130
kem
Nie przeczytałem jeszcze żadnego wywiadu z wami, więc mogę chyba zadać, jako pierwszy, to pytanie. Czym jest Kem? Kem jest feministyczno-queerowym kolektywem, który pracuje w polu rozszerzonej choreografii, co w praktyce oznacza dla nas łączenie i rozszczelnianie takich formatów jak na przykład: warsztaty, pokazy performance, imprezy, dyskusje oraz inne formy zaangażowanej aktywności. Kem jest środowiskiem powstającym w procesie współpracy i zaangażowania wokół polityki cielesności, afektu i podmiotowości, w relacji do kolektywności i queerowo-feministycznego eksperymentu. W tym momencie osią Kemu są cztery osoby, jednak wciąż współpracujemy z szerszą grupą bliskich nam ludzi. Czy nazwiska tych czterech osób są ważne? Pod naszymi działaniami podpisujemy się jako Kem, ponieważ ważne jest dla nas podkreślanie wspólnotowości naszych działań. Nie jesteśmy jednak grupą anonimowych osób. Bardzo istotne są jednostkowe osobowości i doświadczenia, jakie każde z nas wnosi w tę współpracę. W takim razie Kem to grupa inna niż te, które dotychczas znamy z polskiej sceny, szczególnie sztuk wizualnych. Co jeszcze was wyróżnia? Możliwe, że wyróżnia nas również to, że działamy na styku różnych mediów, ale też środowisk: artystycznego, queerowego, krytycznego, aktywistycznego czy klubowego. Więc czynnikiem wyróżniającym jest pewna hybrydowość oraz płynność. Co was, jako grupę, łączy? Przede wszystkim pewne idee, przekonanie do działania we wspólnym celu, zaangażowanie w wytwarzanie środowiska, eksperymentów i procesów zmysłowych i krytycznych. Chęć szukania odpowiedzi w kontekście obecnej sytuacji społeczno-politycznej. Oraz próba tworzenia alter-instytucji, budowanej na modelu przyjaźni. My nazywamy to infrastrukturą przyjaźni. Co to jest infrastruktura przyjaźni? To jest poszukiwanie alternatywnego modelu współpracy, ale też szerzej: funkcjonowania w rzeczywistości. Staramy się, aby nasza praca przebiegała w warunkach wzajemnej troski. Mamy wrażenie, że tylko w takich warunkach można tworzyć bezpieczną przestrzeń, gdzie różni ludzie mogą się spotkać, pracować, bawić i dzielić się swoją praktyką i zaangażowaniem. To jest świadome tworzenie warunków do zasilania relacji i budowania społeczności. Oczywiście nie jest to proste zadanie – tak naprawdę cały czas