[Hayal Bilgisi 10] SOKAĞIN SESİ
/fatma tanrıkulu
44
Kalabalık bir caddenin kenarında, epeyce yaşlı bir apartmanın ikinci katında, tatsız bir günün saatlerini devirmeye çalışırken, sokaktan gelen çocuk sesleri ilişiyor kulağıma. İçimi kaplayan huzur ve yüzüme düşen bir tebessümle kendimi balkonda buluyorum ve sokağı seyre dalıyorum. Yükselen bazı apartmanların arasında inatla bina olmamaya direnen iki katlı, bahçesinden yediverenlerin fışkırdığı yani benim deyimimle hala hayatın var olduğu evleri görmek nasıl da heyecanlandırıyor beni. Gözlerinizi kapayıp kulak verirseniz ‘biz buradayız ve inatla yaşamaya devam ediyoruz’ dediklerini bile duyabilirsiniz. Derken balkon demirlerinin ardından sokağı izleyen yaşlı ve kimsesiz bir teyze çarpıyor gözüme. Sadece bakışlarından bile okuyabilirsiniz kimsesizliğini. Sanki birilerinin yolunu gözler gibi. Belki de ölümü gözler gibi. Keşke insanlar görebilselerdi ve bir kimse olabilselerdi kimsesizliklere... Genç bir adam vardı çöp kovasının yanında, üzeri kir pas içinde. Yoksulluk omuzlarına ağır bir yük gibi çökmüş adeta. Ve utandırıp eğmiş yüzünü yere. Keşke dedim içimden, keşke bilseydin nice insanlardan daha temiz ve pak olduğunu. Bu sokakta kimse kimsenin umurunda değilmiş gibi. Yüz ifadeleri hep aynı. Ne gülümsüyorlar ne de üzülüyorlar. Hep aynı donuk ifade, bir maske gibi. Etraflarında olup biteni görmüyorlar, bir tepki vermiyorlar. Sanki körler gibi, ölüler gibi. Biri bayılıp düştüğünde üzerine basıp geçecekmiş gibi duruyorlar. Modern yaşamın duyarsızlaştırdığı insan toplulukları. Bir tek çocuklar ve deliler samimi geliyorlar bana. Maske takmayan bir tek onlar. Gülüyorlar, ağlıyorlar. Ne de olsa gerçeğe en yakın değil mi onlar? Ve bir de Serap’tan bahsetmek istiyorum size. Herkes onun deli olduğunu söylüyor ve alay ediyor. Onu izlediğimde aslında farkında olduğunu gördüm. O her şeyin farkında hatta insanların bile fazlasıyla farkında. Yüzlerin tanıdık olması mühim değil onun için. Gördüğü herkese gülümsüyor, selam veriyor ve halini hatırını soruyor. Deli olmak farkında olmak diyorum içimden. Ve deli insanlara ne çok ihtiyaç duyuyor dünya. Ne kaybederiz biraz deli olsak, çocuk olsak ve farkında olsak. Ne dersiniz?