ANTOLOGÍA SAMAIN

Page 1

FESTA DO SAMAÍN

31 de outubro de 2018

BIBLIOTECA DO IES FRAGA DO EUME As 12,30 o Primeiro Pase e As 13,20 o Segundo


O 31 de Otubro para celebrar o Samaín, os alumnos do Ciclo superior de Servizos de Restauración decoraron a biblioteca dun xeito terrorífico e presentaron o Samaín e algúns alumnos fixeron unha lectura dramatizada de textos en galego, francés, inglés e castelán. Aquí tendes a orde de aparición e os textos. Fixemos dous pases, a 5ª e 6ª hora


1º PASE Alumnos/alumnas de 2º de ESO (ENGLISH) THE MONKEY’S PAW by WW Jacobs rewritten by Alicia Conchillo and Mencía Platas It was a dark winter night and a sailor arrived in England. He had been sailing for years in the east seas. He went to visit Mr. White. They were talking all night about his adventures.He showed a strange artefact.It was a monkey’s paw.The legend said that in the paw lived a wicked God that granted three wishes. The sailor told them to set the monkey's paw on fire, but Mr White didn´t want to, so he kept it. The next night, Mr.White tried to make one wish, but they thought that nothing would happen. He asked for money, 200 pounds. Suddenly, BOOM!!!,a thunder struck and the lights went off… The paw stretched one of his fingers.

Mr. White and Mrs.White were scared,but nothing seemed to happen. They went to the bed a little bit worried. The next day they heard a knock on the door and Mrs. White came to open.There were two welldressed men. They told her the news that her son had died in a explosion on the mine where he worked, but they gave her 200 pounds to cover the costs. It was terrible!!!!The wish came true!!!! When Mr.White knew that his son had died, he hid the monkey's paw in a secret place, because he didn’t want his wife to take it. In the middle of the night, Mrs. White woke up very nervous, so she looked for the paw all around the house until she found it. When she had the paw in her hand,she asked for her second whish, she wanted to get her son back. BOOOOM!!! Another thunder struck and the lights went off… The paw stretched another finger. Mr.White went downstairs quickly. He was telling his wife off when someone knocked on the door,PUM, PUM ,PUM...It sounded like a human hand. Mrs. White wanted to open the door, but Mr. White didn’t want to.The door broke down and they saw something, it was the corpse of their son.Suddenly, Mr. White said: “I hope everything ends RIGHT NOW!!!!” POMMM!!!!! The paw stretched the third of his fingers and then, everything went silent…


Alumnos/alumnas de 1º de ESO:(CASTELÁN)

- Diego Pazo: Max Aub: "[Hablaba, y hablaba...]" - Sara Sánchez: Concha Fernández González: "Áspero abrazo" - Laura Picos: Óscar Acosta: "La espada" - Javier Solís: Óscar Acosta: "El vengador" MAX AUB: “[Hablaba, y hablaba…] Hablaba, y hablaba, y hablaba, y hablaba, y hablaba, y hablaba, y hablaba. Y venga hablar. Yo soy una mujer de mi casa. Pero aquella criada gorda no hacía más que hablar, y hablar, y hablar. Estuviera yo donde estuviera, venía y empezaba a hablar. Hablaba de todo y de cualquier cosa, lo mismo le daba. ¿Despedirla por eso? Hubiera tenido que pagarle sus tres meses. Además hubiese sido muy capaz de echarme mal de ojo. Hasta en el baño: que si esto, que si aquello, que si lo de más allá. Le metí la toalla en la boca para que se callara. No murió de eso, sino de no hablar: se le CONCHA FERNÁNDEZ GONZÁLEZ: “Áspero abrazo” Me dormí a la orilla de un lago junto a un árbol de tronco retorcido. De pronto, sus raíces comenzaron a salir de la tierra como manos sarmentosas y a recorrer mi cuerpo. Exploraban mis rincones con la misma avidez que un animal hambriento. Molesto por aquella insistente caricia que no deseaba, las retiré entre sueños, pero ellas volvían. Aquellas extremidades leñosas persistían en su obstinado recorrido, aprisionando mi cintura cada vez con más fuerza. Inquieto, las sacudí de nuevo, esta vez con saña, intentando librarme de su asfixiante abrazo. No lo conseguí. De repente me encontré entre las manos un objeto cortante. Sin pensarlo, golpeé con él las raíces hasta que, soltándome, cayeron al suelo. Un líquido caliente brotó de su interior y me mojó la cara. Me limpié con la hierba, que parecía un lienzo, y continué durmiendo. Cuando desperté, ella yacía ensangrentada a mi lado. Le faltaban las manos. ÓSCAR ACOSTA: “El vengador” El cacique Huantepeque asesinó a su hermano en la selva, lo quemó y guardó sus cenizas calientes en una vasija. Los dioses mayas le presagiaron que su hermano saldría de la tumba a vengarse y el fratricida, temeroso, abrió dos años después el recipiente para asegurarse que los restos estaban allí. Un fuerte viento levantó las cenizas cegándole los ojos para siempre.


