Breaking Dawn-Şafak Vakti Türkçe Çeviri Bölüm 1(Nişan) Kimse sana gözünü dikip bakmıyor diye söyedim kendime. Kimse sana bakmıyor, kimse sana bakmıyor. Ama kendimi ikna edebilcek kadar iyi yalan söyleyemediğimden, kontrol etme gerekliliği duydum. Kasabadaki üç trafik lambasından birinin yeşile dönmesini oturup beklerken, sağ tarafıma baktığımda küçük minibüsünün içinde Mrs. Weber bütün vücuduyla bana doğru döndüğünü gördüm. Gözleri benimkilere odaklandı ve ben de geri çekildim, neden bakışlarını çekmediğini veya utanmış görünmediğini merak ettim. İnsanlara dik dik bakmak hala kabalık olarak nitelendiriliyordu, değil mi? Bu artık benim için geçerli değil miydi? Sonra arabamın camların çok koyu bir renk olduğunu, arabanın içerisinde benim olduğuma dair hiçbir fikri bile olmadığını ve aslında bana bakmadığını, arabaya dikkatlice baktığını düşünerek rahatlamaya çalıştım. Arabam. İçimi çektim. Sola kısa bir bakış attım ve şaşkınlıktan inledim. Kaldırımda donmuş iki yaya, arabama dik dik bakarken karşıya geçme şanslarını kaçırıyorlardı. Arkalarında, Mr. Marchall küçük hediyelik eşya dükkânının dökme camından aptalca bir şekilde bakıyordu. En azından burnunu cama bastırmamıştı. Henüz. Işık yeşile döndü, uzaklaşmak için acele etmemle beraber, düşünmeden gaz pedalına çok hızlı bir şekilde bastım, normalde benim eski Chevy kamyonetim olsaydı hareket ettirmek için yumruklamalıydım. Motor avcı bir panter gibi hırlarken, araba çok hızla sarsıldı, bedenim siyah deri koltuğa hızla çarptı ve karnım omurgalarıma rağmen düzleşti. “Hay Allah!” Nefesimi tutup, el yordamıyla freni aradım. Başımı tutarak, sadece pedala bastım. Araba sarsıldı ama yine de durdu. Etraftaki tepkiye bakmaya katlanamadım. Eğer bu arabayı daha önce kimin sürdüğüne dair bir şüphe vardıysa da artık yoktu. Gaz pedalına, ayakkabımın ucuyla ve hatta nazikçe sayılabilecek bir şekilde yarım milimetre kadar bastım ve araba tekrar ilerledi. Kendimi amacım olan benzin istasyonuna ulaşmaya ayarladım. Eğer arabamdan buharlar çıkıyor olmasaydı, kasabaya gelmezdim. Bu günlerde toplum içinde zaman geçirmekten kaçındığımdan ötürü birçok şeyi almaktan kendimi mahrum bırakıyordum, gazoz ve ayakkabı bağı gibi. Yarıştaymışım gibi hareket ediyordum, kaportayı açtım, suyu ve yağı değiştirilecekti daha sonra benzin kapağını açtım kredi kartımla ödemeyi yaptım, saniyeler olmadan hortum benzin deposundaydı. Tabi ki, ölçme aletindeki rakamları düzene sokmak için yapabileceğim bir şey yoktu. Ağır bir şekilde yazılabildi, sanki bunu sadece beni sinirlendirmek için yapıyordu. Dışarısı pek parlak değildi Forks, Washington’da tipik çiseleyen yağmurlu bir gün, ama yine de sahne ışıkları sanki üzerime doğrultulmuş gibiydi, sol elimdeki narin yüzük dikkat çekiyordu. Böyle zamanlarda bakışları arkamda hissediyordum, yüzük sanki neon ışıkları gibi titreşiyordu; bana bak, bana bak. Kendi halimi fazlaca düşünmek aptalcaydı ve bunu biliyordum. Üstelik annem ve babam, insanların nişanım hakkında ne söylediklerini gerçekten umursuyorlar mıydı? Yeni arabam hakkında? Ivy League Koleji’ne gizemlice kabul edilişim hakkında? Şu an arka cebimde duran, çok taze hissettiren, parlak siyah kredi kartı hakkında? “Evet, ne düşündükleri kimin umrunda?” nefesimin altından söylendim. “Şey, bayan?” bir adam seslendi.