Emoción_Arte

Page 1

EMOCION_ARTE (Mes de Letras 2018) Biblioteca del IES Fraga do Eume Pontedeume(A CoruĂąa)


PRESENTACIÓN •

María Beceiro(3º ESO) y Pablo Vázquez(1º Bacahillerato) actúan de presentadores y leerán/dramatizarán todas las introducciones

“Las alas de los pájaros tienen plumas. Las alas de las personas, palabras. Pero...no todas te ayudan a elevarte. Sólo las palabras que dicen con claridad cómo te sientes aumentan tus posibilidades de volar” esto es lo que dice Rosa Collado en su libro “Emocionario”. Ella nos anima a decir lo que sentimos, sin embargo, no sólo se expresan las emociones con la palabra, también está la voz, las manos, la mirada, nuestro cuerpo… Así que este año celebramos el Mes de Letras que comienza el 23 de Abril y acaba el 17 de Mayo con emociones: las que sentimos al interpretar lo que escribimos, al leer lo que otros han sentido, al tocar una pieza musical o al interpretar con la voz una partitura... En muchas ocasiones nos cuesta dar el nombre exacto a esa emoción que hemos sentido alguna vez y no somos capaces de expresarlo o compartirlo con otros. Miedo Ira tristeza y alegría son las cuatro básicas...haremos un recorrido por algunas de ellas

emociones


MIEDO • •

“El miedo aparece cuando crees que vas a sufrir un daño. Si el miedo crece muchísimo, se convierte en terror y entonces pierdes el control. El miedo puede servirte para estar alerta ante el peligro, pero el terror te paraliza y no te deja pensar.” Susi(Orientadora) y Susana(PT) leen El cuento “El miedo” Había una vez una joven guerrera. Su profesora le dijo que tenía que luchar con el miedo, pero ella no quería hacerlo, le parecía algo demasiado agresivo, temerario; le parecía poco amistoso. Pero la profesora insistió y le dio y le dio las instrucciones para su batalla. Llegado el día, la estudiante estaba de pie en un lado y el miedo estaba al otro lado. La guerrera se sentía muy pequeña y el miedo parecía muy grande e iracundo. Ambos tenían asidas sus armas. La joven guerrera se levantó, fue hacia el miedo, se postro ante él y le preguntó: - ¿Me das permiso para entrar en esta batalla contigo? El miedo dijo: - Gracias por mostrar tanto respeto, al pedirme permiso… La joven guerrera volvió a preguntar: -¿Cómo puedo derrotarte? -Y el miedo replicó: -- Mis armas son que hablo muy rápido y me sitúo muy cerca de tu cara. De esta forma te pones muy nerviosa y haces lo que te digo. Si no hicieses lo que te digo, no tendría ningún poder. Puedes escucharme y puedes respetarme, puedo incluso convencerte con mis argumentos, pero si no haces lo que te digo, no tengo poder. De esta forma la estudiante guerrera aprendió a derrotar al miedo.


MIEDO •

Miedo- versión Amaia(Noelia Fornos alumna de 1º de bachillerato) • Autores de la canción: Alejandro Climent Lloret / Carlos Raya Fernández / Juan Antonio Otero Pérez / Juan Pascual Saura Eugenio / Ricardo Ruipérez González / Carlos González Tarque Para empezar Diré que es el final No es un final feliz Tan sólo es un final Pero parece ser que ya no hay vuelta atrás Solo te di Diamantes de carbón Rompí tu mundo en dos Rompí tu corazón Y ahora tu mundo está burlándose de mí Miedo De volver a los infiernos Miedo a que me tengas miedo A tenerte que olvidar Miedo De quererte sin quererlo De encontrarte de repente De no verte nunca más Oigo tu voz Siempre antes de dormir Me acuesto junto a ti Y aunque no estás aquí

En esta oscuridad la claridad eres tú Miedo De volver a los infiernos Miedo a que me tengas miedo A tenerte que olvidar Miedo De quererte sin quererlo De encontrarte de repente De no verte nunca más Miedo De volver a los infiernos Miedo a que me tengas miedo A tenerte que olvidar Miedo De quererte sin quererlo De encontrarte de repente De no verte nunca más De no verte nunca más De no verte nunca más De no verte nunca más De no verte nunca Para empezar Diré que es el final


IRA • •

“También conocida como “rabia, cólera o furia”. La ira es velocísima: te domina y se va casi sin que te des cuenta…” Princesas (contra) Disney- 2º de ESO con Dores Castro(profesora de Lengua y Literatura Gallega

Princesa (contra) Disney Fendo os ferrollos. Cuspo os chícharos

Pelo curto, agochados no colchón lingua solta. como se fosen balas. Respiro fondo, Arrinco o vestido de seda. corro descalza.

