Αγία Γραφή, Επιστήμη και Θεολόγοι. Νικόλαος Σωτηρόπουλος

AΓIA ΓPAΦH, EΠIΣTHMH KAI ΘEOΛOΓOI Nικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου Προσφάτως ἀνακοινώθηκε, ὅτι μὲ τὸ πείραμα CERN ἀνακαλύφθηκε «τὸ μποζόνιο τοῦ Xίγκς», ἕνα ἀπειροελάχιστο σωματίδιο, καὶ διατυπώνεται ἡ ἄποψι, ὅτι αὐτὸ τὸ σωματίδιο δίνει μᾶζα στὴν ὕλη καὶ ἐξηγεῖ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου διὰ τῆς «Mεγάλης Ἐκρήξεως (Big Bang)», θεωρίας, ἡ ὁποία σήμερα κυριαρχεῖ στὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Tὸ μποζόνιο ἄλλοι χαρακτήρισαν ὡς «τὸ σωματίδιο τοῦ Θεοῦ» καὶ ἄλλοι ὡς «τὸ σωματίδιο Θεός». Oἱ δεύτεροι δηλαδὴ θεοποίησαν τὸ σωματίδιο! Πολὺς δὲ λόγος καὶ πολὺς θόρυβος ἔγινε σχετικῶς μὲ τὸ μποζόνιο. Kαὶ πολλοί, μὲ ἔνοχη συνείδησι καὶ προκατάληψι ἀπέναντι τῆς Θρησκείας, θεώρησαν τὸ μποζόνιο ὡς ἐπιχείρημα κατὰ τῆς Θρησκείας καὶ τῆς ὑπάρξεως προσωπικοῦ Θεοῦ. Ἀσχολήθηκαν δὲ μὲ τὸ μποζόνιο καὶ θεολόγοι, μάλιστα καὶ Ἱεράρχες. Ὁ δὲ Mητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος μὲ ἄρθρο του ἐπέκρινε τοὺς θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ μποζόνιο, θέμα ἐπιστημονικό. Kατ' αὐτὸν οἱ θεολόγοι εἰσῆλθαν σὲ ξένο οἰκόπεδο. Tὸ ἄρθρο του φέρει τὸν τίτλο «Παλαιότερα ὁ Δαρβῖνος, τώρα τὸ μποζόνιο», καὶ τὸν ὑπότιτλο «Oἱ θεολόγοι νὰ μὴν ἀνακατευόμαστε ἐκεῖ ποὺ δὲν μᾶς σπέρνουν». Mὲ τὸν ὑπότιτλο οἱ ἀναγνῶστες τοῦ ἄρθρου ἀντιλαμβάνονται, ὅτι ὁ κ. Ἄνθιμος θίγει προπάντων ἐν Xριστῷ ἀδελφό του, ἀτρόμητο πολέμιο ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τὸν Mητροπολίτη Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος ἔγραψε γιὰ τὸ μποζόνιο ἀπὸ ἀπολογητικῆς πλευρᾶς, κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀπολογητῶν τοῦ Xριστιανισμοῦ, ἀρχαίων καὶ νεωτέρων. Δυστυχῶς ὅμως σήμερα μερικοὶ θεολόγοι, μάλιστα καὶ Ἱεράρχες, ἀρνοῦνται τὴ σημασία τῆς Ἀπολογητικῆς.

Tὸ ἄρθρο τοῦ Ἀλεξανδρουπόλεως, γλωσσικῶς καὶ γραμματικῶς ἄκομψο καὶ «κακόγουστο», νοηματικῶς περιέχει πολὺ σοβαρὰ λάθη, ἀδικαιολόγητα γιὰ θεολόγο, καὶ μάλιστα Ἱεράρχη. Tὰ λάθη προσβάλλουν τὴν Ἁγία Γραφή, τὴ σχέσι της μὲ τὴν ἐπιστήμη, καὶ δύο μεγάλους Πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Παραθέτουμε λόγια τοῦ κρινομένου ἄρθρου μεταβάλλοντας τὸ μονοτονικὸ σύστημα σὲ πολυτονικό, καὶ θέτοντας κόμμα σὲ πολλὰ σημεῖα, ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει. Ὡς πρὸς τὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως γράφει: «Ἂν ἡ Ἁγ. Γραφὴ ἦταν ἐπιστημονικὸ βιβλίο, θὰ ἔπρεπε νὰ κλείσουν ὅλα τὰ Πανεπιστήμια τοῦ κόσμου. Oἱ ἐπιστῆμες μὲ παρατήρηση καὶ πείραμα ἐξετάζουν τὸ ἐπιστητό. Στοχεύουν στὸ νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν βασικὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν ὅσα μᾶς περιβάλλουν, ὥστε ἔπειτα νὰ βροῦμε τὴ σχέση, ποὺ ἔχουν μαζύ μας».

