Gazet van Zurenborg Editie 3 - 2023

Zita Theunynck, coscenariste van Arcadia

4-5

Dierenartsenpraktijk Plantijn is verhuisd

Nog een vreemd scenario: dat van het spoorpark

Ook hier stapelen de vraagtekens zich op en ook dat lijkt stof te bevatten voor een boeiend scenario.

Een ander scenario is dat van de Bibbus

Deze verdwijnt vanaf volgend schooljaar nadat eerder de bibliotheek verdwenen was. Het blijft koffiedik kijken of het alternatief van de stad Antwerpen hetzelfde resultaat kent. Gelukkig zijn er schooldirecteurs die wel bekommerd zijn om de leescapaciteiten van de leerlingen. Een scenario met open einde.

Gazet van Zurenborg – Stanleystraat 21 – 2018 Antwerpen – gazetvanzurenborg@telenet.be

Scenariste worden was de droom van Zita Theunynck. Foto: An VAN DE WAL

PAGINA'S

PAGINA'S 6-7

Edito

Jörg Pyl

hoofdredacteur van de Gazet van Zurenborg laat zijn gedachten gaan over de gebeurtenissen in de wijk.

Het recente overlijden van Lieve Van Daele doet ons terugdenken aan het wijkcomité dat ooit actief was op Zurenborg en waarin Lieve een vooraanstaande rol speelde. Dat wijkcomité is door onenigheid een stille dood gestorven en sindsdien moeten wij Zurenborgers het zonder overlegorgaan stellen.

We hebben nog steeds behoefte aan een wijkcomité

Gazet van Zurenborg is een uitgave van de vzw NIEUWE ZURENBORGSE PERS

Bankrekening: BE26 0013-8738-4229 www.gazetvanzurenborg.be

P/a E. Vanrintel

Stanleystraat 21

2018 Antwerpen

Raad van Beheer VZW

Johan Bijttebier, Jochanan Eynikel, Peter Hernou, Ernest Vanrintel, Diederik van Woensel

Contact hoofdredactieteam gazetvanzurenborg@telenet.be

Hoofdredacteur en Verantwoordelijke uitgever

Jörg Pyl: jorg.pyl@hotmail.com

 03 236 65 36 - 0472 81 13 35

Redactiesecretaris

André Dejonghe: andredejonghe@outlook.be

Medewerkers (tekst en foto’s)

Ricardo Anemaet, Dirk Blijweert, Karolien Bogaerts, Toon De Boeck, Dieter Dedecker, Walter De Ley, Annelies De Mul, Luk Depondt, Axel Devroe, Renée Dufait, Lucy Elliott, Greta Folders, Jeannine Führing, Machteld Hardy, Jan Holvoet, Gerda Huygen, Sylvaine Jacquart, Karen Kets, Herman Kok, Jerry Koninckx, Malinee Lebegge, Annelies Oeyen, Luc Pandelaers, Guy Poppe, Marcel Praet, Jörg Pyl, Marcel Schoeters, Bernard Soenens, Peter Theunynck, Will Van Broekhoven, Yo Van den Bulck, An Van de Wal, Fran Van Esch, Lies Van Gasse, Nicolas Van Herck, Dani Van Remoortel, Nathalie Van Sundert, Miguel Van Steenkiste, Wim Verzelen, Marc Vingerhoedt, Uli Vinks, Evelien Wouters.

Gastredacteurs:

Erik Aelbers, Carlo De Caluwé, Bruno Raes. Lay-out & Pre-press

Pascale Holemans pascale.holemans@skynet.be

Advertenties

Jochanan Eynikel advertenties@gazetvanzurenborg.be

Administratie en facturatie

Gerda Eelen gerda.eelen@telenet.be

 0468 29 43 65

Drukker

Drukkerij Goossens Achterbroeksesteenweg 208

Distributie

Hans Dresselaers Van Diepenbeeckstraat 43

In ons edito van februari 2021 stond een warme oproep om opnieuw een buurtwerking te organiseren. Er was toen behoorlijk wat onvrede over de overlast op de Dageraadplaats. Helaas was deze oproep in de woestijn.

De meeste Zurenborgers zijn nochtans geëngageerde en weerbare mensen. Zo kwam er protest tegen de bussen van De Lijn die door de smalle straten van de wijk hobbelden en ook tegen hun vervuilende uitlaatgassen. Met resultaat, want uiteindelijk werd beslist dat alleen bus 30 nog door de wijk zou rijden. Het enige openbaar vervoer in de wijk trouwens, want tram 11 is voor twee jaar weg door werkzaamheden. Dat heeft naast de positieve kanten (goede lucht, veiliger voor iedereen, minder gedaver) ook het perverse effect dat bewoners die niet meer zo goed te been zijn en niet over een auto beschikken, nu in de kou blijven staan.

Nochtans zou de oplossing eenvoudig kunnen zijn. Laat zolang tram 11 niet rijdt één of twee elektrische minibusjes door de wijk rijden met als eindhaltes de tramhalte aan Berchem Station en de premetrohalte aan de Plantin en Mortuslei. Andere

steden met kwetsbaar erfgoed hebben al voor deze oplossing gekozen. De vraag zou kunnen komen van een buurtcomité dat de belangen van alle bewoners verdedigt en niet alleen die van een kleine groep belanghebbenden. We hebben nu actiegroepen voor allerlei zaken en er zijn de digitale platforms als de facebookgroep ‘Ge zijt van Zurenborg’ en het buurtplatform Hoplr. Daar worden allerlei ideeën en initiatieven gelanceerd, maar er wordt ook veel geklaagd. Vooral hondenpoep lijkt het einde van de wereld. Daarom herhalen we onze oproep. Wie neemt het initiatief voor

een nieuw wijkcomité voor alle Zurenborgers tussen de Ring, de Plantin en Moretuslei en de spoorweg? Alleen als wij eensgezind zijn, maken wij een kans om iets van de overheid gedaan te krijgen. De Gazet van Zurenborg zal de Zurenborgers graag informeren over wat er binnen het wijkcomité bediscussieerd en beslist wordt, zoals dat ook in het verleden gebeurde.

Aan de Zurenborgers de keuze: samen overleggen – eendracht maakt macht – of individueel digitaal mekkeren.

Het is onze gazet, jullie gazet, de gazet van ons allemaal Medewerkers gezocht

Centen hebben we niet, bij Gazet van Zurenborg werken alleen vrijwilligers. Je bent verzekerd, dat wel, en de Gazet vergoedt je kosten. We bieden wel duurzame vriendschap, eeuwige roem en jaarlijks een nieuwjaarsreceptie, waarover ze maanden later op de hoeken van de straten van Zurenborg nog spreken.

Beginnende redacteurs en fotografen krijgen richtlijnen mee en we geven ze feedback.

Overtuigd? Goesting? Schrijf een mail naar: onze redactiesecretaris andredejonghe@outlook.be en/of de hoofdredacteur jorg.pyl@hotmail.com

• 2180 Kalmhout

• 2018 Antwerpen

 0472 345684 • dressle.arts@gmail.com

Website www.gazetvanzurenborg.be

Om een gazet te maken, moet je schrijven: artikelen, interviews, gedichten, cursiefjes... Geschreven door mensen met een vlotte pen. Ben jij zo iemand, neem dan stante pede contact.

Wil je op een andere manier aan de gazet meewerken, foto’s maken, ze bussen? Hetzelfde devies: laat het ons weten.

Schrijf je maar één artikel per jaar, maak je maar één foto per jaar (maar dan liefst een geweldige)? Geen punt, we sluiten je in onze armen. Maar vijf artikels per nummer en een stuk of tien foto’s mag ook natuurlijk.

Na de controverse over het kunstwerk Penarie, lijkt nu de tijd aangebroken voor ludieke acties zoals de knuffelpups die iemand op de ladder plaatste.

Zita Theunynck, coscenariste van Arcadia

Misschien kent u Zita Theunynck? Ze groeide op in Zurenborg, is de dochter van onze dichter Peter Theunynck en schreef al een eerste roman: Het wordt spectaculair. Beloofd. Zita Theunyncks droom echter was scenariste te worden. En we zijn amper 6 jaar later en wat is haar huidige broodwinning? Jawel: scenariste! Ze is één van de drie auteurs van Arcadia, de ondertussen beroemde reeks op de VRT. (Renee DUFAIT)

Zita Theunynck (33) studeerde eerst sociologie, maar ging na haar studie werken als copywriter in een reclamebureau. Daar genoot ze van de creatieve omgeving en ze leerde er kort en bondig schrijven. Zes jaar geleden schreef ze haar eerste roman: Het wordt spectaculair. Beloofd. Het verhaal was geïnspireerd op haar eigen ervaring waarbij ze een stapeltje liefdesbrieven verloor in de trein.

Zita Theunynck: “Dat boek schrijven, een briefroman, combineerde ik met mijn job als copywriter en ik vond dat heel plezierig. In een boek mag je helemaal je zin doen.” Toen deed ze samen met haar zus Sara mee aan een scenariowedstrijd (‘Are you series?’). Ze stuurden een idee in en wonnen!

Zita Theunynck: ”De headwriter van Familie zat in de jury en vroeg me om voor Familie te schrijven Zo kon ik het vak leren, want scenarioschrijven is een specifiek ambacht. Het eerste jaar deed ik het terwijl ik nog copywriter was.

Elke dag moest er een aflevering gemaakt worden. Als nieuwe persoon had ik nieuwe voorstellen. We zaten elke maandag met een twaalftal mensen over alles te brainstormen. Het was heel leuk! Ik kreeg opdrachten om scènes uit te schrijven om te oefenen. De headwriter vond dat er genoeg potentieel bij mij was. Zo heb ik mijn job in het reclamebureau opgezegd en ben voltijds beginnen schrijven voor de reeks Familie.

Het werk bestaat uit één dag brainstormen en de rest van de week thuis een aflevering uitschrijven. Er is steeds iemand die de scripts naleest en feedback geeft. Dit is de job waarvan ik droomde, maar waarvan ik dacht dat het geen realistische droom was. Ik keek als tiener naar tv en vond de verhalen die ik zag fantastisch. Ik wilde ook zulke verhalen verzinnen. Ik was niet zo goed in spelling, maar ik had gekke gedachten en fantasie.”

Hoe ben je in de ploeg van Arcadia terechtgekomen?

Zita Theunynck: “De VRT vroeg me of ik niet bij de ploeg van Arcadia wilde komen. Ze stelden Arcadia voor als een reeks over een samenleving in de toekomst, waarin mensen een burgerscore krijgen. De personen met een te lage score worden uit de maatschappij gezet. Vanuit mijn sociologische achtergrond vond ik dat heel interessant omdat de mensen met een hogere score wel mogen gaan studeren, in mooiere huizen

wonen, recht hebben op gezondheidszorg en betere mobiliteit. Pure meritocratie. In Arcadia zijn er goede zaken zoals huisvesting en voldoende eten voor iedereen. Iedereen heeft een chip. Als iemand een kind verliest, kan hij het onmiddellijk terugvinden en als vrouw ’s avonds op straat is men veilig want niemand durft iets fouts te doen. Er is ook weinig fysiek geweld en er gebeuren geen diefstallen.

maar er zijn ook donkere kanten.

Maar er zijn ook donkere kanten, zoals de angst om iets verkeerds te doen of te zeggen. De ander heeft de plicht om te verraden en als hij iemand verraadt, stijgt zijn score. Je kan dus niemand vertrouwen. Dat is nog bijna erger dan een beetje geweld! Het is de sfeer van de Sovjetterreur. Toen waren er ook overal spionnen. We hebben ons er wat op gebaseerd en ook op de sciencefiction-roman Brave New World van Aldous Huxley. Arcadia is een dystopie, waarin men niet zou willen leven. Daarom zijn de locaties brutalistische gebouwen. Dat heeft ook iets Sovjetachtigs.”

Wat spreekt je aan in Arcadia?

Zita Theunynck: “Arcadia is een soort toekomstbeeld. Veel dingen zijn al wat aanwezig in onze huidige samenleving! We zijn niet ver verwijderd van een wereld met chips want we lopen allemaal met een gsm rond. In Arcadia is het verboden om suiker te eten en wij hebben al suikertaks. Sommige dingen kunnen snel veranderen. Ik had 5 jaar geleden niet gedacht dat in veel staten van de VS vrouwen die verkracht zijn zelfs geen abortus meer mogen plegen! Wanneer komen we in opstand en wat als we niet meer in opstand kunnen komen? Want dat is wat een chip onmogelijk maakt: protesteren.”

Vind je het niet beangstigend om daarover na te denken?

Zita Theunynck: “Ik lig er wel van wakker, maar als schrijver kanaliseer je dat en schrijf je het van je af. Het is net omdat je zo’n levende fantasie en angsten over de toekomst hebt dat je zo’n scenario kan schrijven. Ook mijn medeschrijvers liggen wakker!”

Hoe is jullie samenwerking? Hoe gaan jullie te werk?

Zita Theunynck: “Gedurende maanden brainstormen we samen enkele dagen per week. We gaan dan naar huis met een opdracht: jij werkt de lijn van dat bepaalde personage uit. Daarna lezen we dat van elkaar en zeggen we wat we ervan denken, suggereren dingen, geven werk door, doen dingen opnieuw. Feedback krijgen en geven heb ik geleerd in mijn reclamejob. Alles is heen en

weer gepingpongd, zodat je niet meer kan zeggen: dat is van mij. Alles is van iedereen. Ik ben de vrouw in de ploeg en dus net iets meer bezig met emotionelere scènes en de twee meer ervaren mannen meer met achtervolging, actie, politionele scènes. Ik heb veel van de mannen geleerd.”

Kan je van dit werk leven?

Zita Theunynck: “ Ik word betaald om verhalen te verzinnen en te doen wat ik graag doe en dit is freelance, per project. De betaling kan per scenario of per dag zijn. Het loon is zoals bij de reclame. Ik mag wel geen jaar zonder werk vallen. Dat is het lot van een zelfstandige.”

Ben je niet bang om aan dit tempo uitgeblust te geraken?

Zita Theunynck: “Dat is wel een gevaar. De verschillende scènes spelen ook ‘s nachts wel in je hoofd, want alles moet kloppen! Er zijn veel regels. Een personage mag je bijvoorbeeld maar beperkt gebruiken. Toen ik zeven dagen op zeven doorwerkte, was dat te veel. Sindsdien heb ik besloten op tijd vakantie te nemen. Ik probeer in het weekend en ’s avonds laat niet door te werken. En om verhalen te verzinnen moet je ook af en toe wat dingen beleven!”

Wat vind je van het resultaat als je Arcadia ziet op tv?

Zita Theunynck: “De eerste uitzending vond ik de moeilijkste, omdat ik allerlei beelden in mijn hoofd had bij het schrijven en ik die moest leren loslaten. Toen ik verder keek, ging ik meeleven met personages op het scherm. De topshots en de trage vertelwijze zijn mooi, passen bij de kille en afstandelijke wereld, waarin niemand een ander vertrouwt. Hoe breng je dat in beeld? Dat gevoel wordt getoond via de cameravoering en ook via esthetische beelden. Een personage kijkt bijvoorbeeld heel lang naar een bloemetje. Dat stond niet in het scenario maar de regisseur bracht het erin. Sommige acteurs verrassen door het nog beter te doen dan verwacht. Bij een reeks is het altijd teamwork. De baas van het schrijversteam overlegt veel en heel nauw met de regisseur: over elke scène en over wie goed is voor welke rol. Hij stelt ook filmlocaties voor. Zo maken we elkaars werk altijd maar beter.”

Is het geen heel dure serie?

Zita Theunynck: “Ja, Arcadia is ook met Nederlandse en Duitse budgetten gemaakt. Voordien was het moeilijk om met Amerikaanse reeksen te concurreren. Een reeks moet goed genoeg zijn om ze te kunnen verkopen en het budget terug te winnen.

Arcadia wil de vraag oproepen of dat het soort samenleving is waarin we willen leven. Of willen we een samenleving waarin de sterkeren zorg dragen voor de meer kwetsbaren onder ons?”

In Arcadia is er weinig fysiek geweld en er gebeuren geen diefstallen,

Basisschool De Dageraad was koele minnaar van de Bibbus

“ Wij hebben onze kinderen wel terug aan

het lezen gekregen”

Toen in 2010 de bibliotheek op de Door Verstraeteplaats ondanks alle protesten uit de wijk onherroepelijk dicht ging schreef onze voormalige hoofdredacteur Swa Collier daarover een van zijn scherpste edito’s ooit. Nu ook de vervangende Bibbus zal worden opgedoekt begonnen we op de redactie dus alvast onze potloden te slijpen. Maar een gesprek met Koen Dedapper, beleidsondersteuner pedagogische zaken van de vrije basisschool De Dageraad zorgde voor een genuanceerder beeld. (Luc

PANDELAERS)

“Ook wij waren boos en ontgoocheld”, zegt Koen Dedapper. “De bib was voor ons echt vlakbij, op vijftig meter van de schoolpoort. En vooral tijdens de laatste twee jaar vóór de sluiting hadden we als school een heel goede band opgebouwd met de bibliothecaris. Maar we zijn altijd koele minnaars geweest van de Bibbus. Geen kwaad woord over het personeel: die waren altijd uiterst vriendelijk en behulpzaam. Maar een bus is een krappe omgeving als je er een klas in loslaat en we konden er ook maar om de acht weken over beschikken. Voor kinderen is dat een eeuwigheid en wij stelden vast dat de motivatie om te lezen vooral in het vijfde en zesde studiejaar dramatisch daalde.“

IEDEREEN LEEST

“Daarom hebben wij ons vier jaar geleden ingeschreven in een leerproject in samenwerking met vzw Iedereen Leest. Professor Hilde Van Keer van de RUG kwam de leerkrachten bijscholen over technieken om de leesmotivatie op te krikken. Want als hun motivatie stijgt leren kinderen ook beter begrijpend lezen en ontdekken ze sneller wat ze graag lezen. Wij kregen ook gedurende drie opeenvolgende schooljaren 5000 € steun van de stad Antwerpen. Dat geld gebruikten wij voor de aankoop van boeken, het inrichten van boekenhoeken in de klassen en voor de navorming van de leerkrachten.“

RETRO LEESKAMER

“Hét succesnummer is onze retro leeskamer die we ingericht hebben als een woonkamer in de stijl van de jaren 50, grotendeels met gekregen spullen en met lekker oubollig behangpapier. De leerkrachten lezen hier regelmatig voor, er vinden praatsessies over boeken plaats en af en toe komen er ook jeugdauteurs lezingen geven. Voor de kleuters zijn er voorstellingen van de kamishibai, het Japanse verteltheater. Dat ziet eruit als een minipoppenkast maar werkt met kleurige prenten.”

“Om de twee weken komen de kinderen hier ook een boek uitlenen. Daarvoor werken wij samen met het project Bib op School van de Antwerpse bibliotheken. Dat project vervangt de Bibbus en dat is volgens mij een aanzienlijke verbetering. Elke school die hier mee in stapt krijgt nu zo’n 1200 boeken in bruikleen, verdeeld over verschillende leeftijden en genres. Deze collectie wordt jaarlijks onderhouden en aangevuld met nieuw verschenen boeken.”

En heeft dat allemaal al resultaten opgeleverd?