Íspome e pego un berro Comezo a alancar que escacha as porcelanas. cara a esa gándara O cabelo longo semella atadura. máis alá dos espellos. (As tesoiras fanme menos escrava).

(Vaime volvendo a voz Fuxo da torre. que perdín en palacio). Da mazá envelenada Carlos Negro da obediencia.


IRA •

Uxía Martínez y Clara(alumnas de 3º ESO cantan Rolling in the deep de Adele

Autores de la canción: Adele Adkins / Paul Richard Epworth Letra de Rolling in the Deep © Sony/ATV Music Publishing LLC, Universal Music Publishing Group

Rolling in the deep (tears are gonna fall, rolling in the deep) You had my heart inside of your hand (you're gonna wish you never had met me) And you played it to the beat (tears are gonna fall, rolling in the deep)

There's a fire starting in my heart Reaching a fever pitch and it's bringing me out the dark Finally I can see you crystal clear Go 'head and sell me out and I'll lay your ship bar See how I leave with every piece of you We could've had it all Don't underestimate the things that I will do There's a fire starting in my heart Rolling in the deep Reaching a fever pitch and its bringing me out the dark You had my heart inside your hand The scars of your love remind me of us But you played it with a beating They keep me thinking that we almost had it all The scars of your love they leave me breathless, I can't help feeling Throw your soul through every open door We could have had it all (you're gonna wish you never had met Count your blessings to find what you look for me) Turned my sorrow into treasured gold Rolling in the deep (Tears are gonna fall, rolling in the deep) You pay me back in kind and reap just what you sow You had my heart inside of your hand (you're gonna wish you We could've had it all never had met me) We could've had it all (tears are gonna fall, rolling in the deep) And you played it to the beat (tears are gonna fall, rolling in the It all, it all, it all, (you're gonna wish you never had met me) deep) We could have had it all (you're gonna wish you never had met Baby I have no story to be told me) But I've heard one on you and I'm gonna make your head burn Rolling in the deep (tears are gonna fall, rolling in the deep) Think of me in the depths of your despair You had my heart inside of your hand (you're gonna wish you Making a home down there 'cause mine sure won't be shared never had met me) And you played it to the beat (tears are gonna fall, rolling in the The scars of your love remind me of us (you're gonna wish you never deep) had met me) They keep me thinking that we almost had it all (tears are gonna We could've had it all (You're gonna wish you never had met me) fall, rolling in the deep) Rolling in the deep (Tears are gonna fall, rolling in the deep) The scars of your love they leave me breathless, I can't help You had my heart inside your hand (You're gonna wish you feeling never had met me) We could have had it all (you're gonna wish you never had met But you played it, you played it, you played it, you played it me) To the beat


TRISTEZA •

“La tristeza es un velo gris que nos empaña la vida y la viste de gris. No a todas las personas les entristecen las mismas cosas. Sin embargo, es habitual sentirla cuando nos decepcionan o cuando perdemos algo que era importante para nosotros” • Anxos(profesora de Lengua Gallega) lee el Soneto 19 de Miguel Hernández Yo sé que ver y oír a un triste enfada cuando se viene y va de la alegría como un mar meridiano a una bahía, a una región esquiva y desolada. Lo que he sufrido y nada todo es nada para lo que me queda todavía que sufrir, el rigor de esta agonía de andar de este cuchillo a aquella espada. Me callaré, me apartaré si puedo con mi constante pena, instante, plena, a donde ni has de oírme ni he de verte.

Me voy, me voy, me voy, pero me quedo, pero me voy, desierto y sin arena: adiós, amor, adiós, hasta la muerte.


