ΑΝΟΙΞΗ [2020-2021]
ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ Στις 17 Νοεμβρίου 1973, στον ιερό χώρο του Πολυτεχνείου, οι νέοι της Ελλάδας μετουσίωσαν σε έμπρακτο βίωμα τους στίχους του ποιητή, στήνοντας έναν βωμό όπου τα ανθρώπινα σώματά τους εξαϋλώθηκαν και οι ψυχές τους ελεύθερες φτερούγισαν σε κάθε γωνιά της γης, καλώντας σε αντίσταση για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη. Ήταν ο έκτος χρόνος των στρατοκρατόρων της Αθήνας. Έξι χρόνια από τότε, από την 21η Απριλίου του 1967, που μερικοί επίορκοι φιλόδοξοι αξιωματικοί, εκμεταλλευόμενοι μια παροδική κοινοβουλευτική κρίση, άρπαξαν την εξουσία και επέβαλαν στη χώρα στρατιωτική δικτατορική κυβέρνηση. Ένα καθεστώς που - παρά τη θέληση του λαού - λυμαινόταν την εξουσία και κατατυραννούσε όσους διαφωνούσαν μαζί του.
Μέρα Μνήμης Πολυτεχνείου «Όσοι έπεσαν στο χώρο ετούτο, εγείρονται και προχωρούν στην ιστορία, κι ο λαός μαζί τους, εκεί που σμίγουν φως και χώμα κι όνειρο, εκεί που λευτεριά κι Ελλάδα είν’ ένα». Γ. Ρίτσου, Επίγραμμα Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα κείτεται -δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανεγια να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου, και συ στο σπιτάκι σου, μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον. Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται, η άνοιξή του παίζει κα δεν την ξέρει πια. Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό, γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του. Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου, για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο… Λ. Παππά
Όσοι βρέθηκαν στην Αθήνα σε επέτειο του Πολυτεχνείου, έχουν χαραγμένα στο μυαλό τους τα υγρά, μα περήφανα μάτια των μανάδων, που έχασαν τα παιδιά τους, των φοιτητών, που έχασαν τους φίλους τους, μα και τη λάμψη στα μάτια τους και την πίστη ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι στη νιότη και τη δίψα για ελευθερία. Οι φωνές τους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, που ακούγονται πια πιο δυνατές και αποφασιστικές με ελπίδα δικαίωσης στη μεταπολίτευση, ακούγονται στην ίδια ένταση μέσα στον χώρο, αλλά και τον χρόνο. Αυτό είναι το Πολυτεχνείο, η αντίσταση της νιότης στις σειρήνες της διαφθοράς, του συμβιβασμού και ό,τι αντιστρατεύεται τη Δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Οι συνεχόμενες αποδράσεις της ελεύθερης σκέψης από τα καλούπια και τις ελεγχόμενες ιδέες. Ο αγώνας της δημοκρατίας εναντίον της τυραννίας. Σήμερα με όσα παρατηρούμε να συμβαίνουν, με εκδηλώσεις φανατισμού, ρατσισμού και εθνικισμού να απειλούν τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας επιβάλλεται, όσο ποτέ άλλοτε, να αντιληφθούμε και να υιοθετήσουμε πλήρως το ελεύθερο και δημοκρατικό ιδεώδες της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ας αποτελέσει αστείρευτη πηγή έμπνευσης για κάθε ελεύθερο και δημοκρατικό πολίτη και ας γίνει η αρχή της διεκδίκησης του οράματος για έναν καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτό ας αποδώσουμε το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μόνο σαν έναν ύμνο στον αγώνα για την ελευθερία. Παναγιώτα Παπούλα, Φιλόλογος 29