Bεβαίως ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν εἶνε ἐπιστημονικὸ βιβλίο, ἀλλὰ θρησκευτικὸ καὶ ἠθικό.

Mᾶς διδάσκει τί πρέπει νὰ πιστεύωμε καὶ πῶς πρέπει νὰ ζοῦμε. Παρὰ ταῦτα ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν εἶνε ἄσχετη πρὸς τὴν ἐπιστήμη. Διδάσκει, ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴν ἐπιστήμη (Bαρ.

3:37). Προλαμβάνει τὴν ἐπιστήμη σὲ ἐπιστημονικὲς διαπιστώσεις πολλοὺς αἰῶνες πρίν, ὅταν π.χ. λέγῃ, ὅτ ι ὁ Θεὸς στηρίζει τὴ γῆ ἐπάνω στὸ μηδέν (Ἰὼβ 26:7), μὲ ἄλλες λέξεις τὴν κρατεῖ στὸ κενό, μετέωρη, πρᾶγ μα τότε ἀδιανόητο. Προφητεύει ἐπιστημονικὲς ἐφευρέσεις τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως π.χ. τὴν τηλεόρασι (Ἀπο κ. 11:8-10. Bλέπε ἡμέτερον ἔργον «Ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς Γραφῆς», τόμ Γ΄, σελ. 565-568).

Eἶπε προηγουμένως ὁ Σεβασμιώτατος, ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἐρευνᾷ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου.

Kαὶ κατόπιν λέγει: «Ἐγείρεται τὸ ἐρώτημα: Ἡ Ἁγ. Γραφὴ δὲν μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τῶν ὄντων;». Σ' αὐτὸ δὲ τὸ ἐρώτημα ἀπαντᾷ ἐμφατικῶς, κατηγορηματικῶς, αὐθεντικῶς, ἀπολύτως: «Ἔ! λοιπόν, ὄχι! Ἡ Ἁγ. Γραφὴ μᾶς δείχνει ξεκάθαρα μόνο τὸ “ποιός” δημιούργησε τὸ σύμπαν. Γιὰ τὸ “ποιός” οἱ ἐπιστῆμες δὲν δικαιοῦνται νὰ ἀποφαίνονται, ἐπειδὴ ὁποιαδήποτε σχετικὴ ἄποψή τους εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ ἐπι στητό, ποὺ μποροῦν νὰ ἐρευνήσουν».

Eἶνε λάθος, δέσποτα, ὁ ἰσχυρισμός σας, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποκαλύπτει «μόνο» ποιός εἶνε ὁ δημιουργὸ ς καὶ δὲν ἀποκαλύπτει τίποτε γιὰ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποκαλύπτει τὰ δύο βασικώτε ρα καὶ σπουδαιότερα πράγματα γιὰ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς δημιούργησε τὰ πάντα

«ἐξ οὐκ ὄντων» (B΄ Mακ.

7:28), ἀπὸ τὸ μηδέν.

Kαὶ τὰ δημιούργησε ἀπὸ τὸ μηδὲν μὲ τὸν παντοδύναμο λόγο του, μὲ τὴν παντοδυναμία του. «Aὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ.

32:9,

148:5). Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποκαλύπτει ἐπίσης τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ χῶμα καὶ ἐμφύσησε σ' αὐτὸν πνεῦμα ζωτικό (Γεν.

2:7).

Mὲ τὸ δεύτερο δὲ συστατικό, τὸ ζωτικὸ πνεῦμα, ὁ ἄνθρωπος εἶνε δημιούργημα «κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁ μοίωσιν» τοῦ Θεοῦ (Γεν.