Koen Dedapper: ” Boven alle verwachting zelfs, zowel de leerlingen als de leerkrachten zijn enthousiast. De kinderen lezen nu ook elke dag een kwartier in de klas en we hebben nu veel meer kinderen die graag lezen. Ook van de ouders krijgen we alleen maar positieve reacties. Ze zijn allemaal heel gecharmeerd door onze leesklas. Een aantal onder hen hebben zelfs een beurtrol georganiseerd om ons te helpen bij het uitlenen van de boeken.”

Welke boeken vallen het meest in de smaak bij de leerlingen?

Koen Dedapper: ”Dat hangt natuurlijk van de leeftijd af. Maar bij de wat gevorderde lezers, pakweg vanaf het vierde studiejaar, zien we dat vooral spannende series à la Harry Potter in de smaak vallen. Zodra ze één

deel achter de kiezen hebben, willen ze de hele reeks lezen. Maar ook non-fiction is populair: boeken over wilde dieren, ontdekkingsreizen, sterren en planeten.”

Een kritische opmerking misschien: in een overwegend “witte” school gaat dat allicht allemaal wat gemakkelijker… Koen Dedapper: “Maar wij zijn helemaal niet zo’n 'witte' school! De helft van onze leerlingen komt van buiten Zurenborg en voornamelijk uit Borgerhout. Wij hebben net een heel gezonde mix. Wij werken trouwens de laatste tijd heel veel samen met bib Vrede op het Moorkensplein in Borgerhout. Daar organiseert een enthousiast team allerlei taalactiviteiten voor de schoolgaande jeugd. Voorleesmomenten voor kleuters en beginnende lezertjes, schoolvoorstellingen en ontmoetingen met jeugdschrijvers. Ze hebben daar zelfs twee 'voorleeshonden'. Kinderen die zich ongemakkelijk voelen wanneer ze hardop moeten lezen in de klas kunnen daar oefenen met een geduldige en aandachtig luisterende hond!”

Zonet zijn de resultaten gepubliceerd van het internationale PIRLSonderzoek naar de leesvaardigheid van tienjarigen. Daaruit bleek dat we in internationale ranking alweer dramatisch naar beneden getuimeld zijn en dat de groep die bij ons blijft steken op het niveau 'laag' sinds 2006 gestegen is van 10 procent naar 29 procent. Gelooft u dat de aanpak in uw school deze evolutie nog kan keren?

Koen Dedapper: “Absoluut, maar het vraagt wel een aanhoudende inzet. Je moet er niet enkel voor zorgen dat kinderen kunnen beschikken over een ruim aanbod aan boeken maar je moet ze ook tijdens de ganse lagereschooltijd blijven prikkelen en stimuleren. Maar het mooie is dat het leesplezier dat kinderen zo ontdekken een verworvenheid blijft voor de rest van hun leven.”

Koen Dedapper, directeur van de vrije basisschool De Dageraad.

Foto: Luc PANDELAERS

De Bibbus verdwijnt uit Zurenborg

BIB op schoolscholen krijgen nieuwe bibliotheekwerking

Een alom bekend fenomeen verdwijnt binnenkort uit Zurenborg. Na een pauze door de cyberattack en een recente heropstart, zal de Bibbus volledig verdwijnen uit onze wijk en stad. In ruil hiervoor start een gloednieuwe werking tussen scholen en bibliotheken. Met het verdwijnen van de Zurenborgse bibliotheek nog vers in het geheugen, zijn de reacties gemengd. (Evelien WOUTERS)

Vanaf volgend schooljaar begint een nieuwe samenwerking tussen Antwerpse scholen en bibliotheken: Bib op school gaat in september 2023 van start. Het project houdt in dat de bibliotheek een grote collectie kinderboeken aan de school uitleent gedurende 2 jaar in plaats van enkele keren per jaar met de Bibbus naar de school te komen. Zo willen de Openbare Bibliotheken van Antwerpen (OBA) het huidige aanbod verbreden.

Het project is in de eerste plaats gericht op scholen die boeken lenen via de Bibbus. Helaas betekent dit ook het verdwijnen van de bus. Bij Crea 16 zullen ze deze traditie alvast missen. Directeur Marc Plichart: “ Wij vinden het uiteraard jammer dat de Bibbus verdwijnt. Na de sluiting van de wijkbibliotheek was dit immers vele jaren een vaste waarde voor

de leerlingen van onze school. We stappen vanaf volgend schooljaar in het project Bib op school, een nieuw initiatief van de Stad Antwerpen om schoolbibliotheken op te zetten. Hier verwachten we uiteraard heel veel van, al zal het nooit een echte bibliotheek kunnen vervangen. We hopen wel onze kinderen blijvend te kunnen aanmoedigen om boeken te lezen.”

Regelmatig lezen blijkt steeds belangrijker te zijn voor het ontwikkelen van het leesniveau van kinderen. De Standaard plaatste in mei al meerdere stukken over het verslechterde leesniveau van Belgische jongeren. Elk Antwerps kind dezelfde toegang bieden tot de bibliotheekcollectie, is dan ook een van de belangrijkste doelstellingen van de Antwerpse bibliotheken. Met de huidige scholenwerking, zoals bibbussen en boekenpakketten, is dit helaas niet mogelijk volgens Els De Pooter, regisseur collectie en coördinator doorgaande leeslijn van de OBA. Door de toename van het aantal leerlingen in de stad overstijgt de vraag van scholen het aanbod van bibliotheken, waardoor vele klassen op wachtlijsten terechtkomen. Els De Pooter licht toe: “Daarom is de bibliotheekwerking aan vernieuwing toe. Met Bib op school voorzien we voor een gemiddelde kleuter- en lagere school ongeveer 1200 boeken, binnen verschillende leeftijden, genres en tekstsoorten. Zo kunnen de leerlingen in alle rust en zo vaak ze willen genieten van kwaliteitsvolle jeugdliteratuur, zodat kinderen voldoende tijd hebben om een leesvoorkeur te ontwikkelen. Bovendien worden de klassen uitgenodigd voor allerlei leesplezieractiviteiten in de bib.”

School De Dageraad is al langer bekend met Bib op school. Na het sluiten van de wijkbibliotheek maakten zij jaren graag gebruik van de Bibbus tot ze 2 jaar geleden van OBA het voorstel kregen mee te stappen in het nieuwe project Bib op School. Directeur Koen Dedapper: “ We timmerden toen al enkele jaren aan een degelijk leesbeleid, en Bib op school was op vele manieren een antwoord op de noden die we ervoeren. Een permanente grote collectie boeken in de school, daar hadden we wel oren naar. Niet langer acht weken wachten tot de Bibbus nog eens langskomt. Niet langer met een hele klas in een kleine ruimte uit een beperkte collectie op tien minuten tijd boeken kiezen en ontlenen. Bib op school maakt het mogelijk dat we zelf de regelmaat van het boeken ontlenen kunnen bepalen en verhogen. We hebben nu een bijzonder rijk boekenaanbod voor al onze leerlingen. Bib op school vraagt een extra engagement en coördinatie op schoolniveau, maar de leeslust van onze leerlingen is dat meer dan waard.”

Bib op school kadert in de uitrol van het BIB-plan, een volledig nieuwe aanpak van de Antwerpse bibliotheken. Met het BIB-plan mikken de OBA op kinderen en jongeren, en met succes: sinds de start van het BIBplan in 2021 tellen de bibliotheken meer dan 90.000 leden, een stijging van meer dan 30%. Vooral jongeren vinden veel vaker dan vroeger hun weg naar de bib. De wijkbibliotheek en de Bibbus mogen dan wel verdwijnen uit Zurenborg, maar de leeslust van de kinderen en het engagement van de scholen doen dat zeker niet.

De saga van het Spoorpark

Stad ziet geld bouwpromotor door de neus geboord

Waarom toch laat schepen van Stadsontwikkeling, De Ridder, uitschijnen dat er uitstel op til is voor de aanleg van het Spoorpark? Waarom krijgt Infrabel van haar de zwarte piet toegeschoven, hoewel de spoorwegmaatschappij bij hoog en bij laag verkondigt dat de verhuizing van het onderhoudscentrum op de site geen vertraging oploopt? Die vragen houden Gazet van Zurenborg bezig en we lichten in dit nummer een tip van de sluier op. (Guy POPPE)

Een uitspraak van de Raad voor Vergunningsbetwistingen brengt raad. Op 28 oktober verleden jaar vernietigt hij de omgevingsvergunning voor de AROP-site in Borgerhout. Dat heeft op het eerste gezicht niets met Zurenborg of het Spoorpark te maken, denk je dan. AROP, wat staat voor ARbeidsOPleiding, is een sociaaleconomisch maatwerkbedrijf, een beschutte werkplaats, zegden we vroeger.

AROP

De site besloeg een terrein van ruim 6000 m² tussen de Engelselei, de Fonteinstraat en de Hogeweg. Met de afbraak van alle bestaande woningen, gebouwen, magazijnen en werkplaatsen van AROP is er ruimte vrijgekomen voor een bouwproject van de bvba Van Eert Vastgoed Antwerpen uit Ravels. Het college van burgemeester en schepenen van de stad heeft de firma in november 2020 een vergunning uitgereikt voor de bouw van 68 flats, een school voor 365 leerlingen, 216 ondergrondse parkeergarages en een commerciële ruimte, waarin supermarkt ALDI uit de Sergeyselsstraat haar intrek zou nemen.

Verzet

Om allerlei redenen heeft de buurt verzet aangetekend tegen de plannen.

En de Raad voor Vergunningsbetwistingen heeft nu op 28 oktober de vergunning vernietigd. Het project voorziet niet in genoeg openbare ruimte, oordeelt de Raad, en het hemelwater kan onvoldoende infiltreren. Of concreet gezegd, er is te veel beton zodat de grond de regen niet kan opslorpen. De bal ligt opnieuw in het kamp van de provincie. U ziet nog altijd het verband niet met het Spoorpark? Het komt.

De fi nanciering van het park

In een persbericht van de 24e april komt Groen op de uitspraak van de Raad terug. Simon Verreet, fractieleider van Groen in het district Antwerpen en buurtbewoner, brengt ze in verband met het Spoorpark. “Het Antwerps stadsbestuur rekende er blijkbaar op dat de ontwikkelaar van de AROP-site in Borgerhout een deel van de kost voor het Spoorpark op zich zou nemen. Nu de vergunning van die eerste vernietigd is, schuift het stadsbestuur ook het Spoorpark op de lange baan”, lezen we.

Verreet steunt op het advies van de provinciale omgevingsvergunningscommissie van 19 augustus 2021. Daarin staat er op blz. 12 te lezen: “Het college beslist om aan de aanvrager een financiële stedenbouwkundige last op te leggen van 542.539,00 EUR,

dat door de stad zal aangewend worden als een bijdrage voor het nieuw aan te leggen Spoorpark”

De stad riskeert bijgevolg om ruim een half miljoen voor de financiering van het Spoorpark kwijt te spelen als het bouwproject van Van Eert op de AROP-site uiteindelijk niet doorgaat. Is dat het hele eieren eten? Verklaart dat De Ridders houding? Heeft ze ervoor gekozen om maar liever de aanleg van het Spoorpark uit te stellen, in plaats van zelf de portefeuille open te maken, en de schuld voor de vertraging in de schoenen van Infrabel te schuiven?

Makkelijk te doorgronden is de financiering van het Spoorpark niet. De stad én het district (voor de werkzaamheden aan de Omheining van de Statie van Borgerhout) moeten in hun buidel tasten, het Vlaamse gewest heeft een projectsubsidie van 2.146.809 euro toegekend én er was dus een fors bedrag gevraagd aan bouwpromotor Van Eert.

Schaamteloos

In vorige nummers heeft Gazet van Zurenborg schepen De Ridder gekapitteld voor haar gebrek aan transparantie in dit dossier. Nu we weten hoe de vork aan de steel zit en vaststellen dat ze Infrabel als zondenbok bestempelt in plaats van ootmoedig toe te geven dat het om centen draait, kunnen we besluiten dat De Ridder een loopje met de waarheid neemt. Shame on you, mevrouw de schepen. Herinnert u zich de staatssecretaris, die onlangs om die reden ontslag genomen heeft?

Op Zurenborg én in Borgerhout, allebei buurten met een grote nood aan groen, moeten we met lede ogen aanzien hoe de stad de verwezenlijking van het Spoorpark probleemloos op de lange baan schuift. “Groene ruimte is duidelijk geen prioriteit voor dit stadsbestuur”, stelt Simon Verreet. Gazet van Zurenborg kan dat alleen maar beamen.

De saga van het Spoorpark Van hoeve tot industriezone

Waar straks, ooit, het Spoorpark komt, ligt in het hart van Zurenborg een omvangrijke site, waarvan het industriële karakter in schril contrast staat met de omliggende residentiële woonstraten, met de indrukwekkende Cogels-Osylei als hoogtepunt. De site van het Spoorpark vormt een complex knooppunt van historische transportinfrastructuur, die in grote mate heeft bijgedragen tot het ontstaan en de ontwikkeling van de wijk. Architect Carlo De Caluwé, zaakvoerder van Archivaria, heeft de geschiedenis van de site in kaart gebracht. Archivaria is een Antwerps bouwhistorisch onderzoeksbureau, dat eigenaars van historische panden bijstaat met de opmaak van beheersplannen en de aanvraag van erfgoedpremies, en advies geeft rond restauratie en herbestemming. Voor Gazet van Zurenborg vat hij zijn verhaal samen.

Zurenborg is eeuwenlang een open ruraal landschap geweest, waarop als enige bebouwing de 17deeeuwse Suerenborghoeve stond, die haar naam zou geven aan de latere woonwijk. Een beetje verderop lag het stadscentrum van Antwerpen, dat gekneld zat binnen zijn middeleeuwse stadsmuren, waardoor de stad geen mogelijkheid had tot uitbreiding. Dat was tegen het einde van de 19de eeuw zeer problematisch, aangezien het bevolkingsaantal in de stad explodeerde ten gevolge van de industriële revolutie.

Uiteindelijk werd in de jaren 1860 besloten om de oude Spaanse omwalling af te breken zodat de stad eindelijk nieuwe wijken kon vormen. Die uitbreiding gebeurde concentrisch, waarbij de zones het dichtst bij de stad eerst ontwikkeld werden. Dat gebeurde voornamelijk door projectontwikkelaars of grondspeculanten, die in een mum van tijd volledige straten openden met neoclassicistische opbrengsteigen-

dommen. De ontwikkeling van Zurenborg liet zeer lang op zich wachten. Enerzijds omdat het gebied ver van het stadscentrum gelegen was maar anderzijds ook omdat men wist dat er plannen waren om in de nabije toekomst een spoorlijn aan te leggen. Daarover wilde men eerst zekerheid vooraleer te verkavelen.

Ringspoor

In 1836 werd de eerste spoorlijn in België van Brussel naar Mechelen

Simon Verreet volgt het spoorparkdossier al lang op. Foto: Jan SERMON

doorgetrokken tot in Antwerpen. De voorloper van het huidige Centraal Station was destijds geen kopstation. De spoorlijn liep door Borgerhout verder naar Nederland. Die situatie veranderde in 1871, wanneer de beslissing viel om van AntwerpenCentraal een kopstation te maken. Het huidige ringspoor werd aangelegd, een omlegging van de spoorlijn naar de haven en Nederland in een boog, die de contouren van de toenmalige Brialmontomwalling volgde. Die was net daarvoor gebouwd, ter vervanging van de gesloopte omwalling rond het centrum. Naast de spoorlijn kwamen er goederenstations om de haven te bedienen, die toen in volle expansie was.

Industrie

Na enkele jaren bleken die stations niet de nodige opslagcapaciteit te hebben. Daarom werd in 1875 besloten om een extra goederenstation toe te voegen. Borgerhout eiste dat het op zijn grondgebied zou komen liggen, meer bepaald op Zurenborg, ter compensatie van het terrein dat de gemeente verloren had door de aanleg van het ringspoor.

Het gelobby van de familie Cogels, eigenaar van de Zurenborggronden, was daaraan niet vreemd. Ze zag dat als een perfecte opportuniteit om hun tot dan toe rurale gronden eindelijk te gelde te kunnen maken. Door de komst van een station zou dat gebied een vlotte verbinding met het stadscentrum krijgen. Initieel was het de familie haar idee om de gronden te ontwikkelen als industriezone. Een eerste stuk werd met die insteek dan ook verkocht om er een gasfabriek op te richten.

residentiële gebouwen in de buitenwijken. Het was duidelijk dat er meer geld te rapen viel bij de ontwikkeling van een woonwijk. Een maatschappij werd opgericht, die in zou staan voor de aanleg en verkaveling van straten in de nieuwe wijk (la Société Anonyme pour la Construction de Maisons Bourgeoises)

Die maatschappij kan gezien worden als een projectontwikkelaar avant la lettre. In snel tempo werd een plan opgemaakt, dat een nieuw stratenpatroon over de velden trok. Daardoor verdween de oude Suerenborghoeve. De eerste ontwerpen bleken iets te veel op enkel winstbejag gefocust te zijn, aangezien er zelfs binnen de driehoek tussen het spoor AntwerpenBrussel en het ringspoor bebouwing zou komen. Uiteindelijk werd het stedenbouwkundige plan rond 1882 bijgesteld naar een leefbaarder en minder dicht stratenpatroon, zoals we het vandaag nog kennen.

Het gedeelte van de wijk rond de Dageraadplaats was zeer populair en werd gauw volgebouwd. De aanleg van een tramlijn van de Draakplaats naar het stadscentrum droeg daaraan in grote mate bij. In 1890 werd de tramloods met dienstwoning aan het plein gebouwd, die er vandaag nog altijd staat. Aan de overkant van het plein was nog een trammaatschappij aanwezig en vestigde zich een autobusmaatschappij, waardoor de Draakplaats al snel een brandpunt voor openbaar vervoer werd en de wijk ineens zeer goed ontsloten was.

tussen 1888 en 1899 werk gemaakt werd van de ophoging van de gelijkvloerse spoorlijn tot een verhoogde spoorberm. Daardoor werd de wijk wel visueel voor altijd in tweeën gesneden maar met de overbruggingen in plaats van de overwegen werd ook het laatste deel van de wijk vlot toegankelijk. Tegen het einde van de 19de eeuw waren de braakliggende kavels eindelijk ingevuld. De verhoogde spoorberm kreeg ook een zeer verzorgde architecturale uitstraling mee, met zijn karakteristieke uitwerking in siermetselwerk. Dat was een ontwerp van de Brugse architect Delacenserie, die vervolgens van koning Leopold II ook de opdracht voor de stationshal van Antwerpen-Centraal toegewezen kreeg.

Watertorens

Vaart. Dat was een veredelde beek, die de noordelijke begrenzing van de Zurenborgwijk vormde. Op dat tracé zou vervolgens de huidige Plantin en Moretuslei aangelegd worden. Dat was oorspronkelijk niet de drukke verkeersas zoals we die vandaag kennen, aangezien ze doodliep op de verhoogde spoorberm. Decennialang waren er plannen om de straat door te trekken onder de berm door om Deurne met de stad te verbinden maar ze raakten maar niet uitgevoerd.