ÓSCAR ACOSTA: “La espada” Al príncipe Ricardo, hermano del rey Harold, una bruja le dijo que iba a morir victimado por su propia espada. En la noche la harpía fue quemada viva en la hoguera para que no revelara este secreto y Ricardo, protegido por las sombras, arrojó su espada al río. Veinte años después y recordando el funesto presagio desvió la ruta de sus soldados y prefirió pasar por un puente situado tres millas abajo del sitio en el cual había arrojado su arma. Fue derribado en el puente por su propio caballo y cayó al río en donde la espada le atravesó el corazón. En veinte años la espada había sido arrastrada por las aguas tres millas. Alumnos/alumnas de 2º de ESO: - Ana Otero: Lendas de mouros da Terra de Melide - Anxo Galdo: A lenda do Lobishome de Cervantes Introdución: O Samaín, como sabedes é o momento propicio do ano para poñérmonos en contacto coas outras dimensións: o submundo que habita debaixo da terra nos castros, penedos e mámoas dese pobo co que levamos compartindo a Nosa Terra desde hai milenios e a ultrarrealidade do mundo fantástico, onde hai seres que traspasan o humano para se converter en … ben, deixemos que as nosas historias falen por si mesmas. Estes dous valentes, Ana e Anxo, prestáronse ao reto de contar oralmente dous clásicos da narrativa oral galega: unha lenda dun castro e outra dun lobishome.

Ana Otero:As lendas de mouros. Ana achéganos unha historia de humanos, mouros, encantamentos, curiosidade, avaricia e vinganza que espero que vos desacougue. Anxo Galdo: A lenda do Lobishome de Cervantes. Quen pode dubidar que isto que se vai a contar a continuación é certo? Acaso non nos resultan familiares os personaxes, os seus diálogos e relacións? De que estamos a falar senón da forza vital dos novos fronte á rixidez represiva dos vellos? Ata onde chega o humano e onde empeza o animal que levamos dentro? Menos mal que neste país sempre hai unha meiga de garda que nos axude a solucionar unha metedura de zoco.


6ª HORA Clara Conchillo 4º de ESO (GALEGO) fragmentos de Agustín Fdez. Paz Un caso de licantropía. Fragmento Conforme pasaban os minutos, a insolencia daquel alumno ía en aumento. Xa non se trataba só do seu ostentoso desprezo ás explicacións que o profesor, con paciencia infinita, repetía unha e outra vez. O peor era que, ademais, o mozo tentaba atraer a atención dos seus compañeiros cos máis variados procedementos e, por qué non dicilo, cun éxito cada vez maior. Atentos como estaban ás impertinencias do seu compañeiro, os alumnos non se decataron das transformacións mínimas que anunciaban o desastre: o medre desmesurado das uñas, as grosas serdas que apareceron na pel, o sangue coloreando os ollos, os cairos afiados que asomaban por entre uns labios anormalmente inchados, a desfeita nas costuras da chaqueta e o pantalón... Cando foron conscientes do que ocorría, era xa demasiado tarde. Algúns aínda tiveron un tempo fugaz para pensar en balas de prata e en cruces invertidas, e na ausencia da lúa chea, máis evidente naquela mañá de primavera, e noutras inútiles fantasías cinematográficas, tan afastadas do rutineiro mobiliario escolar que os rodeaba. Así de terribles e inagardados son algúns fenómenos de licantropía. Meditación ante o álbum de fotos familiar. Fragmento Levabamos anos falando de remodelar a ala dereita do pazo, pero nunca nos dabamos decidido. Este outono, logo de vencer múltiples resistencias familiares, comezamos as obras. De acordo cos novos planos, procedeuse ao derrube das vellas paredes interiores. Entre os tabiques de dous cuartos pequenos, nun oco habilmente disimulado, apareceu un esqueleto enteiro, nun magnífico estado de conservación. Levaba alí máis de cincuenta anos, segundo acreditaron os informes médicos. Os informes explicaban tamén a causa da súa morte, cunha meticulosidade innecesaria: o cranio furado e a bala que apareceu na base da calavera eran testemuñas luminosas para calquera de nós. Desde aquel día, miro o álbum coas vellas fotos familiares e trato de distinguir, entre tantos rostros que me miran hieráticos, cál é o que esconde nos ollos a mirada do asasino.


