Τεύχος 2⁰ - Ιανουάριος 2021

Η Εμπειρία μιας Μεγάλης Αρχής

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

Ραντεβού στο Πλατύσκαλο

Σεμίνα Δημητρακοπούλου | Σελ. 1

Θεσσαλονίκη 2020 μ.Χ.

Χρήστος Μακρόπουλος | Σελ. 2

Συνέντευξη: Γιώργος Ασπουγαλής

Νικόλας Κατσαρός | Σελ. 3 – 4

Ημερολογώντας…

Ελένη Γαλανοπούλου

Σεμίνα Δημητρακοπούλου | Σελ. 5 – 6

Λογοτεχνικές Απόπειρες

Άγγελος Αναγνωστόπουλος

Γεωργία Ζωίδη

Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου

Στράτος Καλλίνος | Σελ. 7 – 8

Όσα μου αφηγήθηκε ο παππούς μου

Χρύσα Μουλά | Σελ. 9 – 10

Σινεμά

Βιβή Αμπατζίδου

Μαρία Γεωργιάδου

Στράτος Καλλίνος | Σελ. 11 – 12

Μαύρες Τρύπες | Ήξερες ό,τι…

Άγγελος Αναγνωστόπουλος

Βασιλεία Σκουρκέα | Σελ. 13

Dress TO IMPRESS

Αλίκη Μούτσιανου | Σελ. 14

Βιβλιοπαρουσιάσεις

Μαρία Γεωργιάδου

Ελένη Πολύμου

Θανάσης Μπιτζάνης

Αλίκη Μούτσιανου | Σελ. 15 – 16

Η σύνταξη του πρώτου τεύχους ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με αυτό που κάναμε, που ανυπομονούσαμε να έρθει η μέρα της συνάντησής μας, ώστε να περάσουμε όλοι μαζί καλά κι αυτές τις δύσκολες, κατά πολλούς, μέρες να δημιουργήσουμε. Όλα τα παιδιά της ομάδας μαζί καταφέραμε κάτι πολύ σπουδαίο. Συνδυάσαμε τη διασκέδαση και την πλάκα με τη δουλειά που έπρεπε να γίνει,γιαναβγειαυτότοαποτέλεσμα. Ο κορονοϊός δε μαςεμπόδισε νασυνεχίσουμε. Ίσαίσα, θα έλεγα πως επωφεληθήκαμε από την κατάσταση Ήμασταν όλη μέρα κλεισμένοι στο σπίτι. Είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και έτσι αφήσαμε τη δημιουργικότητάμαςνακάνειτηδουλειάγιαμας.

Στην αρχή, δεν περιμέναμε να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Μάλιστα, καθώς περνούσε ο χρόνος, η ένταση και η αγωνία για την τελική μορφή του περιοδικού κορυφώνονταν. Ιδιαίτερα όταν φτάσαμε στην τελική ευθεία, πριν τη δημοσίευσή του, είχαμε μεγάλο άγχος. Θα το διαβάσει ο κόσμος; Θα τους αρέσει; Όμως, για έναπράγμαήμασταν σίγουροι, πως ό,τικιαν γινόταν εμείς είχαμε περάσει καλά, το είχαμε διασκεδάσει και θα συνεχίζαμε

Πιστεύουμε, πως όσο περνάει ο καιρός θα δέσουμε

περισσότερο σαν ομάδα ή καλύτερα σαν παρέα και τα αποτελέσματαθαείναιμαγευτικά.

Τακαλύτερα,λοιπόν,έρχονται…

- Θανάσης Μπιτζάνης Β2

Οι Τοίχοι και … η Τύχη

Φέτος τα Χριστούγεννα, κλείνοντας σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο από την εμφάνισή του, ο κορονοϊός έφερε τα πάνω-κάτω και στις γιορτινές μας στιγμές. Ποιος θα το φανταζόταν πώς, πλέον, η φράση «είμαστε όλοι μαζί» θα προϋπέθετε να είμαστε, πραγματικά, απομακρυσμένοι μεταξύ μας και απομονωμένοι στους τέσσερεις τοίχους του σπιτιού μας.

Παρόλα αυτά ο κόσμος όχι τόσο φοβισμένος συγκριτικά με την αρχή της πανδημίας, αλλά εξαντλημένος από αυτό το κακό όνειρο, δε λυγίζει. Παρά

τον εγκλεισμό, δεν έχασε την ελπίδα του, βρήκε εναλλακτικούς τρόπους να

γιορτάσει και να έρθει σε επαφή με οικεία πρόσωπα.

Προφανώς αυτή η χρονιά μας στιγμάτισε όλους και η πανδημία, που μας

εγκλώβισε στους τέσσερις τοίχους, ανέστειλε με κάθε τρόπο την

κανονικότητα. Όλα αυτά, όσο η ζωή έξω συνεχίζει να εξελίσσεται, παρόλο

που από το σπίτι νιώθουμε σαν να έχει παγώσει. Η ζωή, όμως, δε σταματάει

έξω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Την έχουμε παραμελήσει

και δικαιολογημένα, αλλά δεν παύει να υπάρχει και να βρίσκεται σε κίνδυνο

καθημερινά. Αρνούμαστε να της δώσουμε την προσοχή μας αλλά αυτή μας χρειάζεται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο βόρειος ‘‘τοίχος’’ της γης, που αντιμετωπίζει

για ακόμη μία φορά προβλήματα. Το τελευταίο ανέγγιχτο κομμάτι της Αλάσκας κινδυνεύει και μαζί όλες οι ζωές που το κατοικούν. Οι εταιρείες, που έχουν γεμίσει με γεωτρύπανα σχεδόν ολόκληρη την Αλάσκα, απειλούν να καταβροχθίσουν μέχρι και το τελευταίο μέρος της γήινης σφαίρας που δεν έχει επηρεαστεί από τον άνθρωπο σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εμείς δε βλέπουμε τι γίνεται έξω από το σπίτι μας, τα ζωάκια όμως της Αλάσκας βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Η τύχη τους φαίνεται να είναι προδιαγεγραμμένη, εάν δεν γίνουν προσπάθειες να σταματήσει αυτή η ενέργεια. Τα ζώα και μαζί το περιβάλλον γύρω τους θα πεθάνουν και για άλλη μία φορά τα συμφέροντα του ανθρώπου θα λειτουργήσουν σε βάρος του πλανήτη.

Εάν μεταφερθούμε στον νότιο ‘‘τοίχο’’ της γης συμβαίνουν επίσης πολύ καίρια γεγονότα. Η Αυστραλία σχεδιάζει να φτιάξει ένα αεροδρόμιο στην Ανταρκτική. Θα είναι το μεγαλύτερο έργο υποδομών στην πιο εκτεταμένη ζώνη άγριας φύσης στον κόσμο, που μπορεί να αυξήσει το «αποτύπωμα»

του ανθρώπου στην περιοχή κατά 40%. Το φιλόδοξο σχέδιο προβλέπεται ότι

θα καταστρέψει αποικίες πιγκουίνων και ότι θα θέσει σε κίνδυνο σπάνια

πουλιά, ενώ εκτός των άλλων θα «ρίξει» στην άγρια φύση περισσότερους

από 115.000 τόνους τσιμέντου.

Είναι φανερό πως γύρω μας συμβαίνουν πράγματα τραγικά, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, επειδή είμαστε εντελώς απασχολημένοι με τα

καθημερινά μας προβλήματα. Είμαστε κλεισμένοι στους τοίχους του διαμερίσματος μας, ξεχνώντας ότι υπάρχουν κι οι άλλοι τοίχοι που δεν είναι ορατοί άλλα είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικοί. Η τύχη της άγριας φύσης κρέμεται από μία κλωστή!

- Αλίκη Μούτσιανου Γ2

- Μαρία Γεωργιάδου Γ’1

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Βιβή Αμπατζίδου, Άγγελος Αναγνωστόπουλος, Ελιάννα Αντώναρου, Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου, Ελένη Γαλανοπούλου, Μαρία Γεωργιάδου, Μαριλίτα Γιάννικη Βραχνού, Σεμίνα Δημητρακοπούλου, Κλειώ Ζιώγα, Στράτος Καλλίνος, Σταυρούλα Κεστελίδου, Βικτώρια Μουσούρη, Αλίκη Μούτσιανου, Θανάσης Μπιτζάνης ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ Στράτος Καλλίνος

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ Στράτος Καλλίνος ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΚΔΟΣΗΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ Μαρία Γεωργιάδου ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ Βιβή Αμπατζίδου, Μαρία Γεωργιάδου ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Συντακτική Ομάδα ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Συντακτική Ομάδα

SELF

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΙΤΖΑΝΗ

Η Μηλίτσα Μπιτζάνη είναι Συντονίστρια-Διευθύντρια στην Α’ Μ.Ε.Θ. του Γ.Ν.Θ. Παπανικολάου. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο της Παβία στη Ιταλία. Εργάζεται στο νοσοκομείο ‘’Παπανικολάου’’ τριάντα οκτώ χρόνια, εκ των οποίων τα δεκαεπτά ως διευθύντρια.