Residentiële bewoning

Al snel veranderde de familie Cogels volledig van idee, wanneer ze zag dat er door de stadsvlucht uit het onaangename, geïndustrialiseerde centrum een grote vraag was naar

Desondanks bleek er toch geen belangstelling te zijn voor de kavels in het deel van de wijk rond de CogelsOsylei. De bebouwing bleef hieruit. De reden was voornamelijk dat die buurt volledig afgesneden was van zijn omgeving, enerzijds door de Brialmontomwalling, die de functie van stadsgrens had overgenomen, en anderzijds door de gelijkvloerse spoorlijn, die enkel langs overwegen over te steken was. Er werd nog geprobeerd om nieuwe bewoners naar de wijk te lokken met recreatieve infrastructuur, zoals een velodroom en later een voetbalveld (Antwerp speelde er in 1895 de eerste officiële voetbalmatch in België, tegen Sporting Brussel). Ook dat zorgde niet voor een doorbraak.

Er werd niet enkel een verhoogde berm ontworpen maar ook daarbij horende spoorinfrastructuur. Zo werd er een nieuw goederenstation gebouwd op de Spoorparksite, ter vervanging van het eerste, dat ter hoogte van het Luitenant Naeyaertplein lag. De spoorlijn kreeg een op zichzelf staande watervoorziening. Daarvoor werden verspreid over de lijn drie watertorenduo’s opgericht, namelijk aan Stuivenberg, op de Spoorparksite en aan het Centraal Station, uitgewerkt in eenzelfde baksteenarchitectuur als de spoorberm. Zo was een constante waterdruk gegarandeerd om de stoomlocomotieven te bevoorraden. De functie van de torens zou uiteindelijk wegvallen wanneer het spoornet in de jaren 1960 geëlektrificeerd werd en de aanleg van de metro de ondergrondse waterleidingen beschadigde.

Dit is Zoetenaaie niet, dit is wereldstad Antwerpen De nieuwe straat was wel een interessante, directe verbinding met het stadscentrum. Daardoor opteerde men in 1930 ervoor om het nieuwe internationale reizigersstation op het einde ervan te bouwen. Voorheen was die rol weggelegd voor AntwerpenCentraal maar aangezien dat een kopstation was, werd er te veel tijd verloren met het wisselen van de locomotieven. Het nieuwe station moest boven op de spoorberm komen maar het uiteindelijke ontwerp bleek geen weerspiegeling te zijn van de prestigieuze functie die het gebouw vervulde. Het had namelijk meer weg van een plattelandsstation dan van een prestigieus internationaal reizigersstation. Dat botste op heel wat kritiek.

Expo 58

en later een voetbalveld speelde er in 1895 de eerste officiële voetbalmatch in België, tegen Spor-

De “centers”

De oplossing voor het probleem van de ontsluiting kwam er wanneer

De Herentalse Vaart

Een volgende ontwikkeling was de stapsgewijze overwelving tussen 1890 tot 1927 van de Herentalse

In de jaren 1950 werd besloten om de Brialmontomwalling te slopen, aangezien ze nooit een defensief nut gehad had, en op het vrijgekomen tracé de Singel aan te leggen. De aansluiting van de doodlopende Plantin en Moretuslei op die nieuwe stadsautoweg was onontbeerlijk. In de berm moesten bruggen komen om de straat door te kunnen trekken en daarom diende het bovenliggende station nog geen dertig jaar na de bouw afgebroken te worden. In plaats daarvan werd in 1959 een nieuw gebouw opgetrokken, ditmaal beneden, naast de berm, het nog steeds bestaande Antwerpen-Oost. Dat gebeurde in de typische Expo 58-stijl, geïnspireerd op de architectuur die op de wereldtentoonstelling in Brussel te zien was. In 1975 verloor dat station zijn internationale functie aan Antwerpen-Berchem, waarna het in 2011 zijn stationsfunctie volledig verloor en herbestemd werd tot kantoorruimte.

aan Antwerpen-Berchem, waarna het in 2011 zijn stationsfunctie volledig verloor en herbestemd werd tot

De velodroom, met op de achtergrond de gasfabriek. (SAA, Fotoverzameling losse foto’s, FOTO-OF#2444)

Een wijk vol nieuwe gedichten

Niet minder dan zeventien dichters verleenden hun medewerking aan de vijfde editie van Poëzievensters Zurenborg. De gedichten hangen nu aan de ramen van de huizen in onze wijk, dikwijls naast gedichten van vorige edities. Ricardo Anemaet, de huidige wijkdichter, leidde de organisatie. De centen kwamen ook dit jaar van de cultuurantenne van het district Antwerpen. (Jörg PYL)

Op 27 mei 2023 werd de aftrap gegeven in café Moeskop op de Dageraadplaats. Enkele dichters droegen daar een paar van hun raamgedichten voor.

DEELNEMERS

De deelnemende dichters waren in alfabetische volgorde: Ricardo Anemaet, Hermine Couvreur, Roos de Buysscher, Luk Depondt, Lotte Dodion, Yolande Driessen, Kathleen Gillis, Stefan Heulot, Peter HolvoetHanssen, Ruth Lasters, Johanna Pas, Willem Persoon, Jörg Pyl, Dora Smets, Peter Theunynck, Will van Broekhoven en Lies van Gasse.

BUNDEL

Voor het eerst zijn alle gedichten die aan de ramen hangen ook in boekvorm verkrijgbaar. De bundel Gedichten uit Zurenborg bevat alle gedichten van de 5de editie van Poëzievensters en kost 15 euro. Op het officiële startmoment van Poëzievensters werd hij te koop aangeboden. Kon u er niet bij zijn en wenst u toch graag een exemplaar van de bundel te ontvangen, stuur dan een mailtje naar: poezievensters2023@hotmail.com.

Een fotoverslag van het lanceringsevenement zal in ons augustusnummer verschijnen.

Dierenartsenpraktijk Plantijn heropent op nieuwe locatie

CARTUYVELS)

Ik betreed het nagelnieuwe gebouw en bemerk in de inkomhal onmiddellijk de wegwijzers: honden naar rechts, katten naar links. Om de beestjes goed te kunnen verzorgen en ze rustig te laten herstellen, worden ze gescheiden. Ik word ontvangen door dierenarts Katrien Sinnaeve in haar nagelnieuw kantoor. Iets verderop zijn nog werkmannen bezig met de afwerking van de pauzeruimte.

De dierenartsenpraktijk was al aanwezig in de wijk?

Katrien Sinnaeve: “Wij zaten in de Bosduifstraat op Zurenborg, al meer dan 30 jaar lang. We hadden nood aan vernieuwing en meer ruimte. We barstten daar uit onze voegen en we wilden bijblijven voor de mensen. Het was niet evident om een pand te vinden dat al aan onze eisen voldeed en vlot bereikbaar was voor onze klanten en zo zijn we in Post X beland. Het was een lang project dat meer dan twee jaar heeft geduurd. Nu zijn we sinds een maand

operationeel op onze nieuwe locatie.”

Jullie zijn vooral naar Post X gekomen om meer plaats te hebben?

Katrien Sinnaeve: “Inderdaad om meer plaats te hebben, maar ook om te vernieuwen en de kwaliteit van de geboden zorg te verhogen. Nu hebben we een CT-scan, die konden we in het oude gebouw niet plaatsen.”

Ik vermoed dat jullie heel wat patiënten uit de wijk hebben?

Katrien Sinnaeve: “Ja inderdaad, maar we hebben ook heel wat patiënten van buitenaf omdat wij ook op doorverwijs werken. Dierenartsen van overal sturen dieren met een vergevorderde ziekte of voor speciale onderzoeken door naar ons. We vervullen de rol van dierenkliniek die de moeilijkere gevallen verzorgt. We kunnen ook analyses doen in ons eigen labo – we hadden er al één, maar dat hebben we nu grondig kunnen moderniseren.”

Zijn jullie blij met de nieuwe locatie?

Katrien Sinnaeve: “Heel blij. Het is hier helemaal nieuw en heel wat groter. In het begin liepen we nog wat verloren in de nieuwe ruimte en vonden we elkaar soms niet terug. Het was aanpassen voor het personeel en de diertjes maar nu begint iedereen zijn draai te vinden.”

Gezien de stedelijke context zijn jullie vooral met kleine huisdieren bezig?

Katrien Sinnaeve: “Wij doen enkel hond en kat en ook knaagdieren en konijnen kunnen in onze praktijk terecht. Grote huisdieren en paarden doen we niet – die zie je hier op Zurenborg ook niet rondlopen.”

Wij als mensen zijn heel erg bezig met onze gezondheid, leeft dat ook bij de huisdieren?

Katrien Sinnaeve: “De mensen zien hun huisdier meer en meer als een volwaardig gezinslid en de zorg volgt dat. Er wordt meer en meer nagedacht over de zorg voor een huisdier. Ook vóór men een dier in huis haalt wordt daar meer over nagedacht. Men evolueert meer en meer naar preventieve zorg, maar daar is het probleem dat de dieren het niet kunnen aangeven als ze zich ziek voelen. Met name katten zijn de ‘verbergers’ bij uitstek.

We doen ook meer en meer bloedonderzoeken bij dieren vanaf 7 jaar oud, waardoor je er vroeger bij bent. De meeste baasjes komen ook jaarlijks of tweejaarlijks met hun dier op controle, vaak gedreven door het vernieuwen van de vaccinaties. Maar vanaf 7-8 jaar is een Jaarlijkse controle aan te raden, zeker bij onze oudere dieren. We proberen ook meer

en meer te werken aan preventieve zorg. Tandverzorging is daarvan een goed voorbeeld.”

Jullie voeren nu operaties uit?

Katrien Sinnaeve: “We deden al operaties, maar nu hebben we een volledig operatiekwartier met intensive care en hospitalisatie. We hebben nu ook medische beeldvorming ter beschikking met een CT-scan, echografie en endoscopie. Op deze nieuwe locatie zijn we goed uitgerust. De meeste ingrepen gebeuren in daghospitaal, maar patiënten kunnen ook overnachten in de dierenkliniek.”

Na het gesprek met dierenarts Katrien krijg ik nog een rondleiding in de dierenkliniek. Het ziet er allemaal heel nieuw en proper uit. Ik ben verwonderd over de hoeveelheid geavanceerde apparatuur die men ter beschikking heeft. Maar de grotere locatie laat ook toe om een gescheiden recovery voor honden en katten in te richten. De ruimtes zijn van elkaar gescheiden zodat de katten de honden niet kunnen ruiken of horen, waardoor ze minder stress ervaren en sneller herstellen. Er wordt ook aan het personeel gedacht: er is nu ook een pauze- en vergaderruimte waar ze tussen de consultaties door even op adem kunnen komen.

Praktische gegevens:

AniCura

Dierenartsenpraktijk Plantijn 03 235 73 85

E-mail: plantijn@anicura.be Borsbeeksebrug 34, 2600 Berchem (naast Lidl in Post X)

Dokter Sinnaeve opereert een hond met een gebroken poot.

Foto: Luc Pandelaers

Wie een hond of kat heeft, wil dat huisdier goed verzorgen en daar hoort af en toe een bezoek aan de dierenarts bij. In onze wijk is al 30 jaar een dierenartsenpraktijk gevestigd, maar die is onlangs verhuisd naar een nieuwe locatie.

(Bart

Nieuwe bewoonster brengt kleur in de wijk

Sarina Mannaert transformeert medemens

De Stierstraat heeft een traditie van creatieve bewoners. De jongste in de reeks is kunstenares Sarina Mannaert. Ze verhuisde onlangs met haar vriend van Dendermonde naar Zurenborg en bruist van enthousiaste en kleurrijke ideeën. Gazet van Zurenborg mocht een kijkje nemen in haar gloednieuwe styling studio. (Evelien WOUTERS)

vertelt Sarina. Bijna vanzelf rolde ze de muziekwereld in. Ze maakte affiches en videoclips voor grote namen als Tamino, Stromae, Netsky en Alex Agnew. Ze wil zich in de toekomst meer richten op niet-commercieel werk, maar wanneer er tijd overblijft in haar agenda, gaat ze nog steeds aan de slag bij VRT als freelancer.

FOTOSHOOTS

Naast haar werk voor de media-industrie, doet Sarina ook fotoshoots met een artistieke touch. Zo maakt ze trouwfoto’s voor koppels die een originele of excentrieke reportage willen. Ook laat ze plechtige communicanten openbloeien en transformeren tijdens een fotoshoot waarbij Sarina zelf make-up en kapsel verzorgt. Ze werkt het liefst samen met niet-professionele modellen. “Ik ben het gelukkigst wanneer ik gewone mensen kan omvormen tot iemand die ze zelf nog niet kenden. Mijn job is het leukste wanneer iemand mij 100% vertrouwt en ik gewoon kan doen wat de creativiteit me ingeeft. In de toekomst hoop ik workshops te geven in mijn studio om mensen een goed gevoel te geven dankzij makeup en een mooie foto,” aldus Sarina.

KUNST

ment om haar werk te laten zien in de expo A modern painter Voor ze van Dendermonde naar Antwerpen verhuisde, bracht ze in 2022 nog een ode aan Dendermonde met de expo Op Reuzenschouders Ze baseerde zich op een van de vele Dendermondse tradities over vier mannelijke reuzen. Aangezien in de optocht enkel mannen meelopen, leek het haar interessant dit om te draaien. Zo creëerde Sarina vier vrouwelijke reuzenpersonages, gelinkt aan vier belangrijke vrouwen in Dendermonde. De vrouwen waren op dat moment nog niet bekend, maar Sarina slaagde erin hun sterke persona naar voor te brengen en hen op een creatieve manier in de kijker te zetten. “Op deze prestatie ben ik het trotst. Als je samenwerkt met een groep gepassioneerde, creatieve zielen, kan je grote dingen doen,” beaamt ze.

TOEKOMST

MEDIA

Sarina is beeldend kunstenaar, gespecialiseerd in artistieke make-up en beauty & fashion fotografie. Haar projecten zijn erg uiteenlopend. Initieel werkte ze voornamelijk samen met bedrijven en filmproducties. Via het programma Belgium’s

Got Talent kwam ze bij de VRT terecht. Daar begon ze als make-upartieste, maar tegenwoordig verzorgt ze er soms ook fotografie. “Wanneer je in een productie van VRT een special effect ziet zoals een schotwonde of verouderingsmake-up, dan is dat hoogstwaarschijnlijk mijn werk,”

In juli 2022 nam Sarina deel aan het WK bodypainting op het World Bodypaint Festival. Ze behaalde de tweede plaats in teamverband en de vijfde plaats solo in de categorie creatieve make-up. Dit inspireerde haar om meer zelfstandig te werken en vaker de artistieke richting in te slaan. Sarina verzorgt ook regelmatig kunstexpo’s. Tijdens de lockdown was het niet mogelijk haar dagelijkse werk te doen, maar tentoonstellingen bezoeken kon wél. Dat was het ideale mo-

Momenteel werkt Sarina samen met Poledance Antwerp aan een tentoonstelling. Figuren in het paaldansen zijn universeel vernoemd naar dieren en deze dieren worden door Sarina gebodypaint op dansende modellen. Het is de bedoeling hiervan een kalender uit te brengen en eind dit jaar of begin 2024 een expo te organiseren in Kavka. Ze hoopt ook met mensen uit Zurenborg te kunnen samenwerken. “Als mensen een idee hebben of een projectvoorstel, sta ik altijd open om het te bespreken. Ik speel graag met omgeving en tradities. Daarnaast vind ik het leuk om nieuwe mensen in mijn make-upstoel te krijgen. Zelf ben ik een kleurrijk persoon en ik geef dit graag door wanneer mensen wat meer kleur in hun leven willen,” zegt Sarina. In de toekomst plant ze zowel workshops als een open-atelier-dag zodat mensen haar werk kunnen leren kennen. Al haar kunst is te koop en steeds exclusief. Gazet van Zurenborg is alvast nieuwsgierig om haar werk verder te leren kennen.

Afscheid van Lieve Van Daele

Lieve Lieve Van Daele, Jij was een welbespraakte vrouw. Een woordvoerder die nooit woorden tekortkwam om uit te drukken wat gezegd moest worden.

Zo herinner ik mij de woordenstrijd met de architecten van de vernieuwde Dageraadplaats over de gekozen zitbanken. Deze zouden niet communicatievriendelijk zijn. Je zette twee stoelen, rug aan rug, tegen elkaar en vroeg de architect om met jou een gesprek te voeren over de zitbanken. (Buro Vrije Ruimte 2005)

Je was ook een vurige verdedigster van het behoud van de bomen en organiseerde de boombabbel. Met verhalen, sprookjes en gedichten

Tram 11

Op 24 april overleed Lieve Van Daele op 85-jarige leeftijd. Veel Zurenborgers kenden haar als iemand die actief was in het toen nog bestaande wijkcomité en als bezieler van diverse activiteiten, waaronder de eerste Herman de Coninck-herdenking in 2007. Op 13 mei om 14 u vond een herdenkingsdienst plaats in de Norbertuskerk, waarna er herinneringen konden opgehaald worden in café Het Zeezicht. Toenmalig lid van het wijkcomité Erik Aelbers bezorgde ons de tekst die hij op de herdenking aan Lieve Van Daele uitsprak en wij brengen deze tekst hiernaast integraal.

rond de bomen. Tot en met een sjamaan toe. En in de bomen kwamen de kunstige harten van Shay Silberman.

Ook het middagontbijt waar iedereen zijn eten meebracht en deelde met de buren. En waar je een infotafel voorzag met uitleg wat halal en wat koosjer eten was. Zo om de mensen met elkaar in gesprek te brengen. Ik had je graag onlangs meegenomen naar de herdenking en de plaatsing van een nieuw gedenkteken voor Herman de Coninck. Maar de woorden ontsnapten jou al. Omdat jij de drijvende kracht was achter het plaatsen van gedichten in de wijk en het gedicht onder de bogen van het Tramplein, wil ik je dit gedicht nog eenmaal opdragen:

Tram heen. Tram terug. Heen: jonge Zaïrese heeft met baby hees geneurie, veel tijd, intimiteit, elkaar, openbaar en toch alleen van haar. Tram kijkt ernaar.

Tram terug: Marokkaanse probeert jengelend zoontje, zootje, zotje stil te krijgen. Hoe meer ze hem door elkaar schudt, hoe meer letters er uit hem vallen.

Tot Antwerpse volksmadam hem met tatata tot zichzelf brengt. En tot ons allen. Tingeling, tingeling door de stad. Het openbaar vervoer doet aan beschaving, aan feestelijkheid, aan wanordehandhaving.

Vaarwel Lieve

Doe een woordje voor ons.

Erik Aelbers

Lieve Van Daele tijdens de eerste Herman de Coninckherdenking. Foto: Christophe LAMBRECHTS

KLEINE GROTE VERHALEN

OPEN HUIZEN IN DE GROTE BEERSTRAAT 45

Op zaterdag 6 en zondag 7 mei stelden 24 huizen, scholen en buurtcentra in vier Antwerpse districten hun deuren open voor persoonlijke verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Op Zurenborg waren er vier locaties waar op de herdenkingsdag van het einde van de Tweede Wereldoorlog een indringend verhaal verteld werd. (Jan HOLVOET )

voorleggen mocht het kind ophalen. Bakkersgast Leon van Goethem bracht het kindje onder in Burcht bij zijn moeder Elodie, de overgrootmoeder van Stephen.

