BDW REGIO
BDW 1335 PAGINA 10 - DONDERDAG 28 JUNI 2012
Deze week bij The Well > Jonge expats scharen zich in groep rond god
Babbelen en bidden rond de salontafel heb. Heer, jij bent zo goed, zo dankbaar, hoe kan ik nu niet geloven dat jij mijn Vader bent? Dagelijks draag jij zorg voor mij.” Annalea en Paula, een Mexicaanse studente Psychologie, leggen elk een hand op haar schouder. Paula: “Dank u, God, voor wie zij is.” Terwijl de anderen spreken, prevelt Maryna zachtjes voor zich uit.
In de wijken
Vlnr.: Emma, Rachel, Jonathan, Priscella en Paula. “Ik ben blij met de broeders en zusters die ik hier heb,” zegt Priscella.
BRUSSEL – De geloofsgemeenschap The Well brengt jongeren van vele horizonten samen. Dagelijks zijn er activiteiten waarin er samen gebeden en geleefd wordt. Ze beschouwen zichzelf niet als een religie met een grote R, “want daar wordt alles in regeltjes gegoten en van boven af beslist.” BDW woonde donderdag een avondlijke ‘open bidsessie’ bij aan het Jubelpark.
D
e avond valt vroeg. Een aangekondigde storm doet het Jubelpark leeglopen. In de salon van Gemma, leidster van deze bidgroep, kletsen een achttal twintigers rond een tafel vol thee en koekjes. De voertaal is Engels. Ze vertellen wat ze die dag hebben meegemaakt, waar ze zoal mee bezig zijn, stellen elkaar vragen. Het lijkt op een familie die na een lange werkdag samenkomt en waarvan de leden elkaar op het eerste gezicht goed aanvoelen. Gemma bevestigt dat. “Als ik naar een bidsessie ga, hoef ik geen masker op te zetten. Ik kan gewoon mezelf zijn. We bidden, zingen en delen dingen over onze levens. We willen een familie zijn, verenigd door God.” Annalea, een Canadese au pair, treedt haar bij: “Iedereen kan hier bidden zoals hij of zij dat wil. Er zijn
geen regels; deze expressiemomenten zijn vrij en open voor iedereen, ook voor niet-gelovigen. Het is niet de bedoeling ons geloof op te dringen.” Danny, Gemma’s vriend, stippelde deze week een fietstocht uit: naar Leuven en terug, voor een fundraising-project. “Ja, ik ben een grote fan van wielrennen. Ik volg het nu al achttien jaar.” Roelandts, Van Petegem, wijlen Vandenbroucke, hij kent ze allemaal. “Tijdens de E3 Prijs heb ik Gemma ten huwelijk gevraagd op de Muur van Geraardsbergen, dat was fantastisch.” Gemma’s huisgenote Emma bakt nog vlug wat scampi, maar wil voor het bidden nog graag iets delen met de groep. Haar stage bij een lobbygroep loopt bijna af. “In die werkomgeving was het soms heel moeilijk om mezelf te blijven. Ik zag
anderen vaak complimentjes krijgen, en begon aan mezelf te twijfelen. Maar deze week kreeg ik een afscheidskaartje, en niet zomaar één. Het was heel persoonlijk en deed me
© MARC GYSENS
van alles. Dank u voor de vreugde die u ons schenkt. Gids ons, leid ons. We zijn niet zonder hoop, u bent onze hoop.” Acht paar ogen zijn gesloten, ieder zoekt een comfortabele houding. Gemma houdt de hand van Annalea vast. Priscella zit in kleermakerszit op de grond en neemt over. Ze bidt vrij associatief, concreter ook. “Onze Vader, beantwoord onze gebeden. Dank u voor het kaartje dat Emma kreeg. U bent
“Tijdens een bidsessie hoef ik geen masker op te zetten. Ik kan gewoon mezelf zijn” deugd. Mede dankzij jullie hier weet ik dat God zijn belofte heeft gehouden.” Volgende week keert Emma terug naar Engeland. Na een korte stilte luidt Maryna de bidsessie in. Een selectie uit haar lange gebed: “God, we leggen alles voor u neer, u bent het centrum
altijd daar.” Ze buigt het hoofd en kust haar blote knie. Iemand wijst erop dat “niemand ons een veilige reis heeft beloofd, enkel een veilige landing.” Priscella zegt dat de relatie met haar ouders niet altijd even goed was. “Ik ben blij met de broeders en zusters die ik hier
Het bidden loopt stilaan ten einde. “The Well is een interconfessionele geloofsgemeenschap,” zegt Gemma. Sommigen hebben een katholieke achtergrond, anderen een protestantse, Maryna een orthodoxe. Rachels verhaal is nogal apart: ze groeide op in Maleisië en beschouwde het christendom tot drie jaar geleden als een typisch westerse godsdienst, “tot ik aan de universiteit in contact kwam met een meisje. Ze straalde zoveel vreugde uit, haar hart was zo vol.” Rachel ging zich al vlug heel wat vragen stellen. Nu zit ze hier, naast haar verloofde Jonathan. “Ik las de Bijbel en voelde dat de teksten tot me spraken.” Priscella: “Via onze ouders maakten we oorspronkelijk deel uit van een georganiseerde kerk met grote K, gekenmerkt door een strakke hiërarchie en veel regels. Hier gaat het meer om verbondenheid.” Iedereen rond deze salontafel heeft de ‘klassieke’ geloofsstructuur waarmee hun ouders hen hebben opgevoed, (deels) losgelaten. Er kwam een herinterpretatie, met andere klemtonen in een context van migratie en verstedelijking. Brussel speelt daarin een grote rol. “Deze stad is enig in haar soort,” zegt Gemma. “The Well werd hier in 2005 gesticht door een Amerikaanse missionaris. Het is moeilijk om het aantal leden in te schatten, want mensen komen en gaan. Een keer per maand verzamelen we allemaal samen, op zondag is er de wekelijkse eredienst en de expressiegroep, maar eigenlijk staan er dagelijks activiteiten gepland: op woensdag gaan we telkens naar een ander café, er is de voedselbedeling bij het Noordstation, op maandag spelen we muziek, enzovoort. Zo zijn we heel actief op lokaal niveau, in de wijken.” Annalea zegt dat ze het leven als ‘vol’ ervaart op deze manier. De diepgang en verbondenheid geven betekenis aan haar leven. “Dat is wat anders dan een maatschappij die gewoon ‘leuk’ wil zijn.” Tuur De Moor