NOSTALGIA • •

“ La nostalgia nos genera un vacío en el corazón y, casi al mismo tiempo, lo llena con gotas de pena. Esta ausencia nos entristece, nos impide dormir, nos desequilibra…” “And Suddenly goes” Antón Cobelo y alumnos de 2º de ESO canción propia

And Suddenly goes Nothing matters now to me, drunk with my tears, tears of dark and pain, cause I know that wise man said, past is past, end is end But I wanna Know Why to live is to die. Well ,now you' ve gone, With all my dreams, my plans, my schemes. But I've to understand that maybe you'll be happier with she. But I wanna know, Why better things suddenly goes. I don't want to sleep, Cause at night I dream about you, and get up alone is like eat, from an empty dish.

But I wanna know, why your eyes are to me, like candles in the dark At night when I walk alone, baby I can hear, god laughing of me, cause I know, how much I've lost every time, that you remember me, that to live is to die.

Take your hand is all I want, Take your hand and fly far away but now I fall alone only with my shadow but all I wanna know, Is how are gonna be my body, smashed on the floor.


FRUSTRACIÓN • •

“Malestar y el enfado que se producen cuando no consigues lo que te proponías o esperabas... Pacucha(profesora de Lengua Francesa) lee Poema Recueil : "Paroles" Il dit non avec la tête mais il dit oui avec le coeur il dit oui à ce qu’il aime il dit non au professeur il est debout on le questionne et tous les problèmes sont posés soudain le fou rire le prend et il efface tout les chiffres et les mots les dates et les noms les phrases et les pièges et malgré les menaces du maître sous les huées des enfants prodiges avec les craies de toutes les couleurs sur le tableau noir du malheur il dessine le visage du bonheur. Jacques PRÉVERT


INCOMPRENSIÓN • •

“La incomprensión nace de la falta de entendimiento con el otro. Intentamos explicar algo que nos ocurre o que pensamos, pero la otra persona no nos entiende. La incomprensión surge del desajuste entre cómo ves tú el mundo y cómo creen los demás que lo ves” Adela(profesora de música) y sus alumnos de 4º de ESO y 1º de Bachillerato interpretan este poema de Rosalía de Castro

Dicen que no hablan las plantas, ni las fuentes, ni los pájaros, Ni el onda con sus rumores, ni con su brillo los astros, Lo dicen, pero no es cierto, pues siempre cuando yo paso, De mí murmuran y exclaman: Ahí va la loca soñando Con la eterna primavera de la vida y de los campos, Y ya bien pronto, bien pronto, tendrá los cabellos canos, Y ve temblando, aterida, que cubre la escarcha el prado. Hay canas en mi cabeza, hay en los prados escarcha, Mas yo prosigo soñando, pobre, incurable sonámbula, Con la eterna primavera de la vida que se apaga Y la perenne frescura de los campos y las almas, Aunque los unos se agostan y aunque las otras se abrasan. Astros y fuentes y flores, no murmuréis de mis sueños, Sin ellos, ¿cómo admiraros ni cómo vivir sin ellos?


DESALIENTO •

“Lo sentimos cuando nos falta aliento para seguir adelante; cuando empezamos a notar cansancio y lo que tenemos entre manos ya no parece tan fácil. A medida que el desaliento se acerca, nuestra meta se aleja” • Dores(profesora de Lengua Gallega con alumnos de 1º de ESO francés recitan la letra de la Canción Eurovisión Francia. Je suis née ce matin, je m’appelle Mercy, au milieu de la mer entre deux pays, Mercy. C’était un long chemin et Maman l’a pris. Elle m’avait dans la peau, huit mois et demi. Oh oui, huit mois et demi. On a quitté la maison, c’était la guerre. Sûr qu’elle avait raison, y avait rien à perdre. Oh non, excepté la vie. Je suis née ce matin, je m’appelle Mercy. On m’a tendu la main et je suis en vie. Je suis tous ces enfants que la mer a pris. Je vivrai cent-mille ans. Je m’appelle Mercy.