Merkwaardig detail: op een avond komt de gevreesde oorlogsburgemeester van het dorp, Antoon van Goethem, Elodies dochter Rachel verwittigen dat het Joodse kind weg moet, omdat zij anders ‘serieus in de nesten zouden zitten’. Antoon was geen familie van Elodie, maar wel de toekomstige grootvader van Herman Van Goethem, die meer deed dan wie ook om de herinnering aan de deportaties levend te houden. Marcus werd in Beveren/ Melsele verborgen gehouden tot het einde van de oorlog. Daarna verhuisde zijn familie naar de Grote Beerstraat 45, in een huis dat eigendom was geweest van Menasche Safir en nu door een notaris beheerd werd. Marcus, die nu Maki genoemd werd, was ondertussen geadopteerd door tante Lena en ging naar school in de Grotehondstraat. Hij werd getraceerd en opgeëist door de familie van zijn overleden moeder, wat werd geweigerd omdat zij niet, zoals gestipuleerd, de tweede helft van zijn foto konden voorleggen. Maar ook omdat hij gekoesterd werd als enige zoon. In oktober 1948, toen hij bijna acht was, werd hij door onbekenden ontvoerd naar Parijs en later naar Canada gebracht. Zijn pleegzus Rachel, Stephens moeder, probeerde hem later terug te vinden. Zij telefoneerde zelfs met een Marcus Safir in New York, maar die zei niets met het verhaal te maken te hebben.”

Ter gelegenheid van Open Huizen 2023 vertelde Stephen Hargreaves het verhaal van Marcus Safir, die werd achtergelaten door zijn vader, die later gedeporteerd werd. Maar hij vertelde ook over zijn Belgische familie, zijn Engelse familie, het dorp Burcht tijdens de oorlog en ten slotte zelfs over de grootvader van Herman Van Goethem.

Kleine grote verhalen van de oorlog, die lang verzwegen zijn. En die nu verteld worden, nu het nog tijd is.

“Marcus werd geboren in 1941, zijn moeder stierf in het kraambed. In 1942 vluchtte zijn vader, Menasche Safir, die een razzia zag naderen, een bakkerij in de Rolwagenstraat binnen, en smeekte het kind te redden. Hij scheurde een foto in twee stukken, één stuk hield hij bij, het andere bleef bij het kind. Enkel wie het tweede deel van de foto kon

Stephen Hargreaves: “Dit verhaal was taboe in mijn familie, omdat het oude wonden opende. Tante Lena verviel in een zware depressie, omdat ze haar geliefde kind hadden afgepakt. Want zo zag zij dat.

Hetzelfde zag ik bij mijn Engelse familie: mijn grootvader vertelde nooit dat hij een oorlogsheld was, een van de eersten die op Sword Beach aan land ging op D-day 1944. Mijn vader ontdekte dit toen een krijgsmakker van grootvader hem herkende op een Londense dubbeldekbus.

Zoveel verhalen vertellen het grote oorlogsverhaal. Ik zou graag Maki Safir ontmoeten, of zijn kinderen of kleinkinderen. Het zou goed zijn dat de cirkel wordt gesloten.”

https://www.antwerpenherdenkt.be/openhuizen

Leegloop op de donderdagmarkt

Gedaan met veertig jaar beuling

"Dominique, nique, nique, s’en allait tout simplement”, zingt een jonge vrouw, die haar inkopen staat te doen bij de gelijknamige slagersvrouw. Lissa heet ze, vertrouwt ze me toe. Bellissama, zo noemt ze haar zondagse optreden in het Theatercafé van het Fakkeltheater, met belcantomuziek, opera-aria’s, nummers uit operettes en liedjes uit musicals. Maar we schuiven hier niet aan voor Lissa Meyvis maar om Dominique Eeckhout uit te zwaaien, Kim voor de vrienden (die koosnaam staat op de achterdeur van haar marktwagen in zwarte letters onder, in het wit, Dominique, je moet twee keer kijken). Voor de laatste keer doet Dominique de markt op de Dageraadplaats. 59 is ze maar na veertig jaar vindt ze dat het genoeg geweest is. Ik krijg een glaasje cava uitgeschonken en ze komt even erbij zitten om haar verhaal te doen aan de Gazet van Zurenborg. (Guy POPPE)

Haar vader is 75 jaar geleden met de kraam begonnen, vertelt Dominique. Hij maakte zijn eigen beuling. Vroeger kregen klanten die beuling kwamen kopen voorrang aan de kraam. Het bordje met die boodschap heeft er altijd gehangen. “In de jaren tachtig, negentig verkocht ik tien keer zoveel beuling als nu maar de mensen geven dat hun kinderen niet meer te eten. Toen ik overnam, kwamen ze in de eerste plaats charcuterie kopen, vers vlees dat kwam later”, zo start Dominique haar verhaal. Paardenbiefstuk (een visje), lamsribbetjes, kalfsschenkel, je vond het allemaal bij haar.

“Eigen werk” staat er bij heel wat van haar vleeswaren. “Ik werk er de hele maandag aan, en ’s avonds soms tot 10u. Vanochtend ben ik nog een hele kalfsrug gaan kopen op de slachterij in de Lange Lobroekstraat. Die komt rechtstreeks van Anderlecht, ze snijden hem hier uit”. Voor dat eigen werk is er op Zurenborg veel interesse, zegt Dominique. “De paté mag gerust wat verkleurd zijn. Het is hier alternatiever, de klanten hebben meer aandacht voor bio en kwaliteit. Er zijn hier meer jongere mensen, jonge moeders bv. Ze blijven drie maanden thuis met hun baby maar daarna verlies ik ze weer”.

BAKKERIJ GYBELS: OPEN OP ZONDAG

Bakkerij Gybels • Dageraadplaats 9

Open elke dag vanaf 6u30 tot 17u

Woensdag: tot 15u • Vrijdag: tot 14u

Zaterdag: gesloten • Zondag: tot 13u

Bestellingen: 03-235 53 21

En of Zurenborg alternatiever is. “Ook mijn vegetarische waar marcheert goed”, gaat Dominique voort, “de groenteburgers bv., zelf gemaakt met verse groentes. Klanten

kopen er soms tien, vijftien en steken ze in de diepvries”.

Vroeger en nu Afscheid nemen doet Dominique terugblikken. “De markt gaat in het algemeen erop achteruit, zeker, maar het is wel zo dat met de pandemie sommigen de markt herontdekt hebben. Ze ontdekken wat kwaliteit is, ze proeven het verschil, maar ja, het gemak om alle aankopen samen te kunnen doen in een supermarkt, dat primeert vaak op kwaliteit” Makkelijk maken ze het de marktkramers niet. “Om 2u. moeten we weg van de stad. Alles inpakken en op tijd wegwezen, dat knaagt aan mijn maag. Het marktgeld is onlangs verdubbeld en voor mijn wagen moet ik 50 € emissiekosten betalen voor een vergunning van

Dominique Eeckhout met één van haar trouwe klanten.

Foto: Jeannine FÛHRING

Dominique straks voorgoed samen met Marit, links van haar.

Foto: Jeannine FÛHRING

een week. Let wel, ik kom 2 km de stad in en sta dan uren stil. Toen het een keertje digitaal niet lukte, had ik 150 € boete aan mijn broek”. Een harde tante, jij, Dominique? “Ik ben nogal veeleisend, ja”.

Stoppen, waarom toch? “De juiste hulp vind ik niet”, antwoordt Dominique, “ik vind geen opvolger” Hallo, Andries, jij draait toch al een jaartje mee, geen belangstelling om over te nemen? “Ik zoek werk dicht bij Kessel, waar ik woon. Ik ben geen man van de stad, naar Antwerpen komen om de markt te doen is leuk, als ik er maar niet hoef te wonen”. Dominique heeft contact gezocht met een andere slager, die misschien geïnteresseerd is om de markt te doen op de Dageraadplaats maar die wel van verder moet komen. “Neen, er is geen marktbestuurder die mee op zoek gaat. Overigens kan de wagen nog tien jaar mee”. Een hint voor belangstellenden?

Toekomstplannen

Ophouden met de markt betekent niet dat Dominique thuis met haar vingers gaat draaien. “Ik denk eraan om vanaf oktober een webshop op te starten, waarop mensen kunnen

bestellen, thuis leveren is mogelijk. Ik kan het nog niet opgeven, ik zie mezelf niet ergens anders gehakt gaan kopen”.

Vanaf oktober pas? “Eerst wil ik mijn hoofd leeg maken en paardjerijden in Halle Zoersel. Daar hadden we vroeger al een buitenverblijf en daar ga ik wonen met mijn vriendin Marit, met wie ik in september ga trouwen, dat is ook een reden om te stoppen”. Voor één keer stond Marit mee te bedienen, die laatste donderdag van april, de eerste en de laatste keer.

Goede maatjes

Er komen binnenkort nog veranderingen op de markt. Visboer Romain Costermans gaat eind juni met pensioen. De 29e doet hij zijn laatste markt, maakt hij voor de laatste keer

ter plekke maatjes schoon. Maar niet getreurd, zijn zoon, Randy, 33, neemt de kraan over. “Ik doe al een jaar of tien de markt, ik heb nooit iets anders gedaan, alles blijft zoals het was”. 34 Jaar al staat Romain op de Dageraadplaats. “In de tijd waren er twee viskramen, twee kaasverkopers en vier groenteboeren. Maar wij hebben ons vaste cliënteel, ’t is nog altijd de moeite waard”.

En nu, Romain? “Eerst mijn knie repareren”. Zijn vrouw Carina lacht, ze blijft op donderdag, vrijdag en zaterdag de markt doen. Zo heeft ze in het begin van de week tijd voor Romain als zijn knie eenmaal gerepareerd is. Carina heeft oog op de drukte aan Dominique haar kraam. “Een slager op de markt, dat is belangrijk, want anders doen de

klanten hun boodschappen op een ander, maar ze zijn moeilijk te vinden. Er is al iemand eens komen kijken maar die verkoopt alleen charcuterie”.

Geen Portugese hapjes meer

Ook André Catalão van Tasca Mobiel blijft een tijd weg. Geen Portugees lekkers meer, geen pasteis de nata, wat een gemis. André en Lara hebben een winkel geopend in Arendonk en komen hun waar in Antwerpen alleen nog aanbieden op woensdag, op de markt van de Gitschotellei, en zaterdag, aan de De Villegasstraat in Berchem. “’t Is hier een heel sympathieke markt maar er komen wat klanten vòòr 9u. en enkelen vanaf 12u., en tussendoor weinig”, geeft André als uitleg. “Alé já, André!”. Carina knikt bedenkelijk als ze ’t hoort, “Tja, als die winkel in Arendonk goed werkt… Er is hier ooit een nieuwe bloemenverkoper geweest nadat de vorige met de corona-epidemie weggebleven was, drie keer en gedaan”.

Leegloop

Kunnen we dat zo noemen, die geleidelijke terugloop van het aantal marktkramers? Lang geleden zei ik tegen een kandidaat voor Groen, die tijdens een verkiezingscampagne folders uit kwam delen, dat het kantje boord was met de markt op de Dageraadplaats. Als dat zo doorgaat, is het straks boeken toe, zoals de Kartonnen Dozen

Epiloog

Het einde van de markt nadert. De kaasboer roept nog een lief woordje naar Kim. “Hier laat ik je los, Tim”, antwoordt ze lachend. Daarna moest ze gaan.

MEER INFO

bvba Diritto Eeckhout 0486 55 59 35 diritto@telenet.be

www.facebook.com/ vishandelromaincostermans/ 0485 61 62 20

www.facebook.com/ MobieleTasca.portugeeslekkers 0486 27 85 88

VAKMAN VOOR AL UW KLUSWERKEN!

Grenzeloze Liefde

Hoe noedels, chilisaus en brood een liefdesverhaal worden

Het verhaal van Daniël en Raphaela

Meestal vertelt ‘Liefde zonder grenzen’ het verhaal van koppels uit diverse Europese landen. Deze keer vonden we een verrassende mix van liefde tussen twee continenten, van twee mensen die een heel bijzonder verhaal vertellen, van twee zoekers die elkaar gevonden hebben.

(Yo VAN DEN BULCK )

en voelt. Het smaakt naar meer. Letterlijk en figuurlijk want ook hier bereidt Daniël maaltijden. Raphaela ziet een erg ‘bezige’ man waar ze naar opkijkt. Vele jaren wordt er nauw samengewerkt aan de verschillende projecten en festivals in Taiwan. Later ontstaat er een nieuwe dynamiek en door een aantal persoonlijke gesprekken merken ze toch dat er stilaan meer aan de hand is tussen hen...

niet zonder een persoonlijke touch toe te voegen aan het bestaande assortiment. Vanuit hun ervaring als vegetariërs bieden ze speciale koeken, soep en verse lunchbroodjes aan. En het wordt gesmaakt door de klanten.

TOEKOMST

Tijdens de coronadagen besloten ze hun werkdag in te korten. Ook hier in Antwerpen onderhouden ze goede relaties met de Hare Krishna-gemeenschap, maar ze kunnen niet zo vaak als ze soms zouden willen deelnemen aan de verschillende activiteiten van de plaatselijke tempel.

GOEIEMORGEN

Al elf jaar verwelkomt Daniël Vanrunxt (60) zijn klanten bij bakkerij Goeiemorgen. Persoonlijk, want bij binnenkomst word ik aangesproken met “Goeiemorgen, mevrouw Van den Bulck”. We hebben de meest bizarre conversaties soms, er is een klik, het klinkt nooit banaal.

Raphaela Chang (54) houdt zich meestal achteraan bezig met de lunchbroodjes, die rond het middaguur voor files zorgen. De broodjes hebben welgekozen namen. ‘Hallo Tokio’, het broodje met een sojaburger en nori zeewier, gemarineerde gember en wasabimayo, is mijn absolute favoriet. Je krijgt er zelfs een Japans vlaggetje bij.

Soms spreken ze vlot Mandarijn onder elkaar. Er is iets tussen hen, iets vloeiends, teders, begrijpends. Eindelijk kan ik er met hen dieper op ingaan. Soms heeft journalistiek zijn voordelen voor curieuze mensen zoals ik.

TAIWAN

Daniël groeit op in een doorsnee Vlaams gezin, katholiek maar niet praktiserend. Zijn broer Marc Vanrunxt zal zich later uit ditzelfde nest losmaken als niet onopgemerkt danser. Bij Daniël knaagt er al snel iets. Als hun konijntje sterft is dat de eerste ervaring met de dood. Hij weent drie dagen en hij is behoorlijk onthutst. Vele vragen gaan door zijn jongenshoofd. Vragen die onbeantwoord blijven tot hij iets later als vijftienjarige een boek leest over Hare Krishna, de Bhagavad Gita zoals ze is. Hij was al eerder gefascineerd door hun kleurige doortochten in de stad met muziek en bloemen. Eerst bespiedt hij hen vanop veilige afstand, maar later zoekt hij contact.

Hij verblijft drie jaar in de Ardennen, Durbuy, in de Hare Krishna-leefgemeenschap. Hij werkt er hard in het restaurant en verdiept zich verder in het gedachtegoed. Op een bepaald moment oordelen zijn leraars dat hij klaar is om zich verder te bekwamen en te assisteren in de missie in Taiwan. Daniël neemt de uitdaging aan en raakt er zestien jaar intensief geëngageerd in het oriëntaalse gebeuren.

ONTMOETING

Neen, als Raphaela in de gemeenschap in Taiwan een kijkje komt nemen, is het geen liefde op het eerste gezicht. Wel voelt ze zich er heel erg blij en gelukkig door wat ze ziet

Op dat moment in hun leven heeft ook Raphaela al vele watertjes doorzwommen. Ze groeide op in een vrij gesloten Chinees gezin. Wanneer ze als grafisch ontwerpster naar Australië trekt voor een opleiding business-marketing laat ze haar echtgenoot thuis achter. De open sfeer is als een nieuwe wereld die opengaat voor haar. Ze is nu 28 en leert hier veel over zichzelf. Als grafisch ontwerpster leert ze alles mooier voorstellen dan het in werkelijkheid is. Door de opleiding business-marketing wordt dit gevoel nog uitvergroot. Bij terugkeer naar Taiwan weet ze vooral wat ze niet wil. Ze werkt daarna nog een achttal maanden in een textielbedrijf van een familielid in Mexico. Maar ook hier vindt ze niet wat ze zoekt. Weer terug in Taiwan bieden aromatherapie, yoga en een bezoek aan de Hare Krishna-gemeenschap soelaas. En daar is ook Daniël die haar overkomt als charmant, lief en toegewijd.

LIEFDE?

Als ik Daniël dit interview voorstel, reageert hij eerst eerder afstandelijk want ´liefde´ is voor hem het wellicht-meest-misverstane woord op aarde. “Volgens wat ik ervan begrijp,” zegt hij, “is de default setting in onze huidige geconditioneerde staat van zijn ´What´s in it for ME?´, terwijl liefde pas ontluikt in een klimaat van onbaatzuchtige, dienstbare relaties. Eén relatie die ons een proevertje geeft van de cultuur van liefde, is de liefde van een moeder voor haar kind.”

Als Raphaela en Daniël elkaar leren kennen, zijn ze veertigers, beiden na een eerste huwelijk, beiden al aardig op weg om te weten wat ze willen in deze wereld.

BAKKERIJ

Bij een familiebezoek aan België blijkt een jeugdvriend van Daniël uit een bakkersfamilie net een nieuwe bakkerswinkel te openen in Berchem waarvoor hij een uitbater zoekt. Niet veel later neemt het koppel de uitdaging aan. Raphaela ziet het zitten om in dit voor haar onbekende land te komen wonen. De bakkerij vraagt hun onverdeelde aandacht; de eerste acht jaar werken ze zes dagen per week, vijftien uur per dag. Ze werken hard, maar

De familie in Taiwan is inmiddels klein geworden en Raphaela heeft haar draai hier intussen gevonden. De dingen die ze, naast haar moeder en haar nicht, het hardste mist zijn de typische noedels en een specifieke zoete chilisaus.

Het interview ging door in het Engels want door de vele werkuren heeft ze de tijd nog niet kunnen nemen om echt degelijk Nederlands te leren. Haar man spreekt wel een aardig mondje Mandarijn ondertussen.

Later als ze met pensioen zijn zouden ze graag - Krishna willing - meer kwaliteitstijd doorbrengen in en rond de Hare Krishna-geloofsgemeenschap, maar voor de komende jaren kunnen u en ik nog genieten van hun toewijding als niet zo doordeweekse bakkers en van een heel mooi liefdesverhaal. Voor het meest ‘misverstane’ woord op aarde valt het hier reuze mee!

BAKKERIJ GOEIEMORGEN STATIESTRAAT 169

2600 BERCHEM

Van buitenaf bekeken

“ Een diverse wijk, dat loopt hier vlot”

We spreken af op het terras van de Bar Epoq. De zon geeft net lang genoeg warmte om er een uurtje met Ria van Peer te kletsen. Tot vier jaar geleden, tot ze met pensioen ging, was ze verantwoordelijk voor de internationale betrekkingen van de SERV, de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen. Tegenwoordig komt ze dankzij haar dochter wekelijks naar Zurenborg. Gazet van Zurenborg wou weten hoe de wijk op haar afkomt.

