Migratie. Waarom de asielopvang al langer uit zijn voegen barst

from BRUZZ - editie 1839 (5-04-2023)

Nieuws en cultuur uit Brussel in je mailbox?

werd daarna een opvangcentrum voor asielzoekers. Tot ongenoegen van Moureaux, die naar de rechter stapte en (ook in beroep) gelijk kreeg, waardoor het er even op leek dat vierhonderd mensen midden in een opvangcrisis op straat zouden belanden. Uiteindelijk gaf Moureaux toe en mochten de bewoners van het centrum dan toch blijven.

Manneken Pis

Een van de huidige bewoners van het centrum is Kofﬁ (41) uit Togo. Via de trappenhal neemt een Fedasil-medewerker ons mee naar zijn kamer op de vierde verdieping, al wil hij het interview liever in het oude keukentje op de gang laten plaatsvinden. “We slapen met drie op de kamer, dat is … moeilijk”.

Over de reden waarom hij gevlucht is, wil Kofﬁ niet veel kwijt. Hij vertelt dat hij beroepsmilitair is, vijftien jaar legerdienst achter de rug heeft en zijn vrouw en drie kinderen moest achterlaten in Togo. Dat er een wereldwijde vluchtelingenproblematiek is, wist hij wel. “Maar van een opvangcrisis had ik nog nooit gehoord.”

Voor ons op tafel ligt een tekening in aquarel. “Een schets van een muurtekening die ik hier mag maken,” zegt hij. Of hij kan zeggen wat erop staat? “Daarvoor moet ik eerst wat context geven.” Kofﬁ vertelt dat hij in juli vorig jaar in Brussel arriveerde, aan de poorten van het Klein Kasteeltje. De eerste twee dagen werd hij weggestuurd en moest hij op straat slapen. “Op dag drie mocht ik uiteindelijk asiel aanvragen. Ik was opgelucht omdat ik had gelezen dat je daarna een slaapplek krijgt toegewezen, maar ik werd weggestuurd. Ik heb ongeveer twee maanden op straat geleefd.” In die periode liep Kofﬁ regelmatig langs Manneken Pis. “Ik zocht er wat dingen over op en toen ik las dat hij een soort van symbool van België is, kwam ik op het idee om deze tekening te maken.”

Een gespierd Manneken Pis dat bijna trots staat te urineren op de mensen in de rij. Op de achtergrond de Pachecolaan en het

« C’EST UNE IMPASSE SANS FIN »

FR Après un an et demi de crise de l’accueil, difficile de suivre le nombre de squats, et les tentes font partie intégrante du paysage bruxellois. « Je ne sais pas à quoi je m’attendais, mais dormir dans la rue m’a choqué. Je me sentais comme un sous-homme, comme si ma vie ne valait rien », déclare Koffi, réfugié du Togo. « La question est de trouver comment mettre en place une politique qui gère les pics et les creux, car le phénomène migratoire évolue par vagues », explique le chercheur Pascal Debruyne. « La politique actuelle est une impasse. Ce gouvernement a surtout mené une non-politique. »

Klein Kasteeltje. “Ik weet niet wat ik verwacht had, maar het feit dat ik op straat heb moeten slapen, heeft mij gechoqueerd. Ik voelde mij een sous-homme, alsof mijn leven niks waard was.”

“Dit beleid voelt soms als een eindeloze, doodlopende straat,” sluit Debruyne af. “Eigenlijk heeft deze regering op het asielen migratiepact na, grotendeels een non-beleid gevoerd. Men heeft elkaar voor blok gezet, rechten afgebouwd en mensen letterlijk op straat gegooid, met alle gevolgen van dien. Het beleid is daarvoor verantwoordelijk, niemand anders.”

“IT’S A DEAD-END STREET”

EN After a year and a half of shelter crisis for refugees, it is difficult to follow the number of squats. Tents became an integral part of the Brussels landscape.

“I don’t know what I expected, but sleeping on the streets shocked me. I felt like a subhuman, like my life was worthless,” says Koffi, a refugee from Togo.

“The question is how to work out a policy that can handle peaks and troughs, because the migratory phenomenon evolves in waves,” explains researcher Pascal Debruyne.

“The current policy is a dead-end street. This government has largely conducted a nonpolicy.”

MERLO do 20.4 SPACEBABYMADCHA

BONNEFOOI di 25.4 Isaac Roux + Amina