Dichter Ester Naomi Perquin en Paul Mijksenaar kregen de volgende opdracht. ‘Zorg er met een conceptuele literaire bewegwijzering voor dat mensen nieuwsgierig worden naar het gebied in transitie en naar binnen getrokken worden. Mensen zijn alle voorbijgangers, alle Tilburgers, alle geïnteresseerden, eigenlijk iedereen.’
‘Zorg ervoor dat deze grafische, tekstuele en literaire kunst in de openbare ruimte een doorkijkje geeft naar verleden, heden en toekomst van het hele gebied. Deze conceptuele bewegwijzering vindt zijn climax bij de entree en het rangeerterrein, de randen van het bijzondere gebied.’ Samen betraden ze het terrein waar ze deze opdracht moesten uitvoeren. Om bij het terrein te komen, liepen Mijksenaar en Perquin door een tunnel langs een lang wit hek. Wat hun opviel was de ‘afgeschermde’ indruk die het terrein maakt. Hoewel het inmiddels deels toegankelijk is (een verwarrende status) oogt het als een plek waar pottekijkers niet gewenst zijn, waar serieus en hard gewerkt wordt en waar men zelfs mogelijk gevaar loopt. Het hoogteverschil, de bordjes met ‘verboden toegang’ en de vervaarlijk
ogende punten op het hek verzachten die indruk ook al niet. Ook bij het betreden van het terrein, in de richting van de Koepelhal, roept een openstaande slagboom (met knipperende lamp) twijfels op. Hetzelfde geldt, in meerdere mate, voor het in onbruik geraakte spoor dat achter de skatehall loopt: hoewel er geen trein meer aan zal komen, vormen de rails nog altijd een barrière. Het ‘mag-ik-hier-welkomen-gevoel’ dat afremt of terugdringt moest, concludeerden dichter en ontwerper al spoedig, van enig tegenwicht worden voorzien. Tegenover de ‘onhartelijke houding’ van het terrein staat de authenticiteit ervan. Overal hangen bordjes met (soms wonderlijke) geboden of benamingen en overal verwijzen restanten naar een arbeidsintensief verleden. Doordat het gebied in die