Hayata Uyanmak
Annem aşağıya indiği yolu yarılayıp dar girişe ulaştığında ilk sorumu sordum ona. Bunun, onun için iyi bir zaman olmadığını biliyordum aslında.
"Anne, neden buraya taşındık?"
Annem durdu. Onun hafifçe tökezlediğini gördüm sanki. Arkasını döndü. Gözleri kocaman açılmıştı ama konuşmadı. Ben de devam ettim. "Doktorlarımın, babamın, senin, hepinizin işi gücü Boston'dayken, neden evimiz burada?"
Annem bir an için başını önüne eğdi, o anda yüzünü görememiştim. Sonra yeniden yukarı baktı. Gülümsedi. Ağzının önce bir kenarı yukarı doğru kıvrıldı; sonra diğeri. Dikkatli bir gülümseyişti bu. "Bunun birçok sebebi var Jenna. Şimdi bunları anlatmaya başlarsam kasabaya giden otobüsü kaçırırım. Ama asıl sebep, senin iyileşmen için sessiz sakin bir yerde yaşamamızın daha iyi olacağını düşünmemizdi. Ve doğru düşünmüşüz gibi görünüyor, öyle değil mi?"
Akıcı.
Çalışılmış. Sesindeki monoton melodiden bunu
anlıyordum. Bu açıklama birçok açıdan mantıklı görünse de, ben içindeki boşlukları fark edebiliyordum. Sessiz bir ortamda dinlenmek, doktorlara yakın bir yerde yaşamaktan daha önemli değildi. Ama yine de başımı onaylar biçimde salladım. Annemin gözlerinde bir şey vardı. Gözler nefes almaz değil mi? Evet, almazlar; bunu biliyordum. Ama annemin gözleri, nefessiz kalmışlardı sanki.
RKBT- Renkli Kalemler Blog Tur