คนๆหนึ่งแบกความเจ็บไว้พร้อมกับเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ
ร่างกายที่กำลังเสียใจอาจทำให้เขาพยายามเดินให้เร็วขึ้น
เพื่อรีบหาที่พักก่อนที่ร่างกายอันแสนบอบช้ำจะแบกรับมันไม่ไหว
ความรู้สึกที่แย่ผสมกับจิตใจที่อ่อนแอทำให้อยากได้ที่พักพิง
จนวันหนึ่งมีคนเดินเข้ามา หยิบยื่นความสุขให้เขาอีกครั้ง
ทำให้ชีวิตเขากลับไปเป็นปกติเหมือนเดิม
มันเป็นความจริงที่ว่า ‘ความสุขมันแสนสั้น’
คนที่เคยทำให้เรามีความสุขอีกครั้ง ตอนนี้เขาจากไปแล้ว
ในวันที่เขาจากไป เราก็ต้องเก็บของแบกความเจ็บ
ออกเดินทางอีกครั้ง เดินทางไปเรื่อยๆ
เพื่อรอสักวันสักวันที่เราจะหยุด... เดินทาง
แล้วอยู่กับคนๆหนึ่งไปตลอด
โดยเขาจะไม่ปล่อยให้เราไปไหนอีกแล้ว