Un fantasma na Torre de San Paio de Narla Queremos relatar un acontecemento, se cadra raro, que nos aconteceu durante unha visita á Fortaleza de Narla, en Friol (Lugo) haberá dous ou tres anos, aproximadamente, nunha tarde de inverno. Acudimos nolos dous xunto cunha amiga e compañeira a visitar o Museo Etnográfico instalado nas dependencias deste castelo. Nós coñecíamos dende sempre a lenda e tamén o relato de Carré, pero non a nosa amiga. Cómpre dicir que ata despois do “acontecemento raro” non lle falamos dela, posto que acudimos a Narla unicamente coa idea de visitar o edificio e as súas coleccións. Ningún dos tres estabamos suxestionados, ela porque non coñecía a lenda e porque nós, pola nosa parte, tampouco lle concedemos veracidade xa que ós nosos anos xa non imos a Narla coa idea de ver pantasmas. Aconteceu que estando na planta alta do edificio, a nosa amiga adiantouse para ver a sala que se corresponde co escritorio, ó lado do dormitorio. Nós quedamos atrasados no corredor, vendo as vitrinas que conteñen quinqués, candís e palmatorias, posto que nos chamaron a atención algunhas pezas, como unhas tesoiras específicas para cortar as velas e as mechas. Logo entramos no escritorio pola única porta que accede ó mesmo. Nela seguía a nosa compañeira que nos relatou asombrada que notara a presenza dunha persoa que pasaba ó seu carón cara o armario que hai no fondo da habitación. Contou que estando dentro da sala, cando ía cara ese armario para contemplado de preto, unha persoa “vestida de branco”, como ela mesma dixo, intentou adiantala pola dereita, polo que tivo que facer o ademán de apartarse para deixala pasar. Ela cavilou nun primeiro momento que se trataba dunha das persoas responsables do Museo, pola rapidez coa que andaba e polo seu traxe branco, dado que as técnicas que estaban na entrada do Museo, vestían batas brancas. Cal non sería a súa sorpresa cando se apartou para deixala pasar e alí non había ninguén. Incluso se deu a volta para buscarnos a nós na sala e tampouco nos atopou xa que entramos uns intres máis tarde. Tamén cando a vimos asegurámoslle con total certeza que alí non entrara ninguén entre ela e nós, porque nese momento non había ninguén máis nesa planta. Contounos, non estrañada senón curiosa o que lle pasara e foi cando lle contamos que seguro que vira a pantasma de dona Catarina. Relatamos que no castelo existía a lenda dunha muller asasinada e que vagaba polas estancias.


A nosa amiga quedou muda e cambioulle a cara. Comentou que a presenza que ela vira parecía moi real, incluso corpórea. Tamén lle sorprendeu que igual que a viu, desapareceu. Nun principio esa figura ía en dirección ó armario que hai no fondo desa sala pero alí non hai saída nin comunicación con outras estancias. Cando se apartou para deixala pasar, xa non había ninguén ó seu lado pero de tratarse dunha persoa física tampouco lle houbera dado tempo a retroceder, pois a nosa amiga veríaa saír pola porta. Cando lle contamos o da pantasma ó principio custáballe crelo, é unha persoa moi racional, pero tampouco foi quen de explicalo nin entendelo porque segue a dicir que ela viu unha figura de muller claramente, de pelo escuro á altura dos ombreiros e ataviada cunha vestimenta branca (por iso pensou que debía tratarse dunha das dúas técnicas que nos recibiron na entrada). Nós, que estabamos no corredor contiguo, aseguramos que esas técnicas do Museo non entraron alí antes de nós, nin tampouco despois, e non iamos vestidos de branco. Loxicamente non lles comentamos nada ás traballadoras do Museo porque seguro que non lles ía parecer verídico. Tamén queremos deixar no anonimato o nome da nosa compañeira, posto que poderían vacilala. Dicir que ela, que non cre para nada no mundo do alén, nin en pantasmas nin derivados, a día de hoxe aínda segue sen atopar unha explicación lóxica, e mesmo lle fai dubidar do seu criterio. Alumnos/alumnas de 4º de ESO

Iria Fernández LA DURMIENTE (THE SLEEPER) de Edgar Allan Poe A medianoche, en el mes de junio, permanezco de pie bajo la mística luna. Un vapor de opio, como de rocío, tenue, se desprende de su dorado halo, y, lentamente manando, gota a gota, sobre la cima de la tranquila montaña, se desliza soñolienta y musicalmente hasta el universal valle. El romero cabecea sobre la tumba; la lila se inclina sobre la ola;


abrazando la niebla en su pecho

las ruinas se van a dormir. Parecido a Leteo, ¡mira!, el lago parece que se entrega a un sueño consciente y no despertaría por nada del mundo. ¡Toda la belleza duerme! Y ¡mira dónde reposa Irene, con sus destinos! ¡Oh, ilustre señora!, ¿cómo puede estar bien

esta ventana abierta a la noche? El aire travieso, desde la cima de los árboles, pasa riendo a través de la reja. Aires incorpóreos, revoltoso brujo, entran y salen de tu aposento revoloteando, y mueve el dosel de las cortinas tan caprichosamente -tan temerariamente-

por encima de la cercana y orlada cobertura bajo la cual tu alma adormecida reposa escondida, que, sobre el suelo y por las paredes abajo, ¡como fantasmas las sombras suben y bajan! ¡Oh, querida señora!, ¿no tienes miedo? ¿Por qué y qué estás tú soñando aquí? ¡Seguro que vienes de allende lejanos mares,

atraída por este jardín! ¡Extraña es tu palidez! ¡Extraño tu vestido! ¡Extraña, sobre todo, la longitud de tu trenza, todo ese silencio solemne! ¡La señora duerme! ¡Oh, que pueda su dormir

que permanece, ser tan profundo que el cielo la tenga bajo su sagrada protección! Este aposento se preparó para otra más santa, esta cama para otra más melancólica.