ASCO

” Todo el mundo siente asco hacia algo, pero ese algo es distinto para cada lugar porque lo aprendemos de quienes nos rodean.” • Dores con alumnos de 4º B: dramatización de un fragmento de Anagnórise de Mª Victoria Moreno,autora a la que se le dedica este año el día de las Letras Galegas Saúdan o día as gaivotas O mar ergue a súa arela sen nome en cumes de escuma branca Un gris ceo latexa na auga Esperta o vento na xerfa e vai zunindo a cántiga secreta do seu errar A baliza do pairao, si e non de luz e pausa, acena debilmente, atenuada polo día que quere abrir… -Maricallas o último!!! berra entre dentes, Nicolau, adormecido no asento do copiloto. - Seica soñabas rapaz? -di Xulia. - Si ho si… O pesadelo de sempre...Saír de marcha...A ver quen máis traga... Bebemos viño tinto unha cunca sobre outra... Un bar sobre outro... Rimos ás gargalladas, saímos dos bares apertados e falamos a berros polas rúas. É coma se estivésemos sós no mundo, ou seica mellor, coma se a xente estivese sometida a nós… -O que non che entend moi ben é que iso che produza ese sentimento de noxo?pregunta abraiada Xulia. -E como non ha dar noxo… Madia leva!… Lémbrame o que viña despois: chegar bébedo á casa, portarme de xeito estraño coa xente, aldraxar a miña nai, saír do cinema enfadado, pagarme de ver chorar a miña moza, Natalia… - Eu penso que a xente do teu tempo debería ter rabo toda!!- di Xulia. - E logo? - responde Nicolau con cara de non entender nada. -Así habería maneira de vos encamiñar en certas ocasións. Mira rapaz, sabes o que che digo, que todos pasamos por un lugar ou por unha experiencia e de non sermos quen de valoralos, temos que voltar a eles. Todos os camiños son dunha maneira á ida e doutra diferente á volta. Se iso a ti che dá noxo, xa estas cambiando o teu camiño. O que debes ter claro é que as persoas estamos feitas para levar adiante os proxectos máis fermosos


ASOMBRO • •

“Experimentamos asombro cuando algo que creíamos imposible demuestra ser cierto. El asombro nos dice que el mundo es un lugar por descubrir, que hay espacio para lo desconocido, para la magia.” Manuel y Rosa(profesores de Mates) leen el prólogo de …O TEMOR DUN HOME SABIO. Patrick Rothfuss Amanecía. En la posada Roca de Guía reinaba el silencio, un silencio triple. El silencio más obvio era una calma inmensa y resonante, constituida por las cosas que faltaban. Si hubiera habido una tormenta, las gotas de lluvia habrían golpeado y tamborileado en la enredadera de selas de la fachada trasera de la posada. Los truenos habrían murmurado y retumbado y habrían perseguido el silencio calle abajo como hacían con las hojas secas del otoño. Si hubiera habido viajeros agitándose dormidos en sus habitaciones, se habrían removido inquietos y habrían ahuyentado el silencio con sus quejidos, como hacían con los sueños deshilachados y medio olvidados. Si hubiera habido música... pero no, claro que no había música. De hecho, no había ninguna de esas cosas, y por eso persistía el silencio. En la posada Roca de Guía, un individuo moreno cerró con cuidado la puerta trasera. Moviéndose en la oscuridad más absoluta, cruzó la cocina y la taberna con sigilo y bajó por la escalera del sótano. Con la facilidad que confiere una larga experiencia, evitó los tablones sueltos que pudieran crujir o suspirar bajo su peso. Cada paso lento que daba solo producía un levísimo tap en el suelo. Su presencia añadía un silencio, pequeño y furtivo, al otro silencio, resonante y mayor. Era una especie de amalgama, un contrapunto. El tercer silencio no era fácil reconocerlo. Si pasabas largo rato escuchando, quizá empezaras a notarlo en el frío del cristal de la ventana y en las lisas paredes de yeso de la habitación del posadero. Estaba en el arcón oscuro que había a los pies de una cama dura y estrecha. Y estaba en las manos del hombre allí tumbado, inmóvil, atento a la pálida insinuación de la primera luz del amanecer. El hombre tenía el pelo rojo como el fuego. Sus ojos eran oscuros y distantes, y yacía con el aire de resignación de quien ha perdido hace ya mucho toda esperanza de conciliar el sueño. La posada Roca de Guía era suya, y también era suyo el tercer silencio. Así debía ser, pues ese era el mayor de los tres silencios, y envolvía a los otros dos. Era profundo y ancho como el final del otoño. Era grande y pesado como una gran roca alisada por la erosión de las aguas de un río. Era un sonido paciente e impasible como el de las flores cortadas; el silencio de un hombre que espera la muerte.


