the neuron
stimulating zine
[τεύχος 037] - [130518] - [διανέμεται χωρίς αντίτιμο]
i am the cover...
. βρες τη σωστή σελίδα
03. το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd] 04. stage 6: investigation [crosley sloane] 08. putting everything in the fridge does not solve any problem [zycrei] 10. το υπόγειο [φίοντορ ντοστογιέφσκι] 14. power nothing [melissa broder] 18. playground [ελένη αργύρη - sofanky] 20. το γράμμα [κατερίνα ηλιοπούλου] 21. νέα γραμματική [μιράντα παπαδοπούλου] 25. matrix [θ.δ.τ.]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
27. πέντε ταινίες που δεν χρειάστηκαν τις λέξεις για να εκφραστούν [baphomet] 34. αν-ιστορίες 1Q84 [seitanakos aka πτωχός γιώργος] 40. ζωντανή φύση #2 [ελένη αργύρη] 42. ελεύθερη είσοδος [βάσια μπακογιάννη] 44. η έκπληξη [ελόυ σάντσεθ ροσίγιο] 46. αόρατες πόλες [ίταλο καλβίνο] 47. ο μπόρχες κι εγώ [χόρχε λουίς μπόρχες] 48. μια χιλιετία σκόνης [βάσια μπακογιάννη] 50. το κρυφό και το άγνωστο [χρήστος κουλαξίζης] 54. εκείνος και εκείνη [χρήστος κουλαξίζης] 56. μετέωρο βήμα [ελένη αργύρη] 57. ωδή στην τρέλα [ορφέας δαμνάτος] 58. μια ανάγνωση της αγωνίας του ρεμπώ [β.η.] 60. ένοπλη χαρά [alfredo m. bonanno] 64. ταμπλέτα αναβράζον ασβέστιο [σελήνη] 66. enditorial - π6 [μ.]
i am page 02
the neuron stimulating zine
Μισώ τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν είναι δική μου η ευθύνη. Η ευθύνη είναι όλη δική τους. Ψέματα, δόλος, μικρότητες. Δεν υπάρχουν μικρότητες. Το ονομάσαμε έτσι για να το υποβαθμίσουμε. Σαν να φαίνεται μικρός ένας άνθρωπος που εξασκεί απλά τον εαυτό του. Δεν είναι μικροί αυτοί οι άνθρωποι. Είναι απλά άνθρωποι. Καταστρέφουν, λοιδορούν, συκοφαντούν. Αλλά δεν το κάνουν σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση. Οτιδήποτε άλλο γι αυτούς θα ήταν αφύσικο, ξένο. Και ξέρουμε πόσο πολύ απεχθάνονται το ξένο, το άλλο. Ποια μεγαλύτερη επιβράβευση, πόσο πιο καθησυχαστικό από το να κοιτάζουν παντού γύρω τους και να βλέπουν παντού τον αντικατοπτρισμό τους. Κι όλοι μαζί να βουλιάζουν αργά προς τα κάτω, σαν σε κινούμενη άμμο. Αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κι εσύ αν είχες γίνει αποδέκτης τόσης αγάπης το ίδιο θα αισθανόσουν. Η αξία των πράξεών μου εμπεριέχει την αξία των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Χωρίς αυτούς θα βούλιαζα αργά προς τα κάτω, σαν σε κινούμενη άμμο. Μέχρι το σημείο που να μην μπορούσα πια να αναπνεύσω. Αλλά τώρα σίγουρα αναπνέω. Κι όταν κοιτάζω γύρω μου βλέπω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Και ξέρεις πόσο λατρεύω τη διαφορετικότητα. Αυτή η ποικιλομορφία σκέψης και ύπαρξης είναι που δημιουργεί τις συνθήκες για οτιδήποτε άξιο λόγου έχει δημιουργηθεί. Αυτή η απέραντη θάλασσα δυνατοτήτων που τίποτα δεν μπορεί να τη διαταράξει. “Ο άνθρωπος είναι ένα βρόμικο ποτάμι. Πρέπει να είσαι θάλασσα για να μπορείς να δέχεσαι ένα βρόμικο ποτάμι χωρίς να λερώνεσαι.” ~ νίτσε
i am the un-editorial page
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
το ημερολόγιο ενός τρελού [comzeradd]
stage 6: investigation [crosley sloane]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
from: I Was Told There’d Be Cake. Penguin
There is no etiquette, no protocol for asking one’s friends, “Did you by any chance take a dump on my floor after dinner the other night?” It’s awkward. This seems obvious enough, but there are actually certain physical fallibilities for which polite society will allow. People sneeze in public, pee in the woods, burp into their fists, men adjust themselves, women get products that publicly compete to “stop leaks,” they breastfeed, their children spit up on their blouses, and we shrug our shoulders. There’s nothing to be done. This isn’t Edith Wharton’s New York. Nobody’s perfect. We’re only human after all. But shit on the carpet is so outlandish—so potentially hostile—suffice it to say, no one, but no one, is used to being questioned about it. It is utterly unbroachable. It’s a far cry from “Did you just fart?” On the off chance you pass the first hurdle of putting such a question on the table, you then have the second hurdle of the answer. Who would confess to such a thing? (Professor Plum. With the turdzilla. In the bathroom.) As you reach for the phone, trying to decide whom to call first, the worst part of the situation dawns on you. Statistically, what were the chances that no matter how the shit got there, the fourth person left it? What if the first person to use the bathroom left the poo ball and everyone who went in after has been thinking, “Jesus, she’s got shit on her floor.” You comb your memory for the order, but find nothing. People tend to comment on how small your bathroom is. They usually say something like, “Your bathroom is really small.” But even this throwaway remark cannot be fished out of the garbage disposal of your memory. Looks like you had too much wine at dinner. Apparently not enough to relieve yourself during dessert, but enough to lose sight of the bathroom processional. You decide to call the least likely candidate to have left the turd but the most likely to have taken note of it. Your first tactic is to get comfortable by fishing for compliments. JUSTINE: It was good, it was. You’re too hard on yourself. YOU: You don’t think there was too much chocolate? JUSTINE: Remember who you’re talking to. There’s no such i am page 04
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 05
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
thing as too much chocolate. YOU: Oh, I think maybe there is. JUSTINE: I ate two slices. Either way, it was good to see you. YOU: Ditto. Did Trevor have fun? I’m sorry about the whole fuckface incident. I feel like this is the first time I’ve gotten to spend more than five seconds with him. Maybe I need to get to… JUSTINE: Know him better? YOU: Yes, that. Was he angry? JUSTINE: Honestly, I wouldn’t worry about it. I think he thought you were kidding. YOU: Oh. I probably was. He’s not lactose intolerant, is he? JUSTINE: What a question. You know? I don’t know. Why? YOU: Some people are not tolerant of lactose. Good to know if I do this again. Ixnay on the omemade ice creamay. What about sweets? Fiber? My cousin has a wheat allergy. JUSTINE: I don’t know what he’s allergic to. YOU: Sorry, just trying to think of others. JUSTINE: Really? Are you feeling okay? YOU: I’m good. You? Any gastrointestinal issues you’d like to share at this juncture? This is not working out. You curse yourself for being so uninterested in the health of others on a normal basis that your present concern is highly conspicuous. You try Mia next. Something about her being another girl makes her seem like less of a candidate for baking up a nice shit cake and serving a slice of it on your bathroom carpet. You call her on her cell phone, which she answers from the Fung Wah bus on the way to D.C. This girl opens her mouth and the words come out in the shape of grinning doll heads. MIA: Hi, honey! Ryan and I had such a blast at your casa the other night? That tart? YOU: So you digested the tart, then? MIA: Huh? YOU: You enjoyed it? MIA: Yummyness. YOU: Good, I’m glad. MIA: We miss you! We have to tart it up more often! YOU: That we do, that we do. Only thing is the cleanup. I must use every piece of kitchen equipment I have to make this tiny flat tart. MIA: You could always make cakes. YOU: Cakes? MIA: You’re a dessert snob. I love you, but you are! Ha! YOU: I guess cakes would be easier to clean up. It’s hard, in a small apartment, keeping everything clean…hygienic… MIA (sounds of Chinese children in the seats behind her): Ryan has to bribe me with oral sex to get me to do the dishes. YOU: There’s a piece of information. MIA: Hey, hold on a second. That’s Justine on the other line. YOU: Sure, go, go. MIA: Can I call you right i am page 06
the neuron stimulating zine
i am page 07
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
back? She sounds a little upset. YOU: Oh? MIA: Something about lactose and how she doesn’t feel like she knows Trevor at all anymore. Your fecal investigation is spiraling out of control and you need to rein it in. You decide not to call Ryan, the only other guest whose number you have. You’re not sure why but you think it has something to do with the following: If it turns out he’s at the center of Shittergate that will be awful and ruin what’s left of your friendship. What will be infinitely worse, however, is if he’s not the culprit and it remains a mystery. In a few months, Justine will break up with Trevor. She will credit the night they came over to your place for dessert as the beginning of the end. You’ll see each other on occasion. You’ll have whole conversations on each other’s voice mail until one day you won’t. Eventually, you will run into Ryan in a park on the Lower East Side. He and Mia will be engaged and quitting their jobs to work on a Greenpeace boat. You’ll say, “That’s great,” when the fact is you didn’t know Greenpeace existed anymore. But this line of thinking will remind you that you need stamps. You will chat with Ryan for an appropriate amount of time and then an akwardness will descend. During this lull in the conversation, you will plot a denouement in your head. YOU: Ryan? RYAN: Yeah? YOU: About a year ago, did you happen to take a crap on my bathroom floor? But before you open your mouth, you’ll stop yourself. You will look hard at your old friend, your good friend, your friend who might be rescuing baby penguins or passing out bumper stickers this time next week. You’ll wonder what you’d get out of knowing and at what price. You’ll take a moment to think about the kind of person who is out to save the planet and hope that they couldn’t do that if they were easily offended by the billions of people on it. You’ll be grateful that a long time ago this kind of person chose to be your friend. But now you’ll realize that even a person like this outgrows his friends. Even a person like this makes mistakes, can’t always hold on to everything they’d like to, can’t always force the world to spin in the direction of their choosing. You’ll hug him longer than necessary and tell him to keep in touch. And you’ll know, finally, that it had nothing to do with you.