οια είναι η ατμόσφαιρα που επικρατεί στο νοσοκομείο αυτή την περίοδο;

Είναι διαφορετική απ’ ό,τι συνήθως. Καταρχάς, δεν υπάρχει ποικιλομορφία, επειδή

σχεδόν όλο το νοσοκομείο λειτουργεί στα πλαίσια του covid. Επίσης, ο κόσμος είναι ελάχιστος, καθώς δεν επιτρέπονται οι συνοδοί. Όλοι κυκλοφορούν με μάσκες. Στις

περισσότερες κλινικές, για να μπεις μέσα, πρέπει να φορέσεις μία ειδική στολή, οπότε δεν υπάρχουν άνθρωποι στους διαδρόμους να συζητούν ή να πίνουν καφέ. Ακόμη, η οικειότητα μεταξύ των εργαζομένων έχει χαθεί, δηλαδή, όταν συναντιούνται, δεν κουβεντιάζουν και δε χαιρετιούνται εγκάρδια, όπως έκαναν πριν τον covid.

Πώς διαχειρίζονται οι γιατροί την όλη κατάσταση;

Η κατάσταση επηρεάζει, κυρίως, τους γιατρούς που ασχολούνται με τον covid.

Έχουν κουραστεί πάρα πολύ, γιατί είναι μια ιστορία που κρατάει πολλούς μήνες. Επίσης, προσέχουν

ιδιαίτερα, ώστε να μην κολλήσουν οι ίδιοι και μεταφέρουν τον ιό στην οικογένειά τους. Έχει αλλάξει

ο τρόπος εργασίας, για παράδειγμα δεν μπορεί πλέον ο γιατρός να ακροασθεί τον ασθενή, οπότε χρειάζονται όλοι χρόνο για να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εργασίας, πράγμα που είναι δύσκολο. Λόγω όλων αυτών, εκτός από τη σωματική, υπάρχει και η ψυχολογική κόπωση.

Ποια είναι η ψυχολογία των ασθενών με covid;

Πιστεύω πως έχουν πολύ μεγάλη αγωνία για το την

εξέλιξη της νόσου. Καταρχάς, είναι στο νοσοκομείο και δε δέχονται επισκέψεις από τους συγγενείς τους, με αποτέλεσμα οι μεγάλης ηλικίας ασθενείς να μην μπορούν να επικοινωνήσουν εύκολα και να αισθάνονται μοναξιά, ενώ οι νεότεροι που διαθέτουν κινητό έχουν αυτή τη δυνατότητα. Λόγω αυτών, θεωρώ πως κάποιος για να ξεπεράσει τον covid πρέπει να έχει ισχυρό χαρακτήρα.

Πώς διαχειρίζεστε και αντιμετωπίζετε εσείς τα συναισθήματα που σας προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση;

Έχω τόση πολλή δουλειά και είμαι τόσο απασχολημένη, οπότε δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τα συναισθήματά

μου. Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όσο το δυνατό

πιο σωστά και να την οργανώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ποιο περιστατικό ασθενή με covid σας έχει μείνει

χαραγμένο στο μυαλό;

Πολλοί από τους ασθενείς, που είναι στο νοσοκομείο, έχουν άρρωστους και τους συγγενείς τους και μπορεί ο

ένας να νοσηλεύεται στο ένα νοσοκομείο και ο άλλος

στο άλλο. Εμείς έτυχε να έχουμε στην ίδια μονάδα μια

μητέρα με τον γιο της. Αυτό ήταν δύσκολο να το

διαχειριστούμε, γιατί φοβόμασταν να μην χαθεί ο ένας

και πώς θα το λέγαμε στον άλλο. Τελικά, πήγαν και οι δύο καλά και φύγανε, κάτι που ήταν πολύ ευχάριστο. Γενικά, όμως, είναι δύσκολα, γιατί εμείς επικοινωνούμε

με τους συγγενείς των αρρώστων, τους τηλεφωνούμε

κάθε μεσημέρι και αυτοί «κρέμονται» από το τηλέφωνο, για να ακούσουν για το αγαπημένο τους πρόσωπο και έτσι «δένεσαι» με τη φωνή ενός ανθρώπου που δεν έχεις δει ποτέ.

Πιστεύετε πως το lockdown έχει επιτυχία;

Η επιτυχία του lockdown εξαρτάται από τη συμμετοχή του κόσμου. Αλλιώς, αν ο κόσμος δεν συμμορφώνεται

με τα μέτρα, είναι μία καταστροφή. Οδηγεί σε πολλούς

θανάτους, επιβαρύνει το σύστημα υγείας, καταστρέφει

την οικονομία και γενικά μας κλείνει μες στο σπίτι και μας επηρεάζει ψυχολογικά. Απ’ την άλλη, αν ο κόσμος τηρεί τα μέτρα, το lockdown θα έχει επιτυχία και θα βγούμε γρήγορα απ’ αυτό.

Τι μήνυμα θα στέλνατε στα παιδιά; Τι θα τους λέγατε;

Θα τους έλεγα να προσέχουν πάρα πολύ, να τηρούν τα

μέτρα, γιατί αυτή είναι η νέα γενιά και πρέπει να αλλάξουν τη νοοτροπία. Επίσης, πρέπει να είναι υπεύθυνοι, γιατί έχει αποδειχθεί ότι η εξάπλωση του ιού, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, οφείλεται στους νέους, στην απερισκεψία και την ανεμελιά της ηλικίας.

Ημερλγώντας

Μαρτυρίες μιας παράξενης εποχής.

Αγαπημένη Νεφέλη, 7/01/21

Επανήλθα δριμύτερη μετά τις γιορτές! Αλλόκοτες γιορτές. Τόσο αλλόκοτες, που μου θύμισαν πίνακες του Πικάσο και όχι από την γαλάζια του περίοδο. Μάλλον περισσότερο σουρεαλιστικοί.

Για να είμαι ειλικρινής, μία βραδινή βόλτα στην στολισμένη Αριστοτέλους ήταν το μόνο που πραγματικά ήθελα. Φανταζόμουν γέλια και αγκαλιές, δυνατή μουσική, μυρωδιά καμένου κάστανου, λαοθάλασσα για τις τελευταίες αγορές… Αντ’ αυτού βόλτες από σαλόνι σε δωμάτιο και το αντίστροφο, αποστείρωση και προσοχή, μυρωδιά αντισηπτικού, γκρίνια και διαπραγματεύσεις για μία μικρούλα έξοδο και οι συναναστροφές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μακράν η πιο σουρεαλιστική εικόνα∙ άνθρωποι μαζεμένοι στα μπαλκόνια να ευχηθούν για

πως βρίσκεσαι στη μεγαλύτερη γιορτή Ίσως, ωστόσο, να χρειαζόταν ένας τόσο ξεσηκωτικός αποχαιρετισμός, για να διώξει κάθε στιγμή που έγραψε αρνητικά μέσα μας και να προαναγγείλει μία χρονιά γεμάτη προσδοκίες.

Και μετά τις γιορτές, συντονίσαμε τους δέκτες μας για να ακούσουμε την πολυπόθητη είδηση∙ το άνοιγμα των σχολείων. Πόθος που διαψεύσθηκε, καθώς βαδίζουμε από αναβολή σε αναβολή. Αν συνεχίσουμε κατ’ αυτό τον τρόπο, εκείνη η βόλτα στην Αριστοτέλους θα μου μείνει απωθημένο έως το Πάσχα. Και όσο μία βόλτα αποτελεί το βασικότερο πρόβλημά μου, συναισθάνομαι τα παιδιά της τρίτης λυκείου. Αναγκάζονται να υπομένουν μία εξαντλητική αναμονή κατά τη διάρκεια της χρονιάς που καλούνται να πάρουν τις πιο κρίσιμες αποφάσεις για τη ζωή τους.

Ανοίγω τον υπολογιστή. Σαν σειρήνα με καλεί να επιστρέψω στις παραμελημένες μου υποχρεώσεις. Δεν έχω διάθεση αλλά δεν μπορώ να δεθώ και στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα. Ανοίγω μία νέα καρτέλα. Κλικάρω πάνω στην εικόνα ενός βαμμένου άνδρα με κέρατα, γύρω του αστυνομικοί. Διαβάζω. Χαώδης η κατάσταση στην Αμερική. Εκατοντάδες οπαδοί του πρώην προέδρου εισβάλλουν στο Καπιτώλιο.

