İKİ GELİNİN HATIRALARI
306
tnişim H ekim lere biraz ağaçlar altında gezinmelerim, benim kendilerini çağırtacağım ı söylem iştim , lo u ise ‘Gaston’a : — Sen bizi biraz yalnız bırak, dedi, beş yıldır bir ebirini görm eyen iki kadının anlatacak çok şeyleri bu lu n u r; Renee bana kim bilir neler söyleyecektir. Gaston çıktıktan
sonra
Louise
boynuma atıldı,
a rtık göz yaşlarını da tutam ıyordu. — N e var? dedim. H er halde ben sana Paris’ ;n «en büyük hekim iyle en büyük cerrahım
getirdim ;
JBianchon da geldi; hepsi dört kişi. — Beni kurtarabilirlerse, artık iş işten geçm ediy■se gelsinler! d ed i Beni Ölüme sürükleyen duygu, şim di d e yaşamak dileğini veriyor. — N e oldu? N e yaptın? dedim. — B irkaç gün içinde kendimi son dereceden ve/rem ettim . — N asıl yaptın? — Gece iyice terliyor, sonra da havuzun başına, Ikırağı altına gidiyordum . Gaston beni sadece nezle ol d u sanıyor;am a ölü yoru m — Sen onu hele Paris’e gönder; ben de gidip he kim leri getireyim , dedim Sonra bir deli gibi, onları bıraktığım yere koştum H ekim ler gelip baktılar, aralarında konuştular; c »bilgin adam ların h iç birinin ağzından um ut-verir bir söz çıkm adı; hepsi de Louise’in ancak yaprak dökümü me kadar yaşayabileceğini söylüyorlar.
Zaten
göğsü
^zayıfmış, verem e istidadı varm ış; gerçi daha uzun gnüddet yaşayabilirm iş ama birkaç gün içinde hasta lığ ı, önüne geçilm ez b ir hale koymuş.