Króliki i spółka Lotopałanka karłowata (Petaurus breviceps)
Pochodzenie: północna i wschodnia część Australii, Tasmania, Nowa Gwinea i Indonezja. Wielkość: długość ciała ok. 11-15 cm, plus ogon 15-18 cm; masa ciała 90-130 g. Pomieszczenie: te niewielkie torbacze wymagają obszernej woliery lub terrarium typu wertykalnego, o wysokości co najmniej 100 cm. Należy zapewnić dobrą wentylację i wyposażenie składające się z gałęzi, lin i licznych kryjówek. W pomieszczeniu można umieścić sztuczne rośliny. Zaleca się zainstalowanie nocnych żarówek dokładnie osłoniętych przed zwierzętami. W pomieszczeniu należy umieścić duże poidło smoczkowe oraz kilka miseczek na pokarm. Pokarm: lotopałanki wymagają specyficznej diety składającej się z produktów wysokobiałkowych o jak najmniejszej zawartości tłuszczu. Ok. 50% ich jadłospisu powinny stanowić owady karmowe (dowolne) posypywane preparatem mineralno-witaminowym. „Awaryjnie” lub uzupełniająco można podawać niewielkie ilości dobrej jakości mokrej karmy dla kotów, ugotowane na twardo jaja kurze i przepiórcze oraz chude gotowane mięso drobiowe. Na drugą połowę diety składają się dojrzałe owoce i warzywa: banan, arbuz, śliwka, jabłko, gruszka, melon, ogórek, rozdrobniona marchew, nać pietruszki. Uzupełniająco podajemy naturalne miody. Bardzo ważny jest prawidłowy stosunek wapnia do fosforu w diecie (2:1), niedobór wapnia może powodować rozmaite schorzenia. Warunki pielęgnacji: zwierzę stadne, najlepiej pielęgnować harem złożony z jednego samca i kilku samic.
Są to typowe zwierzęta wolierowe – nie przepadają za braniem na ręce, choć do pewnego stopnia dają się oswoić. Komu polecać: miłośnikom oryginalnych i niekłopotliwych zwierząt terraryjnych, którzy będą w stanie zapewnić lotopałankom odpowiednie warunki. Produkty komplementarne: duże terrarium typu wertykalnego; ozdoby (tło, konary, gałęzie, liny, tunele, rury bambusowe, łupiny orzechów kokosowych itp.); oświetlenie nocne; duże poidło smoczkowe; miski; owady karmowe; preparat mineralno-witaminowy.
Sosnowiórka (wiewiórka) czerwona (Tamiasciurus hudsonicus)
Pochodzenie: niemal cała Ameryka Północna, od Alaski po Nowy Meksyk. Wielkość: długość ciała 17-23 cm, plus ogon 9-16 cm; masa ciała 140-360 g. Pomieszczenie: wymaga woliery lub obszernej klatki o wymiarach co najmniej 150x100x100 cm. Powinna być wykonana z bardzo solidnej siatki, gdyż wiewiórki te mają wyjątkowo mocne zęby. Wyposażenie powinny stanowić mocne konary z drzew liściastych umożliwiające zwierzęciu swobodne bieganie i skoki, a także drewniane półki i domki, stanowiące kryjówki (do tego celu dobrze nadają się budki dla ptaków). Przyda się również duży kołowrotek o pełnej bieżni, a także poidło smoczkowe oraz miski na pokarm. Pokarm: podstawę wyżywienia powinien stanowić dobrej jakości pokarm dla gryzoni (np. dla burunduków); dodatkowo należy podawać świeże i suszone warzywa i owoce (marchew, brokuły, paprykę, pomidory, jabłka, banany, truskawki, gruszki, borówki). Konieczne jest uzupełnianie diety o składniki białkowe, takie jak owady karmowe, gotowane jajka, niewielkie ilości dobrej jakości suchej karmy dla psów lub kotów. W celu ścierania stale rosnących siekaczy warto podawać suchy chleb i całe orzechy, a także umieścić w pomieszczeniu zwierzęcia dużą kostkę wapienną.
66
Warunki pielęgnacji: najlepiej zaproponować kupującemu młodego osobnika pochodzącego z dobrej hodowli domowej. Zwierzak dość szybko się oswaja – najlepiej przekupić go w tym celu podawanymi z ręki smakołykami. Po pewnym czasie można zacząć wypuszczać go z woliery. Spacery po domu muszą odbywać się pod czujnym okiem opiekuna, koniecznie też trzeba pamiętać o uprzednim dokładnym zamknięciu okien i drzwi. Komu polecać: osobom dysponującym dużym mieszkaniem poszukującym oryginalnego i przywiązującego się do opiekuna pupila. Produkty komplementarne: obszerna metalowa klatka lub woliera; gałęzie; domki; poidło smoczkowe; miski; pokarm dla gryzoni; owady karmowe.