‘Mijn geluk
AFGEHANGEN
De nu 34-jarige auteur/journalist/presentator Marleen Hogendoorn vond haar interesse al vroeg in literatuur en schrijven. Dankzij een goed werkend stel hersens kon ze haar nieuwsgierigheid in deze twee takken van sport botvieren tijdens haar studie Nederlandse Taal en Cultuur aan de Universiteit in Leiden. Van de literatuur heeft ze inmiddels genoeg, ze las tijdens haar studententijd gemiddeld tien boeken per week. Het schrijven daarentegen is inmiddels meer geworden dan een liefhebberij. Al vroeg aan het vak gesnuffeld? ‘Ja en die praktische ervaring is goed voor me geweest. Al tijdens m’n studie schreef ik voor een lokaal krantje over de Leiderdorpse politiek. Ik kan me nog wel herinneren dat ik in het begin een dag bezig was met driehonderd woorden tekst. Nu is dat plezierige routine. Later kreeg ik een column in het Leidsch Dagblad over het studentenleven, daar kon ik goed over meepraten. Schrijven moet je leren door het te doen, niet door studieboeken erover te lezen.’ Voorspelbare loopbaan? ‘Ik ben in de taal blijven hangen, maar je kunt met meerdere studies de journalistiek in. Als bioloog of geschiedkundige, het maakt eigenlijk niet uit. Ik heb ook gewerkt bij andere media zoals Omroep West, FunX radio en nu bij Business Class. Sinds een tijdje presenteer ik het programma Ondernemen071, dat vind ik erg leuk. Ik zou dat soort dingen wel meer 068 LEVEN!
willen doen. Het gaat steeds beter. Het is ook buiten m’n comfortzone, fijn om af en toe een ander pad te nemen. Naast mijn werk voor Business Class doe en deed ik freelance klussen voor Into Business, Leidsch Dagblad, het magazine van de Rabobank, Opzij, HP/De Tijd en natuurlijk het mooie LEVEN! Magazine. Dit jaar werk ik precies tien jaar als zelfstandige, ben ik best trots op! Volkskrant Magazine staat wel op m’n lijstje, ik hoop dat ze na het lezen van dit stuk gaan bellen. Call me!’ Bijzondere ontmoetingen? ‘Ik sprak Debbie Petter en haar man Youp van ’t Hek voor een artikel. Dat was bij hun thuis, aan de rand van het Vondelpark. Kom je daar binnen, geef je een handje en vraagt Youp: “Wil je koffie?” Da’s toch cool? Wel grappig, het zijn echt hele kleine mensen, met kleine meubeltjes. Ik voelde me net Sneeuwwitje toen ik op een stoeltje ging zetten. Het was een geweldig gesprek. Soms zijn het hele intieme gesprekken met mensen die je net vijf minuten kent. Gesprekken die je normaal voert met