i have hazel dreams
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
putting everything in the fridge does not solve any problem [zycrei]
i am page 09
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
We all know what a fridge is because we all have one in our houses and we all put vegetables, foods, fruits, cans, meat, fish in it except my boyfriend. We always fight for the fridge: “Why didn’t you put the food I cooked for you into the fridge?” And he says: “I didn’t have to. It is cold outside. It is winter.” Always the same answers. One day, my friend Mary told me about her relationship with a guy and she got through all the details about ruined moments and paranoid nights with him. I told her that she had to break up with him immediately unless she wanted to get rotten waiting for something to change. She told me that she was in love with him and she couldn’t help it. She was determined to suck every single moment of the shit time she had with him at every cost and that it was cold outside, it was winter. I wanted to say “The end is coming” but suddenly I realized that I advised everyone to put everything in the fridge but they didn’t have to, because we are all made of substances that can be preserved outside of a fridge as long as we are alive. They didn’t have to put things in the fridge because, I wanted to say, “The end is here.”
το υπόγειο [φίοντορ ντοστογιέφσκι]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
απόσπασμα
Να τι τρέχει: Στις αναμνήσεις κάθε ανθρώπου υπάρχουν πράγματα που δεν τα εμπιστεύεται σ' όλο τον κόσμο, μα μόνο στους φίλους του. Υπάρχουν άλλα που δεν τα εμπιστεύεται στους φίλους του, και μόλις τα λέγει στον εαυτό του γι' αυτό στα κρυφά. Και τέλος υπάρχουν κι εκείνα που ο άνθρωπος, φοβάται να τα ομολογήσει στον ίδιο του τον εαυτό κι αυτού του είδους τα πράγματα μαζεύονται σε αρκετά μεγάλη ποσότητα σε κάθε άνθρωπο καθώς πρέπει. Όσο μάλιστα είναι πιο καθώς πρέπει ο άνθρωπος, τόσο και περισσότερα πρέπει να 'χει απ' αυτά τα πράγματα. Για μένα τουλάχιστον, είναι λίγος καιρός τώρα που απεφάσισα να θυμηθώ μερικές μου περασμένες περιπέτειες, που έως σήμερα τις απέφευγα πάντοτε, με κάποια ανησυχία μάλιστα. Μα τώρα όχι μόνο τις θυμάμαι αλλά και αποφασίζω να τις γράψω ακόμα, ακριβώς γιατί θέλω να δοκιμάσω αν μπορεί να 'ναι κανένας ολότελα ειλικρινής στον εαυτό του και να μην φοβάται την αλήθεια. Μια παρατήρηση σ' αυτό: Ο Χάινε διατείνεται πως οι αληθινές αυτοβιογραφίες είναι σχεδόν αδύνατες και πως ο άνθρωπος λέγει πάντα ψέματα όταν πρόκειται για τον εαυτό του. Κατά τη γνώμη του, ο Ρουσσώ, παραδείγματος χάριν, είπε χωρίς άλλο ψέματα στις εξομολογήσεις του και μάλιστα ξεπίτηδες, από ματαιοδοξία. Είμαι βέβαιος πως ο Χάινε έχει δίκιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά πως είναι δυνατό καμιά φορά, μόνο όμως από ματαιοδοξία να κατηγορείς τον εαυτό σου για εγκλήματα, και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά, τι είδους
i am page 10
the neuron stimulating zine
μάλιστα ματαιοδοξία μπορεί να 'ναι αυτή. Μα ο Χάινε έκρινε έναν άνθρωπο που εξομολογιότανε μπροστά στο κοινό. Εγώ γράφω μόνο για τον εαυτό μου και δηλώνω μια για πάντα, πως αν γράφω σα ν' απευθύνομαι στους αναγνώστες, το κάνω γιατί έτσι γράφω πιο εύκολα. Είμ' ένας τύπος μόνο, ένας απλός τύπος. Όσο για αναγνώστες, δε θα 'χω ποτέ. Το έχω πια δηλώσει... Δε θέλω να δυσκολευτώ από τίποτε γράφοντας τις Αναμνήσεις μου. Δεν θα κρατήσω ούτε τάξη ούτε σύστημα. Θα γράψω εκείνα που θα θυμηθώ...
Τι ν' απαντήσω σ' αυτό;
i am page 11
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Μα να παραδείγματος χάριν, που αυτή η λέξη μπορεί να γεννήσει το ερώτημα: «Αν δε λογαριάζετε πραγματικά τους αναγνώστες, γιατί λοιπόν βάζετε στον εαυτό σας και γραπτούς μάλιστα, τέτοιους όρους, δηλαδή πως δε θα έχετε ούτε σύστημα, ούτε τάξη, πως θα γράψετε εκείνα που θα θυμηθείτε κλπ. κλπ.; Γιατί δίνετε εξηγήσεις; Γιατί δικαιολογείστε;
i am page 12
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 13
power nothing [melissa broder]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
When I say I am a fierce woman I mean I am a gentle woman. When I say I am a gentle woman I mean leave me alone. When I say leave me alone I mean I don’t know what to do. When I say I don’t know what to do I mean HELP. When I say HELP I mean I believe in something bigger. When I say I believe in something bigger I mean because I want to. When I say because I want to I mean because I need to. When I say because I need to I mean to live.
i am page 14
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 15
i am page 16
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 17
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
playground [ελένη αργύρη - sofanky]
i am page 18
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 19
το γράμμα [κατερίνα ηλιοπούλου]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
Ο κύριος Ταυ ανοίγει ένα γράμμα. Τα κρύα του δάχτυλα διασχίζουν το χαρτί. Διαβάζει βιαστικά το κείμενο και επιλέγει μία τελεία. Βγάζει τότε την πένα του από την τσέπη κι αρχίζει προσεκτικά να τη μαυρίζει. Η τελεία μεγαλώνει ολοένα μέχρι να καλύψει τα πάντα. Δεν τα έχει βάλει με τις λέξεις. Είναι μόνο όλο αυτό το κενό διάστημα ανάμεσά τους που ζητάει απεγνωσμένα να πληρωθεί.
i am page 20
the neuron stimulating zine
νέα γραμματική [μιράντα παπαδοπούλου]
i am page 21
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Πρέπει να φτιάξουμε τη Νέα Διεθνή Γραμματική. Ένα άρθρο για τη γυναίκα, τον άντρα, το παιδί, το σύννεφο, το δέντρο, το λιοντάρι. Να επινοήσουμε νέους συνδέσμους, ισχυρότερους μεταξύ μας. Να παραβλέψουμε όπου χρειάζεται τους αντιθετικούς. Και στις αντωνυμίες να υπάρξει καταμερισμός απόλαυσης και ευθύνης· να δοθεί έμφαση στο εμείς. Το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο να υποστεί τη δικαιοσύνη των υπολοίπων. Να αναδείξουμε, επίσης, τη δυναμική των μετοχών· τη διαχρονική τους διάσταση· για παράδειγμα, ο εξεγερμένος. Τα ουσιαστικά να απαλλαγούν από κάθε μεταπρατική αξία, ορισμένα να καταργηθούν. Τα επίθετα να τεθούν στην υπηρεσία της ποίησης ανάμεσά μας. Να ξεκαθαρίσουμε τις προθέσεις μας. Να δούμε τι μέρος του λόγου είναι ο καθένας. Τέλος, τα ρήματα και τα επιρρήματα να γράφονται με κόκκινο. Οι πράξεις να ξεπηδούν ανάμεσα απ' τις λέξεις.
i am page 22
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
κι αν είσαι
φυλακή; [issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 23
i am page 24
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
με "σωλήνες" - αγωγούς ερωτικών ηλεκτρονίων.
the neuron stimulating zine
Μέσα στα μυαλά μας, ηλεκτρομαγνητικούς πόλους μάς τοποθετήσαν. Ψηφιακές εικόνες σηματοδοτούν το βήμα μας matrix [θ.δ.τ.] σε ψηφιακή άβυσσο.
Σκοντάφτουμε σε νούμερα παγίδες, Μας διδάξανε πώς να κάνουμε έρωτα, συνδεδεμένοι χάνουμαι το carpe diem με "σωλήνες" - αγωγούς ερωτικών ηλεκτρονίων. κερδίζουμε το αδύνατο Μέσα στα μυαλά μας, ηλεκτρομαγνητικούς πόλους μάς τοποθετήσαν. Καθώς, Ψηφιακές εικόνες σηματοδοτούν το βήμα μας σηκώνουμε τα κεφάλια προς στον ήλιο, σε ψηφιακή άβυσσο. ξεπερνάμε τα σύνορα Σκοντάφτουμε σε νούμερα παγίδες, ενώ, με τα δόντια μας γυμνά, χάνουμε το carpe diem κόβουμε τους "σωλήνες." κερδίζουμε το αδύνατο.
