Dagboek

Ik ben Ellen Abraham en ik ben 15 jaar. Ik zit al 10 jaar in Chiro Karreveld. #KARREVELDBAAS. Na een fantastisch eerste jaar als tiptien ben ik in september begonnen aan mijn tweede jaar. Ik zit dus al zolang ik kan in de Chiro. Toen ik nog te jong was om naar de Chiro te gaan, ging ik met mijn mama en papa naar de bezoekdag op kamp om mijn zus te bezoeken, die 4 jaar ouder is. Die dag wou ik nooit mee terug naar huis en toen wist ik het: Chiro wordt een groot deel van mijn leven. En dat is ook zo.

Het Chirojaar ging goed van start met de overgang. We kregen vier topleidsters: Allegria, Kyana (Kijean voor de vriendjes), Nina en Sarah.

Door de jaren heen zijn we als groep heel sterk naar elkaar toe gegroeid. Er zijn sommige gezichten verdwenen en andere zijn erbij gekomen. Doordat we elkaar al door en door kennen, is elke Chirozondag een onvergetelijk moment in de week en in ons geheugen.

Een van die onvergetelijke momenten was onze eerste Chirozondag. Toen vulden we een lokaal met water en bruine zeep. Naald en draad spelen van de ene muur van het lokaal naar de andere is voor ons zeker geen probleem. Wat ook zeker geen probleem was voor sommigen: via onze zelfgemaakte glijbaan het lokaal oversteken. Op de buik, op de rug, op onze zij of op nog zottere of gewaagdere manieren!

De week nadien gingen we de uitdaging aan om in een groepje van drie of vier een cake te maken. Natuurlijk met de nodige handicaps. Sommigen konden niet zien, anderen niet praten en de laatste groep kon niets horen. Met andere woorden: het ging er chaotisch aan toe. Uiteindelijk waren de cakes geen totale ramp geworden (JOEPIE). Toch één tip: geen volledig flesje vanille-extract in je beslag doen. Dat was een beetje te veel van het goede.

Het belooft een crazy jaar te worden met heel veel leuke dingen op onze planning. Later meer daarover!