesleept. Kampioenschappen die in alle categorieën steevast gevierd worden met de balkonscéne en een duik in de vijver. Tradities om in ere te houden.

Ook het aantal vrouwen en meisje dat bij Wieldrecht komt voetballen neemt de afgelopen 15 jaar verder toe. De successen van de Oranje Leeuwinnen zorgen er sowieso voor dat het vrouwenvoetbal landelijk in de lift zit en eerlijk gezegd, het is ook vreemd dat het in het voetbal zo lang heeft moeten duren. Zeker wanneer we dat vergelijken met andere teamsporten. Gelukkig gaat Wieldrecht mee in die stroom en ja heren, dat vergt soms enige aanpassing ;-)

Van Boekel naar Someren naar Eersel Vanaf 1973 ging de jeugd van Wieldrecht de laatste week van de schoolvakantie op kamp in Boekel. U heeft daarover eerder een fantastisch artikel kunnen lezen van Dennis Mikhout (alias Wezel). Als veelvuldig deelnemer, leider en kampvader heb

ik daar niets aan toe te voegen. Maar camping Boekelsven takelde af en het was niet langer verantwoord om daar neer te strijken. En zo ontstond in 2016 het Somerkamp, niet meer in de schoolvakantie maar in de meivakantie en dus niet meer in Boekel maar in Someren. Na twee jaar Corona-pauze is het jeugdkamp afgelopen jaar neergestreken in Eersel. De voorloper (het F-kamp) werd in ere hersteld op ons eigen complex. Het zijn belangrijke evenementen, waarin de onderlinge saamhorigheid wordt versterkt en vriendschappen voor het leven worden gesloten. Herinneringen te over, ook bij mij. Truus de Kampkip, Bim-Bam Henkie, De vele play-back shows, de disco, de dino’s, het zwembad, het ven; teveel om op te noemen. Gelukkig maken de volgende generaties hun herinneringen op nieuwe locaties.

Betrokkenheid

Daar waar mogelijk toont Wieldrecht zijn betrokkenheid met zijn omgeving. Schoolvoetbal, sportdagen van een basisschool of een bedrijventoernooi; Wieldrecht staat klaar om zijn complex te delen. Een mooi voorbeeld van hoe hartverwarmend de vereniging kan zijn, is de betrokkenheid bij Stichting

Voor Sara. Bram Verbrugge (opgegroeid bij de club en eindredacteur van deze jubileumgids) en zijn vrouw Emine werden de trotse ouders van Sara. Sara lijdt echter aan een zeldzame spierziekte, waar nog geen remedie voor is en nauwelijks onderzoek naar wordt gedaan. Ze richtten Stichting Voor Sara op om geld in te zamelen. Een aantal leden van de club neemt het initiatief om een benefiet dag te organiseren met voetbaltoernooi, fietstocht en tal van activiteiten. De

stichting boekt succes, het onderzoek komt op gang en onlangs waren er weer belangrijke vorderingen in het onderzoek te melden. De dag voor Sara is niet meer weg te denken van de Wieldrecht kalender. Deze betrokkenheid gaat nu weer een stap verder. Een collectief van sponsoren heeft de handen ineen geslagen. Komende jaren spelen Wieldrecht 1 en 2 met het logo Voor Sara op de borst. Een deel van de sponsorbijdrage zal worden gedoneerd aan Stichting Voor Sara. Zo laat de club zich ook op een maatschappelijke manier zien. Er wordt een goed doel gesteund en de saamhorigheid binnen de club bloeit op die dagen als nooit tevoren.

De laatste twee jaren worden bij Wieldrecht, net als in de rest van de wereld, gedomineerd door corona.

Je zou het er liever niet over willen hebben, maar we kunnen er niet omheen.

Competities worden afgebroken, het complex gaat gedwongen op slot.

Het verenigingsleven dreigt tot stilstand te komen, maar net als vele andere verenigingen toont de club zijn veerkracht. Daar waar mogelijk blijven leden elkaar ontmoeten en als het maar half kan, wordt er getraind of onderling gevoetbald. In het tweede corona-jaar kunnen competities ondanks een forse onderbreking wel worden uitgespeeld. Wieldrecht 1 strandt in de nacompetitie voor promotie naar de 1e klasse. Bij de jeugd springt de JO17 er uit met twee kampioenschappen en promotie naar de landelijke divisie.

Het bestuur en de bouwcommissie maken van de nood een deugd. De kantine dient al langer grondig te gerenoveerd en in 2020 neemt men de werkzaamheden ter hand. De volledige douche installatie - inclusief boilers en ketelswordt vervangen. Aangetroffen asbest wordt verwijderd. In de tweede fase wordt het binnenwerk geschilderd, vindt er een forse aanpassing aan de bar plaats en wordt uiteindelijk in de zomer van 2022 de vloer vervangen; compleet met vloerverwarming. Nieuw interieur, een nieuwe geluidsinstallatie en ongetwijfeld nog heel veel zaken die ik nu vergeet. Het complex is klaar voor de toekomst.