Μέσα σε όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η κατάργηση της δημοκρατίας ήταν το μόνο που μας έλειπε. Ειλικρινά εύχομαι να καταβληθούν σκληρότερες προσπάθειες για να μην χαθεί τελείως ο έλεγχος κι αποτρελαθούμε όλοι στο τέλος.

Μέχρι την επόμενη φορά, με λίγο λιγότερες προσδοκίες για πιθανές αλλαγές… - Σέμι

Αγαπητή Άννα, 28/12/20

Πρωί της Δευτέρας. Οι δρόμοι έρημοι. Ο παγωμένος αέρας με χτυπά στο πρόσωπο. Σηκώνω ακόμη πιο ψηλά το μάλλινο κασκόλ μου. Αγκαλιάζω σφιχτά την τσάντα μου. Προχωρώ. Καθαρίζω προσεκτικά τα χέρια μου με αντισηπτικό. Το δεύτερο μπουκαλάκι που τελειώνω σήμερα. Με μία βιαστική κίνηση το πετάω στον κάδο των αχρήστων. Παίρνω μία τελευταία αναπνοή και μπαίνω στην πολυκατοικία.

Τηλεφώνημα από την θεία Ευτέρπη. Θέλει να μάθει αν θα πάμε στο χωριό. Τα Χριστούγεννα μαζευόμασταν οικογενειακά στο σπίτι της γιαγιάς, με τον φροντισμένο κήπο, τις γλάστρες με τα κατακόκκινα αλεξανδρινά, τους σοφάδες με τα πλεκτά μαξιλαράκια. Απέναντι, το «Παντοπωλείον». Εκεί, προμηθευόσουν του κόσμου τα πράγματα. Η βιτρίνα φίσκα στα παλιομοδίτικα έπιπλα, στα φορέματα με τούλινους φραμπαλάδες μιας άλλης εποχής και στις σκονισμένες πορσελάνινες κούκλες, όλα γεμάτα με αναμνήσεις των περαστικών που κοντοστάθηκαν να θαυμάσουν την πανδαισία των χρωμάτων. Η ταπετσαρία με τις κόκκινες ρίγες, κλισέ, κακόγουστη και ελαφρώς αταίριαστη με το σύνολο. Πάντα κάναμε μία στάση, ίσα ίσα για να κοιτάξουμε τη βρώμικη ταμπέλα με τα καλλιγραφικά γράμματα. Φέτος, όμως, προβλέπονται διάβασμα, εικοσάλεπτες βόλτες και ύπνος.

Τέλος πάντων.

Μετά από χίλιες και μία ώρες το τηλεφώνημα τελειώνει.

Πατάω λοιπόν έξι ξανά. Γιατί οι επιλογές είναι δύο. Ή μένεις σπίτι -προδιαθέτει να έχεις γερά νεύρα… δεν λέω περισσότερα- ή πηγαίνεις για φυσική άσκηση. Στην ουσία η επιλογή είναι μία. Μπαίνω στο λεωφορείο. Περίεργο. Δεν είναι πολύ γεμάτο. Βγάζω το δερμάτινο πορτοφολάκι μου. Το λουράκι με τις κόκκινες χάντρες κουδουνίζει. Χτυπώ το εισιτήριο. Κάθομαι. Ναι, είχε άδειες θέσεις. Σταματώ να κοιτάω τα λασπωμένα μου παπούτσια. Στρέφω το βλέμμα μου προς το παράθυρο. Λιγοστοί οι άνθρωποι που περπατάνε πάνω-κάτω. Χωρίς σκοπό. Χωρίς νόημα. Φαντάζουν πολύ μικροί σε σχέση με τις γκριζαρισμένες από τα καυσαέρια πολυκατοικίες, που θαρρείς όλο και υψώνουν το ανάστημά τους. Κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις σαν να κάθονται στις δυο πιο απομακρυσμένες θέσεις στο σινεμά. Απόλυτο σκοτάδι, σβήνουν τα φώτα και η παράσταση ξεκινά.

Το έργο είναι δραματικό με, ελπίζω, όχι προδιαγεγραμμένο τέλος. Όλο και περισσότεροι καταφεύγουν σε νοσοκομεία λόγω του κορονοϊού. Φορώντας μάσκα, καταπνίγοντας δάκρυα. Πλημμυρίζει ο κόσμος με απεγνωσμένες φωνές για βοήθεια.

Σε αυτό το έργο θεατές είμαστε σχεδόν ένα χρόνο. Ένας χρόνος από τη ζωή μας, τα σχέδιά μας, το «πρόγραμμά» μας, τα όνειρά μας.

Πόσος εγκλεισμός, πόσος φόβος, πόσοι τόνοι αντισηπτικού, πόσες πεταμένες μάσκες, πόσα

πλυσίματα χεριών. Πόσες ματαιώσεις, αναβολές, αναστολές και εντέλει αναπροσαρμογές. Πόσες άδειες μέρες….

Το κουδούνι χτυπάει. Πάλι ξεχάστηκα. Κατεβαίνω βιαστικά.

Γυρνάω στις δώδεκα και είκοσι. Εξουθενωμένη.

- Ελένη

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ

Το κόκκινο ποδήλατο

Μασαχουσέτη, 8/7/2033

Αγαπητή μου Έμα, σήμερα, όπως και όλες τις άλλες μέρες, ξύπνησα τα χαράματα και χωρίς ενδοιασμό

σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι. Δίχως χρόνο για φαγητό, φόρεσα το κυριλέ κοστούμι μου και

περπάτησα ως το πάρκινγκ της πολυκατοικίας, να πάρω το κόκκινο ποδήλατό μου, για να το

οδηγήσω μέχρι το ΜΙΤ. Είναι μάρκα ζαγιάντ*, συλλεκτικό. μέχρι το ΜΙΤ. Είναι μάρκα ζαγιάντ*, συλλ.

….Ναι... κόκκινο είναι το ποδήλατό μου και συνεπώς και το αγαπημένο μου χρώμα. Μου θυμίζει τα καλοκαίρια που περνούσαμε οι δυο μας μαζί! Τα καλοκαίρια που σε φυγάδευα κάθε βράδυ από τον ψηλό κόκκινο φράχτη που περιτριγύριζε το τριώροφο πολυτελές εξοχικό σου δίπλα στη θάλασσα, με μικρά ελαφριά βήματα, να μη μας καταλάβει ο πατέρας σου, που άπαξ και μας έπιανε μαζί, θα σου στερούσε κάθε πνοή αέρα και θα κάναμε βδομάδες να δούμε ο ένας τον άλλο. Μου θυμίζει το λιβάδι με τις κόκκινες παπαρούνες, όπου πηγαίναμε για πικ νικ κάθε φορά

που ένας από τους δυο μας δεν ένιωθε καλά, και που ο μόνος τρόπος για να ξεχαστεί ήταν να

ήμαστε μαζί. Μου θυμίζει επίσης το ρεντ βέλβετ κέικ, που με τις οικονομίες μου στο κερνούσα, κάθε φορά που ήθελα να κερδίζω την καρδιά σου, ξανά και ξανά, όταν είχαμε τις διαφορές μας. Όλες αυτές οι αναμνήσεις ήταν ζωγραφισμένες στα έγκατα της ψυχής μου, αλλά τελικά άρχισαν να ξεθωριάζουν, όταν αρνήθηκα να σε ακολουθήσω στην υπέροχη πόλη του φωτός. …Αυτό ήταν τ’ όνειρό σου. Να γίνεις μπαλαρίνα και να χορέψεις στην Οπερά, μπροστά σε όλο το Παρίσι. Αλλά εγώ δίστασα, δεν ήμουν έτοιμος για ένα τόσο μεγάλο βήμα. Δε θα μπορούσα τότε να σταθώ δίπλα σου, στην Οπερά. Ποιος ήμουν εγώ, να σταθώ δίπλα στη καλύτερη και ομορφότερη μπαλαρίνα του κόσμου, φορώντας ένα φτηνό κοστούμι; Δεν σου άξιζα τότε, και πιθανώς ούτε τώρα. Δεν ήμουν έτοιμος τότε και πιθανώς ούτε τώρα. …Τα χρόνια πέρασαν... Και όταν επιτέλους σε αντίκρισα ξαφνιασμένος στο γωνιακό**, με ένα δίσκο στερεωμένο στην παλάμη σου, πάγωσα και κάθε στρώση των αναμνήσεων μου μαζί σου ζωγραφίστηκαν ξανά από την αρχή, με έναν κόκκινο αυτή τη φορά ανεξίτηλο μαρκαδόρο.