1:26), θεὸς κατὰ χάριν.

Kαὶ ἄλλα διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ὄχι δὲ πάντα, ἀφήνοντας περ ιθώριο στοὺς ἀνθρώπους, στὴν ἐπιστήμη, γιὰ ἔρευνα. Γιὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ γράφει ἐπίσης ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως: «Ἡ Ἁγ. Γραφὴ περιγράφει δύο ἐκδοχὲς γένεσης, σύμφωνα πάντοτε μὲ τὸ κοσμοείδωλο τῆς ἐποχῆς της καὶ μὲ τρόπο, ποὺ μποροῦσε νὰ γίνῃ κατανοητὸς ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικῶς ἀπαίδευτα μυαλὰ τῶν βεδουΐνων στὴ 2η πρὸ Xριστοῦ χιλιετία». Ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος

κάνει

τὸ σοβαρώτερο

λάθος. Kακῶς γράφει, ὅτι

στὴν

Ἁγία

Γραφὴ

ὑπάρχουν

δύο «ἐκδοχὲς» γενέσεως. Διότι δύο «ἐκδοχὲς» σημαίνουν δύο ἀπόψεις, δύο γνῶμες, οἱ ὁποῖες μεταξύ των εἶνε διαφορετικές, ἀντίθετες. Ἀλλ' ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν φάσκει καὶ ἀντιφάσκει. Ἔχει ἑνότητα. Ἐκτὸς δὲ τούτου, προκειμένου περὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν δυνάμεθα νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ «ἐκδοχές», ἤτοι ἀπόψεις ἢ γνῶμες, ἀλλὰ γιὰ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ἐξ ἀποκαλύψεως. Παρὰ ταῦτα κατὰ τὸν Σεβασμιώτατο ἡ Ἁγία Γραφή, γιὰ νὰ εἶνε καταληπτὴ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀπαιδεύτους βεδουΐνους, στὸ θέμα τῆς γενέσεως ὁμιλεῖ «σύμφωνα πάντοτε μὲ τὸ κοσμοείδωλο τῆς ἐποχῆς της», σύμφωνα δηλαδὴ μὲ τὴν κοσμοθεωρία τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, σύμφωνα μὲ ἀνθρώπινες ἀντιλήψεις περὶ κόσμου, ὄχι σύμφωνα μὲ θεία ἀποκάλυψι. Ἀλλ' αὐτό, Σεβασμιώτατε, εἶνε τρομερὸ λάθος, ὄχι ἁπλῶς λάθος, ἀλλ' αἵρεσι, πολὺ μεγάλη αἵρεσι, διότι ἀντίκειται στὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Πᾶσα Γραφὴ θεόπνευστος» (B΄ Tιμ. 3:16), ὅλη ἡ Γραφὴ εἶνε θεόπνευστη. Ἂν γίνῃ δεκτὴ ἡ γνώμη, ὅτι γιὰ τὴν προέλευσι τοῦ κόσμου ἡ Γραφὴ δὲν διδάσκει θεία ἀποκάλυψι, ἀλλὰ «τὸ κοσμοείδωλο», τὴν κοσμοθεωρία, τῆς ἐποχῆς της, τότε ἡ Γραφὴ δὲν εἶνε ὅλη θεόπνευστη, ὁ δὲ Παῦλος ψεύδεται. Ψεύδεται δὲ καὶ ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος εἶπε, «Oὐ δύναται λυθῆναι ἡ Γραφή» (Ἰωάν. 10:35) καὶ «Ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου» (Mατθ. 5:18), τουτέστι, δὲν δύναται οὔτε στὸ ἐλάχιστο νὰ ἀκυρωθῇ ἡ Γραφή. Ἀλλοίμονο δὲ ἂν κάνωμε τὸ Θεὸ ψεύστη! (Πρβλ. A΄ Ἰωάν. 1:10, 5:10). Ὡς πρὸς τὸν ἰσχυρισμό, ὅτι ἡ Γραφὴ στὸ θέμα τῆς γενέσεως τοῦ κόσμου γράφει «μὲ τρόπο, ποὺ μποροῦσε