(Guy POPPE)

“Een gemengde wijk, divers. Wanneer ik op de Dageraadplaats op het terras van de May’s zit en mijn kleinkinderen Alice en Phil zich uitleven op de speeltuigen, dan zie ik zowel mensen die uit de Maghreb afkomstig zijn als yuppies, en hoor ik Spaans en Hollands”. Zo ervaart Ria van Peer Zurenborg. “Die diversiteit zit goed, dat loopt vlot; Zurenborg is een van de weinige plekken waar ik dat vaststel, in die zin is het een atypische wijk,”, gaat ze verder. Maar nog altijd kent Ria lang de hele buurt niet en daarom nuanceert ze haar oordeel: “Ik kom hier nooit ’s avonds”

Dochter en kleinkinderen

Ria heeft nog een mandaat van het ABVV in het Vlaamse Vredes-

instituut en is secretaris van de Raad van Bestuur van Natuurpunt, een organisatie waarvan ze al dertig jaar lid is. “Van de plaatselijke afdeling, Hof van Reyen”, beklemtoont ze. Die heeft Boechout, Mortsel, Lint en Vremde als haar terrein en vroeger ook de Wolvenberg. Dat ligt dicht bij Zurenborg maar niet dicht genoeg om de wijk te leren kennen. “De grens is flou, niet? Ze valt niet samen met de grens van een district”. Contacten, zelfs informele, met de afdeling hier heeft ze niet. Pas toen haar dochter Barbara op Zurenborg is komen wonen, is dit deel van de stad een deel van haar leven geworden.

Trouw elke donderdag om halfvier

staat Ria Phil op te wachten aan de kleuterschool van De Dageraad in de Lange Altaarstraat. Vroeger deed ze dat om er haar kleindochter Alice op te halen maar die zit nu op de middelbare school. “Al bij al doe ik dat nu al een jaar of tien”, zegt Ria. Daarna gaat ze steevast naar het plein, “echt wel het kloppende hart van de wijk”. Meestal naar de May’s, “dat is zo mijn gewoonte”, maar soms ook naar Het Strand van Oostende of de Pici’s. “De Zure lijkt me verbeterd, niet? Trekt in elk geval meer volk dan vroeger”. En de kinderen? “Tja, die gaan aan de overkant een ijsje eten natuurlijk”.

Bewondering

“’t Is ook makkelijk dat de wijk zo bereikbaar is, vlak bij Berchem station”, merkt Ria op. Ze woont in Mortsel en komt af met de trein of de bus. Soms combineert ze haar wekelijkse trip met een bezoekje aan een andere dochter, die aan de overkant van de Ring woont. Een koffietje in de Bar Epoq, daarmee begint ze vaak, voor ze door de Cogels-Osylei loopt. “Het is een plezier om door die straat te wandelen en het geheel te bewonderen. Je ziet natuurlijk wel het verschil tussen de chique lei en de schaal van de huizen waar Barbara woont. Wat

Opticien - Optometrist

Dageraadplaats 12

2018 Antwerpen

tel : 03/235 16 35

optiekdedageraad@telenet.be

OPENINGSUREN

MAANDAG 10 uur tot 13 uur

DINSDAG 10 uur tot 18 uur

WOENSDAG 10 uur tot 18 uur

DONDERDAG 10 uur tot 18 uur

VRIJDAG 10 uur tot 18 uur

ZATERDAG 10 uur tot 13 uur

me dan opvalt, is dat het in de statige Cogels-Osylei erg stil is aan de voorkant van de straat en dat het stadsleven verderop veel publieker wordt, met veel mensen op s traat en de pleinen. Barbara haar straat is nu een fietsstraat, dat is stukken beter dan met al die bussen, zeker voor de kinderen en de scholen. Barbara heeft zelfs geen auto meer, soms huurt ze een elektrische bakfiets”.

Gemis

“In de Kartonnen Dozen liep ik wel eens langs”, geeft Ria mee. “Ik kocht er romans en snuisterde er op het schap met de tweedehandsboeken. Het is een gemis dat de boekhandel weg is. Merkwaardig dat er in zo’n levendige wijk weinig winkels zijn, geen slager, geen kruidenier. Gelukkig is de markt er”. “De bruggen zijn mooi opgeknapt en dan beland ik wel eens in de Wattman,”, gaat ze voort, “ik heb ook de indruk dat de Plantin Moretuslei aan het veranderen is. Is er een opwaardering aan de gang, met het nieuwe gebouw aan de Zurenborgse Poort bv.?”, vraagt ze zich af. “Ik kom hier graag, ’t is een aangename wijk om te wonen”, rondt Ria van Peer ons gesprek af. De zon is weg en ’t is kwart over drie, Phil wenkt.

Sergie Van den Borne en Suzanne Janssens

Wat speelt zich buiten af en heeft

niets met een saaie les of een moeilijk huiswerk te maken?

’t Is buitenspeeldag!

Op een zonnige ochtend in april rijden enkele camions, verschillende lichte vrachtwagens en een handvol bakfietsen het plein op. Hier en daar hangt er een van ver herkenbaar, of min of meer geheimzinnig, aanhangsel aan. Goedgemutste werklui beginnen lachend aan hun werk. Als zij straks het eerste deel van hun dagtaak af hebben en de innerlijke mens wat gaan versterken staat er een heus sportdorp op het plein waar ettelijke honderden kinderen zich in uit kunnen leven. GvZ liet enkele van haar fotografen op hen los en stelde vast dat er alleen maar blije gezichten te fotograferen vielen. Kijkt u mee?

Foto’s:

Jeannine FÜHRING, Luc PANDELAERS en Jerry KONINCKX

BUITENSPEELDAG

De torenspits van de Norbertuskerk is weer uitgepeld, ontdaan van zijn keurslijf. Hij schittert nu opnieuw pront in de zon. Hij glimt en klinkt als in zijn jeugdjaren, al kan ik dat natuurlijk niet met zekerheid beweren, want ik woonde hier toen nog niet.

Je kunt op zoveel manieren naar die kerktoren kijken, bedenk ik: religieus of juist niet, historisch, nostalgisch, esthetisch. Hoe rank is hij, hoe waait de teruggewonnen klank van zijn klokken over? Wat vertelt zo’n torenspits? Het lijkt wel een gedicht dat ons op zijn/haar manier aanspreekt en even in de ban houdt. Betekenisvol en gelaagd.

Is het omdat ik de laatste tijd meer met dichters te doen had dat ik zo naar die toren kijk?

Dat ik overal speur naar poëzie? Maar dat speuren hoef ik juist niet te doen. Niet hier bij ons, want de poëzie wordt mij hier zo aangereikt. Er is de oude lading en er is alweer een nieuwe: Poëzievensters Editie 5.

Ik probeer al langere tijd helder te krijgen wat ik met die raamgedichten moet. Doet dat de poëzie goed? Ja natuurlijk, het is op zich al een tot de verbeelding sprekende karaktertrek van onze wijk, dat je op zoveel ramen gedichten kunt lezen. Pure poëzie als beeld op zich. Maar leest men die gedichten ook echt, is een vraag die soms oprispt als iets dat onverteerd is blijven liggen. Iets dat mij nu en dan weer wat ongemakkelijk bezighoudt. Worden die gedichten daadwerkelijk opgenomen? Doen ze mensen stilstaan, letterlijk en figuurlijk? Dat is wat er door mijn hoofd spookt: een gedicht probeert in lagen te praten, een gedicht zoekt emotie en reflectie en vraagt tijd. Is daar niet meer aandacht voor nodig? Kan dat even in een glimp bij een vensterraam? Ik heb nog maar zelden mensen lang zien stilstaan bij zo’n raam om de tekst op te nemen en nadien met zich mee te dragen.

Ben ik tegendraads als ik zeg dat mij het gevoel bekruipt dat het gedicht in zijn vensterversie meer vorm dan inhoud is? Het gedicht daardoor tot kijkobject wordt gemaakt en het gedicht zelf dan tegenvoets wordt genomen, waardoor het wat struikelt in de plaats van mensen rechtop aan te spreken?

Ik krijg thuis tegenwind als ik opper dat dit eigenlijk de poëzie niet echt een dienst bewijst. Want dat ik met die stelling gedichten verhef en op een piëdestal zet, ze eigenlijk ophemel, meer dan ze nodig hebben. Want gedichten horen onder de mensen te komen, niet alleen opgeborgen in bundels en in stapels in een boekhandel waar weinigen ze kopen. Dat ik juist oneer bewijs aan de literatuur en de poëzie als ik wat laatdunkend doe over zo’n venstergedichten.

De zijspiegel Gedichten

En de dichters zelf? Alle dichters die ik sprak vinden het juist wel een mooi gebaar om gedichten zichtbaar en toegankelijk te maken. Het zal dus aan mij liggen, een man die gedichten en dichters idealiseert. Toch blijf ik ermee zitten. Ik krijg het niet helder, omdat ik last blijf hebben van de vluchtigheid waarmee zo’n raamgedicht worstelt. Er blijft mij dus niet veel anders over dan een pleidooi te houden. Een pleidooi voor ons allemaal en zeker ook voor mijzelf om bij zo’n raamgedicht echt stil te staan. Langer dan een paar seconden. Hoelang blijven mensen gemiddeld bij een schilderij in een museum hangen? Té kort. De gemiddelde bezoeker blijft zo’n 28,63 seconden halthouden. Inclusief selfies. Er is trouwens ook een naam verzonnen voor dit soort milde kunstroof: arties!!!

Uit onderzoek blijkt dat je eigenlijk vier minuten en acht seconden nodig hebt om een kunstwerk effectief tot je door te laten dringen. Vandaar dus mijn oproep aan mezelf en aan elk van jullie. Voortaan staan we vijf minuten stil om een raamgedicht te lezen, helemaal, grondig en het te laten doordringen. Uit het hoofd leren om verder mee te nemen hoeft niet. Je kunt trouwens ook nog altijd terugkeren. Zoals ik wel eens in een museum doe als ik een hele tentoonstelling heb afgelopen. Terugkeren naar een kunstwerk waarbij ik een ‘mental note’ heb gemaakt om het achteraf nog eens apart te bekijken: een tweede lezing te geven.

Goed, we selecteren een gedicht en laten dat op ons inwerken. Zou ik dat beeld in de nabije toekomst mogen zien? Dat we rustiger de tijd nemen om zo’n venstergedicht te lezen en erop te kauwen. Of komen de bewoners dan verveeld naar buiten omdat ze zich ergeren aan gluurders die langdurig lijken te willen binnenkijken? Ze zijn bij deze gewaarschuwd. Mensen die (lang) voor je raamgedicht blijven staan, bewijzen eer aan jou en aan het gedicht dat je gekozen hebt om te delen.

Dat is het: we delen poëzie met elkaar, de dichters, de verspreiders, de mensen die zo’n gedicht aan hun raam willen en de lezers.

Wat ben ik toch een kniesoor dat ik daar commentaar op heb! De vijfde reeks Poëzievensters is gestart op 27 mei in De Moeskop.

Wim VERZELEN

Kabuki

Sushi • Grill • Wok Alle dagen open van 11:00-14:30 en 17:00-23

Dageraadplaats 28 2018 Antwerpen Info@kabukisushi.be www.kabukisushi.be

Tel. 03 663 8200

Die dag

Een dag vol schreeuwende meeuwen rond mijn heet stomend huis dampt de straat asfalt ventilatoren loeien op zoek naar verzengend stortregenlawaai.

Schreeuwende meeuwen die klinken als baby’s met hoge koorts ze zweten onder hun veren die meeuwen pikken de wormen uit mijn hoofd die meeuwen vuurfonkelend vliegen ze met brutaal en grof taalgebruik voorbij.

Een dag vol krijsende meeuwen rondom het dak van dit stampend kokende huis geluid van de pakketpostdienst ronkende uitlaat vleugje diesel zwetende humeurige ongeschoren man.

Iedereen gevlucht naar het water naar de douche naar de koelte van de zee ik ben gebleven met de meeuwen hoor hun gevecht om een smeltend broodje kaas.

Ricardo ANEMAET

Zo blij om terug te zijn op ’t plein!

Toen Pita Amon op de Dageraadplaats op 31 december van vorig jaar zijn deuren sloot, waren veel Zurenborgers niet gelukkig. Daar is nu gelukkig verandering in gekomen. (Annelies DE MUL)

in Frituur Dageraad en is sinds de heropening op 25 april de uitbater van de volledig vernieuwde zaak. Ann is bijna dertig jaar geleden gestart met Pita Amon op de Dageraadplaats samen met haar man, Medhat. David, hun oudste zoon werd kort daarna geboren en de combinatie horeca met het drukke gezinsleven (het gezin heeft drie zonen) was onmogelijk en ze besloten de zaak over te laten aan familie.

Zoon David heeft het ondernemen in zijn bloed en toen de opportuniteit zich aandiende om Pita Amon opnieuw uit te baten (samen met zijn moeder) is hij er vol voor gegaan. Het is een échte familiezaak: samen met zijn ouders maken ze waar wat ze zo hoog in het vaandel dragen: kwaliteit en vriendelijkheid. En zeer ruime openingsuren: dagelijks van 16.00 tot 23.00 u en in het weekend tot 01.00 u. De menukaart is dezelfde als zoveel jaar geleden maar kreeg net als het interieur een nieuw, eigentijds kleedje. Er zijn een 30-tal couverts en natuurlijk een groot terras. Samen met de andere horeca-uitbaters duimt het team dat het eindelijk mooi weer mag worden.

David wil ook graag een wisselwerking met andere kleine ondernemingen. Zo koopt hij zijn wijnen in bij Wim van Mon Vin uit de Korte Altaarstraat en droomt hij ervan zulke samenwerkingen verder uit te breiden.

De ligging is duidelijk altijd al gegeerd geweest: tijdens de verbouwingswerken van het pand (voor het opmerkzame oog: dezelfde gevel als Tranquilo) vond Ann een wissel uit de jaren 1890 ter waarde van 2500 BEF, waarschijnlijk goed voor drie maanden huurwaarborg.

Na de sluiting van de zaak werd het pand helemaal ontruimd (zeven containers) en grondig verbouwd. Tijdens de werken, die vier

maanden in beslag namen, werden al bekende gezichten opgemerkt: David Shenouda en zijn moeder Ann. David werkte tot eind maart

David en Ann willen ook graag een warme oproep plaatsen voor geïnteresseerde medewerkers én voor een decoratieve schilder die het mooie logo, de finishing touch van het lichte en verwelkomende interieur, op de muur kan schilderen

David Shenouda met zijn vader Medhat en moeder Ann. Foto: An VAN DE WAL

Politie Mastergebouw op weg naar voltooiing

Zonder voor de bewoners van Zurenborg veel aandacht te trekken is er de afgelopen jaren gewerkt aan de realisatie van het Mastergebouw, het nieuwe hoofdkantoor voor de Antwerpse politie. De eerste afdelingen zijn inmiddels in het gebouw getrokken en de verhuis moet voor het eind van het jaar worden afgerond. Dan zullen alle beleidsuitvoerende en beleidsondersteunende diensten centraal gehuisvest zijn in het nieuwe hoofdkantoor. (Herman KOK )

De bouw van het Mastergebouw heeft lang geduurd. In september 2017 gaf de gemeenteraad zijn fiat voor dit grootschalige bouwproject ten behoeve van de politie en nu zijn we bijna zes jaar verder. Het politiekorps realiseert het nieuwe Mastergebouw met een DBFM-overeenkomst (Design, Build, Finance & Maintenance) met verschillende partners verenigd in een projectvennootschap, waaronder de stad Antwerpen, AG Vespa als eigenaar, en projectontwikkelaar IRET. De projectvennootschap zal het mastergebouw ontwerpen, bouwen, financieren alsook gedurende 25 jaar onderhouden. De Antwerpse politie zal het gebouw huren. De totale investering bedraagt 292,5 miljoen euro. Dit is inclusief de onderhoudsperiode van 25 jaar. Een dispuut tussen projectontwikkelaar en de bouwheer zorgde ervoor dat de bouw meer dan een jaar vertraging opliep. Medio 2020 nam Besix het roer voor de bouw over en inmiddels is de bouw vrijwel voltooid.

Concept, ontwerp, en programma Het Mastergebouw is gebouwd naar het ontwerp van Stéphane Beel Architects met Jaspers-Eyers & Partners als uitvoerend architect. Het is een prestigieus en complex gebouw

met 2 torens van elk 9 verdiepingen, aan elkaar verbonden door een 4 verdiepingen tellende centrale kern. Hoewel het niet direct verbonden is met Post X en het onder een ander eigendom en beheer valt, vormt het mastergebouw visueel een onderdeel van Post X, waar Stéphane Beel Architects eveneens aan heeft gewerkt. Het gebouw kan vanwege de ligging op de hoek van de Singel en Borsbeekse Brug als herkenningspunt voor Post X worden gezien.

Het gebouw heeft een totale oppervlakte van 78.000 m². Naast een uitgebreide meer generieke kantooromgeving met 2.200 werkplekken, heeft het mastergebouw ook ruimtes specifiek ontworpen voor politietaken, zoals gespreks- en verhoorlokalen, sport- en trainingsruimtes en een arrestantenzone. Op verschillende plekken, waaronder op het dak van de centrale kern, zijn toegankelijke buitenruimtes gecreëerd.

De zijkant van het gebouw gezien vanaf de Borsbeekse Brug laat mooi zien hoe het gebouw als het ware uit drie modules bestaat:

- Het meest transparante deel van het gebouw aan de Singel is voornamelijk het kantoorgedeelte. Aan deze zijde bevindt zich ook de

publieke inkom.

- De centrale kern is het semipublieke gedeelte, met onder andere gespreks- en verhoorlokalen, vergaderzalen, perszaal en aula.

- Hel deel gelegen langs de Ring bevat onder meer briefingruimtes, kleedruimtes en sport- en trainingsfaciliteiten. Een ruime patio, centraal in het gebouw gelegen, doet dienst als politieplein en vormt het kloppend hart van het mastergebouw.

Munitiedepot

Maar ineens was er begin mei kortstondig paniek in de wijk. Een aantal bewoners had een brief ontvangen over een aanvraag voor een milieuvergunning voor een opslagcapaciteit voor explosieven in het Mastergebouw. Het leek om 35.000 kg te gaan. Een grote hoeveelheid. Op de buurtapp Hoplr en andere app-groepen in de wijk werd de bezorgdheid gedeeld. Sommigen dachten meteen aan de impact van de vuurwerkramp in Enschede van een aantal jaar geleden, anderen zagen er meteen de kans in voor de ‘spontane sloop’ van een in hun ogen niet mooi gebouw. Velen vroeg zich af, hoe is dit nu mogelijk? Na lezing en ook een nadere toelichting vanuit de politie werd duidelijk dat het om 35.000 kg munitie zal gaan. Het aandeel explosief materiaal hierbij is beperkt en veel kleiner in gewicht. Bovendien kan de politie van een grootstedelijk team moeilijk zonder munitie. Mogelijk een storm in een glas water van korte duur.

Een nieuw landmark voor Zurenborg Hoewel de officiële opening van het Mastergebouw pas is voorzien in het najaar van 2024, komt het gebouw geleidelijk tot leven nu er steeds meer functies worden overgeheveld naar het

nieuwe gebouw. Bijna 10 jaar na de afbraak van het postgebouw Berchem X is de hele site opnieuw ingevuld en operationeel. Het kantorencomplex Post X met ook de Lidl, een fitness, en het Parkinn by Radisson hotel, is tot dusverre een succes en het Mastergebouw van de politie maakt het geheel compleet. Voor de cafés en de voorzieningen rond het Ryckaertplein en in het station zijn de medewerkers in het mastergebouw potentieel een goede aanvulling op hun klantenkring. En voor de wijk is het mooi dat de overzijde van het Ryckaertplein langs de Singel nu stedenbouwkundig af is. www.politieantwerpen.be www.iret.be

Heraanleg Cogels-Osylei en verhuis stelplaats: langzaam maar zeker vooruit

Medio april verschenen de gele affiches met betrekking tot het openbaar onderzoek voor de heraanleg van de CogelsOsylei eindelijk in de straat. De noodzakelijke heraanleg van de Cogels-Osylei krijgt in 2024 zijn beslag en begin 2025 zullen de straat en het tramspoor van tramlijn 11 volledig vernieuwd zijn. Ondertussen wordt er buiten Zurenborg gebouwd aan de nieuwe busstelplaats. (Herman KOK )

afvoersysteem hebben, is nog onduidelijk. De parkeerstrook, die in eerdere plannen zou verdwijnen, wordt heraangelegd met kasseien. Onder de strook komt buffering voor regenwater.