¡Rezo a Dios para que repose

con los ojos cerrados para siempre, mientras los pálidos amortajados fantasmas pasan! El amor mío duerme! ¡Oh, que pueda ella dormir, tan profundamente como largo sea tu sueño! ¡Que los gusanos se deslicen hacia ella suavemente! En lo profundo del bosque, oscuro y viejo puede aparecer algún alto cofre para ella,

algún cofre que se abra frecuentemente su negra tapa como unas alas, triunfantes, sobre los pináculos de los palios, de los grandiosos funerales de su familia -algún sepulcro, remoto, solitario, contra cuya tapa ella ha tirado muchas piedras distraídas en su niñez-. Alguna tumba de cuya chirriante puerta ella no pueda forzar nunca más un eco, temblando al pensar, ¡pobre niña de pecado!, que eran los muertos que gemían dentro. Christina May y Carmen González (4º de ESO) y

Daniel Labarta (ciclo CSDS 2ª) (FRANCÉS) La peur par Guy de MAUPASSANT On remonta sur le pont après dîner. Devant nous, la Méditerranée n'avait pas un frisson sur toute sa surface qu'une grande lune calme moirait. Le vaste bateau glissait, jetant sur le ciel, qui semblait ensemencé d'étoiles, un gros serpent de fumée noire ; et, derrière nous, l'eau toute blanche, agitée par le passage rapide du lourd bâtiment, battue par l'hélice, moussait, semblait se tordre, remuait tant de clartés qu'on eût dit de la lumière de lune bouillonnant. Nous étions là, six ou huit, silencieux, admirant, l'oeil tourné vers l'Afrique lointaine où nous allions. Le commandant, qui fumait un cigare au milieu de nous, reprit soudain la conversation du dîner. - Oui, j'ai eu peur ce jour-là. Mon navire est resté six heures avec ce rocher dans le ventre, battu par la mer. Heureusement que nous avons été recueillis, vers le soir, par un charbonnier anglais qui nous aperçut. Alors un grand homme à figure brûlée, à l'aspect grave, un de ces hommes qu'on sent avoir


traversé de longs pays inconnus, au milieu de dangers incessants, et dont l'oeil tranquille semble garder, dans sa profondeur, quelque chose des paysages étranges qu'il a vus ; un de ces hommes qu'on devine trempés dans le courage, parla pour la première fois : - Vous dites, commandant, que vous avez eu peur ; je n'en crois rien. Vous vous trompez sur le mot et sur la sensation que vous avez éprouvée. Un homme énergique n'a jamais peur en face du danger pressant. Il est ému, agité, anxieux ; mais la peur, c'est autre chose. Le commandant reprit en riant :

- Fichtre ! je vous réponds bien que j'ai eu peur, moi. Alors l'homme au teint bronzé prononça d'une voix lente : - Permettez-moi de m'expliquer ! La peur (et les hommes les plus hardis peuvent avoir peur), c'est quelque chose d'effroyable, une sensation atroce, comme une décomposition de l'âme, un spasme affreux de la pensée et du coeur, dont le souvenir seul donne des frissons d'angoisse. Mais cela n'a lieu, quand on est brave, ni devant une attaque, ni devant la mort inévitable, ni devant toutes les formes connues du péril : cela a lieu dans certaines circonstances anormales, sous certaines influences mystérieuses en face de risques vagues. La vraie peur, c'est quelque chose comme une réminiscence des terreurs fantastiques d'autrefois. Un homme qui croit aux revenants, et qui s'imagine apercevoir un spectre dans la nuit, doit éprouver la peur en toute son épouvantable horreur. Moi, j'ai deviné la peur en plein jour, il y a dix ans environ. Je l'ai ressentie, l'hiver dernier, par une nuit de décembre. Et, pourtant, j'ai traversé bien des hasards, bien des aventures qui semblaient mortelles. Je me suis battu souvent. J'ai été laissé pour mort par des voleurs. J'ai été condamné, comme insurgé, à être pendu, en Amérique, et jeté à la mer du pont d'un bâtiment sur les côtes de Chine. Chaque fois je me suis cru perdu, j'en ai pris immédiatement mon parti, sans attendrissement et même sans regrets. Mais la peur, ce n'est pas cela. Je l'ai pressentie en Afrique. Et pourtant elle est fille du Nord ; le soleil la dissipe comme un brouillard. Remarquez bien ceci, Messieurs. Chez les Orientaux, la vie ne compte pour rien ; on est résigné tout de suite ; les nuits sont claires et vides des inquiétudes sombres qui hantent les cerveaux dans les pays froids. En Orient, on peut connaître la panique, on ignore la peur.

Eh bien ! voici ce qui m'est arrivé sur cette terre d'Afrique : Je traversais les grandes dunes au sud de Ouargla. C'est là un des plus étranges pays du monde. Vous connaissez le sable uni, le sable droit des interminables plages de l'Océan. Eh bien ! figurez-vous l'Océan lui-même devenu sable au milieu d'un ouragan ; imaginez une tempête silencieuse de vagues immobiles en poussière jaune. Elles sont hautes comme des montagnes, ces vagues inégales, différentes, soulevées tout à fait comme des flots déchaînés,