ενώ, με τα δόντια μας γυμνά, κόβουμε τους "σωλήνες."
Σουλατσάρουν ληστές - ανδροειδή μες την ματιά μου... Του ηλιοβασιλεμού το χρώμα, ποτέ δεν θα μου το πάρουν!
i am page 25
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Καθώς, Σουλατσάρουν ληστές - ανδροειδή μες τη σηκώνουμε τα κεφάλια το προς στον ήλιο, ματιά μου... Του ηλιοβασιλεμού χρώμα, σύνορα ποτέ δενξεπερνάμε θα μου το τα πάρουν!
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
μοιράσου τις μουσικές σου μαζί μας μοιράσου τις απόψεις σου μαζί μας ένα ελεύθερο ραδιόφωνο μία ελεύθερη φωνή
i am page 26
the neuron stimulating zine
πέντε ταινίες που δεν χρειάστηκαν τις λέξεις για να εκφραστούν [baphomet]
«The Artist» (2011) του Μισέλ Χαζαναβίσιους O Τζορτζ Βάλενταϊν είναι ο μεγαλύτερος σταρ στο Χόλιγουντ των 20ς, ένας ήρωας πάνω στην κόψη της επαναστατικής αλλαγής του κινηματογραφικού μέσου. Ο ήχος εισβάλλει στο σινεμά και η βιομηχανία πλέον, εκτός από λαμπερά πρόσωπα, αναζητά και θελκτικές φωνές. Έτσι, ο Ζορζ μοιραία παίρνει την κατιούσα. Στον αντίποδα, η Πέπι Μίλερ είναι μια χαριτωμένη όσο και φιλόδοξη στάρλετ, την οποία ο Βαλεντίν βοήθησε στα πρώτα της βήματα. Θα αρπάξει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα, όταν εντελώς αναπάντεχα, θα βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας ως μία από τις πλέον, υποσχόμενες εκπροσώπους του ομιλούντος κινηματογράφου. Η έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, είναι ακαταμάχητη, αλλά θα μπουν σε κάθε λογής περιπέτειες για να μπορέσουν να είναι μαζί. Το «The Artist», είναι ένας πρωτότυπος, συγκινητικός και εξαιρετικά απολαυστικός φόρος τιμής σε πρωτοπόρους της Έβδομης Τέχνης, όπως ο Φριτς Λανγκ, ο Ερνστ Λιούμπιτς και ο Φρίντριχ Βίλελμ Μουρνάου. Ο ταi am page 27
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Με αφορμή το αξιόλογο εσχατολογικό θρίλερ «Ένα Ήσυχο Μέρος» που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Τζον Κρασίνσκι, μαζί με την σύζυγό του Έμιλι Μπλαντ, παρουσιάζουμε πέντε χαρακτηριστικές και σχετικά πρόσφατες δημιουργίες. Πρόκειται ουσιαστικά για ταινίες, οι οποίες κατάφεραν να εκφραστούν χωρίς λέξεις, με ελάχιστους ή χωρίς καθόλου διαλόγους, κερδίζοντας ωστόσο το ενδιαφέρον του θεατή. Επειδή μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά...
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
λαντούχος Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Μισέλ Χαζαναβίσιους, δικαιώνεται απόλυτα για την έμπνευσή του και κυρίως, για την τόλμη του να παρουσιάσει εν έτει 2011 μια ταινία, που εκτός από ασπρόμαυρη, είναι και σχεδόν ολόκληρη βωβή.
«Πριν από οκτώ περίπου χρόνια μου γεννήθηκε η ιδέα να γυρίσω μια βωβή ταινία. Σκοπός μου ήταν να αποτίνω φόρο τιμής σε σκηνοθέτες που θαυμάζω απεριόριστα, όπως ο Χίτσκοκ, ο Φριτς Λανγκ, ο Λιούμπιτς και ο Μουρνάου, οι οποίοι παρουσίασαν ορισμένα από τα κορυφαία δείγματα της δουλειάς του την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Παράλληλα, όμως, ήθελα να εξερευνήσω και τα όριά μου, τις δυνατότητές μου ως δημιουργός. Στις ταινίες του βωβού, από τη στιγμή που δεν ακούγονται καθόλου διάλογοι, τα πάντα έχουν να κάνουν με τη δύναμη των εικόνων και τα συναισθήματα που αποπνέουν αυτές. Συναισθήματα για τα οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης. Η πρόκληση, λοιπόν, ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Η απόφασή μου να «ντύσω» τα γυρίσματα με υπέροχα soundtracks από κορυφαίους συνθέτες, όπως ο Μπέρναρντ Χέρμαν, ο Μαξ Στάινερ και ο Φρανκ Γουάξμαν, αλλά και κλασικές συνθέσεις των Τζορτζ Γκέρσουιν και Κόουλ Πόρτερ, αποδείχτηκε ιδιαίτερα εμπνευσμένη, καθώς βοήθησε τον Ζαν και την Μπερενίς να προσεγγίσουν τους χαρακτήρες τους με περισσότερο συναίσθημα και αμεσότητα. Δεν είναι διόλου τυχαίο που λένε πως η μουσική φτιάχνει τη διάθεση και αυξάνει τη δημιουργικότητα...» - Μισέλ Χαζαναβίσιους i am page 28
the neuron stimulating zine
Πρόκειται για ένα μοναδικό ρεσιτάλ ερμηνείας από τον σπουδαίο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Κι ενώ αρχικά, έστω και πρόσκαιρα, σκεφτόμαστε γιατί ο σκηνοθέτης Τζέι Σι Τσάντορ, δεν επέλεξε έναν κάπως νεώτερο ηθοποιό για πρωταγωνιστή του, η απάντηση έρχεται άμεσα. Ελάχιστοι ηθοποιοί υπάρχουν που θα μπορούσαν να κρατήσουν τον θεατή για 106 λεπτά με ελάχιστη ομιλία που περιορίζεται κυρίως σε μικρούς μονολόγους του ίδιου του ήρωα. Είναι όμως αυτή ακριβώς η εκφραστικότητα του σπουδαίου βετε-
i am page 29
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
«Όλα Χάθηκαν» (All Is Lost - 2013) του Τζέι Σι Τσάντορ Το σενάριο της ταινίας μας μεταφέρει βαθιά στον Ινδικό Ωκεανό. Εκεί και σε ένα μοναχικό ταξίδι, ένας ιστιοπλόος μεγάλης ηλικίας αλλά εξαιρετικής φυσικής κατάστασης, ξυπνάει για να ανακαλύψει ότι το δώδεκα μέτρων κότερό του έχει παρασυρθεί πλέοντας έρμαιο στη μέση του ωκεανού μετά από σύγκρουση με κοντέινερ πλοίου. Με τα όργανα πλοήγησης και τον ασύρματο χαλασμένα, ο άνδρας πλέει, άθελά του προς το μάτι μιας βίαιης καταιγίδας. Παρά την επιτυχία του να μπαλώσει το ρήγμα στο σκαρί, το ναυτικό του ένστικτο και τη δύναμη που ξεπερνά την ηλικία του, ο άνδρας μόλις και μετά βίας επιβιώνει της τρικυμίας. Χρησιμοποιώντας μόνο έναν εξάντα και ναυτικούς χάρτες για να χαρτογραφήσει τη διαδρομή του, αναγκάζεται να αφεθεί στα ρεύματα του ωκεανού για να τον μεταφέρουν σε έναν θαλάσσιο δρόμο, ελπίζοντας να συναντήσει ένα διερχόμενο σκάφος. Μα με τον ανελέητο ήλιο, τους καρχαρίες γύρω του και τις πενιχρές προμήθειές του να τελειώνουν, ο πάντα επινοητικός ιστιοπλόος σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη θνητότητά του.
ράνου ηθοποιού, που σε κερδίζει και σε καθηλώνει. Η δίψα για επιβίωση και η προσπάθεια για να κρατηθεί στη ζωή είναι όντως συγκλονιστική. Μία αρχέγονη μονομαχία του ανθρώπου ενάντια στη φύση.
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
«Κάτω από το Δέρμα» (Under the Skin - 2013) του Τζόναθαν Γκλέιζερ Η Σκάρλετ Γιόχανσον, μελαχρινή αυτή τη φορά, υποδύεται ένα εξωγήινο πλάσμα, το οποίο κατεβαίνει στη Γη με τη μορφή μιας γοητευτικής και αισθησιακής γυναίκας. Με φόντο τους απομονωμένους αυτοκινητόδρομους της Σκωτίας, μοναδικός της στόχος είναι να “ψαρεύει” ανυποψίαστους άνδρες που κάνουν auto-stop και να τους μεταφέρει στον πλανήτη της, όπου το ανθρώπινο κρέας θεωρείται αναλώσιμο. Σύντομα όμως, αρχίζει να δένεται συναισθηματικά με τους γήινους, κάτι το οποίο θα τη φέρει σε σύγκρουση με το είδος της. Το φιλμ «Κάτω από το Δέρμα» (Under the Skin) του Τζόναθαν Γκλέιζερ, έχει στοιχεία από ταινίες road movie, όσο και από αντίστοιχες δημιουργίες επιστημονικής φαντασίας καθώς πρόκειται για μία δημιουργία που μας παρουσιάζει πως θα βλέπαμε τον κόσμο μας, μέσα από τα μάτια ενός εξωγήινου. Στον πυρήνα όμως του έργου, αυτό που υποβόσκει είναι η ανθρώπινη μοναξιά. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αγαπήσει, αλλά και να αγαπηθεί. Η Laura, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει υπέροχα η Σκάρλετ Γιόχανσον, είναι στην ουσία το έτερον ήμισυ που ψάχνουν και ποθούν, οι άντρες που τυχαία
mr cinema always knows
the neuron stimulating zine
την ακολουθούν μαγεμένοι. Ως άλλη ομηρική σειρήνα, η Γιόχανσον τους σαγηνεύει με περίσσια ευκολία και τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ' ένα τραγικό ταξίδι αποπλάνησης, χωρίς επιστροφή.