Δεν ήξερα τι να κάνω! Το αίσθημα της σύγχυσης τρεμούλιαζε όλο μου το σώμα. Τελικά, έτοιμος για όλα, αποφάσισα να σε πλησιάσω. Τότε, είδα δύο μεγάλα αντρικά χέρια να σε αγκαλιάζουν, και σιγά σιγά να αρχίζουν να καλύπτουν την ποδιά σου …Δεν μπορούσα να σε πλησιάσω άλλο. Δεν χρειαζόμουν άλλη ένδειξη για να καταλάβω ότι προχώρησες στη ζωή σου. Δεν είχα καν το θάρρος) να αναρωτηθώ γιατί βρισκόσουν εδώ. Όχι

εδώ στη Μασαχουσέτη, αλλά εδώ, σε αυτήν την ήπειρο. Και τ’ όνειρό σου να γίνεις μπαλαρίνα στο Παρίσι, ξεθώριασε και αυτό; Μακάρι να έβλεπες εμένα τώρα, που πέτυχα σε αυτά για τα

οποία εσύ συνεχώς αμφέβαλλες στο σύντομό μας ταξίδι. Θα ήσουν περήφανη για μένα. Και εγώ

περήφανος για τον εαυτό μου, που επιτέλους σε είχα φτάσει.…………………………………… Λίγο πριν ανέβω στο ποδήλατό μου, να συνεχίσω τη διαδρομή μου, στερημένος από την

καφεΐνη, παρατήρησα τη στάση του σώματός σου, που μαρτυρούσε τα εμπόδια που τελικά

συνάντησες στον δρόμο για την Οπερά.

*ζαγιάντ = μια ακριβή μάρκα ποδηλάτων **γωνιακό = ενα καφενείο στη Μασαχουσέτη

Παρατήρησα επίσης το χαμόγελο σου. Ανέλυσα κάθε ενδεχόμενο εκείνη τη στιγμή, και όλα

κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να συναντηθούμε οι δυο μας. Δεν ήθελα να σου

στερήσω το πλατύ σου αυτό χαμόγελο, γιατί ήξερα ότι είμαι ένα φάντασμα του παρελθόντος

σου και αν με αντίκριζες, με ένα μονάχα βλέμμα, θα ερχόμουν πίσω να σε στοιχειώσω.

Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αφήσω και φεύγοντας πάνω στο κόκκινο ποδήλατό

μου- να συνεχίσω τη ζωή μου, κρύβοντας όμως κι εσένα για πάντα στα βάθη της ψυχής μου.

Με αγάπη, Άγγελος

Ο Καθρέφτης

«Όταν κοίταζα τον καθρέφτη έβλεπα ένα κορίτσι που

ήταν βυθισμένο στις ίδιες της τις σκέψεις. Έβλεπα μια

χαμογελαστή και λαμπερή μάσκα αλλά κάτω από

αυτό μια κρυφή λύπη. Έβλεπε κάθε ατέλεια της, από

ένα ασήμαντο σπυράκι μέχρι ολόκληρο το σώμα της.

Είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της με

αποτέλεσμα να είναι πιο σκοτεινά και από την νύχτα. Ή

έτσι νόμιζε. Τα μαλλιά της δεν ήταν λεία και

γυαλιστερά, όπως αυτά των μοντέλων. Δεν είχε

κανέναν δίπλα της. Όλοι την κορόιδευαν στο σχολείο.

Την αποκαλούσαν «φυτό» και πως αυτό που ήθελε να

πετύχει ήταν αδύνατο. Δεν ήταν σε θέση να τους

απαντήσει, γιατί φοβόταν. Δεν είχε την αυτοπεποίθηση

να το κάνει. Πάντα την ένοιαζαν αυτά που έλεγαν οι

άλλοι για ‘κείνη. Ο μοναδικός της φίλος ήταν μια

άμορφη φιγούρα, που μόνο αυτή μπορούσε να δει. Ό,τι έβλεπε στον καθρέφτη τής υπαγόρευε πώς θα ενεργήσει, θα μιλήσει, θα αισθανθεί για τον εαυτό της, πώς θα αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Τις κακές μέρες

ήταν σαν ολόκληρος ο κόσμος να τη μαχαίρωνε στο

στομάχι και να μην μπορούσε ν’ αφήσει το κρεβάτι

της. Άφηνε το σώμα της να πεινάει, επειδή έτσι νόμιζε

πως θα γίνει όμορφη και άξια για να ζήσει. Μια καλή

μέρα για αυτήν ήταν απλά να μην κοιτάει σε αυτόν. Η

(συνεχής) απογοήτευση κα η ντροπή ήταν πάντα εκεί, ν’ αγκαλιάζουν το λιπαρό και χλωμό της δέρμα. Ήταν

σαν να βρισκόταν φυλακισμένη στο ίδιο της το μυαλό

και σα να ήταν ακατόρθωτο να αποδράσει».

«Όταν κοιτάζω τον καθρέφτη, βλέπω μια έφηβη που μόλις γύρισε από το σχολείο κουρασμένη. Θέλει όμως

να πετύχει τους στόχους της. Τα αμυγδαλωτά μαύρα ,

γεμάτα μυστήριο μάτια της νομίζει πως είναι βαρετά

και τα καφετί μαλλιά της, που δίνουν όγκο στο πρόσωπό της, δεν της αρέσουν, γιατί αγαπάει το

κοκκινωπό χρώμα μαλλιών. Οι γονείς της όμως στέκονται εμπόδιο στην αλλαγή αυτή. Πιστεύουν πως

δεν θα την κάνουν όμορφη. Προσπαθεί να βρει τον εαυτό της γιατί έχει ξεφύγει λίγο.

Τελευταία, εξαιτίας της παρέας της. Έχει βρει φίλους, αλλά αυτοί την εκμεταλλεύονται και της καταστρέφουν την προσωπικότητα χωρίς η ίδια να το καταλαβαίνει Φαίνεται έστω και λίγο το αληθινό χαμόγελο της. Αρχίζει να μην αρνείται τα κομπλιμέντα που δέχεται για το πόσο όμορφη και ξεχωριστή που είναι αλλά και πάλι θέλει να μοιάσει με την συμμαθήτρια της την Έμη, την ωραιότερη του σχολείου. Θέλει να αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση, να είναι ευτυχισμένη και να πιστέψει στον εαυτό της. Παλεύει σκληρά, γελάει, κλαίει, ποζάρει, απογοητεύεται, πηδά ψηλά, ξαναπέφτει, χορεύει, κρύβεται κάτω από τα παπλώματα. Περνάει μέσα από την καθημερινή ζωή μερικές φορές με θάρρος και ενθουσιασμό, μερικές φορές με φόβο και άγχος, μερικές φορές χωρίς τίποτα. Μερικές φορές χαίρεται για αυτό που είναι και μερικές το μισεί».

«Όταν θα κοιτάζω τον καθρέφτη, θα βλέπω μια γυναίκα πια, που της αρέσει αυτό που αντικρίζει. Με ένα λαμπερό σώμα, καλύτερο από αυτά των μοντέλων, μάτια και χαμόγελο που γυαλίζουν και με κοκκινωπά μακριά μαλλιά. Μια γυναίκα που έχει πετύχει όλους τους στόχους που είχε βάλει. Δυναμική. Δεν εξαρτάται από κανέναν και δε νοιάζεται για τη γνώμη των άλλων. Έχει φίλους, αληθινούς αυτή την φορά, που είναι κοντά της, ένας φόβος που επιτέλους ξεπεράστηκε. Μια γυναίκα που έμαθε από τα λάθη της και τα ελαττώματά της τα μετέτρεψε σε προτερήματα. Με τη δική της ξεχωριστή ομορφιά. Εκτιμά και απολαμβάνει κάθε λεπτό, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να χαραμίσει κανείς τη μισή περιμένοντας. Είναι σε θέση να μιλήσει για ό,τι την προβληματίζει και να μην εγκλωβιστεί στις ίδιες της τις σκέψεις. Μια γυναίκα που ανοίγει τα μάτια της κάθε πρωί και είναι ευγνώμων που ζει. Βγαίνει έξω γεμάτη ενέργεια, με αυτοπεποίθηση, χαμογελά σε αγνώστους, ενθουσιάζεται που βλέπει χαριτωμένα ζωάκια στον δρόμο, χορεύει χωρίς σταματημό. Μια γυναίκα με μια σταθερή δουλειά που την ευχαριστεί και όταν ξυπνά έχει δίπλα της μια αγαπημένη οικογένεια με έναν πιστό σύζυγο και με πολλάπολλάπαιδιά, γιατί λατρεύει τα παιδιά». - Μαρία – Ειρήνη Ασλανίδου

«OGaMER»