mais plus grandes encore, et striées comme de la moire. Sur cette mer furieuse, muette et sans mouvement, le dévorant soleil du sud verse sa flamme implacable et directe. Il faut gravir ces lames de cendre d'or, redescendre, gravir encore, gravir sans cesse, sans repos et sans ombre. Les chevaux râlent, enfoncent jusqu'aux genoux, et glissent en dévalant l'autre versant des surprenantes collines. Nous étions deux amis suivis de huit spahis et de quatre chameaux avec leurs chameliers. Nous ne parlions plus, accablés de chaleur, de fatigue, et désséchés de soif comme ce désert ardent. Soudain un de nos hommes poussa une sorte de cri ; tous s'arrêtèrent ; et nous demeurâmes immobiles, surpris par un inexplicable phénomène, connu des voyageurs en ces contrées perdues. Quelque part, près de nous, dans une direction indéterminée, un tambour battait, le mystérieux tambour des dunes ; il battait distinctement, tantôt plus vibrant, tantôt affaibli, arrêtant, puis reprenant son roulement fantastique. Les Arabes, épouvantés, se regardaient ; et l'un dit, en sa langue : "La mort est sur nous". Et voilà que tout à coup mon compagnon, mon ami, presque mon frère, tomba de cheval, la tête en avant, foudroyé par une insolation. Et pendant deux heures, pendant que j'essayais en vain de la sauver, toujours ce tambour insaisissable m'emplissait l'oreille de son bruit monotone, intermittent et incompréhensible ; et je sentais glisser dans mes os la peur, la vraie peur, la hideuse peur, en face de ce cadavre aimé, dans ce trou incendié par le soleil entre quatre monts de sable, tandis que l'écho inconnu nous jetait, à deux cents lieues de tout village français, le battement rapide du tambour. Ce jour-là, je compris ce que c'était que d'avoir peur ; je l'ai su mieux encore une autre fois... Le commandant interrompit le conteur : - Pardon, Monsieur, mais ce tambour ? Qu'était-ce ? Le voyageur répondit : - Je n'en sais rien. Personne ne sait. Les officiers, surpris souvent par ce bruit singulier, l'attribuent généralement à l'écho grossi, multiplié, démesurément enflé par les vallonnements des dunes, d'une grêle de grains de sable emportés dans le vent et heurtant une touffe d'herbes sèches ; car on a toujours remarqué que le phénomène se produit dans le voisinage de petites plantes brûlées par le soleil, et dures comme du parchemin. Ce tambour ne serait donc qu'une sorte de mirage du son. Voilà tout. Mais je n'appris cela


que plus tard. J'arrive à ma seconde émotion.

C'était l'hiver dernier, dans une forêt du nord-est de la France. La nuit vint deux heures plus tôt, tant le ciel était sombre. J'avais pour guide un paysan qui marchait à mon côté, par un tout petit chemin, sous une voûte de sapins dont le vent déchaîné tirait des hurlements. Entre les cimes, je voyais courir des nuages en déroute, des nuages éperdus qui semblaient fuir devant une épouvante. Parfois, sous une immense rafale, toute la forêt s'inclinait dans le même sens avec un gémissement de souffrance ; et le froid m'envahissait, malgré mon pas rapide et mon lourd vêtement. Nous devions souper et coucher chez un garde forestier dont la maison n'était plus éloignée de nous. J'allais là pour chasser. Mon guide, parfois, levait les yeux et murmurait : "Triste temps !". Puis il me parla des gens chez qui nous arrivions. Le père avait tué un braconnier deux ans auparavant, et, depuis ce temps, il semblait sombre, comme hanté d'un souvenir. Ses deux fils, mariés, vivaient avec lui. Les ténèbres étaient profondes. Je ne voyais rien devant moi, ni autour de moi, et toute la branchure des arbres entre-choqués emplissait la nuit d'une rumeur incessante. Enfin, j'aperçus une lumière, et bientôt mon compagnon heurtait une porte. Des cris aigus de femmes nous répondirent. Puis, une voix d'homme, une voix étranglée, demanda : "Qui va là ?". Mon guide se nomma. Nous entrâmes. Ce fut un inoubliable tableau. Un vieil homme à cheveux blancs, à l'oeil fou, le fusil chargé dans la main, nous attendait debout au milieu de la cuisine, tandis que deux grands gaillards, armés de haches, gardaient la porte. Je distinguai dans les coins sombres deux femmes à genoux, le visage caché contre le mur. On s'expliqua. Le vieux remit son arme contre le mur et ordonna de préparer ma chambre ;


