32
mijn landschap
Daar waar Abdelkader Benali over reisliteratuur, de woestijn als verlokking en over het geluid van de branding.
Tijdens het schrijven
stel ik me altijd voor waar mijn karakters terecht komen, hun emotionele staat natuurlijk, maar ook in welk landschap ze zich bevinden. Hun omgeving is in zekere zin bepalend voor hoe ze zich voelen. Er is een gezegde, ‘laat me uw schoenen zien en ik zeg wie u bent’. Ik bedenk nu ter plekke: laat me uw landschap zien en ik zeg wie u bent. Wat mijn landschap is? Ach, er is geen betere plek om het landschap te zien dan in reisliteratuur. Niet alleen in die van nu, vooral ook die van honderd jaar geleden.
‘Hoe’ het landschap beschreven wordt, biedt niet alleen inzicht in de verhouding tot het landschap maar ook tot de literatuur van de desbetreffende tijd en zelfs tot elkáár. Reisliteratuur wekt doorgaans een groot verlangen om ergens naartoe te gaan. Zeg ik dat met veel pathos? Ach, verlangen is het allerbelangrijkste op aarde. Het verlangen om erbij te zijn, dingen te ondervinden, te delen; verlangen is de motor voor ontwikkeling. Wat mij het meest aanspreekt zijn landschappen waar een dusdanig klimaat heerst, en vegetatie voorkomt dat het de mens vrijwel onmogelijk
wordt gemaakt om te existeren. Woestijn spant hierbij, voor mij, de kroon. In Mali heb ik op het randje van de Sahara verbleven en later in Oman heb ik echt de tijd gehad om alleen in de woestijn te zijn. Omdat er zo weinig is, valt het kleinste detail je op. En dat tegenover de grootsheid van het landschap. Fascinerend. En dan die fantastische vlak verdeling tussen lucht en zand, Mondriaan had het kunnen bedenken. Ik zou er graag ooit langere tijd verblijven en onderzoeken hoe reisliteratuur mij beïnvloed heeft en wat er gebeurt als ik er zélf ben. Via het landschap zou ik bijvoorbeeld in dialoog willen