NİZAMETTİN ÇAKIR
10.03.1952, Mudanya doğumluyum. 68 yılında daha
yılında tekrar Tophane’ye döndüm. Tabi o düşündüğümü
iyi bir eğitim almamız için babam Bursa’ya yerleşti. İlk
de gerçekleştirdim, 1987 yılında Erkek Lisesi’ni Türkiye
köy ilkokulunu bitirdim daha sonra Arifiye Öğretmen
şampiyonu
Okulu’nda okudum. O zaman benim okuduğum okulda
hayatımda sadece voleybol var. 1999 Eylül’ünde emekli
ilköğretim ve lise bir aradaydı. 6 yıl orada okudum. 69
oldum. Tophane’ye geldiğim zaman çok yeni bir
yılında mezun oldum. Yapabileceğim tek bir branş vardı.
öğretmendim. Eski bir sporcu olmak başka, insan belirli
Çünkü eski bir sporcuyum, bu yüzden İstanbul Eğitim
bir süre içerisinde donanımlı bir hale geliyor. İçimde hep
Enstitüsü Beden Eğitimi Bölümü’nde okudum. 72-73
voleybol ile ilgili iyi bir başlangıç yapmak vardı. Bunu
yılında oradan mezun oldum. Aynı yıl Iğdır Lisesi’nde
kendi kendime Tophane’de becerdim. Bir yerden
öğretmenliğe başladım. Kars-Iğdır o zaman ilçeydi;
başladık. Zannedersem 61-62 doğumlularla çalışmaya
şimdi il oldu. 75 yılının Kasım’ında Bursa’ya tayinim çıktı.
başladık ama içlerinde 59 doğumlular da vardı. O
Tophane’de göreve başladım. Kısa bir süre görev
çocuklarla bir mesai harcadık ve bir şeyler oldu. Daha
üstlenmiştim, 83 yılında Tophane’yi Türkiye ikincisi
sonra daha küçük yaş gruplarıyla çalışmaya, ortaokul
yapmıştık, bu yetmedi, daha iyi organize olabilmek
dönemindeki çocukları takip etmeye başladık ve bu
açısından Erkek Lisesi’ne gittim. 3 yıl orada çalıştım. 88
çocukları Tophane’ye aktararak bir birliktelik yaptık.
184
yaptık.
Branşımız
voleyboldu.
Benim
ayakkabı boyaları ile Tophane ile ilgili sloganlar yazmışlar. Hiç unutmuyorum bunu; o bezleri düne kadar Tophane’de saklıyordum. Selim Sırrı Spor Salonu’nun ¾’ü Tophane mezunları ile doluydu. Oradaki keyif, spor mesajını çok iyi yaşadım. Sıkıntıdan dişlerimin bir kısmını kaybettim orada. Organizasyon, müsabaka birimleri ile ilişkiler, hakemler ile ilişkilerin çok önemli olduğunu öğrendim. 1 sayı farkla daha önceden yendiğimiz takım Türkiye şampiyonu oldu. Çok üzüldük. Daha sonra destek alarak, tecrübe kazanarak, tabi müsabakaları Bursa’ya taşımamızın da etkisi oldu, 82 yılında bütün takımları yenerek Erkek Lisesi Türkiye Şampiyonu oldu. Daha sonra Bursa’da voleybol bir ivme kazandı. Sönmez Filament, OYAK Reno, Mako liglerde oynadı. Çok üst düzeyde voleybol takımlarımız oldu. Birden bire bu takımlar ya doyum ya da maddi şeylerden, o günkü şartlardan dolayı voleyboldan tek tek çekildiler. Sponsor olmadan, kulüp olmadan bir takım şeyleri götürmek çok zor. Tophane’nin voleybola böyle büyük bir katkısı oldu başlangıçta. O çocuklarla hala görüşüyoruz, arada toplanıyoruz. Bunları organize eden de Ali Bağde’dir. O da hakemlik de güzel bir yere geldi. Türkiye liglerinde Şenol Yurtsever, Uğur Hancı oynadı. Onlardan sonra Yahya Tanta oynadı, Bülent Erden oynadı. Daha sonra Sabit Atay’ın oynadığını görüyoruz. Sonradan sayı çok çoğaldı. Umut Çakır var. Daha sonra uzun süre milli takımlarda oynadılar. Şu anda Tofaş’ta beraberiz, baba oğul hallediyoruz işlerimizi. Bu arada Filament’i, 96’da Bursaspor’u lige çıkardım. Filament 83’de lige çıktı; 93’te bıraktı. Sonra 96’da Bursaspor lige çıktı; onlar da uzun
Mesela Çınar Lisesi’nde ilköğretim, ortaokul çalışması yapıyorduk, o çocukları Tophane’ye aktarıyorduk. Bu sonucunu verdi tabi. Yavaş yavaş Bursa şampiyonluğuna oynamaya başladık. Bu şampiyonluklar yetmedi, biz bunları kulüplere de aktarmaya başladık. Aynı zamanda kulüplerle de (kulüp de Tofaş’tı o zaman) başarı elde ettik. Sonra 82-83 öğretim yılında Bursa birincisi olarak voleybol şampiyonalarına katıldık. İlk grup Tekirdağ’daydı. Hatta hava şartlarını dinlediğimizde ürkmüştük, 2 gün önce gitmiştik takım olarak. İstanbul takımları bile müsabakalara ancak 2 saat önce gelebildi. Çok iyi takımlar vardı, biz oradan birinci olarak çıktık, yarı finallere katılmak üzere hazırlıklara başladık. İzmit grubu yarı finalde çok daha zordu çünkü bizimle birlikte 12 yıl şampiyon olmuş bir takım vardı, St. Joseph Lisesi. Biz bu takımla eşleşmiştik. Hiç unutmuyorum maç öncesinde kaldığımız otelde takım oyuncularını kontrole gittiğimde oyuncularımın heyecandan uyuyamadığını görmüştüm. O maçı çok güzel oynadık, hayatımın dönüm noktalarından biriydi. Onları 3-1 yenerek finale kaldık. 82 yılında Ankara’da oynuyoruz. Eşim de bana destek veriyor, çok yeniyim. Baş muavinimiz Hasan Bey (daha sonradan kaybettik) tribünde duramıyordu. Kalbi çok sıkıştırıyormuş; böyle çok zor maçlar oynuyorduk. Tophane içinde çok değişikti. Çünkü meslek okulu olmasına rağmen voleybolda en üstte temsil ediliyordu. Orada şöyle güzellikler yaşadık; bizim okuldan mezun olan, o dönem Orta Doğu’da, Ankara Üniversitesi’nde okuyan seçkin çocuklar, kendi aralarında birleşmişler; organizasyon yapmışlar; üstlerine örttükleri çarşaflara
185