Ο άνθρωπος που βάζει πρώτα από όλα τον έναν και μοναδικό του υπολογιστή. Τόσο μεγάλη είναι η εξάρτησή του, που η μάνα του έχει μετατραπεί σε μια σερβιτόρα πολυπληθούς εστιατορίου, η οποία πηγαινοέρχεται από την κουζίνα στο δωμάτιο του σερβίροντας παραγγελίες, ώστε αυτός να μην χάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από το σημαντικό παιχνίδι. Συνήθως, το μέρος που ζει είναι το δωμάτιο του, το οποίο προδίδει την έλλειψη καθαριότητας και η μετακίνηση στην τουαλέτα ή στο μπάνιο έχει αναχθεί σε πραγματική εκδρομή. Ταμοναδικάτουρούχαείναι οι πιτζάμες,τοσορτσάκι NIKE και το μπλουζάκι PUMA που φοράει για να πάει να πάρει απέναντι από το περίπτερο ένα monster. Πολλοί τον θεωρούν αντικοινωνικό, παρόλο που ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του υπερκοινωνικό, επειδή παίζει με άλλα άτομα από όλο τον κόσμο. - Τηλέμαχος Κοριτσίδης

«ΟΕΠΑΛΙώΤΗΣ»

Ο επαλιώτης δεν είναι απλά ένα στερεότυπο, είναι ένας τρόπος ζωής, επηρεασμένος από τους μαθητές των επαγγελματικών λυκείων. Ανεξάρτητα της ηλικίας ή του φύλου, επαλιώτης μπορεί να είναι ο καθένας και στη σημερινή κοινωνία των εφήβων είναι οι περισσότεροι. Ένα τέτοιο άτομο το διακρίνεις εύκολα. Η χαρακτηριστική του ενδυμασία κυκλοφορεί σε κάθε δρόμο και πάρκο. Φοράει συγκεκριμένες μάρκες, όπως Lonsdale, και η παλέτα του είναι κυρίως μαύρη. Ο ίδιος δεν έχει πολλά

Ανκαι όλοι οιάνθρωποιέχουμεστοιχείαναρκισσισμούαπότη

στιγμή που γεννιόμαστε, όταν βέβαια η επικέντρωση στον

εαυτό μας, στις επιθυμίες και τις ανάγκες μας συναντάται στην

υπερβολή της, ο ναρκισσισμός που επεκτείνεται στην ενήλικη

ζωή δηλώνει μια διαταραγμένη προσωπικότητα. Συνήθως, οι νάρκισσοι είναι γοητευτικά, διασκεδαστικά και επιτυχημένα άτομα, ενώ στην παρέα είναι ιδιαίτερα ευχάριστοι και συμμετέχουν σε κάθε είδους συζήτηση με στόχο πάντα να γίνουν το επίκεντρο. Φαντασιώνονται ιδιαίτερη επιτυχία, δύναμη, εξυπνάδα, ομορφιά. Θαυμάζουν απεριόριστα τον εαυτό τους και τα μάτια των άλλων γίνονται ο καθρέφτης που επιβεβαιώνει αυτόν τον θαυμασμό. Ο ναρκισσισμός είναι μια σύγχρονη πανδημία˙πολλοί είναι αυτοί που νοσούν, αλλά ελάχιστοι αυτοί που αναγνωρίζουν την αρρώστια τους, προσπαθούννατηνκαταπολεμήσουνκαι βγαίνουννικητές.

- ΓεωργίαΖωίδη

ρούχα και όταν θέλει να κάνει εντύπωση φοράει λαδί παντελόνι ή Polo μπλουζάκι. Όπως καταλαβαίνετε, η εμφάνιση είναι καθοριστική γι’αυτόντονχαρακτήρα και το πιο ιερό στοιχείο της είναι τα κλασικά μαύρα γυαλιά. Δείχνει άγριος αλλά γενικά είναι πολύ ήρεμος τύπος που «γουστάρει το άραγμα». Η παρέα του είναι ίδια μ’ αυτόν και δίπλα στον κολλητό του μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Πρόκειται για μία πολύ ισχυρή και εκκεντρική προσωπικότητα, που συνδυάζει διάφορα στερεότυπα ώστε να φτιάξει τουπέρτατο«παιδί του δρόμου».

Ο επαλιώτης, όπως ένας ιός, μεταδίδεται με ραγδαίους ρυθμούς. Προφυλαχτείτε πρινγίνετετοεπόμενοθύματου.

- ΡαφαήλΒασιλειάδης

«ΟΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤήΣ»

«ΟΚΛόΟΥΝ»

Για τους περισσότερους κλόουν είναι ο

γελωτοποιός, ένα επάγγελμα στο οποίο ο

εργαζόμενος πληρώνεται για να ψυχαγωγεί το

κοινό του με διάφορα αστεία και κόλπα. Ωστόσο, η λέξη κλόουν τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει

να αποκτά μια καινούρια σημασία ανάμεσα

στους εφήβους. Ο κλόουν είναι ένα νέο,

εξελιγμένο είδος ανθρώπου, επηρεασμένο από

τα αμερικανικά πρότυπα. Ο κλόουν

παρατηρείται κυρίως στις παρέες τον αγοριών.

Συνήθως ακούει ραπ μουσική, κυρίως

αμερικάνικη, ενώ αυτό που τον χαρακτηρίζει

είναι ητάση τουνα υποστηρίζει ταλεγόμενατου

γνωρίζοντας πως τις περισσότερες φορές δεν

ισχύουν. Είναι αυτότο παιδί της παρέας που του

αρέσει να είναι το επίκεντρο και πιστεύει πως

είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να μιλάει.

Αυτά που λέει είναι συχνά αερολογίες και

οράματα παρμένα από την φαντασία. Είναι

ικανός μέχρι και να ισχυριστεί πως οι

αποδεδειγμένοι νόμοι της φυσικής δεν ισχύουν, χωρίς βέβαια να μπορεί να το αποδείξει.

Γενικότερα, ο κλόουν είναι αυτός που διαδίδει

ψευδείς πληροφορίες, προσπαθώντας αδιάκοπα

να τυφλώσει τα πλήθη. Είναι ένα είδος

ανθρώπου που θα έπρεπε να τείνει προς

εξαφάνιση αλλά, δυστυχώς, αναπαράγεται με

ραγδαίους ρυθμούς. - Αλέξανδρος Γκολέμης

«ΟΑΧάΡΙΣΤΟΣ»

«ΟΤIKTοKER»

Το τικ τοκ είναι μια εφαρμογή που έχει

κατακτήσει τον πλανήτη μας. Στην ουσία είναι

μια εφαρμογή για να μοιράζεσαι βιντεάκια

μικρού μήκους με φίλους σου ή αγνώστους.

Πλέον όμως για κάποιον χαζό λόγο έχει γίνει

μόδα το τικ τοκ και οι χρήστες του γενικά οι μεγάλοι σε ακόλουθους χρήστες του. Αυτοί , χωρίς να έχουν ταλέντο ή κάτι ξεχωριστό (

π.χ. χιούμορ) , γίνονται διάσημοι, κερδίζοντας

εκατομμύρια, χωρίς να τα αξίζουν. Το

μοναδικό πράγμα που κάνουν είναι, να χορεύουν κάποια διάσημα τραγούδια, να

μιλάνε για τη μίζερη ζωή τους και να δείχνουν

πόσο γυμνασμένοι ή όμορφοι είναι. Αυτό

βέβαια δεν ισχύει για όλους, καθώς κάποιοι

διάσημοι αυτής της εφαρμογής έχουν κάποιο

ταλέντο ή μια ξεχωριστή πτυχή, που όντως

αξίζει δημοσιότητα. Τέλος για τον ίδιο λόγο

που γίναν διάσημοι oι ατάλαντοι, έχουν γίνει

και μόδα τα βιντεάκια τους και κάθε παιδί

μικρής ή μεγαλύτερης ηλικίας τα αναπαράγει, καθώς αυτά είναι τα σημερινά τους πρότυπα.

Έτσι έχει γίνει πλέον ένας φαύλος κύκλος, που επηρεάζει τουςνέουςυπονομεύοντας ταπαλιά χόμπυ και τις ενδιαφέρουσες δραστηριότητες

τους.

- ΤάσοςΓκάγκος

Ο αχάριστος δεν εκτιμά ό,τι καλό κι αν του έχει δοθεί. Δεν ικανοποιείται με τίποτα. Αντίθετα, το μόνο που κάνει είναι να σου συμπεριφέρεται με τον χειρότερο τρόπο, παρά τα όσα έχεις κάνει για εκείνον. Αγνοεί παντελώς ό,τι του έχεις δώσει απλόχερα, λες και με έναν αλλόκοτο, μαγικό τρόπο τα έχει διαγράψει τελείως από τη μνήμη του. Ή μάλλον, για να το διατυπώσω καλύτερα, επιλέγει να διαγράφει τα γεγονότα που δεν τον συμφέρουν. Έχει την ικανότητα να πληγώνει τους ανθρώπους γύρω του με εξαιρετική ευκολία, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Η αχαριστία μπορεί να σε κάνει εγωιστή, επιπόλαιο, ευθυνόφοβο, ακόμα και κακό φίλο. Είναι σαν όλα αυτά να αντλούν με έναν παράξενο τρόπο δύναμη από την αχαριστία. Ο αχάριστος άνθρωπος μου φαίνεται απαίσιος. – Χρύσα Μουλά

ΑλεξανδροςΓκολέμης

TENET

ΣΙΝΕΜΑ

ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΞΑΝΑΡΘΕ!

Πώς είναι να έχεις στο κοινωνικό σου

περιβάλλον ένα άτομο με νευρικές

διαταραχές; Γιατί ένας μετανάστης δε

γίνεται αποδεκτός από τους πολίτες της

νέας του πατρίδας; Τι είναι ο θάνατος;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα

οποία δίνουν απάντηση ταινίες που

φιλοξενεί το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ

Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά

και Νέους. Τακινηματογραφικά έργα που αποτελούν πηγή έμπνευσης για κάθε θεατή, ξεπερνούν τα 70 και όλα είναι διαγωνιστικούεπιπέδου.

Συνεχίζοντας την προσπάθεια που έγινε

για πρώτη φορά τον Απρίλιο-Μάιο με τη ζωντανή μετάδοση ταινιών κατά τη

διάρκεια της πρώτης καραντίνας, το

Φεστιβάλ δίνει τη δυνατότητα στους

λάτρεις του κινηματογράφου, που μένουν

απομονωμένοι τηρώντας τα απαραίτητα

μέτρα προστασίας λόγω της πανδημίας,

να αφήσουν τη φαντασία τους να

δίνεται η ευκαιρία στους θεατές να εξετάσουν αν οι ίδιοι θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε παρόμοιες καταστάσεις βλέποντας, έτσι, τη ζωή από μια διαφορετική οπτική γωνία. Οι ταινίες που προβάλλονται αναδεικνύουν τη σημασία του σεβασμού των οικουμενικών αξιών και των θεμελιακών δικαιωμάτων του ανθρώπου για έναν κόσμο με ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική πρόοδο και δικαιοσύνη, ενώ ο πόλεμος, η βία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός συζητιούνται στις ταινίες από την οπτική των παραπάνωαξιών.

Το Φεστιβάλ, χωρίς καμία δυσκολία προσαρμογής στο ηλεκτρονικό περιβάλλον που απαιτούν οι συνθήκες, διεξάγεται, λοιπόν, φέτος διαδικτυακά.

Ντοκιμαντέρ, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους μυθοπλασίας και animation βρίσκονται διαθέσιμα στην ηλεκτρονική του πλατφόρμα olympiafestival.gr.

ENAVANT

GOADS

BANDSALAT

αποδράσει από τον «εγκλεισμό» και στους ίδιους να καλλιεργήσουν μια βαθύτερη σχέση με τη μορφή αυτή τέχνης, αντιμετωπίζοντάς την όχι μόνο σαν ένα μέσω ψυχαγωγίας αλλά και ως έναν τρόπο να διευρύνουν τους ορίζοντες τους και να αναπτύξουν την κριτική και δημιουργική τους σκέψη. Ακόμη, βλέποντας τους εαυτούς τους στη θέση του πρωταγωνιστή ενός έργου πουαντανακλά τησύγχρονηκοινωνία,

Κάνοντας μια γρήγορη εγγραφή στο πρόγραμμα, ο καθένας μας μπορεί να πλοηγηθεί , να επιλέξει αυτό που του κίνησε το ενδιαφέρον με μια πρώτη ματιά και στη συνέχεια να «νοικιάσει» την ταινία, όπως ακριβώς θα έκανε σε ένα video club, αυτή τη φορά βέβαια δωρεάν. Επιπρόσθετα, στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται έργα διαγωνιστικών τμημάτων από όσον το δυνατόν περισσότερες χώρες με λιγότερο αναπτυγμένη την κινηματογραφική βιομηχανία, στοχεύοντας έτσι στο να αναδειχτούν καινούργιες, διαφορετικές και πιο ασυνήθιστες κινηματογραφικές παραγωγές.

Ανάμεσα σε αυτήν την ευρεία γκάμα δημιουργημάτων, για μένα ξεχώρισε μια Ελληνική ταινία μικρού μήκους, το «Goads». Αυτή η κινηματογραφική δημιουργία παρουσιάζοντας τη ζωή μιας οικογένειας σε μια αγροτική περιοχή, εστιάζεται στον τρόπο με τον οποίο ο πατέρας επιλέγει να διαπαιδαγωγεί τα δύο μικρά του κορίτσια. Έχοντας έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, προσπαθεί να εξοικειώσει τα παιδιά του, από μια πολύ νεαρή ηλικία, με την πραγματικότητα πως κάποια μέρα ο κύκλος της ζωής θα σταματήσει γι’ αυτά, όπως άλλωστε και για όλους. Μαθαίνοντας τους να μην φοβούνται το θάνατο, το άγνωστο, το σκοτάδι, στηρίζεται στο γεγονός πως έτσι κάποια μέρα θα είναι ελεύθερες και θα διαμορφώσουν δυναμικές προσωπικότητες. Καθώς η ταινία είναι μικρής διάρκειας αφήνει πολλά να εννοηθούν αλλά δίνει και σε εμάς του θεατές το περιθώριο να φανταστούμε, να προβληματιστούμε και να σχηματίσουμε μιαδικήμαςγνώμη.

Το 23o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας δεν έχει αποθαρρυνθεί από την πανδημία και δεν της έχει επιτρέψει να αναβάλει τίποτα από όσα έχουν προγραμματιστεί. Το πρόγραμμα επιλεγμένων ταινιών θα βοηθήσει μέχρι και τους πιο αναποφάσιστους να καταλήξουν σε κάτι που θα ξυπνήσει τον εσωτερικό τους κόσμο. Σε δύσκολες περιόδουςσανκαιαυτέςπου διανύουμε, ο πολιτισμός και η τέχνη είναι από αυτά τα πράγματα που θα μας κρατήσουν δυνατούς και θα αποτελέσουν μια διέξοδο από την αποπνικτική, νέα μας καθημερινότητα.

- Βιβή Αμπατζίδου Γ’1

Γιαάλλημιαχρονιά,το23o ΚινηματογραφικόΦεστιβάλ Ολυμπίαςολοκληρώνεταιμεεπιτυχία,καταφέρνοντας,παρά τιςδύσκολεςσυνθήκεςτηςπανδημίας,ναμαςεκπλήξειμετις ταινίεςτουκαιφέτος.Τοφεστιβάλαπότηνηλεκτρονικήτου πλατφόρμα φιλοξένησεταινίεςμεγάλουκαιμικρούμήκους, animation,ντοκιμαντέρ,αφιερώματα αλλάκαιταινίες

παραγωγής Camera Zizanio.

CA|| ME B|ACKBIRD

Зови меня Дрозд

EN AVANT

Πραγματικά,ένα απότακαλύτεραέργαπου

παρουσιάστηκανφέτοςείναιηταινίαμικρούμήκους «En Avant»ήσταελληνικά«Φεύγοντας»,σεσκηνοθεσία τηςμεξικανήςMichelleTamariz,ωςσχολικόέργογιατην σχολήAnimationLaPoudrièreτηςΓαλλίας.Ο

εμπνευσμένοςτρόπος,μετονοποίοεπιλέγει ησκηνοθέτης

ναδιηγηθείτηνσκληρήιστορίατηςμετανάστευσης,μας δείχνειτηνκαλλιτεχνικήπροσωπικότητάτης.Χρησιμοποιεί έξυπνατιςδυνατότητεςτωνκινούμενωνεικόνωνκαιμε ένανρεαλιστικότρόπομαςαπεικονίζειτοκενόπουνιώθει έναςμετανάστηςόσοαπομακρύνεταιαπότηνπατρίδατου. Τοκίτρινοπουλόβερτηςμικρήςξετυλίγεταιόσοαυτήκάνει τοταξίδιτηςμεελπίδαγιαένακαλύτερομέλλον.Το

πουλόβερσυνδέεταιμε τοπαρελθόνκαιτηνκουλτούρα της.Τελικά,όταναυτόθαέχειξετυλιχτεί,καιθα έχειγίνει μόνομιακλωστήπουτηνκρατάειπίσω,θαπρέπεινατο αφήσειγιανασυνεχίσειτοταξίδιτηςστηνζωή.

- Μαρία Γεωργιάδου

TENET

Ο Πρωταγωνιστής (Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον) του φιλμ προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από μια καταστροφή χειρότερη από τον Αρμαγεδδών, και ο Κρίστοφερ Νόλαν (σκηνοθέτης) καλείται να σώσει το σινεμά από μια δεινή φάση στην ιστορία του. Μία ταινία με περίεργη σκηνοθετική άποψη, που προσπαθεί να εξηγήσει απλά ακατανόητους όρους της σύγχρονης φυσικής, την γκρίζα ζώνη μεταξύ επιστήμηςκαιφαντασίας,καιέναιδιόμορφορομάντζο.