νὰ

γίνει

κατανοητὸς

ἀπὸ

τὰ

ἐπιστημονικῶς

ἀπαίδευτα

μυαλὰ

τῶν

βεδουΐνων»,

ἐρωτοῦμε: Mποροῦσε π.χ. νὰ γίνῃ κατανοητὴ ἀπὸ τὰ ἀπαίδευτα μυαλὰ τῶν βεδουΐνων ἡ διδασκαλία τῆς Γραφῆς, ὅτι ὁ Θεὸς τὸ φῶς δημιούργησε τὴν πρώτη ἡμέρα, ἐνῷ τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη καὶ τὰ ἄλλα ἄστρα, ποὺ ἐκπέμπουν τὸ φῶς, δημιούργησε τὴν τετάρτη ἡμέρα; (Γεν. 1:3, 5 καὶ 1:14,19). Ὁ θεόπνευστος λόγος περιέχει καὶ πολλὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα ζαλίζουν τὰ μυαλὰ καὶ μεγάλων ἑρμηνευτῶν καὶ ἐπιστημόνων. Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως θεωρεῖ τὸν M. Bασίλειο ὀπαδὸ τῆς περιβόητης θεωρίας τῆς ἐξελίξεως. Γράφει γιὰ τὸν μεγάλο τοῦτο Πατέρα τῆς Ἐκκλησί ας, ὅτι «ἀποδέχεται τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως».

Kαὶ γιὰ νὰ στηρίξῃ αὐτὴ τὴ γνώμη, ἀναφέρει τὸ ἑξῆς χωρίο τοῦ M. Bασιλείου: «Ἑκάστου γένους τὰς ἀπαρχὰς νῦν, οἱονεὶ σπέρματά τινα τῆς φύσεως, προβληθῆναι κελεύει· τ ὸ δὲ πλῆθος αὐτῷ ἐν τῇ μετὰ ταῦτα διαδοχῇ ταμιεύεται, ὅταν αὐξάνεσθαι αὐτὰ καὶ πληθύνεσθαι δέῃ…» (Eἰ ς τὴν Ἑξαήμερον,

PG

29, 149C). Ἐπ' αὐτοῦ ἔχουμε νὰ παρατηρήσωμε: Πρῶτον, ἡ ἔκφρασι, ὅτι ὁ M.

Bασίλειος «ἀποδέχεται τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως», εἶνε ἐσφαλμένη. Ἀποδέχεται κανεὶς κάτι σύγχρονό του ἢ προγενέστερο, ὄχι μεταγενέστερο. Ἀλλ' ἡ περιβόητη θεωρία τῆς ἐξελίξεως εἶνε μεταγενέστερη τοῦ M. Bασιλείου. Ὁ Δαρβῖνος εἶνε πολλοὺς αἰῶνες μεταγενέστερος τοῦ φωστῆρος τῆς Kαισαρείας. Δεύτερον δέ, τὸ καὶ σπουδαιότερο, ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, ὅτι δηλαδὴ τὸ ἕνα εἶδος ἐμβίου ὄντος ἐξελίσσεται σὲ ἄλλο εἶδος ἐμβίου ὄντος, καὶ ἔτσι π.χ. ὁ πίθηκος ἐξελίχθηκε σὲ ἄνθρωπο (!), κανένα ἔρεισμα δὲν βρίσ κει στὸ προσαγόμενο χωρίο τοῦ M.

Bασιλείου. Ἡ ἀληθινὴ ἔννοια τοῦ χωρίου εἶνε ἡ ἑξῆς: Ἀρχικῶς ὁ Θεὸς διέταξε καὶ δημιουργήθηκαν ἀπὸ κά θε «γένος» ἢ εἶδος ἐμβίων ὄντων ὀλίγα ἄτομα, σὰν «σπέρματα» ἢ σπόροι, ποὺ ἀναπαράγονται καὶ πλ ηθύνονται, γιὰ νὰ γίνουν στὸ μέλλον «πλῆθος», πολλὰ ἄτομα τοῦ αὐτοῦ «γένους» ἢ εἴδους. Ἡ θεωρία τ οῦ Δαρβίνου περὶ ἐξελίξεως τοῦ ἑνὸς εἴδους σὲ ἄλλο ἀντίκειται πρὸς σαφεστάτη διδασκαλία τῆς Γραφῆς.

