-
StrongSis terRun Verslag Zaterdagochtend om 09:12. App van Kerensa aan de ‘sterke zussen’ app groep: “Nou. Inschrijving had ik uitgeprint: niet meer te vinden. Email met de inschrijving ook niet”. Waarschijnlijk is de achterkant van het ticket gebruikt om op te kleuren door mijn kinderen. Maar waar die mail nou is? Ik besteed 5 minuten met hierover na denken maar besluit dan dat ik daar geen tijd voor heb. Eerlijk? Zo erg vind ik het nou ook weer niet. De voordelen van niet gaan zijn namelijk plenty: kinderen lopen te jengelen dus ik hoef mijn echtgenoot niet alleen met ze achter te laten, rustig het BBQ feestje dat voor vanavond gepland staat organiseren EN (belangrijk!) al die hoge hindernissen hoef ik dan niet over! Ik heb namelijk hoogtevrees. Niet een klein beetje. Maar heel erg. Op genieten van uitzicht zul je mij niet betrappen. De verkeersdrempels in het dorp trek ik nog net. Dit komt mij dus belachelijk goed uit. Zes minuten later staat mijn besluit vast: ik ga niet. Ondertussen stromen de tips van mijn (nu ex-) mede sterke zusters binnen “tot 10 tellen”, “je hebt je rond 23 juni ingeschreven, helpt dat met zoeken?”. Maar ik zoek al niet meer, hiephoi, geen grensverleggende toeren vandaag! Ik hoef geen sterke zus te zijn maar een slapjanus die BBQ-es fixed en met de kinderen speelt. Zaterdagochtend om 11:31: App van Kerensa “Omg! Ik heb hem gevonden. Maar nu red ik het niet meer voor 12 uur.”. Bizar. Alle mails van de organisatie kwamen binnen op mijn privé mail adres terwijl het ticket naar mijn werk adres was gestuurd. Ik begrijp er niets van. Maar ja, nou heb ik hem dus toch. Balen. Ondertussen worden door Daphne alle zeilen bijgezet om mij toch mee te krijgen. Nu ‘moet’ ik wel. “Ik rijd wel, dan kan jij onderweg lunchen” en “10 minuten later is ook goed”. OK, daar gaan we dan. Al lunchend in de auto vertrekken we naar Hellendoorn. Met Daphne, Ellen Willink en Ilse, een vriendin van Daphne.
38
PRESENTATIEGIDS 2017-2018
Als klein meisje vond ik roze ‘stom’. En glitters ook. Prinsessenjurken … brrrr. We treffen in het Strongsistervillage een heleboel roze en glittergeweld aan. Mensen met outfits als bloemen, beren, prinsessenjurken (daar gaan ze toch zeker niet in hardlopen? Wel dus ….). We treffen een groepje dames met t-shirts met daarop de tekst: “run as if there is a hot guy in front of you and a scary guy behind you”. Dat dit een girls-only run is is die dames blijkbaar ontgaan. In het startvak worden we verleidt tot een warming up. Ik word wel een beetje zenuwachtig. Hoe hoog zal het allemaal zijn? En wat als ik dan niet meer naar beneden durf? We spreken af: samen uit samen thuis. Onder het genot van een oorverdovend carbid schot mogen we van start en het lukt ons bij elkaar te blijven bij de eerste hindernis. Bij deze eigenlijk niet echte hindernis rennen we in steeds kleiner wordende rondjes naar het centrum van een cirkel die daarna weer steeds groter wordt. Niet zo spannend, maar het ziet er wel grappig uit. Daarna rennen we een stuk over heuveltjes door het bos en ik word spontaan een heel stuk vrolijker. Maar wat is dat nou? De eerste wandelaars komen we al tegen. We zijn nog geen 600 meter onderweg! We proberen in te halen op het mooie singletrack en al gauw komen we hindernis nummer twee tegen: iets met autobanden en schuinstaande planken. Wat precies de bedoeling is weet ik niet dus besluit ik maar door de autobanden te rennen (wat dus achteraf niet de bedoeling was, ik zou hier al gediskwalificeerd geweest zijn). We kruipen onder en over strobalen, balanceren over smalle evenwichtsbalken, en door naar de eerste modder. Of ten minste, ik werd er extreem modderig van omdat ik uitglijd en plat op mijn gezicht beland in een flinke berg glibbermodder. De anderen zijn nog brandschoon. Ik moet heel hard lachen. Geen fotograaf te zien, phew. Samengevat komen we 22 hindernissen tegen over een afstand van 7 km: we rennen door een sloot waar Ilse bijna haar evenwicht verliest maar nog net niet helemaal (wat de fotograaf die opgesteld stond
BSC Unisson