«Οι πρωταγωνιστές είναι πράγματι κωφοί και δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Δουλέψαμε όπως θα δουλεύαμε με οποιουσδήποτε άλλους ερασιτέχνες. Βέβαια, μας βοηθούσε μεταφραστής νοηματικής γλώσσας. Το i am page 31
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
«Η Φυλή» (Plemya / Τhe Tribe - 2014) του Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι Περισσότερο από μία ταινία, η «Φυλή» αποτελεί μία κινηματογραφική σπουδή και εμπειρία. Δίχως υπότιτλους, δίχως διαλόγους, το φιλμ εισχωρεί στα άδυτα ενός σχολείου κωφών και παρακολουθεί μια κοινωνία με δικούς της κώδικες και κανόνες. Εικόνες «ηχηρές», έντονες, δοσμένες νατουραλιστικά, αφηγούνται μια ιστορία βίας και ενηλικίωσης. Η σιωπή κυριαρχεί, γι’ αυτό και η κραυγή των ηρώων είναι ακόμη πιο σπαρακτική. Η «Φυλή» του τίτλου, θα μπορούσε να αναφέρεται στον κόσμο των συμμοριών, όπως αυτός σκιαγραφείται στο φιλμ, ή στον κόσμο των κωφών. Για την αγάπη και το μίσος δεν χρειάζονται λόγια. Εικόνες βίας, τόσο σωματικής όσο και συναισθηματικής, εναλλάσσονται με εικόνες χαράς και ηδονής. Ένα βαθιά συμβολικό φιλμ, μέσα από το οποίο ο Ουκρανός σκηνοθέτης Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι, καταφέρνει να εγκλωβίσει τον θεατή σ' έναν παράλληλο κόσμο.
βασικότερο πρόβλημά μου ήταν πως οι κωφοί δεν εμπιστεύονται εύκολα ανθρώπους πέραν της κοινότητάς τους. Έπρεπε λοιπόν να τους πείσω να πιστέψουν σε μένα...» - Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
«Ένα Ήσυχο Μέρος» (A Quiet Place - 2018) του Τζον Κρασίνσκι Σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο γεμάτο τέρατα, υπερευαίσθητα στον παραμικρό θόρυβο, μια οικογένεια αναγκάζεται να ζει στην απόλυτη σιωπή προκειμένου να επιβιώσει. Οι μέρες περνούν και η απειλή πλησιάζει όλο και περισσότερο. Ακόμα και η ανάσα σου μπορεί να σημάνει το τέλος σου. Η τετραμελής οικογένεια μαθαίνει να χρησιμοποιεί σταδιακά τη γλώσσα των κωφαλάλων, καθώς πρέπει να μάθει να ζει στην απόλυτη σιωπή, από τη στιγμή που κάποια μυστηριώδη πλάσματα, που καταδιώκουν ό,τι κάνει τον οποιονδήποτε ήχο, απειλούν τη ζωή των μελών της. Μόλις σε ακούσουν, σε καταδιώκουν. Η σιωπή είναι η μόνη επιβίωση. Ο Τζον Κραζίνσκι πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί την ταινία «Ένα Ήσυχο Μέρος», με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του, Έμιλι Μπλαντ. Πρόκειται για ένα σύγχρονο και ενδιαφέρον εσχατολογικό θρίλερ, το οποίο καταφέρνει να σε κρατάει σιωπηλό, βυθισμένο στην αγωνία σου, μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Χαρισματικά και τα δύο ανήλικα παιδιά που συμμετέχουν και ειδικά η μικρή Μίλισεντ Σίμοντς - είναι στην πραγματικότητα κωφάλαλη την οποία θυμόμαστε και από το συγκινητικό «Το Δωμάτιο των Θαυμάτων (Wonderstruck - 2017) του Τοντ Χέινς, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Μπράιαν Σέλζνικ (Hugo).
i am page 32
the neuron stimulating zine
chimeres.gr /editions
i am page 33
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
στις Χίμαιρες πιστεύουμε πως οι άνθρωποι πρέπει να μοιράζονται τα γραπτά τους. Να δημιουργούν συνεργατικές εκδόσεις όπου κάποιος θα βάλει το λιθαράκι του στην επιμέλεια, κάποιος στην σελιδοποίηση, κάποιος άλλος στην ψηφιακή διανομή και ο δημιουργός τελικά θα μπορέσει να έχει στα χέρια του ένα βιβλίο άξιο να μοιραστεί. Υπάρχει και άλλη λύση εκτός από την επί χρήμασι έκδοση. Διεκδικήστε την.
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
αν-ιστορίες 1Q84 [seitanakos aka πτωχός γιώργος]
Αν-ιστορίες. Σε ελεύθερη μετάφραση ασυνήθιστες ιστορίες. Έτσι μου παρουσιάστηκε το θέμα για αυτό το τεύχος. Σοβαρά; Αν-ιστορίες; Πάμε καλά; Δηλαδή τι; Υπάρχουν και συνηθισμένες ιστορίες; Εάν υπάρχουν, δεν με απασχολούν. Θέλουμε (έστω θέλω) τις παράξενες, τρελές και πάνω απ’ όλα ασυνήθιστες ιστορίες. Ο λόγος; Έχουν πλάκα, ακόμα και αν είναι δραματικές. Μας (με) τραβούν σαν μαγνήτης. Η δημιουργική τρέλα, που θα σε πάει σε έναν κόσμο διαφορετικό (μελλοντικό ή και παρελθοντικό, υπαρκτό ή και φανταστικό), είναι το καλύτερο ναρκωτικό του κόσμου. Να αφήνεσαι στα χέρια του συγγραφέα και να μη σε νοιάζει για το που θα καταλήξεις. Είναι ένα ταξίδι με ατέλειωτους και απρόσμενους προορισμούς. Αυτές είναι αξίες μόνο για ταξιδιώτες του κρεβατιού, της φαντασίας και πάνω απ’ όλα του ονείρου. Για αυτόν τον λόγο μας αρέσει ο Χαρούκι Μουρακάμι (Haruki Murakami), εξ Ιαπωνίας. Πιάνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο του και νομίζεις ότι παύεις να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο... Πας κάπου αλλού, σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι αλλιώτικα αλλά και επώδυνα γνώριμα. Άρα έχουμε στα χέρια μας το μοναδικό έργο 1Q84. Και ναι, είναι τριλογία! Παιδιά συγγνώμη, δεν ξέρω πως τυχαίνει κάθε φορά τριλογία. Ήμουν μεταξύ αυτής της τριλογίας και της εξαλογίας Red Rising του Πιρς Μπράουν (Pierce i am page 34
the neuron stimulating zine
Brown), αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό, αν και δεν έχω τελειώσει ακόμη το 1Q84.
Κάπου εδώ αρχίζουν τα ωραία. Η Αομάμε πρέπει να κάνει την πιο δύσκολη και επικίνδυνη δολοφονία της καριέρας της, και ο Τένγκο καλείται να πάρει μέρος σε μία απάτη. Η Αομάμε πρέπει να στείλει στον άλλο κόσμο τον ηγέτη της Σακικάγκε, μιας θρησκευτικής οργάνωσης, που βιάζει κορίτσια στην προεφηβική τους ηλικία. Εντάξει έναν τέτοιο και εγώ θα τον σκότωνα. Ο Τένγκο από την άλλη, αναλαμβάνει το καθήκον του συγγραφέα φάντασμα. Πρέπει να διορθώσει ένα λογοτεχνικό έργο μιας πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα για να τη βοηθήσει να κερδίσει έναν διαγωνισμό. Όλα ωραία μέχρι εδώ. Πρωτότυποι στόχοι και για τους δύο χαρακτήρες. Από την αρχή της ιστορίας η Αομάμε έχει κάποιες υπόνοιες ότι κάτι έχει αλλάξει στον κόσμο. Όλοι φαίνεται να θυμούνται γεγονότα, αρκετά σημαντικά για να γίνουν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, αλλά η ίδια δεν έχει την παραμικρή θύμηση αυτών. Και τελικά βεβαιώνεται, από ένα μικρό γεγονός. Η γη έχει δυο φεγγάρια. Εγώ θα έχανα το μυαλό μου. Αντιθέτως η Αομάμε προσπαθεί να το πάρει ψύχραιμα και να ψάχνει να βρει το πότε, το πως και το γιατί έγινε κάτι τέi am page 35
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Δύο πρωταγωνιστές. Δυο παράλληλες ιστορίες. Στην πρώτη ιστορία έχουμε την Αομάμε. Η Αομάμε είναι ένας φιλήσυχος χαρακτήρας, ζει λιτά και μετρημένα. Δεν έχει πολλούς φίλους, το πάθος της είναι η γυμναστική και οι δολοφονίες. Ναι, είναι μία επαγγελματίας δολοφόνος με ευαισθησίες και συναίσθηση καθήκοντος. Δολοφονεί μόνο άντρες που έχουν κάνει κακό σε γυναίκες και έχουν καταφέρει να ξεφύγουν της δικαστικής τιμωρίας. Στην δεύτερη ιστορία είναι ο Τένγκο. Ένας καθηγητής μαθηματικών και συγγραφέας χωρίς δικά του έργα. Έχει γράψει κάποια άρθρα με άλλο όνομα, αλλά δεν έχει την έμπνευση για ένα δικό του μυθιστορηματικό έργο. Διδάσκει σε ένα σχολείο για να κερδίζει τα προς το ζειν. Οι δυο πρωταγωνιστές μας δεν φαίνεται να γνωρίζονται μεταξύ τους.