Kατὰ τὸ Γεν.

1:24-25 ὁ Θεὸς ἐξ ἀρχῆς δημιούργησε ὅλα τὰ εἴδη τῶν ζώων. Ἀλλὰ κατὰ τὸ Γεν.

1:11-

12 ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεὸς δημιούργησε καὶ ὅλα τὰ εἴδη τῶν φυτῶν. Ἐξ ἀρχῆς δὲ ὁ Kύριος δημιούργησε καὶ τὸ εἶ δος ἄνθρωπος ὡς δύο ἄτομα, ἄνδρα καὶ γυναῖκα, γιὰ ν' αὐξηθοῦν καὶ νὰ πληθυνθοῦν καὶ νὰ γίνουν διαδο χικῶς στὸ μέλλον χιλιάδες καὶ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ἄτομα, ἄνθρωποι (Γεν.

1:26-28).

Kατὰ τῆς θεωρίας τοῦ Δαρβίνου εἶνε σαφῶς καὶ τὸ A΄ Kορ. 15:39. Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως, ὅπως θεωρεῖ τὸν M. Bασίλειο ὀπαδὸ τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, ἔτσι θεωρεῖ καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Nύσσης ὀπαδὸ τῆς θεωρίας τῆς Mεγάλης Ἐκρήξεως,

Big

Bang, ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὸ χῶρο τῆς ἐπιστήμης. Γράφει γιὰ τὸν φιλόσοφο τοῦτο Πατέρα τῆς Ἐκκλησ ίας, ὅτι «ἀποδέχεται τὴν θεωρία τοῦ Big

Bang».

Kαὶ προσάγει ὑπὲρ αὐτῆς τῆς γνώμης τὸ ἑξῆς χωρίο του: «…ὅτι πάντων τῶν ὄντων τὰς ἀφορμὰς καὶ τὰς αἰ τίας καὶ τὰς δυνάμεις συλλήβδην ὁ Θεὸς ἐν ἀκαρεῖ κατεβάλετο καὶ ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ θελήματος ὁρμῇ ἡ ἑκά στου τῶν ὄντων οὐσία συνέδραμεν, οὐρανός, αἰθήρ, ἀστέρες, πῦρ, ἀήρ, θάλασσα, γῆ, ζῷα, φυτά…» (Γρη γορίου Nύσσης, Περὶ τῆς Ἑξαημέρου PG

44,

72

AB). Ἐπ' αὐτοῦ ἔχουμε νὰ παρατηρήσωμε: Πρῶτον, ὅπως γιὰ τὸν M. Bασίλειο ἡ ἔκφρασι, ὅτι «ἀποδέχεται τὴν θεωρία τῆς ἐξελίξεως», εἶνε ἐσφαλμένη, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν Ἅγιο Γρ ηγόριο Nύσσης ἡ ἔκφρασι, ὅτι «ἀποδέχεται τὴν θεωρία τοῦ Big Bang», εἶνε ἐσφαλμένη, ἀφοῦ ἡ ἐν λόγῳ θεωρία διατυπώθηκε στὴν ἐποχή μας, δὲν ὑπῆρχε στὴν ἐποχὴ το ῦ Ἁγίου Γρηγορίου Nύσσης, ὥστε νὰ δυνάμεθα νὰ εἰποῦμε, ὅτι τὴν ἀποδέχθηκε. Δεύτερον δέ, τὸ καὶ σημα ντικώτερο, τὸ προσαγόμενο Πατερικὸ χωρίο δὲν λέγει τίποτε γιὰ δημιουργία τοῦ κόσμου κατόπιν ἐκρήξε ως καὶ γιὰ διαστολὴ τοῦ σύμπαντος. Ἐκβιάζουν τὸ χωρίο ὅσοι τὸ χρησιμοποιοῦν ὑπὲρ τῆς θεωρίας τῆς Mε γάλης Ἐκρήξεως. Mὲ τὸ χωρίο τοῦτο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Nύσσης ἑρμηνεύει τὸν πρῶτο στίχο τῆς Γενέσεως , «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Kαὶ ἐννοεῖ, ὅτι ἀρχικῶς ὁ Θεὸς μὲ τὴ δύναμί το υ δημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενὸς ἀκαριαίως «τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν», ἤτοι τὸ σύμπαν, ὡς ἄμορφη ὕλη , μέσα στὴν ὁποία ἔθεσε τὶς προϋποθέσεις ὅλων τῶν ὄντων, ὥστε στὴ συνέχεια, πάλι μὲ τὴ δύναμι τοῦ Θε οῦ, νὰ γίνῃ ἡ διαμόρφωσι τῆς ἄμορφης ὕλης, καὶ ἔτσι νὰ προκύψουν τὰ διάφορα εἴδη τῶν δημιουργημάτ ων.

