211
стана и се загледа во земјата. Таа почувствува дека нешто не е во ред и се стрча кон него. Го зграпчи за рачињата и го гушна, а неговите солзи ја намокрија по косата и лицето. „Што е мило?“ го праша загрижено, но тој молчеше и само липаше. „Што ти е?“ „Доаѓаат, мамо,“ рече детето низ солзи, „доаѓаат! Таа се сврте зад неа и земјата во која гледаше детето наеднаш се отвори и низ неа се провре огромна метална топка, како да е составена од многу парчиња метал заварени и споени со шрафови. Изгледаше како самата земја да е метална, но воедно жива, дишеше со нејзините механички бели дробови и растеше. Таа вресна и се разбуди. Беше ноќ. Се обиде да се ориентира во темницата, но не можеше да разбере каде се наоѓа. „Тато!“ викна тивко, а потоа слушна крици од надвор. Беше пред разденување, сонцето уште не беше излезено зад ридот, но небото беше веќе осветлено. Погледна низ штиците со кои им беа заковани прозорците. Се надеваа дека тие колку-толку ќе ги спасат од нападот на ѕверовите или кој и да е случаен минувач очаен за храна. Низ процепите во дрвото здогледа неколку фигури како се борат. Не се распознаваа добро, но таа ги препозна тешките и бавни движења на татко ~. Врескаше: „Бегајте, оставете ми ја бавчата!“ и фрлаше с` што му паѓаше под рака по ѕверовите