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
τοιο, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεται για τη δολοφονία. Στον αντίποδα ο Τένγκο μαθαίνει όσο περισσότερα μπορεί για την Φουκαέρη, την ανερχόμενη και δυσλεξική έφηβη συγγραφέα, από τον κηδεμόνα της. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα... Η Φουκαέρη έχει δραπετεύσει από μία κοινότητα που θυμίζει την Σακικάγκε. Βρε λες; Δεν το πιστεύω, απλή σύμπτωση θα είναι. Μα δεν είναι δυνατόν να είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος για τις, μέχρι στιγμής, ασύνδετες ιστορίες μας. Οι ιστορίες συνδέονται. Η Αομάμε θέλει να δολοφονήσει τον ηγέτη της Σακικάγκε και ο Τένγκο διορθώνει το λογοτεχνικό έργο της Φουκαέρη που δραπέτευσε από την Σακικάγκε. Από τις ανεξάρτητες και παράλληλες αυτές ιστορίες μαθαίνουμε διαφορετικά ιστορικά γεγονότα που αλληλοσυνδέονται. Όπως καταλαβαίνετε οι δυο πρωταγωνιστές μας ξέρουν μόνο τα κομμάτια που τους αφορούν άμεσα, όχι την καθολική αλήθεια που θα λύσει όλο το μυστήριο. Αυτός είναι ο λόγος που οι δύο ήρωες δεν έχουν συναντηθεί ακόμα, αν και είμαι προς το τέλος του δεύτερου βιβλίου. Παράλληλα με την κεντρική ιστορία τόσο ο Τένγκο όσο και η Αομάμε έχουν και κάποιες παράλληλες δράσεις που αναφέρονται. Μία ερωμένη και μία φίλη αντίστοιχα. Μόνο και μόνο για να εξαφανιστούν πιο μετά. Υποθέτω ότι το κάνει για να τονίσει το μέγεθος της μοναξιάς των δύο ηρώων και την ανακούφιση που θα νοιώσουν όταν συναντηθούν (δεν γίνεται διαφορετικά, πρέπει να συναντηθούν στο τρίτο βιβλίο). Όπως ανέφερα πιο πάνω κάτι δεν πάει καλά με αυτό το σύμπαν, η γη έχει δύο φεγγάρια. Το κλασσικό που βλέπουμε εμείς και άλλο ένα που είναι λίγο πιο μικρό. Όσο η ιστορία προχωράει μαθαίνουμε για τα μικρά ανθρωπάκια (Little people, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως είναι στην Ελληνική έκδοση, και βαριέμαι να το ψάξω) από τον Τένγκο. Αυτά είναι μέρος του βιβλίου που διορθώνει, αλλά κάποια στιγμή στιγμή εμφανίζονται, τα αναφέρει μία κοπέλα στην ιστορία της Αομάμε. Επιβεβαιώνεται η ύπαρξη τους από τον ηγέτη της Σακικάγκε, ως κάτι το προαιώνιο που διαφεντεύει τον κόσμο από την αρχή του χρόνου, αλλά ελάχιστοι έχουν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή μαζί τους. Το προνόμιο ανήκει μόνο σε όσους βλέπουν το δεύτερο φεγγάρι. i am page 36
the neuron stimulating zine
Προσωπικά θέλω να δω τι θα γίνει. Ξέρουμε ότι είμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν, το 1Q84. Ο γνωστός κόσμος είναι στο 1984 αλλά το παράλληλο σύμπαν μας είναι άγνωστο για αυτό και το “Q”, από το αγγλικό question. Όμως και σε αυτό το σύμπαν, σχεδόν κανείς δεν μπορεί να δει το δεύτερο φεγγάρι. Έχω την εντύπωση ότι έχουμε ένα σύμπαν μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μπορεί να κάνω και λάθος, γεγονός που είναι και το πιο πιθανό, αλλά δεν με νοιάζει. Ενθουσιάζομαι όταν οι εικασίες μου για την πλοκή της ιστορίας είναι λάθος. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, και το πιο ωραίο στοιχείο ενός βιβλίου.
Τολμώ να πω ότι είναι μία αρκετά παράξενη και ασυνήθιστη ιστορία. Με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες και με κρατάει σε αγωνία. Αρκετά δραματικό, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Μπορεί όλα να είναι γκρίζα και θλιβερά αλλά η πλοκή είναι μοναδική! Είναι αρκετά εύκολο ανάγνωσμα, δεν νοιώθω κάποια θλίψη όταν το διαβάζω. Μου το είχαν προτείνει πριν από καιρό αλλά μου είπαν ότι είναι δραματικό και για αυτό το λόγο το απέφευγα. Μαλακία μου, το παραδέχομαι. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει, σας το συνιστώ. Θα περάσετε ευχάριστα βράδια. Τώρα με συγχωρείτε, αλλά με φωνάζει ο Τένγκο και η Αομάμε. Καλή ανάγνωση... 1Q84 Murakami Haruki ΒΙΒΛΙO I σελ. 471, 2012 ISBN: 9789604966547 ΒΙΒΛΙO II σελ. 410, 2012 ISBN: 9789604968336 ΒΙΒΛΙO III σελ. 506, 2013 ISBN: 9786180101010 i am page 37
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Δεν μίλησα για κανέναν άλλο χαρακτήρα για ένα και μόνο λόγο. Δεν με απασχόλησαν. Είναι όλοι τους ωραία δοσμένοι, αλλά έχουν μόνο έναν λόγο ύπαρξης: να δώσουν μία συνέχεια στην ιστορία. Μετά εξαφανίζονται διακριτικά γιατί απλώς δεν έχουν κάτι άλλο να προσφέρουν.
i am page 38
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 39
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
ζωντανή φύση #2 [ελένη αργύρη] Ο κ. Σεζάν χαμογέλασε στην πρωινή του βόλτα και, καθώς διέσχιζε τη διάθλασή του, στάθηκε στο ενδιάμεσο της φαντασίας του. Στροβιλίστηκε για λίγο στο γλυκό ίλιγγο της μετέωρης επιθυμίας, ανάμιξε τα εύηχα χρώματα του ειδώλου και πριν περάσει στην απέναντι όχθη, είχε ήδη ζωγραφίσει τη μελωδία του αηδονιού στο οκτάγραμμο σύρμα. Το απόγευμα αποτύπωσε, με αισιόδοξη επιμονή, τις νότες στο υδατοδιαλυτό τοπίο, ξεκινώντας με το πινέλο του από μια ηλιόφωτη γωνία του καθρέφτη.
i am page 40
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 41
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
ελεύθερη είσοδος
i am page 42 22
the neuron stimulating zine
[βάσια μπακογιάννη]
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 43
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
η έκπληξη [ελόυ σάντσεθ ροσίγιο] Ξυπνάς και στο λεπτό εγκαταλείπεις το σπίτι σου και βγαίνεις στο δρόμο, στο σπίτι του κόσμου. Το να βγαίνεις είναι να μπαίνεις. Δεν υπάρχει κακοκαιρία όταν με σταθερό βήμα και πρόθυμο αμφιβληστροειδή διεισδύουμε στα αμέτρητα και τεράστια δωμάτια της έκπληξης. Ακούραστοι τα διατρέχουμε. Όλα έχουν τη στέγη στον ουρανό ανοιχτή με διάφανους τοίχους και φαρδιές ορθάνοιχτες πόρτες που δεν εμποδίζουν την προέλαση του φωτός. Και δεν υπάρχει κάτι απροστάτευτο ούτε θα μπορέσει να υπάρχει στην περιπλοκότητα που σταματάει το μάτι είναι όλα όσα βλέπει (αυτή η τυχαία αναπόφευκτη πορεία από την μία συγκίνηση στην άλλη, από την έκπληξη στην τρομάρα, στην αγωνία) και δεν υπάρχει παρά το αβέβαιο καταφύγιο της ζωής, που μας υψώνει ως τον ίλιγγο και μας κρατά σώους στη φουσκοθαλασσιά επειδή το μυστήριο υπάρχει.
i am page 44
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 45
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
αόρατες πόλες [ίταλο καλβίνο] Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον· αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε. Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην τη βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο.
i am page 46
the neuron stimulating zine
ο μπόρχες κι εγώ [χόρχε λουίς μπόρχες] μετάφραση: Δ.Κ.
Δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας γράφει τούτη τη σελίδα. i am page 47
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Ό,τι γίνεται, γίνεται στον άλλο, στον Μπόρχες. Περιπλανιέμαι στο Μπουένος Άιρες, και σταματώ, μηχανικά ίσως πια, να κοιτάξω μια καμάρα μιας εισόδου και την καγκελόπορτα. Νέα του Μπόρχες μου ‘ρχονται με το ταχυδρομείο, και βλέπω τ’ όνομά του σε μια επιτροπή καθηγητών ή σ’ ένα βιογραφικό λεξικό. Μ’ αρέσουν οι κλεψύδρες, οι χάρτες, η τυπογραφία του δέκατου ογδόου αιώνα, οι ετυμολογίες, η γεύση του καφέ και η πεζογραφία του Στίβενσον. Ο άλλος, μοιράζεται μαζί μου αυτές τις προτιμήσεις αλλά, μεταμορφώνοντάς τις με αυταρέσκεια σε θεατρινισμούς. Θα ‘τανε υπερβολικό να πω πως οι σχέσεις μας είναι εχθρικές. Ζω, αφήνω δηλαδή τον εαυτό μου να ζει, για να μπορεί ο Μπόρχες να φτιάχνει τη λογοτεχνία του, και η λογοτεχνία αυτή είναι που δικαιώνει την ύπαρξή μου. Δεν θα με πειράζει να εξομολογηθώ πως έχει γράψει μερικές αξιόλογες σελίδες, αλλά αυτές οι σελίδες δεν είναι δυνατό να με σώσουν, ίσως γιατί οι αρετές τους, δεν ανήκουν πια σε κανέναν, ούτε καν σ’ εκείνον, αλλά μάλλον στη γλώσσα ή στην παράδοση. Κατά τα άλλα η μοίρα μου είναι να χαθώ για πάντα, και μόνο λίγες στιγμές μου θα μπορέσουν να επιβιώσουν στον άλλο. Λίγο λίγο του τα παραχωρώ όλα, μόλο που λαβαίνω υπόψη μου τη διεστραμμένη του συνήθεια να παραποιεί και να υπερβάλει. Ο Σπινόζα αντιλήφθηκε πως το καθετί αρχίζει να διατηρεί την υπόστασή του, η πέτρα θέλει να είναι αιωνίως πέτρα, η τίγρη να ‘ναι τίγρη. Εγώ, θα παραμείνω στον Μπόρχες, όχι στον εαυτό μου (αν υποτίθεται πως είμαι κάποιος), αν και αναγνωρίζω τον εαυτό μου πολύ λιγότερο στα δικά του βιβλία απ’ όσο στα βιβλία πολλών άλλων ή στους περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς κάποιας κιθάρας. Μερικά χρόνια πριν προσπαθούσα να απελευθερωθώ απ’ αυτόν και πέρασα απ’ τη μυθολογία των προαστίων σε παιχνίδια με το χρόνο και το άπειρο. Αυτά τα παιχνίδια, όμως, ανήκουν τώρα πια στον Μπόρχες, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να επινοήσω άλλα. Έτσι η ζωή μου είναι μια φυγή, κι όλα τα χάνω, κι όλα ανήκουνε στη λησμονιά, ή σ’ αυτόν.
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
μια χιλιετία σκόνης
i am page 48
the neuron stimulating zine
[βάσια μπακογιάννη]
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 49
το κρυφό και το άγνωστο [χρήστος κουλαξίζης]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
Να φοβάσαι το κρυφό και το άγνωστο, γιατί το μεγαλείο τους δεν είναι για σένα. Εσύ γεννήθηκες για πράγματα μικρά. Για γιορτές, για γάμους και βαφτίσια. Για δημόσιες υπηρεσίες, πατρίδες και θρησκείες. Για φοβίες και φόβητρα. Για οικογένεια και σιγουριά, μισθό, αφεντικά, υπαρξιακά προβλήματα. Για υπεκφυγές ευθυνών, φρούδες ελπίδες και όνειρα νεκρά, πιο νεκρά κι απ' τα παιδιά που μεγαλώνεις για να ταΐσεις την κρατική μηχανή που στήσανε στις πλάτες σου. Να τα φοβάσαι ανθρωπάκο και να τρέμεις, γιατί αυτά μπορούν να σε ξυπνήσουν απότομα και να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Μπορεί να σε οδηγήσουν να ανακαλύψεις τον κόσμο απ’ την αρχή, να αναθεωρήσεις όλα όσα ήξερες και να ζήσεις για πρώτη φορά αληθινά στα θλιβερά και μίζερα χρόνια σου. Να τα φοβάσαι και να τα αποφεύγεις, όπως αποφεύγεις τα ένστικτα και τα πηγαία συναισθήματα σου, όπως αποφεύγεις να πεις στ' αφεντικό σου να πάει να γαμηθεί, όπως αποφεύγεις να πεις στον γείτονα σου ότι είναι μαλάκας που εθελοτυφλεί κι ότι σας ενώνουν περισσότερα απ’ όσα σας χωρίζουν. Να φοβάσαι το κρυφό και το άγνωστο, όπως φοβάσαι αυτούς που τα εξερευνούν και τα καθρεφτίζουν στα μάτια τους. Όπως τρέμεις και καταδικάζεις τους ξένους, τους άθεους, τους ομοφυλόφιλους, τους χρήστες. Προσπέρασε τα όπως προσπερνάς τους άστεγους και τα παιδιά στα φανάρια. Βγάλ' τα έξω από την πόρτα σου όπως βγάζεις τα σκουπίδια. Αποδείξεις της υπερκατανάλωσής σου. Δες διαφημίσεις, ψώνισε, φάε, υπηρέτησε, ψόφα. i am page 50
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 51
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
found
i am page 52
the neuron stimulating zine
poetry
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
i am page 53
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
εκείνος και εκείνη [χρήστος κουλαξίζης] Εκείνος κάθισε στον γωνιακό καναπέ κι έγειρε προς το ξύλινο τραπεζάκι, με το κινητό του στα χέρια. Οι γρήγορες κινήσεις των δαχτύλων του προς όλες τις κατευθύνσεις και η βαθιά προσήλωση στην οθόνη έδιναν την εντύπωση πως παίζει κάποιο παιχνίδι, σχεδόν μετά μανίας. Εκείνη ξάπλωσε προσεχτικά δίπλα του με το κεφάλι της προς το μέρος του και αποκοιμήθηκε στιγμιαία. Το υποτονικό μουρμουρητό από τις μηχανές του πλοίου μα και οι χαμηλόφωνες συζητήσεις των επιβατών ήταν ιδανικό νανούρισμα και η γλυκιά κούραση της ημέρας βγήκε γρήγορα στην επιφάνεια. Εκείνος ακουμπάει για λίγο το τηλέφωνο του στο τραπεζάκι. Με μια διακριτική και αθόρυβη κίνηση, βγάζει μια μεγάλη πετσέτα θαλάσσης από την τσάντα που είχε στα δεξιά του, τη διπλώνει και τη φτιάχνει μαξιλάρι. Ανασηκώνει ελαφρά το κεφάλι της και την τοποθετεί από κάτω. Εκείνη σπρώχνει ασυναίσθητα το κορμί της προς το μέρος του ώσπου να ακουμπήσει στο αριστερό του πόδι, ξεφυσάει χαμογελώντας μέσα σ’ ένα αίσθημα ασφάλειας και θαλπωρής, τρίβει σαν γάτα το μάγουλο της στην πετσέτα-μαξιλάρι και συνεχίζει τον νήδυμο ύπνο της. Κάπως έτσι πρέπει να ‘ναι η αγάπη...
i am page 54
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
μετέωρο βήμα [ελένη αργύρη] Γράμμα ηχηρό σφυρηλατείται στους δρόμους της ελευθερίας. Το βήμα, λευκό μάρμαρο, μετ-αιωρείται στις παρυφές ενός ορίζοντα αναπνευστικού, πλάι σε μια βαλίτσα γεμάτη σύννεφα κι ανάσα. Πάνω απ’ τη γραμμή, χαράσσει μια πορεία σε ήλιο μείζονα ασκήσεις ισορροπίας και κάτω απ’ τη γραμμή το κενό.
i am page 56
the neuron stimulating zine
Κάνω στροφή στην τρέλα γιατί με κέρδισαν οι παλαβοί, ερωτευμένοι καλλιτέχνες, κοσμοναύτες της μελαγχολίας κι ονειροπόλοι που ξεχάστηκαν σε μακρινές διαστάσεις. Επιστήμονες των αισθήσεων και μύστες της βαρύτητας, άγνωστοι ποιητές που μείνανε για πάντα παγιδευμένοι ανάμεσα σε δυο κόσμους για την αγάπη μιας Περσεφόνης. Κάνω αντιστροφή ρόλων γιατί σιχάθηκα τους λογικούς που αραδιάζουν απόψεις και συνυφαίνουν ένα πέπλο χιλιομπαλωμένο απ’ τις τόσες απόπειρες απόδρασης. Ακούνε μονάχα κάποιους μακρινούς χτύπους και λένε «χτυπάει πάλι το κεφάλι του στον τοίχο ο θεότρελος», μα ίσως κάποια κέρατα παράξενα να θέλει να σπάσει. Κάνω την θλίψη επωδό γιατί συμπάσχω με τους τρελούς που ανακάλυψαν την ματαιότητα της έκτης αίσθησης και πλέον ονειρεύονται νεκροί στην χώρα της χαρμολύπης προετοιμάζοντας το καινούριο έδαφος για την ουτοπία.
i am page 57
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
ωδή στην τρέλα [ορφέας δαμνάτος]
i am page 58
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
the neuron stimulating zine
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
*από το φανζίν ΓΚΡΑΝΚ #3 Απρίλιος 1987 i am page 59
ένοπλη χαρά [alfredo m. bonanno] μτφρ. εκδόσεις ubris Τι παλαβομάρα η αγάπη για την εργασία!