Αν και η πλοκή αποτελείται από επικίνδυνα πυρηνικά και μια περίεργη εναλλαγή από τα μέλλον στο παρελθόν, το TENET, μια παλίνδρομηλέξη,δενείναιέναπαλιομοδίτικο«time-travel».

Ο Νόλαν κατασκευάζει έναν δικό του Τζέιμς Μποντ με τους δικούς του όρους. Τοποθετεί έναν ήρωα που δεν γνωρίζει τίποτα από τη σπαζοκεφαλιά της αποστολής του αλλά λαμβάνει και ασαφείς απαντήσεις από έναν καλοντυμένο σωτήρα-συνεργάτη (Ρόμπερτ Πάτινσον).

Ο πράκτορας του Νόλαν ανήκει στη CIA, είναι Αμερικανός αφρικανικής καταγωγής.Ταξιδεύει από τη Πομπηία της Ιταλίας και τη θορυβώδη Βομβάη ως την Εσθονία και την ψυχρή Νορβηγία, για να ερευνήσει σημαντικά θέματα και να μάθει πώς να στέκεται απέναντι στις περιστάσεις. Είναι ικανός να ρίξει ένα μεταφορικό αεροπλάνο σε μια αποθήκη ελεύθερης ζώνης, όπου όλα είναι αφορολόγητα, για να αποσπάσει πληροφορίες και για να καταστρέψει έναν πίνακα. Ένα σημείο που λειτουργεί σαν μια χιουμοριστική παρένθεση μιας ταινίας πουξεπερνάταόριααυτούτουείδους.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα νέο λεξικό εικόνων και προσφέρει ένα διπλό κίνητρο στον Πρωταγωνιστή: αφενός να στρατολογηθεί γιατί είναι μόνος στον κόσμο και δεν έχει τίποτε ή κάποιον να χάσει και αφετέρου να γνωρίσει την Κατ (Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι), σύζυγο ενός αμείλικτου Ρώσου ολιγάρχη ονόματι Σάτορ (Κένεθ Μπράνα), ο οποίος τηνεκβιάζειμεαποτέλεσμανατηνχωρίζειαπό τονανήλικογιοτης.

Η βασική ιδέα της ταινίας είναι η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να αντιμετωπίζει υπεύθυνα καθημερινά ζητήματα ώστε να διαμορφώνει την «μοίρα» του. Εκτός από το «πώς» η πλοκή εστιάζει στο «πότε», ενώ το «γιατί» μπαίνει σε τρίτη μοίρα, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα ναχάνεταικαθώςκυλάοχρόνος.

- Στράτος Καλλίνος Γ’1

B|| Y E || IOT

ΜπίλιΈλιοτ:διαφορετικός,παράλογος,περίεργος.Σπάειτα στερεότυπα παρατώντας ένακαθαράανδρικόκαιβάρβαρο άθλημα,τομποξκαι μπαίνονταςσεένανμαγικό,τρυφερόκαι «γυναικείο»κόσμο,σεαυτόντουμπαλέτου.Απόταγάντιατου μποξκαιταχτυπήματα,στιςτουτούκαιτιςπιρουέτες.Μία αλλαγήαφύσικηγιατηνεποχήτου,πουέκρυβεπολλά.Η οικογένειατουσκληρήκιαπροετοίμαστη,θαέλεγεκανείς. Φτώχεια,βίακαιχορός,τιπερίεργοςσυνδυασμός.Όνειραμεγάλα αλλάμετίποταακατόρθωτα.ΚαμίαηθικήυποστήριξηοΜπίλι Έλιοτ,γεμάτοςόμωςελπίδα,πάθοςκαιαγάπη.Ένα αγόρι προορισμένοναμαγέψειμετονχορότου,ένααγόριπουθα αλλάξειτιςαντιλήψειςπολλών.

Απότηδεκαετίατου1960μέχρικαιτα τέλη του 1970 οι hippies ήταν η βασικότερη υποκουλτούρα, που επηρέασε ολοκληρωτικά τη μόδα

κατά τις συγκεκριμένες περιόδους.

Πίσω λοιπόν στην Αμερική του 1960 και 1970, τα καθημερινά σύνολα χαρακτηρίζονταν από το σήμα της ειρήνης σε ζωντανά χρώματα, από ξεφτισμένα πουκάμισα με μεγάλα μανίκιακαιεξίσουφαρδιάμπατζάκια σταπαντελόνια.

DRESS TO EXPRESS -

ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΥΝ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ. ΕΝΕΠΝΕΑΝ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΙΔΕΑ. ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΦΟΡΟΥΣΑΝ ΚΑΙ Η ΤΑ ΦΟΡΑΝΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΡΟΥΧΩΝ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧΑΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΦΟΡΙΟΥΝΤΑΝ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ. ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΧΙΠΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΟΡΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ

HIPPIES ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Η αντικουλτούρα των χίπις ήταν ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο. Η ετυμολογία του όρου «χίπις» προέρχεται από την αγγλική λέξη «hipster» πρόκειται για εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις.

Πολλοί, δημιούργησαν τις δικές τους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες, διαφωνούσαν κάθετα με τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα, LSD και «μαγικά» μανιτάρια, έτσι ώστε να καταφέρουν να «εξερευνήσουν» εναλλακτικά και καινούρια πράγματα.

Η Gloria Vanderbilt κάνει δημοφιλή τα εφαρμοστά στρετς τζιν παντελόνια. Τα φορέματα είναι φαρδιά, με ψυχεδελικά εμπριμέ αλλά και floral prints. Τσιγγάνικες φούστες, χαμηλόμεσες, πολύ κοντές ή πολύ μακριές. Πολύ κοντά σορτς αλλά και παντελόνια που φαρδαίνουν από το γόνατο και κάτω, το λεγόμενο παντελόνι καμπάνα. Ζώνες με τεράστιες αγκράφες διακοσμούν τους γοφούς, κολιέ από χάντρες, παγιέτες, σατέν κολάν, τεράστιοι ασημένιοι κρίκοι στα αυτιά. Τα παπούτσια είναι χοντροκομμένα με υπερβολικούς πάτους-πλατφόρμες. Μπαντάνες, φουλάρια και πόντσο. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες εκφράζονταν μέσα από το προσωπικό τους στιλ.

Janis Joplin

1940s: ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Από τις αρχές του 20ου αιώνα, ξεκίνησαν οι αγώνες των γυναικών για

τη διεκδίκηση του δικαιώματός τους να φοράνε παντελόνια. Η ιδέα

αρχικά περιφρονήθηκε, καθώς η κοινωνία υποστήριζε πως το

κατάλληλο ένδυμα, που αρμόζει και επιβάλλεται να φοράνε όλες οι γυναίκες της καλής κοινωνίας, είναι μακριά φορέματα και φούστες. Όλα αυτά μέχρι που το πρώτο βήμα έκανε ο Γάλλος σχεδιαστής μόδας Paul Poiret. Ο συγκεκριμένος δημιούργησε τα λεγόμενα “harem pants”, στην πιο μοντέρνα τους και θηλυκή μορφή. Δυστυχώς όμως, όπως προβλεπόταν, δεν αποτέλεσαν μεγάλη επιτυχία και η τάση αυτή «πέθανε». Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήρθε επιτέλους η ώρα των γυναικών να φορέσουν τα παντελόνια. Εκατομμύρια Αμερικανοί στρατιώτες ταξίδεψαν στην Ευρώπη για να πολεμήσουν, με αποτέλεσμα οι γυναίκες που έμειναν πίσω να προσληφθούν στις χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας, ώστε τα εργοστάσια να συνεχίσουν να λειτουργούν. Οι γυναίκες ανέλαβαν δράση φορώντας παντελόνια ταυτόχρονα αυτή την φορά. Προφανώς δεν ήταν ούτε πρακτικό, ούτε άνετο για τον γυναικείο εργατικό πληθυσμό να φοράει φορέματα στα εργοστάσια, οπότε το 1940 κανονικοποιήθηκε, επισήμως, οι γυναίκες να φοράνε παντελόνια. Αυτή η κίνηση, την δεκαετία του 40, περιόρισε και τη χρήση υφασμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ταυτόχρονα έδωσε ελευθερία στις γυναίκες, τις οδήγησε στο να είναι πιο άνετες ενδυματολογικά και καταρρίφθηκαν τα σύνορα μεταξύ των δύο φύλων. Έχοντας όμως κατακτήσει λίγο σταθερό έδαφος πάνω στο θέμα, η κίνηση ξεχάστηκε μετά την λήξη του πολέμου, διότι η κοινωνία υποστήριξε πως το παντελόνι δεν ήταν αναγκαίο στις γυναίκες, που επέστρεψαν στον οικιακό προπολεμικό τους ρόλο.