puis, comme les femmes ne bougeaient point, il me dit brusquement : - Voyez-vous, Monsieur, j'ai tué un homme, voilà deux ans, cette nuit. L'autre année, il est revenu m'appeler. Je l'attends encore ce soir. Puis il ajouta d'un ton qui me fit sourire : - Aussi, nous ne sommes pas tranquilles. Je le rassurai comme je pus, heureux d'être venu justement ce soir-là, et d'assister au spectacle de cette terreur superstitieuse. Je racontai des histoires, et je parvins à calmer à peu près tout le monde. Près du foyer, un vieux chien, presque aveugle et moustachu, un de ces chiens qui ressemblent à des gens qu'on connaît, dormait le nez dans ses pattes. Au-dehors, la tempête acharnée battait la petite maison, et, par un étroit carreau, une sorte de judas placé près de la porte, je voyais soudain tout un fouillis d'arbres bousculés par le vent à la lueur de grands éclairs. Malgré mes efforts, je sentais bien qu'une terreur profonde tenait ces gens, et chaque fois que je cessais de parler, toutes les oreilles écoutaient au loin. Las d'assister à ces craintes imbéciles, j'allais demander à me coucher, quand le vieux garde tout à coup fit un bond de sa chaise, saisit de nouveau son fusil, en bégayant d'une voix égarée : "Le voilà ! le voilà ! Je l'entends !". Les deux femmes retombèrent à genoux dans leurs coins en se cachant le visage ; et les fils reprirent leurs haches. J'allais tenter encore de les apaiser, quand le chien endormi s'éveilla brusquement et, levant sa tête, tendant le cou, regardant vers le feu de son oeil presque éteint, il poussa un de ces lugubres hurlements qui font tressaillir les voyageurs, le soir, dans la campagne. Tous les yeux se portèrent sur lui, il restait maintenant immobile, dressé sur ses pattes comme hanté d'une vision, et il se remit à hurler vers quelque chose d'invisible, d'inconnu, d'affreux sans doute, car tout son poil se hérissait. Le garde, livide cria : "Il le sent ! il le sent ! il était là quand je l'ai tué". Et les deux femmes égarées se mirent, toutes les deux, à hurler avec le chien. Malgré moi, un grand frisson me courut entre les épaules. Cette vision de l'animal dans ce lieu, à cette heure, au milieu de ces gens éperdus, était effrayant à voir. Alors, pendant une heure, le chien hurla sans bouger ; il hurla comme dans l'angoisse d'un rêve ; et la peur, l'épouvantable peur entrait en moi ; la peur de quoi ? Le sais-je ? C'était la peur, voilà tout. Nous restions immobiles, livides, dans l'attente d'un événement affreux, l'oreille tendue, le coeur battant, bouleversés au moindre bruit. Et le chien se mit à tourner autour de la pièce, en sentant les murs et gémissant toujours. Cette bête nous rendait fous ! Alors, le paysan qui m'avait amené, se jeta sur elle, dans une sorte de paroxysme de terreur furieuse, et, ouvrant


une porte donnant sur une petite cour jeta l'animal dehors.

Il se tut aussitôt ; et nous restâmes plongés dans un silence plus terrifiant encore. Et soudain tous ensemble, nous eûmes une sorte de sursaut : un être glissait contre le mur du dehors vers la forêt ; puis il passa contre la porte, qu'il sembla tâter, d'une main hésitante ; puis on n'entendit plus rien pendant deux minutes qui firent de nous des insensés ; puis il revint, frôlant toujours la muraille ; et il gratta légèrement, comme ferait un enfant avec son ongle ; puis soudain une tête apparut contre la vitre du judas, une tête blanche avec des yeux lumineux comme ceux des fauves. Et un son sortit de sa bouche, un son indistinct, un murmure plaintif. Alors un bruit formidable éclata dans la cuisine. Le vieux garde avait tiré. Et aussitôt les fils se précipitèrent, bouchèrent le judas en dressant la grande table qu'ils assujettirent avec le buffet. Et je vous jure qu'au fracas du coup de fusil que je n'attendais point, j'eus une telle angoisse du coeur, de l'âme et du corps, que je me sentis défaillir, prêt à mourir de peur. Nous restâmes là jusqu'à l'aurore, incapables de bouger, de dire un mot, crispés dans un affolement indicible. On n'osa débarricader la sortie qu'en apercevant, par la fente d'un auvent, un mince rayon de jour. Au pied du mur, contre la porte, le vieux chien gisait, la gueule brisée d'une balle. Il était sorti de la cour en creusant un trou sous une palissade. L'homme au visage brun se tut ; puis il ajouta : - Cette nuit-là pourtant, je ne courus aucun danger ; mais j'aimerais mieux recommencer toutes les heures où j'ai affronté les plus terribles périls, que la seule minute du coup de fusil sur la tête barbue du judas.


Alumnos/alumnas de 3º de ESO (CASTELÁN) Myriam Agra y Yónatan Barandiarán El almohadón de plumas de Horacio Quiroga Su luna de miel fue un largo escalofrío. Rubia, angelical y tímida, el carácter duro de su marido heló sus soñadas niñerías de novia. Ella lo quería mucho, sin embargo, a veces con un ligero estremecimiento cuando volviendo de noche juntos por la calle, echaba una furtiva mirada a la estatura de Jordán, mudo desde hacía una hora. Él, por su parte, la amaba profundamente, sin darlo a conocer. Durante tres meses −se habían casado en abril− vivieron una dicha especial. Sin duda hubiera ella deseado menos severidad en ese rígido cielo de amor, más expansiva e incauta ternura; pero el impasible semblante de su marido la contenía siempre. La casa en que vivían influía un poco en sus estremecimientos. La blancura del patio silencioso −frisos, columnas y estatuas de mármol− producía una otoñal impresión de palacio encantado. Dentro, el brillo glacial del estuco, sin el más leve rasguño en las altas paredes, afirmaba aquella sensación de des- apacible frío. Al cruzar de una pieza a la otra, los pasos hallaban eco en toda la casa, como si un largo abandono hubiera sensibilizado se resonancia. En ese extraño nido de amor, Alicia pasó todo el otoño. No obstante había concluido por echar un velo sobre sus antiguos sueños, y aún vivía dormida en la casa hostil, sin querer pensar en nada hasta que llegaba su marido. No es raro que adelgazara. Tuvo un ligero ataque de influenza que se arrastró insidiosamente días y días; Alicia no se reponía nunca. Al fin una tarde pudo salir al jardín apoyada del brazo de su marido. Miraba indiferente a uno y otro lado. De pronto Jordán, con honda ternura, le pasó muy lento la mano por la cabeza, y Alicia rompió en sollozos, echándole los brazos al cuello. Lloró largamente todo su espanto callado, redoblando el llanto a la menor tentativa de caricia. Luego los sollozos fueron retardándose, aún quedó largo rato escondida en su cuello, sin moverse ni pronunciar una palabra. Fue ese el último día en que Alicia estuvo levantada. Al día siguiente amaneció desvanecida. El médico de Jordán la examinó con suma atención, ordenándole cama y descanso absolutos. −No sé −le dijo a Jordán en la puerta de la calle con la voz todavía baja−. Tiene una gran debilidad que no me explico. Y sin vómitos, nada... Si mañana se despierta como hoy, llámeme enseguida.


