44
тарот, ќе ве пречекаат таму.“ Асистентот беше вџашен и не можеше да се соземе од сознанието дека толку лесно помина. Големата купола веќе се наѕираше помеѓу дрвјата и с` наоколу светеше како да е Божиќ. Стотици антени беа вперени кон небото, некои од нив во помали групи се движеа како мали послушни војничиња, и таа сцена му влеа мир во душата, после толку возбуда и неизвесност во еден ден. На скалите над него почна да се наѕира фигура на маж во униформа, му се доближи, го поздрави и го внесе внатре во центарот.
*** „Што си мисли тој, по науката,“ зборуваше Климент чекорејќи горе-долу по малата просторија во којашто го сместија асистентот. Внатре немаше многу место и Климент можеше да направи само два-три чекори и потоа се враќаше назад. Изгледаше како волк затворен во кафез, малку фалеше да почне да фрчи низ носот, да 'ржи, да завива и да почне да каса с` околу него. „Можеби ни е шеф, но неговите научни тапии се како на дете од второ одделение. Што знае тој повеќе за случајов од обичен чиновник?“ продолжи Климент. „Но, штом си веќе тука, ајде да те искористиме на најдобар начин, што велиш?“ се насмевна конечно професорот и на асистентот му