CÜNEYT ARKIN
tutan, alkışlayan arkadaşlarını öldürmelerindeki fanatik, aslında çaresizlik çığlıklarının ne anlama geldiğini fark edemedik. Yaşama, var olma, kendini ispat etme, gençlik hırslarını, tahrik dolu resim lerle tüketim aracı haline getirdik. Mübarek anneliği, kutsal eş kadını, sarı uzun peruklu, ameliyat larla büzülmüş, ne dediği anlaşılmaz ağızlı, çok boyanmış, az piş miş bonfile yanaklı, takma kirpikli, yapay eğreti bakan gözlü yüz ler, slikonlu, prefabrik vücutlar olarak tanıttık. En olağan olayları, onlara şok, yakası açılmamış haberler diyesunduk. Ama o gençliğin 1994 Üniversite sınavlarında % 10 başarılarını, daha doğrusu başarısızlıklarını, eğitimimizdeki felaketi ve çökün tüyü fark edemedik. Oysa bu % 10 oranı, batı da % 40’tır. Bir Amerikan öğrencisinin 17-18 yaşında aldığı öğrenimi Japon öğrenci 14 yaşında alıyor. % 10’luk başarıya göre, bir Türk öğrencisinin 30 yaşında alabil diği öğrenimi Amerikan öğrencisi 15 yaşında alıyor demektir. Bütün bunları da fark edemedik. Gazetelerde eğitim sistemimizin bu acıklı hali gözler önüne serilirken, o yıl üniversiteye giremeyen gençler aileleriyle beraber yas tutarken, aynı gece televizyonlarda konuşan siyasileri affettiler mi acaba?
246