TERNURA • •

“La ternura es cercanía, afecto y compasión. La ternura está en tu interior. Pero son los demás los que abrirán las puertas de tu propia ternura” Citas EN FRANCÉS (Jorge 2º bach)

Tendresse est tendance à se livrer en toute faiblesse à la douceur d'être faible. Paul Valéry

La tendresse inspirée par la mort fait aimer les vivants qui l'éprouvent. André Malraux

Les seuls beaux yeux sont ceux qui vous regardent avec tendresse. Coco Chanel

Les bras des mères sont faits de tendresse; les enfants y dorment profondément. Victor Hugo


AUTOACEPTACIÓN •

“Es la capacidad para aceptar Esperando o meu sinal Non preciso de rescates nuestras debilidades y virtudes, de coa cariña pegada que non levan a ningures. modo que podamos afrontar el día ao móbil na escuridade. a día sin miedo al fracaso. Y el paso Estou soa. previo a la aceptación, cuando los demás nos reconocen y valoran tal Com se a xente non tivese máis que facer. y como somos” Como se a xente non tivese que ir E iso é poder traballar. E maxia • Marisa (profesora de Plástica) lee el Que pagar a luz. E simpleza poema de Lúa Mosquetera Que sintonizar a tele. de autonaufraxio Ninguén me agarda __________________________________ e autosalvamento ____ de autoría e autoedición Sempre soñei con que alguén Ninguén me agarda. da miña vida viñera a rescatarme. para min mesma. Ninguén me soña. Que viñeran por min. Resulta que podo voltar soa. Cando as augas negras estaban a piques Que podo agardar de rozar meus beizos, por ninguén anegada, mentres a vida non me espera. fantaseaba con que viñeran a recollerme á saída do choio. Non van vir por min Sempre soñei porque están facendo a compra que alguén estivese ou calquera outra cousa máis importante agardándome nalgures. ou práctica e necesaria.


AMOR • •

“De todas las emociones, el amor es quizás la más contradictoria. Nos puede provocar una sonrisa gigantesca o una catarata de lágrimas.” Xoán (profesor de Formación y Orientación Laboral) hará una breve introducción para explicar quién era este autor y recita el poema “Heart of the heartless world” de John Cornford.

Heart of the heartless world, Dear heart, the thought of you Is the pain at my side, The shadow that chills my view. The wind rises in the evening, Reminds that autumn is near. I am afraid to lose you, I am afraid of my fear. On the last mile to Huesca, The last fence for our pride, Think so kindly, dear, that I Sense you at my side. And if bad luck should lay my strength Into the shallow grave, Remember all the good you can; Don't forget my love. • John Cornford


PLACER “Es la satisfacción y la alegría producida por algo que nos gusta mucho” Glafira(Profesora de Lengua Castellana) lee en gallego de Lupe Gómez “Deixei que el me tocase” Deixei que el me tocase porque me gustaba ser tocada. Como unha frauta para un indio. Como un instrumento dun país libre


FELICIDAD • •

“La felicidad es una sensación de satisfacción hacia tu propia persona. Somos felices cuando disfrutamos de nuestras capacidades , de lo que podemos o sabemos hacer” Iria (3ºESO) Lee “El Arte de la felicidad” (Amado Nervo)

La felicidad no depende de lo que pasa a nuestro alrededor, sino de lo que pasa dentro de nosotros; la felicidad se mide por el espíritu con el cual nos enfrentamos a los problemas de la vida. La felicidad es un asunto de valentía; es tan fácil sentirse deprimido y desesperado. La felicidad es un estado de la mente. No somos felices en tanto no decidamos serlo. La felicidad no consiste en hacer siempre lo que queremos; pero sí en querer todo lo que hagamos. La felicidad nace de poner nuestros corazones en nuestro trabajo y de hacerlo con alegría y entusiasmo. La felicidad no tiene recetas; cada quien la cocina con la sazón de su propia meditación. La felicidad no es una posada en el camino, sino una forma de caminar por la vida.


ILUSIÓN •

“Es la esperanza de que se cumplirá algo que deseamos. Tener ilusiones es una de las mejores maneras de disfrutar de la vida y hacer las cosas con energía” Alumnos del Club de Lectura recitan ¿CÓMO VA A SER TU DÍA HOY? (MARIO BENEDETTI) Esta mañana desperté emocionado con todas las cosas que tengo que hacer antes que el reloj sonara.

Hoy puedo llorar porque las rosas tienen espinas o puedo celebrar que las espinas tienen rosas. Hoy puedo autocompadecerme por no tener muchos amigos o puedo emocionarme y embarcarme en la aventura de descubrir nuevas relaciones.

