Penthesilea -Italo Calvino- -Invisible Cities-

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΝΤΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΑΤΟΣ ITALO CALVINO INVISIBLE CITIES PENTHESILEA

2019-2020

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ

7

ΣΚΕΠΤΙΚΟ

11

ΛΟΓΟΤΥΠΟ

13

• ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΕΙΡΑ

17

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ

21

ΒΙΝΤΕΟ

27

ΜΕΤΑΞΟΤΥΠΙΑ

34

Για να σου μιλήσω για την Πανθεσιλεια θα έπρεπε να αρχίσω με την περιγραφή της εισόδου της πόλης. Εσύ σίγουρα φαντάζεσαι να ορθώνονται μέσα από την σκονισμένη πεδιάδα κάποια τείχη, να πλησιάζεις βήμα το βήμα την πύλη που φρουρείται από φάρατζ είδες που ήδη κοιτάζουν στραβά τους μπόγους σου. Ώσπου να φτάσει στην πύλη βρίσκεσαι ακόμα έξω από την πόλη˙ μέσα θα βρεθείς μόλις περάσεις κάτω από την αψίδα˙ αμέσως θα σε περικυκλώσει η συμπαγής οντότητα της πόλης χαραγμένο σε μία πέτρα υπάρχει ένα σχέδιο που θα σου αποκαλυφθεί αν ακολουθήσεις μία γεμάτη γωνίες διαδρομή. Αν πιστεύεις όλα αυτά κάνεις λάθος: στην Πενθεσίλεια είναι διαφορετικά. Πάνε ώρες που προχωρήσεις και δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν βρίσκεσαι μέσα στην πόλη ή αν είσαι ακόμα έξω από αυτή. Όπως μία λίμνη με χαμηλές όχθες που χάνεται στους βάλτους, έτσι και η Πενθεσίλεια απλώνεται για μίλια γύρω από από μία πόλη-χυλό που διαχέεται στην πεδιάδα: πρόκειται για χλωμές λαϊκές κατοικίες που γυρίζουν την πλάτη τους σε κακοτράχαλους κάμπους, ανάμεσα σε ξυλοφράχτες και στέγαστρα από λαμαρίνα. Κάθε τόσο, στις άκρες του δρόμου τα κτίσματα με τις φτωχικές προσόψεις που πυκνώνουν, ψηλά ψηλά ή χαμηλά χαμηλά όπως σε μία ξεδοντιασμένη χτένα μοιάζουν να υποδεικνύουν ότι από εκεί και πέρα ο ιστός της πόλης πυκνώνει. Κι όμως εσύ προχωράς και βρίσκεις άλλα αόριστα εδάφη, ύστερα ένα σκουριασμένο προάστειο από βιοτεχνίες και αποθήκες, ένα νεκροταφείο, ένα πανηγύρι με λούνα παρκ, ένα σφαγείο, κι απόμακρινεσαι σε έναν δρόμο με καχεκτικά μαγαζιά που χάνεται στις κηλίδες μιας ξεφλουδισμένης εξοχής.

9

Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους που συναντάς: «Για την πενθεσίλεια;» κάνουν ένα νεύμα που δεν ξέρεις αν σημαίνει «Εδώ», ή αν σημαίνει «Παραπέρα» ή «Κάπου εδώ γύρω» ή, ακόμα, «Από την αντίθετη πλευρά». «Η Πόλη», επιμένεις να ρωτάς. «Εδώ ερχόμαστε κάθε πρωί για να δουλέψουμε», σου απαντάνε μερικοί ενώ κάποιοι άλλοι: «Εδώ επιστρέφουμε για να κοιμηθούμε». «Ναι αλλά η πόλη το μέροs δηλαδή εκείνο που έχει ζωή;» ρωτάς. «Πρέπει να είναι», λένε, «από εκεί», και μερικοί σηκώνουν το χέρι λοξά προς την κατεύθυνση κάποιων θαμπων πολύεδρων, στον ορίζοντα, ενώ άλλοι δείχνουν πίσω από την πλάτη σου το φάντασμα άλλων οξυκόρυφων σκεπών. «Επομένωs την πέρασα χωρίs να το καταλάβω;» «Όχι προσπάθησε να προχωρήσειs κι άλλο». Έτσι συνεχίζεις περνώντας από το ένα προάστιο στο άλλο και έρχεται η ώρα να φύγεις από την Πενθεσίλεια. Ρωτάς να μάθεις το δρόμο για να βγεις από την πόλη˙ ξαναδιασχίζεις τη σειρά των προαστίων που είναι σκορπισμένα σαν φακίδες σε πρόσωπο˙ νυχτώνει˙ τα παράθυρα, άλλοτε πιο ωραία άλλοτε πιο πυκνά, φωτίζονται. Αν υπάρχει κρυμμένη σε κάποια εσοχή ή σε κάποια πτυχή αυτής της ξεχειλισμένης γειτονιάς μία Πενθεσίλεια αναγνωρίσιμη από ανθρώπους που έζησαν σ’ αυτήν, ή αν η Πενθεσίλεια είναι μόνο ένα προάστιο του εαυτού της και έχει το κέντρο της σε πολλά μέρη έπαψε να σε ενδιαφέρει. Η ερώτηση που τώρα αρχίζει να στριφογυρίζει στο κεφάλι σου είναι πιο αγχώδης: έξω από την Πενθεσίλεια υπάρχει ένα έξω; Ή μήπως, όσο κι αν απομακρύνεσαι από την πόλη, το μόνο που τελικά κάνεις είναι να περνάς από μία αβέβαιη κατάσταση στην άλλη και να μην καταφέρνεις ποτέ να ξεφύγεις;

Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους που συναντάς: «Για την πενθεσίλεια;» κάνουν ένα νεύμα που δεν ξέρεις αν σημαίνει «Εδώ», ή αν σημαίνει «Παραπέρα» ή «Κάπου εδώ γύρω» ή, ακόμα, «Από την αντίθετη πλευρά». «Η Πόλη», επιμένεις να ρωτάς. «Εδώ ερχόμαστε κάθε πρωί για να δουλέψουμε», σου απαντάνε μερικοί ενώ κάποιοι άλλοι: «Εδώ επιστρέφουμε για να κοιμηθούμε». «Ναι αλλά η πόλη το μέροs δηλαδή εκείνο που έχει ζωή;» ρωτάς. «Πρέπει να είναι», λένε, «από εκεί», και μερικοί σηκώνουν το χέρι λοξά προς την κατεύθυνση κάποιων θαμπων πολύεδρων, στον ορίζοντα, ενώ άλλοι δείχνουν πίσω από την πλάτη σου το φάντασμα άλλων οξυκόρυφων σκεπών. «Επομένωs την πέρασα χωρίs να το καταλάβω;» «Όχι προσπάθησε να προχωρήσειs κι άλλο».

Σ

την Πενθεσίλεια ο Μάρκο Πόλο είναι σαν να βρίσκεται σε μια limbo. Έτσι η αρχική ιδέα ξεκίνησε από το τι σημαίνει limbo. Σύμφωνα με την καθολική εκκλησία limbo είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν όλοι όσοι είχαν πεθάνει πριν την ανάσταση του Χρίστου, όπου ακόμα δεν είχαν χωριστεί σε κόλαση και παράδεισο. Η θεωρίας της limbo προέρχεται από θεολόγους του μεσαίωνα, έτσι η γραμματοσειρά του λογοτύπου είναι εμπνευσμένη από γραμματοσειρές τις εποχής. Με κεντρικό θέμα αυτό, η εικονογράφηση απεικονίζει ένα αδύνατο κτίσμα από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος και αν ακολουθήσεις έναν δρόμο θα καταλήξεις πάλι στο ίδιο σημείο. Κύρια έμπνευση αποτέλεσαν έργα του Mc Escher, του οποίου τα έργα έχουν σαν κύριο θέμα τις οφθαλμαπάτες. Όλα τα παραπάνω δημιουργήθηκαν με την τεχνική του Pixel Art, επηρεασμένοι από βιντεοπαιχνίδια των 80s και των 90s. Επιπλέον για να ολοκληρωθεί η ταυτότητα της Πενθεσίλειας δημιουργήθηκε μία Pixel Art γραμματοσειρά.

13

15

36 PIXEL 4 PIXEL

4 PIXEL

30 PIXEL

ΓΡΑ ΜΜΑ ΤΟ ΣΕΙΡΑ .

19

6 PIXEL

4 PIXEL

PENTHESILEA 4x6 -BOLD The Quick Brown Fox Jumps Over The Lazy Dog Ξεσκεπάζω την ψυχοφθόρα βδελυγμία 1234567890-=[] !@#$%^&*()_+{}; ¢£€¤¥§©«»¡¿ƒ‰

ΕΙΚΟ ΝΟ ΓΡΑΦH ΣΗ .

23

VI DE O .

29

ΜΕ ΤΑΞΟ ΤΥ ΠΙΑ .

