la konuştum, şiddetli kar fırtınası yüzünden tiyatroya geç ka lan seyircileri salona soktum. Sonra odamda oturup Peter Weiss'ın Die Ermittlung (Soruşturma) adlı oyunu üzerinde çalışmaya başladım. Telefon çaldı, santraldaki kız yanında Bayan Bergman'ın beklediğini, kendisinin müdür beyle görüşme talebinde bu lunduğunu söyledi. Birkaç tane Bayan Bergman olduğundan hangi lanet Bayan Bergman diye sordum. Santraldaki kız ür kek bir sesle Bayan'ın genel yönetmenin annesi olduğunu söy ledi, Bayan Bergman oğluyla görüşmek istiyormuş hemen. -
Bu karda kışta tiyatronun yollarına düşmüş annemi oda ma getirmek için aşağıya indim. Harcadığı güçten, zayıf kal binden ve öfkeden soluk soluğaydı. Ona oturmasını söyleyip bir fincan çay içip içmeyeceğini sordum. Kesinlikle oturmaya caktı. Çay filan da istemiyordu. Bu ziya,retin amacı o sabah te lefonda söylediğim acımasız, kaba ve incitici sözleri bana yine letip bir kez daha duymaktı. Annemle babamı aşağılayıp, sö vüp sayarken neye benzediğimi görmek istiyordu. Bu kürklü küçük insanı kaplayan karlar, halının üstünde koyu lekeler bırakarak eriyordu. Çok solgundu, gözleri öfkey le kararmış ve burnu kızarmıştı. Ona sarılıp öpmeye çalıştım ama beni itekleyip yüzüme bir tokat attı. (Annemin tokat tekniğinin üzerine yoktur. Pat lama şimşek gibidir ve sol elindeki iki ağır evlilik yüzüğü ceza ya can yakıcı bir vurgu da katar.) Gülmeye başladım, annem gözyaşlarına boğuldu. Masanın başındaki iskemleye doğrusu hayli ustalıkla çöktü ve sağ eliyle yüzünü kapatırken öbür eliyle de çantasının içinde mendilini arandı. Yanına oturdum, elbette babamı görmeye gidecektim, git mez olur muydum. Bu sabah söylediğim şeylere pişman ol muştum ve bütün kalbimle beni bağışlamasını diliyordum. Bana sarıldı ve artık bir dakika bile beni rahatsız etmeye ceğini söyledi. 10