Tengo responsabilidades que cumplir hoy. Soy importante. Mi trabajo es escoger qué clase de día voy a tener.

Hoy puedo quejarme porque tengo que ir a trabajar o puedo gritar de alegría porque tengo un trabajo.

Hoy puedo quejarme porque el día está lluvioso o puedo dar gracias a Dios porque las plantas están siendo regadas.

Hoy puedo quejarme porque tengo que ir a la escuela o puedo abrir mi mente enérgicamente y llenarla con nuevos y ricos conocimientos.

Hoy me puedo sentir triste porque no tengo más dinero o puedo estar contento que mis finanzas me empujan a planear mis compras con inteligencia.

Hoy puedo murmurar amargamente porque tengo que hacer las labores del hogar o puedo sentirme honrado porque tengo un techo para mi mente, cuerpo y alma.

Hoy puedo quejarme de mi salud o puedo regocijarme de que estoy vivo. Hoy puedo lamentarme de todo lo que mis padres no me dieron mientras estaba creciendo o puedo sentirme agradecido de que me permitieran haber nacido.

Hoy el día se presenta ante mi esperando a que yo le de forma y aquí estoy, soy el escultor. Lo que suceda hoy depende de mi, yo debo escoger qué tipo de día voy a tener.

Que tengas un gran día... a menos que tengas otros planes.


ILUSIÓN • •

Erika(1ªBach)lee este texto de un documental(seleccionado por la profesora de biología Mª Ángeles) https://www.youtube.com/watch?v=EYqQO_gvFnc

Algunos me llaman naturaleza. Otros me llaman Madre Naturaleza. He estado aquí más de 4.500 millones de años, 22.500 veces más que tú. En realidad, yo no necesito a la gente, pero la gente me necesita a mí. Cuando yo prospero, tú prosperas. Cuando yo vacilo, tú vacilas, o aún peor. Pero he estado aquí por miles de años. He alimentado especies más grandes que la tuya. He matado de hambre especies más grandes que la tuya. Mis océanos, mi suelo, mis corrientes de agua, mis bosques,… todos ellos pueden acompañarte o abandonarte. Cómo elijas vivir cada día, realmente a mí no me importa, de un modo u otro, tus acciones determinarán tu destino, no el mío. Yo soy la naturaleza, yo continuaré, yo estoy preparada para evolucionar ¿Lo estás tú?


ADMIRACIÓN “Es el aprecio que sentimos por alguien que tiene grandes cualidades o por algo que está fuera de lo común” 4º ESO dramatizan el poema de Ramiro Fonte “Unha fotografía” Desfolla o calendario un ano dos 60 Cando sucede a escena sinxela, familiar: A mesa recollida, ó acabar de xantar e o branco do mantel que espella unha luz lenta. Estamos todos xuntos, dispostos a falar das cousas que se perden: a morte violenta na estrada dun rapaz a irmá maior comenta. Na tregua silenciosa case se escoita o mar.

Ese denso silencio anticipa a sorpresa: dun volume de coiro que aparece na mesa o pai le a Rosalía como dando a lección. A pena do emigrante que chora na canción, escoito engaiolado, coa miña ollada acesa sen saber que o que encontro é a miña vocación.


ALEGRÍA • •

Algunos la llaman “júbilo”, “contento” o “gozo”. Tu energía aumenta y tu manera de Saludo la blancura que ha inventado el gladiolo sin saber lo que hacía. pensar es más positiva” Alumnos de 3º ESO: Sergio Ortega lee un Saludo la desnuda poema de Gabriel Celaya(seleccionado por vibración de los álamos delgados. Celia cabado profesora de Lengua Castellana Saludo al gran azul como una explosión quieta. Saludo, muerto yo, la vida nueva. y Literatura)

Son las diez de la mañana. He desayunado con jugo de naranja, me he vestido de blanco y me he ido a pasear y a no hacer nada, hablando por hablar, pensando sin pensar, feliz, salvado. ¡Qué revuelo de alegría! ¡Hola, tamarindo!, ¿qué te traes hoy con la brisa? ¡Hola, jilguerillo! ¡Buenos días, buenos días! Anuncia con tu canto qué sencilla es la dicha. Respiro despacito, muy despacio, pensando con delicia lo que hago, sintiéndome vivaz en cada fibra, en la célula explosiva, en el extremo del más leve cabellos. ¡Buenos días, buenos días! Lo inmediato se exalta. Yo no soy yo y existo, y el mundo eterno existe, y es hermoso y sencillo. ¡Eh, tú, gusanito! También hablo contigo. ¡Buenos días, buenos días! También tú eres real. Pero real te glorío.

