B
W
IOLOGIA CHEMIA FIZYKA
20.02-14.03 | Wrocław, BWA, Galeria Design, ul. Świdnicka 2-4 | www.bwa.wroc.pl
MOIM KONTEKŚCIE
do 28.02 | Warszawa, CSW, ul. Jazdów 2 | www.csw.art.pl
fot. Krzysztof Solarewicz Jan Świdziński: Anomia, 1998, fragment
ɿɿ Pozytywistyczne nastawienie zakładało, że wszystko można poznać dzięki możliwościom nauk przyrodniczych, a więc też biologii, chemii i fizyki. Te trzy dziedziny, tak mocno powiązane z człowiekiem, już choćby na poziomie funkcjonowania ciała, miały dostarczyć wiedzy wszechstronnej i absolutnej. Z czasem rozdrobnienie nauki na coraz bardziej szczegółowe treści, a co za tym idzie coraz bardziej fragmentaryczny obraz, przyczyniło się do zachwiania wiary w możliwość poznania człowieka i świata, a tym bardziej poznania jego przez biologię, chemię i fizykę. (…) Wystawa Biologia Chemia Fizyka Waldemara Pranckiewicza, Łukasza Rusz-
14
notes.58
nicy i Krzysztofa Solarewicza odwołuje się zarówno do samej fotografii, jako pewnego procesu opartego o te trzy „naukowe” dziedziny, jak i do znaczących tropów - życia, a więc i śmierci. Nie uciekając od złudzenia realności fotografii, artyści zmuszają do czytania, a nie jedynie oglądania gotowych obrazów. Każdy z nich w inny sposób interpretuje temat - czy to wychodząc od samej pracy z medium i tworzenia iluzji, czy to szukając śladów miłości w ciele, jedynie pozornie anonimowym, czy to raczej skupiając się na bezruchu, przesiąkniętym dramatyzmem, gdzie „nic się nie dzieje”. Fragment tekstu kuratorskiego Beaty Barteckiej.•
orientuj się
ɿɿ Jan Świdziński traktuje fotografie w sposób szczególny: przeprowadza z nimi rodzaj materialnego i intelektualnego działania. Można powiedzieć, że posługuje się fotografiami jak rekwizytami w performansach. Fotografie są dla niego obiektami, detalami zaczerpniętymi z otaczającej rzeczywistości, i to rzeczywistości pojmowanej na tyle całościowo, że nieistotne stają się podziały na sferę sztuki i potoczności, na fakty i artefakty. W działaniach Świdzińskiego walory formalne fotografii nie są istotne, traktuje je bowiem jako symptomy rzeczywistości, konkrety, które równie dobrze mogą kierować uwagę na ogólniejsze zjawiska, jak i być traktowane jako jedynie jednostkowe, niepowtarzalne
orientuj się
kurioza. I wobec wybranego konkretusymptomu formułuje Świdziński wypowiedź w formie napisanego tekstu lub mówionego performansu. Taka wypowiedź nie jest po prostu komentarzem,to raczej interwencja poddająca wybrany konkret przekształceniu w nowy fakt. Zaczerpnięte z różnych kontekstów fotografie Świdziński umieszcza wśród własnych spostrzeżeń i refleksji. Tekst wraz z fotografią tworzą prostymi środkami przestrzeń dyskursu. Świdziński posługuje się znakami łatwo rozpoznawalnymi, ale o znaczeniach otwartych i uzależnionych od kontekstów, jakie przywołane zostaną przez widzów w zetknięciu z pracami artysty. Kurator: Grzegorz Borkowski •
notes.58
15