Federatie Oosterse Gevechtskunsten - Leraar Martial Arts 3 2015/2016
een spook uit het verleden. Na wat initieel gehobbel in een fitnesscenter ging ik in 2001 maar eens kijken bij een karateclub. Zo kwam ik terecht bij Shinbuken onder leiding van Evert Baumgarten. Het bleek zowaar nog een Kyokushinkai school ook, alleen deden ze het zonder full-contact vechten. Na een keertje kijken en een gesprek met de leraar besloot ik om daar te gaan trainen. Ondanks dat alles anders was had ik overall wel een soort gevoel van herkenning en voelde iets van lineage. Baumgarten was een man die op brute wijze zijn zin doordrukte en iedereen zeer strak zijn best liet doen. Begonnen in de jaren zestig en leerling geweest van de eerste generatie karateleraren in Nederland. Bovendien ook een man met indo-roots, geboren in Bandung op het eiland Java, net als mijn vader. Dus zodoende pakte ik hier de vechtsport weer op. Ik leerde kata’s lopen en kon weer beginnen met verder terug in mijn krachten te gaan komen. Een lang traject overigens! Het karate wat bij Shinbuken wordt gedaan had wat spirit en kumite betreft verder weinig met het oorspronkelijke kyokushin te maken. Het was een echte KBN karatedojo, onder de vlag van het Kyokushinkai Stijlplatform, dat toen nog onder leiding van Raymond Snel fungeerde. Een groep van oude karateka’s die al vroegtijdig waren losgeraakt van de oorspronkelijke Kyokushinkai beweging en min of meer opereerden zonder directe verbondenheid aan oprichter Masutatsu Oyama . In den beginne nog wel aangevoerd door Jan Kallenbach sensei, een echte budoleraar. Om het verhaal kort te houden: hier ben ik erop volgende jaren blijven trainen. Ik had een klik met de oude Baumgarten. Bij zijn karate voelde ik mij thuis, hoewel ik moet zeggen dat ik anderzijds evengoed bleef terug groeien naar de full-contact methode. In 2005 haalde ik mijn eerste dangraad, in 2008 mijn tweede en in 2012 mijn derde. Gaandeweg deze jaren heb ik erg veel geleerd en heb ik mij kunnen verdiepen in karate als Karate-Do. Het was ook een beetje als opnieuw leren lopen. In de laatste jaren van mijn Amsterdamse periode kon ik mijn uitwaaierende geest en lichaam nauwelijks bij elkaar houden en was ik het vanzelfsprekende contact met mijn innerlijke zelf kwijtgeraakt.
1983-2016 Kickboksen Het Kickboxing en alles wat daar een beetje op lijkt heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Om even terug te kijken naar mijn jeugd in Tilburg. We hadden toen een bekende judoka, een donkere jongen die Ulrich Dap heette. Op een dag gonsden de geruchten in mijn puberleventje dat deze Uri was gaan kickboksen. Want dat kon je tegenwoordig ook doen bij Sportschool Ooms. Zo van heb je het al gehoord. Ik kan me nog goed herinneren dat dit gegeven een hele speciale indruk bij me achter liet. Heel erg ‘wow’ zonder direct de behoefte voelen om het zelf te gaan doen. Later in Gouda had ik precies hetzelfde gevoel bij de Sportschool van Walter de Mooij waar ook kickboksen gegeven werd. Mijn kyokushin karateheld uit die tijd Peter Smit, was natuurlijk ook een geduchte kickbokser. In die tijd in Gouda toen ik karate deed bij Mu-Chin had ik inmiddels ook wel een beetje meer verdiept in de geschiedenis en oorsprong van zowel het kickboksen als het Kyokushinkai karate. Hierdoor was ik me verder bewust geworden van de nauwe relatie tussen het kyokushin en Japanese kickboxing. De rechterhand van Mas Oyama en roemrucht full-contact karateka was immers Kenji Kurosaki, de grondlegger van het moderne kickboksen. En ook in Nederland hadden de meeste grondleggers van het kickboksen hun roots in het kyokushinkarate van het eerste uur. Vandaar ook mijn genegen gevoelens naar het kickboksen toe. Wat Meppel betreft. Ik leerde ook nog Mustapha El Barbari kennen. Die gaf in eerste instantie kickbokslessen aan (moeilijke) jongeren. Ik kon het kickboksen blijkbaar niet helemaal loslaten. Het
Beoordelings- en ontwikkelingsportfolio Cary Cornfield • Isshin Dojo NL
9