Tὰ διάφορα ὄντα κατὰ τοὺς Ἀριστοτελικοὺς ὅρους ἦταν στὴν ἄμορφη ὕλη «δυνάμει», ἐνῷ μετὰ τὴν διαμό ρφωσι τῆς ὕλης ὑπάρχουν «ἐνεργείᾳ».

Oἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν ἅγιο Ἀλεξανδρουπόλεως, γιὰ τὸ «πῶς» δημιουργήθηκε ὁ κόσμος μποροῦσαν νὰ διαφωνοῦν, ἀλλὰ γιὰ τὸ «ποιός» δημιούργησε τὸν κόσμο δὲν μποροῦσαν νὰ διαφωνοῦν. Δ ιότι «ἡ Ἁγία Γραφὴ δείχνει ξεκάθαρα μόνο τὸ “ποιός” δημιούργησε τὸ σύμπαν».

Kαὶ οἱ Πατέρες «πήγαιναν στὶς Oἰκουμενικὲς Συνόδους, γιὰ νὰ ξεκαθαρίσουν τὸ Πρόσωπο, ποὺ δημιούργη σε τὰ πάντα». Ἤδη παρατηρήσαμε, ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν δείχνει «μόνο» τὸ «ποιός» δημιούργησε τὸν κόσμο, ἀλλὰ δ είχνει καὶ μερικὰ πράγματα γιὰ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου.

Tώρα δὲ παρατηροῦμε τὰ ἑξῆς: Ἀφοῦ ἡ Γραφὴ δείχνει «ξεκάθαρα» τὸ «ποιός» δημιούργησε τὸ σύμπαν, εἶ νε ἄστοχο καὶ ἀντιφατικὸ νὰ λέγεται, ὅτι οἱ Πατέρες πήγαιναν στὶς Oἰκουμενικὲς Συνόδους, γιὰ νὰ «ξεκαθ αρίσουν» αὐτὸ τὸ ζήτημα.

Tὸ ξεκάθαρο δὲν ξεκαθαρίζεται! Ἐπίσης ἔπρεπε νὰ λεχθῇ, ὅτι οἱ Πατέρες πήγαιναν πρῶτα στὴ Γραφή, καὶ ἔπειτα πήγαιναν στὶς Oἰκουμενικὲς Συνόδους, γιὰ νὰ διατυπώσουν τὰ δόγματα τῆς πίστεως ἐπὶ τῇ βάσει τῆ ς Γραφῆς, ἀλλὰ βεβαίως καὶ τῆς ἱερᾶς παραδόσεως. Tὸ δὲ σοβαρώτερο, στὴ φράσι «τὸ Πρόσωπο, ποὺ δημ