Als ik dan terug kijk naar mijn eerste artikel over het prille begin, dan mag de tijd veranderd zijn, de daadkracht en de saamhorigheid van de leden en vrijwilligers is onverminderd groot. Want ook nu en in de jaren hiervoor is het werk aan het complex grotendeels het werk van vrijwilligers en dan met name leden, die net als 75 jaar geleden zich verbonden voelen met de club

en die de club in stand willen houden. Die de club de uitstraling willen geven die hoort bij 2022 maar vooral die hoort bij ons. Van een boerenclubje (met diep respect geschreven) zijn we uitgegroeid tot een toonaangevende vereniging op het eiland van Dordt en ver daarbuiten. We groeien aan alle kanten uit onze jas en dat is niet voor niets. De aantrekkingskracht van de club is groot. De volgende uitdaging staat voor de deur, namelijk om de vereniging open en toegankelijk te houden voor iedereen. Niet achterover leunen maar vooruit denken en bewegen, dat is de opdracht.

Vrijwillig

V.V. Wieldrecht bestaat 75 jaar. Deze jubileumgids heeft getracht een beeld te geven van de vereniging door de jaren heen. Zijn we daarin volledig geweest? Nee. Zijn we daarin mensen vergeten? Absoluut. Besef andermaal; het is het werk van vrijwilligers. Ik zou mijn bijdragen willen afsluiten met een hommage aan de vrijwilligers. Algemeen wordt gesteld dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden en dat het altijd weer aankomt op dezelfde mensen. Als dat waar zou zijn, hadden we als club al lang niet meer bestaan. Als ik vandaag de dag op de club kom, zie ik daar heel veel mensen bezig vrijwillig de handen uit de mouwen te steken om de club te laten draaien. Daaronder zie ik ook weer veel mannen en vrouwen die nog niet zo lang geleden zelf op het veld stonden. Kortom een nieuwe generatie vrijwilligers is in de maak. Natuurlijk is het zaak om die groep verder uit te breiden. Mensen te stimuleren en te motiveren. Laat de 75e verjaardag en de trotse terugblik daarop een bron van inspiratie zijn om als vrijwilligers de club te dienen. En aan de vrijwilligers van nu en van toen wil ik zeggen DANK.

U bent en blijft het kloppend hart van de V.V. WIELDRECHT.

Ik droom er nog wel eens van, als ik zwaar getafeld heb… van die stormachtige en drijfnatte zaterdagochtenden op het bijveld, vér van de warme kantine; mijn witte shirt met opgestroopte mouwen onherkenbaar bruin van de modder, als gevolg van moddervette tackles, valpartijen, lijf-aan-lijf-gevechten en een doldwaze sliding die, uit pure onmacht, meer ‘op de man’ dan op de bal gericht was. Tien minuten gespeeld pas, maar nu al blauwe plekken, pijnlijke scheenbenen en een lelijke schaafplek op het voorhoofd

omdat ik een loodzware drekbal, tegen beter weten in, na een slecht geplaatste voorzet, tóch had gepoogd in te koppen. ,,Zag je dat trainer? Deze ondergewaardeerde linksbuiten is zéker geen mietje.’’ Nee… het woordje ‘woke’ bestond toen nog niet.

Dan thee en een donderspeech van een trainer die, al dan niet geacteerd, altijd meer heil in een goede afloop zag dan de drie handjes vol nauwelijks te motiveren pubers, van wie het gros nog maar half wakker was. ,,Veld breed houden, naar de bal blijven kijken, vuile meters maken voor je ploeggenoten en vooral in jezelf blijven geloven.’’ Dat waren eigenlijk altijd wel zo’n beetje de instructies, die we heus wel snapten, maar uiteindelijk ook weer niet écht begrepen. Terug naar het veld vervolgens voor een meestal zinloze tweede acte.

Met trotse blik marcheerde je na het eindsignaal in ganzenpas nét iets te opzichtig langs de ramen van de kantine naar de kleedkamer, alwaar het lokale legioen (vaders, moeders, ouwe leden) aan de koffie zat. Daarbij trok je dan zo’n blik van: ,,Kijk ons nou toch eens; weer of geen weer, maar eh… wij

van Wieldrecht C2 gingen er vandaag weer hélemaal voor. Toegegeven, 6-1 verloren, maar aan de inzet heeft het zeker niet gelegen en als de scheidsrechter niet zo’n blinde badmuts was geweest had het nét zo goed andersom kunnen wezen.’’

Wieldrecht, destijds op vijf minuten fietsen van mijn ouderlijk huis en nog niet omgeven door Sterrenburg en Wilgenwende, heeft mij, zo durf ik vandaag de dag als oudere heer in wording wel te stellen, gevormd voor het leven. Mijn cluppie, waar ik al véél te lang niet meer geweest ben, wás en is nog altijd een instituut, een bedevaartsoord… een zielvolle ‘way of life.’ Ik heb er lange zaterdagen doorgebracht, vriendschappen voor het leven gesloten, bier leren drinken, meisjes gekust, gedanst, gejankt, gelachen, levenslessen geleerd en ‘karakter’ gekregen.

Ik wens alle Dordtse jongens en meisjes met voetbaldromen ‘een Wieldrechtse start’ toe. Ik zeg: op naar de volgende 75 jaar.

Kees Thies