36

37

Έτσι συνεχίζεις περνώντας από το ένα προάστιο στο άλλο και έρχεται η ώρα να φύγεις από την Πενθεσίλεια. Ρωτάς να μάθεις το δρόμο για να βγεις από την πόλη ξαναδιασχίζεις τη σειρά των προαστίων που είναι σκορπισμένα σαν φακίδες σε πρόσωπο νυχτώνει τα παράθυρα, άλλοτε πιο ωραία άλλοτε πιο πυκνά, φωτίζονται. Αν υπάρχει κρυμμένη σε κάποια εσοχή ή σε κάποια πτυχή αυτής της ξεχειλισμένης γειτονιάς μία Πενθεσίλεια αναγνωρίσιμη από ανθρώπους που έζησαν σ’ αυτήν, ή αν η Πενθεσίλεια είναι μόνο ένα προάστιο του εαυτού της και έχει το κέντρο της σε πολλά μέρη έπαψε να σε ενδιαφέρει. Η ερώτηση που τώρα αρχίζει να στριφογυρίζει στο κεφάλι σου είναι πιο αγχώδης: έξω από την Πενθεσίλεια υπάρχει ένα έξω; Ή μήπως, όσο κι αν απομακρύνεσαι από την πόλη, το μόνο που τελικά κάνεις είναι να περνάς από μία αβέβαιη κατάσταση στην άλλη και να μην καταφέρνεις ποτέ να ξεφύγεις; Αν πιστεύεις όλα αυτά κάνεις λάθος: στην Πενθεσίλεια είναι διαφορετικά. Πάνε ώρες που προχωρήσεις και δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν βρίσκεσαι μέσα στην πόλη ή αν είσαι ακόμα έξω από αυτή. Όπως μία λίμνη με χαμηλές όχθες που χάνεται στους βάλτους, έτσι και η Πενθεσίλεια απλώνεται για μίλια γύρω από από μία πόληχυλό που διαχέεται στην πεδιάδα: πρόκειται για χλωμές λαϊκές κατοικίες που γυρίζουν την πλάτη τους σε κακοτράχαλους κάμπους, ανάμεσα σε ξυλοφράχτες και στέγαστρα από λαμαρίνα. Κάθε τόσο, στις άκρες του δρόμου τα κτίσματα με τις φτωχικές προσόψεις που πυκνώνουν, ψηλά ψηλά ή χαμηλά χαμηλά όπως σε μία ξεδοντιασμένη χτένα μοιάζουν να υποδεικνύουν ότι από εκεί και πέρα ο ιστός της πόλης πυκνώνει. Κι όμως εσύ προχωράς και βρίσκεις άλλα αόριστα εδάφη, ύστερα ένα σκουριασμένο προάστειο από βιοτεχνίες και αποθήκες, ένα νεκροταφείο, ένα πανηγύρι με λούνα παρκ, ένα σφαγείο, κι απόμακρινεσαι σε έναν δρόμο με καχεκτικά μαγαζιά που χάνεται στις κηλίδες μιας ξεφλουδισμένης εξοχής.

Αν πιστεύεις όλα αυτά κάνεις λάθος: στην Πενθεσίλεια είναι διαφορετικά Πάνε ώρες που προχωρήσεις και δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο αν βρίσκεσαι μέσ στην πόλη ή αν είσαι ακόμα έξω από αυτή. Όπως μία λίμνη με χαμηλές όχθε που χάνεται στους βάλτους, έτσι και η Πενθεσίλεια απλώνεται για μίλια γύρω από από μία πόλη-χυλό που διαχέεται στην πεδιάδα: πρόκειται για χλωμέ λαϊκές κατοικίες που γυρίζουν την πλάτη τους σε κακοτράχαλους κάμπους ανάμεσα σε ξυλοφράχτες και στέγαστρα από λαμαρίνα. Κάθε τόσο, στι άκρες του δρόμου τα κτίσματα με τις φτωχικές προσόψεις που πυκνώνουν ψηλά ψηλά ή χαμηλά χαμηλά όπως σε μία ξεδοντιασμένη χτένα μοιάζου να υποδεικνύουν ότι από εκεί και πέρα ο ιστός της πόλης πυκνώνει. Κι όμω εσύ προχωράς και βρίσκεις άλλα αόριστα εδάφη, ύστερα ένα σκουριασμέν προάστειο από βιοτεχνίες και αποθήκες, ένα νεκροταφείο, ένα πανηγύρ με λούνα παρκ, ένα σφαγείο, κι απόμακρινεσαι σε έναν δρόμο με καχεκτικ μαγαζιά που χάνεται στις κηλίδες μιας ξεφλουδισμένης εξοχής.