ιούργησε τὰ πάντα», ὁ ἑνικὸς «τὸ Πρόσωπο» εἶνε λάθος. Διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶνε ἕνα Πρόσωπο, ἀλλὰ τρία Π ρόσωπα, ὁ Πατήρ, ὁ Yἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Δημιούργησαν δὲ τὸν κόσμο καὶ τὰ τρία Πρόσωπα. Ὀρθὴ θ ὰ ἦταν ἡ φράσι «τὸ προσωπικὸ Ὄν, ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα» ἢ «τὸν προσωπικὸ Θεό, ποὺ δημιούργησ ε τὰ πάντα». Πολλοὶ γιὰ τὸ Θεὸ χρησιμοποιοῦν τὴ λέξι πρόσωπο. Ἀλλὰ γιὰ τὸ Θεό, τὸν Tριαδικὸ Θεὸ τοῦ X ριστιανισμοῦ, πρέπει νὰ χρησιμοποιῆται ἡ λέξι προσωπικός. Ὁ Θεός μας εἶνε προσωπικὸς Θεὸς μὲ τὴν ἔννοια τριῶν προσώπων. Γράφει μὲ σόλοικες ἐκφράσεις ὁ κ. Ἄνθιμος: «Oἱ θεολόγοι νὰ μὴν ἀνακατευόμαστε ἐκεῖ ποὺ δὲν μᾶς σπέρνουν». «Γιὰ τὸ “πῶς” δημιουργήθηκε ὁ κόσμος… εἶναι “ἀλλουνοῦ παπᾶ εὐαγγέλιο”». «Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴ διπλὴ μεθοδολογία τῶν Ὀρθοδόξων Πατέρων μας. Oἱ ὁποῖοι δὲν ἀστυνόμευαν τὴν ἐπιστήμη, οὔτε τὴν δαιμονοποιοῦσαν». Πατέρες ἐννοεῖ τὸν M. Bασίλειο, ὀπαδὸ δῆθεν τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Nύσσης, ὀπαδὸ δῆθεν τῆς θεωρίας τῆς Mεγάλης Ἐκρήξεως (Big Bang). M' αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Σεβασμιώτατος ἀρνεῖται στοὺς θεολόγους τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφέρουν κρίσι σὲ θέματα ἐπιστήμης. Θεωρεῖ, ὅτι θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι κρίνουν ἐπιστημονικὰ θέματα, «ἀστυνομεύουν» καὶ «δαιμονοποιοῦν» τὴν ἐπιστήμη. Λάθη τὰ λεγόμενά σας, ἅγιε Ἀλεξανδρουπόλεως! Oἱ θεολόγοι πέρασαν ἀπὸ Πανεπιστήμια καὶ εἶνε καὶ αὐτοὶ ἐπιστήμονες. Ἡ δὲ Θεολογία εἶνε ἀνώτερη ἐπιστήμη, διότι τὸ ἀντικείμενό της εἶνε ὁ Θεός. Kαὶ οἱ θεολόγοι ἔχουν, ὄχι μόνο δικαίωμα, ἀλλὰ καὶ καθῆκον νὰ κρίνουν μὲ βάσι τὴ Γραφὴ καὶ ἐν σχέσει μὲ τὴ Γραφὴ ἐπιστημονικὰ ζητήματα. Ὄχι δὲ μόνον θεολόγοι, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶς πιστοὶ ἔχουν αὐτὸ τὸ δικαίωμα καὶ καθῆκον. Ὁ Xριστιανισμὸς καλύπτει ὅλο τὸ φάσμα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ τῶν ἀνθρωπίνων ἐνδιαφερόντων. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶνε καὶ «πρὸς ἔλεγχον» (B΄ Tιμ. 3:16), πρὸς ἔλεγχον καὶ τῆς ἐπιστήμης. Διότι ἡ ἐπιστήμη ἔχει καὶ πλάνες, ἐνῷ ἡ Ἁγία Γραφὴ ὡς θεόπνευστη εἶνε ἀλάθητη. Ἐρωτοῦμε: Ἔπραξαν κακῶς ὅσοι ἔκριναν καὶ κατέκριναν τὴν περιβόητη θεωρία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν δημιουργήθηκε «κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ, ἀλλ' εἶνε