VINTE POEMAS DE AMOR - Antoloxía de poesía galega

Celia Díaz Núñez

RELACIÓN DE POETAS:

Antón Avilés de Taramancos Xabier R. Baixeras Darío Xohán Cabana Yolanda Castaño Celso Emilio Ferreiro Antonio García Teijeiro Mónica Góñez Manuel María Carlos Negro Kiko Neves Pilar Pallarés Celia Parra Lois Pereiro Claudio Rodríguez Fer Ana Romaní Cesáreo Sánchez Iglesias Xulio L. Valcárcel Miro Villar Rafa Villar

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

1) Toma esta chave.

Abre os meus beizos pero non raches o meu silencio.

Abre os meus labios, tes moito tempo.

Ti ben coñeces a voz do vento.

Faino con calma.

Faino con xeito.

Quero vivir nun beixo eterno.

(ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO, Palabras envoltas en cancións)

2) Bendito sexa o ano, o mes, o día que te encontrei no medio do camiño, e andabas escollendo a flor do espiño sen te mancar na espiña que fería; bendita sexa a hora en que eu prendía no teu claro mirar de trigo e liño e o instante en que probei o manseliño mel da palabra túa de amavía; bendito sexa o intre e o segundo en que determinei ser teu amigo e camiñar contigo polo mundo, bendito sexa o porto e a cidade onde embarquei pra navegar contigo nun navío de amor e de saudade.

(DARÍO XOÁN CABANA)

3) Sube por min arrastrándote e rozando as miñas pernas, envolvendo, torpe e irto, as miñas coxas.

Debuxa como sabes o meu corpo, construíndote en min como acostumas, inventándote quizais en nova pel.

Crea a figura que coñeces e agarda a que te abotoe.

(MÓNICA GÓÑEZ, De mar e vento. Cinco poetas de Fisterra)

4) Que sería de min sen a presencia da túa lene risa luminosa, que sería de min sen a promesa do teu corpo froital xa floreado.

Que sería de min sen os teus beizos, dóce veleño antigo que me invade, que sería de min sen os teus ollos de noite aluarada e desmedida.

Que seria de min sen os teus rios, sen o teu pozo fondo en que me afogo, sen a tua fonte de auga sempre viva.

Que sería de min sen as tuas mans que me estremecen, que me queiman vivo; que sería de min sen ti á beira.

(DARÍO XOÁN CABANA, Ábrelle a porta ó día)

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

5)

6)

XANEIRO, 1972-II

EU EN TI

Cando quero vivir digo Moraima.

Digo Moraima cando semento a espranza.

Digo Moraima e ponse azul a alba.

Eu xa te busquei cando o mundo era unha pedra intaita*.

Cando as cousas buscaban os seus nomes, eu xa te buscaba.

Cando quero soñar digo Moraima.

Digo Moraima cando a noite é pechada.

Digo Moraima e ponse a luz en marcha.

Eu xa te procurei no comezo dos mares e das chairas.

Cando Dios* procuraba compañía eu xa te procuraba.

Cando quero chorar digo Moraima.

Digo Moraima cando a anguria me abafa.

Digo Moraima e ponse a mar en calma.

Cando quero surrir digo Moraima.

Digo Moraima cando a mañá é crara.

Digo Moraima e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrer non digo nada.

E mátame o silencio de non dicir Moraima.

(CELSO EMILIO FERREIRO, Onde o mundo se chama Celanova)

Eu xa te chamei cando soio a voz do vento soaba.

Cando o silenzo* chamaba polas verbas, eu xa te chamaba.

Eu xa te namorei cando o amor era unha folla branca.

Cando a lúa namoraba as outas* cumes, eu xa te namoraba.

Sempre, dende a neve dos tempos, eu, na túa ialma*.

(CELSO EMILIO FERREIRO, O soño sulagado )

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

7)

8)

Chamo á porta do amor na noite escura e está o teu corazón coa luz prendida, a túa man socórreme a ferida e cúrame o teu labio a desventura.

Gústame cando me falas con voz esponxa e ollos a punto de caramelo.

A auga que me dás tan fresca e pura é da fonte limpísima da vida: mel da túa roseira florescida entre as coxas, a seda, a espesura...

E xa por sempre irei de ti cautivo pois dásme a vida e dásme a sepultura dun amor imposíbel e furtivo.

