ACTUEEL
7
Meester Guido: ‘Het contact tussen generaties is zo verrijkend.’ Caleb geeft vandaag een spreekbeurt. Geïnteresseerde bewoners komen luisteren.
Naar school in het woonzorgcentrum
‘De leerlingen pikken hier veel meer op’ Naar school gaan in een woonzorgcentrum. Voor de kinderen van het zesde leerjaar van de vrije basisschool in Vinkt is dat heel gewoon. De klas van meester Guido huist op de tweede verdieping van het woonzorgcentrum Sint-Franciscus. Kinderen en bewoners komen er elkaar voortdurend tegen. ‘Het contact tussen generaties is zo verrijkend.’
TEKST Martine Creve FOTO’s James Arthur
Z
es jaar geleden zijn we hier eerder toevallig terechtgekomen door verbouwingen in onze school hiernaast’, begint meester Guido Vermaerke. ‘We zaten toen in een bergruimte.’ De ergotherapeute van het woonzorgcentrum stelde hem voor om eens iets samen te doen. ‘Dat contact tussen de generaties was voor iedereen zo verrijkend’, vertelt Guido. ‘We zijn gebleven, maar we verhuisden wel naar een aangepast lokaal.’
Manoeuvreren met rolstoel ‘De bewoners van het woonzorgcentrum krijgen regelmatig de kans om een les te volgen. Vandaag geven leerlingen Caleb en Thibo samen met Marwa en Fatime een spreekbeurt’, legt meester Guido uit. ‘Geïnteresseerde bewoners zijn welkom.’ De kinderen gaan hen persoonlijk uitnodigen. Ze kennen de weg. Soms begrijpt een bewoner de kinderen niet onmiddellijk.
Dan herhalen de leerlingen rustig dat hij of zij mee mag gaan naar de klas. Handig manoeuvreren ze met de rolstoel door de gangen. Ze zijn het gewend om met ouderen om te gaan. ‘Elke dag gaan de leerlingen in de leefruimte goedemorgen zeggen. Voor ze ’s middags vertrekken, passeren ze eerst door de eetzaal om iedereen smakelijk eten te wensen en nog eens te zwaaien’, verklaart Guido.
100-jarige gast Tien gasten komen naar de voordrachten luisteren. Meester Guido groet ze hartelijk. Op de eerste rij zit de 100-jarige Maria. Zij wil de spreekbeurt van haar achterkleinzoon Thibo niet missen. Lea komt voor de eerste keer. Het koppel Gerard en Paula sluit vaker aan. Caleb steekt van wal. Hij vertelt honderduit over de axolotl, een Mexicaanse salamander. Het groepje van Thibo geeft uitleg over Bangladesh. ‘Na elke spreekbeurt volgt een test, die de kinderen samen met de ouderen invullen. Er is ook een evaluatie’, zegt meester Guido. Caleb krijgt van
Paula complimenten voor zijn mooie uitspraak. ‘Maar voor mij spreekt hij te snel’, lacht Maria. ‘Dat zal ik onthouden’, reageert Caleb.
Van Bangladesh naar Jakarta Bangladesh doet Maria aan haar kleinzoon denken. Hij is getrouwd met een meisje uit Jakarta in Indonesië. ‘Haar familie is hier op bezoek geweest om te zien hoe wij hier leven’, vertelt ze. ‘Ginder leven de mensen veel meer buiten. Het pensioen wordt er niet betaald zoals hier. En de familie zorgt voor de oudere mensen.’ Er hangt een foto van haar kleinzoon op haar kast. ‘Kom maar eens kijken’, wenkt Maria. ‘Een mooi voorbeeld van hoe een gesprek op gang komt tussen jong en oud’, pikt Guido in. ‘Het draait allemaal rond communicatie. Naar elkaar luisteren, ervaringen uitwisselen en van elkaar leren, daar komt het op aan.’
Wisselwerking Niet alleen in het zesde leerjaar leren de kinderen de leefwereld van het woonzorgcentrum kennen. ‘Elke klas van de school komt in contact met de bewoners’, licht Guido toe. ‘De tweede kleuterklas komt hier maandelijks turnen, de kinderen van het derde leerjaar werken samen met de bewoners in de tuin. Samen zingen, lezen, kokerellen, knutselen, het gebeurt hier allemaal. Er is een wisselwerking. Door
een kleine aanpassing van de lessen kunnen ouderen participeren. Tegelijk worden activiteiten voor de bewoners herbekeken zodat de school kan meedoen.’ Meester Guido straalt: ‘De kinderen en bewoners zijn zelfs al een paar dagen samen op zeeklas geweest. Dat was de max.’
Kippenvel ‘De kinderen van het zesde leerjaar zijn soms wat uitgekeken op de school’, weet meester Guido. ‘In het woonzorgcentrum zitten ze in een andere leeromgeving waardoor ze bijvoorbeeld sociale vaardigheden kunnen oefenen. Ze leren omgaan met beperkingen. Ze komen in contact met bewoners, familieleden, personeel, artsen. De kinderen worden er ook met de dood geconfronteerd en willen daarover praten. Ik kan nu veel intenser met de kinderen bezig zijn. Op een jaar tijd gaan ze twee jaar vooruit.’ Guido merkt duidelijk dat de leerlingen veel meer oppikken en veel meer oog hebben voor alles wat er gebeurt. ‘Zo gingen de bewoners en de kinderen in de bar iets drinken na een gezamenlijke activiteit een tijdje geleden. Het rietje waarmee een bewoner dronk, ging te veel naar boven waardoor hij niets binnen kreeg. Een kind had dat gezien en hief spontaan het glas op. Dat is een kippenvelmoment.’