Η ευκαιρία που ήρθε και έμεινε, παρουσιάστηκε στα 1960s με αρχές’70s. Για τους νέους η επαναστατικότητα ήταν τρόπος ζωής, και αυτή ακριβώς ήταν η ευκαιρία των γυναικείων παντελονιών να επανέλθουν. Την εποχή εκείνη κυριάρχησαν όλου του είδους τα φεμινιστικά κινήματα και η μόδα ξεπερνούσε όλο και περισσότερο τα έμφυλα στερεότυπα. Η λέξη unisex έκανε την πρώτη της εμφάνιση έντυπα, με άνδρες και γυναίκες να εντοπίζονται με τα ίδια μπλουζάκια, μακριά τζίν και ponchos στους δρόμους.

Τα παντελόνια λειτούργησαν λοιπόν ως μέσω επανάστασης και αγανάκτησης των γυναικών και τις «ελευθέρωσαν» μέσα στην κοινωνία.

« ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ»

Τον Σούμπι τον γνώρισα πρώτη φορά πίσω από τα συρματοπλέγματατουστρατοπέδουσυγκέντρωσης, δίπλα στον φανταστικό ωκεανό, που χτυπούσε κάθε

βράδυ αλύπητα τη σκηνή όπου διέμενε τάχα προσωρινά, αν το προσωρινά θεωρείται εννιά

χρόνια. Τον γνώρισα μέσα από την ιστορία με τον

αδελφικό του φίλο, μέσα από το φωτεινό χαμόγελο

που δεν έσβηνε από τα χείλη του ακόμα και όταν τα

«γιλέκα», όπως έλεγε τους φύλακες, τον έκαναν να

νιώθει σκουπίδι, ακόμα κι όταν είχε να φάει τρεις

μέρες και η ακόρεστη πείνα τού δημιουργούσε

κόμπους στη κοιλιά. Η Κουίνι, η μεγαλύτερη έφηβη

αδελφή του, έγινε και δική μου, καθώς, παρά το

δραματικό ύφος που καλύπτει κάθε σελίδα του

βιβλίου, έδειχνε μια οπτική έφηβου κοριτσιού πολύ

συνηθισμένου, με διαλυμένα όνειρα και ελπίδες. Η ιστορία γίνεται ακόμη πιο ελκυστική, όταν πίσω από τα ίδια σύρματα που γνώρισα και εγώ τον Σούμπι, τον γνωρίσει, κατά λάθος, η Τζίμη, ένα κορίτσι που εμφανίζεται μια νύχτα από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος, μαζί με το σημειωματάριο της μητέρας της, την οποία έχει χάσει. Οι δυο τους, αν και διαφέρουν πολύ, έχουν τρία εξαιρετικά σημαντικά κοινάχαρακτηριστικά:πίστη,ελπίδακαιφαντασία.

Μαζί βρίσκουν τον δρόμο προς την ελευθερία, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο με τις ιστορίες των μητέρων τους. Ή μήπως όλο αυτό είναι μόνο μια προσωρινή ψευδαίσθηση; Τι θα γίνει άραγε όταν ο ένας χάσει τον άλλο και μάθουν πως τελικά η ελπίδα και η πίστη στα όνειρα είναι ένα απόλυτο ψέμα; Ένα βιβλίο που εξελίσσεται συνεχώς, που η κάθε σελίδα του αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό και προκαλεί άφθονα δάκρυα, μεταφέροντας μηνύματα που θ’ αλλάξουν εσάς, όπως άλλωστε άλλαξαν κι εμένα, καθώς και τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα σ’ αυτή την ανεκτίμητηδυνατότηταπουονομάζεταιζωή.

- Μαρία Γεωργιάδου

Πρόσφατα διάβασα αυτό το βιβλίο μυστηρίου της πολυβραβευμένης Αγκάθα Κρίστι και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Οι πρωταγωνιστέςτουβιβλίουείναιηΤάπενς

και ο Τόμι, ένα μεσήλικο ζευγάρι. Μια μέρα

πηγαίνουν να επισκεφτούν την ηλικιωμένη

θεία τους, Άντα, σε ένα γηροκομείο. Η γεμάτη

παραξενιές θεία του πίστευε πως κάτι

περίεργο συνέβαινε σε εκείνο το μέρος, αλλά

δεν της έδωσαν σημασία. Σε λίγο, όμως, θα

αποκαλυφτούν ανησυχητικά πράγματα που

θα κινήσουν την περιέργεια της ντεντέκτιβ

Τάπενς, όπως ότι η κυρία Λάνκαστερ μίλησε

για το παιδί που ήταν θαμμένο πίσω από το

τζάκι. Αργά ή γρήγορα η Τάπενς θα ξεκινήσει

τις έρευνές της και θα εμπλακεί σε μία

μπερδεμένη υπόθεση από την οποία κλήθηκε

νατην ξεμπλέξειοάντραςτηςΤόμι.

- Ελένη Πολύμου

Το αγόρι – χρυσόψαρο είναι το πρώτο

βιβλίο – μυθιστόρημα της Λίσα Τόμσον, έχει

μεταφραστεί σε πάνω από δέκα γλώσσες

καιέγινεσύντομαbestsellerστην Αμερική.

Το βιβλίο αυτό έχει ως πρωταγωνιστή ένα

δωδεκάχρονο αγόρι, που πάσχει από

ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, τον

Μάθιου. Στον Μάθιου αρέσει να έχει γύρω

του πεντακάθαρες επιφάνειες, να μένει

κλεισμένος στο σπίτι του και να σημειώνει ό,τι κάνουν οι γείτονές του (τι, πώς και ποια ώρα ακριβώς). Απ’ την άλλη όμως, δεν

αντέχει καθόλου τα μικρόβια, να βγαίνει έξω

καινανιώθειπωςέχειαπογοητεύσειτημαμά καιτον μπαμπάτου.

Μια μέρα λοιπόν εξαφανίζεται ο Τέντι, ένα

μικρόαγόρι δεκαπέντεμηνών,πουέμενεστη

γειτονιά του Μάθιου. Όλοι όσοι έμεναν στη

γειτονιά αυτή θεωρούνται ύποπτοι. Ο

Μάθιου όμως, ίσως να είναι ο μόνος που μπορεί να ανακαλύψει τι ακριβώς συνέβη. Σε

αυτή του την προσπάθεια θα χρειαστεί να

έρθει αντιμέτωπος με τις φοβίες του και να

αποκαλύψει ορισμένααπόταμυστικάτου.

Εκτός από την ενδιαφέρουσα πλοκή του, το

συστήνω ανεπιφύλακτα, επειδή μέσα από

αυτό το βιβλίο μπορεί ο καθένας να

αντιληφθεί πώς μια ψύχωση συχνά μπορεί

να δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε

ανθρώπους μικρής και μεγάλης ηλικίας και

νατουςαπομονώσειαπότην κοινωνία.

-

Θανάσης Μπιτζάνης

“Το νούμερο 31328” είναι ένα βιβλίο

γραμμένο από τον Ηλία Βενέζη. Ο ίδιος

αφηγείται τη δική του ιστορία, όπως την

βίωσε. Όλο το βιβλίο διαδραματίζεται μετά την

μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ο

Βενέζης κατοικεί με την οικογένειά του στο

Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Μετά την

καταστροφή, η οικογένειά του και αυτός κάνουν απόπειρανα εγκαταλείψουν τηΜικρά Ασία.

απόπειρα να εγκαταλείψουν τη Μικρά Ασία.

Ο ίδιος όμως δεν πρόλαβε να επιβιβαστεί στο πλοίο, αιχμαλωτίστηκε και στάλθηκε στα τάγματα εργασίας. Ήταν μόλις 18 χρονών όταν τον έπιασαν. Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου, μας αφηγείται ό,τι πέρασε στους δεκατέσσερις μήνες που βρισκόταν στο τάγμα. Αναφέρει όλες τις κακουχίες και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν αυτός και οι υπόλοιποι. Τους συμπεριφέρονταν σαν να ήταν σκυλιά. Όλα τα περιστατικά που έγιναν μέχρι να φτάσουν στο τάγμα και τις αγγαρείες που έκαναν τιςπεριγράφειμε απλό και καθημερινό λόγο. Δεν κρύβει καμιά λεπτομέρεια. Λέει τα πράγματα και τα γεγονότα ακριβώς όπως τα έζησε, χωρίς να αποσιωπά τη φρικαλεότητά τους. Αποτυπώνει την αθλιότητα και την εξάντληση που βίωσε. Τελικά, ήταν ένας από τους είκοσι τρεις ανθρώπους που επέζησαν, ανάμεσα στους τρεις χιλιάδες περίπου, που βρίσκονταν στοτάγμα.

Αλίκη Μούτσιανου