Como me doe a túa fermosura da que devezo e ando fuxitivo pois sei que o mal que teño non ten cura!

Gústame como pronuncias o meu nome nesa intensa intimidade de penumbra e nace unha quietude de arrecifes que nos bican lento. É quente o tacto do silencio cando o compartimos.

As mans a debuxar na pel caligramas coas palabras que escollemos para amarnos.

(CELIA PARRA, Cocíñame. Poemario culinario)

(ANTÓN AVILÉS DE TARAMANCOS, As torres no ar) *** 9) Es doce como o soño degolado, doce folla de aceiro dun coitelo, doce como a nudez de carambelo.

10)

doce zume, morango ben maduro, doce como o sendeiro dunha crecha, doce exaculación a ben seguro.

Porque sei que te vas ás veces e sinto o roce do teu corpo contra as silveiras.

Non esquezo.

Sei do longo camiño que te leva do amor ó abandono.

Presinto entón tanta valentía que andaría tebras e agonçias por ser a póla da memoria que docemente te roza cando volves do silencio á miña roupa.

(MIRO VILLAR, Ausencias pretéritas)

(ANA ROMANÍ , Das últimas mareas)

Es doce como o verso encabalgado, doce palabra libre e pesadelo, doce como ese son de violonchelo, doce canto, barítono de agrado.

Es doce como a noite pequerrecha, doce casa común, tobo futuro, doce como asubío dunha frecha,

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

11) Domingo, 18 Vou escribir un poema de amor.

Dígolle.

Sentado á mesa. Un folio en branco. E ela.

Tras de min.

As súas mans polo meu pelo.

Un bico lene no pescozo.

Un poema de amor, repítolle ceibando un sorriso.

Bicámonos.

Pásame os brazos polo peito.

Achega a súa cara á miña E si, un poema de amor, dime.

Concéntrome.

Miro á parede, ao folio, ao lapis.

Mordo os beizos, as unllas, o lapis. Pecho os ollos.

Segue tras de min.

A súa man no meu pelo.

Os seus peitos apreixándome.

Non cansa.

Sinto a súa lingua na miña orella esquerda, as súas unllas arrañándome o peito e un calafrío molesto.

Non podo concentrarme.

Ela. Non me solta.

Non me deixa escribir.

E agora a orella dereita.

Collo aire.

Afástome.

Que? Sorrí.

Veña, para xa, susurro.

Déixame escribir.

Un poema de amor, Repite.

Vale, mais bótate a un lado.

Como.

Que te botes a un lado, xa.

Que me deixes só.

Que quero escribir.

Que vaias dar unha volta.

Que estás moi pesadiña.

E marchou.

(KIKO NEVES, Un poema de amor)

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

12) Explórote cos ollos descúbrote por dentro profanando o teu sangue que levo ó meu desexo paséome por ti examino os teus procesos orgánicos mátote e morro en ti máis docemente ou mellor inocúlame ti a min veleno dos teus dentes mergúllate no meu sangue inxéctate nas veas que te observan e xa doente dóeme a túa dor no teu desexo berrando en cada óso e a túa morte mátame e resucítame para ó final morrerme morre en min sobrevive letal amor que nunca perde o atento coa súa sede de amor e os seus cinco sentidos.

(LOIS PEREIRO)

13) EN TI Regreso ao teu corpo no que me afundo para esquecelo todo.

Afondo en ti, xa me levas no claro día dos teus ollos.

Mergúllome no mel da túa herba e dos teus labios.

Sinto un río de bolboretas lenes enchendo as miñas veas mar arriba a desbordarme.

(XULIO L. VALCÁRCEL, Memoria de agosto)

14) Cómo me movo en ti, ventre diáfano, no alto mar de carne, nesta hora dos últimos agoiros.

A luz xa será branca para sempre, os visitantes nunca chegarán, non voltarán as aves: vivirás con sosego.

Tal dicía, aquela voz terrestre.

Mentindo, pois, de pronto, as ondas, os teus seos aínda frescos, das augas encrespadas, emerxían entre un ardor de xerfa, a as túas coxas líquidas abrían os odores das grutas, e as miñas maos buscaban a fonte do teu sangue, e todo o meu desexo era verter en ti tódolos brazos de cada vez, nadarte corpo adentro, supura na ferida, conseguir o ritmo, o desvarío, a forma dos meus labios no clamor dos teus ollos atentos. Cómo me movo en ti.

