Temps Mort
Because We Are Visual
Here We Are Sphinx_za/Sat 02.04.2011-11:00
20
Temps Mort
Because We Are Visual
Mohamed Bourouissa, DZ/FR, 2009, video, colour, French spoken & txt, English subs, 18’
Olivia Rochette & Gerard-Jan Claes, BE, 2010, video, colour, English & French spoken, English subs, 47’
“Dit project heeft iets fragiels, dat beantwoordt aan de fragiliteit en vluchtigheid van het proces waarmee de beelden werden gemaakt. Elk beeld kwam tot stand met de hulp van een vriend die zich in de gevangenis bevindt. De mises-en-scène werden gerealiseerd met een mobiele telefoon – vandaar de povere kwaliteit van de beelden. Dit werk presenteert een tegelijk intieme en afstandelijke relatie tussen twee personen, de een in vrijheid, de ander in gevangenisschap; tussen een reële menselijke band en een digitale communicatie; tussen een penitentiair systeem dat een individu wil dringen in een positie van fundamenteel isolement, van opkropping in een gesloten ruimte, en een vrije circulatie: een overvloed van informatie die hem omvormt tot een lid van de ‘mediatieke gemeenschap’. Tegelijk gaat het over de ontmoeting tussen twee temporaliteiten, de een vertraagd, geblokkeerd, vastgezet door het penitentiair systeem, en de ander levendig, snel en constant in beweging. Daarom heb ik voor de titel ‘Temps Mort’ gekozen: het zijn beelden die zich bevinden in een dualiteit van tijd, tegelijk dichtbij en veraf.” (MB)
Een mijmerende blik op de wereld van online videodagboeken, circulerend in de diepe kerkers van YouTube en aanverwanten. Wat we er aantreffen is een eindeloze stroom van micro-confessies en intieme exposures, teenage angst en moody blues, gebroken harten en bedeesde geesten op zoek naar vertroosting en verbondenheid. Het maakt niet uit als er in essentie niets te zeggen of te tonen valt, zolang er maar wordt bijgedragen tot de voortstuwende informatieflux. Alles kan worden uitgesproken, alles moet worden onthuld, tot op het punt dat er ultiem niets meer te zien valt. Geen bezwaar als niemand kijkt of luistert, wat telt is het spoor dat we achterlaten in onze eindeloze zoektocht naar zingeving en identiteit. Wat telt is het meetellen zelf. Op zoek naar een antwoord op onze eenzaamheid en onzekerheid, bedwelmd door de alomtegenwoordigheid van beelden, worden we zelf beeld. Hier zijn we: lichamen zonder gloed of verlangen, beelden zonder noodzaak of gevolg. Welkom in het spektakel van banaliteit.
“There is something fragile in this project, which mirrors the fragility and fugacity of the process itself of making the images. Every image has been made with the help of a friend who is in prison. Situations are established and filmed with a mobile phone, hence the poor quality of the images. This video puts forward the intimate and at the same time distant, relationship between two persons, one free and the other one in captivity; between a real human relation and a digital communication; between a prison system which puts a person in the situation of fundamental isolation, of retraction in a closed space; and a free circulation: a profusion of information turning him into a member of the ‘media community’. And at the same time, it’s the encounter between two temporalities, one slowed down, stopped, frozen by the prison environment, and the other one fast, dazzling, in constant movement. That’s why I chose the title ‘Temps mort’, for these images are in that duality of time being close and very distant at the same time”. (MB)
A brooding glance in to the world of online video diaries, circulating in the deep shadows of YouTube and related platforms. There we find a never-ending stream of micro-confessions and intimate exposures, teenage angst and moody blues, broken hearts and timid souls in search for comfort and belonging. It doesn’t matter if essentially there is nothing to say nor show, as long as it contributes to the driving flow of information. Anything can be said, everything must be disclosed, to the point that there is ultimately nothing left to see. It does not matter if nobody watches or listens, what matters are the traces we leave behind in our endless search for identity and significance. What matters is mattering itself. Looking for an answer to our loneliness and insecurity, overwhelmed by the omnipresence of images, we become images ourselves. Here we are: desperate bodies without desire, crude visuals without necessity or consequence. Welcome to the spectacle of banality.