ζῶο, πίθηκος; Ἔπραξε κακῶς ὁ Mητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἔγραψε, ὅτι τὸ αἷμα τοῦ ἀνθρώπου διαφέρει ἀπὸ τὸ αἷμα ὅλων τῶν ζώων, καὶ δὴ καὶ τοῦ πολυυμνήτου πιθήκου, καὶ ἂν μεταγγισθῇ στὸν ἄνθρωπο αἷμα ἀπὸ πίθηκο ἢ ἄλλο ζῶο ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει; Ἡ ἄσκησι κριτικῆς σὲ θέματα ἐπιστήμης δὲν εἶνε ἀστυνόμευσι ἢ δαιμονοποίησι τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ προσφορὰ ὑπηρεσίας στὴν ἀλήθεια, μάλιστα ὅταν ἄπιστοι, ὑλισταὶ καὶ ἄθεοι χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τῆς ἐπιστήμης ἐναντίον τῆς Θρησκείας. Ἐνῷ οἱ πιστοὶ δὲν δαιμονοποιοῦν τὴν ἐπιστήμη, ἀλλὰ τὴν τιμοῦν, ἄλλοι θεοποιοῦν τὴν ἐπιστήμη καὶ προσβάλλουν τὴ Xριστιανικὴ Πίστι. Προσφάτως ἄπιστοι θεοποίησαν καὶ τὸ μποζόνιο, ἀφοῦ τὸ χαρακτήρισαν ὡς «τὸ σωματίδιο Θεός» καὶ εἶπαν, ὅτι δι' αὐτοῦ ἐξηγεῖται ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου. Ὁ ἅγιος Πειραιῶς καταπολέμησε τὴν ἀσεβῆ καὶ προκλητικὴ αὐτὴ θέσι ὡς σύγχρονος ἀπολογητὴς τοῦ Xριστιανισμοῦ. Ἔθεσε πλῆθος ἐρωτήματα γιὰ καταπληκτικὰ φαινόμενα τοῦ φυσικοῦ κόσμου, στὰ ὁποῖα ἡ ἀπάντησι δὲν δύναται νὰ εἶνε τὸ μποζόνιο ἢ κάτι ἄλλο ὑλικὸ καὶ ἀπρόσωπο, ἀλλ' ὁ προσωπικὸς Θεὸς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὁ παντοδύναμος καὶ πάνσοφος. Ὡς θεολόγος καὶ ἐλεημένος ἀπὸ τὸν Kύριο νὰ πιστεύω, ἀπευθύνομαι σ' ὅσους δὲν ἔχουν «ἀδόκιμον νοῦν» (Pωμ. 1:28), χαλασμένα μυαλά, ἀλλὰ λογικεύονται, καὶ ἐρωτῶ καὶ ἐγώ: Πῶς εἶνε δυνατὸ τὸ ἀπειροελάχιστο καὶ ἄνευ ζωῆς καὶ λογικῆς καὶ συνειδήσεως μποζόνιο νὰ δημιούργησε τὸν παμμέγιστο φυσικὸ κόσμο, τοὺς φυσικοὺς νόμους, τὴν τάξι, τὴν ἁρμονία, τὴν ὡραιότητα, τὴ ζωή, τὴ λογική, τὴ συνείδησι καὶ τὶς ἄπειρες σκοπιμότητες, ποὺ ὑπάρχουν στὸ φυσικὸ κόσμο; Ὁ Xριστιανισμὸς παραδέχεται καὶ διδάσκει, ὅτι δημιουργὸς τοῦ κόσμου εἶνε ὁ προσωπικὸς καὶ παντοδύναμος καὶ πάνσοφος Θεὸς τῆς Γραφῆς, διότι στὸ ὄνομά του γίνονται σημεῖα, θαύματα, ὑπερβάσεις τῶν φυσικῶν νόμων. Tὰ τεκμήρια τοῦ Xριστιανισμοῦ εἶνε ἀναρίθμητα καὶ ὀγκολιθικὰ καὶ κονιορτοποιοῦν τὴν ἀπιστία. Kαὶ ὅσοι ἐπιμένουν στὴν ἀπιστία, εἶνε διεστραμμένοι καὶ ἠλίθιοι σὲ ἀπειροστὴ δύναμι. Kαὶ ἂν παρουσιάζωνται ὡς μορφωμένοι, ἐπιστήμονες, σοφοὶ καὶ σπουδαῖοι, εἶνε ἠλίθιοι ἀπὸ περιωπῆς. Kαὶ δυστυχῶς οἱ ἀπὸ περιωπῆς ἠλίθιοι στὴ σατανικὴ ἐποχή μας εἶνε πολλοί. Ἀλλ' οἱ πιστοὶ νὰ μὴ τοὺς ὑπολογίζουν. Nὰ ὑπολογίζουν τὸ Θεό, καὶ νὰ οἰκτείρουν τοὺς ἀρνητάς του.