(XABIER R. BAIXERAS, Nadador)

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

15)

16)

En todo o tempo es ti en todo o lugar e son eu a me ensoñar en soño

Ámame anarquista freneticamente mentres desato e ceibo o pano que che enreda a cabeleira e libero o teu peito xa sen freo xa sen senso sempre cara a fronteira roxa e negra e violeta ámame cara a esquerda cara a cara cara a noite cara a ti sempre cara a ti mesma. Ámame anarquista mesmo contra ti mesma.

e son o corpo se carícia tua.

Do teu sentir vou á busca da tua serena beleza e son a nuve a ser polas tuas mans.

Dás-me a tua boca e dás-me a sede e son a luz do dia se nasce dos teus ollos sen querer amando do teu amar o amor e son o amor se te amo súbito no sangue.

Dás-me a túa boca de ti perdida e todo en ti sabe a ti a cóncava revelación e son a alondra.

Dás-me para o sosego a tua boca.

Que é e no meu corpo perdida eternamente.

(CESÁREO SÁNCHEZ, Evadne)

(CLAUDIO RODRÍGUEZ FER, Tigres de tenrura)

17) Yolanda Castaño Se falase de ti non pronunciaría as sílabas supremas pero bicas ben e gústame estar contigo.

O meu verde co teu azul.

Delirio de ramas.

O meu verde co teu azul.

Abstéñome de pronunciar esas sílabas sublimes pero gústame cómo abrazas e o teu pelo fai xogo co meu vestido.

Os teus dedos patinan nas miñas medias.

O meu verde co teu azul.

(YOLANDA CASTAÑO Delicia)

Vinte poemas de amor. Antoloxía de poesía galega - Celia Díaz Núñez

18)

19)

Non somos xa aquela fogueira poderosa que ardía en nós con labaradas xigantescas nos días da nosa xuventude cando tíñamos por noso o canto dos paxaros, a voz amiga de ríos e regueiros e a compaña das vagamundas nubes viaxeiras.

Quedan moi lonxe e moi perto Outeiro de Rei e a Pastoriza, a nosa Terra Chá, as paisaxes luguesas, tan amadas, agora melancolía señardosa, música nostálxica que se queima docemente naquel lume novo e xeneroso que nós fomos, de chama nidia e fermosísima como a mapoula, o caravel e a rosa.

Ao longo de moitos anos, no medio da tristura máis vulgar, mantemos vizosa e recendente a purísima flor do noso amor que agora é unha brasa que non se consome e non se consumirá endexamais.

Envelleceremos xuntos e, cando chegue a hora de partir, o noso amor non morrerá: hase transformar na brisa lixeira que en maio canta emocionada na escura folla das abelairas ou no sol ourilocente do Outono que bica ás carballeiras docemente.

Dime, amor, que ti es este que eu quero que sexas, que o pobo e a liberdade latexan nas tuas verbas, que non todo son cartos, hipocresia, mentira, suxa comenéncia.

Quérote asi, pobre e doce, quérote árbore apaleada, loitando con ternura, voz de pobo, voz de pobo e canto, pucharquiña morna.

Quizais nen siquera te quero. Mais non te esquezo. Ao fin ¿qué é o amor? un home, unha muller, un aloumiño tenro, un mencer relembrado por oito relembranzas.

Non sei nada de ti, a historia dos teus ollos. ¿Qué bocas terán xa percorrido os teus beizos?

Quizais as tuas mans xa estexan cheas, quizais ti nen te lembres xa de min.

Un verme misterioso percorre as miñas veas.

Ai, o pranto, as lembranzas, a melancolia de terte e de non terte.

Mentres vou, pobre camiñante, pola vida, lémbrome dos teus ollos e sigo, viaxeira, adiante.

(MANUEL MARÍA, Poemas da labarada estremecida)

(PILAR PALLARES Entre lusco e fusco) 20) Hai veces en que sendo feliz, estando triste, agardo que volvas, que regreses a estas mans e a esta voz, que regreses a este corpo, con tantas indecisións e madrugadas.

(RAFA VILLAR, O devalo do mar)