Na vele jaren verwaarlozing waren de historische kasseienstraat en het tramspoor in zulke slechte staat dat De Lijn in 2021 tot de conclusie kwam dat Tram 11 slechts stapvoets door de straat kon passeren. Er moest iets gebeuren met de Cogels-Osylei. Daarnaast was er de geplande vernieuwing van de tramlus in het stadscentrum en de Ommeganckstraat. Een groot deel van het spoor van tramlijn 11 was dus aan vernieuwing toe. Jammer is dat al deze werken niet parallel verlopen en Zurenborg het dus zo’n twee jaar zonder een directe tramverbinding met het centrum moet stellen.

Controversieel is het verdwijnen van het rondpunt in het midden van de straat. Volgens de Dienst Onroerend Erfgoed is het namelijk een beeldverstorend element in het stadsgezicht. Een eigenaardig standpunt, omdat het straatprofiel, eveneens onderdeel van het stadsgezicht, door het verbreden van de rijstroken en het versmallen van de voetpaden ook wordt aangetast. De historische in straatklinkers aangelegde fietsstrook aan de even zijde verdwijnt. Voorts wordt het voetpad bij het rechtgetrokken rondpunt verbreed en zullen daar enkele bomen worden geplant. Het uitgestulpte voetpad en het planten van bomen is verdedigbaar gezien de hedendaagse opvattingen van straatontwerp en de vergroeningssopgave, maar zeker in strijd met het historische stadsgezicht. Ging het de Dienst hier om het stadsgezicht of om het belang van verkeersdoorstroming? Qua stedelijk groen zouden Stad en Dienst Onroerend Erfgoed beter inzetten op vergroening van de vele verharde voortuinen in de straat. Dit zou effectiever zijn voor zowel de opwaardering van het beschermde stadsgezicht als de noodzakelijke vergroening.

Retro-racebaan Met het wegnemen van het rondpunt ontstaat er een bijna 450 meter lange rechte rijbaan die zeker niet uitnodigt tot het naleven van de maximumsnelheid van 30 km/u. Bovendien

heraanleg gebeuren met de intensiteit van het busverkeer? Schade aan de nieuwe verkeersdrempel in de Lange Altaarstraat en overlast voor bewoners in de Gulden Vliesstraat en de Pretoriastraat laten zien dat zwaar verkeer zo min mogelijk door een woonwijk moet worden geleid en dat snelheidslimieten moeten worden gehandhaafd.

Verhuis stelplaats De Lijn uitgesteld tot einde 2024

De bouw van de nieuwe stelplaats aan de luchthaven en de onderhoudswerkplaats in Rumst vorderen gestaag. Maar bij projecten als deze is er altijd een risico op vertraging. Inmiddels lijkt het erop dat beide projecten niet op tijd zullen worden opgeleverd om een verhuis vanuit Stelplaats Zurenborg voor eind maart 2024, wanneer de huidige vergunning verloopt, mogelijk te maken. De Lijn vraagt omwille van de timing een beperkte verlenging van de vergunning tot eind 2024. De vertraging is vooral veroorzaakt door het oplossen van problematiek rond bodemvervuiling waar op voorhand geen rekening mee was gehouden. Inmiddels is de procedure voor deze beperkte vergunningsaanvraag al opgestart. De Lijn heeft beloofd het nodige te doen om overlast voor bewoners en passanten zo minimaal mogelijk te houden. Voorts stelt De Lijn alles in het werk om de bouwprojecten zo spoedig mogelijk op te leveren om de verhuis van de stelplaats vóór eind 2024 te kunnen afronden.

Met de vooruitgang van de projecten aan de luchthaven en in Rumst lijkt de verhuizing

Wat gaat er gebeuren?

De straat wordt volledig heraangelegd. De rijbaan wordt aangelegd met cassettes met in beton gegoten afgezaagde kasseien die goed bestand zijn tegen het gewicht van de tram. Ook de bovenleiding van de tram wordt volledig vernieuwd. Daar waar mogelijk met ophanging aan de huizen zoals in het verleden. Maar waar ophanging aan de huizen technisch niet haalbaar is, zullen mogelijk extra palen in de straat verschijnen. Voor fietsers komt er ruimte tussen het rechter tramspoor en het voetpad. De voetpaden worden vernieuwd in betontegels. Het enkelvoudig rioleringssysteem wordt vernieuwd en er komt een systeem waarbij regenwater en huishoudelijk afvalwater worden gescheiden. Wat dit betekent voor de huizen die vaak nog geen gescheiden

wordt de rijbaan ook wat verbreed doordat beide tramsporen wat verder uit elkaar komen te liggen en zal het vernieuwde wegdek veel comfortabeler zijn. Snelheid remmende maatregelen als drempels zijn vanwege het tramspoor niet te realiseren. De vernieuwde straat dreigt op die manier een retro-racebaan te worden. Het groene perk in het rondpunt werd namelijk ooit aangelegd om de snelheid te matigen en ongevallen te voorkomen. Op vraag van bewoners heeft de stad aangegeven geen mogelijkheden te zien voor permanente handhaving via bijvoorbeeld een trajectcontrole. Voor velen is het weghalen van het rondpunt dan ook een stap achteruit. En wat gaat er na de

van de stelplaats nu echt in zicht en lijkt een langdurig uitstel weinig waarschijnlijk.

Opstap naar Nieuw Zurenborg

De heraanleg van de Cogels-Osylei en de verhuis van de stelplaats zijn voor Zurenborg een belangrijke mijlpaal. De verhuis van de stelplaats brengt de ontwikkeling van Nieuw Zurenborg een stap dichterbij. Een Nieuw Zurenborg dat hopelijk aansluit bij de hoge stedenbouwkundige kwaliteit van Zurenborg, dat ruimte biedt voor een park en dat deels een oplossing kan bieden voor het straatparkeren elders in Zurenborg.

De kasseien van de Cogels Osylei in slechte staat.

Foto: Jörg PYL

STRATENPOETS

Het valt op dat de jaarlijkse stratenpoets einde mei niet meer hetzelfde succes kent als vorige jaren. Bovendien was er voor het gedeelte 2018 en 2600 een andere zaterdag gepland. Meestal staat of valt het evenement

met een of meer enthousiastelingen die hun buren voor een gezamenlijke stratenpoets warm maken. Zo ook in de Pretoriastraat waar ook dit jaar op 22 april ijverig gepoetst en nagepraat werd. (jp)

Thaise en Vlaamse gerechten geserveerd in een huiselijke sfeer. Kom zeker onze heerlijk cocktails proeven. Reserveren op 03/235.98.42 - informatie op mays.be

Bewoners van Pretoriastraat en omliggende straten poetsen.

Foto's: Ruth GYSEMANS

Plantaardige broodjesbar strijkt neer in de Statiestraat

Zelf al twee decennia vegetariër en op het randje van veganist (maar ik laat de kaas nog steeds niet graag van mijn brood nemen) verwelkom ik met open armen de inplanting van elk groen horecaconcept in de buurt. En zo galoppeerde mijn stalen ros in smaakvolle verwachting richting Shmos, de kersverse plantaardige broodjeszaak van Helen Van den Poel De Clippeleire.

(Karen KETS)

Helen, gefeliciteerd met de komst van Shmos! Wat een leuke naam kreeg het kind.

Helen Van den Poel De Clippeleire : “Dank je! Het was even zoeken, maar uiteindelijk ontsproot 'Shmos' uit een brainstorm met vrienden. Het is eigenlijk een combinatie van mijn koosnaam 'Shmels' en 'smos', bij ons beter gekend als 'een smoske' (lacht). We vonden het tof klinken, met een persoonlijke toets, en de inpassing ervan in het kleurrijke logo oogt best goed, niet?”

Zeker. En wat heb jij met een smoske?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Een belegd stuk stokbrood in al zijn diversiteit is voor mij echt comfort food. Van bij het prille begin dat ik met het idee speelde om de sprong naar het ondernemerschap te wagen wist ik dat het iets in de horeca én met broodjes zou worden. En kijk... Shmos is een feit!”

Een jonge ondernemer ben je bovendien! Ook een bewuste keuze?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Toch wel. Ik werkte bijna zeven jaar in loondienst in de communicatiesector.

Het toeval wil dat het restaurant dat daar gevestigd was ermee ophield, wat mij perspectief bood om op een budgetvriendelijke manier een popup plantaardige broodjesbar uit te rollen.

De klanten waren dus in de eerste plaats ex-collega's en medewerkers van andere bedrijven op het Eilandje, het middelpunt van mijn actieradius. Dat project was een echte opsteker, zeker nadat mijn eerste plan - we spreken amper over juni vorig jaar - was gesneuveld. Ik wou oorspronkelijk immers de broodjes met een elektrische fiets rondrijden. Administratief was alles in orde maar de fiets werd maar niet geleverd! Ik moest en wou dus op zoek naar een alternatief. Dat kwam er met de pop-up. In de zomer schuimde ik met mijn broodjesconcept al eens een festival af, en ik mocht met enkele andere jonge horecaondernemers gedurende enkele weken mijn kunnen demonstreren op KdG Campus Zuid. En dan kwam er dus die écht grote stap, toen ik in 2023 besliste om een fysieke zaak op te starten. Het was destijds een spannende keuze om voor de volle honderd procent zelfstandige te worden. Maar bovenal een heel bewuste. Vandaag weet ik dat het de juiste was.”

Knap. En vanwaar je focus op plantbased, plantaardig dus?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Ik zie mezelf als 'flexi-veganist'. Ik eet plantaardig als het kan, maar ben flexibel als het moet. Het is dus niet zo dat ik onwrikbaar plantbased predik, maar ik wil wel rond duurzaamheid sensibiliseren: zelfs als je

maar een keer per week voor plantaardig kiest verklein je de ecologische voetafdruk op termijn zienderogen. In die zin pleit ik ook voor consuminderen en 'zero waste', of toch minstens het streven naar het zo beperkt mogelijk houden van de individuele afvalberg. Vele kleintjes maken groot, zowel in negatieve als positieve zin. Met een broodje breng je een laagdrempelige plantbased kennismaking tot stand. En voor mensen die wél al vertrouwd zijn met plantaardige voeding is de zekerheid dat er geen vlees, vis of zuivelproducten aanwezig zijn beslist een handigheid.”

En met wat voor lekkers wacht jij je klanten op?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Vandaag staan er zes vaste broodjes op de kaart, belegd met onder meer de plantaardige variant van kaas, groentjes, champignons met een (vegan) speksausje, hummus, veganaise en de plantaardige versie van americain préparé.

Ik voorzie wekelijks ook een 'special ', bijvoorbeeld een broodje met tempeh, een vleesvervanger op basis van sojabonen is dat. Ook voor een kom verse soep met seizoensgroenten of een smakelijke panini kan je bij Shmos terecht. De panini's worden belegd met - jawel - de plantaardige variant van cheddar kaas op een bedje van gegrilde champignons of andere groenten. Er is ook een plantbased variant op de 'croquemonsieur'. Ik hou van variatie en afwisseling, naast vaste waarden. Op tijd en stond een nieuw jasje is verfrissend, en doet smaken naar meer.”

Waar en hoe leerde je de kneepjes van het plantaardige vak?

Helen Van den Poel De Clippeleire:

“Ik heb altijd met plezier achter de kookpotten gestaan, en ga graag op ontdekkingsreis op het vlak van ingrediënten. Een portie zelfstudie is me dus niet vreemd (lacht).

Daarnaast heb ik ook veel geleerd van de plantaardige kookworkshop die ik gedurende een jaar volgde. Ik ga al eens graag in een kookboek grasduinen of doe inspiratie op via Pinterest of Instagram. Toeval of niet: mijn vader is chef-kok en brengt specifiek zijn kennis rond keukenen snijtechnieken mee naar Shmos. Hij is graag van de partij daar waar er gekookt wordt. Om die reden is hij overigens zelfstandige helper in de keuken. Officieel luidt het dat hij me wil bijstaan, maar hij doet het minstens zo graag hoor (lacht)!”

Je kan er maar wel bij varen! En hoe zie jij de toekomst van Shmos?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Ik wil me in eerste instantie ten volle op de fysieke zaak richten, maar als je me wil benaderen voor privé catering dan bekijk ik graag wat haalbaar is. Het zou ook fijn zijn dat er wat vaste klantenbestellingen komen, ik denk dan bijvoorbeeld aan de bedrijvensite 'Post X', nabij het station van Berchem. Dat zou enerzijds wat stabiliteit bieden op het vlak van inkomsten, en anderzijds zou ik dan wellicht een extra kracht kunnen aannemen, om de broodjes rond te dragen. Vandaag kan ikzelf niet echt weg uit de zaak, net omdat ik er in de praktijk veelal alleen voor sta.

Shmos ligt heel strategisch, in de levendige Statiestraat, vlakbij het Berchemse station. Ik vermoed dat je ook al eens een treinreiziger wil strikken?

Helen Van den Poel De Clippeleire: “Inderdaad. En algemeen de al dan niet toevallige passanten. En uiteraard de buurtbewoners, die van beide kanten van de spoorweg. En zeker ook bedrijven dus, zoals ik al eerder vermeldde. Ik liet flyers verdelen en de website is operationeel. Er verscheen een artikel in CittA van de Gazet van Antwerpen. En nu dus ook in de Gazet van Zurenborg (lacht). Ik ben tevreden van de opstart en heb echt wel vertrouwen in de toekomst!”

PRAKTISCHE GEGEVENS:

Shmos Plantbased Statiestraat 154

2600 Berchem

Geopend van maandag tot en met vrijdag van 08:00 uur tot 15:30 uur.

https://shmosplantbased.com

ZEEZICHTFEESTEN

In het weekend van Hemelvaart van 18 tot 21 mei vonden de jaarlijkse Zeezichtfeesten plaats om te vieren dat het café 46 of 47 jaar bestaat. Op de affiche staan twee jaartallen en als wijkkrant gaan wij niet slimmer lijken dan de uitbaters zelf.

Donderdag was er de traditionele playbackshow in de namiddag voor de kinderen en

’s avonds voor de groten. Vrijdag en zaterdag waren er ’s avonds optredens gevolgd door een dj. Stemming verzekerd.

Zondag konden de kinderen weer hun hart ophalen met de circus workshop, circustheater Yanimo en Theatro Pachuco. Voor de groteren kwamen die avond Jokke Schreurs and friends het publiek vermaken. (jp)

Alexandro, Adam en Gilles Basketsloefkes, de playback winnaars.

Foto: Jeannne FÜHRING

'Deli de Vos en Marie’ luidt de nieuwe naam van het voormalige restaurant Marie. Hij klinkt een beetje als de titel van een sprookje. Maar de prinsessen in dit sprookje zijn keukenprinsessen. Keukenprinses klinkt misschien een tikkeltje oubollig en naïef maar dat zijn deze dames allerminst!

(Yo VAN DEN BULCK)

Bij binnenkomst word ik heel warm begroet. De aangename muziek past bij het interieur waar bijna op elke centimeter iets te ontdekken valt. Als je alleen komt, ben je meteen een half uurtje zoet om elk hoekje van de zaak in je op te nemen. Maar ik heb me laten vertellen – of was dat ook een sprookje? – dat de muziek wordt afgestemd op wie er binnenkomt.

WIE?

Marie heet eigenlijk Mieke maar die voornaam ging een beetje verloren in het lange parcours dat ze hier al aflegde. Veertien jaar geleden betrad ze dit pand voor het eerst en restaurant marie was lang een zeer geliefd restaurant. Mieke Dockx (44) is moeder van de achtjarige Mira en het restaurant is een soort verlengde van de huiskamer (ze wonen hier ook). Maar de lange avonden in het restaurant waren zwaar en na een spijtige val die haar enkel danig beschadigde, besloot ze een andere weg te kiezen.

De Vos is Celeste Driesen (36). Ze heeft een zoon van vier, Emin, en was er ook al bij in het vorige restaurant. Eerst als keukenhulp tijdens haar studies, daarna ook voor de zaal. Ze moest dan de handdoek die ze in de keuken steeds bij zich had snel ergens laten verdwijnen, wat haar

bij Marie de naam sloddervos opleverde. Nu is het gewoon Vos dus. De dames gaan op een zeer vlotte en enthousiaste manier met elkaar om. Het was hun beider droom ooit een dagrestaurant te openen. Celeste had tussen 2019 en 2022 ervaring opgedaan als kookcoach in Arbeidszorgcentrum ’t Karwei. Ze verliet de plaats met tegenzin maar liet ze niet helemaal achter. Twee mensen van ‘t Karwei werken nu hier en de broodjes worden gebakken op haar voormalige werkplek.

EAT IN TAKE OUT

Celeste en Mieke besloten dus een deli te openen, een dagrestaurant annex winkel. Tussen tien en drie uur kan je terecht voor broodjes, soepen, zoet en een drankje.

De dames zetten hoog in op de kwaliteit van hun producten. Als die ook nog lokaal kunnen zijn, zoals de koffie Andy, is dat helemaal mooi meegenomen. Maar er is bijvoorbeeld ook olijfolie uit Portugal en gin uit Barcelona. Achter bijna elk product zit een verhaal. Dat verhaal kan ook eigenzinnig zijn, zoals de keuze voor het maken van filterkoffie en enkel filterkoffie. Het klinkt een beetje raar in een periode waarin we flat white en latte als verworven recht beschouwen, maar ik stel voor

dat je het eens gaat proberen. Marie is charmant maar resoluut in haar keuzes. Je kan proberen haar op andere gedachten te brengen, maar de kans dat dat lukt is klein. Het huisaperitief, de Marie cocktail, is een legendarische drank die ook al in het vroegere restaurant werd geserveerd. En als het middaguur nadert, is het tijd voor de belegde Karweibroodjes. De lijst van broodjes wordt almaar langer. Er is ook een warme ovenschotel met knolselder en tomaat. De shakshuka is smakelijk als ontbijt of lunch, want deze Libanese schotel wordt in het land van oorsprong op elk moment van de dag gegeten. Als streetfood in talloze bars in Beirut, maar dus ook hier dagelijks op het menu. De dagsoep wordt aangevuld met harira. Die is geproefd en goedgekeurd door Marokkaanse klanten... Zoet maakt de Vos ook nog even zelf tussendoor.

FAMILIE

Ze komen beiden uit een ondernemersgezin en hoe meer het gesprek tussen ons vordert hoe belangrijker dit aspect blijkt te zijn. Maries moeder runt café het Been om de hoek en de Vos stamt uit een bakkersfamilie. Ze lijken elke dag meer te beseffen hoe hard hun ouders werkten en ze kunnen niet genoeg benadrukken hoeveel hulp en steun ze van hen krijgen. De Vos leerde niet echt zoet bakken vroeger thuis, maar haar gepensioneerde papa suggereerde een aantal ‘gemakkelijke’ recepten toch eens uit te proberen... En ja hoor, ze kreeg de smaak te pakken en mag best fier zijn op het gebak en de taarten die ondertussen in de toog prijken...