Al otro día Alicia seguía peor. Hubo consulta. Constatose una anemia de marcha agudísima, completamente inexplicable. Alicia no tuvo más desmayos, pero se iba visiblemente a la muerte. Todo el día el dormitorio estaba con las luces prendidas y pleno silencio. Pasábanse horas sin que se oyera el menor ruido. Alicia dormitaba. Jordán vivía en la sala, también con toda la luz encendida. Paseábase sin cesar de un extremo a otro, con incansable obstinación. La alfombra ahogaba sus pasos. A ratos en- traba en el dormitorio y proseguía su mudo vaivén a lo largo de la cama, deteniéndose un instante en cada extremo para mirar a su mujer.

Pronto Alicia comenzó a tener alucinaciones, con- fusas y flotantes al principio, y que descendieron luego a ras del suelo. La joven, con los ojos desmesuradamente abiertos, no hacía sino mirar una alfombra a uno y otro lado del respaldo de la cama. Una noche quedó de repente mirando fijamente. Al rato abrió la boca para gritar y sus narices y labios se perlaron de sudor.

−¡Jordán! ¡Jordán! −exclamó, rígida de espanto, sin dejar de mirar la alfombra. Jordán corrió al dormitorio, al verlo aparecer Alicia lanzó un alarido de horror. −¡ Soy yo, Alicia, soy yo! Alicia lo miró con extravío, miró la alfombra, volvió a mirarlo, y después de largo rato de estupefacta confrontación, se serenó. Sonrió y tomó entre las suyas la mano de su marido, acariciándola por media hora, temblando. Entre sus alucinaciones más porfiadas, hubo un antropoide apoyado en la alfombra sobre los dedos, que tenía fijos en ella sus ojos. Los médicos volvieron inútilmente. Había allí delante de ellos una vida que se acababa, desangrándose día a día, hora a hora, sin saber absolutamente cómo. En la última consulta Alicia con estupor, mientras ellos pulsaban, pasándose de uno a otro la muñeca inerte. La observaron largo rato en silencio, y siguieron al comedor. −Pst...−se encogió de hombros desalentado su médico−. Es un caso serio... Poco hay que hacer.


−¡ Solo eso me faltaba!− resopló Jordán. Y tamborileó bruscamente sobre la mesa. Alicia fue extinguiéndose en subdelirio de anemia, agravado de tarde, pero remitía siempre en las primeras horas. Durante el día no avanzaba su enfermedad, pero cada mañana amanecía lívida, en síncope casi. Parecía que únicamente de noche se le fuera la vida en nuevas oleadas de sangre. Tenía siempre al despertar la sensación de estar desplomada en la cama con un millón de kilos encima. Desde el tercer día éste hundimiento no la abandonó más. Apenas podía mover la cabeza. No quiso que le tocaran la cama, ni aun que le arreglaran el almohadón. Sus terrores crepusculares avanzaban ahora en forma de monstruos que se arrastraban ante la cama, y trepaban dificultosamente por la colcha. Perdió luego el conocimiento. Los dos días finales deliró sin cesar a media voz. Las luces continuaban fúnebremente encendidas en el dormitorio y la sala. En el silencio agónico de la casa, no se oía más que el delirio monótono que salía de la cama, y el sordo retumbo de los eternos pasos de Jordán. Alicia murió, por fin. La sirvienta, cuando entró después a deshacer la cama, sola ya, miró un rato extrañada el almohadón. − ¡Señor! −llamó a Jordán en voz baja−. En el almohadón hay manchas que parecen sangre. Jordán se acercó rápidamente y se dobló sobre aquél. Efectivamente, sobre la funda, a ambos lados del hueco que había dejado la cabeza de Alicia, se veían manchitas oscuras. −Parecen picaduras −murmuró la sirvienta después de un rato de inmóvil observación −Levántelo a la luz −le dijo Jordán. La sirvienta lo levantó, pero enseguida lo dejó caer y se quedó mirando a aquél, lívida y temblando. Sin saber por qué, Jordán sintió que los cabellos se le erizaban. − ¿Qué hay? − murmuró con voz ronca. −Pesa mucho −articuló la sirvienta, sin dejar de temblar. Jordán lo levantó; pesaba extraordinariamente. Salieron con él, y sobre la mesa del comedor Jordán cortó funda y envoltura de un tajo. Las plumas superiores volaron, y la sirvienta dio un grito de horror con toda la boca abierta, llevándose las manos cris- padas a los bandós. Sobre el fondo, entre las plumas, moviendo lentamente las patas velludas, había un animal monstruoso, una bola viviente y viscosa. Es- taba tan hinchado que apenas se le pronunciaba la boca. Noche a noche, desde que Alicia había caído en cama, había aplicado sigilosamente su boca −su trompa mejor dicho− a las sienes de aquélla chupándole la sangre. La picadura era casi imperceptible. La remoción diaria del almohadón sin duda había impedido al principio su desarrollo; pero desde que la joven no pudo moverse la succión fue vertiginosa. En cinco días. En cinco noches, había vaciado a Alicia. Estos parásitos de las aves, diminutos en el medio habitual, llegan a adquirir en ciertas condiciones proporciones enormes. La sangre humana parece serles particularmente favorable, y no es raro hallarlo en los almohadones de pluma.