Estoy entre los árboles mirando la mañana, la dicha, la increíble evidencia. ¿Dónde está su secreto? ¡Totalidad hermosa! Por los otros, en otros, para todos, vacío, sonrío suspensivo. Me avergüenza pensar cuánto he mimado mis penas personales, mi vida de fantasma, mi terco corazón sobresaltado, cuando miro esta gloria breve y pura, presente. Hoy quiero ser un canto, un canto levantado más allá de mí mismo. ¡Cómo tiemblan las hojas pequeñitas y nuevas, las hojitas verdes, las hojitas locas! De una en una se cuentan un secreto que luego será amplitud de fronda. Nada es nadie: Un murmullo corre de boca en boca. Cuando canta un poeta como cantan las hojas no es un hombre quien habla. Cuando canta un poeta no se expresa a sí mismo. Más humano es su gozo, y en él se manifiesta cuando calla. Comprended lo que digo si digo "buenos días".


ALEGRÍA Cristina de 3º de ESO lee: Canto de mí mismo - Walt Whitman Sé que dispongo del mejor tiempo y espacio, y que nunca fue medido ni lo será jamás. Mi camino es un viaje perpetuo, (¡vengan todos y escuchen!), mis señas son un impermeable, buenos zapatos, y un bastón cortado en el bosque, ningún amigo mío toma la siesta en mi silla, no tengo cátedra, ni iglesia, ni filosofía, no conduzco a nadie a la mesa del comedor, ni a la biblioteca, ni a la bolsa. pero a cada uno de ustedes, hombre y mujer, los llevo a la cúspide, mi mano derecha ciñe tu cintura, mi mano derecha señala los paisajes continentales y el gran camino. Ni yo, ni nadie puede recorrer ese camino por ti, debes transitarlo por ti mismo. No está lejos, está al alcance, quizá ya has estado en él desde que naciste sin saberlo, quizá está en todas partes, en el mar y en la tierra. Echa al hombro tus bártulos, hijo mío, que yo pondré los míos y apresurémonos, ciudades maravillosas y naciones libres hemos de encontrar a nuestro paso. Si te cansas, dame ambas cargas, y apoya tu alegre mano en mi cadera, y a su debido tiempo haz de retribuirme el mismo servicio,

porque después de empezar nunca ya nos detendremos a descansar. Hoy, antes del alba, subí a una colina y contemplé el abigarrado cielo, y le dije a mi espíritu: ¿Cuando lleguemos a abarcar aquellos orbes y tengamos el placer y el conocimiento de cada cosa que hay en ellos, ¿estaremos entonces colmados y satisfechos? Y mi espíritu dijo: No, nosotros llegaremos a ese nivel para sobrepasarlo y continuar más allá. Tú también me preguntas y te escucho, respondo que no puedo responder, tú debes encontrarlo por ti mismo. Siéntate un rato, querido hijo, aquí hay panecillos para comer y aquí leche para beber, pero tan pronto como te duermas y te repongas envuelto en ropa limpia, te daré un beso de despedida y abriré la puerta para que partas. Por mucho tiempo soñaste con sueños despreciables, ahora te quito la venda de los ojos, tendrás que acostumbrarte al deslumbramiento de la luz y de cada momento de tu vida. Demasiado vadeaste tímidamente por la orilla aferrado a un tablón, ahora quiero que seas un nadador intrépido, que saltes en medio del mar, que emerjas otra vez, que me hagas señas, que grites, y riendo salpiques con tu cabello.


GRATITUD • Los presentadores se despiden • La gratitud es el alma de la palabra “gracias”. Y se multiplica cada vez que eres capaz de ver, en lo cotidiano, un regalo. Te enseña a disfrutar más de la vida. POR ESO... Gracias a quienes han invertido su tiempo en este acto, gracias a las personas que lo han organizado y, especialmente, gracias a ti por Emocionarte.


GRUPO DE BIBLIOTECA IES FRAGA DO EUME


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.