DIVERS

Marie zegt me ook nog terloops dat ze in de laatste zes maanden met de nieuwe dagformule een veel diverser publiek zag passeren dan in de voorbije veertien jaar in het avondrestaurant. Ze zag de buurt natuurlijk ook grondig veranderen. Brouwerij De Koninck werd een culinair centrum en recent verscheen in de straat een nieuw rusthuis. Klanten van het Vagga (centrum voor geestelijke gezondheid) springen geregeld binnen voor een koffie.

APERO

En niet te vergeten: de maandelijkse apero-avonden. De volgende is op vrijdag 30 juni. Noteer het in je agenda. Naast het huisaperitief, sapjes en wijnen mogen bijpassende hapjes dan niet ontbreken. Een beetje Venetiaanse vibes en als het weer een beetje meezit kan het terras deze mood nog verhogen. Juiste data kan je steeds vinden op de website of Instagram. Heb je na de apero geen zin om te koken dan is de take-outformule een goed alternatief.

Ook nog een cadeautje nodig? Leukere culinaire dingen zal je niet vinden: een cocktail in blik, Portugese sardienenpaté Nuri, Andy-koffie of een zakje koekjes van de Koekenboer... Succes bij uw vrienden gegarandeerd....

MEER INFO

de Vos en Marie Boomgaardstraat 42 2600 Berchem

www.devosenmarie.be

Info@devosenmarie.be

Eros en thanatos in de gedichten van Johanna Pas Was, of hoe ik mijn huid verloor

Johanna Pas hield tot eind 2022 boekhandel Kartonnen Dozen open. Gezondheidsperikelen en de problematiek van de verkoop van het pand waarin de boekhandel gehuisvest was, noopten haar om Kartonnen Dozen op te geven. Maar ondanks alles vond ze de kracht om een nieuwe dichtbundel te schrijven. (Jörg PYL)

Naast geëngageerd queer boekhandelaar en dichter is Johanna Pas ook actief als literair vertaler van onder meer Kae Tempest, Emma Donoghue en Jonathan Kemp. Gedichten van haar sieren ook al enkele edities van Poëzievensters en ook dit jaar liet zij zich niet onbetuigd.

Na Soms gaan bomen staande dood en onder het pseudoniem Violante Juarez Oliveira De Rug van een Hand is Was, of hoe ik mijn huid verloor haar voorlopig laatste dichtbundel. Maar een losbladige bundel, Kringen op Tafel, is al in een vergevorderd stadium.

FRAGMENTARISCH

LEVENSVERHAAL

De titel Was, of hoe ik mijn huid verloor kan geïnterpreteerd worden als een verwijzing naar de manier waarop zij haar ziekte (kanker) ervaart. Wie chemotherapie volgt, kan zich daar wel iets bij voorstellen. De bundel bestaat uit vier delen. Verwacht geen versleutelde teksten, maar heldere toegankelijke verzen die de poëzie toch laten triomferen over de ziekte, zonder te vervallen in platitudes, goedbedoelde raadgevingen of zelfmedelijden. Dit is grote poëzie.

Levende Have gaat in grote lijnen over haar jeugd. Het begint enigszins verontrustend met het gedicht Wisselkind: de trollen kwamen naar mijn wieg/en maakten mij een wisselkind//…/ één die verlangde naar het bos/…/één die binnen bij het haardvuur zat/.

Deel twee, De schaduw van hun hand, gaat dieper in op mensen die een invloed hadden op haar leven, zoals de vader en de moeder. Dit deel sluit met het gedicht Wat achterbleef Een citaat: Hier had moeten staan/ wat we verzaakten/ wat achterbleef in onze monden//had moeten staan wat we/ niet zeiden maar wel dachten// wat we onzegbaar vonden/.

De twee volgende delen gaan over haar ziekte en meer: Gehavend leven. In Dit lichaam schrijft ze: we willen niet weten hoe kwetsbaar het is. In Heugen staat: Er zit een woord in mijn gebeente/ dat meer verwoest heeft/ dan mijn haar. Een verwijzing van de titel van dit deel vindt de lezer in Huid: …de kanker heeft mijn Hart gestolen:…/mijn vrienden en mijn lief// verstoten/mijn huid gelooid Dit zijn enkele voorbeelden van hoe trefzeker, oprecht en zonder pathos Johanna Pas de gevolgen van kanker beschrijft.

In het vierde deel, De kamers in mijn huis, gaat Johanna Pas dieper in op wat ze aan menselijk contact verloren heeft door haar ziekte. In Kelder schrijft ze over De leegte onder onze huid. In Traphal besluit ze: Ik mis het: huis waarin/ ik woon Ze beschrijft haar verlies op een trefzekere manier. Toch wordt Johanna Pas niet bitter, noch verliest ze zich in zelfbeklag. Getuige hiervan is het

slotgedicht Dankwoord: …Niets// hebben we te danken/ aan onszelf alleen.

De bundel Was, of hoe ik mijn huid verloor is ondanks de zwaarte van zijn thematiek geen donkere zwartgallige bundel. Nergens is overdreven sentiment of meligheid te bespeuren. Er schemert ondanks het zware verdict kanker toch een beetje zon door alle pijn en verlies. Het is een bundel om te koesteren en bij te houden, om ernaar te grijpen als het noodlot toeslaat. Hij helpt je om

te gaan met je lot, wanneer de moed je in de schoenen zinkt.

MEER INFO

Johanna Pas: Was, of hoe ik mijn huid verloor 47 pagina's, € 21,00 Te verkrijgen bij Poëziecentrum Gent of bij de betere boekhandel www.johannapas.be www.poeziecentrum.be

Vrijdag 28 april zetten de cursisten van Filet Divers Kompas mee de schouders onder een benefietconcert ten voordele van BzN Kansenhuis en Filet Divers, een organisatie die mensen in armoede ondersteunt, verbindt en versterkt. Een deel van deze mensen zijn vluchtelingen.

Tijdens de benefietavond raakte het wereldkoor Agur het publiek met wereldliederen over vluchten, de zoektocht naar een beter leven en de hoop om ergens veilig thuis te komen. Want vluchten uit je geboorteland, dat doe je niet zomaar. Met de woorden van I Muvrini in ‘Ses enfants sur l’eau’ maakte Agur het publiek ingetogen stil:

We zetten onze kinderen niet op het water als het water niet veiliger is dan het land waar we wonen.

We zetten ons leven niet op een vlot als het water niet minder hard is dan de hel van ons leven.

We vertrekken nooit met een gebroken hart als hoop niet warmer is in het ruim van een boot.

We gaan nooit weg en riskeren onze huid als het water niet veiliger is. Moge de hemel over ons waken.

I Muvrini – Ses enfants sur l’eau

Dit is de realiteit van vele mensen die bij Filet Divers een veilige haven vinden. De cursisten Sayed en Mir Afghan getuigden tijdens het concert. Ook zij verlieten hun land op zoek naar een beter leven voor hun kinderen:

Hallo iedereen.

Ik ben Sayed.

Ik kom uit Afghanistan.

Vroeger was er oorlog in Afghanistan.

Er is geen werk in Afghanistan.

Het leven is er niet goed voor mijn kinderen.

Ik woon nu 3 jaar in België.

In het begin was hier het probleem van corona. Er was geen school, geen Nederlandse les voor mij en mijn familie.

Ik begin Nederlandse les bij Ligo in 2022 tot nu.

Ik heb geen werk, ik zoek een job.

VDAB helpt mij.

Ik volg nu opleiding Filet Divers Kompas. Dat is goed nieuws voor mij en mijn familie. Alle mensen willen werken.

Ik wil werken als inpakker of sorteren.

Dank u VDAB om mij te helpen.

Dank u Kompas voor mijn opleiding en Nederlandse les.

Sayed – Filet Divers Kompas

Ik ben Mir Afghan.

Ik kom uit Afghanistan.

Ik ben getrouwd.

Ik heb een grote familie.

Ik heb 8 kinderen. 7 kinderen zijn in België.

In Afghanistan is het oorlog.

Het is er niet veilig voor mijn kinderen.

Ik ben nu 4 jaar in België. Ik studeer Nederlands. Mijn vroeger werk in Afghanistan is buschauffeur. Ik heb 30 jaar ervaring.

In 30 jaar had ik geen accident.

In België wil ik ook graag werken als buschauffeur of tramchauffeur.

Maar mijn probleem is het rijbewijs theorie. In Amerika, Duitsland en Frankrijk is rijbewijs theorie in Dari, Pashtou en Arabisch. In 2 maanden hebben mensen hun rijbewijs. Examen in de moedertaal is een goed idee voor België.

Want Nederlandse taal is een heel moeilijke taal voor oudere mensen.

Mir Afghan – Filet Divers Kompas

Het publiek kon genieten van een boeiende, hartverwarmende maar eveneens aangrijpende avond. Het optreden sloot mooi aan bij het werk van Filet Divers. De getuigenissen, de warmte, het kader…. het klopte allemaal en maakte ons extra bewust van het belang en de waarde van organisaties zoals Filet Divers.

Katrien TISSEN

ROCK LOBSTER

Op een steenworp van de Dageraadplaats gaat achter een onopvallende gevel in de Kreeftstraat een B&B schuil. Enkel de rode gestileerde kreeft met ‘Rock Lobster City Lodge’ boven de inkomdeur verraadt de aanwezigheid. De Gazet van Zurenborg belde aan en ging op bezoek bij Bart Steenhaut en Eva Berghmans, fiere eigenaars. (Axel DEVROE )

Het verhaal van de Rock Lobster begon jaren terug toen Bart en Eva elkaar ontmoetten.

Hij een muziekjournalist en zij juriste die werkte voor Amnesty International. Ondanks hun succesvolle carrières bleek er toch iets te knagen. Beiden hadden nood aan iets anders. Gestrand in een dagelijkse sleur konden de vele internationale werkreizen niet langer bekoren. Het ene hotel werd al snel het evenbeeld van het andere, de ene stad werd de andere.

Hun verhaal nam al snel een onverwachte wending toen het huis in de Kreeftstraat te koop kwam te staan. Een buitenkans die ze niet konden laten gaan: de tijd was gekomen om het roer te keren en een eigen project te starten. Een eigen B&B waar de vele jaren goede en slechtere reis- en hotelervaringen eindelijk in praktijk konden omgezet worden. Bart bracht zijn muzikale achtergrond en wilde ideeën aan. Eva oog voor detail en aanpak.

“Toen we met de B&B begonnen, waren er al 135 in Antwerpen. Het idee was ook om niet gewoon nummer 136 te zijn zonder enige

meerwaarde of zonder een apart verhaal. Dan heeft het eigenlijk weinig zin,” vertelt Bart.

Door de aanwezigheid van de vele concertzalen zoals de Roma, Trix, het Sportpaleis etc. en de contacten en achtergrond van Bart was het idee van een muzikaal getinte B&B al snel geboren. “En er zijn ook heel weinig mensen die niet in muziek geïnteresseerd zijn. Maar uiteraard kun je hier ook binnenlopen zonder passie voor muziek,” voegt Bart toe.

Het stel verbouwde de woonst zoals ze zelf graag een hotelkamer ingericht zouden willen zien. Voor Bart betekent dat onder andere voldoende stopcontacten, muziek en koffie. Voor Eva zijn goede verlichting en voldoende plaats voor een toilettas in de badkamer dan weer een must. Zaken die ze zelf graag ‘basic things’ of ‘kleine details’ noemen maar in de meeste hotels of B&B’s niet altijd als evident ervaren worden.

De naam ‘Rock Lobster’ is niet alleen een nummer van de B 52’s, maar verwijst nat-uurlijk ook naar de Kreeftstraat en de muziek.

“Bovendien hebben wij van Patti

Smith persoonlijk de opdracht gekregen om de B&B zo te noemen,” grapt Bart. Eva haalt een ingekaderde platenhoes van Patti Smith van de muur. In dikke alcoholstift staat te lezen “Believe or explode to Bart and the Rock Lobster ”. (“Believe or explode” komt uit het nummer ‘Banga’ van Patti Smith) Tijdens een signeersessie op de Lokerse Feesten kwam het B&B-idee en de titel van het B 52’s nummer ter sprake. “En als Patti het zegt...“

De B&B telt 5 kamers, elk in een ander muzikaal thema aangekleed. Hoe kan het ook anders?

In de leefruimte beneden vind je geen protserig, schreeuwerig of steriel meubilair maar stijlvolle designer vintage stukken. Alles ademt rust en huiselijkheid.

In de hoek staat een old-school pick-up met een ruime selectie aan vinylplaten. De muren zijn behangen met gesigneerde cd-hoesjes. Zowel van de betreurde Amy Winehouse, de ‘Princess of pop’ Kylie, als Dire Straits, … Alle grote namen passeren hier de revue en zijn zeker voer voor geanimeerde gesprekken aan de ontbijttafel. Achteraan bevindt zich nog een keuken met een hoog glamrockgehalte en een belommerd stadstuintje.

Ondertussen bestaat de Rock Lobster ruim 6 jaar en voert al jaar en dag de rankings op de digitale reisplatforms aan. Nummer 19 en enige Belgische B&B in Europa op Tripadvisor, hoogst gequoteerde B&B in Antwerpen, nummer 5 in België.

Hoe ze zelf het succes verklaren? Simpel. “Voor ons is het uitbaten van een B&B een persoonlijke zaak. We verwelkomen iedereen persoonlijk, maken mensen graag wegwijs in de buurt, geven tips over wat te doen in de stad, waar te gaan eten hier in de buurt... Kortom het hele verhaal” antwoordt Eva. “We proberen een soort identity-kit op te stellen van de gasten om te achterhalen wat ze echt graag doen en waar ze plezier aan beleven. Een soort personalitybased ervaring geven aan de gasten, dat is ons plezier!” voegt Bart overtuigd toe.

Als kers op de taart organiseert de Rock Lobster ook live-muzieksessies, de Rock Lobster Sessions. “Grote bands in kleine setting,” verklaart Bart. Tijdens intieme concerten in huiselijke setting krijgen een 50-tal personen grote nationale en internationale artiesten up close and personal aan het werk te zien.

Het is al snel duidelijk dat Bart en Eva de vrienden zijn die je niet wist te hebben. Het stel praat ongedwongen en gepassioneerd over hun B&B. Ik kan me zo al het hartelijke en warme onthaal voorstellen waarmee hier de gasten ontvangen worden!

MEER INFO

Voor wie meer info wil over de B&B of de Rock Lobster Sessions: Rock Lobster City Lodge Kreeftstraat 10 2018 Antwerpen www.rocklobster.be

De Roma! Op naar het nieuwe seizoen

Het concertseizoen van De Roma loopt naar zijn einde. In juni staan er nog enkele kleppers op het podium zoals Joanne Shaw Taylor (15 juni), Krezip (17 juni) en Third World (28 juni) en kijken we ook uit naar Tubakidi, het feest van de Congolese onafhankelijkheid (30 juni). In juli en

SLEAFORD MODS

ZONDAG 15 OKTOBER – 20:00

augustus sluit De Roma de deuren voor een zomerpauze en bereiden we achter de schermen alles voor voor een nieuw topseizoen. We stellen graag al enkele namen aan je voor. Alle info en tickets via www.deroma.be.

Weinig bands die zo sterk hun woede tegen het systeem kunnen vertalen naar straffe muziek als Sleaford Mods. Het Britse duo dat bestaat uit Jason Williamson en Andrew Fearn maakt al een tijdje furore met hun opzwepende, maar vooral ook minimalistische vorm van postpunk. Zelf beschrijven ze het als "electronic munt minimalist punk-hop rants for the working class".

CITY AND COLOUR

VRIJDAG 13 OKTOBER - 20:00

en synths, zijn voor Joachim Liebens therapie. Ze vertellen het verhaal van een zoekende jongeman, omgeven door mist en twijfels, maar nooit zonder hoop. Ook bij de toehoorders raken de songs een gevoelige snaar, tot in de VS. Elke single is een schot in de roos en debuutplaat Dawn Of The Freak wordt door pers en publiek innig aan de borst gedrukt. Voeg daarbij de stomende livereputatie van The Haunted Youth en je weet dat deze Belgische band vertrokken is voor jaren.

THIS IS THE KIT WOENSDAG 20 SEPTEMBER - 20:00

vlotjestussen postpunk en free-jazz Een nieuwe sound is geboren. Intussen loste Black Country, New Road de torenhoge verwachtingen in met Ants From Up There, hun tweede studioalbum.

GÜNTHER NEEF

ZONDAG 24 SEPTEMBER – 20:00

iconische singer-songwriter Graham Nash brengt eind september met Sixty Years of Songs and Stories een avondvullende show waarin hij zijn nieuwe album NOW voorstelt én terugblikt op zijn rijke oeuvre. Graham Nash werd eind jaren zestig wereldberoemd met de AmerikaansBritse superband Crosby, Stills, Nash & Young. Het begin van een indrukwekkende carrière die hem maar liefst twee plekken opleverde in de Songwriters Hall of Fame. Geworteld in de sixties brengt hij in zijn songs als geen ander een positieve boodschap: "liefde is beter dan haat, vrede is beter dan oorlog, draag zorg voor je medemens en de planeet ..." De inspiratie van Nash is eenvoudig: met zijn muziek wil hij de wereld verbeteren.

DEXYS

ZONDAG 1 OKTOBER – 20:00

City and Colour is het project van singer-songwriter Dallas Green, een begrip in de Canadese muziekscene. Na zijn doorbraakalbum Sometimes (2005) en de fel bejubelde opvolger Bring me your love (samen met Gordon Downie van The Tragically Hip) timmert Green volop aan zijn zevende worp. Dat ook Love Still Held Me Near een pareltje wordt, staat na drie singles (Fucket It Up, Meant To Be en Underground ) als een paal boven water. Na een moeilijke periode in zijn leven – Green verloor in 2019 op een tragische manier zijn beste vriend – bezingt hij op het nieuwe album op onnavolgbare wijze de kwetsbaarheid en onzekerheid van het leven.

THE HAUNTED YOUTH

VRIJDAG 8 DECEMBER - 20:00

Van bij de doorbraak als winnaar van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel met de debuutsingle Teen Rebel was het duidelijk dat Joachim Liebens met zijn band The Haunted Youth puur goud in handen had. In geen tijd kroonde hij zich tot de koning van de Belgische indiescene. De songs van The Haunted Youth, vaak over de struggle of life, maar verpakt in heerlijk dromerige gitaren

This Is The Kit is de band rond de multi-getalenteerde singer-songwriter Kate Stables. Met haar hartverwarmende, eerlijke nummers bouwde de Britse Parisienne sinds haar debuutalbum Krülle Bol uit 2008 een trouwe schare fans rond zich. Gezegend met een prachtige stem en ondersteund door een intrigerende banjo weet Kate Stables emotionele knopen te ontwarren en opmerkelijke verhalen te verweven. Ook haar meest recente album Off Off On (2020) is een prachtige distillatie van haar kunnen als singer-songwriter en haar kracht om via haar emotionele muziek mensen samen te brengen.