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
Τι μεγάλη σκηνική ικανότητα εκείνη του κεφαλαίου που ήξερε να κάνει τους εκμεταλλευόμενους να αγαπούν την εκμετάλλευση, τους κρεμασμένους το σχοινί και τους σκλάβους τις αλυσίδες. Αυτή η ιδεολογικοποίηση της εργασίας ήταν, μέχρι σήμερα, ο θάνατος της επανάστασης. Το κίνημα των εκμεταλλευομένων εκφυλίστηκε δια μέσου της ανάμιξης της αστικής ηθικής της παραγωγής, δηλαδή κάτι που όχι μόνο είναι ξένο ως προς το κίνημα, αλλά και εναντίων του. Δεν είναι τυχαίο που η πλευρά εκείνη που διαφθάρηκε πρώτη ήταν η συνδικαλιστική, ακριβώς γιατί ήταν πιο κοντά στην διαχείριση του παραγωγικού θεάματος. Η μιζέρια του ανθρώπου, αντικείμενο εκμετάλλευσης, ειδώθηκε ως βάση του μελλοντικού εκβιασμού. Ο χριστιανισμός και τα επαναστατικά κινήματα δίνουν τα χέρια δια μέσου της ιστορίας. Χρειάζεται να υποφέρουμε για να κατακτήσουμε τον παράδεισο ή για να κατακτήσουμε τη
i am page 60
the neuron stimulating zine
συνείδηση της τάξης που θα οδηγήσει στην επανάσταση. [...] Όλοι έχουμε ανάγκη για πράγματα στέρεα, σταθερά. Πέτρες πάνω στις οποίες να κατασκευάσουμε έναν τοίχο ενάντια στις ανησυχητικές προκλήσεις που μας αρχίζουν να μας πνίγουν. Όλοι έχουμε ανάγκη από αντικειμενικότητα. Ο αφέντης ορκίζεται στο πορτοφόλι του, ο χωρικός στη τσάπα του, ο επαναστάτης στο όπλο του. Ανοίχτε μια ρωγμή κριτικής και ολάκερη η σκαλωσιά της αντικειμενικότητας θα καταρρεύσει.
[...] Ο άνθρωπος έχει ανάγκη πολλών πραγμάτων. Γενικά αυτή η διαπίστωση μεθερμηνεύεται ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκες που είναι υποχρεωμένος να ικανοποιεί. Έχουμε λοιπόν, με αυτό τον τρόπο, την μετάλλαξη του ανθρώπου, από μια ιστορικά καθορισμένη ενότητα, οε ένα δυίσμό (ταυτόχρονα μέσο και σκοπός). Πράγματι, αυτή η μεταμόρφωση υλοποιείται με την ικανοποίηση των αναγκών του (δηλαδή στην εργασία) και είναι συνεπώς το εργαλείο της πραγμάτωσής της. Ο καθένας μπορεί να διακρίνει πόση μυθολογία υποκρύπτεται πίσω από αυτές τις διαπιστώσεις. Εάν ο άνθρωπος δεν διαφοροποιείται από τη φύση χωρίς την εργασία, πώς θα μπορέσει να πραγματώσει τον εαυτό του στην ικανοποίηση των αναγκών του; Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να i am page 61
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Η εξωτερική καθημερινότητα, στην αντικειμενική της βαρύτητα, μας προσαρμόζει και μας αναπαράγει. Είμαστε γιοι της μπανάλ καθημερινότητας. Ακόμα και όταν μιλάμε για «πράγματα σημαντικά», όπως η επανάσταση, έχουμε πάντα το βλέμμα καρφωμένο στο ημερολόγιο. Ο αφέντης φοβάται την επανάσταση γιατί θα του στερήσει το πορτοφόλι, ο χωρικός θα κάνει επανάσταση για να αποκτήσει γη, ο επαναστάτης για να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Θέτοντας το πρόβλημα με αυτούς τους όρους, μεταξύ πορτοφολιού, γης και επαναστατικής θεωρίας, δεν υπάρχει διαφορά. Όλα αυτά τα αντικείμενα είναι παντελώς φανταστικά, ο καθρέπτης των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων.
είναι ήδη άνθρωπος, συνεπώς θα έπρεπε να υλοποιήσει τις ανάγκες του, συνεπώς δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να εργάζεται. [...]
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
Ακόμα και ο εκμεταλλευόμενος βρίσκει χρόνο για να παίξει. Αλλά το παιχνίδι του δεν είναι χαρά. Είναι μια μακάβρια λειτουργία. Μια αναμονή θανάτου. Μια διακοπή της εργασίας χρησιμοποιημένη για να αποφορτίσει το βάρος της συσσωρευμένης βίας κατά την διάρκεια της παραγωγής. Στον ψευδαισθητικό κόσμο του εμπορεύματος, ακόμα και το παιχνίδι είναι ψευδαίσθηση. Ξεγελιόμαστε πως παίζουμε, ενώ δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ' το να επαναλαμβάνουμε μονότονα τους ρόλους που μας έχει αναθέσει το κεφάλαιο. Αποκτώντας συνείδηση των διαδικασιών εκμετάλλευσης, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η βεντέτα, το τελευταίο είναι η χαρά. Η απελευθέρωση εμφανίζεται ως ανασύνθεση μιας χαμένης ισορροπίας από την κακία του κεφαλαίου, και όχι ως έλευση ενός κόσμου παιχνιδιού που θα αντικαταστήσει τον κόσμο της εργασίας. Είναι η πρώτη φάση της επίθεσης ενάντια στα αφεντικά. Η φάση της άμεσης συνείδησης. Αυτό που μας κάνει αίσθηση είναι οι αλυσίδες, το μαστίγιο, οι τοίχοι των φυλακών, οι σεξουαλικοί και ρατσιστικοί φραγμοί. [...] Δεν υπάρχει χαρά στην εργασία. Ούτε καν στην αυτοαπασχόληση. Η επανάσταση δεν μπορεί να περιοριστεί στην τροποποίηση της οργάνωσης της εργασίας. Μονάχα σε αυτό. Δεν υπάρχει χαρά στη θυσία, στον θάνατο, στην βεντέτα. Όπως και δεν υπάρχει χαρά στην καταμέτρηση. Η αριθμητική είναι η άρνηση της χαράς. Το μεγάλο θέαμα του κεφαλαίου μας έχωσε όλους μέσα, μέχρι τον λαιμό. Ηθοποιούς και θεατές, κατά βάρδια. Αντιστρέφουμε τη σειρά. πότε κοιτώντας με ανοιχτό στόμα, πότε αφήνοντας να μας κοιτάνε άλλοι. Έχουμε μπει όλοι στο εσωτερικό της κρυστάλλινης άμαξας, αν και γνωi am page 62
the neuron stimulating zine
ρίζοντας ότι επρόκειτο για μια νεροκολοκύθα. Η ψευδαίσθηση της νεράιδας ξεγέλασε την κριτική μας συνείδηση. Τώρα πρέπει να μείνουμε στο παιχνίδι. Τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα. Η μιζέρια και η πείνα παραμένουν τα προωθητικά στοιχεία της επανάστασης. Αλλά το κεφάλαιο διευρύνει το θέαμα. Θέλει να εισαγάγει νέους ηθοποιούς στην σκηνή. Το μεγαλύτερο θέαμα του κόσμου θα μας αποσβολώσει. Ολοένα και πιο δύσκολο και πάντα όλο και καλύτερα οργανωμένο. Νέοι παλιάτσοι προετοιμάζονται να ανέβουν στα θεωρεία. Νέα αγρίμια θα εξημερωθούν.
Η ζωή είναι τόσο ανίερη που δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις παρά να ξοδέψεις όλο το μισθό μας στο τελευταίο φόρεμα ή στο τελευταίο πουκάμισο. Αδέλφια και αδελφές, ποιες είναι σι επιθυμίες σας; Να κάθεστε σε ένα φαρμακείο, με το βλέμμα χαμένο, βαριεστημένο, πίνοντας ένα καφέ χωρίς γεύση; Ή θα το ΑΝΑΤIΝΑΞΕΙΣ ή θα ΤΟ ΚΑΨΕΙΣ. Η Αγριεμένη Ταξιαρχία
i am page 63
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
Οι υποστηρικτές του ποσοτικού, οι εραστές της αριθμητικής... εισάγονται πρώτοι και μένουν θαμπωμένοι από τα φώτα των πρώτων σειρών. Θα κουβαλήσουν από πίσω τις μάζες της ανάγκης και τις ιδεολογίες της εξαγοράς. Αλλά εκείνο που δεν μπορούν να εξοντώσουν θα είναι η δικιά τους σοβαρότητα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που θα αντιμετωπίσουν θα είναι ένα χαμόγελο. Η χαρά είναι θανατηφόρα στο εσωτερικό του θεάματος του κεφαλαίου. Όλα, εδώ, είναι κατηφή και πένθιμα, όλα είναι σοβαρά και σύνθετα, όλα είναι ορθολογικά και προγραμματισμένα, ακριβώς γιατί όλα είναι επίπλαστα και κίβδηλα.
