เทพาร ักษ์ก ับคนต ัดไม้ ชายตัดฟื นคนหนึง่ ...เข ้าไปตัดฟื นในป่ า เผอิญเขาทาขวานพลัดตกลงไปในสระน้ า"โธ่...โธ่...โธ่ ...ฉั นจะทาอย่างไรดี ว่ายน้ าก็ไม่เป็ น"ชายตัดฟื นคร่าครวญอยูร่ ม ิ สระ เพราะเขาไม่มเี ครือ ่ งมือทา มาหากินอีก
เทพารักษ์ทอ ี่ ยูใ่ กล ้ๆ อดสงสารไม่ได ้ จึงปรากฏกายให ้เห็น แล ้วเอือ ้ มมือลงไปในสระน้ า คว ้า ขวานเล่มหนึง่ ส่งให ้คนตัดฟื น "โอ...ท่าน...นี่มน ั ขวานทอง ไม่ใช่ขวานของข ้าหรอก" ชายตัดฟื น ไม่ยอมรับ เทพารักษ์จงึ งมขวานขึน ้ มาให ้อีกเล่มหนึง่ ่ สัตย์" "นี่ก็ไม่ใช่ขวานของข ้า...ของข ้าขวานเหล็กธรรมดาท่าน ไม่ใช่ขวานเงิน" "เจ ้าเป็ นคนซือ เทพารักษ์พด ู "คนอย่างเจ ้าหายาก เอ ้าข ้าให ้ขวานทองกับขวานเงินเจ ้าเป็ นรางวัลก็แล ้วกัน " กล่าวเสร็จแล ้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป คนตัดฟื น นาขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ ้าน พบใครก็อวดให ้ชมและเล่าว่าได ้มาอย่างไร "เทวดาท่านดีใจมากเลย ข ้านั่ งร ้องไห ้อยูร่ ม ิ สระเดีย ๋ วเดียวเท่านั น ้ ท่านก็มางมขวานให ้ แล ้วก็ให ้ ขวานทองขวานเงินแก่ข ้าอีกด ้วย" เพือ ่ นบ ้านคนหนึง่ อยากได ้บ ้าง จึงเข ้าไปในป่ า ทาทีหาฟื น แล ้วก็โยนขวานของตนทิง้ ลงในน้ า "ฮือ...ฮือ...ฮือ... คราวนี้ข ้าหมดทางหากินแน่ ๆ " เทพารักษ์มางมขวานให ้เช่นเคย "เอ ้า ขวาน ทองเล่มนี้ของเจ ้าใช่ไหม ? " "ใช่ ใช่แล ้วท่าน ของข ้าเอง" ชายโลภมากพูดอย่างยินดี "เจ ้าคน โกงไม่น่าคบ " พูดแล ้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพือ ่ นบ ้านคนนั น ้ ก็ไม่ได ้รับ ขวานทีต ่ กลงไปในสระคืนอีกด ้วย นิทานเรือ ่ งนี้สอนให ้รู ้ว่า "โลภมากลาภหาย