DiverSiteit
l l l
EEN KLEURRIJKE REGENBOOG VAN BRUSSELSE OUDEREN D
e aandacht voor gender- en oriëntatiegelijkheid in de wereld, en dus ook in Brussel, is laatste jaren sterk gegroeid. Dit is te merken aan de veelheid aan acties en in de beeldvorming die positief evolueert in de media. De focus wordt echter in hoofdzaak gelegd op jongeren en jongvolwassenen. Ouderen die deel uitmaken van de LGBTQI+ gemeenschap komen zelden in beeld en ervaren dat deze realiteit veeleer in de taboesfeer blijft hangen. Daar proberen de RainbowAmbassadors verandering in te brengen. Wij ontmoetten Hilde en Chille, twee geëngageerde vrijwilligers die ons heel wat te vertellen hebben.
oriëntaties en identiteiten een plaats te geven. Eenmaal op pensioen wou ik mij gaan inzetten voor ouderen. Zo ont-
Hilde en Chille, wie zijn jullie? Hilde: Ik hou van vrouwen en van boeken. Eind jaren ’90 kwam ik in Brussel aan, op zoek naar een plek waar ik graag heen wou gaan en startte als vrijwilliger bij de lesbische boekenwinkel Artemys. Vandaar is alles begonnen met mijn engagement in het verenigingsleven in Brussel. Het begon met het oprichten van een lesbische groep Fuchsia, die zich vooral richt op culturele activiteiten. Nadien, in 2021, stond ik mee aan de wieg van de opstart van het RainbowHouse (de thuisbasis voor LGBTQI+ verenigingen in centrum Brussel, n.v.d.r.). In het begin werkten we daar vooral met homo’s, lesbiennes en cisgenders. Nu is het echt LGBTQI+, met veel diversere profielen in alle opzichten. LGBTQI+ betekent lesbisch, gay, biseksueel, trans, queer, interseks, en met een plus om alle mogelijke
28
l
l l
BOp magazine
mei - juni 2022
stonden de RainbowAmbassadors, een vereniging die zich inzet voor LGBTQI+ ouderen, om hen een stem en vertegenwoordiging te bieden. Tot dan toe werden zij eerder vergeten in de LGBTQI+ beweging. En mijn leuze is altijd geweest: als je vindt dat er iets ontbreekt, doe er dan zelf iets aan! Chille: Ik heb heel lang tegen mijn geaardheid gevochten. Na twee huwelijken, op mijn 32ste, heb ik mezelf eindelijk aanvaard en ben ik gaan samenleven met een man. Dat was een bevrijding! Heel vlug was ik actief in wat toen nog de homobeweging heette. We waren in de jaren ’80 en het was niet echt makkelijk om homo te zijn. Je had de hele AIDS-epidemie en de homo-stigmatisering die hiermee gepaard ging. In 1990 kwam de beweging terug naar buiten met een Roze Zaterdag ofte Gay Pride in Antwerpen. Ikzelf heb eerst in Tels Quels gemiliteerd en heb van daaruit de Belgian Lesbian and Gay Pride georganiseerd in 1996. Ik heb jaren in deze vereniging geïnvesteerd. Ondertussen werd ik actief in het Regenbooghuis en evolueerde de homobeweging