Ταμπλέτα αναβράζον Είναι κι αυτή η Έβγαλε Μετά από Κι ετοιμάζουν Χαμός [issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
Τόσα χρόνια, Ποτά, ιδρώτας, Νύχτες ντυμένες Σήμερα, απ’ όσα ξεχώρισα πιο πολύ Έχει τη νοσταλγία Και πολύ Μόνο Δε γεμίζει το ποτήρι μα με μια ταμπλέτα με γεύση Περίεργο Μα το κι όπως και να ‘χει
i am page 64
the neuron stimulating zine
ασβέστιο [σελήνη] η αγαπημένη μπάντα... ξανά δίσκο! τόσα χρόνια... κι ένα μεγάλο λάιβ... θα γίνει! [issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
τόσα βράδια... χορός... Ανεξάντλητα! ολόκληρες με μουσικές! άκουσα απ’ τον νέο δίσκο, το τρίτο τραγούδι. περασμένης δεκαετίας... συναίσθημα... που σήμερα, μου με ξέφρενο κοκτέιλ, αναβράζον ασβέστιο λεμόνι... αρκετά... διασκεδάζω εξίσου στο λάιβ θα γίνει σίγουρα χαμός!
i am page 65
[issue 037] - [130518] - [chimeres.gr]
enditorial -π6 [μ.] Ένα κτίριο δεν μπορεί παρά να έχει την ιστορία του. Κανείς δεν ξέρει αυτήν την ιστορία. Ούτε ο ιδιοκτήτης, ούτε ο αρχιτέκτονας, ούτε ο γείτονας. Ούτε καν ο ένοικος ή ο επισκέπτης που βίωσε κάποιο κομμάτι της. Μπορεί κάποτε ένας μάστορας να έχασε το αλφάδι του και να αποφάσισε να φτιάξει όλες τις επιφάνειες με το μάτι. Κάθε φορά που τσακωνόταν με τους εργάτες ξεπεταγόταν και μια ασυμμετρία και όταν έπινε καμιά μπύρα παραπάνω παραπατούσε και άνοιγε τρύπες στο μπετόν. Μπορεί κάποτε το πρώτο συμβόλαιο ενοικίασης που έγινε ποτέ να ήταν και το πρώτο νομικό έγγραφο που συνέταξε ένας νεαρός δικηγόρος. Ψαρωμένος προσπαθούσε να βρει πως θα γίνει η καλύτερη χρήση αυτού του κτιρίου και πως ο ενοικιαστής θα μείνει χρόνια πολλά για να γλιτώσει και αυτός την πολλή χαρτούρα. Μπορεί κάποτε στο ισόγειό του να φτιαχνόταν η πιο ωραία πορτοκαλάδα. Να έβγαιναν οι γυναίκες που ξέρουν από κουζίνα, να μάζευαν τα πορτοκάλια του πεζοδρόμου που όλο βαραίνουν και πέφτουν στο έδαφος, να τα καθάριζαν, να τα έστυβαν και μετά να τα πούλαγαν σαν τον πιο ωραίο χυμό ή την πιο γλυκιά πορτοκαλόπιτα. Μπορεί κάποτε 7 φουσκαμαγουλάδες Γεωργιανοί να έφτιαχναν ρούχα μέσα σε αυτό. Να κρέμαγαν τα δέρματα να στεγνώσουν από το ταβάνι. Να είχαν φτιάξει ένα αυτοσχέδιο αναβατόριο για να κατεβαίνει το εμπόρευμα και μια μικρή αποθήκη στο υπόγειο ντυμένη με ξύλο για να κρατά μακριά την υγρασία. Μπορεί κάποτε μέσα να κρύβονταν κάποιος παράνομος, ίσως φιλαράκι των Γεωργιανών. Οι συνεργοί του να τον κατέδωσαν και ζητάδες να επιχείρησαν πάνοπλοι να τον πιάσουν. Μπορεί γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά να βλέπαν από τα διπλανά μπαλκόνια μια ταινία να εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια τους. Μπορεί κάποτε, όταν η υγρασία από τα ξύλα που ντύναν το υπόγειο, να μετακόμισαν εκεί χιλιάδες κατσαρίδες μετατρέποντας ολόκληρο το κτίριο σε λούνα παρκ. Υγρό ροκανίδι στο υπόγειο, πορτοκάλια και άλλα φαγητά στο ισόγειο και μουχλιασμένα υφάσματα και νοβοπάν πιο πάνω με την τσιμεντένια σκάλα να οδηγεί κάθε φορά σε μια διαφορετική πίστα. Μπορεί κάποτε δειλά να προσπάθησε και αυτό το κτίριο να γίνει σπίτι. Δύο παιδιά και μια λουλουδάτη ταπετσαρία. Μια μάνα σε μια κουζίνα φτιαγμένη από βρώμικη γυψοσανίδα και ένα μπάνιο με ντουζιέρα χωρίς σιφόνι. Και ένας πατέρας που έμαθε να κρεμά κουρτίνες στο μέσο ενός δωματίου για να μπορεί να μένει με το εσώρουχο ενώ δίπλα τα παιδιά διαβάζουν τα μαθήματα του ειδικού σχολείου τους. Ένα κτίριο δεν μπορεί παρά να έχει την ιστορία του. Κανείς δεν ξέρει αυτήν την ιστορία. Ούτε ο ιδιοκτήτης, ούτε ο αρχιτέκτονας, ούτε ο γείτονας. Ούτε καν ο ένοικος ή ο επισκέπτης που βίωσε κάποιο κομμάτι της. i am page 66
the neuron stimulating zine
the neuron stimulation zine [ideas; articles; viruses; painkillers; senses; stupidity; madness; interviews; little green people; mad writers; madder readers; brain pollution; science; music; movies; philosophy; irony; humor; disclosure; mind games; feedback; communication; creativity; contradiction; destruction; pleasure; self torture; math equations; comics; quantum determinations; questioning answers; answering questions; experiments; prophecies; phycoanalysis practice; non-lobotomized brains;]
διανομή chimeres.gr/zine/map/ αθήνα: . αθήναιο . αλφειός . βοτανικός κήπος . εναλλακτικό . ελεύθερος τύπος . έναστρον . εκδόσεις των συναδέλφων . κρίκος . καφενείο της ακαδημίας πλάτωνος . έξι . λεμόνι . μικρό cafe . ναυτίλος . παγκάκι . πυθοδώρου 6 . φαρφουλάς . nosotros . hackerspace.gr
συντακτική ομάδα: . [comzeradd] . [σελήνη] . [ελένη αργύρη] . [zycrei] . [μ.] σελιδο-ποίηση: . [famous woman walking incognito] . [zycrei] . [ελένη αργύρη] . [ποτές]
multi-attribution: . [openarchives.org] . [thenounproject.com] . [search.creativecommons.org] . [3 carlton ward jr] . [5 carpet beetle] . [8/9/15/66 zycrei] . [10/11/14 arthur trees] . [16 cris valencia] . [12/13 φως-πράξη β’/41/52/54/56/57 ελένη αργύρη] . [17 egle zvirblyte] . [20/21 simone landrein] . [22/23/25/45 gilbert garcin] . [24 wirrow] . [34 teo yu siang] . [36/37 wim nival]. [46 rene maltete] . [53 jennifer vanhekken] επικοινωνία: . [mail@chimeres.gr]
θεσσαλονίκη: . ακυβέρνητες πολιτείες . λωτός . μικρόπολις . σχολείο για την μάθηση της ελευθερίας . φρειδερίκο αγάπη μου γιάννενα: . αλιμούρα . θυμωμένο πορτραίτο . μικρό δέντρο . beatnik . p2p lab βόλος: . καδράκι . ποδηλάτισσα πάτρα: . χαραμάδα
θέλεις να κυνηγήσεις την χίμαιρά σου; στείλε ένα demo και κάνε εκπομπή στο webradio ή στείλε το κείμενό σου για να συμμετέχεις στο επόμενο τεύχος του fanzine chimeres
♪♫
copyleft: . [διανέμεται με την άδεια “creative commons: attribution-non commercial-share alike” που επιτρέπει την ελεύθερη διανομή με παρόμοια άδεια και αναφορά στην πηγή, για μηεμπορικούς σκοπούς]
ηράκλειο: . ευαγγελισμός . ξύλινη tabya . blow up φλώρινα: . εν φλωροίνοι θήβα: . the bar πάρος: . τακίμι κύθηρα: . αραχτοπωλείο
καλαμάτα: . καλλιτεχνικό στέκι λάρισα: . κουρμπέτι . στέκι paratodos μυτιλήνη: . μουσικό καφενείο . μπόμπιρας . καφενείο π χαλκίδα: . καθρέφτης . magaret tattoo stories αγία άννα: . vinylio πρέβεζα: . μποτίλια στο πέλαγο
σητεία: αγρίνιο: . της άννας . ακροβάτης . apertus . μύρτιλο χέρι με χέρι
i can’t believe it’s finished
[issue 037]- [130518] - [chimeres.gr]
εξώφυλλο/οπισθόφυλλο/εσώφυλλο: . [zycrei] . [digital art] . [facebook.com/zycrei]
I‘ll be back...