verhaal dat ik hier moest schrijven. Toon, stijl, vorm, perspectief. Hoe openhartig wilde ik zijn? Wilde ik mijn irrationele angsten echt openbaar maken? Wilde ik wel zo eerlijk zijn? Ik dacht aan Henriette Roland Holst en vroeg me af of zij, met haar ijzeren discipline, ook zo wakker had gelegen, zo kon malen in het donker. Of had zij controle gehad over die zinloze stroom van gedachten die nooit lijkt te stoppen? Een onderhuidse knop, een schakelaar waarmee ze haar denken uit kon zetten? Ik kon het me niet voorstellen en nam me voor dat de volgende dag op te zoeken in de biografieÍn die ik over haar tot mijn beschikking had, toen me ineens het gevoel bekroop dat er iemand in de slaapkamer stond. Was het een ademhaling? Een geluid? Een zacht geritsel? Ik weet niet hoe het kwam, maar plotseling wist ik het zeker; er stond iemand naast mijn bed. Iemand die langzaam over me heen boog. Ik rook een vleugje oud papier en voelde een koude bries over mijn voorhoofd. Met een ruk kwam ik overeind en zo snel als ik kon zocht ik de schakelaar van het bedlampje. De kamer werd hel verlicht. Salih knorde. Niets. Niemand. Zou ik dan toch langzaam gek worden, hier op de hei? Was het de stilte? Ik deed het licht weer uit en draaide me op mijn zij. Boos op mezelf omdat ik me zo makkelijk van mijn stuk liet brengen, omdat ik me niet kon ontspannen op een van de vredigste plekken waar ik ooit had gelogeerd. Wanneer was ik zo’n angstig mens geworden? Zo schrikachtig? 60
Het spook van de Oude Buisse Heide