María Beceiro (INGLÉS) Short story of a girl who never obeyed elders: Old Witch

Kids4Fun July 19, 2016 Stories in English Leave a comment 1,403 Views There was once a little girl who was very willful and who never obeyed when her elders spoke to her – so how could she be happy?

One day she said to her parents, “I have heard so much of the old witch that I will go and see her. People say she is a wonderful old woman, and has many marvelous things in her house, and I am very curious to see them.” But her parents forbade her going, saying, “The witch is a wicked old woman, who performs many godless deeds – and if you go near her, you are no longer a child of ours.” The girl, however, would not turn back at her parents’ command, but went to the witch’s house. When she arrived there the old woman asked her: “Why are you so pale?” “Ah,” she replied, trembling all over, “I have frightened myself so with what I have just seen.” “And what did you see?” inquired the old witch. “I saw a black man on your steps.” “That was a collier,” replied she. “Then I saw a gray man.” “That was a sportsman,” said the old woman. “After him I saw a blood-red man.” “That was a butcher,” replied the old woman.

“But, oh, I was most terrified,” continued the girl, “when I peeped through your window, and saw not you, but a crea-


Alumnos/alumnas de 3º de ESO lectura e posta en escena do poema “Eu ben vin estar o moucho” de Cantares gallegos de Rosalía de Castro. Eu ben vin estar o moucho

cabo da fonte da Virxe,

enriba daquel penedo.

pretiño do cimeterio,

¡Non che teño medo, moucho;

dempóis de sentir un sopro

moucho, non che teño medo!

que me deixóu sin alento,

I Unha noite, noite negra como os pesares que eu teño, noite filla das sombrisas alas que estenden os medos; hora en que cantan os galos, hora en que xemen os ventos; en que as meigas bailan, bailan, xuntas co demo pirmeiro, arrincando verdes robres, portas e tellas fendendo, todas de branco vestidas, tendido-los brancos pelos contra quen os cans oubean agoirando triste enterro; cando relumbrar se miran antre os toxales espesos, cal encendidas candeas ollos de lobo famento; e os ramallaxes dos montes antre sí murmuxan quedos, e as follas secas que espallan os aires da noite inquietos, en remuíños se xuntan con longo estremecemento, indo camiño da igrexa, soia cos meus pensamentos,

eu ben vin estar o moucho enriba daquel penedo.


II Arrepuiñadas todas as carnes se me puñeron, e os cabelos no curuto fóronse erguendo direitos; gotas de sudor corrían a fío polo meu peito, e trembaba como tremban as augas cando fai vento, na pía da fonte nova, que sempre está revertendo. Aquel moucho alí ficando, cal si fose o mesmo demo, fito a fito me miraba cos seus ollos rapiñeiros, que coidéi que me roubaban non máis que de lonxe velos. De lume me paresían e que me queimaron penso; penso que eran tizós roxos da fogueira dos infernos, que polas niñas me entraron hastra o corazón dereitos. En el remorsos había de amoriños pecadentos... ¡Ai, que ten deses amores, non pode achar bon sosiego! Chovía si Dios ten augua,


Alumnos/alumnas 4º ESO Uxía Martínez (CASTELÁN) que non poido ler por falta de tempo PABLO NERUDA

Tengo miedo. La tarde es gris y la tristeza del cielo se abre como una boca de muerto. Tiene mi corazón un llanto de princesa olvidada en el fondo de un palacio desierto.

Tengo miedo. Y me siento tan cansado y pequeño que reflejo la tarde sin meditar en ella. (En mi cabeza enferma no ha .de caber un sueño así como en el cielo no ha cabido una estrella).

Sin embargo en mis ojos una pregunta existe y hay un grito en mi boca que mi boca no grita. No hay oído en la tierra que oiga mi queja triste abandonada en medio de la tierra infinita!

Se muere el universo de una calma agonía sin la fiesta del sol o el crepúsculo verde. Agoniza Saturno como una pena mía, la tierra es una fruta negra que el cielo muerde.

Y por la vastedad del vacío van ciegas las nubes de la tarde, como barcas perdidas que escondieran estrellas rotas en sus bodegas.

Y la muerte del mundo cae sobre mi vida.



Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.