BLACK COUNTRY, NEW ROADVRIJDAG 27 OKTOBER - 20:00

Het verhaal van Black Country, New Road begint in 2018. Ontstaan uit het achtkoppige Nervous Conditions zet de band zich meteen in de markt als dé nieuwe ontdekking van de Londense underground. Corona gooit roet in het eten en zet de grote doorbraak even on hold, maar dan volgt For the First Time (2021). Die debuutplaat slaat in als een bom. Onder leiding van de charismatische frontman Isaac Wood schakelt de band

Muziek heeft altijd centraal gestaan bij de familie Neefs. Al in Günthers jeugd zorgden de radiogolven voor een warm gevoel in de huiskamer. Zowel Vlaamse klassiekers als innemende evergreens uit de wereld van de soul en de swing veroverden een plaats in het hart van de warmste stem van Vlaanderen. Ook live kan je opnieuw genieten van Günther Neefs. Met zijn straffe live band trekt hij naar de theaters met De Kracht van Muziek, zijn nieuwe show en gelijknamig nieuw album. Günther gidst ons met nieuw werk, songs uit Liefde voor Muziek en de mooiste klassiekers door meer dan 50 jaar muziekgeschiedenis.

GRAHAM NASH

DONDERDAG 28 SEPTEMBER – 20:00

Met Come On Eileen loste Dexys in 1982 een instant klassieker op de wereld. Veertig jaar later is het nummer nog steeds een onverwoestbare hit die de dansvloer in geen tijd in vuur en vlam zet. Ook met Geno bewijst de band uit Birmingham dat er op hun soulvolle, catchy popsongs geen houdbaarheidsdatum staat. Ondanks de vele gedaanteveranderingen, doorspekt met enkele rustpauzes, die Dexys de voorbije decennia onderging, blijven ze trouw aan hun herkenbare sound uit de beginjaren. De innemende stem van frontman Kevin Rowland is daarin een vaste waarde.

GAVIN DEGRAW

WOENSDAG 11 OKTOBER – 20:00

De multi-platina bekroonde Amerikaanse singer-songwriter Gavin DeGraw keert na zes jaar terug naar België! Naast zijn vele hits stelt

Hoog bezoek in De Roma. De

De Roma! Op naar het nieuwe seizoen

hij in De Roma zijn jongste album Face The River (2022) voor. Gavin DeGraw vergaarde zijn eerste succes met zijn debuutalbum Chariot uit 2003. Dat de beroemde Amerikaanse tv serie One Tree Hill uit dat album het nummer I Don’t Want To Be als begingeneriek koos, lanceerde hem ook internationaal. Daarna volgden hits als Follow Through, Chariot, In Love With A Girl, Not Over You, Best I Ever Had en Who's Gonna Save Us, enkele live-albums, zes studioalbums en samenwerkingen met artiesten als Ryan Tedder (OneRepublic), Colbie Caillat en Billy Joel.

ANE BRUN

VRIJDAG 20 OKTOBER – 20:00

INHALER

ZONDAG 22 OKTOBER - 20:00

In 2019 scoorden Elijah Hewson (gitaar/zang), Robert Keating (bas), Josh Jenkinson (gitaar) en Ryan McMahon (drums) met My Honest Face dé oorwurm van het jaar. Sindsdien zijn ze niet meer weg te branden uit de charts. Recent scoorden ze met These Are The Days en Love Will Get You There twee immense hits

Met haar verstilde muziek waarin de donkerte van de lange Scandinavische winters doorklinkt, krijgt de Noorse singer-songwriter Ane Brun elk publiek muisstil. Bruns grote troef is haar volstrekt unieke stemgeluid: soms klinkt ze als Björk, dan weer als Kate Bush of Joni Mitchell, maar altijd als zichzelf. In de twintig jaar dat Ane Brun muziek maakt, schaarde ze wereldwijd een steeds grotere en trouwere groep fans achter zich. Haar intimistische songs, verfijnde gitaarspel en wondermooie stem grijpen onmiddellijk naar de keel en laten je niet meer los.

en ook hun nieuwste album Cuts & Bruises werd vol lof onthaald. Met hun aanstekelijke nummers en onuitputtelijke energie zorgen ze keer op keer voor kippenvel en onvergetelijke liveshows, En met nu al klassiekers zoals My Honest Face, It Won’t Always Be Like This en When It Breaks wacht hen een grote toekomst in de internationale rockscene.

WENDE

ZATERDAG 21 OKTOBER – 20:00

Wende is één van de meest veelzijdige artiesten in Nederland. Ze gaat

van pop naar elektronisch, naar jazz en klassiek, en combineert deze muziekstijlen al jaren in grensverleggende interdisciplinaire albums en voorstellingen. In September verschijnt haar nieuwe album Sterrenlopen, hierop staan onder andere de onlangs uitgebrachte nummers Het Is Genoeg, Dit Is Alles, en ook enkele songs uit De Wildernis hebben een plek gevonden op dit nieuwe album.

BLACK BOX REVELATION

DONDERDAG 19 OKTOBER - 20:00

Meer dan tien jaar raasde Black Box Revelation als een wervelwind door het Belgische muzieklandschap. Ze

CINEMA ROMA

scoorden verschillende radiohits en leverden vijf topalbums af. Ook in het buitenland bleven de Brusselse rockers niet onopgemerkt. Zo stonden ze onder meer in de voorprogramma’s van wereldbands als Meat Puppets, Beady Eye, Jane’s Addiction en Iggy Pop. Voor hun nieuwe plaat doken Dries Van Dijck en Jan Paternoster de studio in met Andy Savours, producer van onder meer Arctic Monkeys, Black Country, New Road en my bloody valentine. Qua sound grijpen ze terug naar de onversneden gitaarrock van debuutalbum Set Your Head On Fire. Of zoals ze het zelf verwoorden: “It’s rock-‘n-roll and if you don’t like it, well … we won’t fucking care.”

Wist je dat je in De Roma ook naar de film kan? Voor slechts 5 euro vertonen we de beste kwaliteitsfilms. Nestel je in onze gezellige stoeltjes op het balkon voor een heerlijke filmavond. Je drankje mag je gewoon meenemen in de zaal. De actuele filmprogrammatie vind je terug op www.deroma.be/film

DE GAZET gekaapt

Muzisch project schooljaar 2022-2023 door de zesde leerjaren van Crea 16

Gedurende het schooljaar werkten we met de leerlingen van het zesde leerjaar binnen de lessen muzische vorming rond “de vier elementen”.

Een grote brainstorm vormde het startschot van onze ontdekkingstocht. Tijdens deze oefening werd al snel duidelijk dat er heel wat muzisch te rapen viel.

Via een procesmatige aanpak, workshops en beeldende vooropdrachten, stelde elke leerling ook nog een scrapbook samen. Dit stelde onze kinderen in staat om zich op een muzische manier

te verdiepen in associatie met het gekozen onderwerp. Het beschouwen gebeurde vanuit de verschillende muzische invalshoeken: beweging, muziek, drama, beeld en media.

Aan de basis van het ganse proces liggen impressies. Zij vormen de voedingsbodem voor expressie. Dit leidt tot een persoonlijke verwerking van de indrukken die werden opgedaan tijdens de workshops.

Om dit proces te realiseren gaven we onze kinderen de kans om te exploreren en te

experimenteren om het toonmoment vorm te kunnen geven. Het uiteindelijke theaterstuk werd samengesteld uit een greep van de verschillende workshops, waarbij we ernaar streefden om een mooi evenwicht te creëren tussen de verschillende domeinen.

Door het bundelen van ieders inzet en talent laten de leerlingen van het zesde leerjaar jullie deze avond mee genieten van het muzisch traject dat ze tijdens dit schooljaar aflegden.

<< Gelukkig zullen we de stenen, keien en kiezels die jij tot hiertoe verlegd hebt niet tellen en laat ons hopen dat ook niemand vraagt al dat gewicht te tillen, het lijkt mij aangenaam als we vandaag gewoon eens naar de wereld kijken, hoe jij die hebt veranderd.>>

De 4 elementen

Hallo,

De glimlach van een kind…

ik ben Ilias en ik ben van de school crea 16, ik ga jullie vandaag wat meer vertellen over ons eindtoneel. In juni 2022 moesten we ideeën opschrijven waarover ons eindtoneel zou gaan. Uiteindelijk werden het de 4 elementen genoemd: water, aarde, vuur en wind. (geen windje van je achterste!) We kregen een scrapbook waar we alles in mochten tekenen dat over de 4 elementen ging. In januari kregen we onze rollen, ik werd slaaf en ik moest met meisjes flirten. (Voor mijn rol!) Ik ben best blij dat ik slaaf ben, maar niet om met meisjes te flirten! Ik ben blij omdat ik bv. geen oermens, slecht gehumeurde piloot of een persoon die in een woestijn verdwaald is ben. We hebben workshops georganiseerd om kostuums, een rots te maken.). Je mag zelf je tekst een beetje aanpassen en we moeten zelf de dansjes maken. Ik hoop dat je ervan hebt genoten om mijn tekst te lezen. Ik hoop ook dat je van de andere teksten gaat genieten!

Er wordt weleens gezegd

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar onder tussen ook al covid-21…

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze reden ook blijven doen.

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mond masker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel om slachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamte loos en met een grote glimlach het antwoord geven. Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik

dat de glimlach van een kind onbetaalbaar en onvervangbaar is.

Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

Kato Goossens, directice van de school De Brug

DE GAZET gekaapt

Eindtoneel 2023 - Ana Cengic & Jerôme Masson

Elk jaar organiseert onze school (crea 16) het eindtoneel.

Dit is een groot toneel dat het 6de leerjaar samen maakt.

Ze kiezen dan een thema, dit jaar is dat de 4 elementen.

Iedereen heeft zijn eigen taak bijvoorbeeld: muziek, dans, theater en kunst. Het 6de leerjaar is heel het jaar met de dansjes, teksten, decor en de kleding bezig. Ze proberen echt een mooi toneel neer te zetten. Er is wel veel samenwerking nodig, maar dat is geen probleem want ons 6de heeft wel een sterke band (af en toe is er wel wat discussie maar dat wordt snel terug opgelost ). Als u zin heeft om te komen kijken naar het leukste, beste, grappigste en mooiste toneel ooit, Verwachten wij u op dinsdag 27/06 in ‘t Waaigat in Burcht. Hopelijk zien we u daar . Groetjes van de 6de klas.

Eindtoneel - Noa De Cleen

In september begonnen we met workshops over de 4 elementen (vuur, wind,water, aarde) we deden dansjes, toneeltjes, gedichten binnen de elementen. Na de workshops kregen we onze rollen. Je moest een top 5 maken van wat je graag zou willen doen. Je kreeg minstens 4 rollen en minstens 1 daarvan was uit je top 5. Toen we onze rollen hadden gekregen begonnen we met de dansen te maken, gedichten en toneelstukken te leren. Eens dat we dat goed konden, begonnen we aan de kledij. Met behulp van sommige ouders (en de kinderen) gingen we aan de slag met de kledij en de attributen. Nu zijn we bezig met de afwerking van zowel de kleren als de dansjes, toneeltjes, gedichten… We zijn begonnen in september en we werkten er heel het jaar aan. Op dinsdag 27/6 en donderdag 29/6 treden we op in ‘t Waaigat in Burcht.

Hallo,

Wij zijn Jolie & Felix van Crea 16.

We zitten al tien jaar op deze school. (De Crea 16)

Dit is het laatste jaar, we maken een eindtoneel en we tonen het op het einde van het jaar

Er wordt

De glimlach van een kind…

Om de lagere school af te sluiten. Dit jaar is het thema de vier elementen: water, vuur, lucht, aarde.

We doen elke maandag en vrijdag workshops zoals:

Kato Goossens, directice van de school De Brug

Rechtzetting:

• Muziek

• Drama/beweging

• Dans

• Beeld

Nee, ze zijn niet altijd slecht gehumeurd en nee ze komen -denken we toch- nog altijd graag naar school. Het is dat ene vieze virus dat het hen lastig maakt. Ja, inderdaad corona, covid, covid-19 of blijkbaar ondertussen ook al covid-21…

• Media

Iedereen heeft verschillende rollen, er is geen hoofdrol.

Onze rollen zijn

Jolie: gedicht, liedje, Oerdans, einddans

Felix: fata Morgana, orkest x3, einddans

We vinden onze rollen heel leuk.

Onze leerlingen dragen dapper een mondmasker. Dapper, het woord staat er meer dan terecht want als schoolteam weten wij maar al te goed dat het soms best vervelend is om dit te dragen. We doen dit omdat we de mensen rondom ons willen beschermen en we zullen dit om deze reden ook blijven doen.

We maken de dansen en de kostuums zelf. De einddans maken we alleen zonder leerkrachten.

Die presenteren we op de shows met heel het zesde. De kostuums maken we met de ouders en grootouders. Elk jaar krijgt het zesde een scrapboock waar je in moet tekenen over je thema.

En het wordt getoond aan de ouders en ook aan de kinderen. We moeten 4 keer optreden.

Toch ontdekken onze leerlingen stilaan ook de voordelen van zo’n mondmasker… ik hoor u denken, voordelen? Ik schets even kort de situatie. We zitten in de klas, naast elkaar. U en ik. De leerkracht stelt aan mij een vraag. Ik weet het antwoord niet, u wel. Vroeger moest je dan heel omslachtig hoesten, je hand voor je mond houden, even bukken, nu fluister je het antwoord vanachter je mondmasker en jawel… ik kan schaamteloos en met een grote glimlach het antwoord geven.

Dat die glimlach deels verborgen blijft achter mijn mondmasker, vind ik

2 keer voor de school, 1 keer voor vrienden en familie (geen ouders)

De laatste keer voor de ouders met aansluitend de proclamatie.

We hebben er zin in!!!

de aprileditie van ‘De Gazet gekaapt' werd meegedeeld dat dit door de leerlingen van De Brug gemaakt werd. Dit moest zijn de vijfde leerjaren niet-confessionele zedenleer 5B van Crea 16.

weleens gezegd dat de glimlach van een kind onbetaal baar en onvervangbaar is.

Als onderwijzer in hart en nieren kan ik dat alleen maar beamen.

Al moet ik de laatste tijd die glimlach missen van onze leerlingen uit het vijfde en zesde leerjaar.

De klokken van de Sint-Norbertuskerk zijn terug

Op Witte Donderdag wanneer de katholieke christenen het Laatste Avondmaal van Jezus vieren, luiden de kerkklokken voor het laatst om dan te zwijgen tot paaszaterdag. Dan viert de kerk de verrijzenis van Christus en luidt men opnieuw de klokken. Twee dagen waren er geen klokken meer te horen. De enige dagen per jaar dat er niet geluid wordt. Aan kinderen zei en zegt men dat de klokken naar Rome zijn vertrokken en met Pasen terugkomen om chocolade eieren te brengen. Maar door de slechte staat van het binnenwerk, moesten er klokken wel heel lang zwijgen, omdat luiden te riskant was. (Bruno RAES)

van de kerktoren vond ook deze van de binnenkant plaats. Men vernieuwde het ophangwerk van de klokken. Dat was nodig. Na meer dan 100 jaar was er sleet op gekomen. Men vernieuwde ook de bekabeling zodat men vanuit de sacristie de klokken op een efficiënte manier kan bedienen.

Wie goed luistert, kan soms drie klokken horen. Dat was lang geleden want tot nu toe hoorde men er op zondag maar twee. De derde was al jaren buiten gebruik omdat de bediening stuk was en dit was niemand opgevallen. Alleen de oudere Zurenborgers maakten de kerk er af en toe attent op. Maar sinds Pasen 2023 is het klokkenspel terug van weggeweest.

Daarnaast zal men op feestdagen en bij kerkelijke hoogdagen (Kerstmis) en speciale vieringen zoals een huwelijk, drie feestklokken luiden. Dit maakt het extra feestelijk. Bij de aanvang van uitvaarten klinken dan weer zoals de volksmond zegt, de doodsklokken en bij het verlaten van de kerk klingelt de kerkklok om het buitengaan van de overledene te begeleiden.

Nu kan elke omwonende of bezoeker van de wijk aan de hand van het luiden van de kerkklokken weten welke viering binnen de Sint-Norbertuskerk plaats heeft.

Op paaszaterdag 8 april 2023 werden de Zurenborgers rond 21.30 verrast met de klokken van de Sint-Norbertuskerk die weer luidden na een lange periode van stilte. Tegelijkertijd met de restauratie van de buitenkant

De kerkfabriek o.l.v. Marc Hesbain en Joël Leuridon zorgde ook voor een totaal nieuw digitaal bedieningspanel. De wijk kan nu vanaf 8 uur ’s morgens tot en met 19u ’s avonds op de kerktoren het uur horen. Daarvoor zorgt een nieuw klepsysteem. Een hamertje slaagt het uur op de buitenkant van de klok wat een zacht geluid geeft. Om 12 uur ’s middags hoort de goede luisteraar eerst het luiden van het angelus, het middaggebed dat de kerk van oudsher bad, en nadien 12 slagen van het uur.

Tot slot nog dit. De omwonenden hoeven zich geen zorgen te maken. Het systeem is zo ingesteld dat men 11 minuten voor een viering luidt met inbegrip van het opgang trekken en het uitluiden. De klok moet zich immers in gang trekken vooraleer men haar kan horen. Wanneer men het systeem stopzet, blijft de klok nog ongeveer een tiental seconden luiden tot zij uiteindelijk stilvalt.

Met de terugkomst van de kerkklokken is Zurenborg nog weer een stukje levendiger geworden.

VIA IMMOBILIEN is UW professionele partner voor UW residentieel vastgoed in Antwerpen.

Vanuit ons kantoor te Wilrijk verkopen wij reeds meer als 15 jaar karaktervolle woningen in de Antwerpse Zuidrand en vanaf juni bedienen wij ook onze talrijke klanten via ons nieuw kantoor in de Theaterbuurt, vlakbij de Bourla schouwburg.

Door onze ‘hands on’ aanpak, jarenlange ervaring, kennis van de markt en passie voor vastgoed staan wij garant voor een succesvolle verkoop.

Misschien herkent U makelaar Paul Voerman op de foto?

Hij woont namelijk in de Kreeftstraat, vlak aan de Dageraadplaats en is een trouwe genieter van het divers aanbod aan handelszaken in onze buurt.

Ongetwijfeld is hij de aangewezen persoon om de waarde van uw woning te schatten voor verkoop en de juiste kandidaat-kopers aan te trekken als nieuwe buren in onze geliefde wijk.

Sinds 2006 staat hij dagelijks in contact met kopers en verkopers van vastgoed in Antwerpen.

Aarzel niet Paul aan te spreken. Graag deelt hij zijn kennis en ervaring over de steeds in beweging zijnde vastgoedmarkt.

Kantoor Centrum Antwerpen

Theaterbuurt – Botanique

Leopoldstraat 27

2000 Antwerpen

Naast verkoop van residentieel vastgoed, kunt u ook terecht voor het beheer van uw opbrengsteigendom.

‘Verhuren’ is een werkwoord, en dat doen wij graag voor U. De wetgeving omtrent verhuren wordt steeds strenger, vereist een consequent dagelijks technisch beheer, en de juiste selectie van kandidaat-huurders.

Wenst U hierover meer te weten?

Kom eens langs op kantoor, of bel Paul voor een afspraak.

GRATIS WAARDEBEPALING VAN UW EIGENDOM

• Maak kennis met onze aanpak

• Samen hebben wij meer als 30 jaar ervaring

• Steeds tot uw dienst.

Kantoor Zuidrand Antwerpen

Elsdonck

Prins Boudewijnlaan 318

2610 Wilrijk

Contact

Kantoor: 03 290 09 09

GSM Paul: 0489 034 000

Email: paul@viaimmobilien.be